Μύθοι, Μυστήρια και Μυθιστορήματα (Γ' Μέρος, 81-120)

 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ (συνέχεια από το Β' Μέρος, στο ίδιο blog, https://geometax12.blogspot.com/2020/12/blog-post.html)

81. Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
82. OΙ ΜΟΝΟΛΙΘΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΥΠΟΓΕΙΟ» ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ
83. ΟΙ ΣΦΑΙΡΙΚΕΣ ΠΕΤΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ, Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΚΟΛΩΝΑ ΣΤΟ ΔΕΛΧΙ, Η             ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ, ΚΑΙ Ο ΠΥΡΗΝΑΣ 7.
84. ΠΑΡΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΠΗΔΑ! (ΥΠΟΘΕΣΗ DON COOPER)
85. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ ΝΤΑΪΑΝΑΣ
86. ΥΠΗΡΞΕ Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ;
87. ΕΝΑ ΚΥΝΗΓΙ ΘΗΣΑΥΡΟΥ 36 ΕΤΩΝ
88. ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ; ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ.
89. ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ;
90. ΜΠΟΡΕΙ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ;
91. ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΠΙΜΗΚΗ ΚΡΑΝΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ; (ΚΑΙ ΤΟ STARCHILD)
92. ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;
93. ΠΟΙΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ;
94. ΠΟΣΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΤΕΣΛΑ;
95. ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΤΕΙΧΗ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ
96. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΩΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ;
97. ΕΙΝΑΙ Η "ΟΣΤΕΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ", ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;
98. ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΒΑΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΗΧΟΙ
99. ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ, ΠΛΑΝΗΤΗΣ X ή 9, ΠΛΑΝΗΤΗΣ NIBIRU
100. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΩΝΑΣΗ
101. H ΛΕΓΕΩΝΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΙΚΛ ΡΟΚΦΕΛΕΡ
102. ΟΙ ΣΠΗΛΙΕΣ ΣΤΟ LONGYOU ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ, Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΒΑΖΩΝ ΣΤΟ ΛΑΟΣ, ΟΙ ΣΠΗΛΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ ΚΑΙ Η CUEVA DE LOS TAYOS
103. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΒΟΥΝΟ KAILASH
104. ΕΙΝΑΙ ΟΙ KALASH ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ;
105. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΩΝ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΩΝ
106. ΥΠΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ΜΥΑΛΟΥ, ΠΟΣΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ;
107. Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΛΗΘΑΡΓΙΚΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΤΙΔΑ KΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ P.A.DIENACH
108. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ELLEN AUSTIN;
109. Η "ΚΑΤΑΡΑ" ΤΟΥ ΤΟΥΤΑΓΧΑΜΩΝ
110. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ SOMERTON"
111. ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ
112. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΙ ΤΟ "ΑΕΙΚΙΝΗΤΟ";
113. ΕΙΝΑΙ Η ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ;
114. ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ ΤΟΥ 2019 ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ;
115. ΗΤΑΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ Ι. ΜΕΤΑΞΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ;
116. ΗΤΑΝ Ο ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ;
117. ΟΙ ΠΛΑΚΕΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΖΩΡΤΖΙΑ
118. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΔΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;
119. ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Ο ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ;
120. ΘΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΕΙ ΤΟ ΓΚΙΟΜΠΕΚΛΙ ΤΕΠΕ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ;

Συνεχίζεται στο Δ' Μέρος, στο ίδιο blog (https://www.blogger.com/blog/post/edit/2035626803550712347/4990371689475520383)

81. H Βίβλος του διαβόλου (Codex Gigas)

Πρόκειται για ένα τεράστιο βιβλίο, το μεγαλύτερο βιβλίο που σώζεται από την εποχή του Μεσαίωνα, διαστάσεων 92 X 50 X 22(πάχος) cm, βάρους 75 kg, που αποτελείται από 310 φύλλα (αρχικά 320) δερμάτινης προέλευσης.

Περιέχει το Ευαγγέλιο, κάποια έργα του Εβραίου ιστορικού Ιώσηπου Φλάβιου, την εγκυκλοπαίδεια του Ισίδωρου της Σεβίλλης, το χρονικού του Κοσμά της Πράγας και ιατρικές εργασίες, όλα στα λατινικά, ενώ είναι διακοσμημένο 57 έγχρωμες εικόνες μεγάλου μεγέθους.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, είναι έργο ενός μοναχού που υπογράφει σαν «Hermanus inclusus» του μοναστηριού του αγίου Βενέδικτου, στο Podlazice της σημερινής Τσεχίας.

Το έργο θεωρείται ότι ολοκληρώθηκε το 1229, ενώ το 1594 αποτέλεσε τμήμα της συλλογής του αυτοκράτορα Ροδόλφου Β΄ στην Πράγα.

Μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο, το 1648 όλη συλλογή μαζί με το βιβλίο αυτό μεταφέρθηκαν στη Στοκχόλμη σαν λάφυρο πολέμου.

Λίγα χρόνια αργότερα, για να το διασώσουν από φωτιά που ξέσπασε στη βιβλιοθήκη το πέταξαν από το παράθυρο, τραυματίζοντας έναν άνθρωπο και προκαλώντας ζημιά στο βιβλίο (έτσι χάθηκαν τα 10 φύλλα του). Το βιβλίο παραμένει στη εθνική βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης, αν και δεν είναι πλέον επισκέψιμο από το ευρύ κοινό.

Αυτό που έχει δώσει στο βιβλίο τη φήμη του σαν κάτι το μυστηριώδες και διαβολικό, είναι η ολόσωμη εικόνα του διαβόλου στο φύλλο 290 και ο θρύλος που συνοδεύει την συγγραφή του.

Η εικόνα του διαβόλου είναι μια αρκετά διαφορετική εκδοχή από τις συνηθισμένες, αλλά προφανώς υπάρχει σαν αντιδιαστολή στην εικόνα του παράδεισου, που και αυτή αρκετά διαφοροποιημένη από τα καθιερωμένα, εμφανίζεται στην απέναντι σελίδα.

Ο θρύλος πάντως θέλει να γράφηκε σε μία νύκτα από έναν καλόγερο για να αποφύγει την σκληρή τιμωρία του να χτιστεί ζωντανός, ο οποίος όμως συνειδητοποιώντας το αδύνατον του εγχειρήματος πούλησε την ψυχή του στο διάβολο, τον οποίο και απεικόνισε όπως του εμφανίστηκε. Ο θρύλος αυτός πιθανότητα προέκυψε από την παρερμηνεία του inclusus σαν «έγκλειστος» ενώ μάλλον σημαίνει τον ερημίτη.

Το πιθανότερο βέβαια είναι το βιβλίο να γράφηκε μέσα σε τουλάχιστον μια εικοσαετία, από τον ίδιο πάντως άνθρωπο όπως έδειξε η εξέταση του γραφικού χαρακτήρα.

82. Oι μονολιθικές εκκλησίες της Αιθιοπίας και το «Υπόγειο» της Μάλτας

Στην Αιθιοπία, στην πρωτεύουσά της κατά τον 12^ο αι. Lalibela στα βόρεια της χώρας, βρίσκονται 11 εκκλησίες που είναι κυριολεκτικά σμιλεμένες μέσα στο βραχώδες έδαφος και μάλιστα η κάθε μια είναι ελεύθερη τριγύρω της και όχι σκαλισμένη στην πλευρά κάποιου βράχου.

Οι εκκλησίες αυτές που αποτελούν μέρος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco, δημιουργήθηκαν τον 12^ο αι. από τον τότε βασιλιά και μετέπειτα άγιο της Αιθιοπίας Lalibela, κατά τον θρύλο σε 24 χρόνια και με τη βοήθεια αγγέλων, αλλά καθ’ όλες τις ενδείξεις σε πολύ μεγαλύτερο διάστημα, με σκληρή εργασία ντόπιων κατοίκων και με τα απλά εργαλεία της εποχής εκείνης.

Οι εκκλησίες είναι σκαμμένες μέσα σε συμπαγή βράχο με αρκετό ελεύθερο χώρο περιφερειακά, με τη μεγαλύτερη να βρίσκεται σε βάθος 10m σε σχέση με το επίπεδο του εδάφους και να έχει διαστάσεις κάτοψης 33 X 22m. Η πιο εντυπωσιακή όμως είναι αυτή του Αγίου Γεωργίου (Bete Giyorgis) με τη σταυροειδή μορφή (εικόνα επάνω).

Αν και ο σκοπός της κατασκευής των εκκλησιών αυτών είναι γνωστός (ο Lalibela ήθελε να δημιουργήσει μια «νέα Ιερουσαλήμ» μετά την κατάληψή της από τους Άραβες), πολλές λεπτομέρειες της κατασκευής παραμένουν άγνωστες, όπως πού εναποτέθηκαν οι βράχοι και τα τρίμματα, τι εργαλεία χρησιμοποιήθηκαν και αν υπήρξε εξωτερική βοήθεια.

Με την ευκαιρία, θα πρέπει να αναφερθεί ότι στην Ινδία υπάρχει ο μεγαλύτερος αριθμός από σκαμμένους στο βράχο ναούς και μοναστήρια με πάνω από 1500 κατασκευές, με σημαντικότερη (και μεγαλύτερη) αυτή του ναού Kailasa ή Kailasha (εικόνα επάνω), στο σύμπλεγμα των σπηλιών Ellora (Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιά UNESCO), στη δυτική Ινδία. Πολύ γνωστός είναι και ο ναός Vettuvan Koil, στα νότια της Ινδίας.

Το «Υπόγειο» Hal Saflieni στη Μάλτα (εικόνα επάνω) είναι ένα δαιδαλώδες υπόγειο σύμπλεγμα σκαμμένο στο ασβεστολιθικό έδαφος ηλικίας 5000 ετών, που σαφώς έχει χρησιμοποιηθεί και σαν τεράστια νεκρόπολη. Γιατί η εκπληκτική ακουστική που προκύπτει από την κατασκευή των πολλών καμπυλωτών θαλάμων που συνδέονται μεταξύ τους με διαδρόμους και ιδιαίτερα η κεντρική αίθουσα που ονομάζεται «θάλαμος του μαντείου», δίνουν την εντύπωση ότι έχει χρησιμοποιηθεί και σαν μαντείο.

Το μεγάλο μυστήριο όμως είναι, αν οι εξαιρετικές ακουστικές ιδιότητες του χώρου που ενισχύουν τη φωνή μέχρι και 100 φορές στη συχνότητα συντονισμού των 110 Hz, κάνοντας τον ήχο να δονεί όλο το σώμα και να ενισχύει έτσι τις μυστικιστικές εμπειρίες, ήταν αποτέλεσμα μιας πολύ προηγμένης γνώσης ή προέκυψε τυχαία.

Πρόσφατες μελέτες μάλιστα βρήκαν ότι η ηχητική συχνότητα των 110 Hz προκαλεί μεταβολές στον ανθρώπινο εγκέφαλο με τρόπο που επηρεάζεται η επεξεργασία των συναισθημάτων, κάτι που δεν συμβαίνει σε άλλες συχνότητες.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η συχνότητα αυτή αντιστοιχεί στη χαμηλότερη από τις τρεις που ακούγονται στη βουδιστική "μάντρα" ΟΜ και αποτελεί επίσης το ανώτερο όριο των εγκεφαλικών κυμάτων "γάμμα".
Αν λοιπόν το Hal Saflieni, που αποτελεί μέρος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco, ήταν πράγματι μαντείο, οι ιερείς θα έπρεπε να ήταν άντρες, επειδή τον συντονισμό στα 110 Hz τον επιτυγχάνει μόνο η αντρική φωνή σε ορισμένους ήχους (βαθύ ..οοο..) και ένα είδος αρχαίου τύμπανου.

83. Οι σφαιρικές πέτρες της Κόστα Ρίκα, η σιδερένια κολώνα στο Δελχί, η μπαταρία της Βαγδάτης και ο πυρήνας 7.

Στο νότιο τμήμα της Κόστα Ρίκα, στην περιοχή του Δέλτα των Diquis, όπου αναπτύχθηκε ο ομώνυμος προκολομβιανός πολιτισμός, έχουν βρεθεί από το 1930 και μετά περισσότερες από 300 λίθινες συμπαγείς σφαίρες διαφόρων μεγεθών, από διάμετρο μερικών εκατοστών μέχρι και πάνω από δύο μέτρα και βάρους μέχρι και 16 τόνους.

Αν και ο τρόπος κατασκευής τους έχει διαλευκανθεί (με χειρωνακτική εργασία και απλά εργαλεία), το ίδιο και ο τόπος κατασκευής τους (ένα λατομείο γύρω στα 80 km μακρύτερα από την περιοχή που βρέθηκαν), η χρήση τους παραμένει μυστήριο. Κατασκευασμένες από ένα είδος βασάλτη (ηφαιστειακό πέτρωμα), οι περισσότερες βρέθηκαν όταν εκκαθαρίζονταν μια έκταση για τη δημιουργία φυτείας μπανάνας.

Αρκετές από τις σφαιρικές πέτρες καταστράφηκαν κατά την εκσκαφή τους ή στην προσπάθεια κάποιων να εντοπίσουν κρυμμένους θησαυρούς στο εσωτερικό τους, αλλά οι περισσότερες διασώθηκαν και χρησιμοποιούνται σήμερα σε δημόσια κτήρια και κάποια πολυτελή ιδιωτικά.

Ο γνωστός συγγραφέας και υποστηρικτής της «εξωγήινης» γνώσης των αρχαίων πολιτισμών Έριχ φον Ντένικεν, είχε αναφερθεί στην ύπαρξή τους στο βιβλίο του «Chariots of the Gods» του 1968, (ελληνικός τίτλος «Αναμνήσεις από το Mέλλον»).

Ο Ντένικεν προφανώς υπέθετε κάποια εξωγήινη επίδραση για την κατασκευή και χρήση τους, αλλά οι ειδικοί υποθέτουν ότι σηματοδοτούσαν (ενδεχομένως και διακοσμούσαν) τον δρόμο προς τις κατοικίες σημαντικών φυλάρχων των Diquis.

Αν και οι σφαίρες της Κόστα Ρίκα είναι οι γνωστότερες παγκόσμια, δεν είναι και οι μοναδικές. Παρόμοιες αλλά και μεγαλύτερες έχουν βρεθεί στο Μεξικό και στη Βοσνία, στην τελευταία μάλιστα το 2016 βρέθηκε μια με διάμετρο γύρω στα δυόμιση μέτρα.

Η σιδερένια κολώνα στο Δελχί της Ινδίας, μήκους 7 μέτρων (το ένα μέτρο μέσα στο έδαφος), βάρους τουλάχιστον 6 τόνων και με διάμετρο βάσης 42 εκατοστών, έγινε διάσημη όταν περιλήφθηκε και αυτή στο βιβλίο του Έριχ φον Ντένικεν «Chariots of the Gods», που προαναφέρθηκε.

Εκεί, ο συγγραφέας τονίζει την απουσία ορατής διάβρωσης, που την αποδίδει σε χρήση «εξωγήινης» γνώσης κατά την κατασκευή της.

Αν και η ιστορία της κολώνας που μεταφέρθηκε στη σημερινή θέση της από αλλού είναι γενικά γνωστή, αν και όχι με λεπτομέρειες, η μεταλλογραφική έρευνα έδειξε ότι η αντοχή της κολώνας στην διάβρωση των καιρικών συνθηκών στα οποία είναι εκτεθειμένη εδώ και 1600 χρόνια, οφείλεται σε μια σειρά από παράγοντες, όπως:

-Τη χρήση κάρβουνων από ξύλα που περιείχαν φωσφόρο για το καμίνι της τήξης του σιδηρομεταλλεύματος. Σα συνέπεια, ένα μέρος του φωσφόρου ενώθηκε χημικά με τον σίδηρο στα κομμάτια που παράχθηκαν κατ’ αρχήν, δημιουργώντας φωσφορικό σίδηρο.

-Την απουσία ασβεστόλιθου από το χτίσιμο των καμινιών, οπότε δεν συνέβηκε η μετατροπή του φωσφόρου σε σκωρία, ώστε να διαφύγει κατά την επόμενη φάση.

-Τη συγκόλληση των κομματιών του μαλακού σίδηρου για την κατασκευή της κολώνας με πυράκτωση και σφυρηλάτηση, που απέβαλε από τον σίδηρο τις ακαθαρσίες (σκωρία) και συμπύκνωσε τη δομή του, με αποτέλεσμα η κολώνα να αποτελείται από 98% καθαρό σίδηρο.

-Την κρυστάλλωση του φωσφορικού σιδήρου στην επιφάνεια της κολώνας, που προκλήθηκε από το διαδοχικό βρέξιμο / στέγνωμα εξαιτίας του κλίματος στο Δελχί και δημιούργησε ένα πολύ λεπτό και αδιαπέραστο στο οξυγόνο στρώμα, που προφύλαξε τον υπόλοιπο σίδηρο από την οξειδωτική διάβρωση.

Έτσι είναι φανερό ότι ένας συνδυασμός:

- της ικανότητας και επιδεξιότητας των Ινδών μεταλλουργών (οι οποίοι επίσης δημιούργησαν το πρωτογενές υλικό Wootz, για πολύ καλής ποιότητας ατσάλι).

-της τυχαίας (μάλλον) χρήσης της «σωστής» τεχνικής για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, και
-των κατάλληλων καιρικών συνθηκών, 
έδωσε στον σίδηρο της κολώνας την εξαιρετική αντοχή του στη διάβρωση.

Η μπαταρία της Βαγδάτης (επάνω) είναι ένα αμφιλεγόμενο (ως προς τη χρήση του) εύρημα του 1936 στη Βαγδάτη, ύψους 14cm, που δίνει την εντύπωση μιας στοιχειώδους ηλεκτρικής στήλης (όπως αναφέρει και η λεζάντα του ανακατασκευασμένου εκθέματος στη φωτογραφία, επάνω). Το πρόβλημα είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει χρήση για μια πηγή τάσης περίπου 0.5V γύρω στο 300-600μΧ , όπου έχει χρονολογηθεί. Αν και έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι χρησίμευε στην επιχρύσωση αντικειμένων, είναι γνωστό ότι γι' αυτό τον σκοπό υπήρχαν χημικές μέθοδοι με χρήση υδραργύρου. Η πιο πιθανή εκδοχή μοιάζει να είναι αυτή της επίσημης αρχαιολογίας, ότι δηλαδή επρόκειτο για θήκη όπου φυλάσσονταν μικροί πάπυροι, τυλιγμένοι γύρω από έναν συμπαγή σιδερένιο κύλινδρο, και το σύνολο τοποθετημένο μέσα σ' έναν άλλο κούφιο χάλκινο. Και μάλλον ατυχώς, η δημιουργία ηλεκτρολυτικής τάσης στα μεταλλικά στοιχεία, προκάλεσε την έντονη διάβρωση στο περιεχόμενο του χάλκινου κυλίνδρου.

Ο πυρήνας 7 (core 7), εικόνα επάνω, είναι ένας κύλινδρος από γρανίτη που βρέθηκε στη Αίγυπτο κοντά στις Πυραμίδες, και είναι φανερό ότι έχει προέλθει από "ξετρύπημα" πλάκας με χρήση κυλινδρικού πριονιού. Το πρόβλημα είναι ότι οι χαρακιές στην περίμετρό του υποδηλώνουν ισχυρό πριόνι με πολύ σκληρά δόντια, κάτι που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν θα έπρεπε να διαθέτουν.

Η σύγχρονη άποψη είναι ότι χρησιμοποιήθηκαν παράλληλα με τα μηχανικά μέσα και αλκαλικά διαλύματα για να επιταχύνουν τη διαδικασία. 

Ο πυρήνας αυτός που βρίσκεται σε μουσείο στο Λονδίνο, πιθανότατα προέρχεται από μία από τις τρύπες που υπάρχουν σε καπάκι σαρκοφάγου, η οποία εκτίθεται σήμερα στο μουσείο τέχνης του Μπρούκλιν, στη Ν. Υόρκη.

84. Πάρε τα λεφτά και πήδα! (Υπόθεση Don Cooper)

Το απόγευμα της 24^ης Νοεμβρίου 1971, ένας άνδρας γύρω στα 40 με κουστούμι και χαρτοφύλακα, αγόρασε ένα εισιτήριο στο όνομα Don Cooper και επιβιβάστηκε σε μια πτήση της Northwest Airlines από το Portland του Oregon για το Seattle της πολιτείας Washington.

Λίγο μετά την απογείωση, έδωσε ένα σημείωμα σε μία από τις αεροσυνοδούς, δείχνοντας ταυτόχρονα έναν εμφανώς εκρηκτικό μηχανισμό μέσα στον χαρτοφύλακά του, με το οποίο ζητούσε να του δοθούν 200.000 δολάρια και τέσσερα αλεξίπτωτα, καθώς και να γίνει ανεφοδιασμός του αεροσκάφους με καύσιμα, στο Seattle.

Ο «Don Cooper» την εποχή της ληστείας και «γερασμένος» σε σκίτσο του FBI. Πίσω του το αεροσκάφος της Northwest.

Η αεροπορική εταιρεία δέχθηκε τις απαιτήσεις του και η πτήση ολοκληρώθηκε χωρίς οι επιβάτες να αντιληφθούν καν τι συνέβαινε. Αφού οι επιβάτες κατέβηκαν και οι απαιτήσεις του Cooper ικανοποιήθηκαν, ζήτησε να απογειωθεί το αεροσκάφος και να πετάξει προς το Reno, σε ύψος 10.000 πόδια (3 km) και με τα φλαπς και το σύστημα προσγείωσης κατεβασμένα, συνθήκες που υποχρεώνουν σε πτήση περιορισμένης ταχύτητας.

Το αεροσκάφος ήταν ένα Boeing 727, το μοναδικό επιβατικό αεριωθούμενο στις ΗΠΑ που διέθετε μια πόρτα/σκάλα (airstair) που άνοιγε σαν ράμπα στο κάτω μέρος της ουράς του, με το πρόσθετο χαρακτηριστικό ότι μπορούσε να ανοίξει και κατά τη διάρκεια της πτήσης.

Κάποια στιγμή στη διαδρομή, αφού υποχρέωσε όλο το πλήρωμα να κλειστεί στο πιλοτήριο, ο Cooper άνοιξε την πόρτα της ουράς και πήδησε στο κενό, αφήνοντας πίσω του μόνο αποτσίγαρα και μια καρφίτσα γραβάτας.

Καθώς ήταν ήδη νύχτα , δύο μαχητικά αεροσκάφη και αργότερα ένα μεταγωγικό που ακολουθούσαν το Boeing αλλά από αρκετή απόσταση, δεν αντιλήφθηκαν το παραμικρό.

Από τον Don Cooper, παρά το εκτεταμένο ανθρωποκυνηγητό δεν βρέθηκε ποτέ κανένα ίχνος, ενώ από τα χρήματα βρέθηκαν το 1980 τυχαία από κατασκηνωτές 3.000 δολάρια σε πακέτα αλλά πρακτικά κατεστραμμένα, στις όχθες του ποταμού Columbia.

Μια άμεση συνέπεια της ληστείας αυτής ήταν να τροποποιηθεί ο μηχανισμός ανοίγματος της πόρτας της ουράς, ώστε να μην μπορεί πλέον να ανοίξει σε πτήση.

Κάποια φράση του «Don Cooper» καθώς και το γεγονός ότι χρησιμοποίησε το όνομα ενός ήρωα από γαλλικό κόμικ, έκαναν τις αρχές να υποπτευθούν ότι επρόκειτο για άτομο από τον Καναδά και μάλιστα με αρκετές γνώσεις γύρω από τα αεροπλάνα και τον αλεξιπτωτισμό.

Το FBI ανέκρινε πάνω από 1000 άτομα χωρίς να καταλήξει σε κάποιον συγκεκριμένο ύποπτο, ενώ μόλις το 2016 έκλεισε οριστικά την υπόθεση, αποδεχόμενο μια από τις λίγες ήττες στην ιστορία του, σε μια υπόθεση ευρείας προβολής.

85. Ο θάνατος της πριγκίπισσας Νταϊάνας

Οι συνθήκες του θανάτου της πριγκίπισσας της Ουαλίας Νταϊάνας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1997, είναι πολύ γνωστές και δεν χρειάζεται να αναφερθούν εδώ.

Οι ίδιες οι συνθήκες αυτές όμως, μαζί με το γεγονός ότι επρόκειτο για μία πολύ προβεβλημένη προσωπικότητα, έδωσαν τροφή σε πολλές θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με το αν επρόκειτο για ατύχημα ή σκηνοθετημένη δολοφονία.

Σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή έπαιξαν και οι κατηγορίες του Mohamed Al-Fayed, πατέρα του συντρόφου της Νταϊάνας Dodi Al-Fayed, ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι το ατύχημα ήταν σκηνοθετημένο από τη βρετανική μυστική υπηρεσία (MI6). Σαν βασική αιτία πρόβαλε τον ισχυρισμό (κάτι που μόνον ο ίδιος γνώριζε) ότι η  Νταϊάνα ήταν έγκυος από τον Dodi που ήταν μουσουλμάνος, πράγμα που δεν θα το ανέχονταν η βασιλική οικογένεια.

 Βέβαια τόσο το αρχικό γαλλικό πόρισμα, όσο και το μεταγενέστερο αγγλικό ρίχνουν την κύρια ευθύνη του δυστυχήματος στον οδηγό, που ήταν ο υπεύθυνος ασφαλείας του ξενοδοχείου Ritz (που ανήκε στον πατέρα του Dodi) και ο οποίος βρέθηκε ότι ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ και αντικαταθλιπτικών.

Σαν παράγοντες που συνέβαλαν, αναφέρονταν η ταχύτητα των 105 km/h του αυτοκινήτου μέσα στο τούνελ, αλλά και η «παρενόχληση» του αυτοκινήτου από «παπαράτσι» που το ακολουθούσαν στενά, με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες.

Μάλιστα φαίνεται ότι κάποια στιγμή το αυτοκίνητο του ζεύγους, μια Mercedes S-280, ήλθε σε επαφή με ένα μικρό λευκό αυτοκίνητο (ίσως Fiat Uno), που όμως παρά τις εκτεταμένες έρευνες δεν εντοπίσθηκε ποτέ.

Αν όμως ισχύει το σενάριο συνωμοσίας, δείχνει «ερασιτεχνισμό» το να βασιστεί μια υποτίθεται καλά οργανωμένη δολοφονία, στην εκτροπή που θα προκαλούσε ένα ελαφρύ αυτοκίνητο στην S-280 (με τουλάχιστον το διπλάσιο βάρος) και οδηγό έναν επαγγελματία.

Επιπλέον, η παρουσία της ομάδας των «παπαράτσι» με τις φωτογραφικές μηχανές έτοιμες, θα παρείχε πολύ και αδιάψευστο υλικό για τη διερεύνηση του δυστυχήματος.

Ούτε μια συνομωσία θα μπορούσε να βασιστεί στο ενδεχόμενο ότι κανείς επιβάτης δεν θα φορούσε τη ζώνη ασφαλείας του, όπως έγινε στην πραγματικότητα.

Γιατί είναι σχεδόν βέβαιο, ότι αν το ζευγάρι, που βρίσκονταν στο πίσω κάθισμα, φορούσε τις ζώνες ασφαλείας δεν θα τραυματίζονταν θανάσιμα, μάλιστα ο σωματοφύλακας του Dodi στη θέση του συνοδηγού, αν και σοβαρά τραυματισμένος τελικά επέζησε (ο μόνος), παρόλο που ούτε αυτός φορούσε τη ζώνη ασφαλείας.

Υπήρξε και μία ατυχία σε σχέση με το σημείο που έγινε το δυστύχημα, καθώς το αυτοκίνητο προσέκρουσε μετωπικά στη γωνία μιας τσιμεντένιας άκαμπτης κολώνας που υποστήριζε την οροφή του τούνελ, με αποτέλεσμα όλη την επιβράδυνση να την απορροφήσει το αυτοκίνητο και να παραμορφωθεί σε βάθος, εξαιτίας της μικρής επιφάνειας επαφής.

Μία συνωμοσία λοιπόν που στηρίζεται σε τόσους απρόβλεπτους παράγοντες για να πετύχει, δεν φαίνεται σαν σοβαρή εκδοχή. Από την άλλη πλευρά, είναι κατανοητή η αντίδραση του πατέρα του Dodi αλλά και μεγάλης μερίδας του κοινού, που δεν θέλησε να δεχθεί ότι μια τέτοια τραγική κατάληξη ήταν το αποτέλεσμα ενός ατυχήματος, που θα μπορούσε εύκολα να έχει αποφευχθεί. Και έχει επιβεβαιωθεί ότι η Νταϊάνα δεν ήταν έγκυος.

ΥΓ. Ο θάνατος της Νταϊάνας με τη συνωμοσιολογία που τον περιβάλλει, θυμίζει αρκετά τον θάνατο του βουλευτή Αλέξανδρου Παναγούλη, τα ξημερώματα της 1ης Μαΐου 1976. Ο Παναγούλης κατευθύνονταν με το αυτοκίνητό του προς τη Γλυφάδα μέσω της λεωφόρου Βουλιαγμένης, όταν σύμφωνα με μαρτυρίες, καταδιώχτηκε ή ενεπλάκη σε κόντρα με τουλάχιστον ένα άλλο αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να φύγει από τον δρόμο με μεγάλη ταχύτητα και να τραυματιστεί βαρύτατα, εκπνέοντας μετά από λίγα λεπτά.

Επειδή εκείνη την εποχή, ο ίδιος είχε έρθει σε ρήξη με τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας Ε. Αβέρωφ σχετικά με την ενδεχόμενη αποκάλυψη των αρχείων της ΕΣΑ, κυκλοφορούσε έντονα η φήμη ότι το ατύχημα ήταν "στημένο".  Κάτι όμως που ποτέ δεν αποδείχθηκε, ενώ οι περισσότερες ενδείξεις συνηγορούν στην εκδοχή του ατυχήματος. Η κοινή γνώμη πάντως δύσκολα θα μπορούσε να δεχτεί ένα τέτοιο άδοξο τέλος για έναν "άθραυστο" ήρωα.

86. Υπήρξε η πάπισσα Ιωάννα;

Συνήθως ένας μύθος κυκλοφορεί για κάποιο μικρό ή μεγάλο διάστημα, αλλά συχνά στην εποχή μας η εξέλιξη της επιστήμης έρχεται να τον διαψεύσει ή να τον αντικαταστήσει με κάποια «πεζή» ερμηνεία.

Στην περίπτωση όμως του μύθου της «πάπισσας Ιωάννας» συνέβη μάλλον το αντίθετο.

Ο θρύλος για μια γυναίκα που κατάφερε, μεταμφιεσμένη σε άνδρα (για να μείνει κοντά στον ιερωμένο εραστή της), να ανέβει στην ιεραρχία της Καθολικής εκκλησίας φθάνοντας μέχρι το αξίωμα του πάπα, δημιουργήθηκε στα μέσα του 13^ου αι. όταν αναφέρθηκε σε κάποιο χρονικό της εποχής.

Σύμφωνα με το χρονικό αυτό, ο «θηλυκός πάπας» με το όνομα John ή Johannes Anglicus από το Mainz της Γερμανίας διετέλεσε αρχηγός της Καθολικής εκκλησίας από το 855 μέχρι το 857, οπότε ο «πάπας» ξαφνικά γέννησε στη διάρκεια μιας λιτανείας και κατόπιν τα ίχνη του χάθηκαν.

Η ιστορία αυτή γίνονταν γενικά πιστευτή μέχρι τον 16^ο αι., στη συνέχεια όμως καθώς διαπιστώθηκαν κάποιες ασυνέπειες με τις χρονολογίες και βέβαια δεν βρέθηκαν άλλα αρχεία που να την επιβεβαιώνουν, θεωρήθηκε τελικά θρύλος και σαν τέτοιος έφθασε μέχρι τις ημέρες μας.

Φυσικά μια τέτοια σκανδαλιστική ιστορία δεν θα περνούσε απαρατήρητη από τους καλλιτεχνικούς και φιλολογικούς κύκλους, που την αξιοποίησαν με διάφορα έργα. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα έγινε γνωστή από το μυθιστόρημα του 1866 «Η πάπισσα Ιωάννα» του Ε. Ροΐδη, που όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στους εκκλησιαστικούς κύκλους.

Όμως ακόμα και σαν θρύλος, θα είχε πλέον χάσει το ενδιαφέρον του, αν πρόσφατες έρευνες από το πανεπιστήμιο Flinders της Αυστραλίας σε μεσαιωνικά ασημένια νομίσματα (δηνάρια), δεν δημιουργούσαν υπόνοιες ότι ο τρόπος με τον οποίο αναγράφονταν το όνομα Johannes Anglicus σε κάποια απ’ αυτά, υποδήλωνε ότι επρόκειτο για γυναικείο όνομα.

Αν τελικά κάτι τέτοιο επιβεβαιωθεί, θα κάνει τα θεμέλια της Καθολικής εκκλησίας να τρίξουν, καθώς μέχρι τώρα εμμένει στη θέση της να μη χειροτονεί γυναίκες σαν ιερωμένους, κάτι για το οποίο όλο και συχνότερα δέχεται κριτική.

Για την ιστορία και για σύγκριση, είναι γνωστή η περίπτωση της σημαντικής Σπετσιώτισσας ζωγράφου Ελένης Μπούκουρα Αλταμούρα, που στα μέσα του 19^ου αι. σπούδασε και έζησε για μερικά χρόνια στην Ιταλία, μεταμφιεσμένη σε άνδρα.

87. Ένα κυνήγι θησαυρού 36 ετών

Συνήθως ένα κυνήγι θησαυρού περιλαμβάνει έναν σπάνιο χάρτη και έναν υποτιθέμενο μεγάλο θησαυρό, που συχνά όμως αποδεικνύεται …άνθρακες, ή ό χάρτης πλαστός, ή η όλη ιστορία μύθος.

Υπάρχει όμως ένα κυνήγι θησαυρού που διαρκεί 36 χρόνια, τον χάρτη με τις οδηγίες μπορεί να τον προμηθευτεί ο καθένας, είναι βέβαιο ότι υπάρχει και μάλιστα δεν είναι ένας θησαυρός αλλά 12, από τους οποίους όμως οι δύο έχουν ήδη βρεθεί.

Δημιουργός του «παιχνιδιού» αυτού είναι ο Byron Preiss εκδότης βιβλίων κόμικ φαντασίας από τη Νέα Υόρκη, που το 1982 εξέδωσε το βιβλίο «The Secret» στο οποίο υπάρχουν 12 καλλιτεχνικές ζωγραφιές και 12 ποιήματα που θυμίζουν κάπως τα στιχάκια του Νοστράδαμου.

Νωρίτερα, ο Preiss είχε θάψει σε δημόσιους, αλλά προσβάσιμους από το κοινό χώρους, σε 11 μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ και μία στον Καναδά (όπως αποδείχθηκε) ισάριθμα κουτιά από πλέξιγκλας, μέσα στα οποία υπήρχε μία περίτεχνη κεραμική θήκη που περιείχε με τη σειρά της ένα επίσης περίτεχνο κεραμικό κλειδί.

Εφόσον αυτός που θα έλυνε το μυστήριο και θα έβρισκε το κλειδί το έστελνε στον Preiss, έπαιρνε σαν δώρο έναν πολύτιμο λίθο αξίας περίπου 1000 δολαρίων.

Κάθε πόλη, προσδιορίζονταν από στοιχεία που υπήρχαν συγκαλυμμένα στις εικόνες, εφόσον φυσικά οι ερευνητές μπορούσαν να τα συσχετίσουν με μνημεία ή με φυσικά χαρακτηριστικά της κάθε πόλης, κάτι όχι πάντα εύκολο.

Ακόμα πιο δύσκολο ήταν ότι στη συνέχεια έπρεπε στην κάθε πόλη να αντιστοιχηθεί το σωστό «ποίημα» που έδινε οδηγίες, πολύ συμβολικά όμως, οι οποίες οδηγούσαν στο σημείο όπου ήταν θαμμένο το κουτί.
Η πρόθεση του Preiss ήταν να τιμήσει σε κάθε πόλη και μια διαφορετική ομάδα μεταναστών στις ΗΠΑ, μια και ο ίδιος προέρχονταν από μετανάστες Εβραίους.

Το πρώτο κουτί βρέθηκε σχετικά γρήγορα, το 1983 στο Σικάγο ενώ το δεύτερο στο Κλίβελαντ το 2004. Και στις δύο περιπτώσεις οι ομάδες που τα βρήκαν ανταμείφτηκαν με τα αντίστοιχα πετράδια.

Ατυχώς ο Preiss σκοτώθηκε το 2005 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αλλά έχει εξασφαλιστεί ότι τα υπόλοιπα έπαθλα θα δοθούν σε όσους βρουν τα κλειδιά.

Στο ίντερνετ δημοσιεύονται συνεχώς όσα στοιχεία έχουν ήδη αναγνωριστεί, μεταξύ αυτών και όλες οι υπόλοιπες πόλεις, αλλά παρά τη γνωστοποίηση των πληροφοριών αυτών και τις συνεχιζόμενες προσπάθειες ετών, αυτό το «μυστήριο» αντέχει ακόμα, ενώ όσο περνά ο καιρός ενδεχόμενες αλλαγές στους χώρους κάνουν τον εντοπισμό των αρχικών φυσικών χαρακτηριστικών όλο και πιο δύσκολο.

88. Υπάρχει Ζωή μετά Θάνατον; Μετενσάρκωση.

Η σωστότερη διατύπωση βέβαια θα ήταν «Υπάρχει Ύπαρξη μετά Θάνατον;» όπου σαν «Ύπαρξη» οι περισσότεροι εννοούν τη «Συνειδητότητα» ή την αίσθηση ότι υπάρχουμε σαν ανεξάρτητα όντα. Στην ουσία λοιπόν το ερώτημα αφορά το ενδεχόμενο η αίσθηση του «Υπάρχω» να μην διακόπτεται με την έλευση του θανάτου, αλλά με κάποιο τρόπο να συνεχίζεται «ασώματη» φυσικά, και μετά απ’ αυτόν.

Βέβαια αυτό είναι ένα τεράστιο ερώτημα που όμως έχει μια πολύ σύντομη και απλή απάντηση: Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπονοεί και καμιά επιστημονική έρευνα μέχρι σήμερα δεν έχει καταλήξει στο ότι υπάρχει η δυνατότητα επιβίωσης της Συνειδητότητας μετά θάνατον.

Για την Επιστήμη, ο λόγος είναι απλός. Η Συνειδητότητα εδράζεται στον εγκέφαλο (αν και το πού δεν είναι γνωστό) και μάλλον προκύπτει από τη λειτουργία του κεντρικού πυρήνα του, συνεπώς είναι αδύνατον να εξακολουθεί να υπάρχει μετά την καταστροφή του.

Φυσικά υπάρχουν πάμπολλες αναφορές από ανθρώπους που «επέστρεψαν από τον θάνατο»  και διηγήθηκαν εντυπωσιακές ιστορίες για τούνελ με φως στην άλλη άκρη του, συνάντηση με συγγενείς, καθοδηγητές, αγγέλους, τον ίδιο τον Ιησού Χριστό κλπ. Φυσικά κανείς από τους ανθρώπους αυτούς δεν πέθανε πραγματικά αφού τελικά επέζησαν από τον «παρολίγο» θάνατό τους, γι’ αυτό οι εμπειρίες αυτές αναφέρονται σαν «προθανάτιες» ή «επιθανάτιες».

Η επιστήμη βέβαια έχει εξήγηση για τις εμπειρίες αυτές που αποδίδονται στην κατάκλυση του εγκέφαλου από ορμόνες (ενδορφίνες) που δρουν «κατευναστικά» σε συνθήκες μεγάλου στρες, αγωνία θανάτου, έλλειψη αιμάτωσης ή οξυγόνωσής του κλπ. Ο ίδιος ο εγκέφαλος λοιπόν φτιάχνει καθησυχαστικές και παρηγορητικές ιστορίες, όσο βέβαια διατηρεί ακόμα κάποια στοιχειώδη λειτουργία, που φυσικά σχετίζονται με τα θρησκευτικά και κοινωνικά πιστεύω του κατόχου του. Και αυτή η στοιχειώδης λειτουργία φαίνεται ότι διατηρείται ακόμα και αρκετά δευτερόλεπτα μετά την παύση κάθε ζωτικής και μετρήσιμης εγκεφαλικής λειτουργίας, γι’ αυτό ακόμα και γιατροί έχουν παραπλανηθεί.

Φυσικά τόσο ο ίδιος ο «παθών» όσο και όλοι όσοι ακούν ή διαβάζουν την ιστορία του, είναι παραπάνω από πρόθυμοι να τη δεχτούν σαν αληθινή (ακόμα και αν λογικά έχουν τις επιφυλάξεις τους) καθώς προσφέρει κάποια ελπίδα (κυριολεκτικά ένα «Φως στο Τούνελ») στην προαιώνια αγωνία, συνειδητή και ασυνείδητη και στην συνεχή αναζήτηση του ανθρώπου σχετικά με τη συνέχεια της ύπαρξής του μετά τον θάνατο. Τα μεγαλοπρεπή ταφικά μνημεία, το πολυάριθμα και πολυτελή αντικείμενα μέσα τους, οι μουμιοποιήσεις, οι θρησκείες, οι μεταφυσικές και παραψυχολογικές αναζητήσεις, αλλά και πολλές ψυχικές διαταραχές, είναι μάρτυρες αυτής της αγωνίας. Είναι επίσης γνωστό, ότι όταν κάποιος πιστεύει βαθιά σε μία πραγματικότητα υπερβάλει ή προσθέτει λεπτομέρειες, συχνά όχι συνειδητά, για να κάνει την ιστορία του πιο πιστευτή.

(Για την υποτιθέμενη ικανότητα των μέντιουμ να επικοινωνούν με τους νεκρούς, βλ. επίσης το θέμα Νο18 στο "Μύθοι, Μυστήρια και Μυθιστορήματα, Α' μέρος" στο ίδιο blog).

Πάντως οι έρευνες δείχνουν ότι επιθανάτιες εμπειρίες συμβαίνουν συνήθως σε άτομα που είναι επιρρεπή σε μία κατάσταση, κατά την οποία η φάση του ύπνου REM (η φάση με τα έντονα όνειρα)  διεισδύει στην κατάσταση εγρήγορσης και η πραγματικότητα συγχέεται με ονειρικές καταστάσεις.

Σήμερα, μία νέα εναλλακτική έρχεται να προστεθεί στις παραδοσιακές θρησκευτικές και μεταφυσικές απαντήσεις στο θέμα αυτό, που είναι η (στο πολύ μακρινό μέλλον) δυνατότητα «μεταφοράς» και διάσωσης της Συνειδητότητας σε ψηφιακή μορφή (γι’ αυτό και οι σχετικές κινηματογραφικές ταινίες έχουν γίνει δημοφιλείς).

Από την άλλη πλευρά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μια τέτοια μορφή αθανασίας θα είναι επιθυμητή (όπως επίσης αρκετές κινηματογραφικές ταινίες υπονοούν) και εξάλλου όπως έχει πει η Αμερικανίδα ντίβα Mae West (1893-1980): «Ζεις μόνο μια φορά, αλλά αν το κάνεις σωστά, είναι αρκετή».

Ακόμα περισσότερο αυτό θα ισχύει, εάν η ιατρική καταφέρει να επεκτείνει τη ζωή σημαντικά με ταυτόχρονη διατήρηση της καλής υγείας, κάτι στο οποίο μάλλον αξίζει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας.
(Βλ και άρθρο «Εγκέφαλος και Συνειδητότητα» σ’ αυτό το Blog).

Τι συμβαίνει μετά θάνατον; Πολλά πράγματα συμβαίνουν μετά τον θάνατό μας, απλά δεν μας αφορούν.

YΓ1. Η γήρανση και ο θάνατος είναι ο τρόπος της Φύσης να βελτιώσει τα έμβια είδη, δηλαδή να τα προσαρμόσει καλύτερα στο φυσικό τους περιβάλλον, που και αυτό δεν είναι στατικό.

Αυτό γίνεται με τη φυσική επιλογή, δηλαδή με την επιβίωση των καλύτερα προσαρμοσμένων ατόμων ενός είδους για λίγο περισσότερο χρόνο σε σχέση με τα άλλα άτομα, έτσι ώστε τα πρώτα να διαδώσουν σε μεγαλύτερο ποσοστό τα γονίδιά τους στην επόμενη γενιά.
Τελικά όμως όλα τα άτομα μιας γενιάς θα πρέπει να καταστραφούν (με τη γήρανση εφόσον επιβιώσουν από ατυχήματα, αρρώστιες και από το να γίνουν γεύμα για άλλα είδη), ώστε να δώσουν την ευκαιρία στα νέα καλύτερα προσαρμοσμένα άτομα της επόμενης γενιάς να συμμετάσχουν με τον δικό τους κύκλο ζωής –θανάτου στην περαιτέρω εξέλιξη, χωρίς να εξαντληθούν μέσα σε μερικές γενιές όλοι οι πόροι ζωής τους.
Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι η Φύση φροντίζει για την εξασφάλιση της συνέχειας και βελτίωσης του είδους, "ανακατεύοντας την τράπουλα των γονιδίων" σε κάθε γενιά, αντί της επ’ αόριστον επιβίωσης περιορισμένου αριθμού ατόμων.

ΥΓ2. Πανεπιστημιακές έρευνες που δημοσιεύτηκαν το 2022, έδειξαν ότι ο εγκέφαλος έχει δραστηριότητα για μερικά λεπτά μετά από το σταμάτημα της καρδιάς (προφανώς εφόσον ο εγκέφαλος δεν έχει ήδη καταστραφεί), παράγοντας κύματα άλφα και γάμα που σχετίζονται με τα όνειρα και την ανάκληση μνημών. Εκτιμάται συνεπώς ότι στο διάστημα αυτό κατακλύζεται από τις σημαντικότερες αναμνήσεις από τη ζωή του ατόμου.

ΥΓ3. Μια πιθανή "συνέπεια" της ύπαρξης μετά θάνατον είναι η δυνατότητα Μετενσάρκωσης, δηλαδή η επανα-γέννηση και ενανθρώπιση, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της, ψυχών που έφυγαν απ' αυτόν τον κόσμο πρόωρα ή βίαια και είχαν ισχυρό δέσιμο με το περιβάλλον ή με συγγενικά τους άτομα, συνήθως τους γονείς τους. 

Μια από τις πιο γνωστές περιπτώσεις είναι αυτή των διδύμων της οικογένειας Pollock. Το 1957, δύο κόρες της οικογένειας Pollock 11 και 6 ετών, σκοτώθηκαν μαζί από διερχόμενο αυτοκίνητο. Έναν χρόνο αργότερα γεννήθηκαν δίδυμες κόρες στην ίδια οικογένεια. Στην παιδική τους ηλικία, οι δίδυμες συμπεριφέρονταν σαν να είχαν ανάμνηση από τη ζωή των νεκρών αδελφών τους, και μάλιστα η μια έφερε στο σώμα της ένα σημάδι το οποίο το είχε και το ένα από τα νεκρά κορίτσια. 

Για τους θιασώτες της μετενσάρκωσης, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας των κοριτσιών, αυτές ήταν επαρκείς ενδείξεις για την ύπαρξη της μετενσάρκωσης, ενώ για τους σκεπτικιστές οι πληροφορίες μπορεί να μεταφέρθηκαν συνειδητά ή ασυνείδητα στις δίδυμες από την οικογένειά τους, και το πιθανότερο είναι αυτό να έγινε από τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς τους, η ύπαρξη των οποίων σπάνια αναφέρεται στις σχετικές έρευνες.

89. Ένας αρχαίος ναός που περιστρέφεται;

Αυτό είναι λίγο πολύ το συμπέρασμα που αναφέρεται στο βιβλίο «Ερευνώ, Βρίσκω και Γράφω» του μαθηματικού Στέλιου Πετράκη, ο οποίος συγκεκριμένα ισχυρίζεται ότι ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα στη Φιγαλεία, μεταξύ Αρκαδίας και Μεσσηνίας, άλλαζε προσανατολισμό κατά 50 δεύτερα λεπτά της μοίρας, ετήσια. Αυτή η περιστροφή, είχε σαν αποτέλεσμα στα 2400 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από το χτίσιμό του μέχρι σχετικά πρόσφατα, ο διαμήκης άξονας του ναού να έχει μετακινηθεί κατά 30 μοίρες περίπου. Η αλλαγή αυτή, σύμφωνα πάντα με τον συγγραφέα, αποσκοπούσε στη διαρκή στόχευση με τη νότια προέκταση του άξονά, του ίδιου αστέρα και συγκεκριμένα του Σείριου. Προφανώς αυτή η στόχευση μπορούσε να συμβεί μόνο ορισμένη εποχή, που μάλλον ήταν άνοιξη (στην εορτή του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος) και συγκεκριμένη ώρα, αντισταθμίζοντας έτσι την αλλαγή που προκαλεί στον νυκτερινό ουρανό η μετάπτωση του άξονα της Γης στη διάρκεια των αιώνων.

Φαίνεται όμως ότι η περιστροφή του ναού έχει πλέον σταματήσει, και κατά σύμπτωση(!) ακριβώς επάνω στον άξονα βορά – νότου, οπότε έχουμε χάσει σήμερα την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το φαινόμενο.

Φυσικά ο προσανατολισμός του ναού δεν είναι τυχαίος, καθώς ο βόρειος – νότιος προσανατολισμός αν και όχι τυπικός για τους αρχαίους ναούς (που είχαν γενικά ανατολικό – δυτικό προσανατολισμό*), ίσχυε εντούτοις για τους αρκαδικούς ναούς.
Ενδιαφέρον πάντως είναι, ότι ένας Ιταλός αρχαιολόγος-αστρονόμος διαπίστωσε ότι κάποιες από τις κολώνες στο Κιομπεκλί Τεπέ στη νότα Τουρκία, που θεωρείται το αρχαιότερο λατρευτικό συγκρότημα στον κόσμο, έδειχναν προς τη θέση του ανατέλλοντα Σείριου την εποχή του έτους που ξεκινούσε να γίνεται ορατός, πριν 11000 χρόνια, δηλαδή την εποχή που δημιουργήθηκε το συγκρότημα αυτό.

Σύμφωνα πάντως με τον συγγραφέα, η «ολίσθηση» αυτή προκαλείτο από τη στήριξη των πλακών θεμελίωσης επάνω σ’ ένα υπόστρωμα αργίλου και θαλασσινών βότσαλων, τα οποία προφανώς δρούσαν σαν ρουλεμάν. Ακόμα όμως και αν το επίπεδο των βότσαλων ήταν κεκλιμένο ως προς τη βάση του ναού (ώστε όλος ο ναός να χαμηλώνει καθώς περιστρέφεται) και υπήρχε «οδηγός» περιστροφής κάπου στα θεμέλια, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, είναι αδύνατον η ολίσθηση να ήταν ελεγχόμενη και ένας σεισμός πχ θα προκαλούσε μεγάλη και ανεξέλεγκτη μετατόπιση.

Να σημειωθεί εδώ, ότι οι πυλώνες της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου που σχηματίζουν έναν φαρδύ κώνο στο κάτω μέρος τους, πατάνε ελεύθερα επάνω σ’ ένα οριζόντιο παχύ υπόστρωμα χαλικιών, που σκοπό έχει να επιτρέψει την ελαφρά εγκάρσια μετακίνηση των πυλώνων σε περίπτωση ισχυρού σεισμού. Καμία συσχέτιση όμως αυτής της τεχνικής δεν μπορεί να γίνει με αυτό που ισχυρίζεται ο συγγραφέας, ούτε υπάρχουν ευρήματα ή αρχαίες μαρτυρίες που να υπονοούν κάτι τέτοιο.

Τα βότσαλα πάντως στη βάση του ναού θα μπορούσαν να παρέχουν κάποια αντισεισμική προστασία και ενδεχομένως αυτός να ήταν στην ουσία ο ρόλος τους, κάτι που από μόνο του είναι ήδη ιδιοφυές και βρίσκει εφαρμογή στην εποχή μας! Μάλιστα, η πολύ καλή στατική κατάσταση του ναού ίσως να οφείλεται σ' αυτήν ακριβώς τη μέθοδο έδρασης.
Για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα είναι πράγματι ένα πολύ αξιόλογο αρχαίο οικοδόμημα χτισμένο γύρω στο 400 π.Χ. ίσως από τον Ικτίνο, τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα με τον οποίο μοιάζει πολύ (αν και περίπου στο 55% του μεγέθους του). Έχει τη μοναδικότητα να συνδυάζει στη δομή του τρεις βασικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, ιωνικό, δωρικό και κορινθιακό, αλλά επειδή είναι κατασκευασμένος από πωρόλιθο και όχι μάρμαρο, είναι ευάλωτος στις αντίξοες καιρικές συνθήκες, γι’ αυτό από το 1987 προστατεύεται από ειδικό (και ομολογουμένως κομψό) στέγαστρο μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών συντήρησης. Το 1986 ανακηρύχθηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, το πρώτο στην Ελλάδα.

Μπορεί λοιπόν ο ναός αυτός τελικά να μην έχει την πρωτοτυπία να περιστρέφεται, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό αρχαίο οικοδόμημα που διατηρείται μάλιστα σε αρκετά ολοκληρωμένη μορφή.

*Ο προσανατολισμός και η είσοδος επιλέγονταν με τρόπο ώστε οι ακτίνες του ανατέλλοντος ήλιου την ημέρα εορτασμού του τιμώμενου θεού να εισέρχονται κατά μήκος του ναού και να φωτίζουν το άγαλμά του.

90. Μπορεί τα εμβόλια να κάνουν κακό;

Ναι, σε μία περίπτωση στις χιλιάδες. Έχει συμβεί στο παρελθόν (δεκαετία ’40-’50) και δεν αποκλείεται να συμβεί και στο μέλλον (αν και οι αυτοματοποιημένες μέθοδοι παραγωγής σήμερα πρακτικά μηδενίζουν τις πιθανότητες), καθώς το πρόβλημα δεν ήταν στη μεθοδολογία του εμβολιασμού, αλλά σε ελαττωματική παρτίδα εμβολίων.

Όμως, το να μην κάνουμε εμβόλια, και ακόμα χειρότερα οι γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους εξαιτίας κάποιων αντιεπιστημονικών θεωριών, μοιάζει με τα επιχειρήματα αυτών που (κυρίως παλαιότερα) δεν φορούσαν ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο για να μπορούν να βγουν γρήγορα απ’ αυτό στην περίπτωση που πιάσει φωτιά, πάει να πέσει στο γκρεμό, στη θάλασσα, στο ποτάμι κλπ.

Θεωρητικά υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, μία περίπτωση στις χιλιάδες, που κάποιος δεν θα μείνει αναίσθητος από τη σύγκρουση που προηγήθηκε ώστε να μπορέσει να βγει από ένα φλεγόμενο αυτοκίνητο, δεν θα περάσει το αυτοκίνητο από επάνω του καθώς πάει να βγει ενώ αυτό κατρακυλάει στον γκρεμό κλπ, ενώ στις χιλιάδες λοιπές περιπτώσεις η ζώνη θα του έσωζε τη ζωή.

Βέβαια η αντίδραση στους εμβολιασμούς δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο, είναι τόσο παλιό όσο και οι εμβολιασμοί οι ίδιοι. Υπάρχει μάλιστα μία απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ το 1905, η οποία υποχρέωνε κάποιον Jacobson από τη Μασαχουσέτη να κάνει το εμβόλιο ευλογιάς για την προστασία του κοινωνικού συνόλου. 

Νέα τροφή στους «αντιεμβολιαστές» έδωσε ο βρετανικής καταγωγής γιατρός Andrew Wakefield που με μία δημοσίευσή του το 1998, κατηγορούσε το τριπλό εμβόλιο (MMR) για σοβαρές παρενέργειες όπως ανάπτυξη αυτισμού. Αν και η δημοσίευση αποσύρθηκε γρήγορα και ο Wakefield έχασε την ιατρική του άδεια, έβγαλε πολλά χρήματα διαφημίζοντας τα δικά του εμβόλια, κάνοντας διαλέξεις και γράφοντας βιβλία που προωθούσαν την άποψή του.

Οι «αντιεμβολιαστές» δεν δέχονται τις απόψεις και τις στατιστικές της συμβατικής ιατρικής, ισχυριζόμενοι ότι τα εμβόλια τα προωθούν οι φαρμακοβιομηχανίες με (μόνο) σκοπό να αυξήσουν τα κέρδη τους, με βασικά επιχειρήματα ότι τα εμβόλιο εισάγουν επικίνδυνα μικρόβια και χημικά στον οργανισμό και επίσης καταστρατηγούν το δικαίωμά τους να αποφασίζουν ελεύθερα για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.

Θα πρέπει όμως να σκεφτούν ότι τα εμβόλια εισάγουν ελάχιστες ξένες ουσίες στον οργανισμό με απώτερο σκοπό να κινητοποιήσουν τη δική του άμυνα ενάντια στις ασθένειες που καλύπτουν, ενώ αν το άτομο τελικά ασθενήσει θα χρειαστεί πολλαπλάσιες ποσότητες ξένων ουσιών και ισχυρών χημικών φαρμάκων για να ξαναβρεί την υγεία του, κάτι μάλιστα που δεν είναι πάντοτε εξασφαλισμένο.

Όσο για το δικαίωμα στην ελευθερία επιλογής, αυτό το διασφαλίζουν με το παραπάνω τα εμβόλια κρατώντας το άτομο υγιές, ενώ στην περίπτωση της ασθένειας το άτομο θα χάσει για μεγάλο διάστημα τόσο την ελευθερία του όσο και το δικαίωμα να αποφασίζει για το μέλλον του, καθώς θα υποχρεωθεί να μπει στις ταλαιπωρίες και να εξαρτηθεί από ένα σύστημα υγείας, που οι ίδιοι οι «αντιεμβολιαστές» κατ’ αρχήν κατακρίνουν.
Στα τέλη του Απριλίου 2020 ανακοινώθηκε μια μελέτη σύμφωνα με την οποία ο συστηματικός προληπτικός εμβολιασμός των παιδιών για τον πνευμονόκοκκο για παράδειγμα, θα μπορούσε όχι μόνο να τα απαλλάξει από το να νοσήσουν, αλλά και να μειωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο την πιθανότητα ανάπτυξης νέων στελεχών της νόσου ανθεκτικών στα αντιβιοτικά.

Σημείωση: Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά μια εκστρατεία εμβολιασμού ώστε να επιβραδυνθεί και τελικά να εκμηδενιστεί μια ενδεχόμενη επιδημία, θα πρέπει να εμβολιαστεί τουλάχιστον το 80% του πληθυσμού, λαμβάνοντας υπόψη ότι ένα μικρό ποσοστό ατόμων για ιατρικούς λόγους δεν μπορεί να εμβολιαστεί.

91. Από πού προέρχονται τα επιμήκη κρανία του Περού; (και το Starchild)

Παρά τα όσα υπαινίσσεται το παραπάνω χιουμοριστικό σκίτσο, κάθε άλλο παρά είναι πιθανόν τα επιμήκη κρανία του Paracas, μιας περιοχής γύρω στα 200 χλμ νότια της Λίμα του Περού, να έχουν εξωγήινη προέλευση. Μάλιστα επιμήκη κρανία έχουν βρεθεί και σε πολλές άλλες περιοχές της Γης, πολύ απομακρυσμένες μεταξύ τους, αλλά αυτά του Paracas είναι τα πιο εντυπωσιακά και διάσημα, με ηλικία που εκτιμάται μεγαλύτερη των 3000 ετών.

Ενδιαφέρον είναι πάντως ότι η δεύτερη μεγαλύτερη συγκέντρωση επιμήκων κρανίων έχει βρεθεί στην περιοχή του Καυκάσου, ενώ η πρακτική της «επιμήκυνσης» έχει επιβιώσει μέχρι και αρκετά πρόσφατα σε ορισμένες φυλές. Επίσης, αρκετά επιμήκη κρανία από τον 5ο αι. μ.Χ. έχουν βρεθεί στην κεντρική Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ουγγαρία.
Έτσι ενώ είναι σαφές το πώς δημιουργήθηκαν, με σφικτό τύλιγμα των κεφαλιών των νεογέννητων με σχοινί ή λωρίδες δέρματος ή ακόμα και με περίδεση ανάμεσα σε ξύλινες σανίδες, ο σκοπός αυτής της παραμόρφωσης εξακολουθεί να μην είναι σαφής*. Κάποιες απόψεις αναφέρονται στο μεγαλύτερο κοινωνικό κύρος που εξασφάλιζε το μακρόστενο κρανίο, κάτι στο οποίο συνηγορεί και η καλύτερη τροφή που φαίνεται (από τα σκελετικά ευρήματα) ότι έπαιρναν οι γυναίκες κάτοχοί τους, οι οποίες επίσης έφεραν λιγότερα ίχνη τραυματισμών. Αυτή είναι πάντως η εξήγηση που έδιναν οι φυλές που εφάρμοζαν αυτή τη διαδικασία μέχρι σχετικά πρόσφατα. Αν όμως ο σκοπός της παραμόρφωσης των αρχαίων κρανίων οφείλεται στο ότι αντέγραφαν κάποια παλιότερη μορφή «εξωγήινων» επισκεπτών (όπως ισχυρίζονται κάποιοι) ή απλά ήθελαν να φαίνονται ψηλότεροι ή ακόμα και εξυπνότεροι**, είναι κάτι που προς το παρόν αφήνεται κυρίως στη φαντασία μας.

Εξάλλου, σε κάποιους πολιτισμούς μέχρι και πρόσφατα, σε παραμορφωμένα άτομα αποδίδονται "θεϊκές" ιδιότητες, με πιο πρόσφατη περίπτωση αυτή της Lali Singh στην Ινδία, που λατρεύτηκε (τους λίγους μήνες του 2008 που έζησε) σαν ενσάρκωση της Ινδουιστικής θεότητας Durga. (Βλ και θέμα 151 στη σειρά αυτών των άρθρων, στο ίδιο blοg).
Υπάρχουν όμως και μερικά σκοτεινά σημεία σε σχέση με τα κρανία του Paracas, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της «εξωγήινης» προέλευσης. Υποστηρίζουν, ότι ενώ η παραμόρφωσή τους δεν θα έπρεπε να μεταβάλει σημαντικά τον όγκο της κρανιακής κοιλότητας, πολλά παρουσιάζουν μέχρι και 25% μεγαλύτερο όγκο. Επίσης, η οβελιαία ραφή (η ραφή κατά το μήκος του θόλου του κρανίου) συχνά δεν είναι ορατή, ενώ και το ινιακό τρήμα (απ’ όπου διέρχεται ο νωτιαίος μυελός) είναι πολύ μικρότερο από το φυσιολογικό.

Φυσικά σήμερα μια εξέταση DNA θα έλυνε το μυστήριο, τουλάχιστον αυτό της γήινης ή εξωγήινης προέλευσης, και μία τέτοια εξέταση πράγματι έγινε αλλά ιδιωτικά σε ένα μόνο εργαστήριο και με περιορισμένα δείγματα. Τα «προκαταρκτικά» αποτελέσματα πάντως που ανακοινώθηκαν, δεν δείχνουν συγγένεια με τα άλλα γνωστά είδη των πρώιμων ανθρώπων, όπως του Χόμο Σάπιενς και Νεάντερταλ».
Αυτά θα μπορούσαν να είναι συνταρακτικά νέα, ή απλά να πρόκειται για ακατάλληλο δείγμα (το πιθανότερο), κάτι που είναι θέμα χρόνου να ξεκαθαρίσει.

*Έχουν παρατηρηθεί πάντως και μερικές περιπτώσεις επίμηκων κρανίων σε μουμιοποιημένα αγέννητα έμβρυα, που υποδηλώνων την ύπαρξη μιας πραγματικής γενετικής μετάλλαξης, τα αποτελέσματα της οποίας στο κρανίο προσπάθησαν να μιμηθούν οι επόμενες γενιές.

**Ίσως είχε παρατηρηθεί ότι οι δολιχοκέφαλοι (δηλαδή αυτοί με μακρόστενο κρανίο) ήταν γενικά εξυπνότεροι από τον μέσο όρο.

ΥΓ: Στις αρχές Σεπτεμβρίου 2023, ο Μεξικανός  δημοσιογράφος-"ουφολόγος" Jaime (Χάιμε) Maussan, παρουσίασε στο μεξικανικό κοινοβούλιο (!) δύο μουμιοποιημένα ή απολιθωμένα μικρά "σώματα" υπονοώντας ότι έχουν εξωγήινη προέλευση (χωρίς όμως να προσφέρει και επίσημα αποτελέσματα από εξετάσεις τους). 

Ο Maussan είχε αναφερθεί στα σώματα αυτά από το 2017, ισχυριζόμενος ότι είναι 1000 ετών, αλλά προφανώς πρόσφατα βρήκε πρόσβαση στο κοινοβούλιο της χώρας του καθώς και την κατάλληλη συγκυρία, μια και στις ΗΠΑ ανακινείται το θέμα των UFO (πλέον UAP) και μάλιστα υπό την αιγίδα της NASA. Η οποία βέβαια έσπευσε να ανακοινώσει ότι τα UAP δεν έχουν εξωγήινη προέλευση και ότι σε ελάχιστες μόνον περιπτώσεις δεν έχει βρεθεί κάποια συμβατική εξήγηση.

Starchild

Μία άλλη περίπτωση παιδικού κρανίου που έχει προκαλέσει ευφάνταστες υποθέσεις για πιθανή εξωγήινη (ή υβριδική) προέλευση του κατόχου του, είναι γνωστή με το όνομα Starchild. Πρόκειται για το κρανίο ενός αγοριού 4.5 -5 ετών με σοβαρό υδροκεφαλισμό, που βρέθηκε σε ορυχείο στο βόρειο Μεξικό το 1930, αλλά ευρύτερα έγινε γνωστό στο τέλος του 20ου αι, καθώς εμφανίζει τα "τυπικά εξωγήινα" χαρακτηριστικά. Εξετάσεις DNA επιβεβαίωσαν ορισμένες μεταλλάξεις, ενώ απέδειξαν ότι γενετικά ανήκει στον τοπικό πληθυσμό, χωρίς όμως να αποτελεί απόγονο της γυναίκας το κρανίο της οποίας βρέθηκε κοντά του. 

92. Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;

Αν εξαιρέσουμε τους πραγματικά πρώτους ανθρώπους που πάτησαν στην αμερικανική ήπειρο 25000 με 15000 πριν από σήμερα, είναι γενικά γνωστό ότι ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική το 1492. Όμως ο Κολόμβος δεν πάτησε ουσιαστικά στην αμερικανική ήπειρο παρά στο 4^ο ταξίδι του το 1502, ενώ στα τρία προηγούμενα στην πραγματικότητα εξερευνούσε νησιά της Καραϊβικής.

Και πάλι, είναι πλέον βέβαιο ότι στην Αμερικανική ήπειρο πρώτοι έφτασαν οι Βίκιγκς το 1000 μ.Χ. με αρχηγό τον Νορβηγικής καταγωγής Λέιφ Έρικσον, χρησιμοποιώντας αντί πυξίδα ηλιόλιθο, έναν διάφανο πολωτικό ορυκτό κρύσταλλο που μπορεί να δείξει την θέση του Ηλίου μέσα σε πυκνή ομίχλη, ακόμα και αν ο Ήλιος βρίσκεται αρκετά κάτω από τον ορίζοντα (βλ. και θέμα Νο 55). Αλλά και Αφρικανοί από το Μαλί της Δυτική Αφρική με τον βασιλιά τους Abubakari φαίνεται να έφτασαν στη Νότια Αμερική (Βραζιλία) πριν από τον Κολόμβο, γύρω στο 1300 μ.Χ.

Έχουν βρεθεί όμως και κάποια στοιχεία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, κυρίως όμως στη Β Αμερική, που συνηγορούν ότι υπήρξε ελληνική ή καλύτερα «μεσογειακή» παρουσία στην αμερικανική ήπειρο μερικές χιλιετίες προ Χριστού, με σκοπό πιθανότατα την εξόρυξη χαλκού κοντά στα σημερινά ανατολικά σύνορα ΗΠΑ – Καναδά, και ειδικά στα νότια παράλια της λίμνης Superior.

Αυτή η άποψη είναι το θέμα σ’ ένα άρθρο στο ΒΗΜΑ Online – Science στις 8/4/2012, με τίτλο: «Μινωικές αποικίες στην Αμερική;», ενώ μία έρευνα προσδιορισμού της γενετικής συγγένειας με τη μέθοδο των απλοομάδων του μιτοχονδριακού DNA (βλ. Haplogroup X - Wikipedia), έχει εντοπίσει γενετική συγγένεια των Ινδιάνων στις κεντρο-ανατολικές περιοχές μεταξύ ΗΠΑ και Καναδά με τους πληθυσμούς της ανατολικής Μεσογείου και ιδιαίτερα γύρω από το Αιγαίο! (βλ. εικόνα).

Βέβαια ένα τέτοιο ταξίδι θα ήταν πολύ δύσκολο και εξαιρετικά επικίνδυνο για την εποχή εκείνη, αλλά υπάρχουν κάποιες ενδείξεις στο έργο του Πλούταρχου: Ηθικά «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης», στίχοι 941-942, ότι ήταν εφικτό.  Άλλωστε τα πλοία του Αιγαίου της εποχής του χαλκού δεν διέφεραν και πολύ από τα πλοία των Βίκινγκς.

Ίσως όμως δεν ήταν οι Μινωίτες που έφθασαν πρώτοι στην Αμερική αλλά οι Άτλαντες, οι οποίοι μετέφεραν έναν κοινό πολιτισμό σε Δύση και Ανατολή, ειδικά μετά την καταστροφή της χώρας τους. Αν βέβαια δεχτούμε ότι η ιστορία που περιγράφει ο Πλάτων για την Ατλαντίδα στον «Τίμαιο» και στον (ημιτελή) «Κριτία» είναι αληθινή, γιατί ενδέχεται να πρόκειται για ηθική μυθοπλασία (βλ και θέμα Νο 1). Η μετακίνηση αυτή (αν έγινε) εκτιμάται ότι πραγματοποιήθηκε σε δύο κύματα, ένα γύρω στα 30.000 χρόνια πριν από την παρούσα εποχή και ένα γύρω στα 12.000 χρόνια πριν, δηλαδή το πρώτο αρκετά νωρίτερα και το δεύτερο περίπου την εποχή της καταστροφής της Ατλαντίδας σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Έτσι είναι πιο λογικό ότι πολύ απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές σε Αμερική και Ευρώπη δέχθηκαν την επίδραση του ίδιου πολιτισμού απ’ όπου έχουν προκύψει και οι ομοιότητες, παρά ότι υπήρξε μία κατευθείαν επικοινωνία μεταξύ τους. Πάντως για την Ατλαντίδα, η ασφαλέστερη θέση είναι να τη θεωρήσουμε μύθο, τουλάχιστον μέχρι να υπάρξουν (αν υπάρξουν ποτέ) απτά αρχαιολογικά ευρήματα. 
Όσο για την Αμερική, μπορεί ο Κολόμβος να ήταν τελικά ο τελευταίος που την ανακάλυψε, ήταν όμως ο πρώτος που το έκανε επίσημα.

93. Ποιοί βρίσκονται τελικά στους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας;

Τον Απρίλιο του 2019 σε συνέντευξή της η γνωστή βυζαντινολόγος και ιστορικός Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, υποστήριξε ότι ο τάφος ΙΙ της Βεργίνας (εικόνα) που αποδίδεται στον Φίλιππο Β΄ (τον πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου) ανήκει στην πραγματικότητα στον ίδιο τον Μ. Αλέξανδρο. Την άποψη αυτή τη στηρίζει σε ορισμένες παραστάσεις που υπάρχουν στο νεκροκρέβατο του λεγόμενου Φιλίππου Β΄ (Σάτυρος και Διόνυσος), που η κα Αρβελέρ ισχυρίζεται ότι συνδέονται άμεσα με τον Αλέξανδρο. 

Ακόμα, ισχυρίζεται ότι μια τοιχογραφία κυνηγιού στη μετώπη του τάφου αυτού που εμφανώς περιλαμβάνει και τον Αλέξανδρο, δεν είναι συμβατή με τη συνήθεια να μην απεικονίζεται σε τάφο βασιλιάς εν ενεργεία (λογικά κατά την κατασκευή του τάφου του Φιλίππου Β΄ ο Αλέξανδρος θα ήταν ήδη βασιλιάς). Αν είναι έτσι, αργά ή γρήγορα θα φανεί η αλήθεια καθώς υπάρχουν δείγματα οστών από τρεις πιθανότατα συγγενικούς σκελετούς, αυτά ενός παλαιότερου τάφου (τάφος Ι, ή της Περσεφόνης) από τα οποία κάποια οστά μάλλον ανήκουν στον Φίλιππο Β΄, του τάφου ΙΙ που η κα Αρβελέρ ισχυρίζεται ότι ανήκουν στον Μ. Αλέξανδρο και του τάφου ΙΙΙ (ή του πρίγκιπα) που όλοι συμφωνούν ότι είναι του γιού του Μ. Αλεξάνδρου (Αλέξανδρου επίσης). Με την εξέλιξη της επιστήμης, ίσως κάποια στιγμή να προσδιοριστεί με ακρίβεια η μεταξύ τους σχέση, καθώς σήμερα σπάνια ανακτάται DNA μετά από καύση οστών.

Πιθανότερο πάντως είναι ότι τα οστά του Φίλιππου Β΄ να βρίσκονται μαζί με τα οστά της συζύγου του Κλεοπάτρας και ενός βρέφους στον συλημένο τάφο Ι (που φέρει παράσταση με την αρπαγή της Περσεφόνης), κάτι που το υποδεικνύουν αλλοιώσεις και αγκύλωση στο αριστερό γόνατο συναφείς με τα τραύματα του Φιλίππου (η περιοχή του κρανίου γύρω από το δεξί μάτι που είχε επίσης τραύμα, λείπει). Οπότε στον μεγαλύτερο τάφο ΙΙ αντί του Φιλίππου Β΄ βρίσκονται μάλλον τα οστά του Φιλίππου Γ΄ Αριδαίου (ή Αρριδαίου)* ετεροθαλούς αδελφού του Μ. Αλεξάνδρου και στο μικρότερο τάφο ΙΙΙ τα οστά του έφηβου Αλέξανδρου, γιού του Μ. Αλεξάνδρου. Άλλωστε οι τάφοι ΙΙ και ΙΙΙ είναι παρόμοιας αρχιτεκτονικής και σαφώς μεταγενέστεροι από τον πολύ απλούστερο τάφο Ι.

Το γεγονός ότι ο τάφος ΙΙ είναι ο μεγαλύτερος και πλουσιότερος (ενώ πλούσιος είναι και ο τρίτος τάφος) δεν πρέπει να αποδοθεί στη σπουδαιότητα του ενοίκου του (ο οποίος ήταν ασήμαντος, εφόσον πρόκειται για τον μειωμένης αντίληψης Φίλιππο Αριδαίο), αλλά στη συγκυρία της εποχής κατά την οποία τεράστιος πλούτος είχε εισρεύσει στη Μακεδονία από τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου. Κάτι που δεν ίσχυε στην εποχή της κατασκευής του τάφου Ι (του Φιλίππου Β΄), ο οποίος επιπλέον βρέθηκε συλημένος.

Στον προθάλαμο μάλιστα του τάφου ΙΙ, δηλαδή του Φιλίππου Αριδαίου βρέθηκε σκελετός γυναίκας ηλικίας τουλάχιστον 30 ετών με εμφανή χωλότητα εξαιτίας τραυματισμού που άφησε το ένα της πόδι κοντύτερο και με ίχνη πολυετούς ιππασίας, καθώς και οπλισμός (που περιλαμβάνει και ανισομεγέθεις περικνημίδες), που υποδηλώνουν γυναίκα-πολεμιστή. Πιθανώς να πρόκειται για την ετεροθαλή αδελφή του Φίλιππου Αριδαίου (και του Αλέξανδρου), Κύνα ή Κυνάνη, Ιλλυρικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας της Αυδάτης, η οποία είχε πολεμική εκπαίδευση και της οποίας η κόρη Αδαία Ευρυδίκη, μετά τη δολοφονία της Κύνας παντρεύτηκε τον Φίλιππο Αριδαίο. Αν όμως ισχύουν άλλες εκτιμήσεις που δίνουν μια αρκετά μικρότερη ηλικία (τα οστά είναι πολύ κατεστραμμένα), τότε μάλλον πρόκειται για τη Αδαία Ευρυδίκη, που και αυτή είχε πολεμική εκπαίδευση και πέθανε 6 χρόνια μετά τη μητέρα της, ταυτόχρονα με το σύζυγό της Φίλιππο Αριδαίο.

Έτσι λύνεται και η ασυμβατότητα με την τοιχογραφία που επισήμανε η κα Αρβελέρ, καθώς ο Φίλιππος Αριδαίος δολοφονήθηκε μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα να απεικονιστεί ο τελευταίος στην τοιχογραφία. Σχετικά με τα όπλα του κυρίως θαλάμου, μάλλον ανήκαν στον Μ. Αλέξανδρο και τα έφερε ο Φίλιππος Αριδαίος από τη Βαβυλώνα, μετά τον θάνατο του πρώτου.

Όσο για τον τάφο του Αλέξανδρου, δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία ότι μπορεί να βρίσκεται (ή δυστυχώς να βρίσκονταν) κάπου αλλού εκτός από την Αίγυπτο, και συγκεκριμένα την Αλεξάνδρεια.

*Ο Φίλιππος Αριδαίος ήταν 7 χρόνια νεότερος από τον πατέρα του Φίλιππο Β΄, την εποχή του θανάτου τους. Τα ανδρικά οστά πάντως του τάφου ΙΙ δεν φέρουν ίχνη από τα χαρακτηριστικά τραύματα του Φίλιππου Β΄.

 94. Πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο Τέσλα;

Αρκετά. Ο Νίκολα Τέλσα ήταν ένας ιδιοφυής εφευρέτης που συνεισέφερε σημαντικά στη διάδοση της μεταφοράς της ηλεκτρικής ισχύος σαν εναλλασσόμενο ρεύμα, εφευρίσκοντας τον τριφασικό ασύγχρονο κινητήρα, τον πιο απλό κινητήρα που κατασκευάστηκε ποτέ.

Έχει κάνει και άλλες εφευρέσεις, όπως το πηνίο που φέρει το όνομά του (πηνίο Τέσλα) για την παραγωγή πολύ υψηλών τάσεων και έχει κατασκευάσει σύστημα τηλεκατεύθυνσης με τη χρήση ραδιοσυχνοτήτων.

Βέβαια ο Τέσλα, κυρίως προς το τέλος της ζωής είχε εμμονές με την μεταφορά μεγάλης ηλεκτρικής ισχύος ασύρματα και σε μεγάλες αποστάσεις, κάτι που μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να επιτευχθεί. Για παράδειγμα, πρακτική εφαρμογή αυτής της ιδέας είναι οι βάσεις για ασύρματη φόρτιση κινητού τηλεφώνου, και υπό μελέτη βρίσκονται θέσεις παρκαρίσματος που όταν σταθμεύει από επάνω τους ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο θα φορτίζει ανέπαφα. Φυσικά στις περιπτώσεις αυτές οι αποστάσεις είναι μόνο μερικές δεκάδες εκατοστά, στην καλύτερη περίπτωση. Κάτι άλλο που ισχυρίζονταν ο Τέσλα είναι η δυνατότητα χρήσης της ιδιότητας του συντονισμού σαν όπλου καταστροφής, κάτι που αν και σωστό σαν αρχή δεν έχει βρει πρακτική εφαρμογή. Έχει μιλήσει και την «ακτίνα θανάτου», κάτι σαν το laser, αλλά βασισμένη σε άλλη αρχή. Ειδικότερα, η ιδέα του για την ασύρματη διανομή ενέργειας αν και κατά βάση ανθρωπιστική, επιχειρηματικά ήταν καταστροφική και προς στο τέλος της ζωής του δεν έβρισκε χρηματοδότες για τα πειράματά του.

Γνωστή είναι η και διαμάχη του με τον Έντισον προς στο τέλος του 19^ου αιώνα, για τον οποίο είχε εργαστεί όταν έφτασε μετανάστης στη Ν. Υόρκη, κάτι που ο τύπος της εποχής αποκάλεσε «πόλεμο των ρευμάτων». Φυσικά ο Τέσλα που χρηματοδοτούνταν από τον βιομήχανο Westinghouse είχε δίκιο και το σύστημα διανομής με εναλλασσόμενο ρεύμα που υποστήριζε τελικά επικράτησε έναντι του συστήματος συνεχούς ρεύματος του Έντισον. Προφανώς ο Έντισον ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει ότι ο Τέσλα είχε δίκιο, αλλά είχε ήδη επενδύσει σημαντικά ποσά στην παραγωγή και διανομή του συνεχούς ρεύματος και δεν του ήταν εύκολο να κάνει πίσω.

Χαρακτηριστική είναι και η σύγκριση μεταξύ αυτών των δύο «ιερών τεράτων» της εφαρμοσμένης ηλεκτρολογίας. Ο Έντισον είχε στοιχειώδη μόρφωση που ουσιαστικά την απέκτησε  μόνος του, αλλά είχε επιχειρηματικό μυαλό και νοοτροπία, με αποτέλεσμα τα προϊόντα του να κατακλύσουν την αγορά (στις περισσότερες περιπτώσεις) και  να πεθάνει πάμπλουτος. Αντίθετα, ο Τέσλα είχε πολύ καλή παιδεία (απόφοιτος πολυτεχνείου) και παρότι  εξίσου εφευρετικός, ήταν ονειροπόλος, ανθρωπιστής και τελικά κακός επιχειρηματίας, που πέθανε πάμφτωχος.

Εξαιτίας της μυστικοπάθειας του Τέσλα, αμέσως μετά τον θάνατό του το δωμάτιο του ξενοδοχείου που έμενε ερευνήθηκε για σημειώσεις, σχέδια κλπ από κυβερνητικούς πράκτορες, κάτι που μέχρι τις ημέρες μας τροφοδοτεί θεωρίες συνωμοσίας και έχει συνδέσει το όνομά του με μυθιστορηματικά σενάρια όπως το πείραμα της Φιλαδέλφειας, σεισμικά όπλα, το σύστημα HAARP κλπ.

95. Τα μυστηριώδη τείχη των Ίνκας

Τα τείχη των Ίνκας έχουν μια ιδιαιτερότητα που δεν συναντάται σε άλλες περιοχές του κόσμου*. Αποτελούνται από δομικά στοιχεία (πέτρες, η λαξευμένους βράχους που μερικοί ζυγίζουν πολλές δεκάδες τόνους) με πολυεδρικές επιφάνειες, τοποθετημένα χωρίς συνδετικό υλικό και σε τέλεια επαφή μεταξύ τους. Μία πρόσθετη ιδιαιτερότητα είναι η ελαφρά καμπύλωση προς τις ακμές και η ύπαρξη προεξοχών σε ακανόνιστα διαστήματα σαν «πατήματα» για αναρρίχηση. Χαρακτηριστικά τέτοια τείχη έχουν βρεθεί στο Saksaywaman, κοντά στο Cusco του Περού.

Οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι τα τείχη αυτά είναι των Ίνκας, αλλά υπάρχουν ενδείξεις και προφορικές μαρτυρίες ντόπιων προς τους Ισπανούς κατακτητές ότι οι κατασκευές είναι πολύ παλαιότερες, καθώς αντίστοιχες κατασκευές επιβεβαιωμένα της εποχής των Ίνκας δεν εμφανίζουν αυτή την ποιότητα συναρμολόγησης. Στην εικόνα επάνω, φαίνεται ένας τοίχος που συγκεντρώνει τρείς διαφορετικές τεχνικές. Χαμηλά, της (κατ' εκτίμηση) προ-Ίνκας εποχής, στη μέση των Ίνκας και επάνω της Ισπανικής κατάκτησης. Οι διαφορές είναι εμφανείς και χαρακτηριστικές.

Κατά συνέπεια είναι αναμενόμενο, οι κατασκευές αυτές να έχουν δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά και φυσικά να έχουν προταθεί πολλές εξηγήσεις για να ερμηνεύσουν κυρίως την ακρίβεια της επεξεργασίας και της συναρμολόγησης, καθώς οι Ίνκας δεν διέθεταν σιδερένια εργαλεία. Εξηγήσεις που κυμαίνονται από τη βοήθεια …εξωγήινων, μέχρι συστημάτων που μαλακώνουν τον βράχο με θερμότητα από …κάτοπτρα, χυμό από κάποιο φυτό που περιείχε υδροφθορικό οξύ (κατά μία άποψη, με την ανάμιξη του φυτού με κόκκινη όξινη λάσπη για να αυξήσει την οξύτητά της), ή κάποια μέθοδο ανάλογη της παρασκευής ασβέστη. Μια άλλη πρόταση είναι ότι τα τείχη κατασκευάστηκαν από κάποιο είδος τσιμέντου που στοιβάχτηκε ενόσω ήταν ακόμα μαλακό μέσα σε τσουβάλια, και σκλήρυνε στεγνώνοντας.

Φυσικά υπάρχει και η «κλασική» εξήγηση ότι τα εντυπωσιακά αυτά τείχη είναι το αποτέλεσμα πολύ κόπου και χρόνου, ενώ έχουν προταθεί και τεχνικές (βλ. https://www.ancient-origins.net/ancient-places-americas/unravelling-mystery-behind-megalithic-stone-walls-saksaywaman-001470) που εξηγούν πώς με απλά ξύλινα μοντέλα θα μπορούσε να γίνει η λεπτομερής κατεργασία των κομματιών πριν την τοποθέτηση, ώστε στη συνέχεια να ταιριάξουν «με την πρώτη». 

Ο γράφων, υποστηρίζει ότι το ιδιαίτερο αυτό πολυγωνικό σχήμα των κομματιών προέκυψε από την ανάγκη να γίνει η ελάχιστη απόρριψη υλικού κατά την κατεργασία, καθώς με ένα πολυγωνικό σχήμα (έχουν παρατηρηθεί μέχρι 11 πλευρικές έδρες, συνήθως όμως είναι μέχρι 6) μπορεί να αξιοποιηθεί στο μέγιστο το αρχικό σχήμα της πέτρας ή του βράχου, χωρίς από την άλλη πλευρά να πρέπει να λαξευτούν μεγάλες επίπεδες επιφάνειες. Έτσι θα μπορούσε να δοθεί περισσότερος χρόνος και προσοχή στην ποιότητα των επίπεδων επιφανειών και στην καλή εφαρμογή των κομματιών μεταξύ τους, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μια γερή κατασκευή, ειδικά όταν δεν χρησιμοποιείται συνδετικό υλικό. Δεν αποκλείεται όμως, η καλή εφαρμογή να ήταν ένα είδος εσωτερικής ανάγκης  (τελειομανία) ή και θρησκευτικής επιταγής, για τους Ίνκας.

Καθώς η περιοχή των Ίνκας ήταν (και είναι ακόμα) πολύ σεισμογενής, η γερή κατασκευή θα ήταν ιδιαίτερα επιθυμητή, κάτι στο οποίο βοηθάει τόσο το  πολυγωνικό «δέσιμο» των κομματιών μεταξύ τους, όσο και η τεχνική των κεκλιμένων τοίχων που εφαρμόζονταν και βελτίωνε ακόμα περισσότερο τη σταθερότητα.

Στην άποψη ότι η ασύμμετρη κατασκευή βοηθάει στην αντισεισμικότητα του τείχους, συνηγορεί και η διάταξη των λίθων στη συγκεκριμένη γωνία, στο Περού.

Θα πρέπει ακόμα να εξηγηθεί η καμπύλωση των ακμών, αλλά αυτή θα μπορούσε να είναι απλά μια καλλιτεχνική πινελιά που δίνει «βάθος» στην εμφάνιση του τείχους. Τέλος, μένει να εξηγηθούν οι προεξοχές, που η κλασική ερμηνεία είναι ότι πρόκειται για σημεία που βοηθούσαν στην ανάρτηση ή σαν σημεία "κόντρας" για τον χειρισμό των βράχων από το έδαφος με δοκάρια (θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι σήμερα είναι αρκετά φθαρμένες από τις καιρικές συνθήκες), καθώς είναι μάλλον τολμηρό να θεωρηθούν σαν «πατήματα» για το σπορ της αναρρίχησης!

*Εκτός από ορισμένες περιπτώσεις στην Αίγυπτο, αλλά με σαφώς λιγότερο έντονο πολυγωνισμό.

96. Υπάρχει εξωαισθητήρια αντίληψη μεταξύ των Διδύμων;

Η δίδυμη γέννηση έχει υπάρξει από το παρελθόν αντικείμενο περιέργειας, φόβου ή και θαυμασμού, ανάλογα με την κουλτούρα ή την εποχή. Αν και καθόλου σπάνιο φαινόμενο στην εποχή μας (3% των κυήσεων είναι δίδυμες ή πολλαπλές) εξαιτίας κυρίως της εξέλιξης στην τεχνητή γονιμοποίηση, στην αρχαιότητα το φαινόμενο ίσως ήταν  κάπως σπανιότερο. Παρόλα αυτά αναφέρονται περιπτώσεις όπως των Διοσκούρων, του Ηρακλή και του Ιφικλή (δίδυμοι από διαφορετικό πατέρα), ακόμα και των θεών Απόλλωνα και Άρτεμης. Μάλιστα η γέννηση των Διόσκουρων και της (ωραίας) Ελένης έχει ενδιαφέρον καθώς οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι η μητέρα τους Λητώ έκανε δύο αυγά (από τον Δία-κύκνο), που από το ένα βγήκε η Ελένη και από το άλλο οι Διόσκουροι, διαχωρίζοντας έτσι την διζυγωτική* από την μονοζυγωτική γονιμοποίηση.

*Διζυγωτική ή Ετεροζυγωτική: γονιμοποίηση δύο διαφορετικών αλλά ταυτόχρονα παρόντων ωαρίων. Μονοζυγωτική ή Ομοζυγωτική: διάσπαση σε δύο ωάρια, του αρχικά μοναδικού γονιμοποιημένου ωαρίου. (Υπάρχει και η πολύ σπανιότερη περίπτωση μονοζυγωτικών τριδύμων).

Ειδικά οι μονοζυγωτικοί δίδυμοι, πέρα από την πανομοιότυπη εμφάνιση, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την επιστήμη καθώς είναι μια φυσική περίπτωση κλώνων (δηλαδή μοιράζονται το ίδιο DNA), οπότε η διαμόρφωση της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα τους, ειδικά σε περιπτώσεις που έχουν χωριστεί από βρέφη και ανατράφηκαν χωριστά, επιτρέπει να μελετηθεί το πρόβλημα της επίδρασης της φύσης έναντι της επίδρασης της ανατροφής (nature vs nurture).

Επιπλέον όμως από την καταφανώς παρόμοια συμπεριφορά ειδικά στις περιπτώσεις που μονοζυγωτικά δίδυμα ανατράφηκαν μαζί, υπάρχει και το ερώτημα αν υπάρχει κάποιο ξεχωριστό «ψυχικό δέσιμο» μεταξύ των διδύμων αυτών, μια μεταφυσική αλληλεπίδραση που κάνει το ένα να συναισθάνεται ή να νοιώθει τις έντονες ψυχικές καταστάσεις του άλλου, ακόμα και σε περιπτώσεις καθαρά σωματικών προβλήματων όπως πχ τραυματισμούς.

Κάποιοι μάλιστα προσπαθούν να βρουν αναλογίες μεταξύ αυτής της υποθετικής μεταφυσικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των διδύμων και της κβαντικής διεμπλοκής, μιας κατάστασης όπου υποατομικά σωματίδια που αλληλεπίδρασαν αρχικά, μοιάζει να συνδέονται εφεξής με κάποιο τρόπο, ακόμα και αν στη συνέχεια παρεμβλήθηκε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, ώστε αλλαγή κάποιας ιδιότητας στο ένα να επιφέρει αντίστοιχη (ή συνήθως αντίστροφη) αλλαγή στο άλλο και μάλιστα ακαριαία. Δεν σημαίνει όμως επειδή κάτι συμβαίνει στον κβαντικό κόσμο θα συμβαίνει και κάτι αντίστοιχο στον φυσικό κόσμο, κάθε άλλο μάλιστα.

Η υπόθεση για κάποιον ιδιαίτερο δεσμό μεταξύ των διδύμων είναι αρκετά παλιά, όπως φαίνεται και από το μυθιστόρημα του 1844 του Αλέξανδρου Δουμά «Οι Κορσικανοί αδελφοί», αλλά το θέμα είναι αν υπάρχει πράγματι αυτό το δέσιμο ή είναι ένας μύθος. Είναι λογικό να υποθέσει κάποιος ότι οι μονοζυγωτικοί δίδυμοι καθώς είναι γενετικά «πανομοιότυποι» θα έχουν και πολλές κοινές συμπεριφορές, θα παίρνουν παρόμοιες εκφράσεις, θα αντιδρούν με αντίστοιχο τρόπο σε παρόμοιες καταστάσεις, και θα κάνουν παρόμοιες επιλογές.

Γεγονός είναι ότι οι περιπτώσεις που έχει αναφερθεί «μεταφυσικό» ψυχικό δέσιμο μεταξύ διδύμων είναι λίγες, ενώ αν θεωρήσουμε ότι στατιστικά 4 στις 1000 γέννες είναι μονοζυγωτικοί δίδυμοι, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις δεν θα είχαν τρόπο να δουν τη δημοσιότητα, παραμένουν ακόμα αρκετά εκατομμύρια περιπτώσεις διδύμων παγκόσμια που θα είχαν αυτή τη δυνατότητα, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να υπάρχουν πάρα πολλές μαρτυρίες για αυτό το δέσιμο, αν πράγματι υπήρχε. Εξάλλου περιπτώσεις όπου ο ένας καταλαβαίνει τον άλλο με μια ματιά, ή ο ένας συμπληρώνει τη φράση του άλλου, ή όταν κάποια ανησυχία του ενός για τον άλλον αποδεικνύεται βάσιμη, υπάρχουν και μεταξύ γενετικά ξένων ατόμων που έχουν ζήσει πολλά χρόνια μαζί, όπως πχ των συζύγων σε μακροχρόνιους γάμους.

Συνεπώς, αν οι περιπτώσεις που έχουν δει τη δημοσιότητα είναι τα «success stories» που συνηγορούν στο μεταφυσικό «δέσιμο» των μονοζυγωτικών διδύμων, τότε υπάρχουν πολλές περισσότερες περιπτώσεις που δεν το επιβεβαιώνουν.
Σε πείραμα το 1993 της Susan Blackmore σε Αγγλικά σχολεία (http://www.susanblackmore.uk/wp-content/uploads/2017/05/JSPR-1993.pdf) όπου αξιολογήθηκε η επίδραση του παρόμοιου τρόπου σκέψης των μονοζυγωτικών διδύμων σε σύγκριση με ενδεχόμενη εξωαισθητήρια αντίληψη (ESP) μεταξύ τους, βρέθηκε ότι ενώ η σύμπτωση προβλέψεων εξαιτίας του παρόμοιου τρόπου  σκέψης ήταν διπλάσια από τη στατιστική πιθανότητα, η σύμπτωση προβλέψεων εξαιτίας ενδεχόμενης εξωαισθητήριας αντίληψης (μεταβίβαση σκέψης) ήταν ακριβώς σύμφωνη με τη στατιστική πιθανότητα.
Έτσι, μέχρι σήμερα το συμπέρασμα είναι ότι μεταξύ των μονοζυγωτικών διδύμων δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από παρόμοιο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που προέρχεται από το πανομοιότυπο γενετικό υλικό τους, ενώ κάποιες συμπτώσεις σε σοβαρά θέματα υγείας (όπως πχ πολύ κοντινή ημερομηνία θανάτου) μπορεί να αποδοθούν τόσο στο παρόμοιο γενετικό υλικό και στον (συχνά) παρόμοιο τρόπο ζωής, όσο και στο αναμφισβήτητο ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ τους που οδηγεί στη γρήγορη κατάρρευση του ενός μετά τον θάνατο του άλλου.

97. Είναι η "οστεοθήκη του Ιακώβ", πράγματι του αδελφού του Ιησού;

Ήταν Οκτώβριος του 2002, όταν μία ανακοίνωση δημιούργησε βαθιά αίσθηση στον κόσμο της αρχαιολογίας αλλά και της εκκλησίας. Σύμφωνα με αυτή, υπήρχε στην κατοχή  του Όντεντ Γκόλαν ενός πολύ γνωστού επιχειρηματία και συλλέκτη αρχαιοτήτων του Ισραήλ, μια κενή οστεοθήκη του 1^ου μΧ αιώνα, με την πολύ ενδιαφέρουσα και ενδεχομένως αποκαλυπτική επιγραφή «Ιακώβ, γιός του Ιωσήφ, αδελφός του Ιησού» (εικόνα).

Ήταν φυσικό να υποθέσει κάποιος ότι η οστεοθήκη, μήκους περίπου 0.5 m, αφορούσε τον «Αδελφόθεο» ή Δίκαιο Ιακώβ, αδελφό του Ιησού Χριστού και πρώτο επίσκοπο Ιεροσολύμων που θανατώθηκε με λιθοβολισμό το 62 μΧ, ενώ αν η αυθεντικότητά της αποδεικνύονταν και γίνονταν και ταυτοποίηση των ονομάτων, θα ήταν η πρώτη αρχαιολογική απόδειξη της ύπαρξης του ιδρυτή του χριστιανισμού. Αυτή βέβαια η απόδειξη της αυθεντικότητας δεν ήλθε τόσο εύκολα (η σχετική απόφαση δικαστηρίου αναφέρει απλά ότι δεν πρόκειται για απάτη), καθώς κατ’ αρχήν ο Γκόλαν είχε εμπλακεί και σε άλλες αμφισβητούμενες αγοραπωλησίες αρχαιοτήτων (όπως η πινακίδα του Ιωάς- Jehoash tablet), αλλά και καθώς τόσο η Ισραηλινή Αρχή Αρχαιοτήτων (ΙΑΑ) όσο και η Καθολική εκκλησία δεν επιθυμούσαν το θέμα να πάρει έκταση για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά.

Το αποτέλεσμα ήταν ο Γκόλαν μαζί με τρείς συνεργάτες του ειδικούς σε θέματα αρχαιοτήτων να παραπεμφθούν σε δίκη το 2004 με την κατηγορία της απάτης, που διήρκεσε σχεδόν 8 χρόνια και κατέληξε στην αθώωση του Γκόλαν και των άλλων κατηγορουμένων για την κατηγορία της απάτης, καθώς οι επανειλημμένες εξετάσεις της οστεοθήκης από κορυφαίους ειδικούς κατέληξαν να επιβεβαιώσουν μάλλον παρά να απορρίψουν την αυθεντικότητά της. Ο  Γκόλαν τελικά καταδικάσθηκε μόνο σε πρόστιμο για παρατυπίες σχετικά με την αγοραπωλησία της οστεοθήκης.

Η αρχαιότητα της ίδιας της οστεοθήκης είχε αποδειχθεί από πολύ νωρίς, αλλά η κατηγορία ήταν ότι η επιγραφή σε αραμαϊκά Εβραϊκά (τουλάχιστον ένα τμήμα της) ήταν πλαστή. Όμως πολύχρονες εξετάσεις και κυρίως η ύπαρξη ενός αρχαίου μύκητα που κάλυπτε μέρος της οστεοθήκης και που βρέθηκε επίσης μέσα στις εγχαράξεις της επιγραφής, συνηγόρησαν ώστε η οστεοθήκη να θεωρηθεί αυθεντική σαν σύνολο, με χρονολόγηση τον 1^ο μΧ αιώνα.

Μένει η αμφιβολία εάν ο συνδυασμός των ονομάτων αφορούσε πράγματι τον Ιακώβ τον αδελφό του Ιησού Χριστού, ή ήταν συνωνυμία. Αν και τα τρία ονόματα της επιγραφής ήταν πολύ κοινά στο Ισραήλ κατά τον 1^ο αιώνα μΧ, και η αναφορά στον πατέρα του νεκρού συχνή, από την άλλη πλευρά η αναφορά σε αδελφό του νεκρού ήταν πολύ σπάνια και τότε πάλι, μόνον εφόσον ο αδελφός αυτός ήταν κάποιο σημαντικό ή γνωστό πρόσωπο στην κοινότητά του. Ένας καθηγητής του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ υπολόγισε ότι οι πιθανότητες να υπάρχει αυτός ο συνδυασμός ονομάτων την εποχή του Ιησού στην ευρύτερη περιοχή της Ιερουσαλήμ, ήταν λιγότερες από δύο περιπτώσεις συνολικά.

Όπως προαναφέρθηκε, τόσο η Ισραηλινή Αρχή Αρχαιοτήτων όσο και η Καθολική εκκλησία δεν θέλουν το θέμα να πάρει έκταση, η πρώτη γιατί θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για ιδιωτικές συναλλαγές αρχαιοτήτων (και υπάρχουν πολλές αρχαιότητες του Ισραήλ σε χέρια ιδιωτών), ενώ η Καθολική εκκλησία δεν θέλει να αμφισβητηθεί το δόγμα της για το αειπάρθενο της Θεοτόκου (Maria sempre vergine) που το υποστηρίζει και η Ορθόδοξη εκκλησία. Ενώ την ύπαρξη αδελφών του Ιησού όπως αναφέρονται στα Ευαγγέλια, την αποδίδει σε μεταφορική χρήση του ονόματος «αδελφός /αδελφή». Αντίστοιχα, η Ορθόδοξη εκκλησία θεωρεί ότι πρόκειται για ετεροθαλή αδέλφια του Ιησού, από προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ.
Τέλος, κάποιοι συνδέουν την οστεοθήκη του Ιακώβ με αυτήν που φαίνεται να έχει χαθεί από τον τάφο του Talpiot που βρέθηκε το 1980 κοντά στην Ιερουσαλήμ, για τον οποίο ισχυρίζονται ότι είναι ο οικογενειακός του Ιησού. Οι ενδείξεις όμως δεν είναι ισχυρές και το όλο θέμα είναι περισσότερο "κινηματογραφικό" παρά ουσιαστικό. 

98. Το σύνδρομο της Αβάνας και άλλοι περίεργοι ήχοι

Προς το τέλος του 2016, ορισμένοι εργαζόμενοι στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αβάνα της Κούβας παραπονέθηκαν ότι τους ενοχλούσε ένας κάπως «τσιριχτός» ήχος και διάφορες δονήσεις, που  περιοδικά γίνονταν αισθητές στο περιβάλλον τους. Οι ήχοι αυτοί συνοδεύονταν και από ενοχλητικά σωματικά συμπτώματα όπως ναυτία, ζαλάδα, μειωμένη αίσθηση ισορροπίας και δυσκολία στη συγκέντρωση. Αρχικά υπήρχε η υποψία ότι οι εργαζόμενοι ήταν θύματα μιας κακόβουλης «ηχητικής επίθεσης» στα όρια των υπερήχων, ή έκθεσης σε μικροκύματα, κάτι όμως που δεν έγινε δυνατόν να αποδειχτεί.

Το αποτέλεσμα ήταν οι ΗΠΑ να επαναπατρίσουν το επόμενο έτος τους περισσότερους από τους εργαζόμενους στην πρεσβεία της Αβάνας, μειώνοντας τον εκεί αριθμό τους στο ελάχιστο, το ίδιο μάλιστα έκανε και ο Καναδάς καθώς και δικό του προσωπικό εμφάνισε παρόμοια συμπτώματα. Στην έρευνα για να δοθεί κάποια εξήγηση προσφέρθηκε να συμμετάσχει και πολυάριθμη ομάδα ειδικών από την Κούβα, καμία προσπάθεια όμως δεν έφτασε σε πειστικά συμπεράσματα και πολύ περισσότερο σε αποδείξεις για το τι συνέβη.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα άτομα που εμφάνισαν αυτά τα προβλήματα, πέρα από την αρχική θεραπεία στην οποία υποβλήθηκαν για τα συμπτώματα, εξετάστηκαν και από το ιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, ενώ  αργότερα έγιναν και συμπληρωματικές εξετάσεις με σκοπό να εντοπιστεί η αιτία του προβλήματος. Στις πρώτες εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις στις μαγνητικές τομογραφίες των εγκεφάλων εμφανίζονταν αλλοιώσεις παρόμοιες με αυτές που εμφανίζονται μετά από μία ήπια κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Ενώ στις πρόσθετες εξετάσεις διαπιστώθηκε ελαφρά μείωση της ποσότητας της λευκής ουσίας του εγκεφάλου, ειδικά στην παρεγκεφαλίδα η οποία σχετίζεται με την αίσθηση και τη διατήρηση της ισορροπίας. Παρόλα αυτά, συγκεκριμένη αιτία πάλι δεν προσδιορίστηκε.

Υπήρξαν φυσικά διάφορες προσπάθειας ερμηνείας του φαινομένου, όπως ότι επρόκειτο για στοχευμένη ενέργεια φιλορώσων Κουβανών ώστε να αποτραπεί η διαφαινόμενη προσέγγιση Κούβας – ΗΠΑ (η Κούβα είναι από τους πιστότερους συμμάχους των Ρώσων και δίπλα ακριβώς στις ΗΠΑ), ή ότι οφείλονταν σε κακή λειτουργία Κουβανέζικων συσκευών παρακολούθησης της πρεσβείας, ή ότι επρόκειτο για τον ήχο ενός είδος τοπικού γρύλλου την εποχή του ζευγαρώματος, ή τέλος ότι επρόκειτο για περίπτωση «μαζικής υστερίας» εξαιτίας του στρες της εργασίας σε ένα απομονωμένο και (θεωρητικά) εχθρικό περιβάλλον, μια βολική βέβαια εξήγηση όταν όλες οι άλλες αποτυγχάνουν. Μια διαφορετική ερμηνεία είναι ότι τα άτομα που εμφάνισαν τα προβλήματα είχαν ήδη κάποιο εγκεφαλικό πρόβλημα (υπερευαισθησία ή παλαιό τραυματισμό), που τα έκανε επιρρεπή στο να ενοχλούνται από κάποιους φυσικούς κατά τα άλλα ήχους. Κάποιοι άλλοι αποδίδουν την εικόνα που παρουσίαζε ο εγκέφαλος των ασθενών, στην αρχική θεραπεία που τους δόθηκε στην προσπάθεια αντιμετώπισης των συμπτωμάτων. 
Το φθινόπωρο του 2019 πάντως, μία μελέτη ενός Ισραηλινού και ενός Καναδικού πανεπιστημίου υποστήριξε ότι τα συμπτώματα αυτά θα μπορούσαν να είναι το αποτέλεσμα έκθεσης σε οργανοφωσφορικά εντομοκτόνα, που έχουν τη δυνατότητα να περνούν από τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και να προκαλούν νευρολογικά προβλήματα. Το αν η έκθεση ήταν τυχαία ή εσκεμμένη, δεν ήταν αντικείμενο της μελέτης. 
Λίγο αργότερα, μια κοινή μελέτη ενός Νεοζηλανδικού πανεπιστημίου με το Καλιφορνέζικο UCLA, υποστήριξε ότι τα συμπτώματα ήταν χαρακτηριστικά έντονου ψυχολογικού στρες σαν αυτό που βιώνουν οι στρατιώτες σε βομβαρδισμό, που προκλήθηκε από την αβεβαιότητα της διαβίωσης σ' ένα κατά τεκμήριο εχθρικό περιβάλλον.
Πάντως, τέσσερις πανεπιστημιακές μελέτες για το "σύνδρομο της Αβάνας" μέχρι τώρα, δεν έχουν καταφέρει να δώσουν μια πειστική και επιστημονικά αποδεκτή εξήγηση.

ΥΓ. Τον Ιούλιο του 2021, δημοσιεύθηκε στον τύπο ότι παρόμοια συμπτώματα παρουσίασαν  Αμερικανοί διπλωματικοί υπάλληλοι και στη Βιέννη, με τις υποψίες να εντείνονται ότι πρόκειται για "επίθεση" με μικροκύματα.

Άλλοι περίεργοι ήχοι (Bloop, Hum, Seneca Guns, Κολοσσοί Μέμνωνα, Enchanted Rock)

Πρόκειται για έντονους ήχους στο περιβάλλον που μοιάζουν να μην έχουν φυσική εξήγηση, αν και πολλοί αποδίδονται - συνήθως σωστά- στη δράση του ανέμου, των κυμάτων, των ηφαιστείων, της μετακίνησης της άμμου, γεωλογικών ρηγμάτων, σπάσιμο φράγματος ήχου από αεροπλάνα κλπ.
Ένα απ’ αυτά πάντως (υποθαλάσσιος ήχος γνωστός σαν "The Bloop", από το 1997), βρήκε την εξήγησή του 15 χρόνια αργότερα, καθώς διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για τριγμούς κατά την απόσπαση ενός τεράστιου παγόβουνου στην Ανταρκτική. Άλλοι ήχοι χαμηλής συχνότητας (όπως ο "The Hum" που μάλιστα ακούγεται από μικρό μόνο ποσοστό του πληθυσμού μιας περιοχής) αποδίδονται σε διάφορα φυσικά φαινόμενα, αλλά ενδεχομένως και σε επίδραση ραδιοφωνικών κυμάτων πολύ χαμηλής συχνότητας, όπως αυτά με τα οποία επικοινωνούν τα υποβρύχια. Άλλοι δυνατοί κρότοι «εν αιθρία» θα μπορούσαν να εξηγηθούν από σπάσιμο του φράγματος του ήχου από πολεμικά αεροσκάφη, αλλά και από μετέωρα που εισέρχονται στην ατμόσφαιρα με πολύ μεγάλες ταχύτητες. Ενώ υπόκωφοι ήχοι σε παραθαλάσσιες περιοχές θα μπορούσαν να οφείλονται σε υποθαλάσσια ηφαίστεια, όπως πρόσφατα συνέβη με τη δημιουργία ενός υποθαλάσσιου ηφαιστείου μεταξύ Αφρικής και Μαδαγασκάρης, το 2018.

Ένα είδος ήχων "σαν κανονιές" ακούγονται σε κάποιες περιπτώσεις νοτιοανατολικά των Μεγάλων Λιμών στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα κοντά στη μακρόστενη λίμνη Seneca ("βαφτισμένοι", "τα κανόνια της Σενέκα"). Αν και οι ήχοι αυτοί έχουν αναφερθεί ήδη από το 1850 σε μυθιστόρημα του J.F. Cooper, μέχρι σήμερα, και παρότι έχουν χρησιμοποιηθεί σύγχρονες μέθοδοι ηχητικής καταγραφής και εντοπισμού τους, παραμένουν άγνωστης προέλευσης. Σαν πιθανότερη αιτιολογία προτείνεται η ύπαρξη ατμοσφαιρικών διαταραχών, ίσως καταιγίδων, που ο ήχος τους μεταφέρεται από πολύ μακριά εξαιτίας της διαμόρφωσης του εδάφους.
Έχει ενδιαφέρον πάντως, ότι μία περίπτωση δημιουργίας περίεργων ήχων αναφέρεται τόσο από τον Στράβωνα όσο και από τον Παυσανία στην αρχαιότητα, και πρόκειται για ήχους που δημιουργούσε η κίνηση του αέρα ορισμένη ώρα της ημέρας κοντά στα δίδυμα γιγάντια αγάλματα με το όνομα "κολοσσοί του Μέμνωνα" στο Λούξορ της Αιγύπτου, και ειδικότερα μετά που το ένα απ' αυτά έχασε ένα τμήμα του μετά από σεισμό. Οπότε δεν είναι περίεργο ότι ο ήχος αυτός σταμάτησε μετά την επισκευή του αγάλματος.

ΥΓ1. Το 2022 δημοσιεύθηκε ότι βρέθηκε η εξήγηση για το μυστήριο του "τραγουδιού" των κολοσσών του Μέμνωνα. Η οποία είναι, ότι οι συριγμοί (που ερμηνεύονταν σαν τραγούδι) δημιουργούνταν από τη διαφυγή ατμού, καθώς κάποια ώρα το πρωί είχε θερμανθεί αρκετά η ανατολική επιφάνεια των αγαλμάτων, ώστε η υγρασία που είχε συσσωρευτεί σε ρωγμές τους κατά τη διάρκεια της νύκτας να ατμοποιηθεί ξαφνικά (ο ατμός καταλαμβάνει 1700 φορές μεγαλύτερο όγκο, απ' ότι το νερό από το οποίο προέρχεται).

ΥΓ2. Σ' ένα παρόμοιο φαινόμενο με το παραπάνω, δηλαδή διαστολές /συστολές εξαιτίας της 24-ωρης σημαντικής διακύμανσης της τοπικής θερμοκρασίας οφείλονται και οι ήχοι (σαν αναστεναγμοί, κραυγές και βογγητά) που προέρχονται από έναν τεράστιο βράχο στο Τέξας των ΗΠΑ, οπότε το όνομα που του έχει δοθεί "Μαγεμένος Βράχος" (Enchanted Rock), δεν ακούγεται καθόλου περίεργο.

Ο θρύλος ξεκίνησε από τους Ινδιάνους της περιοχής και επιβεβαιώθηκε από τους Ισπανούς κατακτητές, αλλά στις ημέρες μας δόθηκε η παραπάνω εξήγηση, σχεδόν προφανής αν δει κάποιος την βαθμιαία και έντονη απόσχιση του επιφανειακού στρώματος του βράχου. 

99. Πλούτωνας, Πλανήτης Χ ή 9,  Πλανήτης Νibiru.

Τον Αύγουστο του 2006, η Διεθνής Ένωση Αστρονομίας (IAU) πήρε μια μοναδική απόφαση. Αφαίρεσε τον τίτλο του «πλανήτη» από τον Πλούτωνα που τον διατηρούσε από την ανακάλυψή του, δηλαδή επί 76 χρόνια και τον αντικατέστησε με αυτόν του «νάνου πλανήτη». Η απόφαση αυτή στηρίζονταν στο γεγονός ότι βρέθηκε και άλλο ουράνιο σώμα (η Έρις) με συγκρίσιμο και μάλιστα λίγο μεγαλύτερο μέγεθος από τον Πλούτωνα, ενώ  αναμένονταν η ανακάλυψη και πολυάριθμων παρόμοιων σωμάτων χάρη στη εξέλιξη των τηλεσκοπίων. Οπότε, είτε οι πλανήτες θα αυξάνονταν σημαντικά σε αριθμό, είτε θα αφαιρείτο ο τίτλος από τον Πλούτωνα, κάτι που τελικά επιλέχθηκε σαν η απλούστερη λύση.

Όμως, λίγα χρόνια αργότερα φάνηκε ότι η θέση του ένατου πλανήτη δεν θα «χήρευε», καθώς από το 2014 και μετά αναφέρονταν ενδείξεις από ομάδες αστρονόμων ότι κάποιες ανωμαλίες στις τροχιές μικρών ουράνιων σωμάτων πολύ πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα (του τελευταίου πλέον πλανήτη του ηλιακού συστήματος), δεν εξηγούνταν παρά με την ύπαρξη ενός μεγάλου πλανήτη. Ο πλανήτης αυτός που ονομάστηκε X ή Ένατος, θα έπρεπε να είναι λίγο μικρότερος του Ποσειδώνα αλλά να βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση, περίπου 20 φορές μακρύτερα απ’ ότι ο τελευταίος από τον Ήλιο.

Στην εικόνα, διακρίνονται οι μεγάλοι πλανήτες του ηλιακού συστήματος (γαλάζιοι κύκλοι), ενώ οι πολύ έκκεντρες και πολύ πιο απομακρυσμένες τροχιές προς τα αριστερά ανήκουν σε ουράνια σώματα πέρα από τον Ποσειδώνα (ΤΝΟ’s – Trans Neptunian Objects). Η τροχιά του υποθετικού Ένατου πλανήτη φαίνεται με την κόκκινη διακεκομμένη γραμμή. Μέχρι σήμερα, η ύπαρξη του πλανήτη αυτού δεν έχει επιβεβαιωθεί (απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκτήσει κανονικό όνομα), ενώ το παράδοξο είναι ότι η ανίχνευσή του θα είναι πολύ πιο δύσκολη από την ανίχνευση πλανητών σε τροχιά γύρω από άλλα άστρα του γαλαξία μας, δηλαδή ασύγκριτα πιο μακριά, καθώς η μέθοδος σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι διαφορετική και έμμεση (άρα και πιο εύκολη).

Όμως ο πλανήτης Χ ή Ένατος δεν είναι ο μόνος υποψήφιος νέος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος. Εξίσου γνωστός, ή και γνωστότερος στους συνωμοσιολογικούς κύκλους είναι ο πλανήτης Nibiru, σύμφωνα με τους οποίους η υποτιθέμενη προσέγγισή του στη Γη θα γίνει αιτία καταστροφή της, ή τουλάχιστον θα προξενήσει εκτεταμένες ζημιές. Η ιδέα αυτή αναφέρθηκε για πρώτη φορά σ' έναν βιβλίο του αυτοδίδακτου ερευνητή αρχαίων γλωσσών Zecharia Sitchin το 1976, ενώ από το 1995 η διαχειρίστρια ενός ιδιωτικού ιστότοπου ισχυρίζονταν ότι είχε την πληροφορία για καταστροφή της Γης το 2003 ή το 2012 από προσωπική ενημέρωσή της από εξωγήινους!

Βέβαια, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να πάρει στα σοβαρά μια πρόβλεψη καταστροφής με αυτά τα δεδομένα, η οποία επιπλέον άλλαζε διαρκώς ημερομηνία εκπλήρωσης μετατιθέμενη σταδιακά προς το μέλλον όσο οι προηγούμενες προβλέψεις διαψεύδονταν. Ακόμα και το ότι η NASA δεν ασχολείτο με το να σχολιάζει αυτούς τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς, θεωρείτο από τους υποστηρικτές τους «συγκάλυψη» Τελευταία «ισχυρή» ημερομηνία ήταν αυτή που συνέπιπτε με την καταστροφή που υποτίθεται ότι προέβλεπε το γνωστό ημερολόγια των Μάγιας, δηλαδή η 21η Δεκ. 2012, ενώ η επόμενη ημερομηνία έχει «σοφά» τοποθετηθεί προς το τέλος της χιλιετίας. Φυσικά οι αστρονόμοι απορρίπτουν κατηγορηματικά την ύπαρξη ενός άγνωστου πλανήτη σε τέτοια τροχιά που θα μπορούσε να προκαλέσει πρόβλημα στη Γη, ο οποίος βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με τον πλανήτη 9, πέρα από το ότι και οι δύο προς το παρόν παραμένουν άγνωστοι. Η διαφορά όμως είναι ότι ο πλανήτης Χ δεν προβλέπεται (τουλάχιστον από τους αστρονόμους) να ανακαλυφθεί ποτέ και η μόνη του «χρησιμότητα» είναι να δίνει τροφή στα κατά καιρούς καταστροφολογικά σενάρια των διαφόρων φυλλάδων.

100. Ο θάνατος του Αλέξανδρου Ωνάση

Στις 22 Ιανουαρίου του 1973 μετά το μεσημέρι, ο 24χρονος Αλέξανδρος Ωνάσης ήδη έμπειρος επαγγελματίας πιλότος, ετοιμάζονταν να απογειωθεί με το δικινητήριο αμφίβιο αεροσκάφος Piaggio 136 ιδιοκτησίας της Ολυμπιακής Αεροπλοΐας, της οποίας ήταν πρόεδρος. Μαζί του ήταν δύο ακόμα επαγγελματίες πιλότοι, οι Αμερικανοί McCusker και McGregor, από τους οποίους ο πρώτος θα ήταν ο νέος πιλότος του αμφίβιου, ενώ ο δεύτερος και παλιός πιλότος του, θα αποχωρούσε για ιατρικούς λόγους. O McCusker κάθονταν στο αριστερό κάθισμα του κυβερνήτη, ο Αλέξανδρος στο δεξί του συγκυβερνήτη ενώ ο McGregor βρίσκονταν στο πίσω κάθισμα. Καθώς ο McCusker δεν είχε εμπειρία στον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους, την απογείωση θα την έκανε ο Αλέξανδρος. Μόλις όμως το αεροσκάφος ανυψώθηκε από τον διάδρομο 33, πήρε κλίση δεξιά η οποία αυξήθηκε ταχύτατα μέχρι που το αεροσκάφος συγκρούσθηκε βίαια με τον διάδρομο, τραυματίζοντας θανάσιμα τον Αλέξανδρο και σοβαρά τους άλλους δύο πιλότους.

Το πόρισμα του δυστυχήματος στο οποίο συμμετείχαν δύο Έλληνες εμπειρογνώμονες (από την Πολιτική και την Πολεμική Αεροπορία αντίστοιχα), καθώς και ένας Άγγλος εμπειρογνώμονας κατόπιν επιθυμίας του Αριστοτέλη Ωνάση, κατέληξε στο ότι υπήρχε λάθος συνδεσμολογία στα συρματόσχοινα που συνέδεαν τα πτερύγια πλευρικής κλίσης με το πηδάλιο, με αποτέλεσμα όταν ο πιλότος κινούσε το πηδάλιο για να πάρει το αεροσκάφος κλίση προς τη μία κατεύθυνση, το αεροσκάφος να παίρνει την αντίθετη κλίση!

Την εξήγηση αυτή (δηλαδή του λάθους συντήρησης και όχι της δολιοφθοράς) δέχθηκε και το δικαστήριο που έγινε τέσσερα χρόνια αργότερα και αθώωσε λόγω αμφιβολιών όλους του κατηγορούμενους (τον McCusker και τους μηχανικούς συντήρησης του αεροσκάφους).

Όμως οι υποψίες δολιοφθοράς ήταν έντονες, καθώς υπήρχαν αρκετές ενδείξεις:

1. Τον Φεβρουάριο του 1972 το προσωπικό Lear Jet του Αριστοτέλη Ωνάση κατέπεσε στη θάλασσα, λίγο πριν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Νίκαιας με σκοπό να παραλάβει τον Αλέξανδρο για να τον μεταφέρει στο Παρίσι. Στο δυστύχημα, για το οποίο υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι οφείλονταν σε έκρηξη από βόμβα, σκοτώθηκαν οι δύο πιλότοι του αεροσκάφους αδελφοί Δημήτριος και Γεώργιος Κουρής, ενώ από σύμπτωση δεν επέβαινε και ο Αλέξανδρος καθώς το αεροσκάφος είχε καθυστερήσει στην αναχώρησή του από την Αθήνα εξαιτίας μιας διαφημιστικής φωτογράφισης. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης πάντως για αδιευκρίνιστους λόγους αρνήθηκε επίμονα να γίνει ανάσυρση των συντριμμιών και να διερευνηθεί εκτενώς το δυστύχημα, αντίδραση που προφανώς έκρυβε κάτι.

2. Μετά το δυστύχημα του Αλέξανδρου όμως, ο πατέρας του (προφανώς μη πιστεύοντας την επίσημη εκδοχή), πρόσφερε αμοιβή ενός εκατομμυρίου δολαρίων για πληροφορίες σχετικές με ενδεχόμενη δολιοφθορά του Piaggio, αμοιβή που παραμένει μέχρι σήμερα χωρίς διεκδικητή.

3. Οι τεχνικοί της Ολυμπιακής που έκαναν τη συντήρηση στο Piaggio κατέθεσαν ότι ήταν αδύνατον να γίνει λάθος από απροσεξία στη συνδεσμολογία των συρματοσχοίνων του πηδαλίου, καθώς το μήκος των δύο τμημάτων ήταν άνισο.

4. Το Piaggio μετά την επέμβαση αλλαγής του πηδαλίου στα τέλη του Νοεμβρίου 1972 έμεινε αφύλακτο στην πίστα του αεροδρομίου για περίπου δύο μήνες χωρίς να χρησιμοποιηθεί μέχρι τη μοιραία πτήση, κάτι που το έκανε εύκολο στόχο δολιοφθοράς.

5. Μια τέτοια ηθελημένη «διασταύρωση» των συρματοσχοίνων ήταν πρακτικά αδύνατον να γίνει αντιληπτή από τον πιλότο του συγκεκριμένου αεροσκάφους πριν την απογείωση, καθώς η κίνηση των πτερυγίων κλίσεως δεν φαίνεται από τη θέση των πιλότων, εξάλλου ο προ της απογείωσης έλεγχος περιλαμβάνει μόνο έλεγχο της ελευθερίας κίνησης του χειριστηρίου. Επιπλέον, στον αέρα (και ειδικά αμέσως μετά την απογείωση) είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί*, εκτός και αν ο πιλότος γνωρίζει ή υποψιάζεται το είδος του προβλήματος.

6. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε πολλούς και ισχυρούς εχθρούς, με σημαντικότερο την ίδια την κυβέρνηση των ΗΠΑ εξαιτίας μιας ιδιωτικής συμφωνίας του ιδίου με τους Σαουδάραβες για μεταφορά πετρελαίου, σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων. 

7. Ίσως εκτιμήθηκε από τους εχθρούς του (σωστά, όπως φάνηκε εκ των υστέρων) ότι η δολοφονία του γιού του θα ήταν το χειρότερο πλήγμα εναντίον του.

8. Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ (Δημήτριος Χαλκιαδάκης) που ισχυρίζονταν ότι είχε στοιχεία για τον θάνατο του Αλέξανδρου, είχε ένα «περίεργο» θανατηφόρο δυστύχημα το 1975.

9. Ένας τεχνικός (Δημήτριος Πιπεράκης) που εμπλέκονταν στην επισκευή του Piaggio, είχε εργατικό θανατηφόρο δυστύχημα το 1983, που μάλλον όμως δεν σχετίζεται με την υπόθεση. Το ίδιο δεν πρέπει να σχετίζεται με την υπόθεση και η άρνηση του πιλότου McCasker να μιλήσει για το δυστύχημα.

Ο θάνατος του Αλέξανδρου ήταν η αρχή του τέλους για τον Αριστοτέλη Ωνάση (πέθανε δύο χρόνια μετά τον θάνατο του γιού του) καθώς και της επιχειρηματικής αυτοκρατορίας που είχε ο ίδιος ιδρύσει, αλλά και μιας οικογενειακής πορείας που είχε πολλά στοιχεία από αρχαία τραγωδία.

*Γεγονός είναι ότι τέτοιες λάθος συνδέσεις έχουν ξαναγίνει, και σε μερικές περιπτώσεις οι πιλότοι κατόρθωσαν να σώσουν το αεροσκάφος.

101. Η λεγεώνα που χάθηκε και η εξαφάνιση του Μάικλ Ροκφέλερ
  Η 9^η λεγεώνα

Στα μέσα του 1^ου αι. μ.Χ., η 9^η (ΙΧ ή VIIII) ρωμαϊκή λεγεώνα με την επωνυμία «Ισπανική», στάθμευε στη βόρεια Βρετανία. Μισό αιώνα αργότερα, δηλαδή στις αρχές του 2^ου αι. μ.Χ. η λεγεώνα είχε εξαφανιστεί από τις καταγραφές των 33 συνολικά λεγεώνων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Δεδομένης της οργάνωσης και της ακρίβειας των ρωμαϊκών αρχείων, καθώς και της πολιτικής οι λεγεώνες να διατηρούν τα αρχικά ονόματά τους (και τον χαρακτηριστικό αριθμό τους) ακόμα και αν επιβίωνε μόνον ένας μικρός πυρήνας τους, είναι πολύ περίεργο ότι δεν καταγράφεται η κατάληξη της λεγεώνας αυτής.

Η 9^η λεγεώνα (στη φωτογραφία, πλακίδιο που αναφέρεται σ ’αυτήν: LEG.IX.ΗICP), ιδρύθηκε στις αρχές του 1^ου αι. π.Χ. και πολέμησε υπό τις διαταγές του Ιουλίου Καίσαρα στη Γαλλία και στη συνέχεια υπό τον Οκταβιανό (τον μετέπειτα Αύγουστο) στον εμφύλιο που ακολούθησε τη δολοφονία του Καίσαρα. Αργότερα μεταστάθμευσε στην Ισπανία όπου πήρε το χαρακτηριστικό της προσωνύμιο, ενώ στη συνέχεια συμμετείχε σε μάχες στη Γερμανία και ακόμα αποτέλεσε τμήμα της δύναμης που με τον αυτοκράτορα Κλαύδιο εισέβαλε στη Βρετανία. Προς το τέλος του 1^ου αι. μ.Χ. και έχοντας σαν βάση το York, έλαβε μέρος σε σκληρές μάχες με τους Κέλτες της Καληδονίας (Σκωτίας), κατά τις οποίες δύο φορές κινδύνευσε να εξολοθρευτεί.

Από την εποχή εκείνη (συγκεκριμένα από το 108 μ.Χ.) και μετά ουσιαστικά χάνονται τα ίχνη της, αν και υπάρχουν αναφορές ότι μεταστάθμευσε στην Ολλανδία και ότι ενδεχομένως αργότερα πήρε μέρος στην κατάπνιξη της επανάστασης των Εβραίων στην Ιουδαία ή και των Πάρθων. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι οι μετακινήσεις αυτές δεν αφορούσαν όλη τη λεγεώνα (πλήρους δύναμης περίπου 5.000 ατόμων) αλλά μόνον ένα μικρό μέρος της. Όπως και να έχει, παύει κάθε αναφορά σ’ αυτήν στις επίσημες καταγραφές στα τέλη του 2^ου μ.Χ. αιώνα.

Η επικρατούσα εκδοχή είναι ότι η λεγεώνα εξολοθρεύτηκε στις μάχες εναντίον των Κελτών της Καληδονίας στις αρχές του 2^ου μ.Χ αι., αυτό μάλιστα αποτελεί σημείο υπερηφάνειας για τους Σκώτους καθώς θεωρούν ότι πέτυχαν συντριπτική νίκη εναντίον της καλύτερης πολεμικής μηχανής της εποχής τους. Σ’ αυτό το πνεύμα κινείται και το ιστορικό μυθιστόρημα «Ο Αετός της Ενάτης» (The Eagle of the Ninth, 1954) και η σχετική κινηματογραφική ταινία με τίτλο «The Eagle» του 2011.

Ίσως η καταστροφή της 9^ης στη Σκωτία να έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του Αδριανού να χτίσει το ομώνυμο τείχος που χώριζε τη Σκωτία από τη Αγγλία, εγκαταλείποντας έτσι οριστικά την ιδέα της κυριαρχίας της Ρώμης στο βόρειο τμήμα της Βρετανίας.

Ο Μάικλ Ροκφέλερ

Τον Νοέμβριο του 1961, ο 23χρονος Μάικλ Ροκφέλερ, 5^ο παιδί του κυβερνήτη της πολιτείας της Νέας Υόρκης και μελλοντικού αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Νέλσον Ροκφέλερ, βρίσκονταν μαζί με τον Ολλανδό ανθρωπολόγο Rene Wassing μέσα σ’ ένα μεγάλο παραδοσιακό κανό τύπου καταμαράν μερικά χιλιόμετρα από την ακτή ενός νησιού του συμπλέγματος της Ολλανδικής νότιας Νέας Γουινέας, όταν το κανό τους ανατράπηκε από τα κύματα.

Αφού μάταια περίμεναν για βοήθεια, την επόμενη ημέρα και ενώ  το κανό είχε απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από την ακτή, ο Ροκφέλερ  αποφάσισε να κολυμπήσει μέχρι την ακτή για να φέρει βοήθεια, ενώ ο φίλος του παρέμεινε στο αναποδογυρισμένο κανό. Κανείς δεν ξαναείδε τον νεαρό Ροκφέλερ από τότε, ενώ ο Wassing  διασώθηκε την επόμενη ημέρα. Το 1964 δηλώθηκε επίσημα νεκρός.

Υπήρξαν πολλές θεωρίες για το τι απέγινε ο Μάικλ, ένας ένθερμος ερευνητής των συνηθειών και των τεχνουργημάτων των τοπικών φυλών της Νέας Γουινέας και ειδικότερα των Asmat, και αριστούχος διπλωματούχος του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ με σπουδές στην ιστορία και τα οικονομικά.

Οι επικρατέστερες θεωρίες ήταν ότι πνίγηκε ή ότι έπεσε θύμα καρχαριών αλλά υπήρχαν και άλλες που ισχυρίζονταν ότι κρατούνταν αιχμάλωτος, ή ότι έπεσε θύμα κανίβαλων ή κυνηγών κεφαλών.

Αρκετά άρθρα, βιβλία και ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησαν με υποθέσεις για την τύχη του, αλλά ένα βιβλίο του 2014, του Carl Hoffman, μοιάζει να δίνει την πιο πειστική εξήγηση. Σύμφωνα με το βιβλίο αυτό, ο Ροκφέλερ κατάφερε να κολυμπήσει μέχρι την ακτή, αλλά είχε την ατυχία να συναντήσει την τοπική φυλή των Otsjanep, της οποίας μερικά ηγετικά μέλη είχαν σκοτωθεί πριν από λίγα χρόνια σε συμπλοκή με Ολλανδική ένοπλη περίπολο. Οπότε, σύμφωνα με μαρτυρίες ντόπιων προς τον Hoffman, μετά από συζήτηση μεταξύ των μελών της φυλής αποφασίστηκα σαν αντεκδίκηση να θανατωθεί ο Ροκφέλερ και να φαγωθεί τελετουργικά.

Σύμφωνα με άλλο βιβλίο, το 1979 η μητέρα του Μάικλ χρηματοδότησε έναν ιδιωτικό ερευνητή για να μάθει για την τύχη του γιού της. Ο ερευνητής επέστρεψε από τη Νέα Γουινέα με τρία κρανία, από τα οποία ένα ισχυρίζονταν ότι θα έπρεπε να ήταν του Μάικλ. Αν και η οικογένεια δεν σχολίασε αυτή την εκδοχή, φαίνεται ότι πράγματι πλήρωσε ένα σεβαστό ποσό στον ερευνητή που της έφερε αποδείξεις για την τύχη του μέλους της.
Επίσης, το 1978 ένας Καναδός γεωλόγος επισκέφτηκε τους Asmat  και εκεί ένας ιεραπόστολος του έδειξε το ρολόι και τα γυαλιά του Μάικλ, βεβαιώνοντάς τον ότι πράγματι είχε πέσει θύμα κανιβαλισμού.

102. Οι σπηλιές στο Longyou της Κίνας, η κοιλάδα των βάζων στο Λάος, οι σπηλιές της Καππαδοκίας και η Cueva de los Tayos

 Οι σπηλιές στο Longyou

Κοντά στην ανατολική ακτή της Κίνας βρίσκεται ένα συγκρότημα 36 τεχνητών σπηλιών, που στην Κίνα θεωρούνται σαν ένα ακόμα από τα θαύματα του αρχαίου κόσμου. Το περίεργο είναι ότι είναι ίσως το μοναδικό «θαύμα» για το οποίο τίποτα δεν είναι γνωστό, και κυρίως από ποιόν και γιατί κατασκευάστηκε, καθώς δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο στην Κίνα που να αναφέρεται σ’ αυτό. Η ηλικία τους εκτιμάται σε 2000 χρόνια αλλά ανακαλύφθηκαν τυχαία μόλις το 1992, κατά τις εργασίες αποξήρανσης ορισμένων λιμνών της περιοχής οι οποίες αποδείχτηκε ότι κατέκλυζαν και κάλυπταν τις σπηλιές.

Υπολογίζεται ότι για τη δημιουργία των σπηλιών χρειάστηκε να απομακρυνθούν συνολικά πάνω από ένα εκατομμύριο κυβικά μέτρα βραχώδους υλικού, το οποίο μάλιστα δεν φαίνεται να έχει εναποτεθεί κάπου στην περιοχή.

Από την άλλη πλευρά, οι σπηλιές έχουν κατασκευαστεί με μεγάλη ακρίβεια και σχεδόν εφάπτονται η μία με την άλλη χωρίς όμως να επικοινωνούν, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις ο ενδιάμεσος τοίχος έχει πάχος μόνο μισό μέτρο για μεγάλο μήκος, κάτι που υπονοεί τη χρήση προηγμένων μεθόδων μέτρησης και υπολογισμών. Κολώνες έχουν διαμορφωθεί στο εσωτερικό των σπηλιών ανά διαστήματα για την υποστήριξη της οροφής, ενώ σε μία περίπτωση υπάρχουν ανάγλυφες μορφές ζώων επάνω τους. Μία άλλη ιδιαιτερότητα είναι ότι οι επιφάνειες καλύπτονται με πυκνές εγχάρακτες ίσιες γραμμές σαν σχέδιο, κάτι που θα είχε προσθέσει σημαντικό κόπο στη διαμόρφωσή τους, χωρίς προφανή αιτία. Επιπλέον, στο βάθος οι χώροι αυτοί είναι τελείως σκοτεινοί, θέτοντας ένα ακόμα ερώτημα για τον τρόπο που διατηρήθηκε η ακρίβεια της κατασκευής τους στα σημεία αυτά, καθώς μάλιστα δεν έχουν βρεθεί εργαλεία ή άλλα κατάλοιπα ανθρώπινης δραστηριότητας ή παρουσίας στο εσωτερικό τους.

Αν και έχουν προταθεί διάφορες εξηγήσεις για τη χρήση τους, όπως θάλαμοι ταφής, αποθήκες, ορυχεία ή και καταφύγια για την απόκρυψη στρατευμάτων που θα συμμετείχαν σε αιφνιδιαστικές επιθέσεις, πυκνό μυστήριο εξακολουθεί να καλύπτει οτιδήποτε έχει σχέση με τις σπηλιές του Longyou.

Η κοιλάδα των βάζων στο Λάος

Σε αντίθεση με τις τεχνητές σπηλιές στο Longyou, σε μία κοιλάδα στο κεντρικό Λάος βρίσκονται διάσπαρτα χιλιάδες πέτρινα γιγάντια «βάζα» με διάμετρο και ύψος από 1 μέχρι 3 μέτρα και με ελαφρά κωνικότητα, η χρήση των οποίων έχει μάλλον διευκρινιστεί ήδη από το 1930. Μερικά από τα βάζα έχουν και αντίστοιχα πέτρινα καπάκια, αν και θεωρείται ότι αρχικά όλα είχαν καπάκια αλλά από υλικά που καταστράφηκαν (όπως ξύλο ή πηλό). Τα βάζα αυτά έχουν χρονολογηθεί από την εποχή του σιδήρου (400 π.Χ. – 500 μ.Χ), και παρά τους τοπικούς θρύλους που τα θέλουν σαν αποθήκες κάποιου αλκοολούχου ποτού μιας γενιάς γιγάντων, ή άλλες υποθέσεις που τα θέλουν σαν αποθήκες νερού που συλλέγονταν κατά την εποχή των μουσώνων για τα καραβάνια, ήταν κατά πάσα πιθανότητα χώροι εναπόθεσης νεκρών.

Αυτή η άποψη ενισχύεται από σχετικά ευρήματα μέσα και κοντά στα βάζα, εξάλλου σύμφωνα με διαδεδομένες παραδόσεις στη νοτιοανατολική Ασία, που όμως εφαρμόζονται πλέον μόνο για νεκρούς βασιλικής καταγωγής, οι νεκροί τοποθετούνται σε θήκες μέχρι να μείνουν μόνον τα οστά (ή μέχρι να περάσει η ψυχή στον ουρανό) σύμφωνα με την τοπική πίστη, οπότε στη συνέχεια τα οστά ανακτώνται και θάβονται.

Η περιοχή των πέτρινων βάζων βομβαρδίστηκε έντονα κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ (1964- 1973), με αποτέλεσμα αρκετά βάζα να υποστούν ζημιές αλλά το σημαντικότερο να γεμίσει η περιοχή από βόμβες-νάρκες που αποτελούν έναν θανάσιμο κίνδυνο για τους πιθανούς επισκέπτες αλλά και τους κατοίκους της περιοχής. Βέβαια κατά την δεκαετία του 2000 έγιναν πολλές προσπάθειας εξουδετέρωσης και περισυλλογής των πυρομαχικών αυτών, οπότε βαθμιαία παραδίδονται στο κοινό όλο και περισσότερες «ασφαλείς» περιοχές.
Αν και η χρήση των πέτρινων βάζων του Λάος δεν αποτελεί πλέον μυστήριο, η κατασκευή, η χρήση και ο αριθμός τους ήταν η αιτία να συμπεριληφθούν από το 2019 στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Οι σπηλιές της Καππαδοκίας

Οι σπηλιές της Καππαδοκίας είναι αρκετά γνωστές παγκόσμια, παραμένουν όμως πάντα εντυπωσιακές και αινιγματικές ως προς τους αρχικούς κατασκευαστές και την ηλικία τους. (Στη φωτογραφία επάνω, μοντέλο τομής υπόγειου τμήματος). Είναι άγνωστο το πότε πρωτοκατασκευάστηκαν, αν και σύγχρονες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για μερικές χιλιάδες χρόνια π.Χ., αλλά είναι σίγουρο πως χρησιμοποιούνταν ήδη από τους Χετταίους την Εποχή του Χαλκού. Πάντως το μαλακό έδαφος, προϊόν της δράσης τριών ηφαιστείων της περιοχής, θα μπορούσαν να το κατεργαστούν ακόμα και με λίθινα εργαλεία. Η πρώτη όμως γραπτή αναφορά για την ύπαρξη και χρήση των σπηλιών, υπάρχει στην «Κύρου Ανάβαση» του Ξενοφώντα.

Οι σπηλιές είναι βασικά δύο ειδών, οι υπέργειες έντονα ήδη λαξευμένες εξωτερικά από τον άνεμο και τη βροχή που μοιάζουν κάπως με καμινάδες (νεραϊδοκαμινάδες τις αποκαλούν οι ντόπιοι) και οι υπόγειες που έχουν σκαφτεί μέσα στο έδαφος σε βάθος μέχρι και 80 μέτρα και είναι διαμορφωμένες σε πολλά επίπεδα. Στα επίπεδα αυτά υπήρχαν χώροι για ζώα (ψηλότερα), εργαστήρια, αποθήκες, κατοικίες, εκκλησίες κλπ. Κατακόρυφα ανοίγματα φρόντιζαν για τον αερισμό των χώρων, ενώ υπήρχε πρόσβαση σε υπόγεια ύδατα για την εξυπηρέτηση των αναγκών των κατοίκων.

Οι υπόγειες σπηλιές αποτελούσαν ένα σύμπλεγμα σε μέγεθος πόλης που μπορούσε να στεγάσει μέχρι και 20.000 κατοίκους (κατά τους αρχαιολόγους, το μεγαλύτερο υπόγειο κατοικήσιμο συγκρότημα στον κόσμο), οι οποίοι κατέφευγαν εκεί κυρίως σε περιόδους επιδρομών ή διώξεων.

Το υπόγειο σύμπλεγμα ήταν γνωστό με το όνομα Μαλακοπή* (ή Μαλακοπέα κατά τη Βυζαντινή εκδοχή του) μέχρι τις αρχές του 20^ου αι., ενώ σήμερα εκεί βρίσκεται η πόλη Derinkuyu (Ντερίνκουγιου) της Τουρκίας.

*Προφανώς το όνομα σχετίζεται με τη «μαλακή κοπή» του υλικού των βράχων.

Η Cueva de los Tayos

Αντίθετα με τις προηγούμενες περιπτώσεις, η Cueva de los Tayos στο Equador (Ισημερινό) είναι μία ομολογουμένως μεγάλη και εντυπωσιακή σπηλιά (μήκους 4.5km με τρείς εισόδους), που όμως έγινε γνωστή για τους "λάθους" λόγους.

Οι οποίοι λόγοι δεν ήταν παρά ένα βιβλίο του "γνωστού" Ε. φον Νταίνικεν (Gold of the Gods) που εκδόθηκε το 1972, και αναφέρεται στους θησαυρούς που υποτίθεται ότι είδε μέσα σε μια σπηλιά (διαμορφωμένη από εξωγήινους!) του Ισημερινού, οδηγημένος από έναν Ουγγρο-αργεντινό ερευνητή.

Στην οποία σπηλιά υποτίθεται ότι υπήρχε και "γνώση" χαραγμένη επάνω σε μεταλλικά φύλλα, που συχνά αναφέρεται σαν "μεταλλική βιβλιοθήκη".

Το βιβλίο έκανε αίσθηση, αρκετή για να οδηγήσει τον Σκωτσέζο ερευνητή Stan Hall σε μία πολυάριθμη ερευνητική αποστολή το 1976, στην οποία μάλιστα πείσθηκε να συμμετέχει και ο αστροναύτης Neil Armstrong. Ο τελευταίος βέβαια όπως αναφέρει, δεν είδε τίποτα παραπάνω από μία μεγάλη και εντυπωσιακή σπηλιά, αλλά τίποτα περισσότερο.

Τελικά φάνηκε ότι όλα ήταν προϊόν μυθοπλασίας του Νταίνικεν, ο οποίος δεν είχε καν επισκεφθεί τη σπηλιά!

103. Το μυστηριώδες βουνό Kailash

Στο νοτιοδυτικό Θιβέτ (που σήμερα ανήκει στην Κίνα), κοντά στα σύνορα με την Κίνα και το Νεπάλ στην οροσειρά των Ιμαλάιων, βρίσκεται το πυραμιδοειδές βουνό Kailash, που έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Με υψόμετρο «μόνον» 6638m, είναι το δεύτερο από τα ψηλότερα βουνά στον κόσμο (το πρώτο είναι στο Μπουτάν) στο οποίο δεν επιτρέπεται να αναρριχηθεί κανείς για θρησκευτικούς λόγους. Έχει υπάρξει μόνο μία εξαίρεση, που όμως εμπίπτει στην κατηγορία του θρύλου και αναφέρεται σ’ έναν μοναχό, ο οποίος κατεβαίνοντας από το βουνό προειδοποίησε να μην αποτολμήσει κανείς να ενοχλήσει τον Θεό!

Η απροθυμία για αναρρίχηση στο Kailash είναι ένας συνδυασμός τεχνικής δυσκολίας (εξαιτίας των πολύ απότομων και λείων πλευρών του) και θρησκευτικών δοξασιών που το κάνουν «ιερό» για τέσσερεις θρησκείες της περιοχής, μεταξύ των οποίων ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός. Μετά το 2001, στη συνέχεια μιας αποτυχημένης Ισπανικής αποστολής αναρρίχησης που συνάντησε την τοπική αλλά και τη διεθνή αντίδραση, η Κινεζική κυβέρνηση σεβόμενη το θρησκευτικό αίσθημα απαγόρευσε αυστηρά την αναρρίχηση στο Kailash.

Κάποια πάντως πιστεύουν ότι και το βουνό το ίδιο «εμποδίζει» τους επίδοξους αναρριχητές, αλλάζοντας τη μορφολογία του!

Υπάρχουν και δύο λίμνες στη βάση του βουνού, επίσης με θρησκευτική σημασία, η λίμνη του Θεού με γλυκό νερό και ήρεμη επιφάνεια, και η λίμνη του Διαβόλου με αλμυρό νερό και συνήθως ταραγμένη επιφάνεια. Και οι δύο πάντως είναι από τις ψηλότερες λίμνες στο κόσμο, γλυκού ή αλμυρού νερού.

Κατόπιν αυτών, δεν είναι περίεργο ότι το Kailash συνοδεύεται από τις πιο περίεργες ιστορίες, από τις οποίες η πιο ιδιαίτερη είναι αυτή σύμφωνα με την οποία κοντά στο βουνό οι άνθρωποι γερνούν πολύ γρηγορότερα, και μάλιστα κάποιοι το βεβαίωναν αυτό αναφέροντας ότι τα νύχια και τα μαλλιά τους μεγάλωναν με πολλαπλάσιο ρυθμό από τον κανονικό! Οπότε οι άλλες ιστορίες που υποστηρίζουν ότι το βουνό είναι μια γιγάντια τεχνητή πυραμίδα, ή ότι είναι κούφιο, ή ότι απ’ αυτό περνάει κάποιος άξονας της Γης, ή ότι έχει γεωμετρική σχέση με άλλα σημαντικά μνημεία, ή ότι το βουνό ρίχνει υπό κάποιες συνθήκες μια σκιά σε σχήμα γιγάντιας σβάστικας (ιερό ινδουιστικό σύμβολο για καλή τύχη) μοιάζουν μάλλον κοινότυπες.

Το πιο πιθανόν βέβαια είναι ότι οι ιστορίες αυτές αναπτύχθηκαν εξαιτίας του ότι το Kailash ήταν απρόσιτο και τυλιγμένο από θρησκευτικούς θρύλους, καθώς το χαρακτηριστικό σχήμα και το ύψος του το έκαναν ιδιαίτερα κατάλληλο για θρησκευτικό σύμβολο, ενώ άλλες ιστορίες δρουν αποτρεπτικά (όπως αυτή της επιταχυνόμενης γήρανσης), ώστε και στο μέλλον να συνεχίσει να παραμένει απρόσιτο ακόμα και από τους λιγότερο πιστούς.

104. Είναι οι Kalash απόγονοι του στρατού του Μ. Αλεξάνδρου;

Στα βορειοδυτικά σύνορα του Πακιστάν με το Αφγανιστάν ζει μια ολιγομελής φυλετική ομάδα (λιγότερα από 5000 μέλη), με ιδιαίτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, έθιμα και συνήθειες, σε σχέση με τους πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής. Παρά τον μικρό αριθμό των μελών της, η φυλή αυτή των Kalash ή Kalasha έγινε παγκόσμια γνωστή κυρίως εξαιτίας του ισχυρισμού των ίδιων αλλά και πολλών ερευνητών ότι είναι απόγονοι του στρατού του Μ. Αλεξάνδρου, όταν πέρασε από τα μέρη τους κατά το 327-326 π.Χ. 

Καθώς είναι γνωστή η πολιτική του Μ. Αλεξάνδρου να ευνοεί την επιμιξία των Μακεδόνων με τους τοπικούς λαούς, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται καθόλου περίεργο μια και οι Kalash εμφανίζουν ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα και μάτια, και ξανθά ή κοκκινωπά μαλλιά. Οι μύθοι τους μιλάνε επίσης για ξένους που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τους, που κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται ότι πρόκειται για ομάδα στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το διήγημα του Rudyard Kipling «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» που γυρίστηκε και σε ταινία με τον ίδιο τίτλο το 1975, βασίζεται κατά ένα μέρος σε αυτή την υπόθεση καταγωγής ενός λαού, σε μια αντίστοιχη περιοχή του Αφγανιστάν.

Η διατήρηση των ιδιαίτερων αυτών χαρακτηριστικών των Kalash, πέρα από την εξωτερική εμφάνιση αφορά και στις συνήθειές τους, όπως η ανεξαρτησία που απολαμβάνουν οι γυναίκες, κάτι τελείως ξένο στις συνήθειες των γειτονικών (βασικά μουσουλμανικών) πληθυσμών. Αυτό είναι, όπως ήταν αναμενόμενο, ένα από τα σημεία τριβής με το Πακιστανικό καθεστώς, το οποίο πιέζει τους γενικά πολυθεϊστές Kalash να ασπασθούν τον μουσουλμανισμό, με μικρή πάντως επιτυχία καθώς οι Kalash παραμένουν ιδιαίτερα πιστοί στα έθιμά τους.

Όμως η εξέλιξη της γενετικής ήλθε να δώσει μία οριστική απάντηση στο θέμα της καταγωγής των Kalash, οπότε από το 2006 και μετά διάφορες μελέτες (Rosenberg et al 2006, Firasat et al 2006, Li et al 2008, Quasim Ayub et al 2015), έχουν σαφώς απορρίψει το ενδεχόμενο γενετικής συγγένειάς τους με τους Έλληνες και τους Μακεδόνες ειδικότερα. Αντίθετα, φαίνεται να πρόκειται για μία γενετικά καλά απομονωμένη ομάδα που προέρχεται από ομάδες κυνηγών της παλαιολιθικής εποχής, από τη δυτική ή βόρεια Ευρασία και ενδεχομένως από τη Σιβηρία.

Οι Kalash πάντως επιμένουν να διατηρούν ζωντανό το μύθο της καταγωγής τους από τους Μακεδόνες, καθώς αυτό τους δίνει αίγλη και μαζί φέρνει και πολλούς επισκέπτες, που κυμαίνονται από ειδικούς επιστήμονες μέχρι απλούς τουρίστες, κάτι που αποτελεί μια αρκετά προσοδοφόρα απασχόληση για όλο και μεγαλύτερο μέρος του μικρού πληθυσμού τους.

Είναι οι κάτοικοι του Liqian στην Κίνα απόγονοι Ρωμαίων λεγεωνάριων;

Μία αντίστοιχη περίπτωση με τους Kalash αποτελούν και οι κάτοικοι περιοχής Liqian στην κεντρική Κίνα, που σύμφωνα με τη θεωρία ενός Άγγλου καθηγητή ιστορίας είναι απόγονοι μερικών εκατοντάδων Ρωμαίων στρατιωτών που επιβίωσαν και μετακινήθηκαν ανατολικά μετά την ήττα τους από τους Πάρθους το 53 π.Χ, στη μάχη των Καρρών (σημερινό Harran στη νότια Τουρκία).

Στη μάχη αυτή τους οδήγησε ο φιλόδοξος στρατηγός Μάρκος Κράσσος (ο νικητής του Σπάρτακου), αλλά η ανώτερη στρατηγική των Πάρθων με τη μαζική χρήση ιπποτοξοτών από την πλευρά τους, οδήγησε στη συντριβή των ρωμαϊκών λεγεώνων. 
Τη θεωρία του αυτή ο Άγγλος καθηγητής τη στηρίζει στα χαρακτηριστικά μεγάλου ποσοστού των κατοίκων της περιοχής Liqian που είναι ψηλοί, με ανοιχτόχρωμα μαλλιά και μάτια, και ίσια μύτη.
Η σύγχρονή γενετική πάντως απέδειξε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, υπήρξε όμως επιμειξία της τοπικής αρχαίας φυλής των Hun με Καυκάσια φύλα, καθώς η περιοχή τους βρίσκεται επάνω στον αρχαίο "Δρόμο του Μεταξιού".

105. To μυστήριο των μεγαλιθικών συμπλεγμάτων

Τα μεγαλιθικά συμπλέγματα αποτελούνται από τεράστιους λίθους ή βράχους, με βάρος ο καθένας δεκάδων ή μερικές φορές και εκατοντάδων τόνων και ύψους αρκετών μέτρων, λιγότερο ή περισσότερο λαξευμένων ώστε να αποκτήσουν μακρόστενο, κωνικό ή παραλληλεπίπεδο σχήμα. Χρονολογούνται μεταξύ της λίθινης και της εποχής του χαλκού και βρίσκονται διάσπαρτοι κατά χιλιάδες σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου.

Οι μεγάλιθοι είναι είτε μεμονωμένοι οπότε ονομάζονται μενίρ, είτε αποτελούν συμπλέγματα σαν πύλες ή γιγάντια τραπέζια (λιθοτράπεζες) και ονομάζονται ντολμέν, είτε είναι τοποθετημένοι σε κύκλο με ένα ντολμέν συνήθως στο κέντρο τους οπότε ονομάζονται κρόμλεχ.

Ένα πολύ γνωστό συγκρότημα μενίρ είναι στο Carnac στη Βρετάνη της βορειοδυτικής Γαλλίας, με πάνω από 3000 μενίρ διατεταγμένα σε παράλληλες σειρές (φωτογραφία), ενώ το πιο διάσημο μεγαλιθικό μνημείο (τύπου κρόμλεχ) είναι αυτό του Stonehenge στη νότια Αγγλία.

Η χρήση τους παραμένει άγνωστη, αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για επισημάνσεις τάφων σημαντικών πολεμιστών (αυτή είναι και η μόνη επιβεβαιωμένη χρήση αλλά για τη Σκανδιναβία), ή ότι εξυπηρετούσαν θρησκευτικούς, λατρευτικούς, αστρονομικούς ή εορταστικούς σκοπούς, τους τελευταίους σε σχέση με την αλλαγή των εποχών (ηλιοστάσια και ισημερίες).

Η πιο ενδιαφέρουσα άποψη, ειδικά για τους διατεταγμένους σε παράλληλες σειρές μεγάλιθους του Carnac, είναι ότι συγκέντρωναν τη θερμότητα του ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας και την ακτινοβολούσαν κατά τη διάρκεια της νύκτας, με αποτέλεσμα να αποφεύγεται το πάγωμα ευαίσθητων φυτών που προφανώς θα καλλιεργούνταν ανάμεσά τους.

Ειδικά για τα μενίρ στο Carnac υπήρχε ο θρύλος ότι επρόκειτο για μια Ρωμαϊκή λεγεώνα που την «πέτρωσε» ο μάγος Μέρλιν. Αν και η εκδοχή αυτή προφανώς δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη, δεν είναι απίθανο να πρόκειται για ένα είδος κενοτάφιου όπου κάθε λίθος να αντιπροσωπεύει και έναν νεκρό, καθώς σύμφωνα με μια Κελτική παράδοση η ψυχή του νεκρού κατοικούσε σε βράχο.

Ίσως όμως δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι όλα τα μεγαλιθικά μνημεία είχαν την ίδια χρήση, αλλά ανάλογα με την περιοχή, την εποχή και την τοπική κουλτούρα, να είχε εφαρμογή μόνο μία από τις προαναφερθείσες ενδεχόμενες χρήσεις.

Κατά καιρούς επιστήμονες έχουν επιχειρήσει να μετρήσουν αν οι θέσεις που είναι τοποθετημένοι οι μονόλιθοι παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, και ορισμένοι θεωρούν ότι οι μονόλιθοι επηρεάζουν τα τελουρικά ρεύματα (πολύ ασθενικά ηλεκτρικά ρεύματα που κυκλοφορούν στο έδαφος) προσδίδοντας κάποιες ιδιότητες στην περιοχή τους, που προκαλούν σε άτομα με ιδιαίτερη ευαισθησία αίσθηση ηρεμίας, αλλά και εγρήγορσης ή και πνευματικής διέγερσης.

Φυσικά μια τέτοια επίδραση είναι δύσκολο να ελεγχθεί επιστημονικά και είναι φανερό ότι η παρουσία και μόνον αυτών των τεράστιων κατασκευών, μπορεί να προκαλέσει τέτοια συναισθήματα στους επισκέπτες (the «wow» factor).

Σε αρκετές πάντως περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί ότι οι συγκεντρώσεις των μεγάλιθων βρίσκονται κοντά σε τεκτονικά ρήγματα του υπεδάφους, που ίσως δείχνει μια προσπάθεια των ανθρώπων της εποχής εκείνης να εξευμενίσουν, ή να επικοινωνήσουν με τους χθόνιους θεούς που προκαλούσαν τους σεισμούς. Εξάλλου και στην αρχαία Ελλάδα πολλοί ναοί ήταν χτισμένοι επάνω ή κοντά σε σεισμικά ρήγματα, με πρόσθετες αιτίες την έκλυση ψυχότροπων αερίων ή/και την παρουσία θερμών πηγών.

Σίγουρα όμως η τοποθέτηση όρθιων μεγάλιθων σε επίπεδες εκτάσεις επηρεάζει και πυκνώνει στις άκρες τους  το ηλεκτρικό πεδίο της Γης, οπότε σε περιόδους καταιγίδων ίσως προκαλούνται εκκενώσεις κορώνα (ασθενικές λάμψεις από στατικό ηλεκτρισμό) ή ακόμα οι μεγάλιθοι δέχονται συχνότερα κεραυνούς, φαινόμενα που ξεκινώντας προφανώς από τυχαίες παρατηρήσεις δημιούργησαν την επιθυμία συστηματικής επανάληψής τους. Κάποιοι πάλι θεωρούν ότι η επίδρασή τους είναι μαγνητική, εξαιτίας μαγνητικών υλικών τα οποία περιέχουν, κάτι όμως που κατά τον γράφοντα είναι λιγότερο πιθανόν εξαιτίας της μικρής εμβέλειας των μαγνητικών πεδίων, αλλά και της απουσίας επαγωγικής επίδρασης εφόσον τα πεδία αυτά είναι περίπου σταθερά.

106. Ύπνωση και έλεγχος μυαλού, πόσο πραγματικά είναι;

 

Κατά την ύπνωση, ενώ το υποκείμενο βρίσκεται σε μία κατάσταση χαλάρωσης και φαινομενικά ύπνου, μπορεί να ακούει και να εκτελεί εντολές ακόμα και περίεργες για τις συνήθειές του, ή και να επηρεάζονται κάποιες φυσιολογικές λειτουργίες του (πχ να μην αισθάνεται πόνο, να μην μπορεί να εκτελέσει κάποιες κινήσεις κλπ).

Όπως φαίνεται και από το παραπάνω ανάγλυφο, η ύπνωση ήταν γνωστή στην αρχαιότητα σαν μέθοδος θεραπείας που εφαρμόζονταν στα ασκληπιεία (τα νοσοκομεία της εποχής εκείνης), έγινε όμως ευρύτερα γνωστή από τον Γερμανό γιατρό Μέσμερ (Franz Mesmer) τον 18^ο αιώνα. Μάλιστα αρκετά χρόνια αργότερα, ο όρος μεσμερισμός υποδήλωνε ακριβώς τη θεραπευτική μέθοδο που εφάρμοζε ο Μέσμερ, ο οποίος δικαιολογούσε τα αποτελέσματά του με την επίδραση επάνω σ’ ένα υποτιθέμενο ζωικό μαγνητικό ρευστό του ανθρώπινου σώματος. Όμως σε έλεγχο από επιστήμονες της εποχής του, στην ομάδα των οποίων συμμετείχε και ο γνωστός Β. Φραγκλίνος, δεν μπόρεσε να υποστηρίξει επιστημονικά τις απόψεις του και η μέθοδός του όπως και ο ίδιος περιέπεσαν σε αφάνεια.

Εντούτοις, στα μέσα του 18^ου αιώνα, ο Βρετανός χειρουργός J. Braid παρακολούθησε μια παράσταση επίδειξης «μεσμερισμού» στο Λονδίνο η οποία τον παρακίνησε να μελετήσει το φαινόμενο.

Ο Braid έγινε ο θεμελιωτής της θεωρίας του υπνωτισμού, δίνοντάς της όνομα και εκτιμώντας σωστά ότι επρόκειτο για επίδραση επάνω στο βαθμό συνειδητότητας του ατόμου.

Σήμερα ο υπνωτισμός είναι αποδεκτός επιστημονικά και έχει αποδειχθεί ότι έχει αποτελέσματα, αν και καθώς δεν υπάρχει σαφής εξήγησή του (όπως άλλωστε δεν υπάρχει ουσιαστική εξήγηση για τη συνειδητότητα), υπάρχουν πολλές παρανοήσεις, όπως και υπερβολικές προσδοκίες.

Μέχρι τώρα οι έρευνες έχουν δείξει ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εξίσου δεκτικοί στον υπνωτισμό, μάλιστα σχετική στατιστική (με χρήση της βαθμολογίας του πανεπιστημίου Stanford, από 0-καθόλου, μέχρι 12-πλήρως), δείχνει ότι υπάρχει μια κανονική (ή κωδωνοειδής) κατανομή του βαθμού δεκτικότητας. Επίσης, μαγνητικές τομογραφίες των εγκέφαλων ατόμων στα δύο άκρα της βαθμολογίας (έρευνα του 1999), έδειξε κατά 30% μεγαλύτερη την εμπρόσθια περιοχή της ένωσης των δύο ημισφαιρίων του εγκέφαλου (corpus callosum) των πολύ δεκτικών ατόμων, σε σχέση με τα λιγότερα δεκτικά. Πάντως η μόρφωση, η ευφυΐα, η δημιουργικότητα, η φαντασία, ακόμα και η επιθυμία τους να υπνωτιστούν, δεν φαίνεται να επηρεάζει τον βαθμό δεκτικότητας των ατόμων για την ύπνωση.

Υπάρχουν αρκετές μέθοδοι για να επιτευχθεί ο υπνωτισμός, όλες όμως χρησιμοποιούν τη χαλάρωση αλλά και την επικέντρωση της προσοχής, τη δημιουργία έντασης στους μυς των ματιών και την καλλιέργεια εμπιστοσύνης προς τον υπνωτιστή.

Στην ιατρική, ο υπνωτισμός σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί επικουρικά, μειώνοντας για παράδειγμα την ποσότητα των απαιτούμενων αναισθητικών και αναλγητικών, να βοηθήσει στην προσπάθεια μείωσης βάρους, να βελτιώσει την ποιότητα του ύπνου ή να μειώσει το στρες και τα συμπτώματά του. Όμως, η επιτυχία της ύπνωσης στην απεξάρτηση από επιβλαβείς συνήθειες όπως το κάπνισμα, τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ είναι αρκετά μικρότερη, καθώς εκεί επεμβαίνουν και χημικοί παράγοντες πέρα από την καθαυτή δύναμη θέλησης του ατόμου.

Αντίστοιχα, η ανάκληση αναμνήσεων μέσω της ύπνωσης δεν θεωρείται αξιόπιστη, καθώς το μυαλό δημιουργεί τις δικές του ιστορίες (τις οποίες βέβαια σαφώς πιστεύει), σύμφωνα με τη γνώση, την εμπειρία, τις προσδοκίες και αμυδρές αναμνήσεις, παρά ανακαλεί πραγματικά γεγονότα. Παράδειγμα, οι αφηγήσεις κάτω από ύπνωση, για «στενές επαφές τρίτου τύπου» με εξωγήινους.

Τέλος στις επιδείξεις ύπνωσης, οι περίεργες συμπεριφορές που προκύπτουν, η αλλαγή ρόλων και οι σωματικές αντιδράσεις είναι γενικά πραγματικές, χωρίς να αποκλείεται κάποιες επιδείξεις να είναι «στημένες» από άτομα χωρίς, ή με περιορισμένα προσόντα υπνωτιστή.

Πάντως όλοι οι υπνωτιστές παραδέχονται ότι δεν μπορείς να κάνεις ένα άτομο να συμπεριφερθεί ενάντια στα εδραιωμένα πιστεύω και την ηθική του. Και ότι ακόμα και αν ο υπνωτιστής δεν επαναφέρει τον υπνωτιζόμενο σύντομα, η επίδραση βαθμιαία θα εξασθενίσει από μόνη της.

Τέλος, η καλύτερη εξήγηση μέχρι σήμερα για τον υπνωτισμό είναι ότι πρόκειται για μια κατάσταση παραπλήσια με τον ύπνο REM (οι ελαφριές φάσεις του ύπνου, όπου ονειρευόμαστε έντονα και το σώμα μας είναι σαν παράλυτο). Στην ύπνωση όμως έχουμε έναν καθοδηγητή που ουσιαστικά κατευθύνει το όνειρό μας, κάτι που όσοι έχουν την εμπειρία των «διαυγών» ονείρων μπορούν να το κάνουν από μόνοι τους, να επιδράσουν δηλαδή στην εξέλιξη του ονείρου τους.

Έλεγχος μυαλού

Μία αρκετά διαδεδομένη θεωρία συνωμοσίας είναι η προσπάθεια ελέγχου του μυαλού, ουσιαστικά δηλαδή ελέγχου της συμπεριφοράς, από κυβερνητικές οργανώσεις με σκοπό την κατασκοπεία, την απόσπαση ομολογιών, τη διάπραξη δολοφονιών κλπ. Πρόκειται για μια από τις λίγες σχετικά θεωρίες συνωμοσίας που πράγματι ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα, ως προς την προσπάθεια όμως, γιατί τα αποτελέσματα ήταν μάλλον απογοητευτικά, τουλάχιστον σε σχέση με τις προσδοκίες.

Τα πειράματα αυτά έγιναν τις δεκαετίες ’50 και ’60 και χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA, με σκοπό κυρίως να διαπιστωθεί αν είναι πράγματι δυνατόν να υπάρξει έλεγχος του νου, καθώς υπήρχαν πληροφορίες ότι οι Σοβιετικοί εργάζονταν επάνω στο θέμα και οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να βρεθούν απροετοίμαστοι.

Η CIA δημιούργησε διάφορα προγράμματα, με πιο γνωστό το περιβόητο MKULTRA, μέσα από τα οποία χρηματοδοτήθηκαν πάνω από 80 συνολικά πανεπιστημιακές έρευνες, στις περισσότερες περιπτώσεις των οποίων οι ερευνητές δεν γνώριζαν ότι εργάζονταν ουσιαστικά για τη CIA. Η βασική έρευνα στρέφονταν γύρω από την ύπνωση και τη χρήση ψυχότροπων ουσιών (όπως το LSD), ανεξάρτητα ή και σε συνδυασμό.

Καθώς μάλιστα την εποχή εκείνη η ηθική των ερευνών ήταν μάλλον «χαλαρή», ορισμένες έρευνες υπερέβησαν ακόμα και την τρέχουσα ηθική δεοντολογία, με αποτέλεσμα κάποια άτομα που συμμετείχαν σε πειράματα χωρίς να το γνωρίζουν, να αποκτήσουν μόνιμα νευρολογικά προβλήματα.

Όπως όμως προαναφέρθηκε, καθώς τα αποτελέσματα δεν ήταν ξεκάθαρα και η επίδραση των μεθόδων αυτών δεν μπορούσε να ελεγχθεί με συστηματικό και αξιόπιστο τρόπο κινδυνεύοντας να γίνει «μπούμεραγκ»*, ενώ από την άλλη μεριά η ηλεκτρονική (και δορυφορική) κατασκοπεία εξελίσσονταν ραγδαία, οι σχετικές έρευνες εγκαταλείφθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

*Και πράγματι γύρισε μπούμεραγκ, με το LSD να διαδίδεται στο κίνημα των χίπις, οι οποίοι έγιναν οι βασικοί αμφισβητίες και επικριτές της κυβερνητικής πολιτικής και μεθόδων. 

107. Η μυστηριώδης ληθαργική εγκεφαλίτιδα και η περίπτωση του Paul Amadeus Dienach

 

To 1918, η Ευρώπη άρχισε να συνέρχεται από δύο πρόσφατες μεγάλες τραγωδίες. Η μία πολύ γνωστή, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος με 18 εκατομμύρια νεκρούς, η δεύτερη λιγότερο γνωστή αλλά περισσότερο θανατηφόρα, η ισπανική γρίπη με μεταξύ 20 και 40 εκατομμύρια νεκρούς σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μία τρίτη όμως, πολύ λιγότερο γνωστή τραγωδία, αποτέλεσε η εμφάνιση μιας μυστηριώδους ασθένειας, που προσέβαλε 5 εκατομμύρια ανθρώπους, αφήνοντας ένα εκατομμύριο νεκρούς και τους περισσότερους από τους επιζήσαντες με πολύ σοβαρά νευρολογικά προβλήματα, όπως με τρέμουλο σαν της ασθένειας Πάρκινσον ή το αντίθετο, με παράλυση που τους έκανε να μοιάζουν με ζωντανά αγάλματα. Παρόλα αυτά η διανοητική κατάσταση των περισσότερων ασθενών δεν φαίνονταν να επηρεάζεται.

Η έξαρση της ασθένειας διήρκεσε περίπου 10 χρόνια και μετά η επιδημία σταμάτησε, ενώ υπήρξαν σποραδικά κρούσματα μιας ασθένειας με παρόμοια συμπτώματα προς τα τέλη του 20^ου αιώνα. Μάλιστα επειδή αυτός που πρώτος την μελέτησε και περιέγραψε τα συμπτώματά της ήταν ο Αυστριακός, ελληνικής καταγωγής ψυχίατρος και νευρολόγος βαρόνος Constantin von Economo (1876-1931, φωτογραφία) η ασθένεια αυτή με την ονομασία ληθαργική εγκεφαλίτιδα, συχνά αναφέρεται και με το όνομά του.

Η αιτιολογία της ληθαργικής εγκεφαλίτιδας παρέμενε άγνωστη μέχρι το 2004, οπότε δύο Βρετανοί νοσοκομειακοί γιατροί παρατήρησαν κάποια συμπτώματα σε ασθενείς που έμοιαζαν με αυτά της ασθένειας εκείνης, όπως πόνο στο φάρυγγα, πονοκέφαλο και πυρετό, με γρήγορη επιδείνωση προς τα πολύ σοβαρότερα συμπτώματα της παράλυσης.

Αναλύσεις έδειξαν μόλυνση με κάποιο μεταλλαγμένο στέλεχος στρεπτόκοκκου που μπορούσε να προκαλέσει υπερβολική κινητοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος, με αποτέλεσμα να προσβάλλονται και να καταστρέφονται εγκεφαλικά νευρικά κύτταρα.

Αν και δεν μπορεί να υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα ότι η ληθαργική εγκεφαλίτιδα του 1918 είναι η ίδια ασθένεια με αυτή που εντόπισαν οι δύο Βρετανοί γιατροί, το πιθανότερο είναι ότι έστω με καθυστέρηση οκτώ δεκαετιών, ένα από τα μεγαλύτερα ιατρικά μυστήρια έχει βρει τη λύση του.

Η ασθένεια αυτή έχει όμως και την κινηματογραφική πλευρά της, καθώς η ταινία «Awakenings» (Ξυπνήματα) του 1990, με πρωταγωνιστές τους Ρόμπιν Ουίλιαμς και τον Ρόμπερτ ντε Νίρο που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Dr Oliver Sacks (1973), περιγράφει τους αγώνες ενός γιατρού να εφαρμόσει μια πρωτοποριακή αλλά ακριβή θεραπεία για να ξυπνήσει από τον λήθαργο θύματα της ασθένειας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Dr Sacks ήταν πράγματι ο εμπνευστής αυτής της θεραπείας που προέκυψε από την ιδέα του να εφαρμόσει σε ασθενείς με ληθαργική εγκεφαλίτιδα και με συμπτώματα σαν της νόσου Πάρκινσον, την τότε πρωτοεμφανιζόμενη θεραπεία για την Πάρκινσον με L-Dopa.  Όμως, αν και αρχικά η βελτίωση ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις θεαματική και υπήρξαν και πλήρεις ιάσεις, γενικά η θεραπεία είχε λιγότερο μόνιμα αποτελέσματα και αρκετές παρενέργειες, οπότε κάποιοι από τους ασθενείς συνειδητά επέλεξαν να τη διακόψουν.

Η περίπτωση του Paul Amadeus Dienach.

Η ληθαργική εγκεφαλίτιδα συνδέεται με μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα (μάλλον περίεργη) περίπτωση ενός ασθενούς, του P.A.Dienach (1884-1924), Ελβετο-αυστριακού δάσκαλου της γαλλικής και γερμανικής γλώσσας, ο οποίος αφού συνήλθε από μια δεύτερη μακροχρόνια προσβολή της ασθένειας, ήρθε στην Αθήνα για να αναρρώσει. Εκεί κατέγραψε τα οράματα που είχε στον έναν χρόνο περίπου που βρίσκονταν σε κώμα, όπου υποτίθεται ότι βρέθηκε στο σώμα ενός κατοίκου της Γης κατά τη δεύτερη και τρίτη χιλιετία μ.Χ., σε σχεδόν 1000 σελίδες, τις οποίες εμπιστεύθηκε στον τότε μαθητή και φίλο του Γ. Παπαχατζή, μετέπειτα καθηγητή και πρύτανη του Παντείου πανεπιστημίου.  

Ο Παπαχατζής αργότερα τις μετέφρασε και πρωτοκυκλοφόρησαν σε ελληνική έκδοση τη δεκαετία του 1970. Προφανώς, τα οράματα αυτά δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν "προφητείες", καθώς μάλιστα δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια εκλογικευμένων εκτιμήσεων για το μέλλον της ανθρωπότητας. 

108. Υπάρχει κάποιο μυστήριο σχετικά με το Ellen Austin;

Το Ellen Austin ήταν ένα μεγάλο τρικάταρτο ιστιοφόρο που στα τέλη του 1880 διέσχιζε τον Ατλαντικό έχοντας ξεκινήσει από το Λίβερπουλ και με προορισμό τη Νέα Υόρκη, μεταφέροντας μετανάστες που προσδοκούσαν μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ. Τίποτα το περίεργο μέχρι εδώ, αλλά αυτή η διαδρομή του πλοίου θεωρείται από πολλούς σαν η πρώτη καταγραμμένη μιας σειράς μυστηριωδών συμβάντων ή εξαφανίσεων, που αργότερα δημιούργησαν τον γνωστό θρύλο του «Τριγώνου των Βερμούδων».

Η διαδρομή του Ellen Austin το έφερε στη θάλασσα των σαργασσών, όπου ο άνεμος έπεσε και κάποια στιγμή εντοπίσθηκε ένα άλλο μικρότερο πλοίο το οποίο φαίνονταν ακυβέρνητο και χωρίς πλήρωμα. Ο καπετάνιος του Ellen Austin αφού επιβεβαίωσε ότι πράγματι δεν υπήρχε ίχνος πληρώματος, υπήρχε όμως ένα σημαντικό φορτίο ξυλείας, αποφάσισε να αφήσει μία μικρή ομάδα που θα το οδηγούσε στη Νέα Υόρκη, ώστε φτάνοντας να διεκδικήσει το πλοίο και το φορτίο του. Αργότερα, μια καταιγίδα χώρισε προσωρινά τα δύο πλοία, αλλά ενώ το άγνωστο πλοίο στη συνέχεια εντοπίσθηκε, διαπιστώθηκε ότι και το νέο πλήρωμά του ήταν εξαφανισμένο. Κάμπτοντας την αντίσταση του πληρώματος του Ellen Austin με υποσχέσεις πλούσιας ανταμοιβής, ο καπετάνιος επιβίβασε δεύτερο πλήρωμα στο άγνωστο πλοίο. Αυτή τη φορά ήταν μια ομίχλη που χώρισε τα δύο πλοία οριστικά πλέον, εξαφανίζοντας το άγνωστο πλοίο μαζί και με το δεύτερο πλήρωμά του, προσθέτοντάς το με αυτόν τον τρόπο στη λίστα με τις ανεξήγητες ναυτικές ιστορίες. Το Ellen Austin πάντως ολοκλήρωσε το ταξίδι του φτάνοντας στη Νέα Υόρκη στις αρχές του 1881, δύο περίπου μήνες μετά την αναχώρησή του από το Λίβερπουλ.

Το θέμα είναι αν όντως πρόκειται για μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει ψήγματα αλήθειας, ή είναι ένας ακόμα θρύλος από αυτούς που γεννά η φαντασία και η δεισιδαιμονία των ναυτικών, που τις τροφοδοτούν η μοναξιά, ο κίνδυνος και ο φόβος του αγνώστου.

Κατ’ αρχήν η διαδρομή του Ellen Austin δεν έπρεπε να το φέρει στη θάλασσα των σαργασσών, οι διαδρομές των ιστιοφόρων της εποχής εκείνης ήταν πολύ βορειότερες. Επίσης, η συνάντηση με επιπλέοντα ναυάγια ή εγκαταλελειμμένα πλοία ήταν πολύ συχνή εκείνη την εποχή, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης αξιόπιστων χαρτών που προκαλούσε προσάραξη των πλοίων στις δυτικές ακτές του Ατλαντικού, ενώ αργότερα και αφού είχαν εγκαταλειφθεί, η παλίρροια μπορούσε να τα κάνει να επιπλεύσουν ξανά. Ούτε η διάρκεια των δύο εβδομάδων του ταξιδιού υποδηλώνει κάποια ιδιαίτερη καθυστέρηση που θα μπορούσε να αποδοθεί σε χειρισμούς ανάκτησης ενός εγκαταλειμμένου πλοίου.

Ακόμα, η ιστορία του Ellen Austin εμφανίστηκε σε κείμενο για πρώτη φορά το 1906, αρκετά χρόνια μετά τα υποτιθέμενα γεγονότα, σε μία επαρχιακή εφημερίδα της Νότιας Ντακότα (μια πολιτεία χωρίς θάλασσα) παρέχοντας ελάχιστες ουσιαστικές πληροφορίες, ενώ επανεμφανίστηκε σε βιβλίο το 1946 με αρκετά λάθη ως προς το όνομα του καπετάνιου, την ιδιοκτησία του πλοίου και τον προορισμό του.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως έχει προκύψει από τα αρχεία των Lloyds του Λονδίνου, όπου δεν αναφέρονται ανθρώπινες απώλειες στο πλήρωμα ή τους επιβάτες του Ellen Austin στο συγκεκριμένο ταξίδι διάσχισης του Ατλαντικού. Όλα αυτά τα στοιχεία συνηγορούν στο ότι η ιστορία του Ellen Austin πρέπει να καταταχθεί στους ναυτικούς θρύλους, μαζί με τις γοργόνες και τον Ιπτάμενο Ολλανδό.

109. Η «κατάρα» του Τουταγχαμών

Ο Τουταγχαμών είναι από τους γνωστότερους φαραώ της Αιγύπτου, παρά το ότι η ζωή του ήταν πολύ σύντομη, καθώς πέθανε σε ηλικία μόλις 19 ετών.

Αυτό που τον έκανε γνωστό ήταν η ανακάλυψη του τάφου του το 1922, που βρέθηκε ασύλητος και περιείχε τον πλουσιότερο μέχρι σήμερα ταφικό θησαυρό, αλλά και μια υποτιθέμενη κατάρα για αυτούς που θα διατάρασσαν τον αιώνιο ύπνο του.

Ο τάφος βρέθηκε στην «Κοιλάδα των Βασιλέων» από τον Βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ με τη συμμετοχή πολυάριθμης ομάδας Ευρωπαίων ειδικών και ντόπιων εργατών, και με τη χρηματοδότηση της αποστολής από τον φίλο του Λόδρο Κάρναρβον που ήταν επίσης παρών στις ανασκαφές.

Κάποια δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής, αναφέρουν ότι  στον προθάλαμο του τάφου υπήρχε μία πήλινη πινακίδα με επιγραφή που «έριχνε» μια κατάρα θανάτου σε όποιον διατάρασσε τον ύπνο του φαραώ.

Σύμφωνα με σχετικές ιστορίες που ακολούθησαν την αρχική δημοσίευση, ο Λόρδος Κάρναρβον πέθανε μετά από λίγους μήνες από μόλυνση τσιμπήματος κουνουπιού, τον ακολούθησε ο κουτσός σκύλος του και κάποια στιγμή έσβησαν ξαφνικά και τα φώτα του Καΐρου. Στα επόμενα χρόνια, πάνω από 20 μέλη της αποστολής πέθαναν από φαινομενικά απροσδόκητες αιτίες.

Όμως, δεν υπάρχει καμία επίσημη μαρτυρία ή καταγραφή κάποιας πινακίδας με κατάρα, και ο ίδιος ο Κάρτερ δεν παρουσίασε κάποιο άμεσο πρόβλημα υγείας. Πέθανε στο Λονδίνο το 1939.

Το 1986, μια Γαλλίδα γιατρός πρότεινε στη διδακτορική διατριβή της μια επιστημονική εξήγηση για τους θανάτους των μελών της αποστολής, ότι δηλαδή η αιτία θα μπορούσε να είναι η έκθεσή τους σε παθογόνους μικροοργανισμούς του εδάφους (ιδιαίτερα στον μύκητα Histoplasma Capsulatum) που θα είχαν αναπτυχθεί μέσα στον σφραγισμένο τάφο, ή τοξίνες που μπορεί να προέρχονταν από τα υλικά ταρίχευσης.

Το 2002 δημοσιεύθηκε μια μελέτη του Δρ Μάρκ Νέλσων, επιδημιολόγου σε πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, που συνέκρινε στατιστικά τους θανάτους των μελών της αποστολής που είχαν κάπως απροσδόκητο θάνατο, με τους θανάτους των υπόλοιπων μελών, που προφανώς ανεπηρέαστα από την «κατάρα» πέθαναν σε μεγαλύτερη ηλικία. Από τους 44 Ευρωπαίους που συμμετείχαν στην αποστολή, οι 25 πέθαναν κάπως πρόωρα. Παρόλα αυτά ο μέσος όρος της ηλικίας θανάτου του τους ήταν τα 70 έτη, όταν των υπολοίπων ήταν τα 75. Τα άτομα της πρώτης ομάδας πέθαναν κατά μέσο όρο 20.8 έτη μετά το άνοιγμα του τάφου, ενώ της δεύτερης ομάδας μετά από 28.9 έτη. Από τα παραπάνω νούμερα αλλά και από την αναλυτική στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων, δεν προκύπτει ότι υπήρξε κάποιος παράγοντας που μπορεί να συσχετιστεί με κάποια ιδιαίτερη επίδραση στα άτομα της πρώτης ομάδας, και το πιθανότερο είναι ότι η όλη ιστορία της «κατάρας» ήταν εμπνευσμένη από ένα μυθιστόρημα του 1896 με τίτλο «Χαμένος στην πυραμίδα, ή η κατάρα της μούμιας».

Πάντως η μούμια του Τουταγχαμών συνεχίζει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των ειδικών στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν την αιτία του πρόωρου θανάτου του νεαρού φαραώ, χρησιμοποιώντας κάθε φορά τις τελευταίες εξελίξεις των απεικονιστικών μεθόδων. Θάνατος που μάλλον ήταν βίαιος και ίσως προήλθε  από τραυματισμό στο κεφάλι (αν και νεότερες απόψεις θεωρούν ότι οι αλλοιώσεις στο κρανίο είναι αποτέλεσμα χειρισμού της μούμιας), ή από τις επιπτώσεις μόλυνσης τραύματος στο πόδι εξαιτίας πολεμικού ατυχήματος σε συνδυασμό και με ελονοσία. Ενδέχεται επίσης ο τραυματισμός στο πόδι να προκλήθηκε από πτώση, εξαιτίας επιληψίας από την οποία πιθανότατα υπέφερε.

Ένα άλλο αντικείμενο που έχει συγκεντρώσει το πρόσφατο ενδιαφέρον είναι το εγχειρίδιο που συνόδευε τον νεκρό, που διαπιστώθηκε ότι είναι κατασκευασμένο από σίδηρο που προέρχεται από μετεωρίτη, από τον οποίο παράγονταν ο καλύτερης ποιότητας σίδηρος εκείνης της εποχής.

Τελικά ο Τουταγχαμών έχει καταφέρει να παραμείνει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της σύγχρονης εποχής, για πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ’ ότι στην εποχή του.

110. Ποιος ήταν ο «άνθρωπος του Somerton»;

Ο «άνθρωπος του Somerton» ή η «υπόθεση Tamam Shud» αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αστυνομικά μυστήρια της Αυστραλίας. Το Someton Park είναι ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Αδελαΐδας στη νότια Αυστραλία.

Νωρίς το πρωί της 1^ης Δεκεμβρίου του 1948, το νεκρό σώμα ενός καλοντυμένου άντρα εντοπίσθηκε στην παραλία, με το επάνω μέρος του ακουμπισμένο σ’ έναν χαμηλό τοίχο. Ο άνδρας είχε ήρεμη έκφραση και δεν έφερε κάποιο είδος τραύματος, κάτι που επιβεβαιώθηκε και από την ιατροδικαστική εξέταση.

Κανένα στοιχείο επάνω του, ούτε στη μικρή βαλίτσα του που βρέθηκε αργότερα δεν πρόδιδε την ταυτότητά του, μάλιστα όλες οι ετικέτες από τα ρούχα του είχαν κοπεί και αφαιρεθεί.

Κατά σύμπτωση, και μετά από μερικούς μήνες ένα κομμάτι χαρτί που βρέθηκε σε μία μικρή τσέπη των ρούχων του έδωσε νέα ώθηση στην υπόθεση, αλλά πρόσθεσε και μία δόση μυστηρίου.

Το χαρτί ήταν εμφανώς σχισμένο από κάποιο βιβλίο και είχε τυπωμένες τις λέξεις «Tamam Shud» που στα Περσικά σημαίνουν «τελείωσε».

Με τις λέξεις αυτές καταλήγει το έργο «Ρουμπαγιάτ», μια μεγάλη συλλογή τετράστιχων του πολύ γνωστού Πέρση ποιητή του 11^ου αι. Ομάρ Καγιάμ. Μετά από δημόσια έκκληση της αστυνομίας, το βιβλίο βρέθηκε και πράγματι το χαρτί ήταν σχισμένο από την τελευταία σελίδα του. Για να βαθύνει όμως το μυστήριο ακόμα περισσότερο, η αστυνομία μπόρεσε να διαβάσει στο τελευταίο εσώφυλλο μια σειρά χειρόγραφων γραμμάτων που δεν έβγαζαν νόημα και υπέθεσε ότι επρόκειτο για κώδικά. Υπήρχαν και δύο τηλεφωνικοί αριθμοί, ο ένας μιας τράπεζας και ο άλλος μιας νοσοκόμας που έμενε εκεί κοντά, της Jessie Thomson.

H νοσοκόμα ανακρίθηκε, αλλά δεν παραδέχθηκε ότι γνώριζε τον άγνωστο άνδρα. Επιβεβαίωσε όμως ότι είχε ένα παρόμοιο βιβλίο που το έδωσε σε κάποιον Alf Boxall, ο οποίος όμως δεν ήταν ο νεκρός.

Καθώς η εποχή εκείνη σηματοδοτούσε ουσιαστικά την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, υπήρξαν υποψίες ότι ίσως επρόκειτο για δολοφονία με άγνωστο δηλητήριο σε «πόλεμο μεταξύ κατασκόπων».

Παρά τις έρευνες όμως σε διεθνές επίπεδο επί δύο δεκαετίες, κανένα νέο στοιχείο δεν προέκυψε για την ταυτότητα του νεκρού, τις δραστηριότητές του και την αιτία θανάτου του.

Η πιθανότερη εκδοχή είναι ο άνθρωπος αυτός να διατηρούσε σχέση με την Thomson, αν και η ίδια ποτέ δεν ανέφερε κάτι τέτοιο μέχρι τον θάνατό της το 2007, μάλιστα κάποιοι υποπτεύονται ότι ο γιός της Thomson, Robin, ήταν στην πραγματικότητα γιός του. O Robin έχει πεθάνει, αλλά ζει η κόρη του, Rachel Egan, της οποίας το DNA θα μπορούσε να συγκριθεί με τα υπολείμματα του άγνωστου άνδρα εφόσον θα γινόταν εκταφή τους, κάτι όμως που μέχρι σήμερα δεν έχει αποφασιστεί.  

Είναι επίσης πιθανόν ο θάνατος να προήλθε από ένα είδος ασφυξίας εξαιτίας της στάσης του, σε συνδυασμό με αναρρόφηση, καθώς διαπιστώθηκε ιατροδικαστικά ότι έπασχε από οξεία γαστρορραγία και είχα αφύσικα μεγάλη σπλήνα.

Από την άλλη πλευρά, η αφαίρεση των ετικετών από τα ρούχα και το χαρτί με το «Tamam Shum» παραπέμπουν μάλλον σε αυτοκτονία.

111. Το δάσος που χορεύει

Ένα σπάνιο όσο και περίεργο φαινόμενο παρατηρείται σε μία στενή λωρίδα ξηράς που παίζει το ρόλο προστατευτικού φράγματος στη λιμνοθάλασσα που σχηματίζεται πίσω της, σε μία ρωσική περιοχή στη Βαλτική θάλασσα (βόρεια της πόλης Καλίνινγκραντ), ανάμεσα στην Πολωνία και τη Λιθουανία.

Στη αμμώδη αυτή λωρίδα γης μήκους σχεδόν 100 km, έχει φυτευτεί στη δεκαετία του 1960 ένα είδος πεύκου για να προστατεύσει το έδαφος από τη διάβρωση του ανέμου και των κυμάτων, το οποίο έχει αναπτυχθεί σε δάσος αλλά με μια ιδιομορφία. Πολλοί κορμοί είναι έντονα παραμορφωμένοι και συνεστραμμένοι σε περίεργα σχήματα και μάλιστα κοντά στο έδαφος, κάνοντας τους κατοίκους της περιοχής να το ονομάσουν «το δάσος που χορεύει» ή «το μεθυσμένο δάσος».

Μέχρι σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί τι έχει προκαλέσει αυτό το φαινόμενο, και οι υποθέσεις κυμαίνονται από τη μετακίνηση του αμμώδους εδάφους, τη δράση μιας κάμπιας, ή την επίδραση του ανέμου στα νεαρά δενδρύλλια, χωρίς να λείπουν φυσικά και οι παραφυσικές ερμηνείες που εμπλέκουν ενεργειακά πεδία κλπ.

Όμως, η περίπτωση αυτού του δάσους δεν είναι η μοναδική γνωστή.

Στο Hafford στον νότιο Καναδά, μία φυτεία από λεύκες τουλάχιστον από το 1940, εμφανίζει επίσης έντονα στρεβλωμένους κορμούς, έχοντας μάλιστα γίνει τοπικό αξιοθέατο με πάνω από 5000 επισκέπτες ετήσια.
Ο ιδιοκτήτης της γης που βρίσκονται οι λεύκες ισχυρίζεται ότι τα βοοειδή δεν πλησιάζουν στα δέντρα αυτά, ενώ μεταφυτεύσεις βλαστών τους σε άλλες περιοχές παρουσίασαν επίσης παρόμοιες παραμορφώσεις, οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα πρέπει να είναι γενετικό.

112. Είναι δυνατόν να κατασκευαστεί το «αεικίνητο»;

Το «αεικίνητο» (μια συσκευή με απόδοση 100%*), είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των απανταχού εφευρετών, αλλά παραμένει εξίσου απατηλό με το όνειρο των αλχημιστών να μετατρέψουν ευτελή μέταλλα σε χρυσό.

Και για τα δύο αυτά όνειρα όμως, η επιστήμη έχει δώσει προ πολλού την απάντηση. Είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν, στην πρώτη περίπτωση χωρίς κάποια δαπάνη ενέργειας και στη δεύτερη με χημικές μεθόδους χωρίς πυρηνικές αντιδράσεις.

Στην εικόνα επάνω φαίνεται μια χιουμοριστική απεικόνιση μιας τέτοιας συσκευής, που μάλιστα έχει προταθεί από τον προπερασμένο αιώνα και φιλοδοξούσε να προκαλέσει συνεχή κίνηση της μπίλιας η οποία θα έλκονταν από τον μαγνήτη, θα έπεφτε από την επάνω τρύπα, θα επέστρεφε στην αρχική της θέση μέσα από την κάτω τρύπα κοκ. Χωρίς να εμπλέξουμε τα αξιώματα της θερμοδυναμικής, είναι  φανερό ότι αν ο μαγνήτης είχε αρκετή δύναμη να ξεκινήσει να ανεβάζει την μπίλια, θα την κόλλαγε ταχύτατα επάνω του χωρίς καμία δυνατότητα να την αφήσει να πέσει από την τρύπα.

Οι σημερινές συσκευές βέβαια είναι πιο πολύπλοκες στη σύλληψη και ραφιναρισμένες στην εκτέλεση, πολλές μάλιστα συνοδεύονται από ωραία 3D γραφικά με κίνηση, αλλά πάσχουν από το ίδιο πρόβλημα στην αρχή λειτουργίας τους. Πολλοί δε εφευρέτες τους, εξηγούν τη λειτουργία τους με δυσνόητες θεωρίες που συχνά εμπλέκουν και την κβαντική φυσική, η οποία είναι αρκετά δυσνόητη από μόνη της για να συσκοτίσει πλήρως την εξήγηση! Από την άλλη πλευρά, κάποιοι ίσως πράγματι να έχουν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη συσκευή τους, αλλά το δίπλωμα δίνεται σαν επιβεβαίωση ότι ο εφευρέτης είναι ο πρώτος που περιέγραψε τη λειτουργία μιας συγκεκριμένης συσκευής, χωρίς να απαιτείται να την κατασκευάσει ή να αποδείξει πειραματικά τη λειτουργία της.

Βέβαια υπάρχουν πολλά βίντεο στο youtube που ισχυρίζονται ότι έχουν πετύχει συνεχή κίνηση με μαγνήτες, αλλά όλα κρύβουν κάποια πηγή ενέργειας και ο σκοπός τους είναι βασικά κλικοθηρικός. Ένας μαγνήτης, είναι σαν ένα ελατήριο από την ανάποδη, δηλαδή ενώ το ελατήριο το συμπιέζεις και μετά σου αποδίδει την ενέργεια συμπίεσης, ο μαγνήτης παράγει αρχικά έργο έλξης ή άπωσης αλλά μετά θέλεις τουλάχιστον ίσο έργο για να τον επαναφέρεις στην αρχική του θέση και να επανατάξεις το σύστημα.

Οι μόνες συσκευές που πράγματι μοιάζουν με "αεικίνητα" είναι όσες λειτουργούν με απορρόφηση θερμικής ενέργειας από το περιβάλλον ή συνηθέστερα από τον ήλιο (όπως ο μύλος, ή ραδιόμετρο του Crookes), και συχνά περιέχουν ένα εύκολα εξατμιζόμενο υγρό (όπως το πουλί που σκύβει και "πίνει" νερό - drinking bird στο ίντερνετ). 

Εξάλλου οι μοντέρνοι ηλεκτρικοί κινητήρες με τους πολύ ισχυρούς μόνιμους μαγνήτες λειτουργούν με απόδοση κοντά στο 95%, οπότε το κέρδος μέχρι το θεωρητικό 100% ενός "αεικίνητου" είναι πολύ μικρό.
Κατά την άποψη του γράφοντα, η κατεύθυνση που αξίζει να στραφούν οι επίδοξοι εφευρέτες για την εξοικονόμιση ενέργειας είναι η μετατροπή σε ηλεκτρισμό της θερμικής ενέργειας χαμηλής σχετικά θερμοκρασίας (μερικές δεκάδες βαθμούς πάνω από αυτήν του περιβάλλοντος) όπως η θερμοκρασία που χάνεται στο σύστημα ψύξης και στα καυσαέρια των θερμικών κινητήρων. Μια τέτοια συσκευή ήδη υπάρχει (κινητήρας Stirling) αλλά είναι σχετικά πολύπλοκη, ογκώδης και με αρκετά κινούμενα μέρη.

*Πολλές φορές το αεικίνητο περιγράφεται σαν μία συσκευή που η κίνησή της δεν σταματά ποτέ. Αυτό όμως θα μπορούσε να συμβεί μόνον εφόσον η συσκευή δεν προσέφερε κανένα έργο αλλά και οι τριβές της μηδενίζονταν, μία κατάσταση δηλαδή καθαρά θεωρητική και ουσιαστικά χωρίς πρακτική αξία.

113. Είναι η ξενογλωσσία πραγματική;

Η ξενογλωσσία είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία ένα άτομο μετά από τραυματισμό στο κεφάλι, εγκεφαλικό επεισόδιο ή επαναφορά από κώμα, αρχίζει να μιλάει άνετα σε μια ξένη γλώσσα που υποτίθεται ότι δεν γνώριζε, ή γνώριζε λίγο. Αυτές οι περιπτώσεις αποκτούν δημοσιότητα και διαδίδονται γρήγορα μέσα από το internet καθώς φαίνονται εντυπωσιακές και ανεξήγητες. Είναι όμως έτσι;

Κατ΄ αρχήν δεν υπάρχουν μελέτες που να δείχνουν ότι κάτι τέτοιο πράγματι συμβαίνει, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις που όντως υπήρξε ομιλία σε ξένη γλώσσα, δεν προέκυψε ότι υπήρχε μεγαλύτερος πλούτος λέξεων απ' ότι το συγκεκριμένο άτομο ήδη γνώριζε. Γενικά, τα περιστατικά αυτά μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες:

-Ομιλία στη μητρική γλώσσα, αλλά με ξενική προφορά.

-Ομιλία σε μία διαφορετική γλώσσα από τη μητρική.

Στην πρώτη περίπτωση, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι μία μερική παράλυση ορισμένων μυών του προσώπου μπορεί να οδηγήσει σε παραμόρφωση της ομιλίας, η οποία μπορεί να τύχει να ακούγεται σαν ξενική προφορά, ειδικά στα αυτιά ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν σε μυστηριώδεις ικανότητες του μυαλού, στη μετενσάρκωση κλπ.

Στη δεύτερη περίπτωση, υπάρχει πράγματι ομιλία σε άλλη γλώσσα, που είναι γνωστή στο άτομο αλλά χωρίς να έχει ευχέρεια στη χρήση της, ευχέρεια που αποκτά ξαφνικά μετά την εγκεφαλική βλάβη.

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι όταν δεν γνωρίζουμε καλά μια ξένη γλώσσα σκεφτόμαστε πρώτα στη μητρική μας και μετά «μεταφράζουμε», μια διαδικασία που κάνει την ομιλία αργή, με κομπιάσματα και αβέβαιη.

Αν όμως η εγκεφαλική βλάβη συμβεί να επηρεάσει κυρίως τα κέντρα του εγκέφαλου που συνδέονται περισσότερο με τη μητρική γλώσσα, η δεύτερη γλώσσα κυλάει πιο ανεμπόδιστα καθώς αναιρείται το «φρένο» της μετάφρασης (ίσως και του φόβου αποτυχίας) και φαίνεται το άτομο να έχει αποκτήσει ξαφνικά ευχέρεια και ροή λόγου σε μία γλώσσα που γνώριζε λίγο. Φυσικά η προκατάληψη των παρευρισκομένων σε μία τέτοια περίπτωση, όπως και στην προηγούμενη, κάνει τη βελτίωση αυτή να εκλαμβάνεται σαν πολύ πιο σημαντική απ’ ότι πράγματι είναι.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και όταν κάποιος ονειρεύεται ότι μιλάει σε μια ξένη γλώσσα που γνωρίζει, αλλά όχι πολύ καλά. Εφόσον έχει ανάμνηση του ονείρου του αργότερα, διαπιστώνει ότι ήταν πολύ πιο εύγλωττος απ’ ότι στον ξύπνιο του.
Συχνά οι ασθενείς επανέρχονται και τα πράγματα γυρίζουν λίγο-πολύ στην αρχική κατάσταση, φαίνεται πάντως ότι το να είναι κάποιος πολύγλωσσος βοηθάει στην αποκατάσταση της γλωσσικής ικανότητας, ίσως επειδή το γλωσσικό τμήμα του εγκέφαλού του είναι πιο εκτεταμένο, άρα υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες οι λειτουργίες ενός τμήματος με βλάβη να αναληφθούν από κάποιο αντίστοιχο υγιές.

114. Είναι ο κορωνοϊός του 2019 κατασκευασμένος σε εργαστήριο;
(κάποιες πληροφορίες προέρχονται από το: https://www.livescience.com/coronavirus-not-human-made-in-lab.html)

Είναι αναμενόμενο, ότι ένα τόσο καταστροφικό γεγονός όπως η ασθένεια COVID-19 (που προκαλείται από τον ιό SARS-CoV-2) και έχει προκαλέσει παγκόσμια διασπορά κρουσμάτων, χιλιάδες θανάτους αλλά και τόσο σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις (αυτά γράφονται ήδη πριν το τέλος Μαρτίου 2020), να βρεθεί στο επίκεντρο των θεωριών συνωμοσίας. Θεωριών, που θέλουν στην καλύτερη περίπτωση ο ιός να ξέφυγε κατά λάθος από κάποιο εργαστήριο ιολογίας της Κίνας και συγκεκριμένα από αυτό που βρίσκεται στην περιοχή Wuhan (είναι η περιοχή που πρωτοεμφανίσθηκε ο ιός στα τέλη του 2019), ή στη χειρότερη να χρησιμοποιήθηκε ηθελημένα σαν βιολογικό όπλο, υποτίθεται από τους Αμερικανούς που ήθελαν να δημιουργήσουν οικονομικά προβλήματα στην Κίνα.

Υπήρχε όμως μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση, η αναφορά σε έναν θανατηφόρο ιό με το όνομα Wuhan-400, που περιγράφεται στο μυθιστόρημα τρόμου του Αμερικανού Dean Koontz, “The Eyes of Darkness”. Το μυθιστόρημα εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1981 με τον ιό να έχει διαφορετικό όνομα, το οποίο όμως άλλαξε σε Wuhan-400 στην επανέκδοση του 1989 (στην εικόνα, το εξώφυλλο και η σχετική σελίδα του βιβλίου).

Όμως τι πιο λογικό για έναν ιό που κατά το μυθιστόρημα αναπτύχθηκε στην Κίνα σαν «μυστικό όπλο», να του δώσει ο συγγραφέας το όνομα του μοναδικού εργαστηρίου στην Κίνα (Wuhan Institute of Virology) που υπάρχει από τη δεκαετία του ’50, και είναι πιστοποιημένο με τον υψηλότερο βαθμό ασφαλείας για την έρευνα των ιών σε όλα τα επίπεδα;

Κάποιοι πάντως υποστηρίζουν ότι η απέλαση τον Ιούλιο του 2019 μερικών Κινέζων επιστημόνων που εργάζονταν στο καναδικό ερευνητικό κέντρο National Microbiology Laboratory με την υποψία της κατασκοπίας και μεταφορά τεχνογνωσίας στην Κίνα, δεν μπορεί να είναι άσχετη με την «έκρηξη» του νέου ιού στο τέλος του ίδιου έτους.

Ακόμα και η επιμονή του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλτ Τραμπ να αποκαλεί τον νέο ιό «κινέζικο» και να κατηγορεί την Κίνα ότι απέκρυψε αρχικά την έκταση του προβλήματος (κάτι όχι εντελώς λάθος), ρίχνει μια σκιά υποψίας στο θέμα αυτό.

Η επιστημονική άποψη πάντως από την αρχή για τη μετάδοση και εξάπλωση του ιού, είναι ότι προήλθε από ζώα, αρχικά από νυχτερίδες και κατόπιν από παγκολίνους (ένα είδος ασιατικού μυρμιγκοφάγου) με τον τελευταίο να είναι εκλεκτό έδεσμα για τους Κινέζους αλλά να χρησιμοποιείται επίσης και από την παραδοσιακή κινέζικη ιατρική, σε συνδυασμό με τις πολύ κακές υγειονομικές συνθήκες διακίνησης του κρέατος αλλά ακόμα και των ζωντανών άγριων ζώων.

Εξάλλου, τρεις προηγούμενες επιδημίες (που ουσιαστικά δεν έφτασαν να εξελιχθούν σε πανδημίες) συνδέονται αποδεδειγμένα με ζώα, ο SARS (2002-2003) με τη μοσχογαλή, ο Η1Ν1 (2009) με τους χοίρους και ο MERS (2012) με τις καμήλες. Αυτοί οι κορωνοϊοί μαζί με τον νέο, SARS-CoV-2, αποτελούν τέσσερις από τους επτά συνολικά κορωνοϊούς που έχουν βρεθεί ότι μπορεί να μολύνουν ανθρώπους.

Οι τελευταίες πάντως επιστημονικές έρευνες γύρω από τη φύση του πρόσφατου ιού και η σύγκρισή του με τους άλλους που προαναφέρθηκαν, επιβεβαιώνουν ότι δεν μπορεί να είναι «τεχνητός», για τους παρακάτω λόγους: 

Ένα στοιχείο είναι ότι το «άγκιστρο» στην άκρη των ακτίνων του σώματος του ιού (που δίνουν το όνομα σε αυτού του τύπου τους ιούς: κορώνα-ιός à κορωνοϊός) είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά στο να αγκιστρώνονται και να εισχωρούν στα ανθρώπινα κύτταρα. Οι επιστήμονες λένε ότι αυτή η ικανότητα του ιού μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνον φυσικής επιλογής και όχι γενετικής μηχανικής Και αυτό επειδή τα υπολογιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούνται για τέτοιες τροποποιήσεις από τα εργαστήρια, θα κατέληγαν σε κάτι αρκετά διαφορετικό και όχι σε αυτό που απ’ ότι φαίνεται η φύση έκανε πολύ πιο αποτελεσματικά.

Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι η «βάση» του ιού είναι ενός τύπου που είναι γνωστό ότι δεν προκαλεί σημαντικά προβλήματα στον άνθρωπο, άρα θα ήταν ακατάλληλη για τη δημιουργία ενός ιού σχεδιασμένου να είναι φονικός (η φονικότητα του SARS-CoV-2 είναι γύρω στο 5% των επιβεβαιωμένων μολύνσεων, το βασικό του πρόβλημα είναι η υψηλή μεταδοτικότητα). 
Επίσης, φαίνεται ότι ο ιός μεταλλάχθηκε αφού μεταδόθηκε στον άνθρωπο, κάτι που απομακρύνει ακόμα περισσότερο τις υποψίες ότι είναι κατασκευασμένος, και παράλληλα δίνει ελπίδες ότι δεν θα γίνει επανάληψη της πανδημίας σε δεύτερο κύμα, κάτι που θα ήταν λιγότερο πιθανό αν ο ιός κυκλοφορούσε ήδη μεταλλαγμένος για προσβολή στον άνθρωπο, μεταξύ των ζώων.

Συνιστώμενο σχετικό βίντεο στο youtube (στα αγγλικά): https://www.youtube.com/watch?v=NJLXdsO1GBI

115. Ήταν ο θάνατος του Ι. Μεταξά δολοφονία;

Στις 29 Ιανουαρίου του 1941 και εν μέσω των νικηφόρων προελάσεων στα αλβανικά βουνά (στις 11 Ιανουαρίου τα ελληνικά στρατεύματα είχαν καταλάβει την Κλεισούρα), μια είδηση πάγωσε την Ελλάδα. Ο Ι. Μεταξάς, ο εκφραστής του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στην ιταλική εισβολή, ήταν νεκρός!

Η αντίστροφη μέτρηση για τον Μεταξά ξεκίνησε στις 7 Ιανουαρίου, ημέρα της ονομαστικής του γιορτής, όταν ένιωσε αδιαθεσία που έγινε εντονότερη τις επόμενες ημέρες και στη συνέχεια χρειάστηκε να μείνει νοσηλευόμενος στο κρεβάτι στο σπίτι του στην Κηφισιά, μέχρι την ημέρα που πέθανε από επιπλοκές πυώδους αμυγδαλίτιδας.

Όταν η κατάσταση του είχε ήδη επιβαρυνθεί, μετά από ιατρικό συμβούλιο αποφασίστηκε και έγινε στις 19 Ιανουαρίου διάνοιξη του αποστήματος στις αμυγδαλές, αλλά η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία πυροδοτώντας ένα παλιό έλκος και παρά τις πολλαπλές μεταγγίσεις αίματος, τις προσπάθειες των Ελλήνων γιατρών, την τηλεφωνική γνωμοδότηση ενός Αυστριακού καθηγητή και την τοποθέτηση αναπνευστικού μηχανήματος από έναν Βρετανό στρατιωτικό γιατρό (ή εξαιτίας της παρέμβασης του Βρετανού και κάποιας ένεσης, σύμφωνα με κάποιες απόψεις*), επήλθε το τέλος μέσα σε δέκα ημέρες από την εγχείρηση.

Ο θάνατος του Μεταξά ήταν τόσο αναπάντεχος, ώστε ο υφυπουργός Δημόσιας Ασφάλειας και δεξί του χέρι Κ. Μανιαδάκης, να δηλώσει απογοητευμένος: «Αν τον είχαμε βάλει σ’ ένα νοσοκομείο στην τρίτη θέση, θα είχε ζήσει».

Γεγονός είναι ότι ο Μεταξάς είχε αντιταχθεί στις πιεστικές προσπάθειες της Βρετανίας να στείλει στρατεύματα στην Ελλάδα για να βοηθήσουν στον αγώνα της, με τη λογική ότι εάν οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν αρκετά σημαντικές (κάτι που οι Βρετανοί δεν εξασφάλιζαν), θα είχαν σαν μόνο αποτέλεσμα να στρέψει και τη Γερμανία εναντίον της Ελλάδας, κάτι που θα οδηγούσε σε βέβαιη ήττα.

Υπάρχει ακόμα η άποψη ότι ο Μεταξάς, παρότι θεωρούσε ότι οι Σύμμαχοι τελικά θα επικρατούσαν (υπόψην ότι ακόμα δεν είχε διαφανεί η πρόθεση επίθεσης των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση, ούτε είχε γίνει το Περλ Χάρμπορ), ήταν παρόλα αυτά σε μυστικές συνομιλίες με τους Γερμανούς με σκοπό την παρέμβασή τους για επίτευξη ανακωχής με τους Ιταλούς στο Αλβανικό μέτωπο, με διατήρηση του κυριευμένου εδάφους. Έτσι θα εξασφαλίζονταν η νικηφόρα έκβαση του πολέμου για την Ελλάδα και θα αποφεύγονταν η διαφαινόμενη ανάγκη στρατιωτικής παρέμβασης των Γερμανών υπέρ των Ιταλών. Όμως χρονοτριβούσε, περιμένοντας προφανώς τη βαθύτερη διείσδυση των ελληνικών στρατευμάτων στην Αλβανία, ώστε να μεγιστοποιηθεί το κερδισμένο έδαφος.

Εφόσον οι Βρετανοί γνώριζαν για αυτές τις υποτιθέμενες επαφές, κάτι όχι περίεργο δεδομένης της ικανότητας διείσδυσης των Μυστικών Υπηρεσιών τους, με τη σειρά τους θα προέβλεπαν ότι οι Ιταλοί στρατιώτες που θα απελευθερώνονταν από το μέτωπο της Αλβανίας καθώς και οι Γερμανικές δυνάμεις που θα απέφευγαν να εμπλακούν στα Βαλκάνια θα χρησιμοποιούνταν εναντίον τους στο Αφρικανικό έδαφος (οι Βρετανοί πολεμούσαν με τους Ιταλούς στη Β. Αφρική από τον Ιούνιο του 1940, ενώ από τον Φεβρουάριο του 1941 πράγματι ενεπλάκησαν και οι Γερμανοί).

Έτσι το σενάριο της ενδεχόμενης ανάμιξής τους στον θάνατο του Μεταξά και το πέρασμα της εξουσίας στον εξ ορισμού αγγλόφιλο (και πολιτικά πολύ λιγότερο έμπειρο) βασιλιά Γεώργιο Β’ δεν φαίνεται απίθανο, δεν υπάρχουν όμως ουσιαστικά στοιχεία που να συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Προφανώς, στην ανάπτυξη των θεωριών της δολοφονίας έχει συμβάλει οπωσδήποτε και η «παράλογη» από την οπτική των απλών πολιτών εξέλιξη μιας σχετικά απλής ιατρικής επέμβασης, σε συνδυασμό με την ιστορική συγκυρία που αυτή συνέβη.

Ο Μεταξάς πάντως έφυγε στο απόγειο της αποδοχής του από τον ελληνικό λαό, κάτι που δεν ήταν έτσι από την αρχή, και όντας ο μόνος μη εκλεγμένος κυβερνήτης χώρας που αντιστάθηκε ενεργά στον Φασισμό.

*Ο γαμπρός όμως του Ι. Μεταξά, Ι. Μαντζούφας, γράφει ότι τον Βρετανό γιατρό με το αναπνευστικό μηχάνημα προσκάλεσε ο άλλος γαμπρός του Μεταξά, Ε. Φωκάς που ήταν γιατρός και ο ίδιος, από το ξενοδοχείο Cecile της Κηφισιάς, όπου έδρευε βρετανικό νοσηλευτικό προσωπικό.

116. Ήταν ο Νοστράδαμος προφήτης;

Η πίστη στη δυνατότητα της προφητείας είναι τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος, τουλάχιστον μέχρι εκεί που φθάνουν τα ιστορικά αρχεία. Και αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την πορεία της ζωής του και πολύ περισσότερο για τον χρόνο και τις συνθήκες του θανάτου του, εκτός αν τον προκαλέσει ο ίδιος.

Γι’ αυτό δεν έλειψαν ποτέ οι αστρολόγοι, μάντεις και προφήτες, καθώς υπήρχε πάντοτε και παντού η ίδια αγωνία του ανθρώπου για το μέλλον, δηλαδή το άγνωστο.

Να αναφερθεί εδώ, ότι υπάρχει ένα κείμενο με τίτλο «Μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον;» σαν Νο18 της σειράς των άρθρων «Μύθοι, Μυστήρια και Μυθιστορήματα» στο προηγούμενο blog μου «mepolyaplalogia”, εδώ όμως θα ασχοληθούμε ειδικά με τον Νοστράδαμο (Michel de Nostradame, ή εκλατινισμένα Nostradamus), που αποτελεί τον πιο αναγνωρίσιμο «προφήτη», τουλάχιστον από τον 16^ο αιώνα που έζησε και μετά.

Είναι αναπόφευκτο, ότι όσο πιο γνωστή γίνεται μια προσωπικότητα, τόσο περισσότεροι μύθοι κυκλοφορούν γύρω από αυτήν, μύθοι που ενισχύουν μια αρχική αντίληψη για τις ικανότητές της, θετικές ή αρνητικές.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η συλλογή των 1000 τετράστιχων του Νοστράδαμου που υποτίθεται ότι είναι προφητικά με αναφορές σε γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας, έχει μεταφραστεί (ακόμα και στα σύγχρονα γαλλικά από τα μεσαιωνικά) και ερμηνευτεί έχοντας υποστεί συχνά αλλαγές, έτσι ώστε τα κείμενα να ταιριάζουν καλύτερα με γνωστά γεγονότα, αφού αυτά όμως είχαν συμβεί. Ούτε βοηθάει στην αντικειμενικότητα της μετάφρασης το γεγονός ότι οι μεταφραστές ήταν συνήθως ένθερμοι οπαδοί των προφητικών ικανοτήτων του Νοστράδαμου, οπότε η μετάφρασή τους ήταν κάπως «δημιουργική».

Επιπλέον, τα τετράστιχα είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να επιδέχονται πολλές ερμηνείες, κάτι καθόλου χρήσιμο πριν συμβούν τα γεγονότα, αλλά επιτρέπουν να ταιριαστούν συνήθως με αρκετή δόση φαντασίας, σε κάποια γεγονότα αφού αυτά έχουν ήδη πραγματοποιηθεί.

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Νοστράδαμος το έκανε αυτό για να μη θίξει πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής του (ειδικά σε θέματα σχετικά με βασιλείς και την καθολική εκκλησία) και ενδεχομένως να κινδυνεύσει ο ίδιος, αλλά δεν θα είχε λόγο να το αποφύγει για γεγονότα που θα συνέβαιναν αιώνες μετά.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου επιλέχθηκε η πιο εντυπωσιακή ερμηνεία παρά η προφανής, όπως όταν αναφέρεται στον (ή στο) Hister που οι περισσότεροι θεωρούν σαν παραφθορά του Hitler, ενώ το πιθανότερο είναι να εννοεί την περιοχή Ister του ποταμού Δούναβη.

Πολλές επίσης ιστορίες από τη ζωή και τον θάνατό του έχουν τροποποιηθεί ή επινοηθεί έτσι ώστε να πείσουν ευκολότερα για τις προφητικές του ικανότητες, όπως ότι γονάτισε εμπρός από έναν απλό καλόγερο που χρόνια αργότερα θα γινόταν Πάπας, ή ότι κατά την εκταφή της σορού του κατά την Γαλλική Επανάσταση φορούσε μενταγιόν με την ακριβή ημερομηνία της εκταφής του.

Οι Ναζί πάντως (που είχαν μία τάση προς τον αποκρυφισμό, ειδικά ο Χίμλερ) πράγματι επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν τους στίχους του Νοστράδαμου για να πείσουν ότι ήταν προορισμένοι να κυριαρχήσουν.

Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι οι Σύμμαχοι, χρησιμοποιώντας αντίστοιχου στίχους του, ισχυρίστηκαν ακριβώς το αντίθετο!

Το 1981 κυκλοφόρησε η ταινία-ντοκιμαντέρ "The man who saw tomorrow” (Ο άνθρωπος που είδε το μέλλον) με αφηγητή τον Orson Welles, ο οποίος όμως δεν συμμερίζονταν τις απόψεις που παρουσιάζονται στην ταινία, η οποία φυσικά είχε στόχο να εντυπωσιάσει τους θεατές της.

Και κάτι ακόμα, μια και το κείμενο αυτό γράφεται τον Απρίλιο του 2020 με την πανδημία του νέου κορωνοϊού (SARS-CoV-2) σε πλήρη εξέλιξη. Κανένας από τους αστρολόγους, μάντεις και κάθε λογής προφήτες δεν πρόβλεψε αποδεδειγμένα την πανδημία αυτή*. Κάποιοι βέβαια κατά καιρούς γίνονται μάντεις καταστροφών, ελπίζοντας ότι κάποτε θα επαληθευτούν, όπως η πρόβλεψη στο βιβλίο της S. Browne "End of Days" (2008) για μια πανδημία κάποιου είδους πνευμονίας γύρω στο 2020. Αυτά θυμίζουν (αλλά με την αντίστροφη έννοια) το γνωστό ανέκδοτο με τον σοφό που όταν τον ρώτησαν αν θα καταστραφεί ο κόσμος καθώς είχε εμφανιστεί ένας κομήτης, αυτός αμέσως και με μεγάλη σιγουριά είπε: Όχι. Όταν στη συνέχεια ρωτήθηκε πώς ήταν τόσο σίγουρος, απάντησε: Γιατί αν κάνω λάθος, δεν θα υπάρχει κανείς να με κατηγορήσει!

Για να επανέλθουμε στην πανδημία, οι μόνοι που την πρόβλεψαν (σαν πιθανότητα) ήταν επιστήμονες, αναλυτές ή χρηματοδότες (όπως ο Bill Gates), βασισμένοι όμως σε στατιστικά στοιχεία, ιστορικά δεδομένα και επιστημονικές μελέτες.
Ακόμα και η ταινία "Contagion" (Μεταδοτικότητα) του 2011, που προσεγγίζει αρκετά καλά μια αντίστοιχη πανδημία με την COVID-19, στηρίχθηκε σε επιστημονικά δεδομένα που πήρε ακόμα και από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Και είναι ενδεχομένως άδικο για τον Νοστράδαμο να θεωρείται ένας αμφιλεγόμενος προφήτης, αντί να αναγνωριστεί η συμβολή του στη φαρμακολογία, στην περίθαλψη ασθενών, αλλά και στη φιλολογία της εποχής του.

*Στο  internet κυκλοφορούν σχόλια και ένα βίντεο για τον νεαρό Ινδό A. Anand, ο οποίος ισχυρίζεται ότι τον Αύγουστο του 2019 πρόβλεψε το ξέσπασμα μιας πανδημίας από την Κίνα. Κατά τα λεγόμενά του, η ύφεση της πανδημίας θα ξεκινήσει προς το τέλος Ιουνίου, αλλά θα αναζωπυρωθεί και μάλιστα σε σοβαρότερη μορφή από τα τέλη τον Δεκεμβρίου του 2021, ξανακάνοντας έναν παρόμοιο κύκλο όπως του 2020. Κάτι βέβαια που ήδη φοβούνται και οι επιστήμονες. Λέει επίσης, ότι στο μέλλον θα εμφανιστούν και άλλοι ισχυροί ιοί, και ότι η καλύτερη προστασία είναι η ισχυροποίηση της άμυνας του οργανισμού με την κατανάλωση οργανικών τροφών. Μία καλή συμβουλή, όπως και να έχει.

117. Οι πλάκες «καθοδήγησης» της Τζώρτζια (Georgia Guidestones)

Στη πολιτεία Τζώρτζια (Georgia) στα νοτιοανατολικά των ΗΠΑ, 140 km  βορειοανατολικά της πρωτεύουσάς της Ατλάντα και σε μικρή απόσταση από τον αυτοκινητόδρομο 77, υπάρχει μία ανύψωση του εδάφους που επάνω της βρίσκεται ένα σύμπλεγμα από έξι πλάκες από γρανίτη, μήκους η κάθε μία περίπου 6m και συνολικού βάρους γύρω στους 100 τόνους. Οι πέντε από τις πλάκες αυτές είναι τοποθετημένες όρθιες, ενώ η έκτη που είναι μικρότερη είναι τοποθετημένη οριζόντια και στηρίζεται επάνω στις άλλες. Μία πολύ μικρότερη πλάκα στο έδαφος λίγο μακρύτερα, δίνει πληροφορίες για την κατασκευή και τον σκοπό του μνημείου.

Η τοποθέτηση των πλακών ολοκληρώθηκε το 1980 και ο σκοπός τους ήταν (και είναι) να προσφέρουν «συμβουλές» ή «καθοδήγηση» για τις επόμενες γενιές, ώστε η ανθρωπότητα να εξασφαλίσει ένα αισιόδοξο μέλλον.

Οι συμβουλές αυτές είναι στην πραγματικότητα ένας δεκάλογος που αναφέρεται στον έλεγχο του πληθυσμού, το περιβάλλον, τη διακυβέρνηση και την πνευματικότητα, και είναι χαραγμένες σε οκτώ διαφορετικές γλώσσες, μία σε κάθε μεγάλη πλευρά των τεσσάρων γωνιακών πλακών.

Επίσης, στις τέσσερις κατακόρυφες πλευρές της οριζόντιας πλάκας είναι χαραγμένα ρητά σε τέσσερις αρχαίες γλώσσες μεταξύ των οποίων και τα αρχαία ελληνικά, που αναφέρονται στην καθοδηγητική αξία των πλακών.

Το συνολικό έργο είχε παραγγελθεί σε τοπική εταιρεία επεξεργασίας γρανίτη ένα μόνο χρόνο πριν από την αποπεράτωσή του, από κάποιον μυστηριώδη R.C. Christian (ψευδώνυμο), ο οποίος όμως δεν αποκάλυψε ποιους εκπροσωπούσε ούτε σε τι ακριβώς αποσκοπούσε το μνημείο, γεγονός που αναπόφευκτα το περιέβαλε με μυστήριο. Κάτι που προφανώς έδωσε αφορμή για αρκετές υποθέσεις που όλες, ακόμα και σήμερα, περιστρέφονται γύρω από ομάδες όπως οι Μασόνοι, οι Ροδόσταυροι κλπ. Ίσως, κατά τον γράφοντα, η ιδέα να ήταν η δημιουργία ενός μνημείου με στοιχεία από το Στόουνχεντζ και τις πλάκες των βιβλικών Δέκα Εντολών.
Αυτό πάντως που έχει δημιουργήσει ερωτηματικά, αλλά ειδικά την εποχή του κορωνοϊού (χειμώνας 2020) και μια κάποια ανησυχία είναι η πρώτη οδηγία, που προτείνει ότι ο πληθυσμός της Γης δεν θα πρέπει να ξεπεράσει το μισό δισεκατομμύριο, οπότε δεν είναι περίεργο ότι έχουν εμφανιστεί θεωρίες συνωμοσίας που ισχυρίζονται ότι ο ιός SAR-CoV-2 έχει δημιουργεί με την πρόθεση περιορισμού του πληθυσμού της Γης, κάτι βέβαια για το οποίο καμία σοβαρή ένδειξη δεν υπάρχει.

ΥΓ Στις αρχές Ιουλίου 2022, οι  πλάκες αυτές υπέστησαν σημαντικές ζημιές από εκρηκτικό μηχανισμό που τοποθετήθηκε εκεί από αγνώστους. Την ίδια χρονιά έγινε γνωστό με σημαντικό βαθμό βεβαιότητας, ότι χρηματοδότης του έργου ήταν ο γιατρός Dr Herbert H. Kersten (1920-2005), που θεωρείτο σαφώς ρατσιστικών αντιλήψεων.

118. Τι συμβαίνει με τους ηθοποιούς που υποδύονται τον Χριστό;

Υπάρχει ένας «μύθος» που σχετίζεται με τους ηθοποιούς που έπαιξαν τον ρόλο του Χριστού στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη, και δεν είναι αισιόδοξος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, σύμφωνα με τον μύθο, ο ρόλος αυτός επισύρει μια τιμωρία ή «κατάρα» που καταστρέφει την επαγγελματική πορεία ή ακόμα και τη ζωή τους.

Μπορεί να υπάρχει όμως κάποια βάση στον μύθο αυτό;

Μία γρήγορη αναζήτηση στο internet, βρίσκει πάνω από 50 ηθοποιούς που έχουν υποδυθεί τον Χριστό σε σημαντικές κινηματογραφικές παραγωγές, που αν συνυπολογίσει κάποιος και τις μικρότερες (όπως την ελληνική: «ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και τη γαλλική εκδοχή της: «Celui qui doit murir» του Ζυλ Ντασέν) αλλά και τα μούζικαλ (όπως το: «Jesus Christ Superstar» και την ελληνική εκδοχή του: «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο») είναι πολλοί περισσότεροι.

Και αν υπήρξαν πράγματι κάποιες καριέρες που δεν συνεχίστηκαν ή και ζωές που καταστράφηκαν όπως χαρακτηριστικά του Αλέξη Γκόλφη (εικόνα επάνω) που υποδύθηκε τον Ιησού στο «ο Χριστός ξανασταυρώνεται», υπήρξαν και αρκετοί  που συνέχισαν με επιτυχία και έγιναν παγκόσμια γνωστοί (αν δεν ήταν ήδη), όπως οι Max von Syntow, D. Sutherland, R. Powell, L. Neeson, W. Dafoe.

Άλλωστε στο χώρο του θεάματος οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, όπως φαίνεται και από το πλήθος των προλήψεων ειδικά στο θέατρο, όπου δεν υπάρχει η ευχέρεια επανάληψης μιας σκηνής όπως στον κινηματογράφο. Μια αναζήτηση στο internet αποφέρει 13 «θεατρικές» προλήψεις (προφανώς ούτε ο αριθμός είναι σύμπτωση!), από τις οποίες οι δύο πιο γνωστές είναι ότι  το έργο του Σαίξπηρ «Μάκβεθ» είναι φρονιμότερο να αποκαλείται «Σκωτσέζικο έργο», και ότι η «σωστή» ευχή για την πρεμιέρα είναι το «break a leg» (σπάσε το πόδι σου!) αντί για «καλή τύχη».

Αν τώρα θέλουμε να αναζητήσουμε κάποια εξήγηση για την πηγή του μύθου που αφορά στον ρόλο του Χριστού, θα πρέπει κατ’ αρχήν να λάβουμε υπόψη ότι γενικά υπάρχει η τάση να προσέχουμε περισσότερο τα συμβάντα που επιβεβαιώνουν μια πεποίθηση ή προκατάληψή μας, και να παραβλέπουμε αυτά που την αντικρούουν, ακόμα και αν στατιστικά υπερτερούν κατά πολύ.

Ένας παράγοντας που ενδεχομένως να έχει συμβάλει στον συγκεκριμένο μύθο, είναι οι αυξημένες προσδοκίες των ηθοποιών (συνήθως άγνωστων μέχρι τότε) για εκτίναξη της καριέρας τους μετά τον ρόλο του Ιησού, και οι συνέπειες της απογοήτευσης όταν δεν πραγματοποιούνται, ή και κάποιες περιπτώσεις ηθοποιών ανήμπορων να διαχειριστούν την απότομη άνοδο της δημοτικότητάς τους. Επίσης, είναι φανερό ότι η αρχική επιλογή του ηθοποιού για τον συγκεκριμένο ρόλο έχει να κάνει περισσότερο με τα φυσικά χαρακτηριστικά και τη μορφή του παρά με το ταλέντο του, το οποίο όμως είναι ουσιώδες για τη συνέχεια.

Τέλος, ίσως οι ηθοποιοί που δέχονται έναν τέτοιο ρόλο να έχουν μια φυσική ροπή προς τη θρησκευτικότητα (ή να επηρεάζονται στη πορεία) κάτι που δεν ευνοεί μια γρήγορη καριέρα στο Χόλυγουντ, ενώ πολλές φορές και οι ίδιοι οι σκηνοθέτες δεν θέλουν έναν «πρώην Χριστό» σε έναν πολύ διαφορετικό ρόλο, ή σ' έναν ρόλο που θα «τσαλακώσει» τον ηθοποιό αυτόν (και συνήθως οι ρόλοι των «κακών» είναι οι πιο ενδιαφέροντες από υποκριτικής πλευράς).

Συνεπώς, ενώ πρόκειται πράγματι για έναν ιδιαίτερα απαιτητικό τόσο φυσικά όσο και πνευματικά ρόλο, δεν υπάρχει κανένας λόγος ένας πραγματικά καλός και συγκροτημένος ηθοποιός να μην έχει στη συνέχεια την πορεία που του αξίζει.

119. Έχει αποτέλεσμα ο Εξορκισμός;

Ο εξορκισμός είναι μια πανάρχαια ιεροτελεστία που αποσκοπούσε (και ακόμα αποσκοπεί) στο να απομακρύνει κάποιους «δαίμονες» από το θύμα, το οποίο υπέφερε και συμπεριφέρονταν παράλογα χωρίς εμφανή αιτία.

Το ενδιαφέρον είναι ότι από τη λίθινη εποχή ακόμα είχε γίνει αντιληπτό ότι η έδρα αυτών των προβλημάτων βρίσκονταν μέσα στο κρανίο του θύματος, γι’ αυτό και υπάρχουν ενδείξεις ότι είχαν διενεργηθεί τρυπανισμοί με σκοπό να δώσουν διέξοδο στους δαίμονες, και σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις ο ασθενής φαίνεται να είχε επιζήσει για αρκετό διάστημα μετά την επέμβαση.

Οι αρχαίοι Έλληνες ξεχώριζαν δύο είδη τρέλας. Την ιερή ή διονυσιακή, και αυτή με οργανική προέλευση. Μάλιστα πολλές φορές στην τρέλα της πρώτης μορφής αποδίδονταν προφητικές ικανότητες, ή τουλάχιστον η εκδήλωσή της έκανε ανεκτή μια αντισυμβατική  συμπεριφορά από το άτομο.

Από την άλλη πλευρά, η Ιπποκράτεια ιατρική αντιμετώπισε πιο ορθολογικά την τρέλα και συχνά συνιστούσε ήπια θεραπεία με βότανα, άσκηση, λουτρά ακόμα και με μουσική. Αργότερα, ο χριστιανισμός ήλθε να επιβεβαιώσει τη δυνατότητα κατάληψης του ατόμου από δαίμονες αλλά επίσης πρότεινε και τη διαδικασία απαλλαγής απ’ αυτούς, με την προϋπόθεση της ακλόνητης πίστης στη δυνατότητα θεραπείας με την επίκληση του Ιησού.

Όμως, με τις δεισιδαιμονίες του Μεσαίωνα τα πράγματα ξέφυγαν από τον έλεγχο (και γεγονός καθόλου περίεργο πολλαπλασιάστηκαν και οι περιπτώσεις δυσμορφιών και πνευματικής καθυστέρησης), καθώς επινοήθηκαν πιο πρακτικές «θεραπείες», όπως τα βασανιστήρια, η φωτιά, ή κάποια άλλη μέθοδος που εξασφάλιζε ότι το θύμα είτε θα επανέρχονταν σ’ έναν αποδεκτό τρόπο ζωής, ή θα πέθαινε αλλά «θεραπευμένο».

Μέχρι τον 19ο αιώνα όπου άρχισαν να αναγνωρίζονται οι περίεργες συμπεριφορές σαν ιατρικά προβλήματα, ο εξορκισμός ήταν η μόνη μέθοδος θεραπείας και πράγματι μπορούσε να λειτουργήσει σε κάποιες όχι όμως σοβαρές περιπτώσεις, εφόσον ο ίδιος ο ασθενής ήταν σε θέση να συνεργαστεί και πίστευε ότι τον είχε καταλάβει ο δαίμονας, του έκαναν μάγια, τον είχαν καταραστεί κλπ.

Σήμερα, παρόλο που τα συμπτώματα που παλαιότερα θα  είχαν επισύρει εξορκισμό αντιμετωπίζονται πλέον με ψυχιατρική θεραπεία, όπως στην περίπτωση της σχιζοφρένειας και της διαταραχής πολλαπλής προσωπικότητας, υπάρχουν και συμπτώματα που η Καθολική εκκλησία ακόμα θεωρεί ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται με εξορκισμό, όπως η απέχθεια προς τα ιερά αντικείμενα, βλασφημίες, ομιλία στα λατινικά* κλπ. Τουλάχιστον, τα κριτήρια για να αναλάβει ο εξορκιστής έγιναν αυστηρότερα και υπάρχει συχνά συνεργασία με ψυχίατρους, ώστε να εξαντληθεί πρώτα η δυνατότητα ιατρικής αντιμετώπισης. Από την άλλη πλευρά, η Ορθόδοξη εκκλησία δεν εκτελεί (τουλάχιστον επίσημα) εξορκισμούς, καθώς θεωρεί ότι αρκεί ο αρχικός που ενσωματώνεται στο Μυστήριο της βάφτισης, έχει όμως αρκετές ευχές για τη βασκανία.

Υπάρχουν πάντως πολλές περιπτώσεις «ερασιτεχνικών» εξορκισμών και έχουν καταλήξει στον θάνατο του ασθενούς εξαιτίας της κακομεταχείρισή του, με στόχο «να εκδιωχθεί ο δαίμονας».

Μία περίπτωση επιτυχούς εξορκισμού στις ΗΠΑ που πήρε μεγάλη δημοσιότητα ήταν αυτή του νεαρού Roland Doe το 1949, πηγή έμπνευσης για το βιβλίο και αργότερα την ταινία «ο Εξορκιστής» (1973), που παρουσιάστηκε όμως με πολλές υπερβολές ως προς τη βαρύτητα των συμπτωμάτων, ενώ ούτε σ’ αυτή ούτε και σε καμία άλλη περίπτωση δεν έχουν παρατηρηθεί υπερφυσικά φαινόμενα.

Αντίθετα, μία χαρακτηριστική περίπτωση πλήρους αποτυχίας πολλαπλών εξορκισμών στο ίδιο άτομο, είναι της νεαρής Γερμανίδας Annelise Michel (1952 – 1976). Η Annelise κατάγονταν από πολύ θρησκευόμενη καθολική οικογένεια και μεγάλωσε σε μία ατμόσφαιρα με συνεχείς προσευχές μετάνοιας, ενώ από την ηλικία των 16 ετών άρχισε να έχει επιληπτικές κρίσεις.

Αν και στην αρχή η κατάσταση έμοιαζε ελεγχόμενη με φαρμακευτική αγωγή, έναν χρόνο πριν τον θάνατό της η κατάστασή της είχε επιδεινωθεί σοβαρά. Η ίδια αποφάσισε να σταματήσει τα φάρμακα και υποβλήθηκε σε 67 συνολικά εξορκισμούς από δύο ιερείς μέσα σε διάστημα εννέα μηνών, χωρίς όμως να σταματήσει να χειροτερεύει. Λίγο πριν το τέλος της σταμάτησε να δέχεται τροφή, και όταν μετά από λίγες μέρες πέθανε ζύγιζε μόλις 31 κιλά. Η ταινία «The exorcism of Emily Rose» (2005), βασίζεται σε γενικές γραμμές στην περίπτωση αυτή.

Να σημειωθεί, ότι η περίπτωση της Annelise έγινε η αιτία ώστε το 1999 να γίνει η μοναδική αναθεώρησης της διαδικασίας εξορκισμού της Καθολικής εκκλησίας, από την αρχική της έκδοση τον 17^ο αιώνα.

Τελικά, ο εξορκισμός (στα δόγματα που τον εφαρμόζουν) θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει σε περιπτώσεις ατόμων βαθιά θρησκευόμενων και με εδραιωμένη πίστη στη δαιμονική κατάληψη, με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει σοβαρή ψυχοπαθολογία και δεν θα ασκηθεί βία, και πάντοτε με παράλληλη ψυχιατρική υποστήριξη.

*Πρόκειται ουσιαστικά για φράσεις που θρησκευόμενοι καθολικοί είχαν απομνημονεύσει από την καθολική Θεία Λειτουργία.

120. Θα ξαναγράψει το Γκιομπεκλί Τεπέ την Προϊστορία;

To Γκιομπεκλί Τεπέ (Göbekli Tepe) είναι ένας αρχαιολογικός χώρος στα νότια της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, που σε μία περιοχή διαμέτρου περίπου 300m περιλαμβάνει περισσότερους από 200 επεξεργασμένους μονόλιθους. Οι μονόλιθοι, ύψους μέχρι 5m και βάρους 10-20 τόνους, είναι τοποθετημένοι ανά ομάδες σε κύκλους με διαμέτρους 10-30m και σε διάταξη που θυμίζει cromlech. Είκοσι τέτοιες ομάδες έχουν εντοπιστεί αλλά μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα του αρχαιολογικού πεδίου έχει ανασκαφεί προς το παρόν, το οποίο από το 2018 έχει περιληφθεί στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Παρόμοιοι μεμονωμένοι μονόλιθοι υπάρχουν και σε άλλες κοντινές περιοχές.

Αλλά ακόμα ένας αρχαιολογικός χώρος με μονόλιθους δεν θα ήταν κάτι το εξαιρετικό, αν δεν υπήρχε μία ιδιαιτερότητα για τον συγκεκριμένο. Σύμφωνα με επιβεβαιωμένες ραδιοχρονολογήσεις οργανικών υπολειμμάτων από τον χώρο της ανασκαφής, οι μονόλιθοι τοποθετήθηκαν εκεί σε διάφορες φάσεις, που κυμαίνονται μεταξύ 13.000 και 11.000 ετών πριν από τη σημερινή εποχή. Και βέβαια δεν λείπουν και οι θεωρίες για το τι μπορεί να σημαίνει ο ομοιόμορφος προσανατολισμός των μονόλιθων.

Αυτό το αποτέλεσμα, όχι μόνο κάνει το Γκιομπεκλί Τεπέ με μεγάλη διαφορά το παλαιότερο αρχαιολογικό μνημείο του κόσμου, αλλά και το τοποθετεί στην αρχή της Νεολιθικής εποχής, σε μια εποχή δηλαδή που εκτιμάται ότι οι άνθρωποι ήταν ακόμα κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες χωρίς σταθερό τρόπο διαμονής. Το τελευταίο θεωρείται προϋπόθεση για την ανάπτυξη γεωργίας, κτηνοτροφίας και γενικά κοινωνικής δομής ικανής να υποστηρίξει έργα τέτοιας κλίμακας.

Ένα δεύτερο μυστήριο, είναι ότι όλη η περιοχή καλύφθηκε ηθελημένα με χώμα, 1.000 περίπου χρόνια μετά την κατασκευή του έργου.

Η αρχαιολογική περιοχή του Γκιομπεκλί Τεπέ αναδείχθηκε χάρη στο έργο του Γερμανού αρχαιολόγου Κλάους Σμιντ (Klaus Schmidt) από το 1994 μέχρι τον θάνατό του το 2014, ο οποίος θεωρούσε ότι οι μεγάλιθοι (οι περισσότεροι σε σχήμα Ταυ με κοντούς βραχίονες) αντιπροσώπευαν θεοποιημένους προγόνους και ότι ο χώρος είχε λατρευτικό προορισμό. Ακόμα και οι απεικονίσεις ζώων σε ανάγλυφη μορφή επάνω στους μεγάλιθους, δίνουν μία μάλλον ειρηνική εικόνα για τη χρήση του συγκροτήματος. Το μυστήριο όμως σχετικά με τον σκοπό και τη χρήση του μνημείου παραμένει, ειδικά καθώς συνδυάζεται με την εποχή στην οποία έχει χρονολογηθεί.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το συγκρότημα κατασκευάστηκε σαν επίκληση προς τους θεούς μετά από μία σημαντική καταστροφή, και πράγματι υπάρχει ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας που θα μπορούσε να είναι η αιτία. Αυτό είναι γνωστό σαν Younger Dryas Impact Event και αντιστοιχεί σε μία περίοδος ψύξης του πλανήτη πριν από 13.000 περίπου χρόνια, για την οποία υπάρχουν ενδείξεις ότι ήταν αποτέλεσμα πτώσης μετεωρίτη και της συνεπακόλουθης κάλυψης της ατμόσφαιρας της Γης με σκόνη. Ενώ υπάρχει και η άποψη ότι ήταν ένα είδος νεκροταφείου ή θυσιαστηρίου για την ευρύτερη περιοχή, όπου οι νεκροί αφήνονταν βορά στα σαρκοφάγα πτηνά και ζώα, κάτι που συνηθίζονταν μέχρι πρόσφατα σε ορισμένες περιοχές, όπως στο Θιβέτ.

Άλλοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα ήταν ένας κατακλυσμός, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι οι κατασκευαστές του συγκροτήματος είχαν βοήθεια από προηγμένους πολιτισμούς που εξαφανίστηκαν αργότερα. Κατά σύμπτωση(;) υπάρχει ένας τέτοιος πολιτισμός που ακόμα παραμένει στη σκιά του μύθου, αυτός των Ατλάντων, που σύμφωνα με όσα μας έχει μεταφέρει ο Πλάτωνας (που είναι και η μοναδική πηγή) καταστράφηκε ξαφνικά πριν από 11.500 χρόνια.

Αν και αυτή θα ήταν μία μάλλον τολμηρή υπόθεση (που επιπλέον δεν υποστηρίζεται από κανένα αρχαιολογικό εύρημα μέχρι τώρα), δεν έχουμε παρά να περιμένουμε μήπως νεώτερα ευρήματα στο Γκιομπεκλί Τεπέ ξαναγράψουν την Προϊστορική περίοδο.

ΥΓ1. Πενήντα περίπου χιλιόμετρα ανατολικά από το Γκιομπεκλί Τεπέ βρίσκεται ένας άλλος παρόμοιος χώρος, το Καραχάν Τεπέ (Karahan Tepe), που θεωρείται ακόμα παλαιότερος.

ΥΓ2. Σύμφωνα με τον επίτιμο καθηγητή της Αρχιτεκτονικής στο πανεπιστήμιου του Κάνσας, Δημήτριο Δενδρινό, ο πρόσφατος σεισμός στην Τουρκία (6 Φεβρ. 2023) θα επιτρέψει την επαναξιολόγηση της ηλικίας των συγκροτημάτων στο Γκιομπεκλί Τεπέ, που κατά την εκτίμησή του θα έλθει κατά μερικές χιλιετίες κοντύτερα στην εποχή μας.