121. ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Η ΟΜΟΙΠΑΘΗΤΙΚΗ;
122. ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΟΜΑΝΟΦ123. ΕΙΝΑΙ Η ΡΑΒΔΟΣΚΟΠΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ;
124. ΤΙ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ Ο "ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΝΕΜΠΡΑ", (ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΔΙΣΚΟΙ)
125. ΖΥΓΙΖΕΙ Η ΨΥΧΗ 21 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ;
126. ΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΚΕΡΑΥΝΟΣ. ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
127. ΥΠΗΡΞΕ Ο ΕΥΖΩΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ "ΦΛΑΝΤΑΝΕΛΑΣ";
128. ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ Ή ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ, ΚΑΙ Η ΛΑΙΔΗ ΓΚΟΝΤΑΙΒΑ
129. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΕΤΟΣ 536 μΧ; ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ 365 μΧ;
130. ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΡΩΜΑΙΚΑ ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΠΟΛΥΛΟΒΕΣ ΝΕΟΛΙΘΙΚΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ
131. ΠΩΣ ΧΤΙΣΤΗΚΕ ΤΟ CORAL CASTLE;132. ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ;
133. ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΜΑΖΟΝΕΣ;
134. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΘΕΙ Η ΠΡΟΣΕΛΗΝΩΣΗ
135. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ZODIAC;
136. ΤΙ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΡΥΒΕΙ Η ΣΦΙΓΓΑ;
137. ΜΙΑ ΣΚΑΛΑ...ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
138. ΠΟΣΟ ΜΥΣΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ "ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ" ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ;
139. Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ...)
140. Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΣΤΟ SHUGBOROUGH.
141. ΤΙ ROSWELL, ΤΙ...ΑΤΑΛΑΝΤΗ!
142. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΟΜΗΡΟΣ;
143. Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ
144. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΜΗΚΗ, ΒΑΡΗ ΚΑΙ Η "ΠΑΡΟΛΙΓΟΝ" ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ!
145. O ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΡΟΜΕΛ
146. "ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ ΑΓΑΠΗΤΕ ΓΟΥΑΤΣΟΝ" (ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΤΟΥ COTTINGLEY)
147. ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ "ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ" ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ "ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ".
148. ΤΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΗ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΤΡΥΠΑ ΣΤΗ ΓΗ;
149. ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ;
150. ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ
151. ΥΠΗΡΞΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ (EDWARD MORDRAKE);
152. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ ΤΟ 1561;
153. ΤΡΕΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΟΡΟ
154. ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΛΑΜΠΑΝ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!
155. Η "ΜΑΓΙΚΗ" ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΚΤΙΝΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
156. ΕΣΠΑΣΕ Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΝΤΙΚΕΝΣ; ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ
157. ΕΝΑΣ ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΑΣ, ΣΧΕΔΟΝ 2 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΤΩΝ
158. AEΡΟΠΛΑΝΑ ΚΑΙ ΒΑΠΟΡΙΑ...ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΒΥΔΟ ΚΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΣΤΗ DENDERA;
159. ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΑΝΑΓΛΥΦΕΣ ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ INGA'.
160. ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΣΦΙΓΓΑ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ;
161. ΥΠΗΡΞΕ Η "ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ";
162. ΤΑ "ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ" ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ LADOGA
163. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ GLORIA RAMIREZ
164. ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΑΚΑ ΤΟΥ NEWBERRY ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΙΝΩΙΚΑ;
165. ΚΡΥΒΕΙ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΤΟΥ DENVER ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥΣ;
166. ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ERDSTALLS
167. ΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ MULL, ΚΑΙ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ F. VALENTICH
168. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ROOPKUND
169. ΓΝΩΡΙΖΕ Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΛ ΧΑΡΜΠΟΡ;
170. ΜΟΝΟΛΙΘΟΜΑΝΙΑ!
171. BE WATER, MY FRIEND: BRUCE LEE
172. ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ;
173. ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΓΟΥΣ NORD STREAM;
174. ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΤΗΣ ΖΕΒΟΝΤΑΝ
175. Ο "ΜΑΥΡΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ" ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ
176. ΜΙΑ (ΠΑΡΑΛΙΓΟ) ΑΠΙΘΑΝΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ (COLDITZ COCK)
177. ΕΝΑΣ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ (ΑΣΤΙΚΟΣ) ΜΥΘΟΣ
178. Η "ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ" ΕΠΑΥΛΗ ΤΗΣ SARAH WINCHESTER
121. Έχει αποτέλεσμα η Ομοιοπαθητική;
Η ομοιοπαθητική έχει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς, υπάρχει όμως ένα σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούν: Κανείς ουσιαστικά δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργεί. Ακόμα και οι προσπάθειες από την πλευρά των ειδικών της Ομοιοπαθητικής να δώσουν κάποια εξήγηση στον τρόπο δράσης των ειδικών σκευασμάτων που χρησιμοποιούν, έρχονται σε σύγκρουση όχι μόνο με την κλασική Ιατρική και τη βασική Χημεία αλλά και με την κοινή λογική. Αλλά ακόμα και αυτό θα ήταν δυνατόν να το παραβλέψει κάποιος, αν αποδεδειγμένα η Ομοιοπαθητική είχε αποτελέσματα, κάτι όμως που δεν φαίνεται να ισχύει παρά μόνο μέσα από κάποιες μελέτες από οργανισμούς που όμως έχουν σχέση με την Ομοιοπαθητική.
Και όμως, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που αναφέρουν προσωπικά παραδείγματα για ασθένειες από τις οποίες απαλλάχθηκαν, τις οποίες η συμβατική Ιατρική είχε αποτύχει να θεραπεύσει.
Η Ομοιοπαθητική ξεκίνησε από ένα μόνον άτομο, τον Γερμανό Samuel Hahnemann (φωτογραφία) το 1807, μια εποχή που ακόμα η συμβατική Ιατρική δεν είχε προχωρήσει πολύ περισσότερο από το επίπεδο στο οποίο την άφησαν ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός, ενώ η έρευνα του Παστέρ για τους μικροοργανισμούς απείχε ακόμα μερικές δεκαετίες.
Ο Hahnemann στηρίχθηκε στην παρατήρηση, ότι μία ασθένεια μπορεί να υποχωρήσει αν ο ασθενής εκτεθεί στον παράγοντα που την προκάλεσε, αλλά σε πολύ μικρές δόσεις ώστε να μην επιβαρυνθεί ο οργανισμός του. Αυτό μοιάζει κάπως με τον εμβολιασμό, αλλά με δύο σημαντικές διαφορές. Ο εμβολιασμός γίνεται πριν νοσήσει κάποιος, και η ποσότητα του παράγοντα που του χορηγείται είναι σε σαφώς ανιχνεύσιμη ποσότητα και επίσης προκαλεί σαφώς ανιχνεύσιμα αποτελέσματα στον οργανισμό του.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει στην Ομοιοπαθητική, και μάλιστα οι ουσίες που παρέχονται στον ασθενή δεν είναι ανιχνεύσιμες ούτε με τις σύγχρονες μεθόδους, ενώ και θεωρητικά ακόμα είναι «μη υπαρκτές» εξαιτίας των πολλαπλών αραιώσεων που έχουν μεσολαβήσει κατά την παρασκευή τους. Ειδικά στις μεγάλες αραιώσεις, υπολογίζεται ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μόριο της δραστικής ουσίας στο εκχύλισμα ή στο ζαχαρούχο χάπι που παίρνει ο ασθενής. Οι Ομοιοπαθητικοί γιατροί εξηγούν παρόλα αυτά τη δράση της θεραπευτικής ουσίας με τη μεταφορά των ιδιοτήτων της μέσα από τον διαλύτη που έχει χρησιμοποιηθεί (συνήθως νερό), εξαιτίας των δονήσεων στις οποίες υποβάλλεται το διάλυμα πριν από κάθε φάση αραίωσης (ένα είδος «μνήμης νερού»).
Μια άποψη όμως που είναι τελείως αβάσιμη τόσο από θεωρητικής όσο και από πρακτικής πλευράς αλλά και από πλευράς κοινής λογικής, ειδικά καθώς σύμφωνα με την Ομοιοπαθητική όσο μεγαλύτερη η αραίωση τόσο ισχυροποιείται η δράση της θεραπευτικής ουσίας!
Και τότε θα αναρωτηθεί κάποιος πώς υπάρχουν θεραπείες, σύμφωνα τουλάχιστον με τους ισχυρισμούς πολλών ασθενών; Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τα placebo, δηλαδή τα ψευδοφάρμακα που χρησιμοποιούνται στις δοκιμές των νέων (συμβατικών) φαρμάκων έχουν συχνά θεραπευτικό αποτέλεσμα, καθώς ο παράγοντας «προσδοκία θεραπείας» δεν είναι αμελητέος, ειδικά εφόσον η ασθένεια έχει ψυχογενή αιτιολογία*. Γι’ αυτό όταν γίνεται δοκιμή νέου φαρμάκου, εκτός από την ομάδα placebo υπάρχει συνήθως και αντίστοιχη ομάδα που δεν παίρνει τίποτα (ομάδα ελέγχου), γιατί ήδη αναμένεται κάποιο θετικό αποτέλεσμα ακόμα και από το placebo.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι τουλάχιστον η Ομοιοπαθητική δεν κάνει κακό, αφού οι ουσίες που χορηγεί είναι αδρανείς. Μπορεί όμως να στερήσει ή να καθυστερήσει την ουσιαστική θεραπεία, σε βάρος της υγείας ή ακόμα και της ζωής του ασθενούς.
Επίσης, ενώ η κλασική ιατρική συνεχώς εξελίσσεται και χρησιμοποιεί την αιχμή της τεχνολογίας, η Ομοιοπαθητική παραμένει στις ίδιες ουσιαστικά μεθόδους από την εποχή του Hahnemann. Ούτε το επιχείρημα ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι βιομηχανοποιημένη στέκει πλέον, καθώς έχει έναν καθόλου ευκαταφρόνητο κύκλο εργασιών σε πολλές χώρες του κόσμου. Όμως κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη αποσύρει ή πρόκειται να αποσύρουν την οικονομική υποστήριξη σε ιδρύματα που ασχολούνται με την Ομοιοπαθητική ή γενικά με τις εναλλακτικές θεραπείες.
Υπάρχει πάντως ένα σαφώς θετικό σημείο στην Ομοιοπαθητική και αυτό είναι η εξειδικευμένη αντιμετώπιση κάθε ασθενούς, καθώς θεωρεί τον κάθε ασθενή σαν ιδιαίτερη περίπτωση και επιδιώκει να θεραπεύσει το άτομο και όχι την ασθένεια. Στον τομέα αυτό, η κλασική Ιατρική έχει πράγματι κάτι να διδαχθεί από την Ομοιοπαθητική.
*Αυτό ισχύει ακόμα και για τα παιδιά και τα κατοικίδια ζώα, καθώς καταλαβαίνουν ή διαισθάνονται την προσδοκία θεραπείας τους, από την πλευρά του γονιού ή του ιδιοκτήτη τους.
*Αυτό ισχύει ακόμα και για τα παιδιά και τα κατοικίδια ζώα, καθώς καταλαβαίνουν ή διαισθάνονται την προσδοκία θεραπείας τους, από την πλευρά του γονιού ή του ιδιοκτήτη τους.
122. Οι δολοφονίες του Ρασπούτιν και των Ρομανόφ
Η αυτοκρατορική οικογένεια Ρομανόφ, με τον Ρασπούτιν. Λείπει ο τσάρεβιτς Αλεξέι.
Πρόκειται για δύο πολύ γνωστές δολοφονίες (η δεύτερη μαζική) που διαπράχθηκαν με διαφορά δύο ετών. Το 1916 η δολοφονία του Ρασπούτιν, και το 1918 της τσαρικής οικογένειας. Αν και στις δύο περιπτώσεις τα γεγονότα είναι γνωστά με αρκετές λεπτομέρειες, υπήρχαν (ή και υπάρχουν), κάποια ερωτηματικά.
Στην περίπτωση του Ρασπούτιν παραμένει το ερώτημα ποιος ακριβώς ήταν ο εκτελεστής του, ενώ στην περίπτωση της τσαρικής οικογένειας το αν επέζησε μία από τις κόρες του τσάρου έχει απαντηθεί σχετικά πρόσφατα.
Ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν, ένας αμόρφωτος αλλά φιλόδοξος καλόγερος με έντονη προσωπικότητα, έφτασε (γύρω στο 1908) να έχει σημαντική επιρροή στην ίδια την αυτοκράτειρα (τσαρίνα) Αλεξάνδρα, εκμεταλλευόμενος την ικανότητά του να μειώνει τα συμπτώματα της αιμοφιλίας στον νεαρό διάδοχο (τσάρεβιτς) με γιατροσόφια και προσευχές, ή τουλάχιστον να πείθει την τσαρίνα ότι έχει αυτή την ικανότητα. Πιθανότατα όμως η βελτίωση της κατάστασης του τσάρεβιτς να οφείλονταν στην απαίτηση του Ρασπούτιν να μην του δίνουν φάρμακα οι γιατροί, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν και η πρόσφατα τότε δημιουργημένη ασπιρίνη, της οποίας η τάση να εμποδίζει την αιμόσταση δεν ήταν ακόμα γνωστή.
Όταν ο τσάρος έφυγε επικεφαλής του ρωσικού στρατού για το ρωσογερμανικό μέτωπο (Α’ παγκόσμιος πόλεμος) η επιρροή του Ρασπούτιν επεκτάθηκε, και μέσα από την τσαρίνα έφτασε να επηρεάζει τις θέσεις των πολιτικών προσώπων στην Αγία Πετρούπολη. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του φημολογείται ότι οργάνωνε όργια και είχε παρασύρει πολλές γυναίκες της αριστοκρατίας στο κρεβάτι του.
Η σκανδαλώδης συμπεριφορά του Ρασπούτιν προκάλεσε ήδη μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του το 1914 από την οποία αν και σοβαρά τραυματισμένος επέζησε, αλλά πλέον εθεωρείτο επικίνδυνος και «κακή επιρροή» για τον τσάρο και τη Ρωσία, από την αριστοκρατία της.
Ήδη τα πράγματα στο μέτωπο για τον ρωσικό στρατό το 1915 δεν πήγαιναν καλά, οπότε μια συνωμοσία που διοργανώθηκε στα τέλη Δεκεμβρίου του 1916 από τον περίγυρο της τσαρικής αυλής με επικεφαλής τον πρίγκιπα Γιουσούποφ, σύζυγο της μοναδικής ανεψιάς του τσάρου, επέφερε τελικά τον θάνατο του Ρασπούτιν. Και εδώ ξεκινάει ο μύθος, τόσο γύρω από τη θρυλούμενη υπερφυσική αντοχή του στο δηλητήριο και στις σφαίρες, όσο κυρίως στο ποιος ακριβώς και γιατί τον εκτέλεσε. Σχετικά με το πρώτο μέρος, ο γιατρός που είχε αναλάβει να βάλει δηλητήριο στα γλυκίσματα που του σερβιρίστηκαν ομολόγησε ότι τελικά υπαναχώρησε, αν και από άλλες μαρτυρίες προκύπτει ότι ο Ρασπούτιν δεν έτρωγε γλυκά. Φαίνεται επίσης ότι και ο Γιουσούποφ στην μετέπειτα εξιστόρηση των γεγονότων υπερέβαλε για των αριθμό των σφαιρών που ρίχτηκαν εναντίον του. Αποδείχθηκε ότι μόνον τρείς βρήκαν τον Ρασπούτιν, και από αυτές μόνο μία (στο κεφάλι) ήταν άμεσα θανάσιμη. Ενδεχομένως ο Γιουρούποφ να ήθελε να υπερβάλει για την φυσική αντοχή του Ρασπούτιν ειδικά στο δηλητήριο, καθώς αυτή θεωρείτο από τους δεισιδαίμονες Ρώσους σαν τυπικό χαρακτηριστικό των μάγων.
Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά για τα γεγονότα, που δείχνει ότι κίνητρα για την εξόντωση του Ρασπούτιν δεν υπήρχαν μόνο από την πλευρά των Ρώσων. O πρίγκιπας Φέλιξ Γιουσούποφ γύρω στο 1910 σπούδαζε (αν και περισσότερο γλένταγε) για μερικά χρόνια στην Οξφόρδη, όπου γνωρίστηκε με τον Άγγλο Oswald Rayner ο οποίος αργότερα σαν πράκτορας της Βρετανικής SIS (Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών) διορίστηκε στην Αγία Πετρούπολη, πρωτεύουσα τότε της Ρωσίας. Το βράδυ της δολοφονίας του Ρασπούτιν ο Rayner βρέθηκε στο σπίτι (παλάτι στην ουσία) του Γιουσούποφ (κάτι που ο τελευταίος απέφυγε να αναφέρει στην κατάθεσή του) και σύμφωνα με βρετανικές πηγές ήταν αυτός που έδωσε τη χαριστική βολή στο μέτωπο του Ρασπούτιν. Οι Άγγλοι είχαν σημαντικό λόγο να θέλουν τον Ρασπούτιν νεκρό, επειδή μετά τις εκατόμβες των Ρώσων στρατιωτών στο ρωσογερμανικό μέτωπο, ο τελευταίος φαίνεται ότι προσπαθούσε να επηρεάσει την τσαρίνα Αλεξάνδρα (που ήταν ξαδέλφη του κάιζερ της Γερμανίας) ώστε να γίνει ανακωχή με τους Γερμανούς. Κάτι όμως που οι Άγγλοι δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο, γιατί τότε όλο το βάρος της γερμανικής πολεμικής μηχανής θα έπεφτε στο Δυτικό Μέτωπο, που μετά βίας συγκρατούσαν Άγγλοι και Γάλλοι.
Η ειρωνεία είναι ότι η τιμωρία (εξορία) που επέβαλε ο τσάρος στον Γιουσούποφ και σε έναν άλλο αριστοκράτη συνωμότη, τους έσωσε από τις συνέπειες της Οκτωβριανής επανάστασης που ξέσπασε λίγο αργότερα.
Η ρωσική αυτοκρατορική (τσαρική) οικογένεια Ρομανόφ εκτελέστηκε τον Ιούλιο του 1918, ενώ βρίσκονταν περιορισμένη (στην ουσία φυλακισμένη) στην έπαυλη Υπατίεφ στο Γεκατερίνμπουργκ, 1500 περίπου χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας.
Αν και τα γεγονότα της άγριας δολοφονίας έγιναν γνωστά με λεπτομέρειες από τους ίδιους τους εκτελεστές, υπήρξε και αρκετή σύγχυση στις αφηγήσεις τους, που άφησε περιθώριο σε εικασίες ότι μια τουλάχιστον από τις κόρες του τσάρου είχε τελικά καταφέρει να επιζήσει.
Αυτή η εικασία έγινε πιο συγκεκριμένη το 1921, όταν στη Γερμανία μια γυναίκα με ψυχολογικά προβλήματα που έγινε γνωστή σαν Anna Anderson, άρχισε να υποστηρίζει ότι ήταν η μικρότερη κόρη του τσάρου, Αναστασία. Η Anderson κατάφερε να αποκτήσει αρκετούς οπαδούς, αλλά όταν οι ισχυρισμοί της έφτασαν μέχρι τις αίθουσες των γερμανικών δικαστηρίων, μετά από πολύχρονες διαδικασίες τελικά απορρίφθηκαν εξαιτίας έλλειψης επαρκών στοιχείων. Η Anderson πέθανε το 1984 και η υπόθεση έκλεισε οριστικά το 1991 όταν η εξέταση του DNA της έδειξε ότι ήταν άσχετη με τη δυναστεία των Ρομανόφ.
Η Anderson όμως δεν ήταν η μοναδική υποψήφια σαν επιζήσασα της δολοφονίας των Ρομανόφ, καθώς κατά καιρούς άλλες 5 τουλάχιστον περιπτώσεις παρουσιάστηκαν για να διεκδικήσουν τον τίτλο της Μεγάλης Δούκισσας, αλλά ενδεχομένως και μέρος της τεράστιας περιουσίας τους.
Μια απ’ αυτές ήταν η Marga Boodts που ισχυρίζονταν ότι ήταν η μεγαλύτερη από τις κόρες του τσάρου, Όλγα. Φαίνεται μάλιστα ότι έπεισε και τον ίδιο τον κάιζερ (ξάδελφο της τσαρίνας) που είχε αποτραβηχτεί στην Ολλανδία, καθώς και τον πρίγκιπα Sigmund της Πρωσίας, πρώτο ξάδελφο των παιδιών του τσάρου.
Η Boodts έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας (πέθανε το 1976), αλλά κράτησε χαμηλότερο προφίλ από την Anderson, της οποίας την αυθεντικότητα αμφισβητούσε καθώς ισχυρίζονταν ότι είδε την Αναστασία να εκτελείται.
Η κατάσταση ξεκαθάρισε το 1991, όταν με την επανασύστασή του το Ρωσικό κράτος ανακοίνωσε την ύπαρξη ομαδικού τάφου κοντά στο Γεκατερίνενμπουργκ (ανεπίσημα ήταν γνωστός από το 1979), όπου βρέθηκαν 9 καμένοι σκελετοί που εξακριβώθηκε ότι ανήκαν σε 5 από τα μέλη της οικογένειας Ρομανώφ και σε 4 άτομα του βοηθητικού προσωπικού που ζούσαν μαζί τους. Έλειπαν όμως τα λείψανα του τσάρεβιτς Αλεξέι και μιας από τις αδελφές του (μιας από τις δύο μικρότερες, είτε της Μαρίας είτε της Αναστασίας). Τότε έγινε και η σύγκριση του DNA των οστών με δείγμα που είχε κρατηθεί από την Anderson, που απέδειξε οριστικά ότι δεν υπήρχε καμία συγγένεια.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η έλλειψη των δύο σκελετών αναθέρμανε τις υποθέσεις για επιβίωση της μιας αδελφής, μέχρι το 2007, οπότε θαμμένοι σε κοντινή περιοχή βρέθηκαν δύο ακόμα καμένοι σκελετοί που ταυτοποιήθηκαν σαν του Αλεξέι και (μάλλον) της Μαρίας.
Έτσι έληξε η αναζήτηση της «χαμένης» κόρης του τσάρου Νικολάου Β΄, δυστυχώς χωρίς το χάπυ εντ που είχαν αρκετές κινηματογραφικές ταινίες (τόσο με ηθοποιούς όσο και με κινούμενα σχέδια) με τον τίτλο «Αναστασία» που έγιναν μάλιστα και επιτυχίες, καθώς η ιστορία αυτή είχε μαγνητίσει και κράταγε ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού για δεκαετίες.
Λέγεται ότι ο Ρασπούτιν είχε «προφητεύσει» στον τσάρο, ότι αν δολοφονούνταν από τον αυτοκρατορικό περίγυρο, λίγο μετά θα κατέρρεε η μοναρχία στη Ρωσία. Αν αυτό ήταν απλά μια έξυπνη κίνηση από τον Ρασπούτιν που έβλεπε να πυκνώνουν τα σύννεφα εναντίον του, ή αν πράγματι είχε κάποιο «χάρισμα», αφήνεται στην κρίση και στη φαντασία του αναγνώστη.
123. Είναι η ραβδοσκοπία αποτελεσματική;
Η ραβδοσκοπία είναι (στην παραδοσιακή μορφή) η χρήση μιας ξύλινης ράβδου σχήματος Υ που ο ραβδοσκόπος κρατάει οριζόντια με τα δύο χέρια από την πλευρά του ν στο ύψος της μέσης του, και ελέγχει με αυτή για την ύπαρξη υπόγειου νερού (συνηθέστερα), πετρελαίου ή θαμμένων μεταλλικών αντικειμένων. Σήμερα, η ξύλινη διχάλα συνήθως αντικαθίσταται από δύο μεταλλικές βέργες σε σχήμα Γ, που ο ραβδοσκόπος κρατάει από το κοντύτερο τμήμα τους, έτσι ώστε το μακρύτερο τμήμα να εκτείνεται οριζόντια προς τα εμπρός. Άλλοι ραβδοσκόποι χρησιμοποιούν εκκρεμές, αλλά κατά τους ίδιους το σημαντικό δεν είναι το σύστημα που χρησιμοποιούν, αλλά η έμφυτη ικανότητά τους που εκφράζεται μέσα απ’ αυτό.
Η οποία ικανότητα εκδηλώνεται όταν βρεθούν κοντά στο αντικείμενο που αναζητούν, είτε με κατακόρυφη κίνηση της ράβδου Υ, είτε με τη διασταύρωση των μεταλλικών βεργών (όπως στην εικόνα), είτε με την ταλάντωση ή την αλλαγή της ταλάντωσης του εκκρεμούς.
Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κανένα επιστημονικό υπόβαθρο που να δικαιολογεί μια τέτοια αντίδραση των «εργαλείων» του ραβδοσκόπου, πέρα από την «ιδεοκινητική αντίδραση», έναν όρο που πρώτος χρησιμοποίησε ο Δρ W.B.Carpenter σε διάλεξή του στη Μ. Βρετανία, στα μέσα του 19ου αι.
Σύμφωνα με αυτή, οι μύες μας κάνουν ανεπαίσθητες και ακούσιες κινήσεις σε αντίδραση συνειδητών ή υποσυνείδητων σκέψεων ή παρορμήσεων.
Το ελαφρύ κράτημα, ειδικά των σύγχρονων μεταλλικών βεργών και η ασταθής ισορροπία τους εξαιτίας του τρόπου κρατήματός και του μακρού οριζόντιου τμήματός τους, κάνουν τις βέργες να κινούνται με την ελάχιστη κίνηση του καρπού ή του χεριού, μια κίνηση που φαίνεται τελικά έντονα εξαιτίας του μεγάλου μήκους τους.
Βέβαια το ερώτημα είναι τι προκαλεί αυτή τη μυϊκή σύσπαση που κινεί τις βέργες.
Εδώ δεν υπάρχει απάντηση από την επιστήμη, πέρα από αόριστες θεωρίες ότι μικρές αλλαγές στο περιβάλλον εξαιτίας της παρουσίας νερού γίνονται αντιληπτές υποσυνείδητα (είναι γνωστό ότι τα ζώα «μυρίζουν» το νερό από απόσταση), ή η εμπειρία των ραβδοσκόπων να αναγνωρίζουν τα γεωλογικά χαρακτηριστικά των περιοχών που έχουν πιθανότητες να έχουν νερό, ή το γεγονός ότι λίγο πολύ σε όλες τις περιοχές και σε αρκετό βάθος υπάρχει αρκετά μεγάλη πιθανότητα να βρεθεί νερό. Αλλά ενδεχομένως οι ραβδοσκόποι να έχουν και ένα είδος ευαισθησίας σε κάποιο πεδίο (μάλλον ηλεκτρικό) που δημιουργεί η παρουσία και η ροή νερού ακόμα και σε αρκετό βάθος, όπως για παράδειγμα κάποια πουλιά αντιλαμβάνονται το γήινο μαγνητικό πεδίο.
Βέβαια, πειράματα που έγιναν σε ελεγχόμενες συνθήκες (πχ στο Kassel της Γερμανίας το 1990, με κρυμμένους και μετακινούμενους σωλήνες μέσα από τους οποίους έρρεε νερό) δεν βρήκαν ότι οι ραβδοσκόποι είχαν μεγαλύτερη επιτυχία από τα ποσοστά που δίνει η τυχαία επιλογή. Ο αντίλογος όμως είναι ότι όταν το νερό ρέει ή διαποτίζει φυσικές κοιλότητες δημιουργούνται και άλλα φαινόμενα (όπως στατικά ηλεκτρικά πεδία σε σχισμές του εδάφους κλπ), που μπορεί να τα αισθανθεί ένα ευαίσθητο άτομο.
Γεγονός είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις ραβδοσκόποι που εργάζονταν στο πεδίο υπό την επίβλεψη γεωλόγων (πχ στη Sri Lanka ή την Αφρική) έδωσαν αποτελέσματα σαφώς σημαντικά από πλευράς στατιστικής.
Οπότε ίσως πράγματι υπάρχει κάτι, που όμως δεν έχει σχέση με τα ραβδιά ή τις βέργες αυτές καθαυτές, αλλά με την ευαισθησία ορισμένων ανθρώπων να διαισθάνονται την παρουσία νερού σε υπόγειες κοιλότητες, χωρίς ωστόσο τόσο οι ίδιοι όσο και η επιστήμη, να ξέρουν το πώς.
124. Τι απεικονίζει ο «δίσκος της Νέμπρα», (και άλλοι αρχαίοι δίσκοι)
Ο δίσκος εντοπίσθηκε μόλις το 2001 στα χέρια αρχαιοκάπηλων, ενώ στη συνέχεια περιήλθε στο γερμανικό κράτος και δόθηκε στους αρχαιολόγους για μελέτη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέκυψαν μέσα από συγκριτική χρονολόγηση άλλων αντικειμένων που βρέθηκαν κοντά στο δίσκο, πρόκειται για κατασκευή του 1600 π.Χ. που παριστάνει τα ουράνια σώματα που προαναφέρθηκαν. Ιδιαίτερη σημασία φαίνεται να έχουν τα δύο αντιδιαμετρικά τόξα που ορίζουν γωνία 82 μοιρών, που δεν πρέπει να είναι σύμπτωση ότι αντιστοιχεί στις θέσεις ανατολής και δύσης του ήλιου κατά το θερινό και χειμερινό ηλιοστάσιο, στο γεωγραφικό πλάτος της περιοχής που βρέθηκε ο δίσκος. Το επίσης χρυσό τόξο στο κάτω μέρος του δίσκου, διαφεύγει προς το παρόν κάποιας αρκετά σίγουρης ερμηνείας. Η άποψη του γράφοντα είναι ότι παριστάνει το ουράνιο τόξο (σε μεγέθυνση, διακρίνονται γραμμές κατά μήκος του τόξου), οπότε ο δίσκος μάλλον απεικονίζεται ανάποδα. Στην περίπτωση αυτή, ο μηνίσκος δείχνει τη σελήνη στο τελευταίο της τέταρτο. Κατά σύμπτωση(;) έτσι απεικονίζεται η σελήνη στις περισσότερες μουσουλμανικές σημαίες.
Αν η χρονολόγηση είναι σωστή, καθώς αμφισβητείται επειδή είναι έμμεση και δεν προέκυψε από αρχαιολογική ανασκαφή, τότε είναι η αρχαιότερη απεικόνιση του ουρανού στον κόσμο, ένα είδος «φορητού Στόουνχεντζ», αν δεχτούμε φυσικά ότι ο πρωταρχικός ρόλος του Στόουνχεντζ ήταν η πρόβλεψη της αλλαγής των εποχών για τη γεωργία.
ΥΓ Τον Νοέμβριο του 2021, ο Γερμανός αστροναύτης Matthias Maurer πήρε μαζί του στην αποστολή του Space X προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ένα αντίγραφο του Δίσκου της Nebra τον οποίο χρησιμοποίησε σαν σύμβολο για την αποστολή του, που περιλάμβανε μεταξύ άλλων και σχετικά "Μαθήματα από το Διάστημα".
Ο δίσκος της Φαιστού.
Δίσκος του Παλαικάστρου ονομάζεται η ανάγλυφη απεικόνιση ενός δίσκου σε μία μικρή πλάκα από σχιστόλιθο, που μαζί με άλλες πλάκες με διαφορετικές παραστάσεις αποτελούν τις «μήτρες του Παλαικάστρου». Οι πλάκες αυτές, με ανάγλυφες παραστάσεις και από τις δύο πλευρές, ονομάστηκαν έτσι επειδή φαίνεται να είναι καλούπια για τη δημιουργία εκμαγείων (αντιγράφων), μάλλον από πηλό. Βρέθηκαν το 1899 κοντά στο Παλαίκαστρο, ανατολικά της Σητείας στην Κρήτη. Χρονολογούνται από τη Μινωική εποχή (γύρω στον 13ο αι. π.Χ.). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το καλούπι ενός δίσκου διαμέτρου 8.5 εκατοστών μαζί με μία γυναικεία μορφή, ο οποίος από ειδικούς επιστήμονες θεωρείται ότι θα χρησίμευε για την παραγωγή ηλιακών ρολογιών με σκοπό τον προσδιορισμό του γεωγραφικού πλάτους και για την πρόβλεψη των σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων. Ενώ ο μικρότερος δίσκος αριστερά, θεωρείται ότι παριστάνει τους τότε γνωστούς πλανήτες μαζί με τον ήλιο και τη σελήνη, με αναφορά στις επαναλαμβανόμενες εκλείψεις της σελήνης.
Ο δίσκος του Magliano.
Το κείμενο είναι στην Ετρουσκική γλώσσα και παρότι υπάρχουν διάφορες απόψεις για το περιεχόμενο του, θεωρείται ότι έχει μεταφραστεί μόνον μερικώς και ότι μάλλον πρόκειται για ύμνους σε διάφορες θεότητες.
Ο δίσκος του Sabu.
Από το 1936 που ανακαλύφθηκε στον τάφο του πρίγκιπα Sabu στη νεκρόπολη Saqqara της Αιγύπτου και χρονολογήθηκε γύρω στο 3000 π.Χ, το μυστήριο αυτό δεν έχει απαντηθεί.
Έχουν προταθεί από απλές εξηγήσεις, όπως ότι πρόκειται για ρηχό βάζο ή για κάποιου είδος στήριγμα, μέχρι τις πιο ευφάνταστες, όπως ότι πρόκειται για μικρογραφία (εξωγήινου εννοείται) διαστημοπλοίου, ρότορας για αντλία νερού, ή εξάρτημα από κάποια (εξωγήινης έμπνευσης) συσκευή «ενέργειας».
Η χρήση του σαν εξάρτημα αντλίας θα μπορούσε να αποτελεί μια πιθανότητα (έχουν μάλιστα κατασκευαστεί αντίγραφα που δούλεψαν με επιτυχία σαν αντλίες), αν θα μπορούσαν όμως να απαντηθούν και τα ακόλουθα ερωτήματα:
-Γιατί δεν υπήρχε και το περίβλημα;
-Με ποιόν τρόπο θα μπορούσε να περιστραφεί με αρκετή ταχύτητα, ώστε να έχει ικανοποιητική απόδοση;
-Γιατί επιλέχθηκε ο εύθραυστος σχιστόλιθος για την κατασκευή του και όχι ο χαλκός;
Όλα τα παραπάνω κάνουν την πιο απλή εξήγηση να είναι και η πιο πιθανή, ότι δηλαδή πρόκειται για μια απλή συσκευή (ίσως κάποια βάση) που όμως κατασκευάστηκε «με τον πιο δύσκολο τρόπο», καθώς επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από έναν πρίγκιπα.
Πρόκειται για ένα πήλινο δίσκο διαμέτρου περίπου 10 εκατοστών που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, με στοιχεία εκθέματος Si.427.
Από το 1894 που ανακαλύφθηκε δεν είχε τραβήξει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, θεωρώντας ότι παρουσίαζε γεωμετρικά στοιχεία για όρια χωραφιών. Πρόσφατα όμως (καλοκαίρι 2021), ένας Αυστραλός μαθηματικός πρόσεξε ότι οι διαστάσεις των ορθογώνιων τριγώνων στα δύο άκρα του δίσκου αντιστοιχούν σε «Πυθαγόρειες τριάδες» δηλαδή αριθμούς όπως οι 3,4,5 που τα τετράγωνά τους ικανοποιούν το Πυθαγόρειο θεώρημα.
Αυτό υπονοεί κατανόηση του Πυθαγόρειων τριάδων γύρω στο 1900 με 1600 π.Χ., σύμφωνα με τη χρονολόγηση του δίσκου, αν και χρησιμοποιήθηκαν για καθαρά πρακτικούς λόγους που είχαν να κάνουν με τη διανομή της γης.
Πάντως, κάποιοι αριθμοί που διαβάστηκαν στο πίσω μέρους του δίσκου (25:29 στο σημερινό αριθμητικό σύστημα), δεν είναι γνωστό σε τι αντιστοιχούν.
Αυτό υπονοεί κατανόηση του Πυθαγόρειων τριάδων γύρω στο 1900 με 1600 π.Χ., σύμφωνα με τη χρονολόγηση του δίσκου, αν και χρησιμοποιήθηκαν για καθαρά πρακτικούς λόγους που είχαν να κάνουν με τη διανομή της γης.
Πάντως, κάποιοι αριθμοί που διαβάστηκαν στο πίσω μέρους του δίσκου (25:29 στο σημερινό αριθμητικό σύστημα), δεν είναι γνωστό σε τι αντιστοιχούν.
Ο Αστρολάβος των Σουμερίων.
Ο παραπάνω πήλινος δίσκος ανακαλύφθηκε το 19ο αι. στην υπόγεια βιβλιοθήκη του βασιλιά Ασουρμπανιπάλ (Σαρδανάπαλος) των Ασσυρίων. Πολυετείς έρευνες όμως κατέληξαν στο ότι πρόκειται για πολύ παλαιότερη εγγραφή, αφού απεικονίζει τον ουρανό την εποχή των Σουμερίων, γύρω στο 3300 π.Χ. Το 2008 μάλιστα, δύο ερευνητές ισχυρίστηκαν ότι στον δίσκο καταγράφεται η πτώση ενός μεγάλου αστεροειδούς (γνωστού σαν Köfel's Impact Event από το όνομα της περιοχής στη σημερινή Αυστρία), που εκτιμάται ότι συνέβη το 3100 π.Χ.
Οι δίσκοι των Dropa.
Πρόκειται για μία (προφανώς) φανταστική ιστορία, καθώς από τους περίπου 700 δίσκους που υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκαν σε σπηλιές στα σύνορα μεταξύ Κίνας και Θιβέτ από Κινέζο ερευνητή στις αρχές του 20ου αι. και εξετάστηκαν μερικές δεκαετίες αργότερα από άλλον Κινέζο "σοφό", δεν υπάρχει σήμερα ούτε ένα δείγμα, ούτε μία φωτογραφία για την επιβεβαίωσή της (η εικόνα επάνω, είναι αποτέλεσμα καλλιτεχνικής έμπνευσης). Επιπλέον, η ιστορία αναφέρεται σε μία υποθετική φυλή που ήλθε με διαστημόπλοιο πριν 12.000 χρόνια στην περιοχή που βρέθηκαν οι δίσκοι, αποτελούμενη από βραχύσωμα, μεγαλοκέφαλα αλλά ειρηνικά ανθρωποειδή, των οποίων οι προθέσεις παρερμηνεύθηκαν από τους ντόπιους οι οποίοι τους εξόντωσαν. Αμφισβητείται επίσης η ύπαρξη του "σοφού" που υποτίθεται ότι μετέφρασε κάποιο είδος ιερογλυφικών που ήταν χαραγμένα επάνω στους διαμέτρου 20-30cm λεπτούς δίσκους από σκληρό ημιπολύτιμο υλικό, όπου υποτίθεται ότι αναφέρονταν η ιστορία της εξωγήινης αυτής φυλής.
Αντίθετα, ένας Αυστριακός μηχανικός που ισχυρίζεται ότι είδε δύο δείγματα σε κινέζικο μουσείο τη δεκαετία του '70, μάλλον είδε κάποιους από τους ονομαζόμενους Bi-discs οι οποίοι χρονολογούνται από το 3000 πΧ και υποδήλωναν στην Κίνα την κοινωνική θέση και τις αρετές αυτού που τους έφερε.
Αντίθετα, ένας Αυστριακός μηχανικός που ισχυρίζεται ότι είδε δύο δείγματα σε κινέζικο μουσείο τη δεκαετία του '70, μάλλον είδε κάποιους από τους ονομαζόμενους Bi-discs οι οποίοι χρονολογούνται από το 3000 πΧ και υποδήλωναν στην Κίνα την κοινωνική θέση και τις αρετές αυτού που τους έφερε.
Απ' αυτούς τους δίσκους όμως, παρόμοιου μεγέθους και κατασκευής με τους υποτιθέμενους των Dropa, υπάρχουν πολλά δείγματα σε μουσεία και δεν αποτελούν κάποιο μυστικό.
125. Ζυγίζει η ψυχή 21 γραμμάρια;
Ήταν Απρίλιος του 1901, όταν στο Dorchester της Μασαχουσέτης ο γιατρός Duncan MacDougall, ένθερμος οπαδός της άποψης ότι ο άνθρωπος έχει διακριτή ψυχή, προσπάθησε να τη μετρήσει. Η μέθοδός του ήταν απλή. Θεωρώντας ότι η ψυχή εγκαταλείπει το ανθρώπινο σώμα αμέσως μετά τον θάνατο και παρότι πολύ «αραιή» έχει κάποια υλική υπόσταση, έβαλε ετοιμοθάνατους ασθενείς μαζί με το κρεβάτι τους επάνω σε μία μεγάλη και ευαίσθητη ζυγαριά, και περίμενε να δει τα αποτελέσματα. Η αλλαγή βάρους όμως στους συνολικά έξη ετοιμοθάνατους που τοποθετήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές στη ζυγαριά, δεν ήταν ομοιόμορφη.
Μόνο σε μία περίπτωση μετρήθηκε η απώλεια 21 γραμμαρίων αμέσως μετά τον θάνατο, που συχνά (αλλά φυσικά αναπόδεικτα) αναφέρεται σαν το «βάρος» της ψυχής και μάλιστα απετέλεσε τον τίτλο της ταινίας «21 Grams» του 2003. Αντίστοιχα, 15 σκύλοι που ο MacDougall υπέβαλε σε αντίστοιχες μετρήσεις (προφανώς μετά από ευθανασία) δεν έδειξαν διαφορά βάρους.
Μόνο σε μία περίπτωση μετρήθηκε η απώλεια 21 γραμμαρίων αμέσως μετά τον θάνατο, που συχνά (αλλά φυσικά αναπόδεικτα) αναφέρεται σαν το «βάρος» της ψυχής και μάλιστα απετέλεσε τον τίτλο της ταινίας «21 Grams» του 2003. Αντίστοιχα, 15 σκύλοι που ο MacDougall υπέβαλε σε αντίστοιχες μετρήσεις (προφανώς μετά από ευθανασία) δεν έδειξαν διαφορά βάρους.
Τα αποτελέσματα αυτά ο MacDougall τα δημοσίευσε το 1907, επισημαίνοντας παράλληλα ότι έπρεπε να γίνουν και άλλα πειράματα. Η δημοσίευση συνάντησε έντονη κριτική από την επιστημονική κοινότητα, κυρίως για την επιλεκτική χρήση των αποτελεσμάτων και για την όχι αυστηρή διαδικασία των μετρήσεων. Ένας γιατρός μάλιστα εξήγησε την απώλεια βάρους στους ανθρώπους με τη σύντομη αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος που συνοδεύει το σταμάτημα της αναπνοής, και την κατά συνέπεια αύξηση της εφίδρωσης. Έτσι εξήγησε και τη μη διαφορά βάρους στους σκύλους, καθώς οι τελευταίοι δεν έχουν ιδρωτοποιούς αδένες. Αν και τα πειράματα με ανθρώπους δεν επαναλήφθηκαν, έγιναν δοκιμές με ζώα που δεν έδωσαν όμως στατιστικά σημαντικά αποτελέσματα.
Συνεπώς, το αν υπάρχει ή όχι ψυχή και εάν αυτή έχει κάποια υλική υπόσταση που απελευθερώνεται με τον θάνατο, παραμένει θέμα της πίστης και όχι της επιστήμης. Η επιστημονική άποψη πάντως είναι ότι αυτό που αναγνωρίζουμε ως «ψυχή», είναι το αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός ιδιαίτερα πολύπλοκου εγκέφαλου, και κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει έξω απ’ αυτόν και χωρίς αυτόν.
126. Σφαιρικός κεραυνός. Μύθος ή πραγματικότητα;
Και όμως, ακόμα και μετά από μερικούς αιώνες που πρωτοαναφέρθηκε το φαινόμενο αυτό και παρά την πρόοδο της επιστήμης, όχι μόνο δεν υπάρχει ικανοποιητική εξήγηση αλλά εξακολουθεί να παραμένει υπό αμφισβήτηση και η ίδια η ύπαρξη του φαινομένου.
Ο σφαιρικός κεραυνός είναι πολύ σπάνιος, και παρότι δεν έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά του συνηθισμένου κεραυνού, συνήθως συμβαίνει αμέσως από έναν ισχυρό κεραυνό στην περιοχή, αν και σε αντίθεση με αυτόν φαίνεται να κρατάει μερικά δευτερόλεπτα. Επίσης, δεν πρέπει να συγχέεται με το φαινόμενο κορώνα (ή φωτιές του αγίου Έλμου, ή Άη Νικόληδες στην Ελλάδα), φωτεινές λάμψεις από αιχμηρά σημεία που δημιουργούνται πριν την καταιγίδα και οφείλονται στο πολύ έντονο ηλεκτρικό πεδίο σε αιχμές ή προεξοχές, σε αλληλεπίδραση με τα ηλεκτρικά φορτισμένα σύννεφα από επάνω τους.
Ένα βασικό πρόβλημα για τη μελέτη του σφαιρικού κεραυνού, πέρα από τη σπανιότητα του φαινομένου που προαναφέρθηκε, είναι οι αρκετά διαφορετικές περιγραφές που το συνοδεύουν. Οι περισσότερες συγκλίνουν ότι πρόκειται για μια πολύ φωτεινή μπάλα που μετακινείται σχετικά αργά κοντά στο έδαφος και εκεί σταματούν οι ομοιότητες. Άλλοι ισχυρίζονται ότι κινείται παρασυρόμενη από τον αέρα, άλλοι αντίθετα με τον αέρα, ότι είναι λευκή, γαλάζια ή κοκκινωπή, είναι μικρή σαν μια μπάλα ποδοσφαίρου ή έχει μερικά μέτρα διάμετρο, καίει το περιβάλλον της ή είναι μάλλον ψυχρή, σβήνει βαθμιαία ή απότομα, με εκκωφαντικό θόρυβο ή χωρίς, αφήνοντας πίσω της μια μυρωδιά θειαφιού ή όχι, συμβαίνει κοντά σε γραμμές υψηλής τάσης ή όχι .
Την κατάσταση δεν διευκολύνει το ότι δεν υπάρχει κάποια αξιόπιστη φωτογραφία ή βίντεο, πέρα από κάποιες αστραπές ή κεραυνούς που έχουν ένα σφαιρικό λαμπερό τμήμα, που όμως δεν ανταποκρίνονται στα βασικά χαρακτηριστικά του σφαιρικού κεραυνού. Ο οποίος, από την άλλη πλευρά συγκεντρώνει πολλές μαρτυρίες που ξεκινούν από τον 17ο αιώνα (χωρίς να υπολογίζουμε προηγούμενες περιγραφές που ενδεχομένως προέρχονταν από θρησκευτική πίστη) μέχρι και αρκετά πρόσφατα, και μάλιστα περιλαμβάνουν κατά τεκμήριο αξιόπιστους μάρτυρες μεταξύ των οποίος και ο τσάρος Νικόλαος Β’, αν και σε παιδική ηλικία. Ο Τέσλα επίσης είχε ισχυριστεί ότι είχε δημιουργήσει σφαιρικούς κεραυνούς, αν και τους ισχυρισμούς του σε μεγαλύτερη ηλικία θα πρέπει να τους αντιμετωπίζει κάποιος με σκεπτικισμό.
Πρόσφατα, έχουν κυκλοφορήσει μερικά πολύ εντυπωσιακά βίντεο στο ίντερνετ, αλλά υπάρχει αρκετή αμφισβήτηση για την αυθεντικότητά τους, καθώς πλέον είναι σχετικά εύκολο να είναι προϊόντα ψηφιακής επεξεργασίας για «κλικοθηρικούς» λόγους.
Ένα βασικό πρόβλημα για τη μελέτη του σφαιρικού κεραυνού, πέρα από τη σπανιότητα του φαινομένου που προαναφέρθηκε, είναι οι αρκετά διαφορετικές περιγραφές που το συνοδεύουν. Οι περισσότερες συγκλίνουν ότι πρόκειται για μια πολύ φωτεινή μπάλα που μετακινείται σχετικά αργά κοντά στο έδαφος και εκεί σταματούν οι ομοιότητες. Άλλοι ισχυρίζονται ότι κινείται παρασυρόμενη από τον αέρα, άλλοι αντίθετα με τον αέρα, ότι είναι λευκή, γαλάζια ή κοκκινωπή, είναι μικρή σαν μια μπάλα ποδοσφαίρου ή έχει μερικά μέτρα διάμετρο, καίει το περιβάλλον της ή είναι μάλλον ψυχρή, σβήνει βαθμιαία ή απότομα, με εκκωφαντικό θόρυβο ή χωρίς, αφήνοντας πίσω της μια μυρωδιά θειαφιού ή όχι, συμβαίνει κοντά σε γραμμές υψηλής τάσης ή όχι .
Την κατάσταση δεν διευκολύνει το ότι δεν υπάρχει κάποια αξιόπιστη φωτογραφία ή βίντεο, πέρα από κάποιες αστραπές ή κεραυνούς που έχουν ένα σφαιρικό λαμπερό τμήμα, που όμως δεν ανταποκρίνονται στα βασικά χαρακτηριστικά του σφαιρικού κεραυνού. Ο οποίος, από την άλλη πλευρά συγκεντρώνει πολλές μαρτυρίες που ξεκινούν από τον 17ο αιώνα (χωρίς να υπολογίζουμε προηγούμενες περιγραφές που ενδεχομένως προέρχονταν από θρησκευτική πίστη) μέχρι και αρκετά πρόσφατα, και μάλιστα περιλαμβάνουν κατά τεκμήριο αξιόπιστους μάρτυρες μεταξύ των οποίος και ο τσάρος Νικόλαος Β’, αν και σε παιδική ηλικία. Ο Τέσλα επίσης είχε ισχυριστεί ότι είχε δημιουργήσει σφαιρικούς κεραυνούς, αν και τους ισχυρισμούς του σε μεγαλύτερη ηλικία θα πρέπει να τους αντιμετωπίζει κάποιος με σκεπτικισμό.
Πρόσφατα, έχουν κυκλοφορήσει μερικά πολύ εντυπωσιακά βίντεο στο ίντερνετ, αλλά υπάρχει αρκετή αμφισβήτηση για την αυθεντικότητά τους, καθώς πλέον είναι σχετικά εύκολο να είναι προϊόντα ψηφιακής επεξεργασίας για «κλικοθηρικούς» λόγους.
Πάντως μία επιβεβαιωμένη περίπτωση σφαιρικού κεραυνού και μάλιστα μέσα σε επιβατικό αεροσκάφος σε πτήση, αφορά την Loganair 6780 (Δεκ. 2014), με τον σφαιρικό κεραυνό να εμφανίζεται και στη συνέχεια να εξαφανίζεται μέσα στην καμπίνα των επιβατών, καθώς το αεροσκάφος πετούσε μέσα σε καταιγίδα, λίγο πριν ή ταυτόχρονα με κεραυνό που το έπληξε και το διαπέρασε κατά μήκος.
Ένα άλλο πρόβλημα για την επιστημονική μελέτη των σφαιρικών κεραυνών είναι ότι δεν έχει γίνει δυνατόν να αναπαραχθούν σε ελεγχόμενες συνθήκες εργαστηρίου, κάτι που έχει γίνει για όλα τα άλλα είδη ηλεκτρικών εκκενώσεων. Μερικές εικόνες ή βίντεο από δημιουργία πλάσματος (υπέρθερμου ιονισμένου αερίου) μέσα σε φούρνο μικροκυμάτων δεν θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν τον σφαιρικό κεραυνό, καθώς απαιτείται σημαντική ισχύς στάσιμων μικροκυμάτων που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ στη φύση.
Φυσικά έχουν προταθεί πολλές εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό, μερικές αρκετά ευφάνταστες, που όμως δεν είναι ευρύτερα αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα.
Μια από τις πιο ρεαλιστικές, είναι ότι οι σφαιρικοί κεραυνοί φαίνεται να προκαλούνται από κλειστές δίνες (vortices), που δημιουργούνται όταν το ηχητικό κρουστικό κύμα ενός κεραυνού περιορίζεται εξαιτίας της διαμόρφωσης του εδάφους, με αποτέλεσμα το πλάσμα από τον ιονισμό της ατμόσφαιρας να παγιδεύεται και να διατηρείται μέσα στη ακουστική αυτή δίνη για αρκετά δευτερόλεπτα. Mία παραπλήσια εξήγηση (και κατά την άποψη του γράφοντος καλύτερη) είναι ότι η δίνη αυτή δεν είναι ηχητική αλλά μαγνητική (συχνά αναφέρεται σαν skyrmion) που παγιδεύει το αγώγιμο πλάσμα για αρκετά δευτερόλεπτα ανάμεσα στις στροβιλιζόμενες μαγνητικές της γραμμές.
Αυτό εξηγεί τόσο τη δημιουργία του σφαιρικού κεραυνού αμέσως μετά από έναν κοντινό ισχυρό κεραυνό, όσο και το ότι η φωτεινή σφαίρα φαίνεται να παραμένει κοντά στο έδαφος, ενώ εξαιτίας της υψηλής θερμοκρασίας της (κατά τις περισσότερες μαρτυρίες) θα έπρεπε να έχει την τάση να ανυψωθεί. Επίσης δικαιολογεί τόσο την ακανόνιστη διαδρομή που ακολουθεί, όσο και την συνήθως πολύ ηχηρή διάλυσή της.
Συνεπώς, ο σφαιρικός κεραυνός είναι ένα θέμα που παραμένει ανοιχτό.
Ένα άλλο πρόβλημα για την επιστημονική μελέτη των σφαιρικών κεραυνών είναι ότι δεν έχει γίνει δυνατόν να αναπαραχθούν σε ελεγχόμενες συνθήκες εργαστηρίου, κάτι που έχει γίνει για όλα τα άλλα είδη ηλεκτρικών εκκενώσεων. Μερικές εικόνες ή βίντεο από δημιουργία πλάσματος (υπέρθερμου ιονισμένου αερίου) μέσα σε φούρνο μικροκυμάτων δεν θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν τον σφαιρικό κεραυνό, καθώς απαιτείται σημαντική ισχύς στάσιμων μικροκυμάτων που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ στη φύση.
Φυσικά έχουν προταθεί πολλές εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό, μερικές αρκετά ευφάνταστες, που όμως δεν είναι ευρύτερα αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα.
Μια από τις πιο ρεαλιστικές, είναι ότι οι σφαιρικοί κεραυνοί φαίνεται να προκαλούνται από κλειστές δίνες (vortices), που δημιουργούνται όταν το ηχητικό κρουστικό κύμα ενός κεραυνού περιορίζεται εξαιτίας της διαμόρφωσης του εδάφους, με αποτέλεσμα το πλάσμα από τον ιονισμό της ατμόσφαιρας να παγιδεύεται και να διατηρείται μέσα στη ακουστική αυτή δίνη για αρκετά δευτερόλεπτα. Mία παραπλήσια εξήγηση (και κατά την άποψη του γράφοντος καλύτερη) είναι ότι η δίνη αυτή δεν είναι ηχητική αλλά μαγνητική (συχνά αναφέρεται σαν skyrmion) που παγιδεύει το αγώγιμο πλάσμα για αρκετά δευτερόλεπτα ανάμεσα στις στροβιλιζόμενες μαγνητικές της γραμμές.
Αυτό εξηγεί τόσο τη δημιουργία του σφαιρικού κεραυνού αμέσως μετά από έναν κοντινό ισχυρό κεραυνό, όσο και το ότι η φωτεινή σφαίρα φαίνεται να παραμένει κοντά στο έδαφος, ενώ εξαιτίας της υψηλής θερμοκρασίας της (κατά τις περισσότερες μαρτυρίες) θα έπρεπε να έχει την τάση να ανυψωθεί. Επίσης δικαιολογεί τόσο την ακανόνιστη διαδρομή που ακολουθεί, όσο και την συνήθως πολύ ηχηρή διάλυσή της.
Συνεπώς, ο σφαιρικός κεραυνός είναι ένα θέμα που παραμένει ανοιχτό.
Στις παρυφές της ανατολικής πλευράς της Ακρόπολης, στην οδό Θρασύλλου στα Αναφιώτικα, υπάρχει μια μαρμάρινη στήλη με δύο επιγραφές, που στην επάνω γράφει:
27 Απριλίου 1941Την ημέρα εισόδου των γερμανικώνστρατευμάτων στην ΑθήναΟ Κωνσταντίνος Κουκίδης φρουρός τηςΕλληνικής Σημαίας στην Ακρόποληαρνούμενος να την παραδόση έπεσε από τονΙερό Βράχο τυλιγμένος σ’ αυτήν, πρωτοπόροςτου Αντιστασιακού Αγώνα.
Ενώ στο κάτω μέρος της στήλης αναφέρεται η τοποθέτησή της από τον Δήμαρχο Αθηναίων, το έτος 2000. Ίδιο είναι το πνεύμα και σε μαρμάρινη επιγραφή στον υπαίθριο χώρο του στρατοπέδου των ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς, που μάλιστα τον μετονομάζει σε «Πλατεία εύζωνα Κουκίδη Κων/νου», δίνοντας σαν ημερομηνία τοποθέτησής της την 27η Απριλίου 1994 (εικόνα κάτω).
Το περίεργο όμως είναι, ότι δεν υπάρχει καμιά επιβεβαιωμένη μαρτυρία όχι μόνο για το γεγονός που περιγράφεται, αλλά και για την ίδια την ύπαρξη του Κωνσταντίνου Κουκίδη στον ελληνικό στρατό!
Σύμφωνα με τις φήμες που κυκλοφόρησαν κάποια στιγμή μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης ήταν ένας δεκαεπτάχρονος Έλληνας εύζωνας που είχε καθήκοντα σκοπιάς στην Ακρόπολη των Αθηνών την 27η Απριλίου 1941, την ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην πόλη. Κατά μια άλλη εκδοχή ήταν μέλος της Ε.Ο.Ν. (οργάνωση νέων που ιδρύθηκε από το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά το 1936 και διαλύθηκε τον Απρίλιο του 1941) και εκτελούσε χρέη φρουρού στην Ακρόπολη.
Η ιστορία της θυσίας του Κουκιδη κυκλοφορούσε έντονα στην αρχή της γερμανικής κατοχής, σιγά σιγά όμως ξεχάστηκε. Σχετικά πρόσφατα (1998), μετά από δημοσιογραφική έρευνα ένα στέλεχος της Αντίστασης ο Σπύρος Μήλας επιβεβαίωσε την ιστορία του Κουκίδη, λέγοντας μάλιστα ότι τον γνώριζε προσωπικά και ότι ήταν ποντιακής καταγωγής. Ο ίδιος όμως δύο χρόνια αργότερα σε άλλη συνέντευξη διηγήθηκε διαφορετικά τα γεγονότα. Μία άλλη έρευνα από τον αντιστασιακό Χαράλαμπο Ρούπα, που ήλθε στη δημοσιότητα το 2006, κατέληξε σ’ ένα τσαγκάρη ο οποίος του διηγήθηκε ότι σαν παιδί είδε έναν νέο νεκρό κάτω από την Ακρόπολη με μία σημαία δίπλα του.
Δύο όμως από τους πλέον σχετικούς με το θέμα στρατιωτικούς, ο αντιστράτηγος Ιωάννης Κακουδάκης, διευθυντής στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού και ο τότε επιλοχίας των ευζώνων Ανδρέας Μαχιμάρης σε συνέντευξή τους το 2000, βεβαίωσαν κατηγορηματικά ότι δεν υπήρξε ούτε εύζωνος ούτε καν στρατιώτης με αυτό το όνομα.
Επιπλέον δεν υπήρξε ποτέ εύζωνος φρουρός στη σημαία της Ακρόπολης, ακόμα και μέχρι σήμερα.
Ούτε στην αναφορά του Γερμανού αξιωματικού που ύψωσε στις 27 Απριλίου 1941 τη ναζιστική σημαία στην Ακρόπολη δεν αναφέρεται κάποιο τέτοιο γεγονός, και οι Γερμανοί ήταν τουλάχιστον γνωστοί για τη σχολαστικότητά τους. Επίσης, μέχρι τότε είχαν συχνά εκφράσει την εκτίμησή τους για τους Έλληνες στρατιώτες και ούτως ή άλλως κάποια στιγμή (ίσως και την ίδια ημέρα) υπήρχε και η ελληνική σημαία κοντά στη ναζιστική, σε άλλο ιστό.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο δήμαρχος Αθηναίων Δημ. Αβραμόπουλος που επί των ημερών του τοποθετήθηκε η στήλη κάτω από την Ακρόπολη:
«Τιμάμε τον Κουκίδη, παρά το ότι η ιστορική έρευνα δεν απέδωσε επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή του και για την πράξη του αυτή. Ο θρύλος, όμως, ήταν και παραμένει υπαρκτός, και δημιουργήθηκε από την πρώτη στιγμή. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν υπήρξε ο εύζωνας Κουκίδης. Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, θέλουμε να υπάρξει».
Αντίστοιχη υπήρξε και η στάση του Μανώλη Γλέζου, του οποίου η γνώμη του έχει βαρύνουσα σημασία, μια και ήταν αυτός που μαζί με τον Απόστολο Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, στις 30 Μαΐου 1941:
«Εμείς ως αντιστασιακοί προτείνουμε ανεξαρτήτως των στοιχείων που θα φέρουν ή δεν θα φέρουν οι έρευνες, να το ονομάσουμε από τώρα πλατεία Κώστα Κουκίδη. Γιατί καμιά φορά και τον θρύλο χρειάζεται να τον τιμούμε όπως και τα γεγονότα».
Πώς μπορεί όμως να προέκυψε ο θρύλος; Ο Κωνσταντίνος Κουκκίδης πράγματι υπήρξε, αλλά ήταν δημοσιογράφος που συνεργάζονταν σαν ανταποκριτής με ξένες εφημερίδες. Στις 9 Ιουνίου, ο Άγγλος ανταποκριτής της εφημερίδας «Daily Mail» στο Κάιρο, δημοσίευσε ένα άρθρο που αναφέρονταν στη θυσία του Έλληνα φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη, και του αποδίδει το όνομα Κώστας Κουκίδης. Είναι πιθανόν, η όλη ιστορία να προήλθε από τη φαντασία του Άγγλου δημοσιογράφου που ήθελε να τιμήσει και να εμψυχώσει με αυτόν τον τρόπο τους Έλληνες (κάτι που οι αγγλικές εφημερίδες έκαναν συχνά στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου) και χρησιμοποίησε για τον ήρωά του ένα όνομα που του ήταν ήδη γνωστό. Ο συγκεκριμένος Κουκκίδης πάντως, πέθανε γέρος πια το 1974. Στη φωτογραφία κάτω, βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1946.
Στις 20 Απριλίου 1453, μία μικρή αλλά έντονη ναυμαχία έγινε έξω κυριολεκτικά από την πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη, μεταξύ μιας μικρής ομάδας γενοβέζικων πλοίων που έφερναν προμήθειες στην Πόλη και των τουρκικών πλοίων που συμμετείχαν στην πολιορκία.
Έχει επικρατήσει η αντίληψη (σύμφωνα όμως με ένα μόνο χρονικό, αμφισβητήσιμης αξιοπιστίας και αρκετά μεταγενέστερο), ότι ένα από τα πλοία ήταν βυζαντινό και ο κυβερνήτης του με το όνομα Φλαντανελάς με το πλήρωμά του πολέμησαν υπεράνθρωπα σπάζοντας τον τουκικό αποκλεισμό, γεμίζοντας ενθουσιασμό τους Βυζαντινούς και ανεφοδιάζοντας την Πόλη.
Σύμφωνα όμως με τη μαρτυρία του Λατίνου αρχιεπισκόπου Μυτιλήνης Λεονάρδου, το όνομα ήταν Φραγκίσκος Λεκανέλλα (Francesco Lecanella) και ήταν Γενοβέζος, οπότε το Φλαντανελάς προφανώς προέκυψε από "ελληνοποίησή" του και από την ανάγκη να υπάρξει ένας Βυζαντινός ήρωας, την πολύ δύσκολη εκείνη περίοδο.
Η ιστορία του Ρομπέν των Δασών έχει ειπωθεί πολλές φορές τόσο στο χαρτί όσο και στην οθόνη (ακόμα και στην απολαυστική ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney του 1973), οπότε είναι πλέον πολύ γνωστή και δεν θα επαναληφθεί εδώ.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν υπάρχουν σαφή ιστορικά γεγονότα στα οποία να βασίζονται αυτές οι ιστορίες παρά μόνο ένας θρύλος, συνεπώς ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις αφήνεται πολύ μεγάλο περιθώριο στη φαντασία των σεναριογράφων για αυτοσχεδιασμό.
Πάντως, η πιο ρεαλιστικά παρουσιασμένη εκδοχή της ιστορίας του Ρομπέν των Δασών είναι η ταινία του 2010 με πρωταγωνιστή τον Russell Crowe, καθώς οι περισσότερες άλλες εκδοχές που παρουσιάζουν έναν ευγενή να είναι άριστος χρήστης του τόξου είναι ανεδαφικές, πρωτίστως επειδή οι τοξότες ανήκαν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και έπρεπε να εκπαιδεύονται συνεχώς από παιδιά.
Τελικά, ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τον πραγματικό Ρομπέν των Δασών, ξεκινώντας από το όνομά του που άρχισε να εμφανίζεται σε διηγήματα και μπαλάντες από τον 13ο αι. σε διάφορες παραλλαγές, σαν Robert Hod, Robert Hood, Robehod, Robbehod, Rabunhod και βέβαια το επικρατέστερο Robin Hood στα αγγλικά. Να σημειωθεί εδώ, ότι το «hood» (κουκούλα) σε ορισμένες περιοχές της Βρετανίας χρησιμοποιείτο για να δηλώσει επίσης το «wood» (ξύλο ή δέντρο ή δάσος), απ’ όπου προφανώς προέκυψε και η ελληνική εκδοχή του ονόματός του (ίσως και για λόγους ευφωνίας).
128. Ρομπέν των Δασών ή της Κουκούλας, και η λαίδη Γκοντάιβα.
Η ιστορία του Ρομπέν των Δασών έχει ειπωθεί πολλές φορές τόσο στο χαρτί όσο και στην οθόνη (ακόμα και στην απολαυστική ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney του 1973), οπότε είναι πλέον πολύ γνωστή και δεν θα επαναληφθεί εδώ.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν υπάρχουν σαφή ιστορικά γεγονότα στα οποία να βασίζονται αυτές οι ιστορίες παρά μόνο ένας θρύλος, συνεπώς ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις αφήνεται πολύ μεγάλο περιθώριο στη φαντασία των σεναριογράφων για αυτοσχεδιασμό.
Πάντως, η πιο ρεαλιστικά παρουσιασμένη εκδοχή της ιστορίας του Ρομπέν των Δασών είναι η ταινία του 2010 με πρωταγωνιστή τον Russell Crowe, καθώς οι περισσότερες άλλες εκδοχές που παρουσιάζουν έναν ευγενή να είναι άριστος χρήστης του τόξου είναι ανεδαφικές, πρωτίστως επειδή οι τοξότες ανήκαν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και έπρεπε να εκπαιδεύονται συνεχώς από παιδιά.
Τελικά, ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τον πραγματικό Ρομπέν των Δασών, ξεκινώντας από το όνομά του που άρχισε να εμφανίζεται σε διηγήματα και μπαλάντες από τον 13ο αι. σε διάφορες παραλλαγές, σαν Robert Hod, Robert Hood, Robehod, Robbehod, Rabunhod και βέβαια το επικρατέστερο Robin Hood στα αγγλικά. Να σημειωθεί εδώ, ότι το «hood» (κουκούλα) σε ορισμένες περιοχές της Βρετανίας χρησιμοποιείτο για να δηλώσει επίσης το «wood» (ξύλο ή δέντρο ή δάσος), απ’ όπου προφανώς προέκυψε και η ελληνική εκδοχή του ονόματός του (ίσως και για λόγους ευφωνίας).
Μάλιστα τον 16ο και 17ο αι. εμφανίζονται πράγματι και οι εκδοχές Robin Wood ή Whood ή Whod.
Μετά τα παραπάνω, δεν είναι περίεργο ότι αρκετά άτομα της μεσαιωνικής Αγγλίας έχουν προταθεί σαν υποψήφια για τον πραγματικό Ρομπέν των Δασών, φυσικά όχι με αυτό το όνομα με εξαίρεση κάποιον Robert Hood από την Υόρκη ο οποίος έγινε παράνομος επειδή του κατασχέθηκαν λίγα εμπορεύματά του.
Κάποιοι άλλοι «υποψήφιοι» φαίνεται να είχαν συμμετάσχει στο πλευρό κάποιων βαρόνων στον «Πόλεμο των Βαρόνων» κατά τον 12ο αι., κάτι που παρουσιάζεται και στην ταινία του 2010 που προαναφέρθηκε, η οποία εμπλέκει και αρκετά ιστορικά γεγονότα προσαρμοσμένα φυσικά σε ένα «εύπεπτο» σενάριο.
Πάντως, η άποψη που διαμόρφωσε τον Ρομπέν των Δασών σ’ έναν ρομαντικό προστάτη των φτωχών και των αδύναμων πρωτοπαρουσιάζεται τον 16ο αι. στην «Historia Majoris Brtitanniae» του John Major και τον τοποθετεί στην εποχή του Ριχάρδου Α΄ (του Λεοντόκαρδου), δηλαδή στον 12ο αι.
Παρόλα αυτά, το όνομα του Ρομπέν των Δασών παρέμεινε συνώνυμο του ληστή και του προδότη στη Βρετανία μέχρι τον 17ο αι., πριν η αναζήτηση λαϊκών ηρώων αλλάξει τελείως την εικόνα του αργότερα.
Μετά τα παραπάνω, δεν είναι περίεργο ότι αρκετά άτομα της μεσαιωνικής Αγγλίας έχουν προταθεί σαν υποψήφια για τον πραγματικό Ρομπέν των Δασών, φυσικά όχι με αυτό το όνομα με εξαίρεση κάποιον Robert Hood από την Υόρκη ο οποίος έγινε παράνομος επειδή του κατασχέθηκαν λίγα εμπορεύματά του.
Κάποιοι άλλοι «υποψήφιοι» φαίνεται να είχαν συμμετάσχει στο πλευρό κάποιων βαρόνων στον «Πόλεμο των Βαρόνων» κατά τον 12ο αι., κάτι που παρουσιάζεται και στην ταινία του 2010 που προαναφέρθηκε, η οποία εμπλέκει και αρκετά ιστορικά γεγονότα προσαρμοσμένα φυσικά σε ένα «εύπεπτο» σενάριο.
Πάντως, η άποψη που διαμόρφωσε τον Ρομπέν των Δασών σ’ έναν ρομαντικό προστάτη των φτωχών και των αδύναμων πρωτοπαρουσιάζεται τον 16ο αι. στην «Historia Majoris Brtitanniae» του John Major και τον τοποθετεί στην εποχή του Ριχάρδου Α΄ (του Λεοντόκαρδου), δηλαδή στον 12ο αι.
Παρόλα αυτά, το όνομα του Ρομπέν των Δασών παρέμεινε συνώνυμο του ληστή και του προδότη στη Βρετανία μέχρι τον 17ο αι., πριν η αναζήτηση λαϊκών ηρώων αλλάξει τελείως την εικόνα του αργότερα.
Ένας άλλος θρύλος που τοποθετείται έναν αιώνα πριν απ’ αυτό του Ρομπέν των Δασών είναι αυτός της λαίδης Γκοντάιβα (Godiva), που το όνομά της είναι η εκλατινισμένη εκδοχή του Godgyfu ή Godgify, που σημαίνει δώρο Θεού.
Κάτι που έκανε, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει να ειδοποιήσει τους κατοίκους να κλειστούν στα σπίτια τους. Όλοι υπάκουσαν, εκτός από τον ράφτη Τομ, που από τότε έγινε συνώνυμο του ηδονοβλεψία (peeping Tom).
Πάντως, ένας χρονικογράφος σύγχρονος της λαίδης Γκοντάιβα, αν και αναφέρεται σ’ αυτήν δεν καταγράφει το περιστατικό, το οποίο αναφέρεται για πρώτη φορά από χρονικογράφους δύο αιώνες αργότερα.
Σύμφωνα με σύγχρονους ερευνητές, αν κάτι συνέβη είχε μάλλον να κάνει με κάποια εκδήλωση μετάνοιας ή κάποιο «τάμα» της λαίδης, παρά με μείωση φόρων. Τα υπόλοιπα, όπως και με την περίπτωση του Ρομπέν των Δασών, τα ανέλαβε το λαϊκό αίσθημα και η φαντασία.
129. Τι συνέβη το έτος 536 μΧ; Τι συνέβη το 365 μΧ;
- «Ο ήλιος έδινε το φως του χωρίς λαμπρότητα, σαν να ήταν η σελήνη, στη διάρκεια όλου του έτους…»
- «Μας έκανε εντύπωση ότι δεν βλέπαμε τις σκιές μας το μεσημέρι…
…ο ήλιος είχε ένα γαλαζωπό χρώμα, η σελήνη έχασε τη λαμπρότητά της και οι εποχές έμοιαζε να ανακατεύτηκαν».
Αυτές οι περιγραφές ανήκουν στον Βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο και τον Ρωμαίο πολιτικό Κασσιόδωρο αντίστοιχα αναφορικά με το έτος 536 μΧ, και όπως αποδείχθηκε πρόσφατα δεν ήταν υπερβολικές.
Την εποχή εκείνη στην Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βασίλευε ο Ιουστινιανός Α΄, ενώ ο στρατηγός του Βελισάριος προσπαθούσε να κρατήσει τη Ρώμη και το Μιλάνο ελεύθερα από τη στενή πολιορκία των Γότθων (και να εξασφαλίσει τη βοήθεια του Ναρσή ο οποίος τον υπονόμευε). Η ανέγερση της Αγίας Σοφίας απείχε ένα έτος από την ολοκλήρωσή της.
Ήδη από τη δεκαετία του 1990, από μελέτες κορμών δένδρων είχε φανεί ότι μία σημαντική αλλαγή είχε συμβεί στο κλίμα της Γης το 536 μΧ, κάνοντάς το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ψυχρότερο κατά 1.5 – 2.5 βαθμούς Κελσίου, με αποτέλεσμα χιόνι να πέσει στην Κίνα, οι σοδιές να καταστραφούν σ’ όλο το βόρειο ημισφαίριο και οι άνθρωποι να λιμοκτονούν. Ενώ το 539 οι Γότθοι κατέλαβαν τελικά το Μιλάνο σφαγιάζοντας ή σκλαβώνοντας όλον το πληθυσμό του.
Σαν να μην έφθαναν αυτά, λίγα χρόνια αργότερα, το 541 μια επιδημία βουβωνικής πανώλης (που έμεινε γνωστή σαν πανώλη του Ιουστινιανού) σάρωσε τις ανατολικές επαρχίες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αφήνοντας νεκρούς τουλάχιστον το ένα τέταρτο των κατοίκων της. Ακόμα και ο ίδιος ο Ιουστινιανός προσβλήθηκε, αλλά ανέρρωσε.
Όμως μόλις το 2013 έγινε δυνατόν να προσδιοριστεί η αιτία της κλιματικής καταστροφής από δείγματα παγετώνα που ελήφθησαν από τις ελβετικές Άλπεις.
Τα δείγματα αποκάλυψαν ότι μια ισχυρότατη έκρηξη ηφαιστείου στην Ισλανδία σκέπασε με ένα είδος ομίχλης που δημιούργησε η τέφρα της την ατμόσφαιρα την άνοιξη του 536, ξεκινώντας μια περίοδο γνωστή σαν «σκοτεινή» μεταφορικά μέχρι πρόσφατα, αλλά πλέον και κυριολεκτικά, με τη διάρκειά της να ξεπερνά τον έναν αιώνα, καθώς οι ηφαιστειακές εκρήξεις επαναλήφθηκαν τα έτη 540 και 547. Η εντονότερη φάση πάντως ήταν 18 μήνες μετά την αρχική έκρηξη.
Ακόμα και στην οικονομία, μετά από έναν αιώνα, φάνηκαν οι επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων με την ανίχνευση υψηλών συγκεντρώσεων μολύβδου σε δείγματα πάγου (ο μόλυβδος ελευθερώνεται κατά την παραγωγή αργύρου από ορυκτά που περιέχουν και μόλυβδο).
Η παραγωγή αργύρου δείχνει ανάκαμψη της οικονομίας και άνοδο της μεσαίας τάξης των εμπόρων για πρώτη φορά, καθώς η τελευταία χρησιμοποιούσε άργυρο για τις αυξημένες συναλλαγές της αντί για τον χρυσό που παρέμενε στα θησαυροφυλάκια των ισχυρών.
Δεν είναι συνεπώς περίεργο, ότι το έτος 536 μΧ θεωρείται από τους περισσότερους ειδικούς ως το πιο καταστροφικό για την ανθρωπότητα, κατά τα ιστορικά χρόνια.
…ο ήλιος είχε ένα γαλαζωπό χρώμα, η σελήνη έχασε τη λαμπρότητά της και οι εποχές έμοιαζε να ανακατεύτηκαν».
Αυτές οι περιγραφές ανήκουν στον Βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο και τον Ρωμαίο πολιτικό Κασσιόδωρο αντίστοιχα αναφορικά με το έτος 536 μΧ, και όπως αποδείχθηκε πρόσφατα δεν ήταν υπερβολικές.
Την εποχή εκείνη στην Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βασίλευε ο Ιουστινιανός Α΄, ενώ ο στρατηγός του Βελισάριος προσπαθούσε να κρατήσει τη Ρώμη και το Μιλάνο ελεύθερα από τη στενή πολιορκία των Γότθων (και να εξασφαλίσει τη βοήθεια του Ναρσή ο οποίος τον υπονόμευε). Η ανέγερση της Αγίας Σοφίας απείχε ένα έτος από την ολοκλήρωσή της.
Ήδη από τη δεκαετία του 1990, από μελέτες κορμών δένδρων είχε φανεί ότι μία σημαντική αλλαγή είχε συμβεί στο κλίμα της Γης το 536 μΧ, κάνοντάς το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ψυχρότερο κατά 1.5 – 2.5 βαθμούς Κελσίου, με αποτέλεσμα χιόνι να πέσει στην Κίνα, οι σοδιές να καταστραφούν σ’ όλο το βόρειο ημισφαίριο και οι άνθρωποι να λιμοκτονούν. Ενώ το 539 οι Γότθοι κατέλαβαν τελικά το Μιλάνο σφαγιάζοντας ή σκλαβώνοντας όλον το πληθυσμό του.
Σαν να μην έφθαναν αυτά, λίγα χρόνια αργότερα, το 541 μια επιδημία βουβωνικής πανώλης (που έμεινε γνωστή σαν πανώλη του Ιουστινιανού) σάρωσε τις ανατολικές επαρχίες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αφήνοντας νεκρούς τουλάχιστον το ένα τέταρτο των κατοίκων της. Ακόμα και ο ίδιος ο Ιουστινιανός προσβλήθηκε, αλλά ανέρρωσε.
Όμως μόλις το 2013 έγινε δυνατόν να προσδιοριστεί η αιτία της κλιματικής καταστροφής από δείγματα παγετώνα που ελήφθησαν από τις ελβετικές Άλπεις.
Τα δείγματα αποκάλυψαν ότι μια ισχυρότατη έκρηξη ηφαιστείου στην Ισλανδία σκέπασε με ένα είδος ομίχλης που δημιούργησε η τέφρα της την ατμόσφαιρα την άνοιξη του 536, ξεκινώντας μια περίοδο γνωστή σαν «σκοτεινή» μεταφορικά μέχρι πρόσφατα, αλλά πλέον και κυριολεκτικά, με τη διάρκειά της να ξεπερνά τον έναν αιώνα, καθώς οι ηφαιστειακές εκρήξεις επαναλήφθηκαν τα έτη 540 και 547. Η εντονότερη φάση πάντως ήταν 18 μήνες μετά την αρχική έκρηξη.
Ακόμα και στην οικονομία, μετά από έναν αιώνα, φάνηκαν οι επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων με την ανίχνευση υψηλών συγκεντρώσεων μολύβδου σε δείγματα πάγου (ο μόλυβδος ελευθερώνεται κατά την παραγωγή αργύρου από ορυκτά που περιέχουν και μόλυβδο).
Η παραγωγή αργύρου δείχνει ανάκαμψη της οικονομίας και άνοδο της μεσαίας τάξης των εμπόρων για πρώτη φορά, καθώς η τελευταία χρησιμοποιούσε άργυρο για τις αυξημένες συναλλαγές της αντί για τον χρυσό που παρέμενε στα θησαυροφυλάκια των ισχυρών.
Δεν είναι συνεπώς περίεργο, ότι το έτος 536 μΧ θεωρείται από τους περισσότερους ειδικούς ως το πιο καταστροφικό για την ανθρωπότητα, κατά τα ιστορικά χρόνια.
Μάλιστα, οι σχετικές καταστροφές φαίνεται να έχουν επηρεάσει και τον Σκανδιναυικό μύθο του Ragnarok, όπου οι θεοί πολεμούν μεταξύ τους και με τέρατα, μετά από έναν πολύ βαρύ χειμώνα που θα διαρκέσει τρία χρόνια.
Τι συνέβη το 365 μΧ;
Με την
ευκαιρία, αξίζει να αναφερθεί ότι το 365 μΧ (προσέξτε τον "αναγραμματισμό" των δύο ημερομηνιών) έλαβε χώρα ισχυρότατος σεισμός μεγέθους
άνω των 8 Ρίχτερ με επίκεντρο κοντά στις ακτές της δυτικής Κρήτης, που κατέστρεψε
όλες σχεδόν τις πόλεις του νησιού και προκάλεσε
ανύψωση της δυτικής Κρήτης μέχρι και 9 μέτρα. Τον σεισμό ακολούθησε ένα
τσουνάμι που προξένησε καταστροφές σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, ιδίως
στο Δέλτα του Νείλου και την Αλεξάνδρεια, όπου σκότωσε χιλιάδες και έφτασε
σχεδόν 3 χιλιόμετρα στην ενδοχώρα.
Τα ρωμαϊκά δωδεκάεδρα είναι μικρές κούφιες μπρούτζινες κατασκευές, που όπως υποδηλώνει το όνομά τους έχουν δώδεκα έδρες.
Στις ακμές που σχηματίζουν οι έδρες υπάρχουν σφαιρικές απολήξεις, ενώ οι πεντάπλευρες επιφάνειες των εδρών έχουν από μία οπή στο κέντρο τους, διαφορετικού μεγέθους.
Η διάμετρος των δωδεκάεδρων κυμαίνεται από 4 έως 11 εκατοστά, ενώ η χρονολόγησή τους έδειξε ότι προέρχονται από τον 2ο με 3ο αι. πΧ.
Παρότι έχουν ανακαλυφθεί περισσότερα από 100 δείγματα εδώ και πλέον από 200 χρόνια σε πολλές κεντρικές και βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες, η χρήση τους παραμένει άγνωστη. Φαίνεται όμως ότι συνδέεται με την παρουσία ρωμαϊκού στρατού στις περιοχές αυτές.
Οι υποθέσεις για τη χρήση τους καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα εφαρμογών, από βάσεις για κεριά, διακοσμητικά, λατρευτικά αντικείμενα, ζάρια ή παιχνίδια, πρότυπα για μέτρηση διαμέτρων σωλήνων ή κονταριών, πρότυπα για λίθους σφενδονών, οπτικά όργανα μέτρησης αποστάσεων για βαλλιστικούς μηχανισμούς ή χαρτογράφηση, κλπ.
Μια αρκετά διαφορετική υπόθεση (και πιο ρεαλιστική κατά την άποψη του γράφοντα), τα θέλει μοντέλα και βάσεις πλεξίματος των δάκτυλων γαντιών!
Σ’ αυτό συνηγορούν τόσο οι σφαιρικές απολήξεις των ακμών όσο και οι διαφορετικού μεγέθους οπές, αλλά και το διαφορετικό μέγεθος των ίδιων των δωδεκάεδρων. Ακόμα, το ότι έχουν βρεθεί σε τυπικά ψυχρές περιοχές της Ευρώπης όπως προαναφέρθηκε, δεν πρέπει να είναι σύμπτωση.
Μάλιστα, κάποιος μπήκε στον κόπο να κατασκευάσει ένα αντίγραφο δωδεκάεδρου και να το χρησιμοποιήσει σαν βάση πλεξίματος γαντιού, με επιτυχία. Βλ: https://www.youtube.com/watch?v=76AvV601yJ0.
Προς παρόν πάντως, γενικά αποδεκτή απάντηση για τη χρήση των ρωμαϊκών δωδεκάεδρων δεν έχει δοθεί.
Στις ακμές που σχηματίζουν οι έδρες υπάρχουν σφαιρικές απολήξεις, ενώ οι πεντάπλευρες επιφάνειες των εδρών έχουν από μία οπή στο κέντρο τους, διαφορετικού μεγέθους.
Η διάμετρος των δωδεκάεδρων κυμαίνεται από 4 έως 11 εκατοστά, ενώ η χρονολόγησή τους έδειξε ότι προέρχονται από τον 2ο με 3ο αι. πΧ.
Παρότι έχουν ανακαλυφθεί περισσότερα από 100 δείγματα εδώ και πλέον από 200 χρόνια σε πολλές κεντρικές και βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες, η χρήση τους παραμένει άγνωστη. Φαίνεται όμως ότι συνδέεται με την παρουσία ρωμαϊκού στρατού στις περιοχές αυτές.
Οι υποθέσεις για τη χρήση τους καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα εφαρμογών, από βάσεις για κεριά, διακοσμητικά, λατρευτικά αντικείμενα, ζάρια ή παιχνίδια, πρότυπα για μέτρηση διαμέτρων σωλήνων ή κονταριών, πρότυπα για λίθους σφενδονών, οπτικά όργανα μέτρησης αποστάσεων για βαλλιστικούς μηχανισμούς ή χαρτογράφηση, κλπ.
Μια αρκετά διαφορετική υπόθεση (και πιο ρεαλιστική κατά την άποψη του γράφοντα), τα θέλει μοντέλα και βάσεις πλεξίματος των δάκτυλων γαντιών!
Σ’ αυτό συνηγορούν τόσο οι σφαιρικές απολήξεις των ακμών όσο και οι διαφορετικού μεγέθους οπές, αλλά και το διαφορετικό μέγεθος των ίδιων των δωδεκάεδρων. Ακόμα, το ότι έχουν βρεθεί σε τυπικά ψυχρές περιοχές της Ευρώπης όπως προαναφέρθηκε, δεν πρέπει να είναι σύμπτωση.
Μάλιστα, κάποιος μπήκε στον κόπο να κατασκευάσει ένα αντίγραφο δωδεκάεδρου και να το χρησιμοποιήσει σαν βάση πλεξίματος γαντιού, με επιτυχία. Βλ: https://www.youtube.com/watch?v=76AvV601yJ0.
Προς παρόν πάντως, γενικά αποδεκτή απάντηση για τη χρήση των ρωμαϊκών δωδεκάεδρων δεν έχει δοθεί.
Οι νεολιθικές πολύλοβες σφαίρες είναι πέτρινες συμπαγείς σφαίρες μεγέθους μικρής γροθιάς, που βρέθηκαν σε μεγάλες ποσότητες (περισσότερες από 400) κυρίως στη βορειο-ανατολική Σκωτία. Όμως δεν πρόκειται για λείες σφαίρες, αλλά σφαίρες που στην επιφάνειά τους σχηματίζονται τρείς ή περισσότεροι λοβοί, συνήθως όμως τέσσερεις.
Τέσσερεις είναι και οι λοβοί στην πιο γνωστή από αυτές τις σφαίρες, τη σφαίρα του Towie, από το όνομα της περιοχής στη Σκωτία όπου βρέθηκε, η οποία φέρει στους λοβούς της περίτεχνες γεωμετρικές διακοσμίσεις (εικόνα κάτω).
Η χρήση των σφαιρών δεν είναι γνωστή, οι υποθέσεις εκτείνονται από λατρευτικά αντικείμενα, σύμβολα κύρους ή και όπλα (πχ κεφαλοθραύστες, καθώς θα μπορούσαν να δεθούν στην άκρη ξύλινης ράβδου με ιμάντες), αλλά το υλικό τους είναι σχετικά εύθραυστο για σκληρή χρήση.
Το Coral Castle είναι μία περιφραγμένη με ψηλό τοίχο έκταση μεγαλύτερη από 40.000 τμ που περιέχει γιγάντια αδρά γλυπτά με μέσο βάρος τους 14 τόνους και μέγιστο τους 27 τόνους, ενώ το ύψος για δύο απ’ αυτά φθάνει τα 7.5 μέτρα.
Υπολογίζεται ότι στο συγκρότημα αυτό που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου της Φλόριντα στις ΗΠΑ, έχουν χρησιμοποιηθεί ογκόλιθοι συνολικού βάρους πάνω από 1.000 τόνους χωρίς συνδετικό υλικό ανάμεσά τους αλλά με τέλεια εφαρμογή, και όλα κατασκευάστηκαν από έναν άνθρωπο μεταξύ των ετών 1923 έως το 1951.
Τα περισσότερα από τα γλυπτά απεικονίζουν χρηστικά αντικείμενα όπως τραπέζια και καρέκλες, αλλά και ουράνια σώματα. Ένας πύργος ύψος 12 μέτρων στην μία άκρη του συγκροτήματος χρησίμευε για κατοικία του κατασκευαστή, ενώ σήμερα αποτελεί ένα μικρό μουσείο για την ιστορία του χώρου.
Παρόλο το όνομά του συγκροτήματος, το υλικό που χρησιμοποιήθηκε δεν είναι από κοράλλια, αλλά από το τοπικό πέτρωμα ωόλιθος, ένα είδος ασβεστόλιθου που μοιάζει να αποτελείται από συσσωματωμένα αυγά, που δίνουν όμως μια τραχιά επιφάνεια.
Μέχρι εδώ δεν θα υπήρχε κάτι περίεργο, όμως το συγκρότημα αυτό κατασκευάστηκε με προσωπική εργασία ενός μόνον ανθρώπου, του μικρόσωμου και εκκεντρικού Edward Leedskalnin, που μετανάστευσε στις ΗΠΑ από τη Λάτβια (ανήκει στις Βαλτικές χώρες) το 1912, μετά από μία ερωτική απογοήτευση.
Επιπλέον, ο Leedskalnin που είχε περάσει και φυματίωση, είχε στοιχειώδη μόνο παιδεία και χρησιμοποίησε απλά εργαλεία, το πιο σύνθετο από τα οποία ήταν ένα τεράστιο ξύλινο τρίποδο ικρίωμα (κατ’ εκτίμηση ύψους γύρω στα 15 μέτρα) για να στηρίζει ένα χειροβαρούλκο, ενώ στις φωτογραφίες το ικρίωμα απεικονίζεται να έχει ένα «μυστηριώδες» κουτί στην κορυφή του.
Και εδώ η ιστορία γίνεται ακόμα πιο μυστηριώδης, καθώς φημολογείται ότι ο Leedskalnin ποτέ δεν άφησε να τον δουν να εργάζεται στο συγκρότημά του και ποτέ δεν αποκάλυψε τις μεθόδους μεταφοράς των ογκόλιθων, πέρα από γενικές εξηγήσεις ότι κατανοούσε καλά τις ιδιότητες των μοχλών αλλά και ότι είχε ανακαλύψει το μυστικό της κατασκευής των πυραμίδων.
Αυτή η στάση, που την κράτησε μέχρι τον θάνατό του το 1951 καθώς και το γεγονός ότι ο ίδιος δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο, έδωσε τροφή σε πολλές θεωρίες συνωμοσίας (και προκάλεσε την έκδοση κάποιων βιβλίων) που φθάνουν μέχρι να υποθέσουν ότι κατείχε γνώση πέρα από τα όρια ακόμα και της σύγχρονης επιστήμης!
Μάλιστα κάποιοι συσχετίζουν το μυστηριώδες κουτί στην κορυφή του ικριώματος με την ενασχόληση του Leedskalnin με τον μαγνητισμό, αν και αυτή ήταν μάλλον σε επίπεδο «ψευδοεπιστήμης».
Πάντως πράγματι οι κατασκευές του είναι αξιοθαύμαστες, αλλά σαν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, αφοσίωσης και εφαρμογής έξυπνων ιδεών, όπως η τεράστια συμπαγής πόρτα της φωτογραφίας (επάνω) βάρους 8t, που άνοιγε περιστρεφόμενη στο κέντρο της με την πίεση ενός δάκτυλου και αποκαλύφθηκε (όταν έπαθε βλάβη και έπρεπε να επισκευαστεί) ότι τη διαπερνούσε κεντρικός μεταλλικός άξονας που εδράζοντας σε ρουλεμάν από φορτηγό.
Όσο για το μυστικό της κατασκευής των πυραμίδων, δεν πρέπει να ήταν τίποτα περισσότερο μυστηριώδες από την έξυπνη χρήση μοχλών και πάρα πολλών εργατοωρών, όπως πιθανότατα είχαν κάνει και οι Αιγύπτιοι.
132. Υπάρχει ο Λαβύρινθος;
Ο Λαβύρινθος σαν αρχέτυπο σχέδιο χάνεται στα βάθη της Ιστορίας, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός από τον ελληνικό μύθο του Μινώταυρου και αναπόφευκτα συνδέθηκε με την Κρήτη και την Κνωσό.
Βέβαια στην Κνωσό δεν βρέθηκε ο Λαβύρινθος, παρά τις προσπάθειες του σερ Άρθουρ Έβανς που βρήκε το παλάτι του Μίνωα στη θέση αυτή, πάντως δεν υπάρχει έλλειψη «Λαβύρινθων» στην Κρήτη, καθώς τρείς φυσικές σπηλιές σε διαφορετικές περιοχές διεκδικούν αυτόν τον τίτλο.
Κατ’ αρχήν, το όνομα «λαβύριθος» συνδέεται με τον «λάβρυ», τον διπλό πέλεκυ και σύμβολο του Μινωικού πολιτισμού και σημαίνει «οίκος του διπλού πέλεκυ».
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι στα αγγλικά ξεχωρίζει ο καθαυτό λαβύρινθος (labyrinth), που έχει μόνο μία είσοδο (μέχρι περίπου το κέντρο του) και μία έξοδο από την ίδια διαδρομή, και ο maze που έχει πολλές εισόδους / εξόδους καθώς και αδιέξοδα.
Για να επανέλθουμε στον μινωικό Λαβύρινθο, το πιο πιθανό από τα τρία σπήλαια που προαναφέρθηκαν το οποίο θα μπορούσε να είναι η απαρχή του μύθου για τον αρχαίο Λαβύρινθο, είναι αυτό με τον χαρακτηριστικό όνομα «Λαβύρινθος» στη Γόρτυνα στην περιοχή της Μεσαράς, 35km νοτιοδυτικά του Ηρακλείου και κοντά στην αρχαία Φαιστό.
Το σπήλαιο αυτό, βασικά φυσικό αλλά και με σαφείς ανθρώπινες παρεμβάσεις και προεκτάσεις, κυρίως κατά τη Ρωμαϊκή εποχή όπου χρησίμευσε σαν υπόγειο λατομείο για ασβεστολιθική πέτρα, έχει συνολικό μήκος διαδρόμων 2.5km (με κάποιους απ’ αυτούς αδιέξοδους), μερικούς μεγάλους θαλάμους, καλύπτει επιφάνεια σχεδόν 9.000m2 και σήμερα τουλάχιστον έχει δύο εισόδους.
Φυσικά δεν έχει την τυπική διαμόρφωση ενός λαβύρινθου, αλλά ούτε η μυθολογία υπονοεί μία συγκεκριμένη διάταξη αν και αναφέρει ότι ήταν τεχνητός. Αλλά και πάλι, κατά τη μυθολογία ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος πέταξαν με τεχνητά φτερά, οπότε προφανώς δεν πρέπει να τα παίρνουμε όλα «τοις μετρητοίς».
Επίσης, το σπήλαιο χρησίμευσε και σαν κρησφύγετο κατά την τουρκοκρατία, αλλά και σαν πηγή αζωτούχου λιπάσματος για τις καλλιέργειες, καθώς οι κάτοικοι της περιοχής αξιοποιούσαν τα εκκρίματα των χιλιάδων νυχτερίδων που χρησιμοποιούσαν για κατοικία τους ορισμένους μεγάλους θαλάμους του.
Το σπήλαιο όμως έπεσε και θύμα της φήμης του, καθώς χρησίμευσε σαν αποθήκη τεράστιας ποσότητας πυρομαχικών από τους Γερμανούς κατά τον Β΄ΠΠ, σαν ενδιάμεσος σταθμός για την τροφοδοσία των στρατευμάτων του Ρόμμελ στην Αφρική. Τα στρατεύματα κατοχής, πριν την αναχώρησή τους το 1944 φρόντισαν να ανατινάξουν ότι πυρομαχικά είχαν μείνει προκαλώντας σημαντικές ζημιές στο σπήλαιο, αλλά και καθιστώντας το παγίδα θανάτου για τους κατοίκους της περιοχής που έψαχναν να ανακτήσουν διάφορα υλικά.
Το 1985 ομάδα με επικεφαλής τη γνωστή σπηλαιολόγο Άννα Πετρόχειλου χαρτογράφησε το σπήλαιο, το οποίο παραμένει κλειστό για το κοινό εξαιτίας των κινδύνων, κυρίως από τα παλαιά πυρομαχικά.
Στην εικόνα επάνω, ασημένιο νόμισμα του 400 π.Χ., με τυπικό σχέδιο λαβύρινθου.
133. Ποιές ήταν οι Αμαζόνες;
Οι Αμαζόνες αναφέρονται σε πολλές διηγήσεις της μυθολογίας, κυρίως σαν ισχυρή αντίπαλη στρατιωτική δύναμη για τους Έλληνες, όπως στην περίπτωση του Ηρακλή, του Θησέα και του Αχιλλέα.
Η τυπική περιγραφή τις θέλει άγριες και δυνατές πολεμίστριες, κάποιες όμορφες (κυρίως οι αρχηγοί τους) που ζούσαν σε μία κλειστή γυναικοκρατούμενη ή και αποκλειστικά γυναικεία κοινότητα, βορειότερα από τις περιοχές που θεωρούνταν ελληνικές.
Οι περιοχές αυτές εκτείνονταν από την Ιλλυρία μέχρι τον Πόντο και ακόμα πιο βόρεια και ανατολικά, που από τους αρχαίους Έλληνες αναφέρονταν με το γενικό όνομα Σκυθία και όπου κατοικούσαν κυρίως νομαδικές φυλές που ζούσαν στις στέπες, περίπου από το 700 π.Χ μέχρι το 500 μ.Χ.
Μία Αμαζόνα όμως δεν ήταν απαραίτητο να ζει στις περιοχές αυτές, όπως για παράδειγμα η Αταλάντη, καθώς το επίθετο αυτό χαρακτήριζε γυναίκες με ανεξάρτητο και μαχητικό πνεύμα, εντυπωσιακές επιδόσεις κυρίως στο κυνήγι και την ιππασία και αρνητικές ή πολύ επιλεκτικές στην παντρειά(!), με την ίδια δηλαδή περίπου έννοια που χρησιμοποιείται και σήμερα.
Η νεώτερη πάντως άποψη θέλει τις αρχαίες Αμαζόνες, αν και πάντα κατοίκους των περιοχών που προαναφέρθηκαν, να συμβιώνουν αρμονικά με τους άντρες της φυλής τους και απλά να συμμετέχουν στις πολεμικές εξορμήσεις τους σαν ισότιμες, αν και κυρίως σαν έφιππες τοξότριες σαν αντιστάθμισμα στην τυπικά μικρότερη σωματική τους δύναμη. Βέβαια δεν συμμετείχαν όλες οι γυναίκες των περιοχών αυτών στην πολεμική εκπαίδευση, αλλά κατ’ εκτίμηση περίπου το ένα τρίτο τους.
Από τη δεκαετία του 1990 και μετά άρχισαν να ανακαλύπτονται πολλοί τάφοι στην περιοχή της αρχαίας Σκυθίας με συνολικά πάνω από 300 γυναικείους σκελετούς ηλικίας από 10 έως 45 ετών, με εμφανή πολεμικά τραύματα και θαμμένες με τα όπλα τους, ενώ κάποιες και με τα άλογά τους.
Μία παρόμοια ταφή ήταν αυτή που βρέθηκε στον προθάλαμο του θεωρούμενου τάφου του Φιλίππου Β΄ στη Βεργίνα, ενώ σύμφωνα με ορισμένες απόψεις ανήκει στον (μειωμένης αντίληψης) Φίλιππο Αριδαίο, ετεροθαλή αδελφό του Μεγάλου Αλέξανδρου. Στην περίπτωση αυτή, ο γυναικείος σκελετός στον προθάλαμο εικάζεται ότι ανήκει στην Κύνα ή Κυνάνη, Ιλλυρικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρα της Αυδάτης, συζύγου του Φιλίππου Β΄. Τόσο η Αυδάτη, όσο και η Κύνα, αλλά και κόρη της τελευταίας Αδαία Ευρυδίκη (που παντρεύτηκε τον Φίλιππο Αριδαίο), είχαν πολεμική εκπαίδευση και πράγματι στον τάφο βρέθηκαν συναφή αντικείμενα (τόξο, βέλη και κνημίδες).
Περισσότερα για το παραπάνω θέμα υπάρχουν στο ίδιο blog, με τίτλο: «Ποιοι βρίσκονται τελικά στους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας;»
Δεν μονοπωλούν όμως μόνον οι Σκύθισσες τον τίτλο των Αμαζόνων. Σε πολλές περιοχές του κόσμου έχουν παρουσιαστεί γυναίκες πολεμιστές όπως η γνωστή Μουλάν στην Κίνα, ή ακόμα και πολέμαρχοι όπως η Ching Shih επίσης στην Κίνα των αρχών του 19ου αι., το ίδιο και σε αρκετές περιοχές της Αφρικής, με τη χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή των πολυάριθμων γυναικών πολεμιστών της Δαχομέης, μόλις στα μέσα του 19ο αι.
Ακόμα και μεταξύ των τάφων των πολεμιστών Βίκιγκ, όλο και περισσότεροι ταυτοποιούνται σαν τάφοι γυναικών.
Εξάλλου, το όνομα Αμαζόνιος στον ποταμό της Ν. Αμερικής δόθηκε από Ισπανό στρατιωτικό που στα μέσα του 16ου αι. αντιμετώπισε ένοπλες γυναίκες τοπικών φυλών.
Συνεπώς, γυναίκες πολεμιστές σαφώς υπήρξαν, αλλά οι αρχαίοι Έλληνες διάνθησαν τις περιγραφές τους με τα πρόσθετα στοιχεία της απομονωμένης από άντρες ζωής, μέχρι και της εκτομής του δεξιού μαστού τους για διευκόλυνση στην τοξοβολία, ίσως επειδή δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι φυσιολογικές γυναίκες θα μπορούσαν να συμμετάσχουν με επιτυχία σε μία «ανδροκρατούμενη» δραστηριότητα.
134. Γιατί δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η προσελήνωση
Εξάλλου, το όνομα Αμαζόνιος στον ποταμό της Ν. Αμερικής δόθηκε από Ισπανό στρατιωτικό που στα μέσα του 16ου αι. αντιμετώπισε ένοπλες γυναίκες τοπικών φυλών.
Συνεπώς, γυναίκες πολεμιστές σαφώς υπήρξαν, αλλά οι αρχαίοι Έλληνες διάνθησαν τις περιγραφές τους με τα πρόσθετα στοιχεία της απομονωμένης από άντρες ζωής, μέχρι και της εκτομής του δεξιού μαστού τους για διευκόλυνση στην τοξοβολία, ίσως επειδή δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι φυσιολογικές γυναίκες θα μπορούσαν να συμμετάσχουν με επιτυχία σε μία «ανδροκρατούμενη» δραστηριότητα.
134. Γιατί δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η προσελήνωση
-Έχουν περάσει 50 χρόνια. Θα έρθουν ποτέ να καθαρίσουν;
-Είναι πολύ απασχολημένοι με το να μην καθαρίζουν το δικό τους σπίτι.
Αν και στην εισαγωγή αυτής της σειράς των άρθρων έχει δηλωθεί ότι η αμφισβήτηση του ταξιδιού στη Σελήνη δεν έχει νόημα, παρόλα αυτά θα αναφερθούν συνοπτικά κάποιες αποδείξεις και ισχυρές ενδείξεις για την πραγματοποίησή του, καθώς αυτές όλο και πληθαίνουν με το πέρασμα των χρόνων.
1. Στη Σελήνη έχουν τοποθετηθεί ανακλαστήρες laser, των οποίων η ύπαρξη έχει επιβεβαιωθεί από πολλά ανεξάρτητα αστεροσκοπεία, καθώς είναι απαραίτητοι και χρησιμοποιούνται συστηματικά για τη λήψη μετρήσεων ακριβείας της απόστασης Γης - Σελήνης.
2. Μεταγενέστερες του προγράμματος Απόλλων αποστολές τεχνητών δορυφόρων γύρω από τη Σελήνη, φωτογράφησαν στα σημεία προσεδάφισης τις βάσεις των σεληνακάτων, τα οχήματα και τα ίχνη τους στο έδαφος.
3. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες που πήραν οι αστροναύτες διαφορετικών αποστολών επάνω στη Σελήνη, και παρότι υποτίθεται ότι έχουν βρεθεί σφάλματα σ’ αυτές, υπάρχουν πάντα απλές εξηγήσεις για κάθε περίπτωση, που οι αμφισβητίες αγνοούσαν ή θέλουν ακόμα να αγνοούν.
4. Εκατοντάδες κιλά σεληνιακών πετρωμάτων έχουν μελετηθεί από κορυφαίους ειδικούς ανά τον κόσμο, χωρίς να αμφισβητηθεί η αυθεντικότητά τους.
5. Δεν εκφράστηκε καμία αμφισβήτηση από αυτούς που είχαν το ισχυρότερο κίνητρο (και τις γνώσεις) να το κάνουν, δηλαδή τους Σοβιετικούς.
6. Η επιφάνεια της Σελήνης έχει χαρτογραφηθεί σχετικά πρόσφατα σε 3D από ειδικούς τεχνητούς δορυφόρους σε τροχιά γύρω της. Οι εικόνες από τις περιοχές των προσεληνώσεων ταιριάζουν επακριβώς με τις φωτογραφίες που έφεραν οι αστροναύτες των αποστολών Απόλλων.
7. Οι τροχιές (τέλεια παραβολικές) της σκόνης που εκτοξεύεται κατά τις αναπηδήσεις των αστροναυτών, από τους τροχούς των οχημάτων, και από τους κινητήρες της σεληνακάτου είτε κατά την προσεδάφιση είτε κατά την αναχώρηση, ταιριάζουν ακριβώς με τις αναμενόμενες για τη βαρύτητα της Σελήνης και την απουσία αέρα.
8. Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν εμπλακεί άμεσα με το πρόγραμμα Απόλλων, ώστε ενδεχόμενη «απάτη» θα ήταν αδύνατον να παραμείνει κρυφή μετά από τόσα χρόνια, ενώ αντίθετα όλο και περισσότερα στοιχεία επιβεβαιώνουν την αυθεντικότητά του.
ΥΓ. Η ταινία "Capricorn One" του 1978, έχει σαν θέμα τη "σκηνοθεσία" της πρώτης αποστολής Αμερικανών στον Άρη, όταν διαπιστώνεται ότι τα συστήματα υποστήριξης ζωής του διαστημοπλοίου είναι ελαττωματικά. Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα, αν και λίγη σχέση έχει με το Διάστημα.
Ενώ η πρόσφατη ταινία "Fly me to the Moon" του 2024, πραγματεύεται ακριβώς τη θεωρία συνωμοσίας για το Απόλλων 11, αλλά με πιο ανάλαφρη διάθεση.
Σκίτσο του Zodiac από μαρτυρίες και το τελευταίο κρυπτογραφημένο μήνυμά του με την «υπογραφή» του.
Ο Zodiac δεν είναι ούτε ο παλαιότερος, ούτε από τους πιο «παραγωγικούς» serial killers της ιστορίας αφού είχε μόλις 7 επιβεβαιωμένα θύματα, από τα οποία μάλιστα 2 επέζησαν. Επιπλέον, η επιβεβαιωμένη δράση του καλύπτει μόλις δύο χρόνια.
Έχει εξάψει όμως όσο λίγοι τη φαντασία του κοινού, γιατί όπως και στην περίπτωση του «Τζακ του Αντεροβγάλτη» η ταυτότητά του παρέμεινε άγνωστη, παρότι υπήρξε περιγραφή του, υπήρξαν συγκεκριμένοι ύποπτοι, και οι δολοφονίες έγιναν σε χώρες και περιοχές με καλά οργανωμένη καταπολέμηση του εγκλήματος. Στην περίπτωση του Zodiac, όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του, ένας πρόσθετος (και ίσως και ο σημαντικότερος) παράγοντας ήταν η αποστολή πέρα από απλών (αν και μερικά περιείχαν και κρυπτογραφημένες φράσεις), και πλήρως κρυπτογραφημένων μηνυμάτων, που απασχόλησαν για χρόνια ειδικούς και μη και μάλιστα το τελευταίο, που στάλθηκε το 1969, αποκρυπτογραφήθηκε μόλις τον Δεκέμβριο του 2020!
Η δραστηριότητά του (εγκλήματα και επιστολές) καλύπτει την περίοδο από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι τις αρχές του 1970, και ενώ η επιβεβαιωμένη δράση του αφορά στις χρονιές 1968 - 1969 στην Καλιφόρνια και κυρίως στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι το πρώτο του έγκλημα διαπράχθηκε ήδη από το 1966.
Ο ίδιος, σε επιστολή του ισχυρίσθηκε ότι είχε σκοτώσει 37 ανθρώπους, αλλά ενώ η υπόθεσή του επίσημα έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στη συνέχεια άνοιξε ξανά, με την ελπίδα ότι η πρόοδος στην Εγκληματολογία να επιτρέψει κάποια στιγμή την ταυτοποίηση του δράστη.
Όπως προαναφέρθηκε, στην περίπτωσή του ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η αποστολή δύο κρυπτογραφημένων σημειωμάτων (το πρώτο, σε τρία τμήματα) γνωστά σαν Ζ480 και Ζ 340, με τους αριθμούς να αναφέρονται στο πλήθος των χαρακτήρων που περιλαμβάνουν. Οι οποίοι χαρακτήρες είναι σύμβολα, ή γράμματα ακόμα και από το ελληνικό αλφάβητο, συχνά γραμμένα κατοπτρικά. Πάντως, αν και η ευφυΐα του δεν αμφισβητείται, δεν φαίνεται να είχε σημαντική μόρφωση καθώς υπάρχουν γραμματικά λάθη τόσο στα απλά κείμενά του όσο και στα κρυπτογραφημένα. Το περιεχόμενο των οποίων ήταν ένα μίγμα απειλών, κομπασμού, ειρωνείας και «φτηνής» μεταφυσικής φιλοσοφίας.
Αν και για το πρώτο μήνυμα (Ζ480) που στάλθηκε το 1969 χρειάστηκαν μόνον λίγες μέρες για να αποκρυπτογραφηθεί, για το Ζ340 που στάλθηκε αργότερα την ίδια χρονιά χρειάστηκαν 51 χρόνια, η συνεργασία τριών ειδικών και η χρήση ενός υπολογιστικού προγράμματος σε πανεπιστημιακό υπολογιστή με δυνατότητα τεχνητής νοημοσύνης!
Παρόλα αυτά, υπήρξε απογοήτευση στις διωκτικές αρχές καθώς τελικά το όνομα του δράστη δεν προέκυψε, όπως είχε υποσχεθεί ο ίδιος ότι θα συμβεί.
Ο οποίος, είναι αμφίβολο αν βρίσκεται ακόμα στη ζωή, καθώς και οι δύο βασικοί ύποπτοι έχουν πεθάνει, ο Ross Sullivan το 1977 και ο Lawrence Kane το 2010. Μάλιστα η σορός του πρώτου είχε αποτεφρωθεί, οπότε στην περίπτωσή του δεν μπορεί να γίνει ταυτοποίηση DNA ακόμα και αν μπορέσει να συλλεχθεί υλικό από αντικείμενα από τους τόπους των εγκλημάτων, που έχουν αρχειοθετηθεί (ματωμένα ρούχα, εσωτερικό γαντιών κλπ).
Το γεγονός ότι η τελευταία αυθεντική επικοινωνία του Zodiac με τον Τύπο έγινε το 1974, η φυσική του περιγραφή που ταιριάζει πολύ με του Sullivan ο οποίος είχε παρακολουθήσει μαθήματα κρυπτογράφησης και είχε νοσηλευτεί για ψυχιατρικά προβλήματα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πέθανε το 1977, όλα δείχνουν αυτόν σαν τον πιθανότερο ένοχο.
Δύο τουλάχιστον κινηματογραφικές ταινίες, και οι δύο του 1971, είναι γενικά βασισμένες στα εγκλήματα του Zodiac, με γνωστότερη τη “Dirty Harry” με τον Clint Eastwood, και η “The Zodiac Killer”. Επίσης πολλά ντοκιμαντέρ έχουν γυριστεί γύρω απ’ αυτό το θέμα, μάλιστα στα τέλη του 2020 με αρχές του 2021 προβλήθηκε από την ΕΡΤ1 σε συνέχειες το ντοκιμαντέρ του 2017 “The hunt for the Zodiac killer”, σχετικό με τις πιο πρόσφατες έρευνες και την προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του Ζ340.
Κρύβει πράγματι; Συνήθως μια Σφίγγα είναι συνώνυμη του φύλακα ή του μυστηρίου, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τη Σφίγγα της Αιγύπτου, την πιο διάσημη, μεγαλύτερη και παλαιότερη στον κόσμο. Ήδη η πλήρης μορφή της δεν αποκαλύφθηκε παρά μόλις το 1936, καθώς μέχρι τότε το σώμα της παρέμενε πλήρως ή μερικώς καλυμμένο από χώμα και άμμο.
Στην φωτογραφία επάνω, η Σφίγγα όπως θα την αντίκρισε ο ίδιος ο Ναπολέων Βοναπάρτης το 1798, κατά την εκστρατεία του στην Αίγυπτο.
Αν και η κλασική αρχαιολογία τοποθετεί την κατασκευή της γύρω στο 2500 π.Χ., με το σώμα να παριστάνει λιοντάρι και το πρόσωπο να απεικονίζει τον φαραώ Χεφρήνο (αυτόν που έχτισε και τη δεύτερη σε μέγεθος πυραμίδα της Αιγύπτου), όλα τα παραπάνω συχνά αμφισβητούνται από ανεξάρτητους ερευνητές. Η ουσιαστικότερη αμφισβήτηση αφορά τη χρονολογία κατασκευής της, καθώς σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή Φυσικών Επιστημών Robert Schoch η εκτεταμένη διάβρωση του σώματός δεν μπορεί παρά να έγινε από νερό, αλλά σύμφωνα με τα επιστημονικά στοιχεία για το κλίμα της περιοχής αυτό θα πρέπει να έγινε αρκετά πριν από το 7.000 π.Χ.
Η κλασική αρχαιολογία πάντως δικαιολογεί τη διάβρωση, από έναν συνδυασμό ανεμοθυελλών και σχετικά μαλακού ασβεστολιθικού πετρώματος κυρίως στο σώμα, καθώς στο κεφάλι το υλικό είναι σκληρότερο και πιο σκούρο.
Όμως, το πιο ενδιαφέρον μυστήριο που σχετίζεται με τη Σφίγγα είναι η ενδεχόμενη ύπαρξη υπόγειων θαλάμων κάτω από το σώμα της, που μάλιστα μπορεί να κρύβουν και αρχεία από παλαιότερους πολιτισμούς (των Ατλάντων για τους πιο ευφάνταστους). Αυτή η υπόθεση (που έχει αναφερθεί και στο 2ο θέμα -για τις Πυραμίδες- αυτής της σειράς των άρθρων σ’ αυτό το blog), προέρχεται από τον Αμερικανό «ψυχικό» ‘Εντγκαρ Κέυση (Edgar Cayce), στο πρώτο μισό του 20ου αι.
Πάντως, δοκιμαστικές εκσκαφές έχουν γίνει ήδη από τα μέσα του 19ου αι., τόσο στο κεφάλι (σε βάθος 2m) όσο και σε διάφορα σημεία του σώματος, που μερικές έφτασαν σε βάθος μέχρι 8m.
Αν και η κλασική αρχαιολογία τοποθετεί την κατασκευή της γύρω στο 2500 π.Χ., με το σώμα να παριστάνει λιοντάρι και το πρόσωπο να απεικονίζει τον φαραώ Χεφρήνο (αυτόν που έχτισε και τη δεύτερη σε μέγεθος πυραμίδα της Αιγύπτου), όλα τα παραπάνω συχνά αμφισβητούνται από ανεξάρτητους ερευνητές. Η ουσιαστικότερη αμφισβήτηση αφορά τη χρονολογία κατασκευής της, καθώς σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή Φυσικών Επιστημών Robert Schoch η εκτεταμένη διάβρωση του σώματός δεν μπορεί παρά να έγινε από νερό, αλλά σύμφωνα με τα επιστημονικά στοιχεία για το κλίμα της περιοχής αυτό θα πρέπει να έγινε αρκετά πριν από το 7.000 π.Χ.
Η κλασική αρχαιολογία πάντως δικαιολογεί τη διάβρωση, από έναν συνδυασμό ανεμοθυελλών και σχετικά μαλακού ασβεστολιθικού πετρώματος κυρίως στο σώμα, καθώς στο κεφάλι το υλικό είναι σκληρότερο και πιο σκούρο.
Όμως, το πιο ενδιαφέρον μυστήριο που σχετίζεται με τη Σφίγγα είναι η ενδεχόμενη ύπαρξη υπόγειων θαλάμων κάτω από το σώμα της, που μάλιστα μπορεί να κρύβουν και αρχεία από παλαιότερους πολιτισμούς (των Ατλάντων για τους πιο ευφάνταστους). Αυτή η υπόθεση (που έχει αναφερθεί και στο 2ο θέμα -για τις Πυραμίδες- αυτής της σειράς των άρθρων σ’ αυτό το blog), προέρχεται από τον Αμερικανό «ψυχικό» ‘Εντγκαρ Κέυση (Edgar Cayce), στο πρώτο μισό του 20ου αι.
Πάντως, δοκιμαστικές εκσκαφές έχουν γίνει ήδη από τα μέσα του 19ου αι., τόσο στο κεφάλι (σε βάθος 2m) όσο και σε διάφορα σημεία του σώματος, που μερικές έφτασαν σε βάθος μέχρι 8m.
Πιο πρόσφατα έγινα και γεωτρήσεις διαγώνια κάτω από τη Σφίγγα, με σκοπό να διαπιστωθεί αν υπάρχει κίνδυνος για το μνημείο από υπόγεια ύδατα. Καμιά από τις παραπάνω έρευνες δεν έδειξε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο που να κρύβεται μέσα ή κάτω από τη Σφίγγα.
Αυτό πάντως δεν αποθαρρύνει τους αρκετούς θιασώτες των «υπόγειων αρχείων», που συνεχώς υποβάλουν αιτήματα προς την Αιγυπτιακή κυβέρνηση για να τους επιτρέψει να κάνουν έρευνες με σύγχρονες απεικονιστικές (μη καταστροφικές) μεθόδους, χωρίς προς το παρόν (άνοιξη του 2021) να έχουν καταφέρει να πάρουν έγκριση, κάτι που αναμενόμενα κάνει κάποιους να βλέπουν στην πολιτική αυτή κάποια ύποπτη σκοπιμότητα συγκάλυψης.
137. Μία σκάλα…στον αέρα
Αυτή είναι η εντύπωση που δίνει η ελικοειδής σκάλα του παρεκκλησιού των «Αδελφών του Λορέττο», στη Santa Fe της πολιτείας του Νέου Μεξικού, στις ΗΠΑ. Η εκκλησία ξεκίνησε να λειτουργεί το 1878 για τις ανάγκες ενός σχολείου θηλέων που ίδρυσαν οι μοναχές, ενώ σήμερα είναι μουσείο και χώρος τελετών.
Αυτό όμως για το οποίο το παρεκκλήσι αυτό είναι διάσημο αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα μυστήριο, είναι η ελικοειδής ξύλινη σκάλα που οδηγεί από το έδαφος στον εξώστη της χορωδίας σε ύψος 6m, ένα κενό το οποίο καλύπτει με 33 σκαλοπάτια κάνοντας ταυτόχρονα δύο πλήρεις περιστροφές!
Το ακόμα πιο καταπληκτικό, είναι ότι η σκάλα που κατασκευάστηκε περίπου ταυτόχρονα με το παρεκκλήσι είναι αποκλειστικά από ξύλο, με τα τμήματά της να μη συνδέονται με βίδες ή καρφιά παρά μόνο με ξύλινες καβίλιες και κόλλα, ενώ αρχικά δεν είχε καν τα κάγκελα, τα οποία προστέθηκαν 10 χρόνια αργότερα για λόγους ασφαλείας.
Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε είναι ένα είδος πολύ πυκνής ελάτης που βρίσκεται μόνον στην Αλάσκα, ενώ το μυστικό της αντοχής της σκάλας (υπάρχει φωτογραφία με 12 άτομα επάνω της) βρίσκεται στην ποιότητα του ξύλου, στις επάλληλες στρώσεις των πλευρικών τοιχωμάτων, στη χρήση καβιλιών αντί μεταλλικών εξαρτημάτων (για να μην αναπτύσσονται τάσεις με τις συστολές- διαστολές) και στην εξαιρετική ποιότητα της συναρμογής των τμημάτων της, παρά τη χρήση μόνον απλών χειροκίνητων εργαλείων.
Σε αντίθεση όμως με τον κατασκευαστής του παρεκκλησιού που είναι γνωστός, για τον κατασκευαστή της σκάλας, η οποία παρουσίαζε μια ιδιαίτερη πρόκληση δεδομένου του περιορισμένου χώρου, μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν.
Οι οποίες εικασίες ποικίλουν από την ξαφνική εμφάνιση ενός άγνωστου ξυλουργού, μετά από πολυήμερες θερμές παρακλήσεις των μοναχών στον Άγιο Ιωσήφ (προστάτη των ξυλουργών) αλλά και την εξίσου μυστηριώδη εξαφάνισή του μετά την ολοκλήρωση του έργου, μέχρι τον François-Jean Rochas (1843–1894), έναν μοναχικό ράντσερ και ξυλουργό, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Νέο Μεξικό γύρω στο 1870 προερχόμενος από τη Γαλλία, το όνομα του οποίου προέκυψε από την έρευνα μιας αυτοδίδακτης ιστορικού, κατά τη δεκαετία του 1980.
Αν και η δεύτερη εκδοχή είναι (προφανώς) η πιο ρεαλιστική, η σκάλα παραμένει αξιοθαύμαστη τόσο για τη σχεδίαση, όσο και για την κατασκευή της.
Μια άλλη διάσημη σκάλα διπλής έλικας, πολύ μεγαλύτερη όμως και μαρμάρινη, βρίσκεται στο μεγαλύτερο και γνωστότερο κάστρο στην κοιλάδα Loire (Λίγηρα) της Γαλλίας, το Chateau de Chambord. Στην περίπτωση αυτή όμως, είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο σχεδιαστής της σκάλας είναι ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο οποίος πέρασε στην περιοχή αυτή τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μέχρι τον θάνατό του το 1519.
138. Πόσο μυστικά είναι τα «μυστικά αρχεία» του Βατικανού;
Πολύ, αν πιστέψουμε τις προσπάθειες του καθηγητή Langdon να αποκτήσει πρόσβαση σ’ αυτά, σύμφωνα με το μυθιστόρημα του Dan Brown “Angels and Demons” και την ομότιτλη κινηματογραφική μεταφορά του 2009, (ελληνικός τίτλος, Illuminati: οι Πεφωτισμένοι).
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για παρανόηση στη μετάφραση, καθώς το “secretum” στον λατινικό τίτλο των αρχείων «Archivum Secretum Apostolicum Vaticanum» θα έπρεπε να μεταφραστεί σαν «ιδιωτικά» ή «προσωπικά». Όπως για παράδειγμα η λέξη «secretary» μεταφράζεται ως «ιδιαιτέρα».
Τα αρχεία αυτά ξεκίνησε να τα συλλέγει ο πάπας Παύλος V από τις αρχές του 17ου αιώνα, συμπεριλαμβάνοντας όμως αρχεία ήδη από τον 8ο αι. μ.Χ.
Τα αρχεία περιλαμβάνουν αποφάσεις, πρακτικά, επιστολές, αφορισμούς κλπ, όπως τα πρακτικά της δίκης των Ναϊτών ιπποτών στις αρχές του 14ου αι. (σε περγαμηνή-ρολό μήκους 60 μέτρων), το διάταγμα με το οποίο ο πάπας Αλέξανδρος VI στα τέλη του 15ου αι. μοίρασε τον κόσμο μεταξύ Ισπανών και Πορτογάλων, ο αφορισμός του Λουθήρου από τον πάπα Λέοντα Χ το 1521, πρακτικά από τη δίκη του Γαλιλαίου, επιστολές του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου του 8ου, του Αβραάμ Λίνκολν κλπ.
Σήμερα τα αρχεία αυτά καταλαμβάνουν ράφια συνολικού μήκους 80(!) χιλιομέτρων, ενώ 35 χιλιάδες τόμοι είναι προσβάσιμοι για μελέτη. Σε περίπου 1000 άτομα κάθε έτος, όλοι τους κορυφαίοι πανεπιστημιακοί ερευνητές, δίνεται το δικαίωμα αυτό. Όμως, ο καθένας απ’ αυτούς μπορεί να έχει πρόσβαση μόνον σε τρία έγγραφα ή βιβλία την ημέρα, προεπιλέγοντάς τα μέσα από τη τεράστια λίστα της βιβλιοθήκης. Μία άλλη προϋπόθεση είναι τα προς εξέταση αρχεία να είναι ηλικίας τουλάχιστον 75 ετών, αν και αυτό μπορεί να αλλάξει με απόφαση του ίδιου του πάπα.
Πολλοί θεωρούν ότι η απροθυμία του Βατικανού για τη διαθεσιμότητα των αρχείων στο ευρύ κοινό σχετίζεται με μυστικές συμφωνίες που έκανε ο πάπας Πίος ΧΙΙ (ποντίφικας μεταξύ των ετών 1939-1958) με τον Μουσολίνι, ενδεχομένως και με Ναζί, υπέρ των συμφερόντων της Καθολικής εκκλησίας και «κλείνοντας τα μάτια» στους διωγμούς των Εβραίων. Φυσικά, άλλες ευφάνταστες απόψεις για ύπαρξη αρχείων από μυστικές συναντήσεις με εξωγήινους, εντοπισμό εξωγήινων μέσω του (υποθετικού) τηλεσκοπίου Lucifer, άρνηση της ιστορικής ύπαρξης του Χριστού κλπ, δεν μπορούν να θεωρηθούν σοβαρές.
Ο νυν πάπας Φραγκίσκος, φαίνεται πάντως αποφασισμένος να μην αφήσει να πλανάται αυτή η σκιά της μυστικοπάθειας πάνω από τα αρχεία, αλλάζοντας κατ' αρχήν τον τίτλο τους σε «Archivum Apostolicum Vaticanum» το 2019, ενώ το 2020 επέτρεψε να εξεταστούν βασικά αρχεία από τη θητεία του πάπα Πίου ΧΙΙ, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «η Εκκλησία δεν φοβάται την Ιστορία».
Με την ευκαιρία, τα πραγματικά συστήματα ασφάλειας πρόσβασης στα αρχεία του Βατικανού, δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που παρουσιάζονται στην ταινία που προαναφέρθηκε, παραμένοντας μάλλον κλασικά και κυρίως γραφειοκρατικά.
Τα αρχεία αυτά ξεκίνησε να τα συλλέγει ο πάπας Παύλος V από τις αρχές του 17ου αιώνα, συμπεριλαμβάνοντας όμως αρχεία ήδη από τον 8ο αι. μ.Χ.
Τα αρχεία περιλαμβάνουν αποφάσεις, πρακτικά, επιστολές, αφορισμούς κλπ, όπως τα πρακτικά της δίκης των Ναϊτών ιπποτών στις αρχές του 14ου αι. (σε περγαμηνή-ρολό μήκους 60 μέτρων), το διάταγμα με το οποίο ο πάπας Αλέξανδρος VI στα τέλη του 15ου αι. μοίρασε τον κόσμο μεταξύ Ισπανών και Πορτογάλων, ο αφορισμός του Λουθήρου από τον πάπα Λέοντα Χ το 1521, πρακτικά από τη δίκη του Γαλιλαίου, επιστολές του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου του 8ου, του Αβραάμ Λίνκολν κλπ.
Σήμερα τα αρχεία αυτά καταλαμβάνουν ράφια συνολικού μήκους 80(!) χιλιομέτρων, ενώ 35 χιλιάδες τόμοι είναι προσβάσιμοι για μελέτη. Σε περίπου 1000 άτομα κάθε έτος, όλοι τους κορυφαίοι πανεπιστημιακοί ερευνητές, δίνεται το δικαίωμα αυτό. Όμως, ο καθένας απ’ αυτούς μπορεί να έχει πρόσβαση μόνον σε τρία έγγραφα ή βιβλία την ημέρα, προεπιλέγοντάς τα μέσα από τη τεράστια λίστα της βιβλιοθήκης. Μία άλλη προϋπόθεση είναι τα προς εξέταση αρχεία να είναι ηλικίας τουλάχιστον 75 ετών, αν και αυτό μπορεί να αλλάξει με απόφαση του ίδιου του πάπα.
Πολλοί θεωρούν ότι η απροθυμία του Βατικανού για τη διαθεσιμότητα των αρχείων στο ευρύ κοινό σχετίζεται με μυστικές συμφωνίες που έκανε ο πάπας Πίος ΧΙΙ (ποντίφικας μεταξύ των ετών 1939-1958) με τον Μουσολίνι, ενδεχομένως και με Ναζί, υπέρ των συμφερόντων της Καθολικής εκκλησίας και «κλείνοντας τα μάτια» στους διωγμούς των Εβραίων. Φυσικά, άλλες ευφάνταστες απόψεις για ύπαρξη αρχείων από μυστικές συναντήσεις με εξωγήινους, εντοπισμό εξωγήινων μέσω του (υποθετικού) τηλεσκοπίου Lucifer, άρνηση της ιστορικής ύπαρξης του Χριστού κλπ, δεν μπορούν να θεωρηθούν σοβαρές.
Ο νυν πάπας Φραγκίσκος, φαίνεται πάντως αποφασισμένος να μην αφήσει να πλανάται αυτή η σκιά της μυστικοπάθειας πάνω από τα αρχεία, αλλάζοντας κατ' αρχήν τον τίτλο τους σε «Archivum Apostolicum Vaticanum» το 2019, ενώ το 2020 επέτρεψε να εξεταστούν βασικά αρχεία από τη θητεία του πάπα Πίου ΧΙΙ, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «η Εκκλησία δεν φοβάται την Ιστορία».
Με την ευκαιρία, τα πραγματικά συστήματα ασφάλειας πρόσβασης στα αρχεία του Βατικανού, δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που παρουσιάζονται στην ταινία που προαναφέρθηκε, παραμένοντας μάλλον κλασικά και κυρίως γραφειοκρατικά.
Πρόκειται για μια γοτθικού τύπου πέτρινη γέφυρα των τελών του 18ου αι., δίπλα στην έπαυλη Overtoun (σήμερα κοινωνικό ίδρυμα) κοντά στο Dumbarton, 20 περίπου χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Γλασκόβης. Η γέφυρα περνάει επάνω από ένα δασωμένο φαράγγι, με το έδαφος στο σημείο εκείνο να βρίσκεται 15m χαμηλότερα από το επίπεδο του δρόμου.
Μέχρι εδώ τίποτα το περίεργο, αλλά όπως συχνά έχει αναφερθεί στον τύπο, από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 πάνω από 50 σκυλιά βρήκαν τον θάνατο πέφτοντας από το ύψος της γέφυρας, ενώ πολλά περισσότερα τραυματίσθηκαν αλλά επέζησαν. Το πραγματικά περίεργο είναι ότι η γέφυρα έχει κανονικό στηθαίο και τα σκυλιά πηδούσαν με φόρα, σαν απλά να υπερπηδούσαν κάποιο χαμηλό εμπόδιο κυνηγώντας κάτι, που όμως ήταν αόρατο στους ανθρώπους που τα συνόδευαν.
Φυσικά πολλές θεωρίες έχουν προταθεί για να εξηγήσουν το φαινόμενο, από το ότι το πέτρινο (αλλά χωρίς ανοίγματα στηθαίο), η απουσία θορύβου από νερό που κυλάει και η ψηλή βλάστηση γύρω από τη γέφυρα δημιουργούν στα σκυλιά την ψευδαίσθηση μιας συνέχειας του εδάφους (βλ εικόνα επάνω), μέχρι την ύπαρξη δαιμονικών οντοτήτων αόρατων στους ανθρώπους αλλά όχι και στα σκυλιά.
Ίσως η πιο ρεαλιστική εξήγηση είναι ότι ειδικά παλαιότερα, υπήρχαν ζωάκια μιγκ που κρύβονταν στο φαράγγι και η μυρωδιά τους σε συνδυασμό με άλλες μυρωδιές της περιοχής, δημιουργούσε μια ακαταμάχητη έλξη στους σκύλους για επίθεση.
Βέβαια κάποιες νεότερες έρευνες (https://skeptoid.com/episodes/4320) έδειξαν ότι υπάρχει ξεκάθαρα υπερβολή στους αριθμούς των σκύλων που αναφέρεται ότι πήδηξαν από τη γέφυρα, είτε τελικά επέζησαν είτε όχι.
Πάντως προς το παρόν, η μόνη ασφαλής συμβουλή για τους συνοδούς σκύλων (πέρα από το να αποφεύγουν τη γέφυρα), είναι να κρατούν σφιχτά το λουρί τους όταν περνούν από εκεί.
140. Η μυστηριώδης επιγραφή στο Shugborough.
Μέχρι εδώ τίποτα το περίεργο, αλλά όπως συχνά έχει αναφερθεί στον τύπο, από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 πάνω από 50 σκυλιά βρήκαν τον θάνατο πέφτοντας από το ύψος της γέφυρας, ενώ πολλά περισσότερα τραυματίσθηκαν αλλά επέζησαν. Το πραγματικά περίεργο είναι ότι η γέφυρα έχει κανονικό στηθαίο και τα σκυλιά πηδούσαν με φόρα, σαν απλά να υπερπηδούσαν κάποιο χαμηλό εμπόδιο κυνηγώντας κάτι, που όμως ήταν αόρατο στους ανθρώπους που τα συνόδευαν.
Φυσικά πολλές θεωρίες έχουν προταθεί για να εξηγήσουν το φαινόμενο, από το ότι το πέτρινο (αλλά χωρίς ανοίγματα στηθαίο), η απουσία θορύβου από νερό που κυλάει και η ψηλή βλάστηση γύρω από τη γέφυρα δημιουργούν στα σκυλιά την ψευδαίσθηση μιας συνέχειας του εδάφους (βλ εικόνα επάνω), μέχρι την ύπαρξη δαιμονικών οντοτήτων αόρατων στους ανθρώπους αλλά όχι και στα σκυλιά.
Ίσως η πιο ρεαλιστική εξήγηση είναι ότι ειδικά παλαιότερα, υπήρχαν ζωάκια μιγκ που κρύβονταν στο φαράγγι και η μυρωδιά τους σε συνδυασμό με άλλες μυρωδιές της περιοχής, δημιουργούσε μια ακαταμάχητη έλξη στους σκύλους για επίθεση.
Βέβαια κάποιες νεότερες έρευνες (https://skeptoid.com/episodes/4320) έδειξαν ότι υπάρχει ξεκάθαρα υπερβολή στους αριθμούς των σκύλων που αναφέρεται ότι πήδηξαν από τη γέφυρα, είτε τελικά επέζησαν είτε όχι.
Πάντως προς το παρόν, η μόνη ασφαλής συμβουλή για τους συνοδούς σκύλων (πέρα από το να αποφεύγουν τη γέφυρα), είναι να κρατούν σφιχτά το λουρί τους όταν περνούν από εκεί.
140. Η μυστηριώδης επιγραφή στο Shugborough.
To Shugborough είναι ένα αρχοντικό του 17 αι. μέσα σε μία έκταση 3.500 στρεμμάτων (σήμερα υπό τον έλεγχο κρατικού οργανισμού και επισκέψιμο) και βρίσκεται 25km βόρεια του Birmingham, στην κεντρική Αγγλία.
Στα μέσα του 18ου αι., ο τότε ιδιοκτήτης του Thomas Anson κατασκεύασε ένα μνημείο, ένα είδος κλειστής πύλης ή αψίδας που περιβάλλεται από δύο κίονες, που στο κέντρο του έχει μία στήλη στην οποία απεικονίζεται σε ανάγλυφη έκδοση ο γνωστός πίνακας του Γάλλου ζωγράφου του 17ου αι. Nicolas Poussin, “Et in Arcadia ego” (είμαι και στην Αρκαδία)*
Υπάρχουν βέβαια κάποιες μικρές αποκλίσεις και προσθήκες σε σχέση με το έργο του Poussin, είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για το ίδιο θέμα, εξάλλου το επιβεβαιώνει και η προαναφερόμενη λατινική φράση που είναι σκαλισμένη στο κέντρο της εικόνας.
Μία άλλη φράση όμως που είναι σκαλισμένη στη βάση του μνημείου, ή μάλλον μια σειρά από γράμματα, εξακολουθεί μέχρι σήμερα να παραμένει ένα μυστήριο. Πρόκειται για τα γράμματα: O.U.O.S.V.A.V.V. και επιπλέον κοντά στην αρχή και στο τέλος της σειράς αυτής και λίγο παρακάτω, υπάρχουν και τα γράμματα D και M (εικόνα κάτω).
Στα μέσα του 18ου αι., ο τότε ιδιοκτήτης του Thomas Anson κατασκεύασε ένα μνημείο, ένα είδος κλειστής πύλης ή αψίδας που περιβάλλεται από δύο κίονες, που στο κέντρο του έχει μία στήλη στην οποία απεικονίζεται σε ανάγλυφη έκδοση ο γνωστός πίνακας του Γάλλου ζωγράφου του 17ου αι. Nicolas Poussin, “Et in Arcadia ego” (είμαι και στην Αρκαδία)*
Υπάρχουν βέβαια κάποιες μικρές αποκλίσεις και προσθήκες σε σχέση με το έργο του Poussin, είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για το ίδιο θέμα, εξάλλου το επιβεβαιώνει και η προαναφερόμενη λατινική φράση που είναι σκαλισμένη στο κέντρο της εικόνας.
Μία άλλη φράση όμως που είναι σκαλισμένη στη βάση του μνημείου, ή μάλλον μια σειρά από γράμματα, εξακολουθεί μέχρι σήμερα να παραμένει ένα μυστήριο. Πρόκειται για τα γράμματα: O.U.O.S.V.A.V.V. και επιπλέον κοντά στην αρχή και στο τέλος της σειράς αυτής και λίγο παρακάτω, υπάρχουν και τα γράμματα D και M (εικόνα κάτω).
Το 1982 ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε με τίτλο “The Holy Blood and the Holy Grail” συνέδεε τον πίνακα του Poussin με κρυφές έννοιες εσωτερισμού που υποτίθεται ότι ήθελε να περάσει ο ζωγράφος, μάλιστα κάποιες από τις ιδέες αυτές τις χρησιμοποίησε ο Dan Brown στο μυθιστόρημά του « Κώδικας Da Vinci».
Υπάρχουν απόψεις που συνδέουν τα γράμματα αυτά με κάποιον κωδικό που υποτίθεται ότι δείχνει τη θέση του θησαυρού των Ναϊτών ιπποτών, ενώ ένας συγγραφέας έφτασε να προτείνει ότι είναι η κωδικοποιημένη θέση ενός ισπανικού θησαυρού τον οποίον έκρυψε ο αδελφός του Thomas, George Anson που ήταν ναύαρχος!
Πάντως, τα αρχικά D και Μ μάλλον σημαίνουν Dis Manibus (αφιερωμένο στις σκιές), κάτι που συνηθίζονταν στους ρωμαϊκούς τάφους, ενώ η κύρια σειρά των γραμμάτων θα μπορούσε να σημαίνει Orator Ut Omnia Sunt Vanitas Ait Vanitas Vanitatum (ματαιότης ματαιοτήτων, είπε ο εκκλησιαστής, τα πάντα ματαιότης) ( Εκκλησιαστής 12:8).
Η παραπάνω είναι ίσως και η πιο πιθανή εκδοχή, καθώς το μνημείο κατασκευάστηκε μάλλον στη μνήμη της συζύγου του Anson, οπότε ο ίδιος θα ήθελε να τονίσει τη ματαιότητα των πραγμάτων παρά το μεγαλείο της φύσης. Κάτι όμως για το οποίο ποτέ δεν θα βεβαιωθούμε, παρά μόνον αν βρεθεί κάποιο σχετικό σημείωμα του ίδιου του Anson.
*Η Αρκαδία θεωρείτο το αποκορύφωμα της βουκολικής φύσης. Καθώς το κτίσμα προς το οποίο σκύβουν οι βοσκοί είναι ένας τάφος, το "είμαι" αναφέρεται στον θάνατο, που υπάρχει ακόμα και στα πιο μαγευτικά μέρη.
141. Τι Roswell, τι...Αταλάντη!
Και όμως η Ελλάδα έχει το δικό της Roswell, 43 χρόνια όμως μετά.
Το περιστατικό συνέβη στις 2 Σεπτεμβρίου 1990 λίγο μετά τις εννέα το βράδυ, ξεκινώντας με τη θέαση στον νυκτερινό ουρανό της Ελλάδας περισσότερων από δέκα φωτεινών μετεώρων, που φαίνονταν να διασχίζουν σχεδόν το μισό μήκος της χώρας, και μάλιστα σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες κάποια στιγμή ανέστρεψαν και την πορεία τους.
Το αποκορύφωμα είναι ότι κινούμενα από νότο προς το βορρά και προς τη Λαμία, τουλάχιστον ένα φάνηκε να αποσπάται από τον σχηματισμό και να χτυπά στο έδαφος κοντά στο χωριό Μεγαπλάτανος, 2km βόρεια της Αταλάντης, φωτίζοντας τη γύρω περιοχή με μία έντονη πορτοκαλί λάμψη.
Υπάρχουν απόψεις που συνδέουν τα γράμματα αυτά με κάποιον κωδικό που υποτίθεται ότι δείχνει τη θέση του θησαυρού των Ναϊτών ιπποτών, ενώ ένας συγγραφέας έφτασε να προτείνει ότι είναι η κωδικοποιημένη θέση ενός ισπανικού θησαυρού τον οποίον έκρυψε ο αδελφός του Thomas, George Anson που ήταν ναύαρχος!
Πάντως, τα αρχικά D και Μ μάλλον σημαίνουν Dis Manibus (αφιερωμένο στις σκιές), κάτι που συνηθίζονταν στους ρωμαϊκούς τάφους, ενώ η κύρια σειρά των γραμμάτων θα μπορούσε να σημαίνει Orator Ut Omnia Sunt Vanitas Ait Vanitas Vanitatum (ματαιότης ματαιοτήτων, είπε ο εκκλησιαστής, τα πάντα ματαιότης) ( Εκκλησιαστής 12:8).
Η παραπάνω είναι ίσως και η πιο πιθανή εκδοχή, καθώς το μνημείο κατασκευάστηκε μάλλον στη μνήμη της συζύγου του Anson, οπότε ο ίδιος θα ήθελε να τονίσει τη ματαιότητα των πραγμάτων παρά το μεγαλείο της φύσης. Κάτι όμως για το οποίο ποτέ δεν θα βεβαιωθούμε, παρά μόνον αν βρεθεί κάποιο σχετικό σημείωμα του ίδιου του Anson.
*Η Αρκαδία θεωρείτο το αποκορύφωμα της βουκολικής φύσης. Καθώς το κτίσμα προς το οποίο σκύβουν οι βοσκοί είναι ένας τάφος, το "είμαι" αναφέρεται στον θάνατο, που υπάρχει ακόμα και στα πιο μαγευτικά μέρη.
141. Τι Roswell, τι...Αταλάντη!
Και όμως η Ελλάδα έχει το δικό της Roswell, 43 χρόνια όμως μετά.
Το περιστατικό συνέβη στις 2 Σεπτεμβρίου 1990 λίγο μετά τις εννέα το βράδυ, ξεκινώντας με τη θέαση στον νυκτερινό ουρανό της Ελλάδας περισσότερων από δέκα φωτεινών μετεώρων, που φαίνονταν να διασχίζουν σχεδόν το μισό μήκος της χώρας, και μάλιστα σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες κάποια στιγμή ανέστρεψαν και την πορεία τους.
Το αποκορύφωμα είναι ότι κινούμενα από νότο προς το βορρά και προς τη Λαμία, τουλάχιστον ένα φάνηκε να αποσπάται από τον σχηματισμό και να χτυπά στο έδαφος κοντά στο χωριό Μεγαπλάτανος, 2km βόρεια της Αταλάντης, φωτίζοντας τη γύρω περιοχή με μία έντονη πορτοκαλί λάμψη.
Εδώ φαίνεται να προστίθεται και αρκετή «σάλτσα» από ανθρώπους της περιοχής, με άλλες διηγήσεις να μιλούν για δύο ακόμα «σκάφη» που προσγειώθηκαν (υποτίθεται) για να βοηθήσουν και στη συνέχεια έφυγαν, και άλλες για «όντα» που κινούνταν γύρω από τα συντρίμμια.
Γεγονός είναι ότι την επόμενη ημέρα περισυλλέχθηκαν από το σημείο εκείνο, το οποίο ήταν καμένο σε ακτίνα αρκετών δεκάδων μέτρων, μικρά μηχανικά εξαρτήματα, βύσματα και τμήματα μονώσεων (εικόνα κάτω), στα οποία διαβάζονταν αραβικοί αριθμοί και λατινικοί χαρακτήρες, αλλά και το γράμμα Φ.
Γεγονός είναι ότι την επόμενη ημέρα περισυλλέχθηκαν από το σημείο εκείνο, το οποίο ήταν καμένο σε ακτίνα αρκετών δεκάδων μέτρων, μικρά μηχανικά εξαρτήματα, βύσματα και τμήματα μονώσεων (εικόνα κάτω), στα οποία διαβάζονταν αραβικοί αριθμοί και λατινικοί χαρακτήρες, αλλά και το γράμμα Φ.
Καθώς οι μαρτυρίες ήταν πολλές και η συντριβή αναμφισβήτητη, επιλήφθηκε τόσο η αστυνομία όσο και υπηρεσίες της Πολεμικής Αεροπορίας. Ενώ η αρχική ανακοίνωση της Αεροπορίας ήταν ότι επρόκειτο για παλαιότερα συντρίμμια αεροσκάφους, ενάμιση μήνα αργότερα ακολούθησε μια λεπτομερής περιγραφή των εξαρτημάτων που κατέληγε ότι επρόκειτο μάλλον για δορυφόρο παλαιότερης τεχνολογίας και μάλιστα σοβιετικό, κρίνοντας από το γράμμα Φ.
Εννοείται ότι οι τίτλοι των εφημερίδων αναφέρονταν κυρίως σε ΑΤΙΑ (UFO’s), προβάλλοντας τις περισσότερο ή λιγότερο ευφάνταστες διηγήσεις των αυτοπτών μαρτύρων.
Υπήρξε και η άποψη αστρονόμων ότι επρόκειτο για «βροχή μετεώρων» δεδομένης της εποχής, κάτι όμως όχι πολύ πιθανόν εξαιτίας της διάρκειας του φαινομένου και των πολλαπλών ταυτόχρονων θεάσεων, αλλά και της απουσίας κάποιου κρατήρα. Αργότερα μάλιστα, κάποιοι συνέδεσαν το φαινόμενο με αποτυχημένη δοκιμή κάποιου οπλικού συστήματος για τον πόλεμο του Κόλπου, ο οποίος θα ξεκινούσε λίγους μήνες αργότερα (Ιανουάριος 1991).
Όλα συνεπώς συγκλίνουν στο ότι επρόκειτο για συντρίμμια από σοβιετικό δορυφόρο, και επειδή το κομμάτι που έφθασε στο έδαφος αποτελείτο από αρκετά εξαρτήματα, δεν ήταν συμπαγές και έτσι δεν δημιούργησε κρατήρα. Παρόμοια περιστατικά υπήρξαν έκτοτε και σε άλλα μέρη της Γης, με ποιό χαρακτηριστικό αυτό της διάλυσης στον αέρα και συντριβής στο έδαφος των ΗΠΑ, του Διαστημικού Λεωφορείου Columbia, το 2003.
Όσο για τις διηγήσεις για σκάφη που απογειώθηκαν και «όντα», δεν είναι η πρώτη φορά που σε παρόμοιες περιπτώσεις, τέτοιες φανταστικές λεπτομέρειες έχουν προστεθεί είτε από τους ίδιους τους μάρτυρες, είτε εκ των υστέρων κατά τις αναμεταδόσεις των αρχικών διηγήσεων.
Εννοείται ότι οι τίτλοι των εφημερίδων αναφέρονταν κυρίως σε ΑΤΙΑ (UFO’s), προβάλλοντας τις περισσότερο ή λιγότερο ευφάνταστες διηγήσεις των αυτοπτών μαρτύρων.
Υπήρξε και η άποψη αστρονόμων ότι επρόκειτο για «βροχή μετεώρων» δεδομένης της εποχής, κάτι όμως όχι πολύ πιθανόν εξαιτίας της διάρκειας του φαινομένου και των πολλαπλών ταυτόχρονων θεάσεων, αλλά και της απουσίας κάποιου κρατήρα. Αργότερα μάλιστα, κάποιοι συνέδεσαν το φαινόμενο με αποτυχημένη δοκιμή κάποιου οπλικού συστήματος για τον πόλεμο του Κόλπου, ο οποίος θα ξεκινούσε λίγους μήνες αργότερα (Ιανουάριος 1991).
Όλα συνεπώς συγκλίνουν στο ότι επρόκειτο για συντρίμμια από σοβιετικό δορυφόρο, και επειδή το κομμάτι που έφθασε στο έδαφος αποτελείτο από αρκετά εξαρτήματα, δεν ήταν συμπαγές και έτσι δεν δημιούργησε κρατήρα. Παρόμοια περιστατικά υπήρξαν έκτοτε και σε άλλα μέρη της Γης, με ποιό χαρακτηριστικό αυτό της διάλυσης στον αέρα και συντριβής στο έδαφος των ΗΠΑ, του Διαστημικού Λεωφορείου Columbia, το 2003.
Όσο για τις διηγήσεις για σκάφη που απογειώθηκαν και «όντα», δεν είναι η πρώτη φορά που σε παρόμοιες περιπτώσεις, τέτοιες φανταστικές λεπτομέρειες έχουν προστεθεί είτε από τους ίδιους τους μάρτυρες, είτε εκ των υστέρων κατά τις αναμεταδόσεις των αρχικών διηγήσεων.
Ο Όμηρος έχει την ιδιαιτερότητα να ένα από τα πιο μυστηριώδη, αλλά ταυτόχρονα και πιο γνωστά πρόσωπα της Ιστορίας, καθώς, ενώ αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξή του, είναι και ο πιο γνωστός συγγραφέας όλων των εποχών.
Από τη Wikipedia διαβάζουμε την παρακάτω «συμβατική» άποψη:
«Η σύγχρονη έρευνα, και ειδικότερα όσοι δέχονται ότι ο Όμηρος μπορεί να θεωρηθεί πραγματικό πρόσωπο, τοποθετεί τη ζωή του στον 8ο αι. π.Χ. και θεωρεί πιθανό ότι ήταν Ίωνας ραψωδός, συνεχιστής μιας μακραίωνης παράδοσης ηρωικών αφηγήσεων, που συνέθεσε την Ιλιάδα γύρω στο 750 π.Χ. και την Οδύσσεια (αν όντως συνέθεσε και τα δύο έργα) γύρω στα 710 π.Χ.».
Όταν όμως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός έστειλε και ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών σχετικά με την καταγωγή του Ομήρου, πήρε την απάντηση ότι ήταν εγγονός του Οδυσσέα (από τον Τηλέμαχο), και του Νέστορα (από την πλευρά της μητέρας του, Πολυκάστης), πληροφορία που υπάρχει στο (άγνωστης όμως προέλευσης) έργο του 2ου αι. μ.Χ.: Certamen Homeri et Hesiodi.
Σε αυτό συνηγορεί και η περιγραφή στην Οδύσσεια της επίσκεψης του Τηλέμαχου στην Πύλο, όπου φαίνεται ότι η Πολυκάστη, η νεώτερη και ανύπαντρη κόρη του Νέστορα, έπλυνε και άλειψε με λάδι τον Τηλέμαχο η ίδια και όχι κάποια δούλη, κάτι αδιανόητο αν δεν είχαν ήδη στενή σχέση, εκτός και αν ο Όμηρος ήθελε να υποδηλώσει ότι επρόκειτο να αποκτήσουν αυτή τη στενή σχέση.
Ακόμα, στην Οδύσσεια, όταν μιλάει ο Εύμαιος, ο Όμηρος συνήθως χρησιμοποιεί το β’ αντί το γ’ πρόσωπο, όπως πχ: «τον δ’ απαμειβόμενος προσέφης Εύμαιε…» (ανταπαντώντας του είπες Εύμαιε…), δίνοντας την αίσθηση ότι τον γνώριζε προσωπικά ο ίδιος ο Όμηρος.
Πηγαίνοντας ακόμα κοντύτερα στον Τρωικό πόλεμο (γύρω στο 1200 π.Χ.), ο συγγραφέας και πολύ έμπειρος ομηριστής Κ. Δούκας υποστηρίζει στο Α΄ τόμο του βιβλίο του «Το μεγάλο Μυστικό του Ομήρου» που αναφέρεται στην Ιλιάδα, ότι ο Όμηρος ήταν ο ίδιος ο Οδυσσέας, βασισμένος στην ιδιαίτερη προβολή που του κάνει ο Όμηρος, στο πλήθος των κολακευτικών επιθέτων με τα οποία τον περιβάλει και στο ότι οι «ζωντανές» περιγραφές αθλητικών αγώνων γίνονται από τη θέση του αθλητή, εφόσον όμως τυχαίνει αυτός να είναι ο ίδιος ο Οδυσσέας.
Επίσης, κάποιοι αρχαίοι συγγραφείς αν και δεν θεωρούν τον Όμηρο σύγχρονο του Τρωικού πολέμου, μειώνουν την απόσταση στα 80-100 έτη. Ειδικά ο Παυσανίας, φαίνεται να υποπτεύθηκε ότι ο Όμηρος ήταν πολύ παλαιότερος από την εποχή που του αποδίδονταν, γι’ αυτό στα Βοιωτικά του εκφράζει την άρνησή του να ασχοληθεί με ένα θέμα που θα «σκανδάλιζε» τους σύγχρονούς του.
Καθώς πολλά έχουν γραφεί όμως και για την προέλευση του ονόματος του Ομήρου, μπορούμε να προσθέσουμε μία ακόμα εκδοχή. Τα αρχαία ονόματα όπως είναι γνωστό σήμαιναν κάτι, και ειδικά τα μυθολογικά ονόματα «πλάσθηκαν» για να ταιριάξουν με το βασικό χαρακτηριστικό του «ιδιοκτήτη» τους. Έτσι Αχιλλέας είναι ο αγχώδης, Οδυσσέας ο οργισμένος, Αίας αυτός που θρηνεί, κλπ. Η αρχική έννοια της λέξης «όμηρος» είναι «εγγυητής», συνήθως ο εγγυητής για την τήρηση μιας συμφωνίας ή συνθήκης, οπότε ίσως είναι το όνομα με το οποίο ο ίδιος επέλεξε να γίνει γνωστός, καθώς θα ήταν ο εγγυητής ότι η ιστορία των ηρώων της Τροίας και ιδίως του Οδυσσέα θα γινόταν γνωστή και στις επόμενες γενιές.
Μάλιστα θα είχε κάθε λόγο να κρατήσει κρυφή την καταγωγή του, ειδικά αν ήταν απόγονος του Οδυσσέα, ώστε η εξύμνηση του προγόνου του στην Οδύσσεια αλλά και στην Ιλιάδα να μην φαίνεται καταφανώς μεροληπτική.
Το 2019, ο Δρ Μανώλης Πάντος έδωσε μια τεκμηριωμένη απάντηση στο πρόβλημα των «χωριζόντων», που ήδη από την Αλεξανδρινή εποχή αμφισβητούσαν ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ήταν έργα του ίδιου ποιητή. Κάνοντας συγκριτικό έλεγχο συχνότητας λέξεων, φράσεων και επαναλαμβανόμενων στίχων καθώς και ανάλυση της μετρικής τεχνικής, με τη χρήση υπολογιστικών προγραμμάτων, κατέληξε με μεγάλο ποσοστό βεβαιότητας ότι τα δύο έπη είναι έργα του ίδιου ποιητή.
Όσο για το αν ο Όμηρος κατέγραψε τα έπη του, αυτό δεν είναι σίγουρο, ειδικά αν ο ίδιος έζησε λίγο μετά τον Τρωικό πόλεμο. Εκείνη την εποχή (γύρω στο 1200 π.Χ.) υπήρχε ακόμα σε χρήση η Γραμμική Β΄, ενώ κάποια στιγμή μετά το 800 π.Χ. (κάποιοι λένε πολύ νωρίτερα) άρχισε να χρησιμοποιείται και η Αλφαβητική γραφή. Βέβαια η Γραμμική Β΄ θεωρείται ότι χρησιμοποιούνταν μόνο για «λογιστικές» καταχωρίσεις στα διάφορα ανάκτορα, αλλά μπορεί ο Όμηρος να τη χρησιμοποίησε για να κρατήσει «σημειώσεις», δεδομένης της έκτασης και των λεπτομερειών των επών του.
ΥΓ: Η προτομή της εικόνας είναι υποθετική απεικόνιση.
143. Η Κιβωτός του Νώε.
Από τη Wikipedia διαβάζουμε την παρακάτω «συμβατική» άποψη:
«Η σύγχρονη έρευνα, και ειδικότερα όσοι δέχονται ότι ο Όμηρος μπορεί να θεωρηθεί πραγματικό πρόσωπο, τοποθετεί τη ζωή του στον 8ο αι. π.Χ. και θεωρεί πιθανό ότι ήταν Ίωνας ραψωδός, συνεχιστής μιας μακραίωνης παράδοσης ηρωικών αφηγήσεων, που συνέθεσε την Ιλιάδα γύρω στο 750 π.Χ. και την Οδύσσεια (αν όντως συνέθεσε και τα δύο έργα) γύρω στα 710 π.Χ.».
Όταν όμως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός έστειλε και ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών σχετικά με την καταγωγή του Ομήρου, πήρε την απάντηση ότι ήταν εγγονός του Οδυσσέα (από τον Τηλέμαχο), και του Νέστορα (από την πλευρά της μητέρας του, Πολυκάστης), πληροφορία που υπάρχει στο (άγνωστης όμως προέλευσης) έργο του 2ου αι. μ.Χ.: Certamen Homeri et Hesiodi.
Σε αυτό συνηγορεί και η περιγραφή στην Οδύσσεια της επίσκεψης του Τηλέμαχου στην Πύλο, όπου φαίνεται ότι η Πολυκάστη, η νεώτερη και ανύπαντρη κόρη του Νέστορα, έπλυνε και άλειψε με λάδι τον Τηλέμαχο η ίδια και όχι κάποια δούλη, κάτι αδιανόητο αν δεν είχαν ήδη στενή σχέση, εκτός και αν ο Όμηρος ήθελε να υποδηλώσει ότι επρόκειτο να αποκτήσουν αυτή τη στενή σχέση.
Ακόμα, στην Οδύσσεια, όταν μιλάει ο Εύμαιος, ο Όμηρος συνήθως χρησιμοποιεί το β’ αντί το γ’ πρόσωπο, όπως πχ: «τον δ’ απαμειβόμενος προσέφης Εύμαιε…» (ανταπαντώντας του είπες Εύμαιε…), δίνοντας την αίσθηση ότι τον γνώριζε προσωπικά ο ίδιος ο Όμηρος.
Πηγαίνοντας ακόμα κοντύτερα στον Τρωικό πόλεμο (γύρω στο 1200 π.Χ.), ο συγγραφέας και πολύ έμπειρος ομηριστής Κ. Δούκας υποστηρίζει στο Α΄ τόμο του βιβλίο του «Το μεγάλο Μυστικό του Ομήρου» που αναφέρεται στην Ιλιάδα, ότι ο Όμηρος ήταν ο ίδιος ο Οδυσσέας, βασισμένος στην ιδιαίτερη προβολή που του κάνει ο Όμηρος, στο πλήθος των κολακευτικών επιθέτων με τα οποία τον περιβάλει και στο ότι οι «ζωντανές» περιγραφές αθλητικών αγώνων γίνονται από τη θέση του αθλητή, εφόσον όμως τυχαίνει αυτός να είναι ο ίδιος ο Οδυσσέας.
Επίσης, κάποιοι αρχαίοι συγγραφείς αν και δεν θεωρούν τον Όμηρο σύγχρονο του Τρωικού πολέμου, μειώνουν την απόσταση στα 80-100 έτη. Ειδικά ο Παυσανίας, φαίνεται να υποπτεύθηκε ότι ο Όμηρος ήταν πολύ παλαιότερος από την εποχή που του αποδίδονταν, γι’ αυτό στα Βοιωτικά του εκφράζει την άρνησή του να ασχοληθεί με ένα θέμα που θα «σκανδάλιζε» τους σύγχρονούς του.
Καθώς πολλά έχουν γραφεί όμως και για την προέλευση του ονόματος του Ομήρου, μπορούμε να προσθέσουμε μία ακόμα εκδοχή. Τα αρχαία ονόματα όπως είναι γνωστό σήμαιναν κάτι, και ειδικά τα μυθολογικά ονόματα «πλάσθηκαν» για να ταιριάξουν με το βασικό χαρακτηριστικό του «ιδιοκτήτη» τους. Έτσι Αχιλλέας είναι ο αγχώδης, Οδυσσέας ο οργισμένος, Αίας αυτός που θρηνεί, κλπ. Η αρχική έννοια της λέξης «όμηρος» είναι «εγγυητής», συνήθως ο εγγυητής για την τήρηση μιας συμφωνίας ή συνθήκης, οπότε ίσως είναι το όνομα με το οποίο ο ίδιος επέλεξε να γίνει γνωστός, καθώς θα ήταν ο εγγυητής ότι η ιστορία των ηρώων της Τροίας και ιδίως του Οδυσσέα θα γινόταν γνωστή και στις επόμενες γενιές.
Μάλιστα θα είχε κάθε λόγο να κρατήσει κρυφή την καταγωγή του, ειδικά αν ήταν απόγονος του Οδυσσέα, ώστε η εξύμνηση του προγόνου του στην Οδύσσεια αλλά και στην Ιλιάδα να μην φαίνεται καταφανώς μεροληπτική.
Το 2019, ο Δρ Μανώλης Πάντος έδωσε μια τεκμηριωμένη απάντηση στο πρόβλημα των «χωριζόντων», που ήδη από την Αλεξανδρινή εποχή αμφισβητούσαν ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ήταν έργα του ίδιου ποιητή. Κάνοντας συγκριτικό έλεγχο συχνότητας λέξεων, φράσεων και επαναλαμβανόμενων στίχων καθώς και ανάλυση της μετρικής τεχνικής, με τη χρήση υπολογιστικών προγραμμάτων, κατέληξε με μεγάλο ποσοστό βεβαιότητας ότι τα δύο έπη είναι έργα του ίδιου ποιητή.
Όσο για το αν ο Όμηρος κατέγραψε τα έπη του, αυτό δεν είναι σίγουρο, ειδικά αν ο ίδιος έζησε λίγο μετά τον Τρωικό πόλεμο. Εκείνη την εποχή (γύρω στο 1200 π.Χ.) υπήρχε ακόμα σε χρήση η Γραμμική Β΄, ενώ κάποια στιγμή μετά το 800 π.Χ. (κάποιοι λένε πολύ νωρίτερα) άρχισε να χρησιμοποιείται και η Αλφαβητική γραφή. Βέβαια η Γραμμική Β΄ θεωρείται ότι χρησιμοποιούνταν μόνο για «λογιστικές» καταχωρίσεις στα διάφορα ανάκτορα, αλλά μπορεί ο Όμηρος να τη χρησιμοποίησε για να κρατήσει «σημειώσεις», δεδομένης της έκτασης και των λεπτομερειών των επών του.
ΥΓ: Η προτομή της εικόνας είναι υποθετική απεικόνιση.
Σύγχρονη αναπαράσταση της Κιβωτού σε θεματικό πάρκο στο Kentucky των ΗΠΑ, αν και με γραμμές μάλλον σύγχρονου δεξαμενόπλοιου !
Η Κιβωτός του Νώε είναι μία πολύ γνωστή ιστορία από τη Βίβλο, η οποία βέβαια θεωρείται μία κατά βάση συμβολική αναφορά σε ένα πραγματικό γεγονός. Γεγονός είναι, ότι αν και σύμφωνα με τη Βίβλο μετά τον κατακλυσμό η Κιβωτός συνάντησε γη στην κορυφή του όρους Αραράτ (στην ανατολική Τουρκία κοντά στα σύνορα με την Αρμενία), τα τελευταία χρόνια προτείνεται μια πιο «ρεαλιστική» θέση εντοπίζοντας το «αποτύπωμα» της Κιβωτού σε απόσταση 30km νότια της κορυφής του βουνού, και σε υψόμετρο 2440m (το Αραράτ έχει ύψος 5180m).
Ας δούμε όμως αν έστω και μια τέτοια, λιγότερο ακραία προσέγγιση μπορεί να είναι ρεαλιστική.
Ας δούμε όμως αν έστω και μια τέτοια, λιγότερο ακραία προσέγγιση μπορεί να είναι ρεαλιστική.
Κατ’ αρχήν, αν η στάθμη του νερού είχε ανέβει (αναγκαστικά σε όλη τη Γη) κατά 2440m, θα απαιτείτο συγκρίσιμη ποσότητα νερού απ' όση ήδη περιέχεται σε όλους τους ωκεανούς, θάλασσες λίμνες, ποτάμια κλπ της Γης (το μέσο βάθος μόνον των ωκεανών είναι 3.700m). Από πού ήρθε όλο αυτό το νερό και πού πήγε μετά;
Έπειτα, ακόμα και αν μόνον ένα σημαντικό μέρος της πανίδας μπήκε στην Κιβωτό, η διαδικασία συγκέντρωσής του, οι ανάγκες σε νερό και τροφή και τα απεκκρίματά του για περισσότερο από ένα έτος (σύμφωνα με τη Βίβλο) θα αποτελούσαν ένα ανυπέρβλητο διαχειριστικό πρόβλημα για μια μικρή ομάδα ανθρώπων.
Έπειτα, ακόμα και αν μόνον ένα σημαντικό μέρος της πανίδας μπήκε στην Κιβωτό, η διαδικασία συγκέντρωσής του, οι ανάγκες σε νερό και τροφή και τα απεκκρίματά του για περισσότερο από ένα έτος (σύμφωνα με τη Βίβλο) θα αποτελούσαν ένα ανυπέρβλητο διαχειριστικό πρόβλημα για μια μικρή ομάδα ανθρώπων.
Ακόμα, πού βρέθηκε η ξυλεία και οι απαιτούμενοι πόροι για κατασκευαστεί ένα τέτοιο σκάφος, που από ξύλο και σε παραπλήσιες διαστάσεις ποτέ δεν κατασκευάστηκε σ' ολόκληρη την ιστορία της ναυπηγικής.
Τέλος, αυτό που δείχνεται σήμερα στην Τουρκία σαν η Κιβωτός, είναι εμφανώς ένας φυσικός σχηματισμός βράχων (εικόνα κάτω) με το γενικό σχήμα ενός αρχαίου σκάφους, πολύ μεγαλύτερων όμως διαστάσεων (περίπου 150 Χ 35m). Αν και οι διαστάσεις αυτές είναι κοντά σ’ αυτές που αναφέρονται στη Βίβλο, η Κιβωτός δεν είχε κανένα λόγο να κατασκευαστεί με τις υδροδυναμικές γραμμές (και την πολυπλοκότητα και τους περιορισμούς χώρων) ενός γρήγορου σκάφους, αφού η ανάγκη ήταν απλά να επιπλεύσει.
Μετά τη μεγάλη εποχή των παγετώνων 10.000 χρόνια πριν, η προοδευτική αύξηση της στάθμης της θάλασσας που κάποια περίοδο έγινε ραγδαία εξαιτίας της κατάρρευσης τεράστιων παγετωνικών φραγμάτων στη Βόρεια Αμερική, προκάλεσε την υπερχείλιση των νερών της Μεσογείου προς τη Μαύρη θάλασσα*, διαβρώνοντας και δημιουργώντας το κανάλι του Βοσπόρου. Το αποτέλεσμα ήταν να ανέβει γρήγορα η στάθμη της Μαύρης θάλασσας και να καλύψει πολλούς οικισμούς που είχαν αναπτυχθεί στα παράλια της αρχικής λίμνης. Υπολείμματα των οικισμών αυτών και κατάλοιπα ανθρώπινης δραστηριότητας, συνεχώς ανακαλύπτονται στην εποχή μας χάρη στην εξέλιξη των μεθόδων της υποβρύχιας αρχαιολογίας.
Η ανάμνηση αυτού του συμβάντος προφανώς διατηρήθηκε στη μνήμη των πιο αναπτυγμένων λαών της περιοχής και καταγράφηκε πολύ αργότερα στην πρώιμη ιστορία τους, μέσα από μύθους που τους συναντάμε στους Βαβυλώνιους (έπος Γκιλγκαμές), Έλληνες (Δευκαλίωνας), στον Ινδουισμό, στον Ζωροαστρισμό και βέβαια στην Εβραϊκή θρησκεία με την ιστορία του Νώε. Ενδέχεται μάλιστα η ανακάλυψη ήδη από εκείνη την εποχή του γεωλογικού σχηματισμού στο Αραράτ που προαναφέρθηκε, να έδωσε τις «λεπτομέρειες» για τις βασικές διαστάσεις της Κιβωτού, τον τόπο προσάραξης κλπ.
Σήμερα πάντως υπάρχουν μερικές «αυθεντικές» Κιβωτοί ανά τον κόσμο, κυρίως στις ΗΠΑ. Αυθεντικές βέβαια όσον αφορά τις διαστάσεις όπως αναφέρονται στη Βίβλο, καθώς ίσως είναι τα μόνα στοιχεία που θα μπορούσαμε να πάρουμε κυριολεκτικά «τοις μετρητοίς»!
Το 1794, ο Γάλλος φυσιοδίφης Joseph Dombey ταξίδευε από τη Χάβρη της Γαλλίας προς τη Φιλαδέλφεια των νεοσύστατων Ηνωμένων Πολιτειών, προσκεκλημένος του τότε υπουργού εξωτερικών Τόμας Τζέφφερσον. Στις αποσκευές του είχε ένα σετ από σπάνια χάλκινα αντίγραφα του πρότυπου μέτρο και του πρότυπου χιλιόγραμμου*, όπως είχαν καθοριστεί από τη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών, με σκοπό να υιοθετηθούν και από το νεοσύστατο αμερικανικό κράτος αντικαθιστώντας τα βρετανικής προέλευσης πόδια και λίμπρες.
Ατυχώς, το σκάφος με το οποίο ταξίδευε ο Dombey παρασύρθηκε από καταιγίδες σε περιοχές της Καραϊβικής που δρούσαν κουρσάροι (πειρατές που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της Αγγλίας) οι οποίοι κατέλαβαν το πλοίο, κατάσχεσαν μεταξύ άλλων και τις αποσκευές του Dombey, ενώ τον ίδιον τον φυλάκισαν σε συνθήκες που οδήγησαν γρήγορα στον θάνατό του πριν οι φίλοι του προλάβουν να εξαγοράσουν την ελευθερία του.
Έτσι οι ΗΠΑ παρέμειναν με το αγγλοσαξωνικό σύστημα μέτρησης για σχεδόν άλλα 100 χρόνια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 οπότε επίσημα υιοθετήθηκε το διεθνές σύστημα, αλλά ουσιαστικά μόνο για επιστημονικές μετρήσεις καθώς ακόμα υπάρχει σε ευρεία χρήση το αγγλοσαξωνικό.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα κλαπέντα πρότυπα με τη μεσολάβηση και των γαλλικών αρχών βρήκαν τελικά τον δρόμο τους προς την Ουάσιγκτον, αλλά ο αντικαταστάτης του Τζέφφερσον δεν τους έδωσε ιδιαίτερη σημασία και τελικά μόνο το πρότυπο χιλιόγραμμο (εικόνα επάνω) κατέληξε στο μουσείο του Εθνικού Ινστιτούτου Προτύπων και Τεχνολογίας (NIST - National Institute of Standards and Technology) κοντά στην Ουάσιγκτον, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα.
Έναν χρόνο μετά την ιστορία με τον Dombey, συνέβη ένα γεγονός που δημιούργησε μεταγενέστερα τον «αστικό μύθο» ότι η ελληνική γλώσσα μόλις για μία ψήφο δεν επιλέχθηκε σαν η επίσημη γλώσσα του νεοσύστατου αμερικανικού κράτους. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.
Ατυχώς, το σκάφος με το οποίο ταξίδευε ο Dombey παρασύρθηκε από καταιγίδες σε περιοχές της Καραϊβικής που δρούσαν κουρσάροι (πειρατές που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της Αγγλίας) οι οποίοι κατέλαβαν το πλοίο, κατάσχεσαν μεταξύ άλλων και τις αποσκευές του Dombey, ενώ τον ίδιον τον φυλάκισαν σε συνθήκες που οδήγησαν γρήγορα στον θάνατό του πριν οι φίλοι του προλάβουν να εξαγοράσουν την ελευθερία του.
Έτσι οι ΗΠΑ παρέμειναν με το αγγλοσαξωνικό σύστημα μέτρησης για σχεδόν άλλα 100 χρόνια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 οπότε επίσημα υιοθετήθηκε το διεθνές σύστημα, αλλά ουσιαστικά μόνο για επιστημονικές μετρήσεις καθώς ακόμα υπάρχει σε ευρεία χρήση το αγγλοσαξωνικό.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα κλαπέντα πρότυπα με τη μεσολάβηση και των γαλλικών αρχών βρήκαν τελικά τον δρόμο τους προς την Ουάσιγκτον, αλλά ο αντικαταστάτης του Τζέφφερσον δεν τους έδωσε ιδιαίτερη σημασία και τελικά μόνο το πρότυπο χιλιόγραμμο (εικόνα επάνω) κατέληξε στο μουσείο του Εθνικού Ινστιτούτου Προτύπων και Τεχνολογίας (NIST - National Institute of Standards and Technology) κοντά στην Ουάσιγκτον, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα.
Έναν χρόνο μετά την ιστορία με τον Dombey, συνέβη ένα γεγονός που δημιούργησε μεταγενέστερα τον «αστικό μύθο» ότι η ελληνική γλώσσα μόλις για μία ψήφο δεν επιλέχθηκε σαν η επίσημη γλώσσα του νεοσύστατου αμερικανικού κράτους. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.
Αυτό που συνέβη είναι, ότι στις 13 Ιανουαρίου 1795 συζητήθηκε στο αμερικανικό κοινοβούλιο το αίτημα μερικών γερμανόφωνων Αμερικανών από τη Βιρτζίνια, να τυπώνονται οι νόμοι των ΗΠΑ και στη γερμανική γλώσσα (παράλληλα με την αγγλική). Οι αντιπρόσωποι όμως δεν κατέληξαν εκείνη την ημέρα σε απόφαση, και έτσι τέθηκε σε ψηφοφορία αν θα ασχολούνταν με το θέμα και την επόμενη ημέρα. Αυτή η πρόταση όμως απορρίφθηκε με ψήφους 42 έναντι 41 (παρά μία ψήφο).
Για την ιστορία, το αίτημα ξανατέθηκε μετά από έναν μήνα, για απορριφθεί πλέον οριστικά.
*Τα πρώτα, αλλά όχι και τα τελικά πρότυπα. Μάλιστα το χιλιόγραμμο τότε ονομάζονταν «βάρος» (grave).
*Τα πρώτα, αλλά όχι και τα τελικά πρότυπα. Μάλιστα το χιλιόγραμμο τότε ονομάζονταν «βάρος» (grave).
ΥΓ. Συχνά διάφοροι "αρχαιολάτρες" προβάλλουν την άποψη ότι πολλές αγγλικές λέξεις περιέχουν τη ρίζα αρχαίων ελληνικών λέξεων, εννοείται περισσότερες από τις χιλιάδες για τις οποίες αποδεδειγμένα αυτό ισχύει, κυρίως σε επιστημονικούς όρους ή αφηρημένες έννοιες, και όχι μόνον. Όμως, η άκριτη γενίκευση έχει μάλλον αστεία αποτελέσματα, και εξάλλου καθώς τόσο η ελληνική όσο και η αγγλική έχουν κοινή ινδοευρωπαϊκή καταγωγή, δεν είναι περίεργο ότι κάποιες βασικές λέξεις μοιάζουν, χωρίς κατ' ανάγκη αυτές της αγγλικής να προέρχονται από την ελληνική. Βλ και https://www.ellinikahoaxes.gr/2014/10/21/omiriki-glosa/
Δεδομένου ότι οι Ναζί είχαν λεηλατήσει συστηματικά τον πλούτο των χωρών τις οποίες είχαν κατακτήσει κατά τον Β’ΠΠ, ήταν αναμενόμενο καθώς κατέρρεαν να θελήσουν να κρύψουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου αυτού (κυρίως σε χρυσό και σε έργα τέχνης), όσος βέβαια δεν είχε ήδη χρησιμοποιηθεί ή φυγαδευτεί μαζί με κάποιους απ’ αυτούς, κυρίως προς τη Νότιο Αμερική.
Οι κρυψώνες που επιλέχθηκαν ήταν συνήθως στοές ορυχείων ή αλατωρυχείων για τα έργα τέχνης, ενώ για τον χρυσό υπήρχε επιπλέον η λύση του πυθμένα λιμνών και θάλασσας.
Η πιο γνωστή περίπτωση τέτοιου κρυψώνων είναι τα αλατωρυχεία Merkers στη Θουριγγία (περιοχή στο κέντρο της Γερμανίας), ενώ άλλα αλατωρυχεία που επίσης χρησιμοποιήθηκαν για τον σκοπό αυτόν βρίσκονται στη Βεστφαλία και στο Ζάλτσμπουργκ. Επίσης, αρκετές λίμνες όπως η Ealchen, Luener, Chiemsee, Toplitz (Αυστρία) και Stolpsee, φημολογείται ότι έκρυβαν ή και κρύβουν ακόμα στο βυθό τους κιβώτια με χρυσό. Μέχρι και για ένα ολόκληρο τραίνο γίνεται λόγος (και έρευνα μέχρι πρόσφατα) το οποίο υποτίθεται ότι θάφτηκε στον δαίδαλο των στοών ενός ορυχείου, στη σημερινή δυτική Πολωνία.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η ιστορία αυτού που επικράτησε να λέγεται «θησαυρός του Ρόμελ» ο οποίος κατά μαρτυρίες προήλθε από την λαφυραγώγηση της Βόρειας Αφρικής και ειδικά των Εβραίων της Τυνησίας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Ρόμελ δεν είχε σχέση με τη συγκέντρωση του θησαυρού, που ήταν έμπνευση και έργο του αξιωματικού των SS Walter Rauff.
Την ιστορία έφερε στη δημοσιότητα ο Peter Fleig, ένας Τσέχος δύτης που υπηρέτησε στις δυνάμεις του Ρόμελ, ενδεχομένως στα SS. Μετά την ήττα και αποχώρηση των δυνάμεων του Ρόμελ από τη Βόρεια Αφρική, ο Fleig διατάχθηκε τον Σεπτέμβριο του 1943 να συνοδεύσει ένα πλοιάριο με τον θησαυρό (σε έξη κιβώτια) που είχε φθάσει μέσω Νάπολης και Ρώμης στη Bastia της Κορσικής, στη La Spezia στη δυτική ιταλική ακτή, βόρεια της Κορσικής. Επειδή όμως το διαθέσιμο πλοιάριο κρίθηκε ανεπαρκές για ένα τέτοιο ταξίδι, οι τέσσερεις Γερμανοί αξιωματικοί και ο Fleig αποφάσισαν ότι ήταν καλύτερο να βυθίσουν τα κιβώτια στη θάλασσα σε κάποια απόσταση από την ακτή ώστε να τα ανακτήσουν αργότερα, με τα ακριβή στοιχεία της θέσης να τα έχει κρατήσει μόνον ο επικεφαλής αξιωματικός.
Οι ίδιοι, φτάνοντας με το πλοιάριο στη La Spezia διαπίστωσαν ότι το κομβόι φορτηγών που θα έπαιρνε και τα κιβώτια για τη Γερμανία είχε ήδη αναχωρήσει. Οι αξιωματικοί τιμωρήθηκαν από την ίδια τη διοίκησή τους (σύμφωνα με μία πηγή εκτελέστηκαν για προδοσία), ενώ ο Freig αφού βασανίστηκε και φυλακίστηκε για ένα διάστημα, στάλθηκε στο ανατολικό μέτωπο απ’ όπου επιβίωσε αν και σοβαρά τραυματισμένος.
Λίγο μετά τον πόλεμο, ο Fleig με έναν φίλο του προσπάθησαν να περάσουν στην Κορσική για να εντοπίσουν τον θησαυρό, αλλά αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τις Γαλλικές αρχές (η Κορσική ανήκει στη Γαλλία) και ο Fleig να κάνει κάποιες (μάλλον απρόθυμες) καταδύσεις για λογαριασμό τους στα ανοιχτά της Bastia, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ή μάλλον με αποτέλεσμα ο σκοπός της έρευνας να γίνει γνωστός και να προσελκυστούν αρκετοί «κυνηγοί θησαυρών» και έτσι επικράτησε η προσωνυμία «θησαυρός του Ρόμελ».
Οι κρυψώνες που επιλέχθηκαν ήταν συνήθως στοές ορυχείων ή αλατωρυχείων για τα έργα τέχνης, ενώ για τον χρυσό υπήρχε επιπλέον η λύση του πυθμένα λιμνών και θάλασσας.
Η πιο γνωστή περίπτωση τέτοιου κρυψώνων είναι τα αλατωρυχεία Merkers στη Θουριγγία (περιοχή στο κέντρο της Γερμανίας), ενώ άλλα αλατωρυχεία που επίσης χρησιμοποιήθηκαν για τον σκοπό αυτόν βρίσκονται στη Βεστφαλία και στο Ζάλτσμπουργκ. Επίσης, αρκετές λίμνες όπως η Ealchen, Luener, Chiemsee, Toplitz (Αυστρία) και Stolpsee, φημολογείται ότι έκρυβαν ή και κρύβουν ακόμα στο βυθό τους κιβώτια με χρυσό. Μέχρι και για ένα ολόκληρο τραίνο γίνεται λόγος (και έρευνα μέχρι πρόσφατα) το οποίο υποτίθεται ότι θάφτηκε στον δαίδαλο των στοών ενός ορυχείου, στη σημερινή δυτική Πολωνία.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η ιστορία αυτού που επικράτησε να λέγεται «θησαυρός του Ρόμελ» ο οποίος κατά μαρτυρίες προήλθε από την λαφυραγώγηση της Βόρειας Αφρικής και ειδικά των Εβραίων της Τυνησίας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Ρόμελ δεν είχε σχέση με τη συγκέντρωση του θησαυρού, που ήταν έμπνευση και έργο του αξιωματικού των SS Walter Rauff.
Την ιστορία έφερε στη δημοσιότητα ο Peter Fleig, ένας Τσέχος δύτης που υπηρέτησε στις δυνάμεις του Ρόμελ, ενδεχομένως στα SS. Μετά την ήττα και αποχώρηση των δυνάμεων του Ρόμελ από τη Βόρεια Αφρική, ο Fleig διατάχθηκε τον Σεπτέμβριο του 1943 να συνοδεύσει ένα πλοιάριο με τον θησαυρό (σε έξη κιβώτια) που είχε φθάσει μέσω Νάπολης και Ρώμης στη Bastia της Κορσικής, στη La Spezia στη δυτική ιταλική ακτή, βόρεια της Κορσικής. Επειδή όμως το διαθέσιμο πλοιάριο κρίθηκε ανεπαρκές για ένα τέτοιο ταξίδι, οι τέσσερεις Γερμανοί αξιωματικοί και ο Fleig αποφάσισαν ότι ήταν καλύτερο να βυθίσουν τα κιβώτια στη θάλασσα σε κάποια απόσταση από την ακτή ώστε να τα ανακτήσουν αργότερα, με τα ακριβή στοιχεία της θέσης να τα έχει κρατήσει μόνον ο επικεφαλής αξιωματικός.
Οι ίδιοι, φτάνοντας με το πλοιάριο στη La Spezia διαπίστωσαν ότι το κομβόι φορτηγών που θα έπαιρνε και τα κιβώτια για τη Γερμανία είχε ήδη αναχωρήσει. Οι αξιωματικοί τιμωρήθηκαν από την ίδια τη διοίκησή τους (σύμφωνα με μία πηγή εκτελέστηκαν για προδοσία), ενώ ο Freig αφού βασανίστηκε και φυλακίστηκε για ένα διάστημα, στάλθηκε στο ανατολικό μέτωπο απ’ όπου επιβίωσε αν και σοβαρά τραυματισμένος.
Λίγο μετά τον πόλεμο, ο Fleig με έναν φίλο του προσπάθησαν να περάσουν στην Κορσική για να εντοπίσουν τον θησαυρό, αλλά αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τις Γαλλικές αρχές (η Κορσική ανήκει στη Γαλλία) και ο Fleig να κάνει κάποιες (μάλλον απρόθυμες) καταδύσεις για λογαριασμό τους στα ανοιχτά της Bastia, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ή μάλλον με αποτέλεσμα ο σκοπός της έρευνας να γίνει γνωστός και να προσελκυστούν αρκετοί «κυνηγοί θησαυρών» και έτσι επικράτησε η προσωνυμία «θησαυρός του Ρόμελ».
Για ένα διάστημα ο Fleig εξαφανίστηκε από το προσκήνιο, αλλά το 1963 συμμετείχε σε μία καλά οργανωμένη αποστολή έρευνας του βυθού με πλοίο εξοπλισμένο με μαγνητόμετρο και επί έξη εβδομάδες, αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα.
Ακόμα και ο Ian Fleming, ο «πατέρας» του James Bond είχε ενδιαφερθεί για το θέμα όταν εντόπισε κάποια αρχεία στη Γερμανία προς το τέλος του πολέμου, αλλά απέτυχε να πετύχει χρηματοδότηση για έρευνα επί τόπου.
Ακόμα και ο Ian Fleming, ο «πατέρας» του James Bond είχε ενδιαφερθεί για το θέμα όταν εντόπισε κάποια αρχεία στη Γερμανία προς το τέλος του πολέμου, αλλά απέτυχε να πετύχει χρηματοδότηση για έρευνα επί τόπου.
Άσχετα αν η ιστορία του Fleig είναι αληθινή ή όχι και σε ποιο βαθμό (κάποια γερμανικά αρχεία που βρέθηκαν αρκετά αργότερα φαίνεται να την επιβεβαιώνουν), γεγονός είναι ότι έγινε πηγή έμπνευσης για αρκετές ταινίες όπως “The Eye of the Monocle”, και βιβλία όπως αυτό της εικόνας (αν και δεν εμπλέκεται υποβρύχιο).
Στη Wikipedia διαβάζουμε:
"Ως νεράιδες του Κόττινγκλεϋ (Cottingley Fairies) έγιναν γνωστές οι απεικονίσεις νεραϊδών σε σειρά πέντε φωτογραφιών κατά την περίοδο 1917-1920 από τις Έλσι Ράιτ (Elsie Wright, 1901–1988) και Φράνσις Γκρίφιθς (Frances Griffiths, 1907–1986), εξαδέλφες οι οποίες ζούσαν στο Κόττινγκλεϋ, 20km δυτικά του Leeds στην Αγγλία.
Οι πρώτες φωτογραφίες τραβήχτηκαν το 1917, όταν η Έλσι ήταν δεκαέξι ετών και η Φράνσις εννέα. Η εμφάνιση των φωτογραφιών κέντρισε το ενδιαφέρον του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, του «πατέρα» του Σέρλοκ Χόλμς, ο οποίος ήταν επίσης ενθουσιώδης μελετητής και οπαδός της παραψυχολογίας.
Ο Ντόυλ χρησιμοποίησε αυτές τις φωτογραφίες το 1920 για την εικονογράφηση ενός άρθρου που είχε γράψει σχετικά με την γενικότερη ύπαρξη νεραϊδών, καθώς θεωρούσε πως οι συγκεκριμένες φωτογραφίες αποτελούσαν απτή επαλήθευση του αληθούς των παραψυχολογικών φαινομένων, ενώ το 1922 έγραψε και βιβλίο σχετικά με την υπόθεση του Κόττινγλεϋ. Οι φωτογραφίες εξετάστηκαν από ειδικούς της εποχής, ανάμεσα τους και την εταιρεία Kodak, με το πόρισμα της πλειοψηφίας να είναι πως δεν φαίνονταν να έφεραν ίχνη πλαστογράφησης. Ακολούθησαν πολλές άλλες έρευνες και αναλύσεις, χωρίς να αποδειχτεί κάτι πέρα από κάθε αμφιβολία, παρά μόνο πολύ αργότερα.
Η υποδοχή από την κοινή γνώμη ήταν ανάμεικτη, με μερικούς να θεωρούν πως οι φωτογραφίες ήταν γνήσιες, και άλλους να πιστεύουν πως ήταν πλαστές. Δεν υπήρξαν περαιτέρω εξελίξεις στην υπόθεση μετά το 1921, ενώ οι κοπέλες μεγάλωσαν και έκαναν τις δικές τους οικογένειες, όμως οι φωτογραφίες συνέχισαν να εξάπτουν την φαντασία του κοινού κατά το πέρασμα του χρόνου.
Στις αρχές του 1980, η Έλσι και η Φράνσις παραδέχτηκαν πως οι φωτογραφίες ήταν πλαστές, και πως είχαν χρησιμοποιήσει κομμάτια από χαρτόνι επικολλώντας πάνω τους αναπαραστάσεις νεράιδων τις οποίες βρήκαν σε παιδικά βιβλία της εποχής. Ωστόσο, η Φράνσις επέμεινε πως η 5η και τελευταία φωτογραφία ήταν γνήσια, κάτι που συνέχισε να κάνει έως τον θάνατο της το 1986."
Φυσικά εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το εάν οι φωτογραφίες ήταν πλαστές, αλλά με το γιατί οι δύο κοπέλες επέμεναν για τόσο μεγάλο διάστημα ότι ήταν αυθεντικές (τεχνικά πράγματι ήταν, καθώς η πλαστογράφηση δεν αφορούσε επέμβαση στις φωτογραφίες αλλά στο σκηνικό), δεδομένου ότι ουσιαστικά δεν είχαν κάποιο οικονομικό όφελος αλλά μάλλον οχλήσεις από τον τύπο της εποχής, που προκαλούσε και εντάσεις μεταξύ τους. Το 1978 μάλιστα ο Τζέιμς Ράντι, γνωστός σκεπτικιστής σχετικά με τα παραψυχολογικά φαινόμενα, απέδειξε ότι φωτογραφίες ήταν πλαστές και υπέδειξε και τον τρόπο πλαστογράφησης.
Το πιθανότερο είναι ότι οι κοπέλες δεν περίμεναν ότι η «φάρσα» τους θα έπαιρνε τόση έκταση και ιδιαίτερα ότι θα υποστηρίζονταν ένθερμα από τον σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, ο οποίος ήταν ήδη διάσημος συγγραφέας την εποχή εκείνη και γνωστός θιασώτης της παραψυχολογίας.
Όπως η Έλσι έγραψε αργότερα: «Ο σερ Άρθουρ έχασε τον γιό του πρόσφατα στον πόλεμο (Α’ΠΠ) και πιστεύω ότι ο δυστυχής προσπαθούσε να παρηγορηθεί με αυτές τις ιστορίες. Οπότε είπα στη Φράνσις, ότι καθώς είμαστε πολύ νεότερες απ’ αυτόν ας περιμένουμε να πεθάνει και τότε θα πούμε την αλήθεια».
Φαίνεται όμως ότι μετά τον θάνατο του Κόναν Ντόυλ το 1930, ήταν ήδη αργά για να ανακαλέσουν, γιατί σαν νεαρές γυναίκες πλέον, θα έχαναν την αξιοπιστία τους στην τοπική κοινωνία και όχι μόνον. Κάτι πάντως που ουσιαστικά έκαναν, λίγο πριν τον θάνατό τους.
Όσο για τον Κόναν Ντόυλ, έπεσε θύμα της επιθυμίας του να βρει αποδείξεις για αυτό που ήδη ένθερμα πίστευε (confirmation bias) και θα ήταν μια επιπλέον παρηγοριά για τον θάνατο του γιού του. Προφανώς ο «δάσκαλος» δεν ακολούθησε τις μεθόδους του «μαθητή» του, Σέρλοκ Χολμς.
Στις αρχές του 1980, η Έλσι και η Φράνσις παραδέχτηκαν πως οι φωτογραφίες ήταν πλαστές, και πως είχαν χρησιμοποιήσει κομμάτια από χαρτόνι επικολλώντας πάνω τους αναπαραστάσεις νεράιδων τις οποίες βρήκαν σε παιδικά βιβλία της εποχής. Ωστόσο, η Φράνσις επέμεινε πως η 5η και τελευταία φωτογραφία ήταν γνήσια, κάτι που συνέχισε να κάνει έως τον θάνατο της το 1986."
Φυσικά εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το εάν οι φωτογραφίες ήταν πλαστές, αλλά με το γιατί οι δύο κοπέλες επέμεναν για τόσο μεγάλο διάστημα ότι ήταν αυθεντικές (τεχνικά πράγματι ήταν, καθώς η πλαστογράφηση δεν αφορούσε επέμβαση στις φωτογραφίες αλλά στο σκηνικό), δεδομένου ότι ουσιαστικά δεν είχαν κάποιο οικονομικό όφελος αλλά μάλλον οχλήσεις από τον τύπο της εποχής, που προκαλούσε και εντάσεις μεταξύ τους. Το 1978 μάλιστα ο Τζέιμς Ράντι, γνωστός σκεπτικιστής σχετικά με τα παραψυχολογικά φαινόμενα, απέδειξε ότι φωτογραφίες ήταν πλαστές και υπέδειξε και τον τρόπο πλαστογράφησης.
Το πιθανότερο είναι ότι οι κοπέλες δεν περίμεναν ότι η «φάρσα» τους θα έπαιρνε τόση έκταση και ιδιαίτερα ότι θα υποστηρίζονταν ένθερμα από τον σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, ο οποίος ήταν ήδη διάσημος συγγραφέας την εποχή εκείνη και γνωστός θιασώτης της παραψυχολογίας.
Όπως η Έλσι έγραψε αργότερα: «Ο σερ Άρθουρ έχασε τον γιό του πρόσφατα στον πόλεμο (Α’ΠΠ) και πιστεύω ότι ο δυστυχής προσπαθούσε να παρηγορηθεί με αυτές τις ιστορίες. Οπότε είπα στη Φράνσις, ότι καθώς είμαστε πολύ νεότερες απ’ αυτόν ας περιμένουμε να πεθάνει και τότε θα πούμε την αλήθεια».
Φαίνεται όμως ότι μετά τον θάνατο του Κόναν Ντόυλ το 1930, ήταν ήδη αργά για να ανακαλέσουν, γιατί σαν νεαρές γυναίκες πλέον, θα έχαναν την αξιοπιστία τους στην τοπική κοινωνία και όχι μόνον. Κάτι πάντως που ουσιαστικά έκαναν, λίγο πριν τον θάνατό τους.
Όσο για τον Κόναν Ντόυλ, έπεσε θύμα της επιθυμίας του να βρει αποδείξεις για αυτό που ήδη ένθερμα πίστευε (confirmation bias) και θα ήταν μια επιπλέον παρηγοριά για τον θάνατο του γιού του. Προφανώς ο «δάσκαλος» δεν ακολούθησε τις μεθόδους του «μαθητή» του, Σέρλοκ Χολμς.
Ήταν 29 Σεπτεμβρίου του 1957, όταν μία έκρηξη (εκτιμώμενης ισχύος 70-100 τόνων ΤΝΤ) συντάραξε το εργοστάσιο Mayak, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα βόρεια από την πόλη του Τσελιάμπινσκ (Chelyabinsk), η οποία επρόκειτο να γίνει παγκόσμια γνωστή από την πτώση θραυσμάτων μετεωρίτη τον Φεβρουάριο του 2013.
Το ατύχημα αυτό, γνωστό και ως καταστροφή του Kyshtym από το όνομα της κοντινότερης πόλης στην περιοχή του εργοστασίου, μια και το ίδιο το εργοστάσιο επίσημα (για το τότε Σοβιετικό κράτος) δεν υπήρχε, οφείλονταν στην υπερθέρμανση* μιας υπόγειας δεξαμενής ραδιενεργών αποβλήτων της οποίας αστόχησε το σύστημα ψύξης, καθώς ο σκοπός του εργοστασίου ήταν η παραγωγή πλουτωνίου για τα πυρηνικά όπλα και τους αντιδραστήρες της Σοβιετικής Ένωσης.
Το εργοστάσιο αυτό στήθηκε βιαστικά περίπου 10 χρόνια πριν το ατύχημα, κατόπιν εντολών του ίδιου του Στάλιν σε μια προσπάθεια να μην μείνουν πίσω οι Σοβιετικοί στην κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών, στην οποία οι Αμερικανοί σαφώς είχαν προηγηθεί. Αντίθετα, οι Σοβιετικοί προηγούνταν στο Διαστημικό πρόγραμμα, επρόκειτο μάλιστα να εκτοξεύσουν τον πρώτο Σπούτνικ λίγες μόλις ημέρες (4 Οκτωβρίου) μετά την καταστροφή του Kyshtym.
Αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω, ώστε οι ήδη μυστικοπαθείς Σοβιετικοί να μην αφήσουν να διαρρεύσουν τα νέα της καταστροφής, μιλώντας αρχικά για επιδημία σα δικαιολογία για τη βαθμιαία απομάκρυνση των κατοίκων (που ξεκίνησε με μία εβδομάδα καθυστέρηση και διήρκεσε σχεδόν δύο χρόνια) και επηρέασε περίπου 10.000 άτομα από περισσότερα από 20 χωριά και πόλεις συνολικά της περιοχής. Το ευτύχημα ήταν ότι η διασπορά των εναέριων ραδιενεργών ουσιών (κυρίως καίσιο-137 και στρόντιο-90), αν και έφτασε σε απόσταση 300-350km όπως εμφανίζεται στον παραπάνω χάρτη, απέφυγε τις μεγάλες πόλεις Τσελιάμπινσκ και Γεκατερίνμπουργκ.
Πάντως, από τότε που τα νέα για την καταστροφή διέρρευσαν αρχικά το 1976, και αργότερα μετά το 1989 άρχισαν να δίνονται στη δημοσιότητα επίσημα έγγραφα, δεν υπάρχουν καταγραμμένοι άμεσοι θάνατοι σαν συνέπεια της έκρηξης, ενώ οι περιπτώσεις θανάτων που σχετίζονται άμεσα με τη ραδιενέργεια αναφέρεται να ανέρχονται σε μερικές δεκάδες. Αντίθετα, εκτιμήσεις από ειδικούς οργανισμούς ανεβάζουν τον αντίστοιχο αριθμό σε μερικές χιλιάδες, ενώ πολλές περιπτώσεις γεννήσεων με δυσπλασίες αποδίδονται στη ραδιενέργεια.
Υπόψην ότι, πριν να εφαρμοστεί η μέθοδος ταφής των ραδιενεργών καταλοίπων στην περιοχή του εργοστασίου μετά το 1953, αυτά κατέληγαν σε ποτάμια και παρακείμενες λίμνες, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να θεωρούνται σαν οι πιο μολυσμένες περιοχές στον πλανήτη!
Το ατύχημα στο Mayak θεωρείται παγκόσμια το δεύτερο σοβαρότερο μέχρι σήμερα (2021) ως προς την ποσότητα της ραδιενέργειας που διέρρευσε, με πρώτο αυτό του Τσερνόμπιλ (1986), ενώ είναι τρίτο, μετά το ατύχημα στη Fukushima (2011), ως προς τον αριθμό των κατοίκων που έπρεπε να απομακρυνθούν από τις εστίες τους.
*Τα έντονα ραδιενεργά κατάλοιπα θερμαίνονται εξαιτίας των διασπάσεων που εξακολουθούν να συμβαίνουν και μπορεί να προκαλέσουν έκρηξη στο στεγανό περίβλημά τους, θερμικής όμως και όχι πυρηνικής φύσης.
Στις 2 Απριλίου του 1979, στο Σβερντλόβσκ (Sverdlovsk), «σοβιετική» ονομασία του σημερινού Γεκατερίνμπουργκ, ένα μυστικό εργοστάσιο βιολογικών όπλων, είχε μία σοβαρή και όπως αποδείχτηκε θανάσιμη διαρροή σπόρων άνθρακα.
Το πρόβλημα οφείλονταν σε ελλιπή ενημέρωση των χειριστών μετά από αλλαγή βάρδιας, που σχετίζεται με τη λειτουργία των φίλτρων αέρα της εγκατάστασης. Το αποτέλεσμα είναι να μολυνθούν περίπου 100 άτομα και τα περισσότερα απ’ αυτά να πεθάνουν. Φυσικά το γεγονός αποσιωπήθηκε από την τότε Σοβιετική Ένωση και οι θάνατοι αποδόθηκαν σε τροφική δηλητηρίαση. Πάντως, όπως φαίνεται στην εικόνα, και σ’ αυτήν την περίπτωση η κατεύθυνση του ανέμου κράτησε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης μακριά από τη μόλυνση.
148. Τι σταμάτησε τη βαθύτερη τρύπα στη Γη;
Οι άνθρωποι είχαν πάντα ενδιαφέρον να μάθουν τι κρύβεται στα έγκατα της Γης, και σε αυτό (ή και εξαιτίας αυτού) έχουν δημιουργηθεί διάφορες ιστορίες με ξωτικά, καλικάντζαρους, νεράιδες (βλ. και θέμα 145), ιστορίες για κούφια Γη (βλ και θέμα 25), με τον Ιούλιο Βερν να δίνει μια πιο επιστημονική (αλλά επίσης φανταστική) άποψη στο μυθιστόρημά του «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης».
Δεν είναι συνεπώς περίεργο, ότι μια βαθιά κατακόρυφη τρύπα συνήθως επιλέγεται για να «κρύψουν» οι άνθρωποι τον Διάβολο (ή τους δαίμονες, ή τα τζίνι), μια τα πάει καλά τόσο με το σκοτάδι όσο και με τη ζέστη. Και είναι γνωστό ότι σε μεγάλο βάθος υπάρχουν υπέρθερμα λιωμένα πετρώματα, εξάλλου τα πολυάριθμα ηφαίστεια συγκεντρωμένα κυρίως κατά μήκος των ορίων των τεκτονικών πλακών, μας το υπενθυμίζουν κάθε τόσο.
Κάποιες τρύπες μάλιστα έχουν εντυπωσιακούς τίτλους όπως «Τρύπα του Διαβόλου», «Πηγάδι του Διαβόλου» ή και «Μάτι του Διαβόλου» και με μία γρήγορη έρευνα στο Internet εντοπίζονται μερικές δεκάδες απ’ αυτές. Μια ειδική περίπτωση είναι τα υποθαλάσσια "πηγάδια" γνωστά με το όνομα cenotes, με πολλά απ’ αυτά να βρίσκονται στη χερσόνησο Yucatan του Μεξικού.
Από τις πιο γνωστές παγκόσμια περιπτώσεις είναι το «Πηγάδι του Διαβόλου» (ή Barhout) στην Υεμένη κοντά στα σύνορα με το Ομάν, με διάμετρο γύρω στα 30m και βάθος 112m, που αναδίδει μια δυσάρεστη οσμή. Πρόσφατα (2021) εξερευνητές κατέβηκαν στον πυθμένα του, αλλά δεν βρήκαν κάτι πιο περίεργο από (πολύ καθαρό) νερό, φίδια και σταλαγμίτες.
Μία άλλη πολυφωτογραφημένη τρύπα είναι στη Darvaza στο Τουρκμενιστάν. Με διάμετρο 60 m και βάθος μόλις 20m δεν θα ήταν πολύ εντυπωσιακή καθώς έχει δημιουργηθεί από κατάρρευση του εδάφους κατά την εξόρυξη αερίου το 1971, αλλά έκτοτε μεθάνιο που διαφεύγει και έχει αναφλεγεί επίτηδες για να μην επιβαρύνει το περιβάλλον σαν «αέριο του θερμοκηπίου», συνεχίζει να καίγεται μέχρι σήμερα με μια απόκοσμη λάμψη το βράδυ.
Η πιο βαθιά (πλησιέστερη προς το κέντρο της Γης) φυσική σπηλιά είναι η Veryovkina Cave στηνAbkhazia (τμήμα της Γεωργίας), που φθάνει σε βάθος τα 2.212m.
Η πιο βαθιά πάντως τρύπα (και με μεγάλη διαφορά) είναι αυτή που Ρώσοι επιστήμονες άνοιξαν στη χερσόνησο Kola, ανατολικά της Φινλανδίας. Βέβαια η διάμετρός της δεν είναι καθόλου εντυπωσιακή, μόλις λίγο περισσότερο από 20cm, αλλά το βάθος της φθάνει τα 12.2km!
Ο σκοπός τους βέβαια δεν ήταν να βρουν τον Διάβολο, αν και σύμφωνα με κάποιους «αστικούς μύθους» ακούστηκαν άναρθρες κραυγές από τα βάθη της, αλλά να μελετήσουν τα πετρώματα και οργανισμούς από τα αρχικά στάδια της δημιουργία της Γης. Ο λόγος πάντως που η έρευνα σταμάτησε το 1990 μετά από 24 χρόνια γεώτρησης, ήταν ότι στο βάθος εκείνο (περίπου στο 1/3 του στερεού φλοιού της Γης) η θερμοκρασία πλησίαζε τους 200οC και επηρέαζε την αντοχή του γεωτρύπανου, που τελικά έσπασε και κόλλησε εκεί κάτω.
Όμως, κάποια άρθρα που σχετίζονται με αυτό το θέμα συχνά συνοδεύονται με εντυπωσιακές φωτογραφίες από μεγάλες φυσικές τρύπες ή και από ανοιχτά ορυχεία, κάτι που προφανώς δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, η οποία είναι αυτή που δείχνει η φωτογραφία στην αρχή του άρθρου, δηλαδή η σφραγισμένη άκρη ενός συνηθισμένου σκουριασμένου μεταλλικού σωλήνα.
156. Έσπασε ο κώδικας του Ντίκενς; Και άλλοι παλιοί κώδικες.
Ο διάσημος Άγγλος συγγραφέας του 19ου αι. Κάρολος Ντίκενς, χρησιμοποιούσε συχνά ένα σύστημα στενογραφίας που υιοθέτησε όταν εργάζονταν στη νεότητά του σαν δημοσιογράφος για λογαριασμό πολιτικών εφημερίδων, αλλά διατήρησε και αργότερα σε ορισμένα έγγραφά του.
Το σύστημα αυτό στηρίζονταν στη “βραχυγραφία του Gruney”, αλλά ο Ντίκενς έκανε τις δικές του τροποποιήσεις που μάλιστα συχνά άλλαζε, με αποτέλεσμα να καταλήξει σε αυτό που ο ίδιος ο συγγραφέας ονόμαζε «άλυτο στενογραφικό μυστήριο».
Τον Μάρτιο του 2021, με την ευκαιρία των περίπου 150 ετών από τον θάνατο του Ντίκενς, καθηγητές από το πανεπιστήμιο του Leicester και της Foggia προκήρυξαν έναν διαγωνισμό με έπαθλο 300 αγγλικές λίρες, για την αποκρυπτογράφηση ενός εγγράφου του Ντίκενς που φυλάσσονταν για πάνω από 100 χρόνια σε βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, με τον επίσημο τίτλο «επιστολή του Tavistock*» και τον ανεπίσημο «επιστολή του διαβόλου» (εικόνα κάτω).
Ατυχώς πάντως για τους λάτρεις του μυστηρίου που ήλπιζαν σε κάποια σημαντική αποκάλυψη ή τουλάχιστον το σχέδιο ενός νέου μυθιστορήματος, το κείμενο αφορούσε τη διαμαρτυρία του Ντίκενς προς έναν εκδότη της Νέας Υόρκης που απέρριψε τη δημοσίευση μιας διαφημιστικής καταχώρησης του Ντίκενς.
Σώζεται μάλιστα και η απάντηση του εκδότη, φυσικά αυτή όχι στενογραφημένη.
Υπάρχει πάντως ελπίδα, καθώς υπάρχουν και άλλα κείμενα του Ντίκενς δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί ακόμα, κάτι σημαντικό να προκύψει στο μέλλον.
*όνομα βίλας στην Αγγλία, στην οποία διέμενε για ένα διάστημα ο Ντίκενς.
158. Αεροπλάνα και βαπόρια… στην αρχαία Άβυδο, και πυρηνικά στη Dendera;
Η πιο βαθιά πάντως τρύπα (και με μεγάλη διαφορά) είναι αυτή που Ρώσοι επιστήμονες άνοιξαν στη χερσόνησο Kola, ανατολικά της Φινλανδίας. Βέβαια η διάμετρός της δεν είναι καθόλου εντυπωσιακή, μόλις λίγο περισσότερο από 20cm, αλλά το βάθος της φθάνει τα 12.2km!
Ο σκοπός τους βέβαια δεν ήταν να βρουν τον Διάβολο, αν και σύμφωνα με κάποιους «αστικούς μύθους» ακούστηκαν άναρθρες κραυγές από τα βάθη της, αλλά να μελετήσουν τα πετρώματα και οργανισμούς από τα αρχικά στάδια της δημιουργία της Γης. Ο λόγος πάντως που η έρευνα σταμάτησε το 1990 μετά από 24 χρόνια γεώτρησης, ήταν ότι στο βάθος εκείνο (περίπου στο 1/3 του στερεού φλοιού της Γης) η θερμοκρασία πλησίαζε τους 200οC και επηρέαζε την αντοχή του γεωτρύπανου, που τελικά έσπασε και κόλλησε εκεί κάτω.
Όμως, κάποια άρθρα που σχετίζονται με αυτό το θέμα συχνά συνοδεύονται με εντυπωσιακές φωτογραφίες από μεγάλες φυσικές τρύπες ή και από ανοιχτά ορυχεία, κάτι που προφανώς δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, η οποία είναι αυτή που δείχνει η φωτογραφία στην αρχή του άρθρου, δηλαδή η σφραγισμένη άκρη ενός συνηθισμένου σκουριασμένου μεταλλικού σωλήνα.
ΥΓ1. Το 2018 ιδρύθηκε η νεοφυής (start up) εταιρεία Quaise Energy από αποφοίτους του πανεπιστημίου ΜΙΤ στις ΗΠΑ, με σκοπό τη διάνοιξη τρύπας βάθους 20km στον φλοιό της Γης χρησιμοποιώντας ένα πρωτοποριακό τρυπάνι μικροκυμάτων πολύ υψηλής συχνότητας (γυροτρόνιο), με στόχο να διερευνήσει τη δυνατότητα παραγωγής ενέργειας (ατμού) από τις θερμοκρασίες των 400-500C που επικρατούν στα βάθη αυτά. Η εταιρεία εκτιμά ότι θα φθάσει στα 20 km βάθος μέσα σε 100 ημέρες από την έναρξη των εργασιών της κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2020, ενώ μέχρι το τέλος της θα έχει ξεκινήσει να παράγει και ηλεκτρική ενέργεια, αξιοποιώντας τις εγκαταστάσεις κάποιου από τα απενεργοποιημένα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από άνθρακα.
ΥΓ2. Αντίθετα, όπως ανακοινώθηκε το 2023, η γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault σκοπεύει να συνεργαστεί με ειδικευμένη εταιρεία που θα τρυπήσει "μόνο" μέχρι τα 4km με σκοπό να φθάσει σε περιοχή με θερμοκρασία γύρω στους 140C και τελικά να δημιουργήσει μια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας 40MW, σαν ένα πρώτο βήμα για την τροφοδότηση των εργοστασίων της με "καθαρή" ενέργεια.
149. Δίνουν τα μακριά μαλλιά υπερδυνάμεις;
Και είναι επίσης λογικό, η παραπάνω ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη να θεωρείται μύθος, ή στην καλύτερη περίπτωση συμβολισμός στον οποίον ένας (ή μία) ψυχολόγος θα έβρισκε κάτι να πει για τον φόβο των αντρών για την εξαπάτηση από μία γυναίκα.
Φυσικά, στον μύθο είναι μόνο ο Σαμψών του οποίου η δύναμή σχετίζονται με το μήκος των μαλλιών του, για κανέναν άλλον άντρα (προφανώς ούτε για τις γυναίκες που τα μακριά μαλλιά ήταν και είναι ο κανόνας) δεν φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο. Ή μήπως όχι;
Kατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, υποτίθεται ότι υπήρξε η σκέψη να χρησιμοποιηθούν Βόρειο Αμερικανοί (ΒΑ) ιθαγενείς «Ινδιάνοι» σαν ανιχνευτές ή ιχνηλάτες, ενώ μέλη της φυλής Ναβάχο αποδεδειγμένα χρησιμοποιήθηκαν σαν πολύ αποτελεσματικοί κωδικοποιητές – αποκωδικοποιητές μηνυμάτων.
Όσο και να φαίνεται περίεργο, σύμφωνα με την ιστορία αυτή (ανεπιβεβαίωτη, αν και κάποιοι με «ειδικές» προσβάσεις ισχυρίζονται ότι είναι αληθινή), σε δοκιμές που έγιναν φάνηκε πως οι καλύτεροι ΒΑ ιθαγενείς ιχνηλάτες έχαναν αυτήν την ιδιαίτερη ικανότητα μόλις κουρεύονταν «γουλί» κατά τα πρότυπα του στρατού των ΗΠΑ. Οι ίδιοι ισχυρίζονταν ότι την εξαιρετική ικανότητα της «έκτης αίσθησης» και ιδιαίτερα της παρουσίας του εχθρού την έδιναν τα ιδιαίτερα μακριά μαλλιά τους, κάτι που χάνονταν με το κόψιμό τους. Η ιστορία προχωράει παραπέρα αναφέροντας ότι έγιναν επί τούτου ειδικά συγκριτικά πειράματα, στα οποία κάθε φορά διαπιστώθηκε η ιχνηλατική υπεροχή των μακριών μαλλιών, σε σημείο που ο στρατός επέτρεψε στους ΒΑ ιθαγενείς να υπηρετούν ακούρευτοι!
Βέβαια όπως προαναφέρθηκε, η ιστορία αυτή δεν επιβεβαιώνεται επίσημα από τον στρατό των ΗΠΑ και πρέπει μάλλον να καταταχθεί στους «αστικούς μύθους». Γεγονός πάντως είναι, ότι ειδικά στις δεκαετίες ’60-’70 υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για πειράματα παραψυχολογίας, αρχικά από τους Σοβιετικούς και κατόπιν και από τους Αμερικανούς, κυρίως για χρήση σε επιχειρήσεις κατασκοπίας, μέχρι που και οι δύο πλευρές κατέληξαν ότι η ραγδαία εξέλιξη των ηλεκτρονικών έκανε την «ηλεκτρονική κατασκοπία» πολύ πιο φτηνή, αποτελεσματική και αξιόπιστη.
Πάντως η ιστορία των μακριών μαλλιών των ΒΑ ιθαγενών έχει αρκετούς υποστηρικτές και κάποιοι έχουν προσπαθήσει να δώσουν και εξηγήσεις πώς αυτό μπορεί να συμβαίνει. Οι πιο «τεχνικές» απόψεις αναφέρουν τα φαινόμενα του στατικού ηλεκτρισμού που μπορούν να επηρεάσουν τα μαλλιά και κατά συνέπεια και τους θύλακες των τριχών και τα παραπλήσια νεύρα, ενώ άλλες παρομοιάζουν τα μακριά μαλλιά με τα μουστάκια των γατιών που τα χρησιμοποιούν για την εξερεύνηση του χώρου τους. Οι πιο ευφάνταστες εξηγήσεις βλέπουν τα μακριά μαλλιά σαν κεραίες που συλλαμβάνουν «κοσμική» ενέργεια ή πληροφορίες, ή παρόμοια ασαφή και αναπόδεικτα πεδία. Οι πιο «προσγειωμένες» μιλάνε για την απώλεια της αυτοπεποίθησης των ΒΑ ιθαγενών στις ικανότητές τους, εφόσον πραγματικά πίστευαν ότι τα μακριά μαλλιά τούς έδιναν αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες. Περιέργως, δεν υπάρχει και κάποια εκδοχή ότι όλο αυτό ήταν «τέχνασμα» των ΒΑ ιθαγενών για να διατηρήσουν τα μακριά μαλλιά τους στο στρατό, τα οποία πράγματι είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση.
Πολλές κουλτούρες συνέδεαν τα γένια και τα μακριά μαλλιά στους άντρες με την αρρενωπότητα, κάτι που είναι συνηθισμένο στα ζώα (πχ λιοντάρια), και είναι γνωστό ότι οι Σπαρτιάτες διατηρούσαν μακριά μαλλιά τα οποία φρόντιζαν ιδιαίτερα, ιδίως πριν από κρίσιμες μάχες. Βέβαια στην περίπτωση αυτή, ο λόγος ήταν ότι ήθελαν να κατέβουν στον Άδη ευπαρουσίαστοι. Από την άλλη πλευρά, το ηθελημένο κόψιμο των μαλλιών στις περισσότερες κουλτούρες ήταν δείγμα πένθους.
Τελικά, μάλλον για τις πρακτικές ανάγκες των εκστρατειών και των μαχών του ρωμαϊκού στρατού τα μακριά μαλλιά έχασαν την αίγλη τους, μια άποψη που οι σύγχρονοι στρατοί διατηρούν ακόμα.
150. Τα μυστικά όπλα των Ναζί.
Κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ οι Γερμανοί βρίσκονταν συχνά (αν και όχι πάντοτε) στην πρωτοπορία τεχνολογικών επιτευγμάτων, που σαν μοναδικό στόχο είχαν να τους εξασφαλίσουν στρατιωτική υπεροχή.
Καθώς όμως η Γερμανική προπαγάνδα διαβλέποντας την ήττα διαφήμιζε «θαυμαστά όπλα» (Wunderwaffen) που θα τους έδιναν την τελική νίκη και καθώς αργότερα πολλά πρωτότυπα καταστράφηκαν ή κατασχέθηκαν από Αμερικανούς και Σοβιετικούς για περαιτέρω (συνήθως μυστική) μελέτη, κυκλοφόρησαν υπερβολικοί ισχυρισμοί που ακόμα και σήμερα γίνονται αφορμή για δημοσίευση σχετικών άρθρων και έκδοση βιβλίων.
Παρακάτω θα αναφέρουμε τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Tα Foo Fighters (καμία σχέση με το ομώνυμο ροκ συγκρότημα) ήταν φωτεινές σφαίρες που έμοιαζαν να ακολουθούν τα συμμαχικά αεροπλάνα επάνω από τη Γαλλία, τη Γερμανία αλλά και την Ιαπωνία, ιδιαίτερα προς το τέλος του Β΄ΠΠ.
Αν και αρχικά οι Σύμμαχοι φοβήθηκαν ότι επρόκειτο για μυστικό όπλο των Γερμανών, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι τα Foo Fighters, παρότι έμοιαζαν να κατευθύνονται από κάποιου είδους νοημοσύνη, δεν εμφάνιζαν επιθετική συμπεριφορά, μάλιστα το ίδιο έκπληκτοι φάνηκε να είναι και οι Γερμανοί πιλότοι που τα αντίκριζαν.
Ο συγγραφέας R. Vesco, υποστήριζε ότι επρόκειτο για αυτοπροωθούμενες τηλεχειριζόμενες νάρκες, με στόχο να δημιουργήσουν σύγχυση στα πληρώματα των συμμαχικών βομβαρδιστικών, ή να προκαλέσουν δυσλειτουργία στα συστήματα έναυσης (μπουζί και καλώδια υψηλής τάσης) των κινητήρων των αεροσκαφών, με την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εξέπεμπαν.
Αντίθετα, οι Σύμμαχοι πρότειναν διάφορες φυσικές εξηγήσεις (με σκοπό ενδεχομένως να καθησυχάσουν τα πληρώματα), όπως το ότι επρόκειτο για σφαιρικούς κεραυνούς, εκκενώσεις στατικού ηλεκτρισμού, αντανακλάσεις στα παράθυρα, παγοκρύσταλλους στην ατμόσφαιρα, ή τέλος ότι τις θεάσεις τις προκαλούσε το άγχος των πληρωμάτων.
Πάντως μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί ικανοποιητική ερμηνεία για το φαινόμενο, ενώ υπάρχουν μερικές φωτογραφίες (επάνω) από την εποχή εκείνη που δείχνουν κάποιες φωτεινές σφαίρες, αν και όχι καθαρά. Σήμερα παρόμοια φαινόμενα αποδίδονται σε αντανακλάσεις, ειδικά εφόσον πρόκειται για φωτογραφίες, και είναι γενικά γνωστά με το όνομα orbs.
Haunebu και Die Glocke.
Δύο συσκευές η Haunebu και η Die Glocke διεκδικούν κορυφαίες θέσεις στα Wunderwaffen, τα «όπλα θαύματα» με τα οποία οι Ναζί ήλπιζαν (ή μάλλον διέδιδαν) ότι θα κερδίσουν τον πόλεμο, και γύρω από τα οποία έχει αναπτυχθεί πολύ φιλολογία στην εποχή μας, χωρίς όμως να υποστηρίζεται και από αντίστοιχα τεχνικά ευρήματα.
Το Haunebu (επάνω) ήταν μια συσκευή που ανταποκρίνεται ακριβώς στο αρχέτυπο του Ιπτάμενου Δίσκου. Υποτίθεται ότι κατασκευάστηκαν τουλάχιστον τρία διαδοχικά μοντέλα, με τα τελευταία να μπορούν να φθάσουν την εξωπραγματική ταχύτητα των 20.000 km/h, και μάλιστα έχοντας διάμετρο μερικών δεκάδων μέτρων και πλήρωμα 20 ατόμων!
Εξίσου στη σφαίρα της φαντασίας κινείται το υποτιθέμενο προωθητικό σύστημά τους, ένα ασαφές «μίγμα» ηλεκτρομαγνητισμού και αντιβαρυτικής ενέργειας!
Γεγονός είναι ότι την περίοδο του πολέμου στη Γερμανία κατασκευάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν πολλές πρωτοποριακές συσκευές και συστήματα, τα οποία αναφέρονται επιγραμματικά σε ιδιαίτερο άρθρο για τα Wunderwaffen στο ίδιο blog: https://geometax12.blogspot.com/2020/06/blog-post.html
Όμως, όποιες από αυτές τις κατασκευές, συσκευές ή ιδέες ήταν τεχνικά εφαρμόσιμες και αποτελεσματικές, υιοθετήθηκαν και στη συνέχεια εξελίχθηκαν στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου από Αμερικανούς και Σοβιετικούς, συνήθως με τη βοήθεια των ίδιων Γερμανών επιστημόνων και τεχνικών που τις είχαν αναπτύξει αρχικά, καθώς μετά τον πόλεμο είχαν μοιραστεί μεταξύ των νικητών. Και είναι αναμενόμενο και λογικό, ότι κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους ή να εξασφαλίσουν καλύτερα το μέλλον τους, υπερβάλανε λιγότερο ή περισσότερο σε σχέση με τα πραγματικά επιτεύγματά τους.
151. Υπήρξε ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα (Edward Mordrake);
Η αναφορά στον Edward Mordrake (ή Mordake) ξεκίνησε με ένα άρθρο της εφημερίδας Boston Sunday Post στα τέλη του 1895, φυσικά στη Βοστόνη, με τίτλο “The Man with Two Faces”.
Σύμφωνα με το άρθρο, υπογεγραμμένο από κάποιον C.L. Hildreth, αυτή ήταν μία μόνον από ορισμένες περιπτώσεις ακραίας ανθρώπινης δυσπλασίας, που παρουσιάστηκαν από την “Royal Scientific Society” με έδρα το Λονδίνο.
Αυτή η ιστορία πυροδότησε το ενδιαφέρον και τη φαντασία στην Αμερική (όσοι έχουν διαβάσει τα έργα του Ιουλίου Βερν, θα αναγνωρίσουν αυτή τη συμπεριφορά) και ξεγέλασε ακόμα και αξιοσέβαστους γιατρούς που περιέλαβαν αυτήν την περίπτωση σε κάποια επιστημονική εργασία τους. Γιατί βέβαια η όλη ιστορία ήταν ένα διήγημα του C.L. Hildreth, ποιητή και συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, ο οποίος μάλιστα δεν είχε την τύχη να ζήσει περισσότερο από μερικούς μήνες μετά την έκδοση του άρθρου του, ώστε να απολαύσει την επιτυχία του.
Ούτε η «Royal Scientific Society» υπήρξε ποτέ, αντίθετα υπήρξε η γνωστή και καταξιωμένη «Royal Society of London», στα αρχεία της οποίας κάποιοι που μπήκαν στον κόπο να ψάξουν, δεν βρήκαν καμιά αναφορά για τον υποτιθέμενο E. Mordrake.
Φυσικά, «καλλιτεχνική αδεία» παρουσιάστηκαν κέρινες αναπαραστάσεις του κεφαλιού του E. Mordrake και όχι μόνον «εν ζωή» (φωτογραφία επάνω), αλλά και μουμιοποιημένο, ακόμα και το κρανίο του! Η ιστορία αυτή έγινε ευρύτερα γνωστή το 2014, όταν αποτέλεσε μέρος της αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς τρόμου "American Horror Story".
Θα μπορούσαν πάντως να δικαιολογηθούν κάπως οι ενθουσιώδεις υποστηρικτές της αυθεντικότητας της περίπτωσης του E. Mordrake, καθώς υπάρχουν πράγματι κάποιες περιπτώσεις «διπλοπροσωπίας» (ο επιστημονικός όρος είναι craniofacial duplication ή diprosopy) που παγκόσμια ανέρχονται σε μερικές δεκάδες μέχρι σήμερα, με πιο γνωστή αυτή της Lali Singh (φωτογραφία επάνω) στην Ινδία, που λατρεύτηκε μάλιστα (τους λίγους μήνες του 2008 που έζησε) σαν ενσάρκωση της Ινδουιστικής θεότητας Durga.
Στις περιπτώσεις όμως της αυθεντικής διπλοπροσωπίας, η οποία να σημειωθεί οφείλεται σε γενετική ανωμαλία και όχι σε συγχώνευση διδύμων όπως στα σιαμαία, το δεύτερο πρόσωπο είναι δίπλα στο κύριο και σε κάθε περίπτωση το προσδόκιμο της ζωής είναι πολύ μικρό.
154. Τα τραύματα που έλαμπαν στο σκοτάδι!
155. Η «μαγική» πράσινη ακτίνα του ήλιου.
Καθώς λοιπόν το φαινόμενο είναι σπάνιο και αρκετά εντυπωσιακό, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι έχει συνδεθεί με ναυτικούς κυρίως θρύλους, όπως ότι όποιος ή όποια το δει δεν θα κάνει πλέον λάθος για τα αισθήματά του (αναφέρεται στο «Η Πράσινη Ακτίνα»), ή ότι κάποια ψυχή έχει γυρίσει πίσω από τους νεκρούς (αναφέρεται στο «Πειρατές της Καραϊβικής»).
Προφανώς τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, η φυσική εξήγηση όμως του φαινομένου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Όπως είναι γνωστό, το φως του ήλιου αναλύεται σε επιμέρους χρώματα όταν περνά μέσα από ένα πρίσμα. Όπως φαίνεται και στην εικόνα κάτω, όταν ο ήλιος βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα το φως του για να φτάσει σ’ εμάς, πρέπει να διασχίσει την ατμόσφαιρα λοξά, είναι δηλαδή σα να διασχίζει πρίσμα.
149. Δίνουν τα μακριά μαλλιά υπερδυνάμεις;
Η παραπάνω φράση λογικά φέρνει στο μυαλό την περίπτωση του Σαμψών, που το ψαλίδι της Δαλιδά του στέρησε την υπερφυσική του δύναμη και τον έριξε στα χέρια των Φιλισταίων.
Και είναι επίσης λογικό, η παραπάνω ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη να θεωρείται μύθος, ή στην καλύτερη περίπτωση συμβολισμός στον οποίον ένας (ή μία) ψυχολόγος θα έβρισκε κάτι να πει για τον φόβο των αντρών για την εξαπάτηση από μία γυναίκα.
Φυσικά, στον μύθο είναι μόνο ο Σαμψών του οποίου η δύναμή σχετίζονται με το μήκος των μαλλιών του, για κανέναν άλλον άντρα (προφανώς ούτε για τις γυναίκες που τα μακριά μαλλιά ήταν και είναι ο κανόνας) δεν φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο. Ή μήπως όχι;
Kατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, υποτίθεται ότι υπήρξε η σκέψη να χρησιμοποιηθούν Βόρειο Αμερικανοί (ΒΑ) ιθαγενείς «Ινδιάνοι» σαν ανιχνευτές ή ιχνηλάτες, ενώ μέλη της φυλής Ναβάχο αποδεδειγμένα χρησιμοποιήθηκαν σαν πολύ αποτελεσματικοί κωδικοποιητές – αποκωδικοποιητές μηνυμάτων.
Όσο και να φαίνεται περίεργο, σύμφωνα με την ιστορία αυτή (ανεπιβεβαίωτη, αν και κάποιοι με «ειδικές» προσβάσεις ισχυρίζονται ότι είναι αληθινή), σε δοκιμές που έγιναν φάνηκε πως οι καλύτεροι ΒΑ ιθαγενείς ιχνηλάτες έχαναν αυτήν την ιδιαίτερη ικανότητα μόλις κουρεύονταν «γουλί» κατά τα πρότυπα του στρατού των ΗΠΑ. Οι ίδιοι ισχυρίζονταν ότι την εξαιρετική ικανότητα της «έκτης αίσθησης» και ιδιαίτερα της παρουσίας του εχθρού την έδιναν τα ιδιαίτερα μακριά μαλλιά τους, κάτι που χάνονταν με το κόψιμό τους. Η ιστορία προχωράει παραπέρα αναφέροντας ότι έγιναν επί τούτου ειδικά συγκριτικά πειράματα, στα οποία κάθε φορά διαπιστώθηκε η ιχνηλατική υπεροχή των μακριών μαλλιών, σε σημείο που ο στρατός επέτρεψε στους ΒΑ ιθαγενείς να υπηρετούν ακούρευτοι!
Βέβαια όπως προαναφέρθηκε, η ιστορία αυτή δεν επιβεβαιώνεται επίσημα από τον στρατό των ΗΠΑ και πρέπει μάλλον να καταταχθεί στους «αστικούς μύθους». Γεγονός πάντως είναι, ότι ειδικά στις δεκαετίες ’60-’70 υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για πειράματα παραψυχολογίας, αρχικά από τους Σοβιετικούς και κατόπιν και από τους Αμερικανούς, κυρίως για χρήση σε επιχειρήσεις κατασκοπίας, μέχρι που και οι δύο πλευρές κατέληξαν ότι η ραγδαία εξέλιξη των ηλεκτρονικών έκανε την «ηλεκτρονική κατασκοπία» πολύ πιο φτηνή, αποτελεσματική και αξιόπιστη.
Πάντως η ιστορία των μακριών μαλλιών των ΒΑ ιθαγενών έχει αρκετούς υποστηρικτές και κάποιοι έχουν προσπαθήσει να δώσουν και εξηγήσεις πώς αυτό μπορεί να συμβαίνει. Οι πιο «τεχνικές» απόψεις αναφέρουν τα φαινόμενα του στατικού ηλεκτρισμού που μπορούν να επηρεάσουν τα μαλλιά και κατά συνέπεια και τους θύλακες των τριχών και τα παραπλήσια νεύρα, ενώ άλλες παρομοιάζουν τα μακριά μαλλιά με τα μουστάκια των γατιών που τα χρησιμοποιούν για την εξερεύνηση του χώρου τους. Οι πιο ευφάνταστες εξηγήσεις βλέπουν τα μακριά μαλλιά σαν κεραίες που συλλαμβάνουν «κοσμική» ενέργεια ή πληροφορίες, ή παρόμοια ασαφή και αναπόδεικτα πεδία. Οι πιο «προσγειωμένες» μιλάνε για την απώλεια της αυτοπεποίθησης των ΒΑ ιθαγενών στις ικανότητές τους, εφόσον πραγματικά πίστευαν ότι τα μακριά μαλλιά τούς έδιναν αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες. Περιέργως, δεν υπάρχει και κάποια εκδοχή ότι όλο αυτό ήταν «τέχνασμα» των ΒΑ ιθαγενών για να διατηρήσουν τα μακριά μαλλιά τους στο στρατό, τα οποία πράγματι είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση.
Πολλές κουλτούρες συνέδεαν τα γένια και τα μακριά μαλλιά στους άντρες με την αρρενωπότητα, κάτι που είναι συνηθισμένο στα ζώα (πχ λιοντάρια), και είναι γνωστό ότι οι Σπαρτιάτες διατηρούσαν μακριά μαλλιά τα οποία φρόντιζαν ιδιαίτερα, ιδίως πριν από κρίσιμες μάχες. Βέβαια στην περίπτωση αυτή, ο λόγος ήταν ότι ήθελαν να κατέβουν στον Άδη ευπαρουσίαστοι. Από την άλλη πλευρά, το ηθελημένο κόψιμο των μαλλιών στις περισσότερες κουλτούρες ήταν δείγμα πένθους.
Τελικά, μάλλον για τις πρακτικές ανάγκες των εκστρατειών και των μαχών του ρωμαϊκού στρατού τα μακριά μαλλιά έχασαν την αίγλη τους, μια άποψη που οι σύγχρονοι στρατοί διατηρούν ακόμα.
Κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ οι Γερμανοί βρίσκονταν συχνά (αν και όχι πάντοτε) στην πρωτοπορία τεχνολογικών επιτευγμάτων, που σαν μοναδικό στόχο είχαν να τους εξασφαλίσουν στρατιωτική υπεροχή.
Καθώς όμως η Γερμανική προπαγάνδα διαβλέποντας την ήττα διαφήμιζε «θαυμαστά όπλα» (Wunderwaffen) που θα τους έδιναν την τελική νίκη και καθώς αργότερα πολλά πρωτότυπα καταστράφηκαν ή κατασχέθηκαν από Αμερικανούς και Σοβιετικούς για περαιτέρω (συνήθως μυστική) μελέτη, κυκλοφόρησαν υπερβολικοί ισχυρισμοί που ακόμα και σήμερα γίνονται αφορμή για δημοσίευση σχετικών άρθρων και έκδοση βιβλίων.
Παρακάτω θα αναφέρουμε τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Tα Foo Fighters (καμία σχέση με το ομώνυμο ροκ συγκρότημα) ήταν φωτεινές σφαίρες που έμοιαζαν να ακολουθούν τα συμμαχικά αεροπλάνα επάνω από τη Γαλλία, τη Γερμανία αλλά και την Ιαπωνία, ιδιαίτερα προς το τέλος του Β΄ΠΠ.
Αν και αρχικά οι Σύμμαχοι φοβήθηκαν ότι επρόκειτο για μυστικό όπλο των Γερμανών, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι τα Foo Fighters, παρότι έμοιαζαν να κατευθύνονται από κάποιου είδους νοημοσύνη, δεν εμφάνιζαν επιθετική συμπεριφορά, μάλιστα το ίδιο έκπληκτοι φάνηκε να είναι και οι Γερμανοί πιλότοι που τα αντίκριζαν.
Ο συγγραφέας R. Vesco, υποστήριζε ότι επρόκειτο για αυτοπροωθούμενες τηλεχειριζόμενες νάρκες, με στόχο να δημιουργήσουν σύγχυση στα πληρώματα των συμμαχικών βομβαρδιστικών, ή να προκαλέσουν δυσλειτουργία στα συστήματα έναυσης (μπουζί και καλώδια υψηλής τάσης) των κινητήρων των αεροσκαφών, με την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εξέπεμπαν.
Αντίθετα, οι Σύμμαχοι πρότειναν διάφορες φυσικές εξηγήσεις (με σκοπό ενδεχομένως να καθησυχάσουν τα πληρώματα), όπως το ότι επρόκειτο για σφαιρικούς κεραυνούς, εκκενώσεις στατικού ηλεκτρισμού, αντανακλάσεις στα παράθυρα, παγοκρύσταλλους στην ατμόσφαιρα, ή τέλος ότι τις θεάσεις τις προκαλούσε το άγχος των πληρωμάτων.
Haunebu και Die Glocke.
Δύο συσκευές η Haunebu και η Die Glocke διεκδικούν κορυφαίες θέσεις στα Wunderwaffen, τα «όπλα θαύματα» με τα οποία οι Ναζί ήλπιζαν (ή μάλλον διέδιδαν) ότι θα κερδίσουν τον πόλεμο, και γύρω από τα οποία έχει αναπτυχθεί πολύ φιλολογία στην εποχή μας, χωρίς όμως να υποστηρίζεται και από αντίστοιχα τεχνικά ευρήματα.
Εξίσου στη σφαίρα της φαντασίας κινείται το υποτιθέμενο προωθητικό σύστημά τους, ένα ασαφές «μίγμα» ηλεκτρομαγνητισμού και αντιβαρυτικής ενέργειας!
Το ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχουν φωτογραφίες του Haunebu καθώς και ένα μέτριας ποιότητας φιλμ διάρκειας λίγων δευτερολέπτων από μια πτήση (που μοιάζει περισσότερο με άλμα), και που μάλλον τελειώνει απότομα. Ενδεχομένως να κατασκευάστηκε πράγματι ένα τέτοιο σκάφος, με συμβατικό σύστημα προώθησης φυσικά, στο οποίο προφανώς δεν δόθηκε συνέχεια ή ίσως το όλο θέμα να ήταν προπαγανδιστικό τρικ για τα Wunderwaffen.
Η Die Glocke (Η Καμπάνα) ήταν μία άλλη κατασκευή, σε σχήμα καμπάνας προφανώς, που σύμφωνα με τον Πολωνό συγγραφέα και δημοσιογράφο Igor Witkowski (και άλλους στη συνέχεια) κατασκευάστηκε από τους Γερμανούς για να αξιοποιήσει τη "δωρεάν ενέργεια του Σύμπαντος" ή Vril για τους Ναζί μύστες του παραφυσικού. Η ιδέα, ανακατεμένη και πάλι με ηλεκτρομαγνητισμό και αντιβαρύτητα, ήταν να κατασκευαστεί μια "χρονομηχανή" που θα τους χάριζε την παγκόσμια κυριαρχία!
Η Die Glocke (Η Καμπάνα) ήταν μία άλλη κατασκευή, σε σχήμα καμπάνας προφανώς, που σύμφωνα με τον Πολωνό συγγραφέα και δημοσιογράφο Igor Witkowski (και άλλους στη συνέχεια) κατασκευάστηκε από τους Γερμανούς για να αξιοποιήσει τη "δωρεάν ενέργεια του Σύμπαντος" ή Vril για τους Ναζί μύστες του παραφυσικού. Η ιδέα, ανακατεμένη και πάλι με ηλεκτρομαγνητισμό και αντιβαρύτητα, ήταν να κατασκευαστεί μια "χρονομηχανή" που θα τους χάριζε την παγκόσμια κυριαρχία!
Γεγονός είναι ότι την περίοδο του πολέμου στη Γερμανία κατασκευάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν πολλές πρωτοποριακές συσκευές και συστήματα, τα οποία αναφέρονται επιγραμματικά σε ιδιαίτερο άρθρο για τα Wunderwaffen στο ίδιο blog: https://geometax12.blogspot.com/2020/06/blog-post.html
Όμως, όποιες από αυτές τις κατασκευές, συσκευές ή ιδέες ήταν τεχνικά εφαρμόσιμες και αποτελεσματικές, υιοθετήθηκαν και στη συνέχεια εξελίχθηκαν στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου από Αμερικανούς και Σοβιετικούς, συνήθως με τη βοήθεια των ίδιων Γερμανών επιστημόνων και τεχνικών που τις είχαν αναπτύξει αρχικά, καθώς μετά τον πόλεμο είχαν μοιραστεί μεταξύ των νικητών. Και είναι αναμενόμενο και λογικό, ότι κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους ή να εξασφαλίσουν καλύτερα το μέλλον τους, υπερβάλανε λιγότερο ή περισσότερο σε σχέση με τα πραγματικά επιτεύγματά τους.
Σε έναν τομέα οι Γερμανοί έμειναν πολύ πίσω, και ήταν αυτός που τελικά αποδείχθηκε ο πιο καθοριστικός, την κατασκευή δηλαδή της ατομικής βόμβας. Κάτι για το οποίο πέρα από τις επιτυχημένες επιδρομές και σαμποτάζ των Συμμάχων στη Νορβηγία για την καταστροφή των αποθεμάτων βαρέως ύδατος για τα πειράματα των Γερμανών, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό και οι ίδιοι, εξαναγκάζοντας σε εκπατρισμό κορυφαίους Φυσικούς επιστήμονες και κάνοντας άλλους που έμειναν στη Γερμανία (πχ Χάιζενμπεργκ) απρόθυμους συνεργάτες.
Αυτό πάντως που πέτυχαν οι Γερμανοί τεχνικοί και επιστήμονες, ήταν να δημιουργήσουν έναν παγκόσμιο μύθο για τις δυνατότητές τους, που κάνει να μοιάζουν αληθοφανείς κατασκευές και συσκευές που ακόμα και σήμερα παραμένουν στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας.
Αυτό πάντως που πέτυχαν οι Γερμανοί τεχνικοί και επιστήμονες, ήταν να δημιουργήσουν έναν παγκόσμιο μύθο για τις δυνατότητές τους, που κάνει να μοιάζουν αληθοφανείς κατασκευές και συσκευές που ακόμα και σήμερα παραμένουν στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας.
Η αναφορά στον Edward Mordrake (ή Mordake) ξεκίνησε με ένα άρθρο της εφημερίδας Boston Sunday Post στα τέλη του 1895, φυσικά στη Βοστόνη, με τίτλο “The Man with Two Faces”.
Σύμφωνα με το άρθρο, υπογεγραμμένο από κάποιον C.L. Hildreth, αυτή ήταν μία μόνον από ορισμένες περιπτώσεις ακραίας ανθρώπινης δυσπλασίας, που παρουσιάστηκαν από την “Royal Scientific Society” με έδρα το Λονδίνο.
Στο άρθρο αναφέρεται ότι ο E. Mordrake, ένας ευφυής και ευπαρουσίαστος Εγγλέζος ευγενής όσον αφορά το «ανφάς» παρουσιαστικό του, μεταμορφώνονταν σε «τέρας» στις άλλες όψεις του, καθώς στο πίσω μέρος του κεφαλιού του φύτρωνε ένα δεύτερο, μικρότερο σε μέγεθος «πρόσωπο», και μάλιστα λειτουργικό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το δεύτερο αυτό πρόσωπο είχε και τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν του κύριου κατόχου του, που συχνά τον περιγελούσε και του «ψιθύριζε» διαβολικές ιδέες. Μέχρι που η κατάσταση έγινε τόσο αφόρητη για τον κάτοχό τους, που έβαλε τέλος στη ζωή του σε ηλικία 23 ετών.
Αυτή η ιστορία πυροδότησε το ενδιαφέρον και τη φαντασία στην Αμερική (όσοι έχουν διαβάσει τα έργα του Ιουλίου Βερν, θα αναγνωρίσουν αυτή τη συμπεριφορά) και ξεγέλασε ακόμα και αξιοσέβαστους γιατρούς που περιέλαβαν αυτήν την περίπτωση σε κάποια επιστημονική εργασία τους. Γιατί βέβαια η όλη ιστορία ήταν ένα διήγημα του C.L. Hildreth, ποιητή και συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, ο οποίος μάλιστα δεν είχε την τύχη να ζήσει περισσότερο από μερικούς μήνες μετά την έκδοση του άρθρου του, ώστε να απολαύσει την επιτυχία του.
Ούτε η «Royal Scientific Society» υπήρξε ποτέ, αντίθετα υπήρξε η γνωστή και καταξιωμένη «Royal Society of London», στα αρχεία της οποίας κάποιοι που μπήκαν στον κόπο να ψάξουν, δεν βρήκαν καμιά αναφορά για τον υποτιθέμενο E. Mordrake.
Φυσικά, «καλλιτεχνική αδεία» παρουσιάστηκαν κέρινες αναπαραστάσεις του κεφαλιού του E. Mordrake και όχι μόνον «εν ζωή» (φωτογραφία επάνω), αλλά και μουμιοποιημένο, ακόμα και το κρανίο του! Η ιστορία αυτή έγινε ευρύτερα γνωστή το 2014, όταν αποτέλεσε μέρος της αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς τρόμου "American Horror Story".
Στις περιπτώσεις όμως της αυθεντικής διπλοπροσωπίας, η οποία να σημειωθεί οφείλεται σε γενετική ανωμαλία και όχι σε συγχώνευση διδύμων όπως στα σιαμαία, το δεύτερο πρόσωπο είναι δίπλα στο κύριο και σε κάθε περίπτωση το προσδόκιμο της ζωής είναι πολύ μικρό.
ΥΓ. Έχει ενδιαφέρον, ότι μέχρι και τον Μεσαίωνα έπαιρναν "τοις μετρητοίς" κείμενα αρχαίων συγγραφέων που μιλούσαν για τα πιο παράξενα "ανθρώπινα" πλάσματα όπως οι Ακέφαλοι (ή Βλέμμυες) που αναφέρονται από τον Ηρόδοτο και οι οποίοι δεν είχαν κεφάλι, ή μάλλον είχαν το κεφάλι τους στο στήθος και κατοικούσαν στην Βόρεια Αφρική. Η παρακάτω φωτογραφία όμως θα μπορούσε να εξηγήσει σε τι αναφέρονταν οι αρχαίου συγγραφείς, οι οποίοι βέβαια βασίζονταν σε αφηγήσεις τρίτων.
152. Τι έγινε στον ουρανό της Νυρεμβέργης το 1561;
Κυριολεκτικά σημεία και τέρατα, αν πιστέψουμε την τοπική «εφημερίδα τοίχου» που κυκλοφόρησε στα μέσα του Απριλίου της χρονιάς εκείνης, η οποία περιγράφει κυλινδρικά σχήματα, σφαίρες διαφορετικών χρωμάτων, καπνούς και κρότους και κάτι σαν μαύρη αιχμή δόρατος που εμφανίστηκαν στον ουρανό της πόλης νωρίς το πρωί, τα είδαν πολλοί άνθρωποι και συνοδεύονταν από κρότους και καπνούς, σύμφωνα με την περιγραφή και το σκίτσο του αρθρογράφου Hans Glaser (εικόνα επάνω).
Η ιστορία αυτή έγινε ευρύτερα γνωστή όταν συμπεριλήφθηκε σ’ ένα βιβλίο το 1958 για μύθους σχετικούς με τα UFOs του Carl Jung, «πατέρα» του συλλογικού ασυνείδητου, ο οποίος προφανώς θεώρησε το όλο συμβάν σαν μία εκδήλωσή του, κάτι που συμβαίνει ιδιαίτερα σε ταραγμένες περιόδους της ιστορίας (η Νυρεμβέργη είχε εμπλακεί εκείνη την εποχή στη διαμάχη Καθολικών – Προτεσταντών).
Φυσικά, η εντύπωση της εποχής ήταν ότι επρόκειτο για «ουράνια προειδοποίηση» για τα επερχόμενα δεινά εξαιτίας των αμαρτιών των ανθρώπων, ενώ πιο κοντά στην εποχή μας προστέθηκαν και αυτοί που το είδαν σαν πόλεμο μεταξύ εξωγήινων, που για άγνωστο προφανώς λόγο επέλεξαν τη Γη σαν πεδίο αντιπαράθεσης.
Σήμερα, η πλειοψηφία των απόψεων κλίνει στο ότι επρόκειτο για φυσικό φαινόμενο, ένα παιχνίδισμα του ήλιου σε παγοκρυστάλλους της ατμόσφαιρας, ή βροχή μετεώρων, φαινόμενα βέβαια που δεν θα έπρεπε να ήταν πρωτοφανή ακόμα και για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Μάλιστα αντίστοιχα φαινόμενα καταγράφηκαν από τον τύπο μερικά χρόνια αργότερα και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας και της Ελβετίας, αν και με αρκετά διαφορετική «σημειολογία».
Μία άλλη άποψη είναι ότι όλη η ιστορία ήταν «φτιαχτή» για εντυπωσιασμό, ενώ ο γράφων προτείνει και το ενδεχόμενο να επρόκειτο για ένα «πρωταπριλιάτικο αστείο», μια συνήθεια που κατά σύμπτωση (!) άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη στις αρχές εκείνου του αιώνα. Βέβαια το υποτιθέμενο συμβάν δεν ανακοινώθηκε ακριβώς την 1η Απριλίου, αλλά δεν γνωρίζουμε ούτε εάν την εποχή εκείνη η τήρηση της ημερομηνίας ήταν αυστηρή, ούτε τη συχνότητα έκδοσης της εφημερίδας εκείνης.
Και προφανώς, η επιτυχία της φάρσας αυτής αποτέλεσε την έμπνευση για την επανάληψή της μερικά χρόνια αργότερα και σε άλλες πόλεις, ενώ κατά κάποιον τρόπο θα έβρισκε μιμητή μερικούς αιώνες μετά και τον Orson Welles, όταν διάβασε τη διάσημη πλέον ιστορία του «Πολέμου των Κόσμων» στο ραδιοφωνικό δίκτυο της Columbia, το βράδυ της 30ης Οκτωβρίου του 1938. Αν προσέξατε, πάλι πρόκειται για μία «σημαδιακή» ημερομηνία, καθώς είναι η βραδιά του Halloween που γιορτάζεται ιδιαίτερα στις ΗΠΑ.
Η ιστορία αυτή έγινε ευρύτερα γνωστή όταν συμπεριλήφθηκε σ’ ένα βιβλίο το 1958 για μύθους σχετικούς με τα UFOs του Carl Jung, «πατέρα» του συλλογικού ασυνείδητου, ο οποίος προφανώς θεώρησε το όλο συμβάν σαν μία εκδήλωσή του, κάτι που συμβαίνει ιδιαίτερα σε ταραγμένες περιόδους της ιστορίας (η Νυρεμβέργη είχε εμπλακεί εκείνη την εποχή στη διαμάχη Καθολικών – Προτεσταντών).
Φυσικά, η εντύπωση της εποχής ήταν ότι επρόκειτο για «ουράνια προειδοποίηση» για τα επερχόμενα δεινά εξαιτίας των αμαρτιών των ανθρώπων, ενώ πιο κοντά στην εποχή μας προστέθηκαν και αυτοί που το είδαν σαν πόλεμο μεταξύ εξωγήινων, που για άγνωστο προφανώς λόγο επέλεξαν τη Γη σαν πεδίο αντιπαράθεσης.
Σήμερα, η πλειοψηφία των απόψεων κλίνει στο ότι επρόκειτο για φυσικό φαινόμενο, ένα παιχνίδισμα του ήλιου σε παγοκρυστάλλους της ατμόσφαιρας, ή βροχή μετεώρων, φαινόμενα βέβαια που δεν θα έπρεπε να ήταν πρωτοφανή ακόμα και για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Μάλιστα αντίστοιχα φαινόμενα καταγράφηκαν από τον τύπο μερικά χρόνια αργότερα και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας και της Ελβετίας, αν και με αρκετά διαφορετική «σημειολογία».
Μία άλλη άποψη είναι ότι όλη η ιστορία ήταν «φτιαχτή» για εντυπωσιασμό, ενώ ο γράφων προτείνει και το ενδεχόμενο να επρόκειτο για ένα «πρωταπριλιάτικο αστείο», μια συνήθεια που κατά σύμπτωση (!) άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη στις αρχές εκείνου του αιώνα. Βέβαια το υποτιθέμενο συμβάν δεν ανακοινώθηκε ακριβώς την 1η Απριλίου, αλλά δεν γνωρίζουμε ούτε εάν την εποχή εκείνη η τήρηση της ημερομηνίας ήταν αυστηρή, ούτε τη συχνότητα έκδοσης της εφημερίδας εκείνης.
Και προφανώς, η επιτυχία της φάρσας αυτής αποτέλεσε την έμπνευση για την επανάληψή της μερικά χρόνια αργότερα και σε άλλες πόλεις, ενώ κατά κάποιον τρόπο θα έβρισκε μιμητή μερικούς αιώνες μετά και τον Orson Welles, όταν διάβασε τη διάσημη πλέον ιστορία του «Πολέμου των Κόσμων» στο ραδιοφωνικό δίκτυο της Columbia, το βράδυ της 30ης Οκτωβρίου του 1938. Αν προσέξατε, πάλι πρόκειται για μία «σημαδιακή» ημερομηνία, καθώς είναι η βραδιά του Halloween που γιορτάζεται ιδιαίτερα στις ΗΠΑ.
Μια άλλη φτιαχτή ιστορία, είναι αυτή της εξαφάνισης της επιβατικής πτήσης Pan Am 914 που υποτίθεται ότι απογειώθηκε το 1955 από τη Νέα Υόρκη με προορισμό το Μαϊάμι στο οποίο δεν έφτασε ποτέ, αλλά προσγειώθηκε το ...1985 στο Καράκας της Βενεζουέλας για λίγα λεπτά, για να απογειωθεί στη συνέχεια και να χαθεί οριστικά αυτή τη φορά. Η ιστορία γνώρισε αρκετή δημοσιότητα, παρότι την εποχή που δημοσιεύθηκε (το 1985 αρχικά αλλά υπήρξαν και επαναδημοσιεύσεις), οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι πιο επιφυλακτικοί με τα "ταξίδια στον χρόνο".
153. Τρέλα για τον χορό.
153. Τρέλα για τον χορό.
Γνωστή επίσης και σαν χορεομανία, ή St John’s Dance, ή St Vitus Dance, ήταν κάτι σαν μια επιδημία που εξαπλώθηκε στη Βόρεια Ευρώπη κυρίως κατά τον 14ο και 17ο αι. και προκαλούσε μια ακατανίκητη τάση σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων (συνήθως γυναίκες, αλλά και άντρες και παιδιά) να συγκεντρώνονται σε ανοιχτούς χώρους όπως πλατείες με εκκλησία του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, και να χορεύουν μέχρι τελικής πτώσης και μερικές φορές μέχρι εξαντλήσεως και θανάτου.
Η πρώτη εκδήλωση αυτής της μανίας για χορό αναφέρθηκε στη Γερμανία το 1237 με συμμετοχή παιδιών, ενώ το 1278 πάλι στη Γερμανία, 200 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν χορεύοντας επάνω σε μια γέφυρα, η οποία κατέρρευσε σκοτώνοντας πολλούς. Η πιο γνωστή όμως περίπτωση ήταν αυτή του Ιουνίου του 1374 στο Aachen της Γερμανίας, μερικές δεκαετίες μετά το πέρασμα της πανώλης από την Ευρώπη. Ενώ από τις πιο χαρακτηριστικές είναι μία περίπτωση στο Στρασβούργο της Γαλλίας το 1518 που ξεκίνησε από μία γυναίκα, με τον αριθμό των συμμετεχόντων να αυξάνεται καθημερινά, το ίδιο όμως να συμβαίνει και με τον αριθμό των νεκρών στον ένα μήνα που κράτησε αυτή φρενίτιδα. Αλλά και άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία είχαν το μερίδιό τους σ’ αυτό το φαινόμενο, το οποίο εξαλείφθηκε οριστικά τον 17ο αι.
Αν και προτάθηκαν διάφορες εξηγήσεις, όπως αστρολογικές συγκυρίες, μαζική υστερία, εκτόνωση από άγχος (ειδικά μετά από περιόδους λοιμού ή λιμού), η πιο λογική εξήγηση είναι ότι οι «χορευτές» ήταν θύματα δηλητηρίασης από τον μύκητα της ερυσίβης, που προσβάλει τα δημητριακά και ειδικότερα τη σίκαλη.
Η ερυσίβη περιέχει εργοταμίνη, από την οποία παράχθηκε τη δεκαετία του 1930 το γνωστό παραισθησιογόνο LSD, που προκαλεί αντιδράσεις που μοιάζουν με αυτές των «χορευτών».
Η ίδια δηλητηρίαση θεωρήθηκε ότι βρίσκονταν πίσω από την περίεργη συμπεριφορά των «μαγισσών του Σάλεμ» (ΗΠΑ, τέλος του 17ου αι.), ενδέχεται μάλιστα το φαινόμενο να έχει τις ρίζες του στην ελληνική αρχαιότητα, καθώς εικάζεται ότι η ερυσίβη μόλυνε (ίσως όχι τυχαία) τον «κυκεώνα» των Ελευσινίων μυστηρίων, ενός χυλού με βάση το κριθάρι.
Η πρώτη εκδήλωση αυτής της μανίας για χορό αναφέρθηκε στη Γερμανία το 1237 με συμμετοχή παιδιών, ενώ το 1278 πάλι στη Γερμανία, 200 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν χορεύοντας επάνω σε μια γέφυρα, η οποία κατέρρευσε σκοτώνοντας πολλούς. Η πιο γνωστή όμως περίπτωση ήταν αυτή του Ιουνίου του 1374 στο Aachen της Γερμανίας, μερικές δεκαετίες μετά το πέρασμα της πανώλης από την Ευρώπη. Ενώ από τις πιο χαρακτηριστικές είναι μία περίπτωση στο Στρασβούργο της Γαλλίας το 1518 που ξεκίνησε από μία γυναίκα, με τον αριθμό των συμμετεχόντων να αυξάνεται καθημερινά, το ίδιο όμως να συμβαίνει και με τον αριθμό των νεκρών στον ένα μήνα που κράτησε αυτή φρενίτιδα. Αλλά και άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία είχαν το μερίδιό τους σ’ αυτό το φαινόμενο, το οποίο εξαλείφθηκε οριστικά τον 17ο αι.
Αν και προτάθηκαν διάφορες εξηγήσεις, όπως αστρολογικές συγκυρίες, μαζική υστερία, εκτόνωση από άγχος (ειδικά μετά από περιόδους λοιμού ή λιμού), η πιο λογική εξήγηση είναι ότι οι «χορευτές» ήταν θύματα δηλητηρίασης από τον μύκητα της ερυσίβης, που προσβάλει τα δημητριακά και ειδικότερα τη σίκαλη.
Η ερυσίβη περιέχει εργοταμίνη, από την οποία παράχθηκε τη δεκαετία του 1930 το γνωστό παραισθησιογόνο LSD, που προκαλεί αντιδράσεις που μοιάζουν με αυτές των «χορευτών».
Η ίδια δηλητηρίαση θεωρήθηκε ότι βρίσκονταν πίσω από την περίεργη συμπεριφορά των «μαγισσών του Σάλεμ» (ΗΠΑ, τέλος του 17ου αι.), ενδέχεται μάλιστα το φαινόμενο να έχει τις ρίζες του στην ελληνική αρχαιότητα, καθώς εικάζεται ότι η ερυσίβη μόλυνε (ίσως όχι τυχαία) τον «κυκεώνα» των Ελευσινίων μυστηρίων, ενός χυλού με βάση το κριθάρι.
Ακούγεται σαν μια φανταστική ιστορία, από αυτές που δημιουργούνται από την ένταση, τον κίνδυνο και την εξάντληση μιας παρατεταμένης πολύνεκρης μάχης, εξάλλου ακόμα και το όνομα που συνδέθηκε με αυτήν, «Angel’s Glow» (Λάμψη των Αγγέλων), μοιάζει να το επιβεβαιώνει.
Και όμως αποδείχθηκε αληθινή!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στις αρχές Απριλίου του 1862, στο Shiloh του Τενεσί, 160 km ανατολικά του Μέμφις, δόθηκε μια από τις πρώτες σημαντικές μάχες του Εμφυλίου πολέμου των ΗΠΑ, που άφησε πίσω της συνολικά πάνω από 3000 νεκρούς και 16000 τραυματίες. Οι τραυματισμένοι στρατιώτες έπρεπε να περιμένουν μέχρι και δύο μερόνυκτα για να τους περιμαζέψουν και να τους περιθάλψουν, παραμένοντας όλο αυτό το διάστημα στο δασωμένο, κρύο και λασπωμένο έδαφος.
Όμως, τόσο οι ίδιοι όσοι και οι γιατροί που τους φρόντιζαν παρατήρησαν κάτι περίεργο. Σε αρκετούς από τους τραυματίες οι πληγές τους φωσφόριζαν με μια ασθενική γαλαζοπράσινη λάμψη. Ακόμα πιο περίεργο ήταν το γεγονός, ότι οι τραυματίες στους οποίους εμφανίζονταν το φαινόμενο αυτό φαίνονταν να αναρρώνουν σε μεγαλύτερο ποσοστό και γρηγορότερα από τους υπόλοιπους. Οπότε δεν είναι καθόλου περίεργο, όπως προαναφέρθηκε, ότι δόθηκε το όνομα Angel’s Glow στη λάμψη αυτή, η οποία διατηρήθηκε σαν «αστικός θρύλος» μέχρι το 2001 οπότε καθ’ όλες τις ενδείξεις φαίνεται να δόθηκε μια ρεαλιστική εξήγηση.
Τη χρονιά εκείνη, ένας μαθητής λυκείου που επισκέφθηκε το πεδίο της μάχης με την οικογένειά του, ενδιαφέρθηκε να ψάξει περισσότερο αυτόν τον θρύλο, αναλαμβάνοντάς το μάλιστα σαν σχολική εργασία σε συνεργασία με έναν συμμαθητή του. Κατά σύμπτωση, η μητέρα του πρώτου ήταν μικροβιολόγος που είχε ασχοληθεί με τα φωσφορίζοντα μικρόβια, οπότε η έρευνα επικεντρώθηκε σ’ ένα απ’ αυτά που ο χώρος και η εποχή της μάχης θα το βοηθούσαν ιδιαίτερα να αναπτυχθεί, το Photorhabdus luminescens. Το βακτήριο αυτό χρησιμοποιεί συμβιωτικά σαν ξενιστή ένα μικροσκοπικό νηματοειδές παράσιτο, το Heterorhabditis bacteriophora. Tα βακτήρια εγκαθίσταται εσωτερικά στο παράσιτο και το κάνουν να λάμπει, οπότε προσελκύονται έντομα που θα μολυνθούν απ’ αυτό.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στις αρχές Απριλίου του 1862, στο Shiloh του Τενεσί, 160 km ανατολικά του Μέμφις, δόθηκε μια από τις πρώτες σημαντικές μάχες του Εμφυλίου πολέμου των ΗΠΑ, που άφησε πίσω της συνολικά πάνω από 3000 νεκρούς και 16000 τραυματίες. Οι τραυματισμένοι στρατιώτες έπρεπε να περιμένουν μέχρι και δύο μερόνυκτα για να τους περιμαζέψουν και να τους περιθάλψουν, παραμένοντας όλο αυτό το διάστημα στο δασωμένο, κρύο και λασπωμένο έδαφος.
Όμως, τόσο οι ίδιοι όσοι και οι γιατροί που τους φρόντιζαν παρατήρησαν κάτι περίεργο. Σε αρκετούς από τους τραυματίες οι πληγές τους φωσφόριζαν με μια ασθενική γαλαζοπράσινη λάμψη. Ακόμα πιο περίεργο ήταν το γεγονός, ότι οι τραυματίες στους οποίους εμφανίζονταν το φαινόμενο αυτό φαίνονταν να αναρρώνουν σε μεγαλύτερο ποσοστό και γρηγορότερα από τους υπόλοιπους. Οπότε δεν είναι καθόλου περίεργο, όπως προαναφέρθηκε, ότι δόθηκε το όνομα Angel’s Glow στη λάμψη αυτή, η οποία διατηρήθηκε σαν «αστικός θρύλος» μέχρι το 2001 οπότε καθ’ όλες τις ενδείξεις φαίνεται να δόθηκε μια ρεαλιστική εξήγηση.
Τη χρονιά εκείνη, ένας μαθητής λυκείου που επισκέφθηκε το πεδίο της μάχης με την οικογένειά του, ενδιαφέρθηκε να ψάξει περισσότερο αυτόν τον θρύλο, αναλαμβάνοντάς το μάλιστα σαν σχολική εργασία σε συνεργασία με έναν συμμαθητή του. Κατά σύμπτωση, η μητέρα του πρώτου ήταν μικροβιολόγος που είχε ασχοληθεί με τα φωσφορίζοντα μικρόβια, οπότε η έρευνα επικεντρώθηκε σ’ ένα απ’ αυτά που ο χώρος και η εποχή της μάχης θα το βοηθούσαν ιδιαίτερα να αναπτυχθεί, το Photorhabdus luminescens. Το βακτήριο αυτό χρησιμοποιεί συμβιωτικά σαν ξενιστή ένα μικροσκοπικό νηματοειδές παράσιτο, το Heterorhabditis bacteriophora. Tα βακτήρια εγκαθίσταται εσωτερικά στο παράσιτο και το κάνουν να λάμπει, οπότε προσελκύονται έντομα που θα μολυνθούν απ’ αυτό.
Τότε τα βακτήρια εκλύουν τοξίνες που σκοτώνουν το έντομο, το οποίο καταλήγει να γίνει τροφή τόσο για τα παράσιτα όσο και για τα ίδια τα βακτήρια. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, τα παράσιτα και τα βακτήριά τους έχουν μεταφερθεί από τα έντομα σε νέα σημεία που συχνάζουν τα τελευταία, όπως τα τραύματα. Συμβαίνει όμως οι τοξίνες αυτών των βακτηρίων να ωφελούν τα τραύματα, καθώς σκοτώνουν πολύ πιο επικίνδυνα για τον άνθρωπο παθογόνα μικρόβια. Προκύπτει λοιπόν, ότι τα τραύματα αυτών που έμειναν πολλές ώρες στο υγρό και κρύο έδαφος μολύνθηκαν από τα φωσφορίζοντα παράσιτα που αφθονούσαν στην περιοχή, κάτι όμως που τελικά τους βοήθησε να θεραπευτούν ευκολότερα.
Η εργασία των δύο μαθητών κέρδισε την ίδια χρονιά το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό Intel για την Επιστήμη και την Μηχανική που έγινε στην Καλιφόρνια, και ταυτόχρονα πρόσφερε μια πειστική εξήγηση για ένα μυστήριο 139 ετών!
Η εργασία των δύο μαθητών κέρδισε την ίδια χρονιά το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό Intel για την Επιστήμη και την Μηχανική που έγινε στην Καλιφόρνια, και ταυτόχρονα πρόσφερε μια πειστική εξήγηση για ένα μυστήριο 139 ετών!
Πρόκειται για έναν θρύλο, που αναφορές του υπάρχουν ήδη από τον Ιούλιο Βερν στο μυθιστόρημά του «Η Πράσινη Ακτίνα» (Le Rayon Vert), 1882, μέχρι και την κινηματογραφική ταινία «Οι Πειρατές της Καραϊβικής – Στο Τέλος του Κόσμου»), 2007.
Γεγονός είναι ότι πράσινη ακτίνα (ή αναλαμπή) είναι πραγματική, αν και δεν πρόκειται για ακτίνα ή για αναλαμπή παρά για μία αλλαγή του χρώματος προς το πράσινο, του ελάχιστου τμήματος του ήλιου που για 1-2 δευτερόλεπτα φαίνεται ακόμα πριν την πλήρη δύση του (εικόνα επάνω). Συμβαίνει επίσης (αλλά σπανιότερα) ακριβώς μόλις ο ήλιος ξεκινάει να ανατείλει. Επιπλέον, δεν συμβαίνει πάντοτε, παρά μόνο με ευνοϊκές ατμοσφαιρικές συνθήκες, δηλαδή καθαρή ατμόσφαιρα και χαμηλή υγρασία. Αν μάλιστα υπάρχουν συνθήκες θερμοκρασιακής αναστροφής η οποία δημιουργεί είδωλα κοντά στο έδαφος, μπορούν να φανούν επάλληλα στρώματα της πράσινης χροιάς επάνω από τον ορίζοντα. Καθώς λοιπόν το φαινόμενο είναι σπάνιο και αρκετά εντυπωσιακό, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι έχει συνδεθεί με ναυτικούς κυρίως θρύλους, όπως ότι όποιος ή όποια το δει δεν θα κάνει πλέον λάθος για τα αισθήματά του (αναφέρεται στο «Η Πράσινη Ακτίνα»), ή ότι κάποια ψυχή έχει γυρίσει πίσω από τους νεκρούς (αναφέρεται στο «Πειρατές της Καραϊβικής»).
Προφανώς τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, η φυσική εξήγηση όμως του φαινομένου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Όπως είναι γνωστό, το φως του ήλιου αναλύεται σε επιμέρους χρώματα όταν περνά μέσα από ένα πρίσμα. Όπως φαίνεται και στην εικόνα κάτω, όταν ο ήλιος βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα το φως του για να φτάσει σ’ εμάς, πρέπει να διασχίσει την ατμόσφαιρα λοξά, είναι δηλαδή σα να διασχίζει πρίσμα.
Έτσι γενικά επικρατεί το κόκκινο-πορτοκαλί χρώμα, και μόνο στιγμιαία, πριν ο δίσκος του ήλιου χαθεί οριστικά οπότε όλη η κόκκινη ακτινοβολία έχει «σκιαστεί», μπορούμε να διακρίνουμε την πράσινη ζώνη του φάσματος. Θα περίμενε κάποιος να δει στη συνέχεια και την μπλε, αλλά αυτή διαχέεται στην ατμόσφαιρα, γι’ αυτό άλλωστε χρωματίζει τον ουρανό γαλάζιο. Με τις σύγχρονες κάμερες όμως, είναι δυνατόν να εντοπιστεί και αυτή η λιγοστή λάμψη του μπλε, σαν ένα «φρύδι» επάνω από το πράσινο που σβήνει.
Και μια προειδοποίηση. Αν προσπαθήσετε να δείτε το φαινόμενο, μην κοιτάξετε προς τον ήλιο παρά μόνο αφού έχει σχεδόν δύσει τελείως, ώστε να προστατεύσετε τα μάτια σας.Στις 8 Ιαν. 2024, μια πράσινη αναλαμπή, διάρκειας περίπου 1s φάνηκε μέσα από το τηλεσκόπιο ενός παρατηρητή του πλανήτη Αφροδίτη, στον νυκτερινό ουρανό της Στοκχόλμης (εικόνα κάτω). Η εξήγηση είναι παραπλήσια με την παραπάνω για τον ήλιο.
156. Έσπασε ο κώδικας του Ντίκενς; Και άλλοι παλιοί κώδικες.
Ο διάσημος Άγγλος συγγραφέας του 19ου αι. Κάρολος Ντίκενς, χρησιμοποιούσε συχνά ένα σύστημα στενογραφίας που υιοθέτησε όταν εργάζονταν στη νεότητά του σαν δημοσιογράφος για λογαριασμό πολιτικών εφημερίδων, αλλά διατήρησε και αργότερα σε ορισμένα έγγραφά του.
Το σύστημα αυτό στηρίζονταν στη “βραχυγραφία του Gruney”, αλλά ο Ντίκενς έκανε τις δικές του τροποποιήσεις που μάλιστα συχνά άλλαζε, με αποτέλεσμα να καταλήξει σε αυτό που ο ίδιος ο συγγραφέας ονόμαζε «άλυτο στενογραφικό μυστήριο».
Τον Μάρτιο του 2021, με την ευκαιρία των περίπου 150 ετών από τον θάνατο του Ντίκενς, καθηγητές από το πανεπιστήμιο του Leicester και της Foggia προκήρυξαν έναν διαγωνισμό με έπαθλο 300 αγγλικές λίρες, για την αποκρυπτογράφηση ενός εγγράφου του Ντίκενς που φυλάσσονταν για πάνω από 100 χρόνια σε βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, με τον επίσημο τίτλο «επιστολή του Tavistock*» και τον ανεπίσημο «επιστολή του διαβόλου» (εικόνα κάτω).
Περισσότερα από 1000 άτομα, στην πλειοψηφία τους ερασιτέχνες κρυπταναλυτές συμμετείχαν στον διαγωνισμό, τον οποίο κέρδισε στις αρχές του 2022 ο Shane Baggs, προγραμματιστής από το San Jose της Καλιφόρνιας.
Ατυχώς πάντως για τους λάτρεις του μυστηρίου που ήλπιζαν σε κάποια σημαντική αποκάλυψη ή τουλάχιστον το σχέδιο ενός νέου μυθιστορήματος, το κείμενο αφορούσε τη διαμαρτυρία του Ντίκενς προς έναν εκδότη της Νέας Υόρκης που απέρριψε τη δημοσίευση μιας διαφημιστικής καταχώρησης του Ντίκενς.
Σώζεται μάλιστα και η απάντηση του εκδότη, φυσικά αυτή όχι στενογραφημένη.
Υπάρχει πάντως ελπίδα, καθώς υπάρχουν και άλλα κείμενα του Ντίκενς δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί ακόμα, κάτι σημαντικό να προκύψει στο μέλλον.
Δύο άλλοι παλιοί κώδικες που έσπασαν πολύ μετά την εποχή τους, είναι:
Αυτός που χρησιμοποιούσε η Μαίρη, βασίλισσα των Σκώτων, γύρω στο 1580 για να επικοινωνήσει με υποστηρικτές της, βασικά Γάλλους καθολικούς και έσπασε μόλις το 2021 από τρείς ερασιτέχνες κρυπτοαναλυτές, μετά από την ανακάλυψη 57 κρυπτογραφημένων επιστολών της (όπως αποδείχτηκε αργότερα) στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας.
Ένας άλλος κώδικας, είναι αυτός που χρησιμοποιούσε η οικογένεια Rossignol επί Λουδοβίκου 13ου και 14ου για να κρυπτογραφεί την αλληλογραφία του βασιλιά αλλά και του δαιμόνιου καρδινάλιου Ρισελιέ και έμεινε γνωστός σαν "Great Cipher". Ο κώδικας έσπασε από έναν αξιωματικό του γαλλικού στρατού 175 χρόνια αργότερα και μετά από προσπάθειες τριών ετών, αποκαλύπτοντας πολλά μυστικά σχετικά με τη λειτουργία του καθεστώτος εκείνης της εποχής.
157. Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας, σχεδόν 2 δισεκατομμυρίων ετών!
Πρόκειται για έναν φυσικό αντιδραστήρα, που ανακαλύφθηκε το 1972 στο Oklo της Gabon, στην κεντροδυτική Αφρική. Στην ουσία πρόκειται για 16 εγκλείσματα φυσικού ουρανίου που στο πολύ παλιό παρελθόν, δηλαδή 1.7 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, είχαν ενεργοποιηθεί και παρήγαγαν θερμότητα, φθάνοντας τοπικά θερμοκρασίες μερικών εκατοντάδων βαθμών Κελσίου.
Μάλιστα, η δυνατότητα για αυτόματη φυσική λειτουργία πυρηνικού αντιδραστήρα είχε προβλεφθεί ήδη από το 1956, από τον Αμερικανο-Ιάπωνα πυρηνικό φυσικό Paul Kazuo Kuroda.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ανακάλυψη αυτή έγινε όταν δείγματα που στάλθηκαν από την Gabon σε γαλλικό εργαστήριο βρέθηκαν να έχουν χαμηλότερο ποσοστό ουρανίου 235 (το χρήσιμο για πυρηνικές αντιδράσεις), δηλαδή 0.5-0.6%, αντί του τυπικού 0.7%. Αρχικά υπήρξε υποψία για απάτη από πλευράς της εταιρείας εξόρυξης, αλλά σύντομα κατέληξαν ότι η πρόβλεψη του Kuroda είχε βρει στην περίπτωση αυτή τη δικαίωσή της, και στην πραγματικότητα βρίσκονταν εμπρός στα κατάλοιπα του καυσίμου εκείνου του πανάρχαιου αντιδραστήρα.
Αυτό που εκτιμάται ότι είχε συμβεί, είναι ότι με τη βοήθεια του οξυγόνου που αυξάνονταν στη ατμόσφαιρα της Γης εκείνη την περίοδο και του νερού, εμπλουτίστηκαν τα συγκεκριμένα κοιτάσματα με ουράνιο 235, φθάνοντας το κρίσιμο ποσοστό του 3.0% που χρειάζεται για να ξεκινήσει αυτόματα η πυρηνική αντίδραση σχάσης του ουρανίου.
Η παρουσία του νερού έπαιξε καταλυτικό ρόλο, καθώς το νερό χρησιμεύει (και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις) σαν επιβραδυντικό των νετρονίων, ώστε να μη διαφεύγουν και να συνεχίζουν να διασπούν γειτονικούς πυρήνες. Μάλιστα θεωρείται ότι νερό ήταν ο ρυθμιστής της αντίδρασης, καθώς διαχεόμενο μέσα από τα πετρώματα γύρω από το ουράνιο ξεκινούσε την αντίδραση, ενώ στη συνέχεια εξατμίζονταν από την παραγόμενη θερμότητα και η αντίδραση σταματούσε. Αυτό κατέληξε σε έναν κύκλο αυτορρύθμισης που κράτησε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.
Η ανάγκη συνδυασμού των παραπάνω παραγόντων, ήταν ο λόγος που το Oklo είναι η μοναδική περιοχή στη Γη όπου διαπιστώθηκε αυτό το φυσικό φαινόμενο, τουλάχιστον μέχρι το 2022 που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Μια ενδεχομένως σημαντική συνέπεια της ανακάλυψης αυτών των φυσικών αντιδραστήρων, είναι ότι ίσως δώσουν ιδέες για την καλύτερη διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων στη σύγχρονη εποχή, καθώς στην Gabon αυτό έγινε αυτόματα και με φυσικό τρόπο και ήταν αποτελεσματικό για εκατομμύρια χρόνια.
Μάλιστα, η δυνατότητα για αυτόματη φυσική λειτουργία πυρηνικού αντιδραστήρα είχε προβλεφθεί ήδη από το 1956, από τον Αμερικανο-Ιάπωνα πυρηνικό φυσικό Paul Kazuo Kuroda.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ανακάλυψη αυτή έγινε όταν δείγματα που στάλθηκαν από την Gabon σε γαλλικό εργαστήριο βρέθηκαν να έχουν χαμηλότερο ποσοστό ουρανίου 235 (το χρήσιμο για πυρηνικές αντιδράσεις), δηλαδή 0.5-0.6%, αντί του τυπικού 0.7%. Αρχικά υπήρξε υποψία για απάτη από πλευράς της εταιρείας εξόρυξης, αλλά σύντομα κατέληξαν ότι η πρόβλεψη του Kuroda είχε βρει στην περίπτωση αυτή τη δικαίωσή της, και στην πραγματικότητα βρίσκονταν εμπρός στα κατάλοιπα του καυσίμου εκείνου του πανάρχαιου αντιδραστήρα.
Αυτό που εκτιμάται ότι είχε συμβεί, είναι ότι με τη βοήθεια του οξυγόνου που αυξάνονταν στη ατμόσφαιρα της Γης εκείνη την περίοδο και του νερού, εμπλουτίστηκαν τα συγκεκριμένα κοιτάσματα με ουράνιο 235, φθάνοντας το κρίσιμο ποσοστό του 3.0% που χρειάζεται για να ξεκινήσει αυτόματα η πυρηνική αντίδραση σχάσης του ουρανίου.
Η παρουσία του νερού έπαιξε καταλυτικό ρόλο, καθώς το νερό χρησιμεύει (και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις) σαν επιβραδυντικό των νετρονίων, ώστε να μη διαφεύγουν και να συνεχίζουν να διασπούν γειτονικούς πυρήνες. Μάλιστα θεωρείται ότι νερό ήταν ο ρυθμιστής της αντίδρασης, καθώς διαχεόμενο μέσα από τα πετρώματα γύρω από το ουράνιο ξεκινούσε την αντίδραση, ενώ στη συνέχεια εξατμίζονταν από την παραγόμενη θερμότητα και η αντίδραση σταματούσε. Αυτό κατέληξε σε έναν κύκλο αυτορρύθμισης που κράτησε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.
Η ανάγκη συνδυασμού των παραπάνω παραγόντων, ήταν ο λόγος που το Oklo είναι η μοναδική περιοχή στη Γη όπου διαπιστώθηκε αυτό το φυσικό φαινόμενο, τουλάχιστον μέχρι το 2022 που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Μια ενδεχομένως σημαντική συνέπεια της ανακάλυψης αυτών των φυσικών αντιδραστήρων, είναι ότι ίσως δώσουν ιδέες για την καλύτερη διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων στη σύγχρονη εποχή, καθώς στην Gabon αυτό έγινε αυτόματα και με φυσικό τρόπο και ήταν αποτελεσματικό για εκατομμύρια χρόνια.
Τι βλέπουμε στο παραπάνω ανάγλυφο; Ελικόπτερο, αεροπλάνο, τανκ, πολεμικό πλοίο, υποβρύχιο, αερόστατο (όλα επιχρωματισμένα για ευκρίνεια), μήπως διαβρωμένα ιερογλυφικά, ή ενδεχομένως μία φάρσα;
Η φωτογραφία αυτή είναι τμήμα από μία ανάγλυφη παράσταση κοντά στην οροφή του ναού του Σέτι στην αρχαία πόλη της Αβύδου, 450 περίπου χιλιόμετρα νότια του Κάιρου.
Η άποψη των αρχαιολόγων είναι ότι πρόκειται για ένα είδος «παλίμψηστου» μιας επιφάνειας δηλαδή που έχει χρησιμοποιηθεί για πάνω από μια φορά για γραφή ή χάραξη συμβόλων.
Αυτό ίσως εξηγεί ορισμένα περίεργα (και μοναδικά) σχήματα, άλλες όμως φιγούρες δεν φαίνεται να έχουν υποστεί αντίστοιχη αλλοίωση.
Φάρσα επίσης δεν φαίνεται να είναι, καθώς οι παραστάσεις ανακαλύφθηκαν γύρω στο 1900, πολύ πριν παρόμοια σχήματα (τουλάχιστον το ελικόπτερο) να έχουν δημιουργηθεί.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη των «ουφολόγων», σύμφωνα με την οποία υπήρξε ένας παλιός και χαμένος πλέον (εξωγήινης μάλλον προέλευσης) πολιτισμός που μάλιστα βοήθησε τους αρχαίους Αιγύπτιους στις κατασκευές τους, αλλά έχει αποδειχθεί ότι οι Αιγύπτιοι ήταν ικανοί να πραγματοποιήσουν τα έργα τους χωρίς "εξωτική" βοήθεια, και έπειτα γιατί ένα ελικόπτερο ενός αρχαίου πολιτισμού να μοιάζει με ένα συγκεκριμένο σύγχρονο; Και γιατί σε τέτοιες "θεϊκές" (για την εποχή τους) κατασκευές, αφιερώθηκε μόνον ένας μικρός χώρος στην άκρη μιας οροφής; Και πώς συμβαίνει να μην υπάρχει καμία άλλη αναφορά σε κάτι τόσο ιδιαίτερο;
Η απλούστερη και πιθανότερη εξήγηση είναι ότι οι απεικονίσεις αυτές, είτε τις βλέπουμε στην αρχική τους μορφή τους είτε σαν αποτέλεσμα κάποιας διάβρωσης, κάθε άλλο παρά σύγχρονα συστήματα παριστάνουν, και πρόκειται για τη δική μας τάση να προσπαθούμε να ταυτίσουμε ένα άγνωστο σχήμα με κάτι οικείο, μια κλασική δηλαδή περίπτωση παρειδωλίας.
Η φωτογραφία αυτή είναι τμήμα από μία ανάγλυφη παράσταση κοντά στην οροφή του ναού του Σέτι στην αρχαία πόλη της Αβύδου, 450 περίπου χιλιόμετρα νότια του Κάιρου.
Η άποψη των αρχαιολόγων είναι ότι πρόκειται για ένα είδος «παλίμψηστου» μιας επιφάνειας δηλαδή που έχει χρησιμοποιηθεί για πάνω από μια φορά για γραφή ή χάραξη συμβόλων.
Αυτό ίσως εξηγεί ορισμένα περίεργα (και μοναδικά) σχήματα, άλλες όμως φιγούρες δεν φαίνεται να έχουν υποστεί αντίστοιχη αλλοίωση.
Φάρσα επίσης δεν φαίνεται να είναι, καθώς οι παραστάσεις ανακαλύφθηκαν γύρω στο 1900, πολύ πριν παρόμοια σχήματα (τουλάχιστον το ελικόπτερο) να έχουν δημιουργηθεί.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη των «ουφολόγων», σύμφωνα με την οποία υπήρξε ένας παλιός και χαμένος πλέον (εξωγήινης μάλλον προέλευσης) πολιτισμός που μάλιστα βοήθησε τους αρχαίους Αιγύπτιους στις κατασκευές τους, αλλά έχει αποδειχθεί ότι οι Αιγύπτιοι ήταν ικανοί να πραγματοποιήσουν τα έργα τους χωρίς "εξωτική" βοήθεια, και έπειτα γιατί ένα ελικόπτερο ενός αρχαίου πολιτισμού να μοιάζει με ένα συγκεκριμένο σύγχρονο; Και γιατί σε τέτοιες "θεϊκές" (για την εποχή τους) κατασκευές, αφιερώθηκε μόνον ένας μικρός χώρος στην άκρη μιας οροφής; Και πώς συμβαίνει να μην υπάρχει καμία άλλη αναφορά σε κάτι τόσο ιδιαίτερο;
Η απλούστερη και πιθανότερη εξήγηση είναι ότι οι απεικονίσεις αυτές, είτε τις βλέπουμε στην αρχική τους μορφή τους είτε σαν αποτέλεσμα κάποιας διάβρωσης, κάθε άλλο παρά σύγχρονα συστήματα παριστάνουν, και πρόκειται για τη δική μας τάση να προσπαθούμε να ταυτίσουμε ένα άγνωστο σχήμα με κάτι οικείο, μια κλασική δηλαδή περίπτωση παρειδωλίας.
.jpg)
Περίπου 90 χιλιόμετρα ανατολικά από την Άβυδο, στο αρχαίο συγκρότημα Dendera βρίσκεται ο ναός της θεάς Άθωρ (Hathor). Τα σκαλοπάτια που κατεβαίνουν προς στον ναό εμφανίζουν ένα είδος παραμόρφωσης (εικόνα επάνω), που δίνει την αίσθηση ότι το κεντρικό τους τμήμα έλιωσε και διέρρευσε προς τα κάτω.
Κάτι που κάποιοι θεωρούν σαν ένδειξη χρήσης πυρηνικών όπλων στην περιοχή.
Μια πιο απλή εξήγηση όμως είναι ότι το κεντρικό τμήμα των σκαλιών χαμήλωσε από τη συνήθη φθορά χρήσης και στη συνέχεια νερό πλούσιο σε άλατα που κύλισε προς τα κάτω τα εναπόθεσε βαθμιαία στα επόμενα σκαλοπάτια, με έναν μηχανισμό αντίστοιχο με αυτόν που δημιουργεί τους σταλακτίτες.
Ο βράχος (πέτρα) του Ingá, (στα πορτογαλικά, Pedra do Ingá), είναι ένας βραχώδης σχηματισμός με πρόσοψη μήκους 46m και ύψος σχεδόν 4m, που καλύπτει συνολικά 250m2 κοντά στον ποταμό Ingá, στη βορειοανατολική «μύτη» της Βραζιλίας.
Αυτό που κάνει αυτόν τον βασαλτικό σχηματισμό μοναδικό, είναι τα ανάγλυφα (και κάποια έκγλυφα) σκαλίσματα που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της πρόσοψής του, τα οποία μέχρι σήμερα ουσιαστικά δεν έχουν ερμηνευτεί.
Αν και ιθαγενείς ζούσαν στην περιοχή αυτή μέχρι και τον 18ο αι, κάποιοι εκτιμούν ότι η προέλευση των εικόνων ανάγεται μέχρι και 6000 χρόνια πριν την εποχή μας. Οι περισσότερες παραστάσεις αφορούν ζώα, φρούτα, ανθρώπους, αστερισμούς, αλλά υπάρχουν και σύμβολα που δεν έχουν συσχετιστεί με κάτι συγκεκριμένο.
Σύμφωνα με τον Ισπανό μηχανικό F. P. Alemany, που ξεκίνησε να μελετά τις εικόνες αυτές από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, πρόκειται για ένα «ηλιακό ημερολόγιο», στο οποίο ένας δείκτης (που δεν έχει βρεθεί) θα μπορούσε να ρίχνει τη σκιά του με την ανατολή του ήλιου, ώστε να σηματοδοτεί εποχές, ημέρες κλπ.
Όπως είναι φυσικό, τα σύμβολα του Ingá έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον των αρχαιοαστρονόμων, παρότι υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις, όπως του ερευνητή G. d’A. Baraldi ο οποίος θεωρεί ότι τα σύμβολα σχετίζονται με ένα σύνολο από διαφορετικούς πολιτισμούς όπως τον αιγυπτιακό, σκανδιναβικό, κελτικό, φοινικικό, ακόμα και αυτόν των Νησιών του Πάσχα. Άποψη που δεν είναι και τόσο περίεργη, δεδομένου ότι ο Baraldi είναι ένθερμος οπαδός της θεωρίας ότι η Ατλαντίδα υπήρξε και διέσπειρε τον πολιτισμό της σε ανατολή και δύση.
160. Μυστηριώδης σφίγγα στην Ρουμανία; Αυτό που κάνει αυτόν τον βασαλτικό σχηματισμό μοναδικό, είναι τα ανάγλυφα (και κάποια έκγλυφα) σκαλίσματα που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της πρόσοψής του, τα οποία μέχρι σήμερα ουσιαστικά δεν έχουν ερμηνευτεί.
Αν και ιθαγενείς ζούσαν στην περιοχή αυτή μέχρι και τον 18ο αι, κάποιοι εκτιμούν ότι η προέλευση των εικόνων ανάγεται μέχρι και 6000 χρόνια πριν την εποχή μας. Οι περισσότερες παραστάσεις αφορούν ζώα, φρούτα, ανθρώπους, αστερισμούς, αλλά υπάρχουν και σύμβολα που δεν έχουν συσχετιστεί με κάτι συγκεκριμένο.
Σύμφωνα με τον Ισπανό μηχανικό F. P. Alemany, που ξεκίνησε να μελετά τις εικόνες αυτές από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, πρόκειται για ένα «ηλιακό ημερολόγιο», στο οποίο ένας δείκτης (που δεν έχει βρεθεί) θα μπορούσε να ρίχνει τη σκιά του με την ανατολή του ήλιου, ώστε να σηματοδοτεί εποχές, ημέρες κλπ.
Όπως είναι φυσικό, τα σύμβολα του Ingá έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον των αρχαιοαστρονόμων, παρότι υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις, όπως του ερευνητή G. d’A. Baraldi ο οποίος θεωρεί ότι τα σύμβολα σχετίζονται με ένα σύνολο από διαφορετικούς πολιτισμούς όπως τον αιγυπτιακό, σκανδιναβικό, κελτικό, φοινικικό, ακόμα και αυτόν των Νησιών του Πάσχα. Άποψη που δεν είναι και τόσο περίεργη, δεδομένου ότι ο Baraldi είναι ένθερμος οπαδός της θεωρίας ότι η Ατλαντίδα υπήρξε και διέσπειρε τον πολιτισμό της σε ανατολή και δύση.
Στην περιοχή του οροπεδίου Bucegi στα νότια Καρπάθια, 25km περίπου νότια της πόλης Μπράσοβ και σε υψόμετρο 2200m, υπάρχει ένας ογκώδης βραχώδης σχηματισμός, που στη μία άκρη του θυμίζει σε κάποιους ένα (πολύ) διαβρωμένο γιγάντιο ανθρώπινο κεφάλι. Μάλιστα ορισμένοι διακρίνουν δύο κεφάλια, ένα (αυτό της εικόνας) που κοιτάζει προς τη Δύση και ένα δεύτερο που κοιτάζει προς τον Βορά.
Επειδή στην περιοχή υπάρχουν πολλές σπηλιές και σε αρκετές απ’ αυτές έχουν βρεθεί ίχνη διαμονής Νεάντερταλ, κάποιοι ερευνητές υποθέτουν ότι ο βράχος αυτός συνένωνε τους Νεάντερταλ της περιοχής σε κάπου είδους λατρείας και αυτοεπίγνωσης. Αυτό βέβαια, υποθέτοντας ότι είτε ο βράχος την εποχή εκείνη είχε μια πολύ μεγαλύτερη ομοιότητα με ανθρώπινο κεφάλι από τη φύση του, είτε είχε παρέμβει ανθρώπινο χέρι ώστε να του προσδώσει σαφέστερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Επειδή στην περιοχή υπάρχουν πολλές σπηλιές και σε αρκετές απ’ αυτές έχουν βρεθεί ίχνη διαμονής Νεάντερταλ, κάποιοι ερευνητές υποθέτουν ότι ο βράχος αυτός συνένωνε τους Νεάντερταλ της περιοχής σε κάπου είδους λατρείας και αυτοεπίγνωσης. Αυτό βέβαια, υποθέτοντας ότι είτε ο βράχος την εποχή εκείνη είχε μια πολύ μεγαλύτερη ομοιότητα με ανθρώπινο κεφάλι από τη φύση του, είτε είχε παρέμβει ανθρώπινο χέρι ώστε να του προσδώσει σαφέστερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Προφανώς δεν λείπουν και αυτοί που βλέπουν παρέμβαση εξωγήινων, θυμίζοντας λίγο την ταινία «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», με τον μονόλιθο να παρέχει την σπίθα της ευφυίας στους πιθηκοειδείς προγόνους του ανθρώπου.
Το πιθανότερο πάντως είναι να πρόκειται για μια ακόμα περίπτωση παρειδωλίας, από αυτές που προϋποθέτουν φαντασία, προκατάληψη και μία συγκεκριμένη οπτική γωνία θέασης τόσο για το ίδιο το φυσικό αντικείμενο, όσο και γενικότερα σαν φιλοσοφική θεώρηση. Επιπλέον, το γεγονός ότι είναι πόλος έλξης τουριστών στην περιοχή δεν βοηθά στην απομυθοποίησή του.
161. Υπήρξε η "Σταυροφορία των Παιδιών";
"Σταυροφορία των Παιδιών" ονομάστηκε μια ανοργάνωτη (χωρίς την έγκριση του πάπα) αλλά πολυπληθής πορεία αρκετών χιλιάδων παιδιών, που το καλοκαίρι του 1212 χωρισμένα σε δύο μεγάλες ομάδας και ακολουθώντας η κάθε μία ένα παιδί-αρχηγό, ξεκίνησαν από τη Γαλλία και τη Γερμανία με σκοπό να φθάσουν στη Μασσαλία και τη Γένοβα αντίστοιχα. Στη συνέχεια, όπως τους είχαν πείσει οι αρχηγοί τους, η Μεσόγειος θα άνοιγε στεγνή δίοδο (όπως με τον Μωυσή στη Βίβλο) οπότε θα έφθαναν πεζή στην Ιερουσαλήμ, και θα έπειθαν τους Μουσουλμάνους να τους την παραδώσουν αναίμακτα, αφού θα τους είχαν προσηλυτίσει στον Χριστιανισμό! Ακόμα, ακολουθώντας τις ιδέες του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης είχαν ελάχιστα εφόδια, περιμένοντας βοήθεια από τον Θεό.
Δεν είναι συνεπώς περίεργο ότι τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά να πεθάνουν από τις κακουχίες στη διαδρομή, κυρίως διασχίζοντας τις Άλπεις, ενώ από τα υπόλοιπα που έφθασαν στα λιμάνια του προορισμού τους και καθώς το θαύμα του ανοίγματος της θάλασσας δεν πραγματοποιήθηκε, πολλά έμειναν στην περιοχή και άλλα γύρισαν πίσω.
Κάποια που επέμεναν να διασχίσουν τη θάλασσα και να φθάσουν έστω και με πλοία στους Αγίους Τόπους, έπεσαν στα χέρια απατεώνων και πειρατών που είτε τα πούλησαν στη Βόρεια Αφρική, είτε πνίγηκαν σε ναυάγια. Λίγα τελικά επέστρεψαν στα σπίτια τους, ενώ ειδικά οι αρχηγοί τους δεν είχαν καθόλου καλή υποδοχή από τους κατοίκους των οποίων τα παιδιά είχαν ξεσηκώσει και είχαν οδήγησαν στον χαμό τους.
Αν και υπάρχουν μερικές δεκάδες γραπτές αναφορές που αναφέρονται σ' αυτή την περιπέτεια, οι περισσότερες είναι συνοπτικές και χωρίς λεπτομέρειες, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η συμμετοχή ήταν σαφώς μικρότερη από τις γενικές εκτιμήσεις. Επιπλέον, φαίνεται ότι δεν συμμετείχαν μόνο παιδιά, αλλά και γυναίκες και γέροντες και γενικά φτωχά άτομα, οπότε η "εκστρατεία" αυτή ίσως συνδύαζε και την αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Ο θρησκευτικός ζήλος πάντως του κινήματος αυτού, ήταν ενδεχομένως η αφορμή ώστε ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' να προκηρύξει την 5η Σταυροφορία, περίπου ένα έτος αργότερα.
162. Τα "παγωμένα άλογα" της λίμνης Ladoga.
Πρόκειται ένα συμβάν που υποτίθεται ότι έλαβε χώρα στη λίμνη Ladoga, ακριβώς ανατολικά της Αγίας Πετρούπολης, τον χειμώνα του 1942. Την περίοδο εκείνη, την πόλη (Λένινγκραντ τότε) πολιορκούσαν οι Γερμανοί, ενώ ρωσικές δυνάμεις βρίσκονταν στην περιοχή. Πολλά άλογα σταυλίζονταν επίσης από τον ρωσικό στρατό κοντά στη λίμνη Ladoga. Παρόλο το ισχυρό ψύχος, επικρατούσε απόλυτη νηνεμία και το νερό της λίμνης ήταν ήρεμο αλλά όχι παγωμένο. Ξαφνικά, μια πυρκαγιά (από κεραυνό ή οβίδα) έκανε τα άλογα να αφηνιάζουν με αποτέλεσμα να ξεχυθούν προς τη λίμνη. Καθώς εκατοντάδες άλογα μπήκαν στη λίμνη, το νερό εξαιτίας της αναταραχής ξαφνικά πάγωσε όλο παγιδεύοντας τα ζώα που είχαν ένα βασανιστικό θάνατο, και την άλλη ημέρα έμοιαζαν σαν γκροτέσκα αγάλματα που ξεπρόβαλαν από την παγωμένη λίμνη.
Αυτή θα ήταν μια εντυπωσιακή ιστορία, αν δεν είχε δύο προβλήματα:
Πρώτον, αναφέρεται μόνο στο βιβλίο με τίτλο "Kaputt" του Ιταλού δημοσιογράφου και αξιωματικού του ιταλικού στρατού Curzio Malaparte (ψευδώνυμο, που κάνει αντίθεση με το Bonaparte), ο οποίος περιγράφει διάφορες τραγικές ιστορίες από την Ανατολική Ευρώπη κατά τον Β'ΠΠ. Ένα τόσο παράδοξο και δραματικό γεγονός όμως θα ήταν ευρύτερα γνωστό, ή θα υπήρχαν τουλάχιστον αναφορές και από άλλες πηγές.
Δεύτερον, αν και το ξαφνικό πάγωμα της συνολικής μάζας μιας ποσότητας νερού που έχει διατηρηθεί υγρό σε θερμοκρασία αρκετά κάτω από τους 0C μπορεί πράγματι να συμβεί (το φαινόμενο ονομάζεται supercooling ή υπέρψυξη), απαιτείται ιδιαίτερα καθαρό νερό απαλλαγμένο από οποιαδήποτε μικροσωματίδια, κάτι απίθανο να συμβεί με το νερό μιας λίμνης σαν τη Ladoga. Θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβεί σε μια μικρή αλπική λίμνη, κάτι που ίσως έδωσε τη βασική ιδέα της ιστορίας στον Malaparte.
Συνεπώς, η όλη ιστορία είναι μάλλον ένα εφεύρημα του συγγραφέα του βιβλίου (το οποίο κυκλοφορούσε και στα ελληνικά με τίτλο "Καπούτ", από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο"), στο οποίο περιλαμβάνονται και άλλες ιστορίες για τις αντιφάσεις και τη φρίκη του πολέμου.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 1994, η Gloria Ramirez 31 ετών, εισήχθη στα επείγοντα του νοσοκομείου του Riverside, λίγο ανατολικότερα από το Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια.
Η Ramirez υπέφερε ήδη από καρκίνο των ωοθηκών σε προχωρημένο στάδιο, αλλά τα συμπτώματα που την οδήγησαν εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο (ταχυκαρδία, ναυτία και δυσκολία στην αναπνοή) δεν φαίνονταν να σχετίζονταν άμεσα με τη συγκεκριμένη πάθησή της.
Στην προσπάθειά τους να τη σταθεροποιήσουν, οι γιατροί της χορήγησαν διάφορα φάρμακα, και χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν και απινιδωτή.
Το περίεργο είναι ότι μετά τη χρήση του απινιδωτή, το σώμα της ασθενούς φάνηκε μια εκκρίνει μια λιπαρή ουσία και να αναδίδει μια έντονη μυρωδιά σαν σκόρδο. Σε λήψη αίματος για εξετάσεις, η νοσοκόμα παρατήρησε να σχηματίζονται μικροί κρύσταλλοι στο αίμα. Επίσης άρχισε να αναδίδεται και μια μυρωδιά αμμωνίας.
Και τα περίεργα φαινόμενα δεν σταμάτησαν εδώ. Δύο νοσοκόμες λιποθύμησαν, και ενώ η Ramirez πέθανε το ίδιο βράδυ, οι αδιαθεσίες του προσωπικού συνεχίστηκα, ειδικά όσων είχαν βρεθεί σε κοντινή απόσταση από το σώμα της. Συνολικά 5 άτομα του προσωπικού χρειάστηκε να νοσηλευτούν, ενώ εκκενώθηκε και μία πτέρυγα του νοσοκομείου.
Αρχικά θεωρήθηκε ότι η Ramirez πέθανε εξαιτίας της ασθένειά της, και ότι οι λιποθυμίες του προσωπικού οφείλονταν σε «μαζική υστερία» που προκλήθηκε από τις αρχικές λιποθυμίας.
Όταν όμως μια ασκούμενη γιατρός εμφάνισε ένα σοβαρό πρόβλημα αιμάτωσης οστών, ζητήθηκε η συμβολή του φημισμένου εργαστηρίου Lawrence Livermore National Laboratory κοντά στο Σαν Φρανσίσκο, το οποίο προσδιόρισε ότι η φαρμακευτική ουσία DMSO, που η ασθενής χρησιμοποιούσε σε μορφή τζελ και σε μεγάλη ποσότητα για να ανακουφίζει τους πόνους της, ήταν η αιτία των αρχικών συμπτωμάτων για τα οποία εισήχθη στο νοσοκομείο. Εκεί, η χορήγηση φαρμάκων σε συνδυασμό με το ηλεκτροσόκ από τον απινιδωτή, προκάλεσαν χημική αντίδραση που ελευθέρωσε το χημικό αέριο DMSO4, που είναι δηλητηριώδες.
Η υπόθεση αυτή, που συνέπεσε με την έξαρση της χρήσης του διαδικτύου, γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα τροφοδοτώντας παράλληλα και θεωρίες συνωμοσίας και «χαρίζοντας» το προσωνύμιο «τοξική κυρία» στη μακαρίτισσα Gloria Ramirez.
164. Είναι η πλάκα του Newberry γραμμένη στα Μινωικά;
165. Κρύβει το αεροδρόμιο του Denver σκοτεινούς συμβολισμούς;
Η πλάκα του Newberry, είναι ένα από τα περίπου 3000 αντικείμενα που "ανακαλύφθηκαν" σε περιοχές κοντά στη λίμνη Μίτσιγκαν των ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αι., και υποτίθεται ότι συνέδεαν την περιοχή αυτή με την παρουσία εμπόρων ή εποίκων από την ανατολική Μεσόγειο από την εποχή του Χαλκού (σωστότερα Χαλκολιθική εποχή, 3500 έως 1500 πΧ).
Η συγκεκριμένη πλάκα (εικόνα επάνω) υποτίθεται ότι φέρει κείμενο σε μία εικονογραφική γραφή από την εποχή των Μινωιτών, οι οποίοι εικάζεται ότι έκαναν εμπόριο χαλκού μεγάλης κλίμακας από την περιοχή του Μίτσιγκαν, με τη Μεσόγειο.
Το ενδιαφέρον είναι, ότι ενώ τα αντικείμενα αυτά, που όλα μαζί αναφέρονται σαν "Λείψανα του Μίτσιγκαν" (The Michigan Relics) θεωρούνται σχεδόν απ' όλους τους επιστήμονες σαν πλαστά, με την υπόθεση της πλαστογραφίας καλά τεκμηριωμένη (πολλά μάλιστα απ' αυτά τα αντικείμενα θεωρείται ότι διηγούνται ιστορίες από τη Βίβλο! ενισχύοντας τις απόψεις κάποιων θρησκευτικών οργανώσεων για εποικισμό Ιουδαίων στην περιοχή), έρχεται η σύγχρονη έρευνα των γενετικών απλοομάδων να επιβεβαιώσει τη γενετική συγγένεια των Ινδιάνων της περιοχής με πληθυσμούς της Ανατολικής Μεσογείου!
Επειδή προφανώς αυτό είναι θέμα για ολόκληρο βιβλίο και δεν αρκεί μια σύντομη περιγραφή, θα αναφερθούν παρακάτω τα βασικά επιχειρήματα υπέρ του εμπορίου χαλκού των Μινωιτών, αλλά και τα επιχειρήματα κατά της αυθεντικότητας των ευρημάτων.
Υπέρ του εμπορίου από Μινωίτες:
-Υπάρχει αναφορά στα "Ηθικά" του Πλούταρχου αλλά και στον "Τίμαιο" του Πλάτωνα, για την ύπαρξη ηπείρου έξω από το Γιβραλτάρ, και το εφικτό του ταξιδιού.
-Υπάρχει γενετική συγγένεια στους πληθυσμούς των περιοχών, όπως προαναφέρθηκε.
-Πολλά εργαλεία και αγγεία στο Μίτσιγκαν μοιάζουν με αυτά των Μινωιτών.
-Τα ορυχεία του Μίτσιγκαν είναι τα μόνα αρχαία ορυχεία που είχαν χαλκό πολύ υψηλής καθαρότητας, και τέτοιος χαλκός έχει βρεθεί σε αρχαία αντικείμενα στην Ευρώπη.
-Η διακοπή της χρήσης των ορυχείων στο Μίτσιγκαν συμπίπτει με την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού και την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης (γύρω στο 1600 πΧ).
Κατά της αυθεντικότητας των ευρημάτων:
-Υπάρχουν μαρτυρίες της εποχής των "ανακαλύψεων" των αντικειμένων, ότι "είχε στηθεί" εργαστήριο που τα παρήγαγε.
-Είναι σχεδόν ομόφωνη η γνώμη των ειδικών ότι είναι πλαστά.
-Τα "Μινωικά" ιερογλυφικά στην πλάκα του Newberry μοιάζουν να έχουν τοποθετηθεί τυχαία.
-Στην ίδια πλάκα, υπάρχουν βασικά λάθη σε ορισμένες εικόνων ζώων.
-Τα πήλινα αντικείμενα έχουν αποτυπώματα ότι στέγνωσαν επάνω σε σανίδα κομμένη σε μηχανικό πριονιστήριο.
-Τα αντικείμενα καταστρέφονται εύκολα από το νερό, κάτι που κάνει απίθανο το ενδεχόμενο να διατηρήθηκαν θαμμένα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
-Δεν υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα εγκατάστασης εποίκων στην περιοχή του Μίτσιγκαν.
Βέβαια, η προσπάθεια εξαπάτησης του κοινού με την κατασκευή αντικειμένων που να φαίνεται ότι προέρχονται από την εποχή του Χαλκού, δεν αποκλείει να υπήρξε πράγματι επικοινωνία και εμπόριο Μινωιτών ή άλλων λαών της Ανατολικής Μεσογείου με την περιοχή των ορυχείων του Μίτσιγκαν.
Άλλωστε, τα σκάφη των Μινωιτών ήταν εξίσου (ή και περισσότερο) στιβαρά με τα πλοία των Βίκινγκς, που αποδεδειγμένα έφτασαν στον Ανατολικό Καναδά το 1000 μΧ.
Το νέο αεροδρόμιο του Denver (DIA για τους ντόπιους) της πρωτεύουσα της πολιτείας του Κολοράντο, λειτούργησε το 1995, και σύντομα έγινε το μοναδικό ίσως σύγχρονο κατασκεύασμα που περιβάλλεται από τόσο πολλές θεωρίες συνωμοσίας.
Υπάρχουν πράγματι δύο-τρείς βασικές αιτίες γι’ αυτό, όπως ότι μοιάζει να είναι πολύ μεγάλο για το Denver, ότι πέντε μεγάλα υπόγεια κτήρια στην αρχή της κατασκευής του εγκαταλείφθηκαν και κυριολεκτικά θάφτηκαν κάτω από τα επόμενα, και ότι το τελικό κόστος του υπερέβη κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό του έργου.
Σαν να μην έφτανα τα παραπάνω, οι μελλοντολόγοι «ξετρύπωσαν» και ότι:
- Οι διάδρομοι προσγείωσης από ψηλά μοιάζουν με σβάστικα (με πολύ φαντασία).
- Υπάρχει το τεράστιο άγαλμα ενός μπλε αλόγου με κόκκινα φωτιζόμενα μάτια και φλέβες, έξω από το αεροδρόμια, το οποίο μάλιστα σκότωσε και το γλύπτη του κατά την κατασκευή του. Το παρατσούκλι του (blucifer: blue Lucifer) είναι ενδεικτικό της εντύπωσης που δημιουργεί.
- To επάνω μέρος της με αγκαθωτό σύρμα περίφραξης του αεροδρομίου κλίνει προς τα μέσα, σαν να κατασκευάστηκε για να κρατήσει τους ανθρώπους μέσα, αντί για έξω. (Στην πραγματικότητα η περίφραξη δεν έχει κλίση).
- Πολλοί τοίχοι είναι ζωγραφισμένοι με διάφορα θέματα σε μεγάλες διαστάσεις αλλά δύο απ’ αυτά είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα, καθώς κάποιοι βλέπουν σ’ αυτά καταστροφολογικά σενάρια.
Υπάρχουν πράγματι δύο-τρείς βασικές αιτίες γι’ αυτό, όπως ότι μοιάζει να είναι πολύ μεγάλο για το Denver, ότι πέντε μεγάλα υπόγεια κτήρια στην αρχή της κατασκευής του εγκαταλείφθηκαν και κυριολεκτικά θάφτηκαν κάτω από τα επόμενα, και ότι το τελικό κόστος του υπερέβη κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό του έργου.
Σαν να μην έφτανα τα παραπάνω, οι μελλοντολόγοι «ξετρύπωσαν» και ότι:
- Οι διάδρομοι προσγείωσης από ψηλά μοιάζουν με σβάστικα (με πολύ φαντασία).
- Υπάρχει το τεράστιο άγαλμα ενός μπλε αλόγου με κόκκινα φωτιζόμενα μάτια και φλέβες, έξω από το αεροδρόμια, το οποίο μάλιστα σκότωσε και το γλύπτη του κατά την κατασκευή του. Το παρατσούκλι του (blucifer: blue Lucifer) είναι ενδεικτικό της εντύπωσης που δημιουργεί.
- To επάνω μέρος της με αγκαθωτό σύρμα περίφραξης του αεροδρομίου κλίνει προς τα μέσα, σαν να κατασκευάστηκε για να κρατήσει τους ανθρώπους μέσα, αντί για έξω. (Στην πραγματικότητα η περίφραξη δεν έχει κλίση).
- Πολλοί τοίχοι είναι ζωγραφισμένοι με διάφορα θέματα σε μεγάλες διαστάσεις αλλά δύο απ’ αυτά είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα, καθώς κάποιοι βλέπουν σ’ αυτά καταστροφολογικά σενάρια.
(Ο ίδιος ο καλλιτέχνης, με καταγωγή από τους Μάγια, δίνει πολύ διαφορετικές ερμηνείες).
Εξάλλου, νόμος της συγκεκριμένης πόλης προβλέπει ότι το 1% του προϋπολογισμού ενός δημόσιου έργου θα πρέπει να διατίθεται για καλλιτεχνικές εργασίες που θα μένουν στο έργο.
- Ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών κάτω από το αεροδρόμιο δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ. (Πράγματι είχε προβλεφθεί να υπάρχει αυτοματοποιημένο σύστημα διανομής αποσκευών, που ποτέ δεν λειτούργησε σωστά και εγκαταλείφθηκε).
- Επιπλέον υπάρχει δίκτυο υπόγειου αυτόματου τοπικού μετρό μεταξύ τμημάτων του αεροδρομίου (αυτό είναι κάτι που υπάρχει σε μεγάλα σύγχρονα αεροδρόμια), που συνδέεται και με το μετρό της πόλης.
- Υπάρχει μια αναμνηστική πλάκα με μασονικά σύμβολα. (Αυτό συνηθίζεται σε πολλά δημόσια κτήρια την Αμερική). Όπως και ότι κάτω από την πλάκα υπάρχει μια μικρή «χρονοκάψουλα» που προβλέπεται να ανοιχτεί σε 100 χρόνια.
- Κοντά στην προηγούμενη, μία άλλη πλάκα έχει το ίδιο κείμενο σε γραφή Braille, ενώ σε άλλο σημείο διάφοροι λατινικοί χαρακτήρες στο πάτωμα είναι φωνητική απεικόνιση λέξεων της γλώσσας των Navaho.
- Σε άλλο πάλι σημείο στο πάτωμα σχηματίζονται τα γράμματα Au Ag (εικόνα κάτω), που κάποιοι θεωρούν ότι αναφέρεται στο αυστραλιανό αντιγόνο και υπονοεί τον τρόπο που θα εξολοθρευθεί τα ανθρώπινο είδος. (Το Au Ag μαζί με το σχήμα ενός καροτσιού ορυχείου αναφέρονται στην σημαντική μεταλλευτική ιστορία του Κολοράντο σε χρυσό και άργυρο). Εξάλλου το αυστραλιανό αντιγόνο δεν είναι ιός.
- Επιπλέον υπάρχει δίκτυο υπόγειου αυτόματου τοπικού μετρό μεταξύ τμημάτων του αεροδρομίου (αυτό είναι κάτι που υπάρχει σε μεγάλα σύγχρονα αεροδρόμια), που συνδέεται και με το μετρό της πόλης.
- Υπάρχει μια αναμνηστική πλάκα με μασονικά σύμβολα. (Αυτό συνηθίζεται σε πολλά δημόσια κτήρια την Αμερική). Όπως και ότι κάτω από την πλάκα υπάρχει μια μικρή «χρονοκάψουλα» που προβλέπεται να ανοιχτεί σε 100 χρόνια.
- Κοντά στην προηγούμενη, μία άλλη πλάκα έχει το ίδιο κείμενο σε γραφή Braille, ενώ σε άλλο σημείο διάφοροι λατινικοί χαρακτήρες στο πάτωμα είναι φωνητική απεικόνιση λέξεων της γλώσσας των Navaho.
- Σε άλλο πάλι σημείο στο πάτωμα σχηματίζονται τα γράμματα Au Ag (εικόνα κάτω), που κάποιοι θεωρούν ότι αναφέρεται στο αυστραλιανό αντιγόνο και υπονοεί τον τρόπο που θα εξολοθρευθεί τα ανθρώπινο είδος. (Το Au Ag μαζί με το σχήμα ενός καροτσιού ορυχείου αναφέρονται στην σημαντική μεταλλευτική ιστορία του Κολοράντο σε χρυσό και άργυρο). Εξάλλου το αυστραλιανό αντιγόνο δεν είναι ιός.
Το ενδιαφέρον είναι, ότι σε μία μάλλον σπάνια επίδειξη χιούμορ σε δημόσιο έργο, οι αρχές εγκατέστησαν το 2019 τον Greg το Gargoyle (πρώτη εικόνα) που έχει τη δυνατότητα ορισμένων κινήσεων (animatronics) αλλά και αλληλεπίδρασης με το κοινό. Τα Gargoyles είναι γλυπτές γκροτέσκες φιγούρες που χρησιμοποιήθηκαν κατά τον μεσαίωνα αρχικά σαν υδρορροές και κατόπιν για αποτρεπτικό και διακοσμητικό σκοπό. Το συγκεκριμένο Gargoyle σατιρίζει κάποιες από τις θεωρίες συνωμοσίας για το αεροδρόμιο (ή κατά τους συνωμοσιολόγους τις γελοιοποιεί, για να αποκοιμίσει την κοινή γνώμη) και αστειεύεται με το κοινό.
Μια επίδειξη των ικανοτήτων του Gargoyle είναι εδώ: https://youtu.be/fKVOtx7Blfk
Τελικά, ίσως να υπήρξε πράγματι η σκέψη να χρησιμοποιηθούν οι υπόγειες κατασκευές στο αεροδρόμιο και σαν καταφύγιο, αλλά το να διαφημίζεται έτσι μια υποτιθέμενη συνωμοσία για την καταστροφή των ανθρώπων από τους Illuminati, μάλλον στερείται λογικής.
Μια επίδειξη των ικανοτήτων του Gargoyle είναι εδώ: https://youtu.be/fKVOtx7Blfk
Τελικά, ίσως να υπήρξε πράγματι η σκέψη να χρησιμοποιηθούν οι υπόγειες κατασκευές στο αεροδρόμιο και σαν καταφύγιο, αλλά το να διαφημίζεται έτσι μια υποτιθέμενη συνωμοσία για την καταστροφή των ανθρώπων από τους Illuminati, μάλλον στερείται λογικής.
166. Τα μυστηριώδη Erdstalls.
Τα Erdstalls (υπόγειοι χώροι, στα γερμανικά), είναι ένα εκτεταμένο δίκτυο τούνελ σκαμμένων μέσα στο έδαφος, πολύ στενών όμως και χαμηλών και με πολύ άβολες διασυνδέσεις για να έχουν κάποια προφανή χρήση.
Τα τούνελ αυτά, που αριθμούν περί τις 2000, βρίσκονται κυρίως στη νότια Γερμανία και Αυστρία, χωρίς να λείπουν όμως και από τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι έχουν μόνον μία είσοδο ενώ αποτελούνται από πολλούς κλάδους σε διαφορετικά επίπεδα, μήκους αρκετών δεκάδων μέτρων, που συχνά συνδέονται μεταξύ τους με κατακόρυφες διόδους που όμως είναι πολύ στενοί για να επιτρέπουν την άνετη χρήση τους και επιπλέον η μοναδική τους είσοδος δεν διευκολύνει την ανανέωση του αέρα.
Αλλά και οι ίδιοι οι διάδρομοι αν και λείοι και σχήματος οβάλ, είναι στενοί και χαμηλοτάβανοι και δεν είναι παράξενο ότι οι θρύλοι τους θέλουν σαν κατοικίες μικρόσωμων ανθρωπόμορφων πλασμάτων του δάσους (ξωτικά κλπ). Άλλοι θρύλοι θέλουν τους διαδρόμους να σχηματίζουν μία συνεχόμενη υπόγεια δίοδο κάτω από όλη σχεδόν την Ευρώπη!
Η αρχαιολογία έχει προσδιορίσει την κατασκευή τους στον 10ο-12ο μΧ αι., δεν έχει δώσει όμως ακόμα μια ικανοποιητική εξήγηση για τον σκοπό και τη χρήση τους, κάτι στο οποίο συμβάλει και η έλλειψη ευρημάτων μέσα στα τούνελ. Αυτή η έλλειψη ειδικά, δεν συνηγορεί στη χρήση τους σαν κατοικίες ούτε καν περιστασιακά (σε αντίθεση πχ με τις υπόγειες κατοικίες της Καππαδοκίας).
Πιθανότατα, κατασκευάστηκαν εσπευσμένα σαν καταφύγια για γυναικόπαιδα την εποχή των επιδρομών των Μογγόλων στην Ευρώπη, αλλά η σχετικά απότομη διακοπή των επιδρομών αυτών (εξαιτίας της αντίστασης που προέβαλαν οι Ευρωπαίοι αλλά και του θανάτου του αρχηγού των Μογγόλων) καθώς και η προβληματική κατασκευή των Erdstalls, δεν επέτρεψε την αξιοποίησή τους αργότερα. Και καθώς κατασκευάστηκαν σαν κρυψώνες, δεν είναι περίεργη η έλλειψη οποιασδήποτε γραπτής αναφοράς για την κατασκευή ή τη χρήση τους.
167. Το αεροπορικό μυστήριο του νησιού Mull, και η εξαφάνιση του F. Valentich.
Ο Mull όμως ήταν έμπειρος πιλότος, πρώην μέλος της RAF που πέταγε Spitfire, αν και τα τελευταία χρόνια ασχολούνταν με τις αγοραπωλησίες ακινήτων στα πλαίσια των οποίων βρέθηκε και στη συγκεκριμένη περιοχή, καθώς εξέταζε μια σχετική περίπτωση για το ξενοδοχείο που έμενε.
Στο ξενοδοχείο αυτό μάλιστα ανήκε και ο συγκεκριμένος αεροδιάδρομος, ενώ το μικρό μονοκινητήριο αεροσκάφος το είχε δανειστεί από τον διευθυντή του ξενοδοχείου.
Εξαιτίας της έλλειψης φωτισμού, η φίλη του χρειάστηκε να τον περιμένει για την προσγείωση στον αεροδιάδρομο κρατώντας δύο φακούς, μια προσγείωση όμως που δεν έγινε ποτέ, και χωρίς να βρεθεί κανένα ίχνος ούτε του ίδιου ούτε του αεροπλάνου παρά τις εντατικές έρευνες, μέχρι τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς, όταν το σε αποσύνθεση πτώμα του Gibbs βρέθηκε σε απόσταση 1.5 χιλιομέτρου από το ξενοδοχείο.
Η νεκροψία όμως δεν αποκάλυψε τραύματα που θα συνδέονταν με τον θάνατό του, ούτε παραμονή σε θαλασσινό νερό, οπότε το πόρισμα "θάνατος από υποθερμία" τροφοδότησε μάλλον παρά έδωσε τέλος στο μυστήριο.
Η σειρά του αεροπλάνου ήρθε 11 χρόνια αργότερα, όταν δύο δύτες ανέφεραν ότι ανακάλυψαν ένα αεροπλάνο με τα χρώματα και τον κωδικό του συγκεκριμένου, σε βάθος περίπου 30 μέτρων και σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από την τοπική ακτή, 20-25 χιλιόμετρα ανατολικότερα από τον αεροδιάδρομο του ξενοδοχείου.
Πολλές εικασίες διατυπώθηκαν, με την πιο πιθανή ο Gibbs να έχασε τον προσανατολισμό του και να πήδηξε από το αεροπλάνο πετώντας με την ελάχιστη ταχύτητα, εκτιμώντας ότι βρίσκονταν επάνω από τη θάλασσα, βρέθηκε όμως πάνω από την ξηρά. Κάποια δέντρα ανέκοψαν την πτώση του και ήταν αρκετά τυχερός ώστε μην υποστεί κατάγματα, αλλά η τύχη του σταμάτησε εκεί καθώς ενδεχομένως υπέκυψε από εσωτερική αιμορραγία και προφανώς από υποθερμία. Να σημειωθεί, ότι μία προσθαλάσσωση ενός αεροσκάφους με σταθερό σύστημα προσγείωσης όπως το συγκεκριμένο, οδηγεί σχεδόν πάντοτε σε ανατροπή του και τον πολύ πιθανό θάνατο των επιβαινόντων.
Ο γράφων προτείνει και ένα άλλο, πιο "τραβηγμένο" σενάριο. Ο Gibbs ίσως είχε κάποιον λόγο να θεωρηθεί νεκρός, οπότε πήδησε από το αεροσκάφος στην αρχή της διαδρομής απογείωσης χωρίς να γίνει αντιληπτός μέσα στο σκοτάδι. Ένα αεροσκάφος σωστά ρυθμισμένο θα απογειωθεί μόνο του και θα πετάξει για αρκετό διάστημα μέχρι να παρεκκλίνει αρκετά και να συντριβεί. Ο ίδιος ίσως υπολόγιζε να κρυφτεί για ένα διάστημα, αλλά κάτι πήγε στραβά και τελικά κατέληξε νεκρός από υποθερμία.
Μία καλή παρουσίαση των γεγονότων υπάρχει εδώ (Αύγ. 2023): https://www.youtube.com/watch?v=jb0hPGFgho8
Η εξαφάνιση του Frederick Valentich.
Στις 21 Οκτ. 1978, ο εικοσάχρονος ερασιτέχνης πιλότος F. Valentich ξεκίνησε με ένα μικρό μονοκινητήριο Cessna 182 από ένα αεροδρόμιο κοντά στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, για μία νυχτερινή πτήση δύο περίπου ωρών που θα τον έφερνε πάνω από νησί King Island, νότια της Μελβούρνης.
45 περίπου λεπτά μετά την απογείωσή του ανέφερε στον ασύρματο ότι κάτι περίεργο "σαν αεροσκάφος" με πολλά φώτα τον ακολουθούσε, και ότι τελικά πετούσε από επάνω του.
Στη συνέχεια ακούστηκαν κάτι περίεργοι ήχοι στον ασύρματο, σαν από πρόσκρουση, και ο Valentich μαζί με το αεροσκάφος του εξαφανίστηκαν. Μετά από 5 χρόνια βρέθηκε αρκετά μακριά σπό το ίχνος της πτήσης του ένα τμήμα από κάλυμμα κινητήρα, που σχεδόν σίγουρα ανήκε στο αεροσκάφος του.
Η αναφορά του στον ασύρματο έδωσε τροφή για πολλές υποθέσεις για "απαγωγή" του από εξωγήινους (η ταινία "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου" είχε κυκλοφορήσει μόλις ένα έτος νωρίτερα) και ο ίδιος ο Valentich ήταν θιασώτης των UFO. Ακόμα, είχε πτητική εμπειρία μόλις 150 ωρών, ενώ είχε απορριφθεί πολλές φορές όταν προσπάθησε να ενταχθεί στην Πολεμική Αεροπορία της Αυστραλίας αλλά και όταν στη συνέχεια επιδίωξε να αναβαθμίσει το πτυχίο του σε επαγγελματικό.
Η επικρατούσα άποψη είναι ο Valentich έπεσε θύμα οπτικής παραίσθησης (spacial disorientation), κάτι όχι σπάνιο σε πιλότους με μικρή εμπειρία που πετούν σε συνθήκες μειωμένης ορατότητας. Οπότε, τα τελευταία λεπτά μάλλον πέταγε ανάποδα και τα φώτα που έβλεπε ήταν αντανακλάσεις, λίγο πριν συντριβεί στη θάλασσα.
Εκατοντάδες ανθρώπινα λείψανα (πάνω από 300 σκελετοί) ήταν διασκορπισμένα στις όχθες, και όπως αποδείχτηκε και στον πυθμένα της, χωρίς να υπάρχει καμία ένδειξη ή ιστορική μαρτυρία για την προέλευσή τους.
Αυτό είναι ένα ερώτημα που, δεδομένης της φαινομενικής ολιγωρίας του στρατιωτικού μηχανισμού στο Περλ Χάρμπορ, δεν ακούγεται παράλογο, και βέβαια τίθεται συχνά από συνωμοσιολογικούς κύκλους στο διαδίκτυο.
Έτσι θα μπορούσε να ονομαστεί η "μανία" που εκδηλώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2020, αν και δεν αφορούσε κάποια λίθινη κατασκευή, αλλά μεταλλική από κάποιο γυαλιστερό και ανθεκτικό στην οξείδωση υλικό, με βάση τον σίδηρο ή το αλουμίνιο.
Ένα μυστήριο που εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και τις ημέρες μας (2023), καθώς οι σύγχρονες δυνατότητας χρονολόγησης και ανάλυσης DNA των λειψάνων μάλλον έκαναν το μυστήριο βαθύτερο, παρά το διαφώτισαν.
Οι σύγχρονες απόψεις πάντως συγκλίνουν στο ότι επρόκειτο για τρείς τουλάχιστον ομάδες προσκυνητών σε πολυετές "ιερό ταξίδι", και ενώ κάποια απ' αυτά τα άτομα εμφανώς έπεσαν θύματα ισχυρής χαλαζόπτωσης, οι περισσότεροι προφανώς υπέκυψαν στις γρήγορα μεταβαλλόμενες και επικίνδυνες τοπικές κλιματολογικές συνθήκες.
Το περίεργο είναι, ότι οι χρονολογίες των θανάτων παρουσιάζουν μεγάλη διασπορά και ξεκινούν από περίπου το 800 μΧ, φτάνοντας μέχρι και τις αρχές του 19ου αι.
Το ακόμα πιο περίεργο είναι, ότι μεταξύ των θυμάτων πέρα από άτομα ασιατικής καταγωγής που είναι κάτι το αναμενόμενο, φαίνεται ότι ειδικά στο γκρουπ του 19ου αι. υπήρχαν και άτομα από την ανατολική Μεσόγειο με γενετική συγγένεια με τους σημερινούς Κρητικούς!
Οπότε προς το παρόν, ο πυρήνας του μυστηρίου της λίμνης Roopkund ή "λίμνης των σκελετών", εξακολουθεί να υφίσταται.
169. Γνώριζε η αμερικανική κυβέρνηση για την επικείμενη επίθεση στο Περλ Χάρμπορ;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που, δεδομένης της φαινομενικής ολιγωρίας του στρατιωτικού μηχανισμού στο Περλ Χάρμπορ, δεν ακούγεται παράλογο, και βέβαια τίθεται συχνά από συνωμοσιολογικούς κύκλους στο διαδίκτυο.
Όπως είναι η γνωστό, η επίθεση έγινε νωρίς το πρωί της Κυριακής στις 7 Δεκεμβρίου 1941, μια ημέρα που "θα ζει στην καταισχύνη" όπως εξέφρασε τα συναισθήματα του αμερικανικού λαού ο πρόεδρος Ρούσβελτ (FDR) στην ομιλία του στο Κογκρέσο την επόμενη ημέρα, κηρύσσοντας ταυτόχρονα τον πόλεμο στην Ιαπωνία.
Αποτελούσε όμως πράγματι μια έκπληξη για την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Αμερικανών η επίθεση αυτή; Και ναι και όχι.
Όχι, επειδή υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ότι η Ιαπωνία "κάτι ετοίμαζε" και δεδομένου του εμπάργκο που της είχαν επιβάλει οι Αμερικανοί είτε θα αποδέχονταν την μοίρα της είτε θα πολεμούσε, και ο μόνος τρόπος να επικρατήσει θα ήταν μία αιφνιδιαστική επίθεση. Μια επίθεση που ο έμπειρος ναύαρχος Γιαμαμότο προσπάθησε να αποτρέψει, αλλά τελικά αναγκάστηκε να γίνει μέρος της.
Επιπλέον, οι Αμερικανοί διάβαζαν τα μηνύματα των Ιαπώνων καθώς είχαν σπάσει τους κώδικές τους και οπωσδήποτε κάτι σχετικά θα πρέπει να είχαν δει. Αν και συχνά οι διάφορες αρμόδιες υπηρεσίες δεν συντονίζονταν αρκετά (συχνά μάλιστα δρούσαν και ανταγωνιστικά), ώστε να υπάρχει μία σαφής "μεγάλη εικόνα".
Ακόμα, ο διοικητής του Στόλου του Ειρηνικού ναύαρχος H. Kimmel, δεν φημίζονταν για τη φαντασία στις αποφάσεις του, και άφησε ανεκμετάλλευτες πληροφορίες για ενδεχόμενη αιφνιδιαστική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ από αξιωματικούς της αεράμυνας των νησιών, καθώς και του ελληνικής καταγωγής πλοιάρχου του αμερικανικού ναυτικού αλλά και γνώστη της ιαπωνικής νοοτροπίας, Η. Ζαχαριά (E. Zacharias).
Όμως ναι, επειδή οι Αμερικανοί θεωρούσαν ότι ενδεχόμενη εχθρική ενέργεια θα αφορούσε μεγάλης έκτασης σαμποτάζ, γι' αυτό και η διάταξη των αεροσκαφών και των πλοίων τους (ειδικά των οκτώ θωρηκτών, καθώς ακόμα δεν είχε διαφανεί η υπεροχή των αεροπλανοφόρων) ήταν σε στενή παράταξη και σε ανοικτό πεδίο τα πρώτα, και δίπλα-δίπλα τα δεύτερα, ώστε να φυλάσσονται πιο εύκολα.
Κάτι φυσικά που τελικά διευκόλυνε τους Ιάπωνες στο να τους επιφέρουν μεγαλύτερες ζημιές.
Και η τύχη όμως έπαιξε σημαντικό ρόλο, τόσο υπέρ όσο και εναντίον των Αμερικανών.
Υπέρ τους ήταν ότι και τα τρία αεροπλανοφόρα τους έλειπαν, και μάλιστα ενώ το ένα θα έπρεπε να βρίσκεται ήδη στο Περλ Χάρμπορ, η άφιξή του καθυστέρησε εξαιτίας καιρικών συνθηκών. Τα άλλα δύο βρίσκονταν σε διαφορετικές προγραμματισμένες αποστολές, που δεν δημιουργούν υπόνοια ότι απομακρύνθηκαν επίτηδες.
Εναντίον τους, ήταν ότι δύο περιστατικά (μερικές δεκάδες λεπτά όμως πριν από την επίθεση) δεν αξιολογήθηκαν σωστά, με το ένα να αφορά τη βύθιση ενός μικρού άγνωστου υποβρυχίου λίγο έξω από το λιμάνι (επιβεβαιώθηκε μόλις το 2002!) και το δεύτερο να αφορά την παρανόηση ενδείξεων ραντάρ για πολλά αεροσκάφη που πλησίαζαν. Το ότι το ραντάρ είχε μόλις εγκατασταθεί, ότι το προσωπικό ήταν ακόμα ανεκπαίδευτο και ότι πράγματι αναμένονταν η άφιξη αμερικανικών αεροσκαφών, ήταν παράγοντες που συνέβαλαν στο να μην εντοπιστεί κάποια απειλή.
Οπότε, δεν υπάρχουν ουσιαστικά στοιχεία που να κάνουν βάσιμη την υποψία ότι η επερχόμενη επίθεση σκόπιμα αποκρύφτηκε, με σκοπό να καμφθούν οι αντιδράσεις αυτών (που ήταν και οι περισσότεροι) οι οποίοι δεν ήθελαν εμπλοκή της Αμερικής σε πόλεμο έξω από την ήπειρο της.
Μάλλον όμως δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τους Άγγλους, χαρακτηριστική μάλιστα ήταν η αντίδραση του Τσώρτσιλ (που πίεζε απελπισμένα τον Ρούζβελτ για την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο), ο οποίος την επόμενη ημέρα της επίθεσης είπε (σε παράφραση): "έκανα τον καλύτερο ύπνο της ζωής μου".
ΥΓ. Δεν είναι περίεργο, ότι αντίστοιχα συνωμοσιολογικά σενάρια διατυπώθηκαν και σε δύο άλλες πολύ γνωστές και με παγκόσμιο αντίκτυπο αιφνιδιαστικές επιθέσεις πολλά χρόνια αργότερα, αυτή της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους Δίδυμους Πύργους στη Ν. Υόρκη και αυτή της Χαμάς εναντίων Ισραηλινών οικισμών δίπλα από τη Λωρίδα της Γάζας, στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Και στις δύο περιπτώσεις, δύο κράτη με τις καλύτερα οργανωμένες υπηρεσίες πληροφοριών απέτυχαν να συνδυάσουν και να αξιολογήσουν επαρκώς πληροφορίες που υπήρχαν από διάφορες πηγές, ώστε να προκύψει η "μεγάλη εικόνα" μιας θανάσιμης απειλής.
170. Μονολιθομανία!
Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2020, όταν τυχαία εντοπίστηκε μία κολώνα ύψους 3 περίπου μέτρων, ισόπλευρης τριγωνικής διατομής 60 εκ., σε ένα ερημικό και δυσπρόσιτο σημείο στην περιοχή San Juan της Utah των ΗΠΑ (η περιοχή είναι γνωστή για τις εντυπωσιακές διαμορφώσεις των βράχων της). Μάλιστα αποδείχτηκε ότι η κολώνα είχε τοποθετηθεί εκεί από το καλοκαίρι του 2016, αλλά όλο αυτό το διάστημα είχε περάσει απαρατήρητη.
Όπως προαναφέρθηκε, η κολώνα ήταν κατασκευασμένη από μεταλλικά ελάσματα περτσινωμένα πάνω σε κάποιον εσωτερικό σκελετό και αποδόθηκε σε καλλιτεχνική δημιουργία, εμπνευσμένη (πιθανότατα) από τον μονόλιθο που εμφανίζεται στην ταινία "2001, Οδύσσεια του Διαστήματος" ο οποίος αποτελούσε το ορόσημο για την έναρξη της εξέλιξης του κοινού ανθρωποειδούς προγόνου, στον άνθρωπο.
Κανείς όμως από τους καλλιτέχνες που ασχολούνταν με παρόμοιες κατασκευές και ρωτήθηκε, δεν διεκδίκησε την πατρότητα του συγκεκριμένου έργου.
Όχι πολύ παράδοξα πάντως, μέσα στα επόμενα χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται απομιμήσεις σε πολλές διαφορετικές περιοχές του κόσμου, οι περισσότερες βέβαια έργα γνωστών καλλιτεχνών των περιοχών αυτών, με αποτέλεσμα μέσα σε δύο χρόνια να έχουν καταγραφεί πάνω από 200 περιπτώσεις "μονόλιθων", σχεδόν πάντα μεταλλικών.
Προφανώς οι κατασκευές αυτές δεν αποτελούν κάποιο μυστήριο, δηλώνουν όμως την αγάπη των ανθρώπων για το άγνωστο και την προθυμία τους να ασπαστούν όχι τις πιο προφανείς αλλά τις πιο παράδοξες εξηγήσεις, και αν περιέχουν και κάποια εξωγήινη δράση, τόσο το καλύτερο!
Και αν η περίπτωση αυτή σας θυμίζει κάπως την περίπτωση των Αγρογλυφικών (θέμα Νο7), δεν θα έχετε άδικο!
Στις 20 Ιουλίου 1973 άφηνε την τελευταία του πνοή ο ήδη διάσημος για τις ταινίες τύπου "καράτε" ηθοποιός Bruce Lee, σε ηλικία μόλις 32 ετών.
Απ' όλες τις θεωρίες συνωμοσίας, η αμφιβολία για το αν τα πουλιά στις ΗΠΑ είναι αληθινά ή drones με μορφή πουλιών (Birds Aren't Real) με σκοπό να κατασκοπεύουν τους κατοίκους της για λογαριασμό της κυβέρνησης, ίσως είναι η πιο τραβηγμένη.
Το Θηρίο της Ζεβοντάν (Beast of Gevaudan, ή La Bete στα γαλλικά) είναι μία πραγματική ιστορία με κάποιες δόσεις αναπόφευκτης υπερβολής, μια και πρόκειται για ένα απροσδιόριστο μεγάλο σαρκοφάγο που τρομοκρατούσε τους κατοίκους της περιοχής Gevaudan στη νότια Γαλλία, την περίοδο 1764-1767.
* για λίγες ημέρες σε τροχιά, μέχρι να μπει στην ατμόσφαιρα και να καεί.
171. Be water, my friend: Bruce Lee.
Γεννήθηκε στην Αμερική αλλά μεγάλωσε στο Χονγκ Κονγκ, τις σπουδές του όμως τις έκανε πάλι πίσω στην Αμερική, ενώ τελικά εγκαταστάθηκε στο Χονγκ Κονγκ όπου καθιερώθηκε και έγινε "συνώνυμος" με μια δική παραλλαγή του κινέζικου Κουγκ Φου, προλαβαίνοντας να γυρίσει από τα μέσα της δεκαετίας του 60 μέχρι τον θάνατό του, 6 ταινίες αυτού του τύπου.
Ο ξαφνικός θάνατος ενός τόσο καλογυμνασμένου και (φαινομενικά) υγιή αθλητή, με αδιευκρίνιστα τα πρωταρχικά αίτια (ο ίδιος ο θάνατος επήλθε από εγκεφαλικό οίδημα), έδωσε λαβή σε πολλές θεωρίες συνωμοσίας, μερικές από τις οποίες αναφέρονταν σε ανταγωνισμό του με τις "τριάδες" (τοπική μαφία), ή ακόμα και σε "κατάρα" που προκαλούσε τον θάνατο στα αρσενικά μέλη της οικογένειάς του σε νέα ηλικία (ειδικά μετά τον θάνατο του επίσης ηθοποιού γιού του σε κινηματογραφικό ατύχημα το 1993, σε ηλικία 28 ετών).
Όμως ο Λη, παρά την εξαιρετικά "fit" εξωτερική του εμφάνιση με το ελάχιστο λίπος, είχε αρκετά προβλήματα υγείας αλλά και εμμονές με συγκεκριμένου τύπου δίαιτας που απαιτούσε την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας νερού και χυμών. Ένας τραυματισμός στη σπονδυλική στήλη από άρση βαρών τον άφησε εξαρτημένο από αναλγητικά με βάση την ασπιρίνη, ενώ έκανε και χρήση κάνναβης και προς το τέλος της ζωής του και αρκετού αλκοόλ.
Η προσπάθειά του για την τέλεια εμφάνιση τον οδήγησε τρεις μήνες πριν από τον θάνατό του στην αφαίρεση των ιδρωτοποιών αδένων από τις μασχάλες του για να περιορίσει την μεγάλη εφίδρωση, από την οποία πάντως δεν κατάφερε να απαλλαγεί ουσιαστικά.
Δύο μήνες πριν τον θάνατό του, μία θερμή μέρα του Μαΐου κατά τη διάρκεια πρόβας γυρισμάτων έχασε τις αισθήσεις του και διακομίσθηκε στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε με εγκεφαλικό οίδημα αλλά ανέκαμψε.
Την ημέρα του θανάτου του (την πιο θερμή ημέρα εκείνης της χρονιάς για το Χονγκ Κονγκ) βρίσκονταν στο διαμέρισμα συνεργάτιδάς του για τη νέα ταινία που ετοίμαζε, έχοντας κάνει ήδη χρήση κάνναβης, όταν ένοιωσε έντονο πονοκέφαλο και η φίλη του του έδωσε ένα παυσίπονο που περιείχε ασπιρίνη. Λίγο αργότερα έπαψε να αντιδρά, και όταν διακομίσθηκε στο νοσοκομείο απλά βεβαιώθηκε ο θάνατός του, ενώ η νεκροψία έδειξε σοβαρό εγκεφαλικό οίδημα. Η κάνναβη και η ασπιρίνη δεν φάνηκε να συνδέονται με τον θάνατό του.
Ο βιογράφος του, Matthew Polly σε βιβλίο που έγραψε το 2018 ισχυρίζεται ότι ο θάνατος του Λη ήταν αποτέλεσμα θερμοπληξίας, αλλά μια πιο εμπεριστατωμένη έρευνα (βλ παρακάτω) θεωρεί ότι ήταν το νερό που κατανάλωνε σε μεγάλη ποσότητα ο Λη αυτό που τον οδήγησε στον θάνατο, σε συνδυασμό με πρόβλημα στα νεφρά του που φαίνεται να υπήρχε και γι' αυτό έπαιρνε και πολλά διουρητικά.
Αλλά όταν η πρόσληψη νερού υπερβαίνει την ικανότητα απέκκρισης προκαλείται υπονατριαιμία (ανεπάρκεια νατρίου στο αίμα), εγκεφαλικό οίδημα και σε σοβαρή περίπτωση θάνατος.
Μια αρκετά εκλαϊκευμένη, αλλά πλήρως επιστημονική ανάλυση για τα αίτια του θανάτου του Bruce Lee (στα αγγλικά) θα βρείτε εδώ: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9664576/
Και είναι ενδεχομένως τραγική ειρωνεία, ότι η το νερό που εκθειάζει ο Λη στη φράση που τον εκφράζει: Be water, my friend ("γίνε σαν το νερό, φίλε μου", εννοώντας να αποδέχεσαι τα γεγονότα και να προσαρμόζεσαι), ήταν αυτό που τελικά τον σκότωσε.
172. Μήπως τα πουλιά δεν είναι αληθινά;
Μάλιστα υποτίθεται ότι αυτή η ιστορία δεν είναι πρόσφατη, αλλά ξεκίνησε πριν πολλές δεκαετίες, ακόμα και όταν συστήματα με τέτοιες δυνατότητες παρακολούθησης θα ήταν τελείως ανέφικτα.
Και όμως έχει δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές (followers), που ακόμα και όταν ο νεαρός "δημιουργός" της θεωρίας αυτής Peter McIndoe δήλωσε δημόσια ότι διέσπειρε τη φήμη αυτή "για πλάκα" το 2017 για να δει μέχρι πού φτάνει η ευπιστία (βλ. βλακεία) των ανθρώπων, δεν έπεισε τους φανατικούς οπαδούς της ότι τώρα έλεγε την αλήθεια, και ότι δεν ήταν και αυτή η δήλωσή του μέσα στα πλαίσια της "συγκάλυψης της αλήθειας".
Την οποία αλήθεια γνωρίζουν "οι εκλεκτοί" ή αυτοί οι οποίοι έχουν "ανοικτές τις κεραίες τους" για οτιδήποτε αρπάξει το αυτί ή το μάτι τους, αν και αυτό που συνήθως συλλαμβάνουν είναι κυρίως ο ανεξέλεγκτος "θόρυβος" των μέρων κοινωνικής δικτύωσης.
Προφανώς, υπάρχουν ανέκαθεν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να πιστεύουν (σωστότερα: να βαυκαλίζονται) ότι αυτοί είναι οι "μυημένοι" ή οι "εκλεκτοί" που γνωρίζουν το κάτι παραπάνω, όπως τις μυστικές δραστηριότητες του κράτους, τα παραλειπόμενα της Ιστορίας, τον "αληθινό θεό" κλπ.
Πάλι καλά που η θεωρία δεν έχει συμπεριλάβει και όλα τα πουλιά παγκοσμίως, αλλά και έτσι αποτελεί μία όαση ευθυμίας ανάμεσα σε πιο σοβαρές ή σοβαροφανείς θεωρίες συνωμοσίας.
173. Ποιός ανατίναξε τους αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream;
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2022 μια σειρά υποθαλάσσιων εκρήξεων καταγράφηκαν από σεισμογράφους στη Βόρεια θάλασσα. Όπως φάνηκε από τη διαρροή μεθανίου αμέσως μετά, η έκρηξη προκάλεσε διάρρηξη του ενός από τους δύο παράλληλους κλάδους του νοτιότερου αγωγού Nord Stream 2, ενώ 17 ώρες αργότερα τρείς ακόμα εκρήξεις προκάλεσαν διάρρηξη και των δύο παράλληλων κλάδων του βορειότερου αγωγού Nord Stream 1 (εικόνα 1).
Οι αγωγοί αυτοί επρόκειτο να μεταφέρουν φυσικό αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία μέσω της Βόρειας θάλασσας χωρίς όμως να έχουν τεθεί ακόμα σε λειτουργία για διάφορους τεχνικούς και πολιτικούς λόγους, ήταν όμως γεμάτοι με φυσικό αέριο και υπό πίεση. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι αγωγοί φυσικού αερίου για αυτή τη χρήση, καθώς πολλοί ακόμα αγωγοί ήδη λειτουργούν μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης (εικόνα 2).
Από την αρχή ήταν φανερό ότι
επρόκειτο για σαμποτάζ, αλλά καμία χώρα από αυτές που φαινόταν ότι θα μπορούσαν
να είχαν κάποια εμπλοκή δεν αναλάμβανε την ευθύνη. Τελικά, από τις άμεσα
εμπλεκόμενες για γεωγραφικούς λόγους χώρες, Σουηδία, Δανία και Γερμανία, οι δύο
πρώτες σταμάτησαν τις έρευνές τους στις αρχές του 2024 και μόνο η Γερμανία τις
συνέχισε, κυρίως όμως σε δημοσιογραφικό επίπεδο.
Οι εκρήξεις ήταν αρκετά δυνατές για
να καταστρέψουν αρκετά μέτρα των αγωγών, που στα σημεία εκείνα βρίσκεται σε
βάθος 80 μέτρων περίπου, που σημαίνει ότι χρησιμοποιήθηκαν στρατιωτικού τύπου εκρηκτικά
βάρους μερικών εκατοντάδων κιλών συνολικά.
Δεδομένης της πυκνής κυκλοφορίας
πλοίων στη συγκεκριμένη περιοχή, τις προηγούμενες ημέρες των εκρήξεων πολεμικά πλοία
διαφορετικών εθνικοτήτων βρέθηκαν στη ζώνη αυτή, μεταξύ των οποίων του Δανικού,
Σουηδικού και Ρωσικού ναυτικού, ενώ τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, πλοία του
ΝΑΤΟ είχαν πραγματοποιήσει εκεί την ετήσια άσκηση BALTOPS 2022.
Παρ’ όλα αυτά, ένα σχετικά μικρό
νοικιασμένο ιστιοφόρο που είχε βρεθεί στην επίμαχη περιοχή λίγες μέρες πριν τις
εκρήξεις, τράβηξε την προσοχή των δημοσιογράφων. Το σκάφος με το όνομα "Ανδρομέδα" ήταν νοικιασμένο στη
Γερμανία από 6 σχετικά νέα σε ηλικία άτομα τα περισσότερα με στρατιωτικό
παρουσιαστικό. Για την ενοικίαση του σκάφους χρησιμοποιήθηκε ψεύτικο διαβατήριο
και το κυριότερο, μέσα στην καμπίνα του βρέθηκαν ίχνη εκρηκτικής ουσίας
παρόμοιας με αυτήν που κατάστρεψε τους αγωγούς. Πίσω από κάποια από αυτά τα
άτομα υπήρχαν εταιρείες «βιτρίνες», ενώ τουλάχιστον ένα ήταν Ουκρανικής
καταγωγής, κανένα όμως δεν ταυτοποιήθηκε με σιγουριά. Πάντως, πολλοί
υποστηρίζουν ότι η παρουσία της «Ανδρομέδας» αποσκοπούσε απλά στο να «θολώσει
τα νερά», καθώς είναι πολύ μικρό σκάφος για να υποστηρίξει μια τέτοια
επιχείρηση, η οποία θα απαιτούσε μάλλον τη χρήση ενός κανονικού υποβρυχίου.
Επειδή όλα τα εν δυνάμει
σχετιζόμενα με το συμβάν κράτη (Ρωσία, Ουκρανία, Μ. Βρετανία, ΗΠΑ) αρνούνται τη
δική τους συμμετοχή και «δείχνουν» κάποιο από τα άλλα κράτη, και καθώς η
«δουλειά» ήταν επαγγελματική και με χρήση εξοπλισμού υψηλής τεχνολογίας, δεν
πρόκειται να βρεθεί άκρη τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον.
Γερμανικές πηγές υποδείκνυαν τη
Ρωσία σαν υπεύθυνη του σαμποτάζ με το αιτιολογικό ότι είχαν διαπιστωθεί προβλήματα πριν ακόμα ξεκινήσουν οι αγωγοί να
λειτουργούν και η Ρωσία (Gazprom)
δεν ήθελε να πληρώσει ρήτρα καθυστερήσεων. Άλλες πηγές θυμίζουν ότι αντίστοιχο
σαμποτάζ έγινε τον Ιανουάριο του 2006 σε δύο επίγειους αγωγούς που
τροφοδοτούσαν με φυσικό αέριο τη Γεωργία, όταν η τελευταία εκδήλωσε την πρόθεσή
της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Από την άλλη πλευρά, αν σκεφτεί
κάποιος το ποιός επωφελείται περισσότερο (και έχει και τα μέσα), οι υποψίες
στρέφονται στις ΗΠΑ, οι οποίες υποστηρίζοντας αμέριστα την Ουκρανία και επιμένοντας
να αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο ένταξής της στο ΝΑΤΟ, πετυχαίνουν να πλήξουν
τα έσοδα της Ρωσίας και να αυξήσουν παράλληλα και τα δικά τους, καθώς κλήθηκαν
να αναπληρώσουν το κενό που άφησε η μη λειτουργία του Nord Stream με
δικό τους αρκετά ακριβότερο υγροποιημένο φυσικό αέριο. Επιπλέον έτσι
ισχυροποιείται και ο ρόλος της Ουκρανίας, όσο η Ρωσία αναγκάζεται να περνάει το
φυσικό αέριο από τα εδάφη της πρώτης για την τροφοδοσία της Ευρώπης.
Δεν πρέπει να είναι άσχετη και η
δήλωση του προέδρου των ΗΠΑ Joe Biden παρουσία και του Γερμανού καγκελάριου Olaf Scholz στις
7/2/2022, ότι «θα θέσουμε τέρμα σ΄ αυτόν (τον αγωγό Nord Stream)», σχολιάζοντας το
ενδεχόμενο να επιτεθεί η Ρωσία στην Ουκρανία, κάτι που συνέβη λίγες ημέρες
αργότερα (24/2/2022).
174. Το Θηρίο της Ζεβοντάν.
Έχουν καταγραφεί πάνω από διακόσιες επιθέσεις σε κατοίκους της περιοχής, κυρίως βοσκούς, με πάνω από εκατό θανάτους ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις τα θύματα βρέθηκαν κατασπαραγμένα.
Η υπόθεση πήρε τέτοιες διαστάσεις, που ασχολήθηκε προσωπικά ο βασιλιάς Λουδοβίκος 15ος, στέλνοντας μια στρατιωτική δύναμη συνοδευόμενη από έμπειρους κυνηγούς, για να το σκοτώσουν.
Παρόλα αυτά το θηρίο κατάφερνε να γλυτώσει, μέχρι που ένας ντόπιος κυνηγός κατόρθωσε να το σκοτώσει (προφανώς, καθώς οι επιθέσεις σταμάτησαν), μάλιστα ταρίχευσε το περίεργο ζώο πρόχειρα και το έστειλε στον Λουδοβίκο για να το δει, ο οποίος όμως αρνήθηκε επειδή εξαιτίας των συνθηκών είχε αρχίσει να αποσυντίθεται.
Ενδέχεται να επρόκειτο για έναν ιδιαίτερα μεγαλόσωμο λύκο κάτι όμως που θα ήταν περίεργο, δηλαδή να μην έχει αναγνωριστεί σαν τέτοιος ούτε από τους κυνηγούς ούτε από τους κατοίκους της περιοχής που ήταν ιδιαίτερα εξοικιωμένοι με τους λύκους, καθώς λυμαίνονταν εκείνη την εποχή τη Γαλλία.
Επίσης περίεργο είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις νεαρές γυναίκες ακόμα και παιδιά κατάφεραν να του ξεφύγουν τραυματίζοντάς το μάλιστα με δόρατα, και μια τέτοια περίπτωση απεικονίζεται στο άγαλμα στην εικόνα επάνω, που βρίσκεται στην πόλη Auvers στο Haute Loire.
Υπάρχει και η άποψη ότι επρόκειτο για κάποιο υβρίδιο λύκου με μεγαλόσωμο σκύλο, ή το πιθανότερο για ένα νεαρό λιοντάρι ή πούμα που κάποιος αριστοκράτης το διατηρούσε στον ιδιωτικό ζωολογικό κήπο του σαν κουτάβι (κάτι αρκετά συνηθισμένο) και όταν μεγάλωσε είτε το απελευθέρωσε είτε δραπέτευσε, με τη λαϊκή φαντασία να προσθέτει τις υπόλοιπες λεπτομέρειες.
Δύο ταινίες έχουν γυριστεί με σχετικό θέμα, "Η Αδελφότητα των Λύκων", 2001, με πρωταγωνιστές τον Βενσάν Κασέλ και τη Μόνικα Μπελούτσι, και "The Beast of Gevaudan", 2003.
175. Ο "Μαύρος Ιππότης" του Διαστήματος.
Αυτό είναι το όνομα (Black Knight Satellite) που έχει δοθεί σε ένα αντικείμενο που περιφέρονταν* σε τροχιά γύρω από τη Γη, από αυτούς που με αρκετή δόση φαντασίας και σαφώς συνωμοσιολογικό σκεπτικό, επιμένουν να βλέπουν ένα εξωγήινο σκάφος.
Η ιστορία ξεκίνησε ουσιαστικά το 2017, όταν ήλθε στη δημοσιότητα μία φωτογραφία (επάνω, με το αντικείμενο να εμφανίζεται στο κάτω μέρος) τραβηγμένη το 1998 από το πλήρωμα του Διαστημικού Λεωφορείου STS-88, κατά τις αρχικές εργασίες συναρμολόγησης του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS). Το αντικείμενο ήταν μία θερμική κουβέρτα που ξέφυγε κατά την τοποθέτησή της και αφέθηκε να διολισθήσει μακριά.
Αυτοί που βλέπουν όμως ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο, θεωρούν ότι είναι εκεί εδώ και 13.000 χρόνια(!) σε πολική τροχιά, και ότι σήματά του έχει λάβει ο Τέσλα το 1899 (τα οποία μάλλον ήταν εκπομπές pulsar, άγνωστες εκείνη την εποχή), ενώ περίεργες θεωρήθηκαν και κάποιες αντανακλάσεις ραδιοκυμάτων με καθυστέρηση χρόνου που ανίχνευσαν Νορβηγοί ραδιομηχανικοί, τη δεκαετία του 1920.
Όμως, οι ισχυρισμοί των συνωμοσιολόγων είναι φανερό ότι αποτελούν τελικά συρραφή πολλών άσχετων μεταξύ τους ιστοριών.
Μία απ' αυτές είναι, ότι πράγματι υπήρξε ένα βρετανικό πρόγραμμα "Black Knight" μεταξύ των ετών 1958-1965, αλλά ποτέ δεν έθεσε ένα διαστημόπλοιο σε τροχιά, καθώς δοκίμαζε μόνο συστήματα επανεισόδου στην ατμόσφαιρα από βαλλιστική τροχιά.
Μία άλλη, ότι το 1960 ένα κάλυμμα από ένα αμερικανικό (κατασκοπευτικό, σε πολική και έντονα ελλειπτική τροχιά) διαστημόπλοιο της σειράς Discovery, "έχασε" πράγματι ένα αρκετά μεγάλο κάλυμμά του.
Όμως η καλύτερη απόδειξη ότι πράγματι πρόκειται για "διαστημικό σκουπίδι" από την αποστολή STS-88, είναι η καθαρή φωτογραφία που τραβήχτηκε με τη φωτογραφική μηχανή και το αντικείμενο στην ίδια ακριβώς τροχιά και με ελάχιστη σχετική ταχύτητα μεταξύ τους, κάτι πρακτικά αδύνατον να συμβεί με κάποιο άλλο διαστημόπλοιο παρά μόνο κατόπιν εξαντλητικών και ενεργοβόρων ελιγμών. Κάτι μη ρεαλιστικό αν δεν έχει ήδη προβλεφθεί στο πρόγραμμα της αποστολής, σε αντίθεση με αυτό που μερικές σκηνές από την ταινία "Gravity" του 2013, αφήνουν να εννοηθεί.
* για λίγες ημέρες σε τροχιά, μέχρι να μπει στην ατμόσφαιρα και να καεί.
176. Μία (παραλίγο) απίθανη απόδραση (Colditz Cock).
Έχει προηγηθεί η εκτέλεση 50 δραπετών της "Μεγάλης Απόδρασης" από το Stalag Luft III τον Μάρτιο του 1944, και οι προσπάθειες απόδρασης πλέον αποθαρύνονταν από τη Συμμαχική Διοίκηση.
Παρόλα αυτά, μία ομάδα αιχμαλώτων κυρίως αεροπόρων, αποφασίζει να κατασκευάσει ένα διθέσιο ανεμόπτερο(!) μέσα στη σοφίτα της εκκλησίας του στρατοπέδου και να το εκτοξεύσει με ολίσθηση επάνω από έναν πρόχειρο διάδρομο από σανίδες, που θα στρώνονταν στην εφαπτόμενη οροφή μιας πτέρυγας της εκκλησίας, που δεν ήταν ορατή από τους φύλακες και την αυλή. Για την εκτόξευση, θα χρησιμοποιούσαν ένα σύστημα τροχαλιών και σαν αντίβαρο μία μπανιέρα γεμάτη κομμάτια μπετόν, ενώ η όλη κατασκευή θα γίνονταν από υλικά που θα μπορούσαν να ανακτήσουν επιτόπου.
Η κατασκευή των τμημάτων του ανεμόπτερου θα γίνονταν πίσω από έναν ψεύτικο τοίχο, στη σοφίτα.
Φυσικά, μόνο δύο άτομα θα δραπέτευαν, αλλά η ιδέα ήταν να πληροφορήσουν τον έξω κόσμο για ενδεχόμενες βιαιοπραγίες των Γερμανών εναντίον των αιχμαλώτων, καθώς η ήττα της Γερμανίας ήταν φανερή.
Το ανεμόπτερο είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, όταν τον Απρίλιο του 1945 οι Αμερικανοί κατέλαβαν το κάστρο και ελευθέρωσαν τους αιχμαλώτους. Η φωτογραφία επάνω, είναι η μοναδική που υπάρχει από το ανεμόπτερο και την τράβηξε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που συνόδευε τα στρατεύματα. Καθώς όμως η περιοχή του κάστρου περιήλθε στην κατοχή των Σοβιετικών, η ανάκτηση του ανεμόπτερου δεν έγινε δυνατή και τελικά καταστράφηκε.
Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ.
Το 1971, η τηλεοπτική ταινία "The Birdmen", είχε σαν κύριο θέμα την κατασκευή του ανεμόπτερου αυτού, αλλά για διαφορετικό λόγο και με "happy end" την πτήση και διαφυγή δύο αιχμαλώτων.
Το 1993, ένα μοντέλο σε κλίμακα 1/3 πέταξε πράγματι από το συγκεκριμένο κάστρο και προσγειώθηκε με επιτυχία χαμηλότερα.
Καθώς τα σχέδια του ανεμόπτερου είχαν διασωθεί (φυλάσσονται στο Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο - IWM, στο Λονδίνο), το 1999 ένα πλήρως λειτουργικό αντίγραφο κατασκευάστηκε και πέταξε από Βρετανικό αεροδρόμιο, υπό την παρουσία πολλών από την ομάδα που είχαν ασχοληθεί με την κατασκευή του πρωτότυπου.
Τέλος, τον Μάρτιο του 2012, ένα τηλεκατευθυνόμενο αντίγραφο πλήρους μεγέθους (ανεπάνδρωτο) πέταξε από το κάστρο του Colditz και προσγειώθηκε σχεδόν 200m μακρύτερα, πέρα από τον ποταμό Mulde όπως ήταν το αρχικό σχέδιο. Αυτό το ανεμόπτερο φυλάσσεται στο μουσείο του κάστρου.
Ενώ το 2016, εκδόθηκε το βιβλίο "Flight from Colditz" που φυσικά αναφέρεται στη σχετική ιστορία.
177. Ένας Διαστημικός (Αστικός) Μύθος.
Που δεν είναι άλλος παρά αυτός που είχε κυκλοφορήσει στα τέλη της δεκαετία του 1960, ότι δηλαδή η NASA είχε ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια για να κατασκευαστούν στυλό που θα έγραφαν στο Διάστημα, ενώ οι (τότε) Σοβιετικοί επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν απλά...μολύβια.
Είναι όμως πράγματι έτσι;
Οι Αμερικανοί, όπως και οι Σοβιετικοί κοσμοναύτες, αρχικά χρησιμοποιούσαν μολύβια, μάλιστα η NASA είχε αγοράσει μηχανικά μολύβια προς 130 δολάρια το ένα, που αποτέλεσε από μόνο του ένα μικρό σκάνδαλο.
Όμως, μετά το ατύχημα με το Apollo 1, φάνηκε ότι ο γραφίτης δεν είναι το κατάλληλο υλικό για να κυκλοφορεί (σε θρύμματα ή σκόνη) στο ευαίσθητο περιβάλλον του θαλαμίσκου.
Η εταιρεία στυλό Fisher Pen Co, επένδυσε ένα εκατομμύριο δολάρια για να αναπτύξει ένα στυλό (που το παντετάρισε το 1965), το οποίο μπορούσε να γράφει ανάποδα, σε συνθήκες μικροβαρύτητας, σε μεγάλος εύρος θερμοκρασιών, ακόμα και μέσα στο νερό.
Το μυστικό του ήταν ένας θάλαμος αζώτου υπό πίεση 2.4 bar (όσο περίπου τα λάστιχα ενός αυτοκινήτου) πίσω από το μελάνι, το οποίο είχε υφή ζελέ.
Το 1968, η NASA παρήγγειλε 400 από τα στυλό αυτά, και την επόμενη χρονιά οι Σοβιετικοί (!) παρήγγειλαν 100 στυλό και 1000 ανταλλακτικές φύσιγγες μελάνης (εικόνα επάνω). Και οι μεν και οι δε επωφελήθηκαν από μία γενναία έκπτωση, που έκανε το κάθε στυλό να τους κοστίσει μόνο 2.39 δολάρια.
Το στυλό της Fisher συνδέεται και με μία ενδιαφέρουσα ιστορία, αν και όχι τόσο δραματική όσο την παρουσιάζει συχνά ο τύπος. Στο στενό περιβάλλον της σεληνακάτου της πρώτης προσελήνωσης, σε έναν μικρό διακόπτη έσπασε ή λαβή του. Ο διακόπτης αυτός όπλιζε το σύστημα αναχώρησης της σεληνακάτου από τη Σελήνη, υπήρχαν όμως εναλλακτικές λύσεις. Ο Buzz Aldrin πάντως χρησιμοποίησε το στυλό σαν μοχλό για να οπλίσει τον διακόπτη.
Σήμερα μπορεί κάποιος να αγοράσει το στυλό αυτό από 50-100 δολάρια, η δεύτερη τιμή αφορά την αυθεντική Διαστημική έκδοση.
178. Η "μυστηριώδης" έπαυλη της Sarah Winchester
Στο βιβλίο περιγράφεται πώς η χήρα του Winchester επισκεύθηκε ένα μέντιουμ στη Βοστώνη όπου ζούσε τότε, ο οποίος την έπεισε ότι έπρεπε να κατασκευάσει ένα μεγάλο σπίτι για να "αναπαυθούν" οι ψυχές των θυμάτων από τα όπλα του συζύγου της, και ότι θα πέθαινε όταν οι εργασίες θα ολοκληρώνονταν.
Αυτό που πράγματι συνέβη, είναι ότι η Sarah μετά τον θάνατο του συζύγου της μετακινήθηκε στην Καλιφόρνια και αγόρασε στη σημερινή περιοχή San Jose μία τεράστια έκταση, όπου ξεκίνησε την κατασκευή ενός τεράστιου και δαιδαλώδους σπιτιού συνολικής επιφάνειας 2230 τετ. μέτρων, η οποία διήρκεσε 38 χρόνια.
Από έρευνες όμως για τη συγγραφή της βιογραφίας της το 2010, δεν προκύπτει ότι είχε ασχοληθεί με τον πνευματισμό, ούτε ότι είχε επισκευτεί μέντουμ, ούτε το συγκεκριμένο όνομα μέντιουμ που αναφέρεται στο βιβλίο ήταν υπαρκτό.
Σήμερα το σπίτι είναι μουσείο, αλλά λίγο πολύ η ιστορία του "εξευμενισμού των πνευμάτων" εξακολουθεί να κυκλοφορεί.
Πάντως τα γεγονότα δείχνουν ότι η Sarah είχε ένα ταλέντο στις μεσιτείες και κέρδισε αρκετά χρήματα απ' αυτές, πέρα από την τεράστια για τα δεδομένα της εποχής περιουσία που της κληροδότησε ο σύζυγός της. Επιπλέον, η Sarah της άρεσε να ασχολείται με την αρχεκτονική αν και συχνά άλλαζε γνώμη για τη διάταξη των χώρων.
Τέλος, η Sarah ήταν μία πραγματική φιλάνθρωπος, η οποία πέρα από κατ' ευθείαν δωρεές που έκανε όπως στο πανεπιστήμιο Yale και σε νοσοκομεία για έρευνα για τη θεραπεία της φυματίωσης (από την οποία πέθανε ο σύζυγός της), χρησιμοποίησε το χτίσιμο της έπαυλης σαν ευκαιρία για να δώσει δουλειά για πολλά χρόνια και με καλές συνθήκες σε πολλούς ανθρώπους κυρίως μετανάστες, στη μαστιζόμενη τότε από ανεργία περιοχή εκείνη.
Αν αυτή της η ενέργεια έχει να κάνει με τύψεις σχετικά με τις επαγγελματικές δραστηριότητες του συζύγου της, δεν θα το μάθουμε ποτέ, είναι κρίμα όμως να έχει γίνει γνωστή για τους λάθους λόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου