ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ (συνέχεια από το Α' Μέρος, στο ίδιο blog, https://geometax12.blogspot.com/2020/12/1-40.html)
41. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΜΑΣΚΑ;
42. TO ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ VOYNICH ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΚΕΣ ΤΟΥ SINAIA
43. TI ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ HINDENBURG;
44. ΥΠΑΡXEI TO ΓΕΤΙ; (ΚΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ DYATLOV)
45. TI ΕΡΙΞΕ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ;
46. ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ
47. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ILLUMINATI;
48. TI ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ MARY CELESTE KAI ΣΤΟ OURANG MEDAN;
49. ΕΚΑΨΕ Ο ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ;
50. TI ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ HAARP;
51. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ AREA 51;
52. TO ΤΡΙΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΦΑΤΙΜΑ
53. ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
54. ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ. ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
55. H ΠΕΤΡΑ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ ΤΩΝ ΒΙΚΙΓΚ
56. ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ROSSLYN
57. ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ
58. Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
59. Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΙΡΙ ΡΕΊΣ
60. ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
61. TI ΑΠΕΓΙΝΕ ΤΟ "ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΕΝΙΟ" ΔΩΜΑΤΙΟ;
62. ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ
63. TA MORGELLONS. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΦΑΝΤΑΣΙΑ;
64. ΔΙΕΦΥΓΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗ Ν. ΑΜΕΡΙΚΗ;
65. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ;
66. YΠΑΡΧΟΥΝ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΣΤΗ ΒΟΣΝΙΑ; ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΫΓΕΤΟ;
67. ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ;
68. TO CHUPACABRA
69. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΖΑΚ Ο ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΗΣ;
70. ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
71. ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΠΥΡΚΑΪΕΣ ΤΟΥ CANNETO
72. ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΟ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ ΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ;
73. ΤΟ "ΜΑΤΙ" ΤΗΣ ΣΑΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΓΕΩΛΟΓΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
74. ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΚΟΥΓΑΝ ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ CORDIGLIA;
75. ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΦΩΤΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
76. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΙΤΕΣ;
77. ΤΑ ΑΥΛΑΚΙΑ – ΤΡΟΧΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ
78. ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΝ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗ ΓΗ;
79. ΟΜΑΔΑ Ε; ΠΛΑΝΗΤΗΣ Ε; ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ Ε; DNA Ε;
80. ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ (ΕΙΝΑΙ ΤΟ HY-BRASIL Η ΩΓΥΓΙΑ;)
42. TO ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ VOYNICH ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΚΕΣ ΤΟΥ SINAIA
43. TI ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ HINDENBURG;
44. ΥΠΑΡXEI TO ΓΕΤΙ; (ΚΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ DYATLOV)
45. TI ΕΡΙΞΕ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ;
46. ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ
47. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ILLUMINATI;
48. TI ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ MARY CELESTE KAI ΣΤΟ OURANG MEDAN;
49. ΕΚΑΨΕ Ο ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ;
50. TI ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ HAARP;
51. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ AREA 51;
52. TO ΤΡΙΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΦΑΤΙΜΑ
53. ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
54. ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ. ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
55. H ΠΕΤΡΑ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ ΤΩΝ ΒΙΚΙΓΚ
56. ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ROSSLYN
57. ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ
58. Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
59. Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΙΡΙ ΡΕΊΣ
60. ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
61. TI ΑΠΕΓΙΝΕ ΤΟ "ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΕΝΙΟ" ΔΩΜΑΤΙΟ;
62. ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ
63. TA MORGELLONS. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΦΑΝΤΑΣΙΑ;
64. ΔΙΕΦΥΓΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗ Ν. ΑΜΕΡΙΚΗ;
65. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ;
66. YΠΑΡΧΟΥΝ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΣΤΗ ΒΟΣΝΙΑ; ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΫΓΕΤΟ;
67. ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ;
68. TO CHUPACABRA
69. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΖΑΚ Ο ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΗΣ;
70. ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
71. ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΠΥΡΚΑΪΕΣ ΤΟΥ CANNETO
72. ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΟ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ ΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ;
73. ΤΟ "ΜΑΤΙ" ΤΗΣ ΣΑΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΓΕΩΛΟΓΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
74. ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΚΟΥΓΑΝ ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ CORDIGLIA;
75. ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΦΩΤΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
76. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΙΤΕΣ;
77. ΤΑ ΑΥΛΑΚΙΑ – ΤΡΟΧΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ
78. ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΝ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗ ΓΗ;
79. ΟΜΑΔΑ Ε; ΠΛΑΝΗΤΗΣ Ε; ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ Ε; DNA Ε;
80. ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ (ΕΙΝΑΙ ΤΟ HY-BRASIL Η ΩΓΥΓΙΑ;)
Συνεχίζεται στο Γ' Μέρος, στο ίδιο blog (https://geometax12.blogspot.com/2018/07/76-77.html)
41. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΜΑΣΚΑ;
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι υπήρξε ένας φυλακισμένος στη Γαλλία του 17ου αιώνα που ήταν υποχρεωμένος να φοράει μάσκα, υπό την απειλή της άμεσης εκτέλεσής του αν την έβγαζε ή αποκάλυπτε την πραγματική του ταυτότητα σε άλλα άτομα (φυλακισμένους, φύλακες, επισκέπτες κλπ).
Το αν η μάσκα ήταν σιδερένια ή υφασμάτινη όπως αναφέρουν κάποιες πηγές, είναι λιγότερο σημαντικό, ενώ το μεγάλο μυστήριο παραμένει μέχρι και σήμερα ή αληθινή ταυτότητα του φυλακισμένου.
Το περίεργο όμως είναι ότι ενώ ο φυλακισμένος κατά τα φαινόμενα υφίστατο ένα καθημερινό μαρτύριο εξαιτίας της μάσκας, από την άλλη πλευρά είχε πολύ καλή μεταχείριση από τους φύλακές του και μάλιστα απολάμβανε και ειδικά προνόμια.
Κατ’ αρχήν είχε την άμεση προσοχή του διευθυντή των φυλακών Benigne de Saint-Mars, ο οποίος τον μετέφερε μαζί του στις διάφορες μεταθέσεις του σε άλλες φυλακές, παίρνοντας οδηγίες για τον συγκεκριμένο φυλακισμένο κατ’ ευθείαν από τον υπουργό του Λουδοβίκου 14ου, Marquis de Louvois, ενώ «φιλοξενούνταν» πάντοτε σε κελιά που προορίζονταν για κόμητες και μαρκησίους.
Το αν η μάσκα ήταν σιδερένια ή υφασμάτινη όπως αναφέρουν κάποιες πηγές, είναι λιγότερο σημαντικό, ενώ το μεγάλο μυστήριο παραμένει μέχρι και σήμερα ή αληθινή ταυτότητα του φυλακισμένου.
Το περίεργο όμως είναι ότι ενώ ο φυλακισμένος κατά τα φαινόμενα υφίστατο ένα καθημερινό μαρτύριο εξαιτίας της μάσκας, από την άλλη πλευρά είχε πολύ καλή μεταχείριση από τους φύλακές του και μάλιστα απολάμβανε και ειδικά προνόμια.
Κατ’ αρχήν είχε την άμεση προσοχή του διευθυντή των φυλακών Benigne de Saint-Mars, ο οποίος τον μετέφερε μαζί του στις διάφορες μεταθέσεις του σε άλλες φυλακές, παίρνοντας οδηγίες για τον συγκεκριμένο φυλακισμένο κατ’ ευθείαν από τον υπουργό του Λουδοβίκου 14ου, Marquis de Louvois, ενώ «φιλοξενούνταν» πάντοτε σε κελιά που προορίζονταν για κόμητες και μαρκησίους.
Το μεγαλύτερο διάστημα το πέρασε στη φυλακή της νήσου της Αγίας Μαργαρίτας, απέναντι από τις Κάννες, ενώ τελευταίο του κελί ήταν στη Βαστίλη, όπου και πέθανε στις αρχές του 18ου αιώνα.
Για την ταυτότητά του έχουν γίνει πολλές υποθέσεις, αλλά επικρατέστερες είναι οι παρακάτω τρείς:
-Να ήταν μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκου του 14ου, ο οποίος τον απομόνωσε για να σφετεριστεί τον θρόνο, όπως ισχυρίζονταν ο Βολταίρος.
-Να ήταν μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκου του 14ου, ο οποίος τον απομόνωσε για να σφετεριστεί τον θρόνο, όπως ισχυρίζονταν ο Βολταίρος.
-Να ήταν δίδυμος αδελφός του Λουδοβίκου του 14ου, τον οποίο ο αδελφός του απομόνωσε για να μην έχει ανταγωνιστή, θεωρία που έκανε γνωστή ο Αλέξανδρος Δουμάς στα σχετικά μυθιστορήματά του, και στην οποία βασίστηκαν και οι περισσότερες κινηματογραφικές μεταφορές.
-Τέλος, να ήταν ο πραγματικός πατέρας του Λουδοβίκου του 14ου, καθώς η κατάσταση της υγείας του Λουδοβίκου του 13ου την εποχή της γέννησης του διαδόχου του, δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογεί την πατρότητα.
Ο πραγματικός πατέρας λοιπόν, κάποιο μέλος την Αυλής ή Σωματοφύλακας, αναγκάστηκε στη συνέχεια να εκπατριστεί, αλλά προφανώς αργότερα επέστρεψε για να διεκδικήσει προνόμια, οπότε ο γιός του τον απομόνωσε.
Οι παραπάνω θεωρίες εξηγούν γιατί ο Λουδοβίκος ο 14ος δεν θέλησε να θανατωθεί ο φυλακισμένος και μάλιστα φρόντισε να ζει με σχετική άνεση, αλλά και γιατί επέμενε να μην γίνει γνωστό το πρόσωπό του, κάτι που ενισχύει τη θεωρία του δίδυμου αδελφού, ενώ η εκτιμούμενη ηλικία του φυλακισμένου αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα.
-Τέλος, να ήταν ο πραγματικός πατέρας του Λουδοβίκου του 14ου, καθώς η κατάσταση της υγείας του Λουδοβίκου του 13ου την εποχή της γέννησης του διαδόχου του, δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογεί την πατρότητα.
Ο πραγματικός πατέρας λοιπόν, κάποιο μέλος την Αυλής ή Σωματοφύλακας, αναγκάστηκε στη συνέχεια να εκπατριστεί, αλλά προφανώς αργότερα επέστρεψε για να διεκδικήσει προνόμια, οπότε ο γιός του τον απομόνωσε.
Οι παραπάνω θεωρίες εξηγούν γιατί ο Λουδοβίκος ο 14ος δεν θέλησε να θανατωθεί ο φυλακισμένος και μάλιστα φρόντισε να ζει με σχετική άνεση, αλλά και γιατί επέμενε να μην γίνει γνωστό το πρόσωπό του, κάτι που ενισχύει τη θεωρία του δίδυμου αδελφού, ενώ η εκτιμούμενη ηλικία του φυλακισμένου αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα.
Αν λοιπόν λάβουμε υπόψη τα παραπάνω, μάλλον η μάσκα θα μπορούσε να αφαιρεθεί κατ’ ιδίαν από τον φυλακισμένο, ενώ πιθανότατα δεν ήταν καν σιδερένια, κάτι που προστέθηκε αργότερα για εντυπωσιασμό.
Και φαίνεται λογικό, ότι ο φυλακισμένος είχε κάθε συμφέρον να φορά τη μάσκα του παρουσία άλλων, καθώς έτσι προστάτευε την ίδια του τη ζωή.
Και φαίνεται λογικό, ότι ο φυλακισμένος είχε κάθε συμφέρον να φορά τη μάσκα του παρουσία άλλων, καθώς έτσι προστάτευε την ίδια του τη ζωή.
42. ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ VOYNICH (ένα βιβλίο γραμμένο για να μη διαβάζεται!) ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΚΕΣ ΤΟΥ SINAIA (που επίσης δεν διαβάζονται!)
To χειρόγραφο Voynich είναι ένας μυστηριώδης κώδικας (codex), γραμμένο σε μια ακατάληπτη γλώσσα και περιέχει εξίσου περίεργα σχέδια!
Η ουσιαστική ιστορία του κώδικα αυτού (ο κώδικας είναι ένα χειρόγραφο βιβλίο με σκληρά εξώφυλλα και σελίδες από χαρτί ή πάπυρο, συνήθως με σχέδια ή εικόνες), ξεκινάει το 1912 με την αγορά του από τον Πολωνό βιβλιοπώλη Wilfrid Voynich, ενώ από το 1969 βρίσκεται στο τμήμα χειρογράφων του πανεπιστημίου Yale στις ΗΠΑ.
Το χειρόγραφο περιέχει 240 σελίδες, ενώ κάποιες από αυτές είναι διπλωμένες ώστε να σχηματίζουν πολύπτυχα και σχεδόν όλες έχουν διακόσμηση ή διαγράμματα.
Η ουσιαστική ιστορία του κώδικα αυτού (ο κώδικας είναι ένα χειρόγραφο βιβλίο με σκληρά εξώφυλλα και σελίδες από χαρτί ή πάπυρο, συνήθως με σχέδια ή εικόνες), ξεκινάει το 1912 με την αγορά του από τον Πολωνό βιβλιοπώλη Wilfrid Voynich, ενώ από το 1969 βρίσκεται στο τμήμα χειρογράφων του πανεπιστημίου Yale στις ΗΠΑ.
Το χειρόγραφο περιέχει 240 σελίδες, ενώ κάποιες από αυτές είναι διπλωμένες ώστε να σχηματίζουν πολύπτυχα και σχεδόν όλες έχουν διακόσμηση ή διαγράμματα.
Το πρώτο που προσέχει κάποιος βλέποντας τον κώδικα είναι το γεγονός ότι είναι αδύνατον να τον διαβάσει, και μάλιστα κανείς δεν τον έχει διαβάσει μέχρι σήμερα, παρότι έχουν ασχοληθεί μαζί του οι κορυφαίοι επαγγελματίες κρυπτολόγοι από την εποχή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, και μάλιστα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Τα «γράμματα» του κώδικα δεν αντιστοιχούν σε καμμιά γνωστή γλώσσα, αλλά και η χρήση μεθόδων αποκρυπτογράφησης δεν μπόρεσε να αποκαλύψει κάποιο λογικό συσχετισμό μεταξύ τους.
Οι εικόνες βέβαια είναι περισσότερο κατανοητές, αν και σε πολλές περιπτώσεις ειδικά όταν παρουσιάζονται φυτά, πρόκειται για «χίμαιρες», δηλαδή φυτά που αποτελούνται από τμήματα πολλών διαφορετικών φυτών, σαν κάποιος επίτηδες να ήθελε να τα κάνει μη αναγνωρίσιμα.
Τα «γράμματα» του κώδικα δεν αντιστοιχούν σε καμμιά γνωστή γλώσσα, αλλά και η χρήση μεθόδων αποκρυπτογράφησης δεν μπόρεσε να αποκαλύψει κάποιο λογικό συσχετισμό μεταξύ τους.
Οι εικόνες βέβαια είναι περισσότερο κατανοητές, αν και σε πολλές περιπτώσεις ειδικά όταν παρουσιάζονται φυτά, πρόκειται για «χίμαιρες», δηλαδή φυτά που αποτελούνται από τμήματα πολλών διαφορετικών φυτών, σαν κάποιος επίτηδες να ήθελε να τα κάνει μη αναγνωρίσιμα.
Πάντως το βιβλίο μοιάζει να είναι ένας κωδικοποιημένος μεσαιωνικός οδηγός ιατρικής / φαρμακολογίας / αλχημείας για «μυημένους», με τις παρακάτω διακριτές περιοχές:
-Βοτανολογία
-Αστρολογία
-Βιολογία
-Κοσμολογία
-Φαρμακευτική
-Συνταγές
Το χειρόγραφο έχει χρονολογηθεί με τη μέθοδο του άνθρακα 14 στην αρχή του 15ου αιώνα, συνεπώς δεν μπορεί να είναι έργο του πανεπιστήμονα Βάκωνα (Roger Bacon 1220 - 1292) κάτι που είχε κυκλοφορήσει έντονα προγενέστερα, μάλλον όμως για να αυξήσει την αξία του χειρόγραφου.
Πολλές πάντως υποθέσεις έχουν γίνει τόσο για τον συγγραφέα, όσο και για τη «γλώσσα» και το περιεχόμενο του χειρόγραφου, χωρίς καμία ουσιαστική κατάληξη.
Οπότε είτε το χειρόγραφο είναι μια πολυδάπανη (κυρίως σε χρόνο) απάτη που δεν οδηγεί πουθενά, ή έχει γραφτεί με τόσο πολύπλοκο κώδικα, που φαίνεται παράλογο αυτός που το έγραψε να μην είχε φανταστεί ότι όταν ενδεχομένως θα μπορούσαν οι άνθρωποι να το διαβάσουν, οι γνώσεις που περιέχει πιθανότητα θα ήταν προ πολλού ξεπερασμένες.
Οπότε είτε το χειρόγραφο είναι μια πολυδάπανη (κυρίως σε χρόνο) απάτη που δεν οδηγεί πουθενά, ή έχει γραφτεί με τόσο πολύπλοκο κώδικα, που φαίνεται παράλογο αυτός που το έγραψε να μην είχε φανταστεί ότι όταν ενδεχομένως θα μπορούσαν οι άνθρωποι να το διαβάσουν, οι γνώσεις που περιέχει πιθανότητα θα ήταν προ πολλού ξεπερασμένες.
Οι πλάκες του SINAIA (μοναστήρι στη Ρουμανία, νότια από το Μπράσοβ), είναι 35 σήμερα μολύβδινες ορθογώνιες (οι περισσότερες) πλάκες, διαστάσεων μεταξύ 10 και 35 εκατοστών, που έχουν ανάγλυφα γράμματα και εικόνες από στρατιώτες, πόλεις, κτήρια κλπ.
Υποτίθεται ότι αυτές οι πλάκες είναι τα μόνα αντίγραφα που διασώθηκαν από 200 αρχικές πλάκες οι οποίες ήταν χρυσές, ενώ τα αντίγραφά τους κατασκευάστηκαν κάπου τον 19ο αι. και φυλάσσονταν στο Sinaia, ώστε ο χρυσός να ανακτηθεί και να χρησιμοποιηθεί σε κατασκευή ενός κάστρου, ή κατά άλλη εκτίμηση να αποτελέσει κρατικό θησαυρό της Ρουμανίας ο οποίος όμως κατασχέθηκε από τη νεοδημιούργητη Σοβιετική Ένωση, καθώς είχε μεταφερθεί στη Ρωσία για ασφάλεια(!) κατά τον Α΄ΠΠ. Το περίεργο με τις πλάκες είναι ότι ενώ είναι γραμμένες κυρίως με ελληνικά γράμματα, δεν αντιστοιχούν σε καμιά γνωστή γλώσσα! Το γεγονός αυτό, αλλά και ότι από κάποιους αποδίδονται σε γνωστό Ρουμάνο φιλόλογο και ιστορικό αλλά και ύποπτο για πλαστογραφίες, τις κάνει πιθανότατα και αυτές πλαστές.
43. TΙ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ KATAΣΤΡΟΦΗ TOY HINDEΝBOURG;
Στις 6 Μαΐου 1937, το γερμανικό επιβατηγό αερόπλοιο τύπου Ζέππελιν, “LΖ 129 Hindenburg”, προσέγγιζε για πρόσδεση στον ιστό της ναυτικής βάσης Lakehurst στο New Jersey, κοντά στην Ν. Υόρκη, όταν λίγα λεπτά μετά την ρίψη των σχοινιών πρόσδεσης, μια φλόγα φάνηκε στην πίσω αριστερή και επάνω πλευρά του, που μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το τύλιξε στις φλόγες.
Στην κόλαση φωτιάς που ακολούθησε βρήκαν τον θάνατο οι 13 από τους 36 επιβάτες, 22 από τα 61 μέλη του πληρώματος και ένας εργάτης στο έδαφος.
Το 245 μέτρων αερόπλοιο είχε ξεκινήσει από τη Φραγκφούρτη της Γερμανίας πριν από 3 ημέρες, αλλά είχε μισής ημέρας καθυστέρηση εξαιτίας αντίθετων ανέμων και μιας απογευματινής καταιγίδας στην περιοχή του Lakehurst.
Αν και το αίτιο της καταστροφής ήταν προφανές, η ανάφλεξη του υδρογόνου, το πρωταρχικό αίτιο παραμένει ένα μυστήριο για το οποίο μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν.
Γεγονός είναι ότι παρότι το υδρογόνο είναι εξαιρετικά εύφλεκτο και λογικά ακατάλληλο για ιπτάμενες συσκευές, έχει το πλεονέκτημα να είναι το πιο ελαφρύ αέριο που υπάρχει, αλλά για τους Γερμανούς υπήρχε και ένας πολύ πιο πρακτικός λόγος για τη χρήση του.
Δεν είχαν σημαντική παραγωγή ηλίου, ενός όχι τόσο ελαφρού, αλλά άφλεκτου αερίου, ενώ οι ΗΠΑ που το διέθεταν σε επαρκείς ποσότητες δεν το παρείχαν στη Γερμανία, στα πλαίσια των περιορισμών που της είχαν επιβληθεί μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά και σχεδόν επί 10 χρόνια πριν την καταστροφή του Hindenburg δεν είχαν σημειωθεί σοβαρά ατυχήματα σε αερόπλοια με υδρογόνο, οπότε επικρατούσε η εντύπωση ότι η χρήση του ήταν πλέον ασφαλής.
Στην κόλαση φωτιάς που ακολούθησε βρήκαν τον θάνατο οι 13 από τους 36 επιβάτες, 22 από τα 61 μέλη του πληρώματος και ένας εργάτης στο έδαφος.
Το 245 μέτρων αερόπλοιο είχε ξεκινήσει από τη Φραγκφούρτη της Γερμανίας πριν από 3 ημέρες, αλλά είχε μισής ημέρας καθυστέρηση εξαιτίας αντίθετων ανέμων και μιας απογευματινής καταιγίδας στην περιοχή του Lakehurst.
Αν και το αίτιο της καταστροφής ήταν προφανές, η ανάφλεξη του υδρογόνου, το πρωταρχικό αίτιο παραμένει ένα μυστήριο για το οποίο μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν.
Γεγονός είναι ότι παρότι το υδρογόνο είναι εξαιρετικά εύφλεκτο και λογικά ακατάλληλο για ιπτάμενες συσκευές, έχει το πλεονέκτημα να είναι το πιο ελαφρύ αέριο που υπάρχει, αλλά για τους Γερμανούς υπήρχε και ένας πολύ πιο πρακτικός λόγος για τη χρήση του.
Δεν είχαν σημαντική παραγωγή ηλίου, ενός όχι τόσο ελαφρού, αλλά άφλεκτου αερίου, ενώ οι ΗΠΑ που το διέθεταν σε επαρκείς ποσότητες δεν το παρείχαν στη Γερμανία, στα πλαίσια των περιορισμών που της είχαν επιβληθεί μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά και σχεδόν επί 10 χρόνια πριν την καταστροφή του Hindenburg δεν είχαν σημειωθεί σοβαρά ατυχήματα σε αερόπλοια με υδρογόνο, οπότε επικρατούσε η εντύπωση ότι η χρήση του ήταν πλέον ασφαλής.
Από τα πιθανά σενάρια των αιτίων, τα επικρατέστερα είναι τα παρακάτω:
-Σαμποτάζ, με τοποθέτηση βόμβας στο αερόπλοιο από αντιναζιστή επιβάτη που είχε υπολογίσει ότι θα είχε αποβιβαστεί την ώρα της έκρηξης, αν δεν είχε συμβεί η καθυστέρηση. (Το αερόπλοιο αμέσως μετά θα αναχωρούσε για το ταξίδι της επιστροφής).
-Ανάφλεξη του σχετικά εύφλεκτου περιβλήματος του αερόστατου από σπινθήρα στατικού ηλεκτρισμού.
-Ανάφλεξη υδρογόνου που εκτονώθηκε*, από σπινθήρα στατικού ηλεκτρισμό.
-Ανάφλεξη υδρογόνου που εκτονώθηκε*, από σπινθήρα της εξάτμισης κινητήρα.
-Ανάφλεξη υδρογόνου που διέφυγε, από σπινθήρα στατικής εκκένωσης.
*Κατά τη διάρκεια κάποιων ελιγμών το πλήρωμα αφήνει υδρογόνο να διαφύγει, αλλά με ελεγχόμενο τρόπο και από στόμια σε ασφαλή σημεία.
Η πιθανότερη πάντως εξήγηση είναι η τελευταία, που την πρότεινε ο Dr Hugo Eckener, κατασκευαστής, πιλότος και διαχειριστής του στόλου των γερμανικών αερόπλοιων μετά τον θάνατο του κόμη F. von Zeppelin.
Κατά τον Eckener, μια απότομη στροφή που έκανε το αερόπλοιο πριν δέσει (εξαιτίας ξαφνικής αλλαγής του ανέμου), ίσως προκάλεσε τη θραύση κάποιου εσωτερικού συρματόσχοινου (από το πλήθος που ενίσχυε τη μεταλλική δομή του), σχίζοντας έναν από τους τεράστιους σάκους υδρογόνου στο πίσω μέρος του σκάφους.
Η διαφυγή υδρογόνου έκανε το πίσω μέρος να «κάτσει», οπότε το πλήρωμα άδειασε έρμα (νερό) από το πίσω μέρος για να το κρατήσει οριζόντιο (κάτι που φαίνεται και σε φωτογραφίες).
Λίγο αργότερα, όταν τα σχοινιά ρίχθηκαν στο έδαφος και το αερόπλοιο «γειώθηκε», είναι πιθανόν να δημιουργήθηκε στατική εκκένωση στο επάνω μέρος του αερόπλοιου με τη φορτισμένη από την πρόσφατη καταιγίδα ατμόσφαιρα, που ανάφλεξε το υδρογόνο που είχε διαφύγει και είχε συγκεντρωθεί στο επάνω τμήμα του σκάφους.
Όποια και να ήταν η αιτία πάντως, η καταστροφή αυτή ήταν και το τέλος των μεγάλων επιβατηγών αερόπλοιων.
-Σαμποτάζ, με τοποθέτηση βόμβας στο αερόπλοιο από αντιναζιστή επιβάτη που είχε υπολογίσει ότι θα είχε αποβιβαστεί την ώρα της έκρηξης, αν δεν είχε συμβεί η καθυστέρηση. (Το αερόπλοιο αμέσως μετά θα αναχωρούσε για το ταξίδι της επιστροφής).
-Ανάφλεξη του σχετικά εύφλεκτου περιβλήματος του αερόστατου από σπινθήρα στατικού ηλεκτρισμού.
-Ανάφλεξη υδρογόνου που εκτονώθηκε*, από σπινθήρα στατικού ηλεκτρισμό.
-Ανάφλεξη υδρογόνου που εκτονώθηκε*, από σπινθήρα της εξάτμισης κινητήρα.
-Ανάφλεξη υδρογόνου που διέφυγε, από σπινθήρα στατικής εκκένωσης.
*Κατά τη διάρκεια κάποιων ελιγμών το πλήρωμα αφήνει υδρογόνο να διαφύγει, αλλά με ελεγχόμενο τρόπο και από στόμια σε ασφαλή σημεία.
Η πιθανότερη πάντως εξήγηση είναι η τελευταία, που την πρότεινε ο Dr Hugo Eckener, κατασκευαστής, πιλότος και διαχειριστής του στόλου των γερμανικών αερόπλοιων μετά τον θάνατο του κόμη F. von Zeppelin.
Κατά τον Eckener, μια απότομη στροφή που έκανε το αερόπλοιο πριν δέσει (εξαιτίας ξαφνικής αλλαγής του ανέμου), ίσως προκάλεσε τη θραύση κάποιου εσωτερικού συρματόσχοινου (από το πλήθος που ενίσχυε τη μεταλλική δομή του), σχίζοντας έναν από τους τεράστιους σάκους υδρογόνου στο πίσω μέρος του σκάφους.
Η διαφυγή υδρογόνου έκανε το πίσω μέρος να «κάτσει», οπότε το πλήρωμα άδειασε έρμα (νερό) από το πίσω μέρος για να το κρατήσει οριζόντιο (κάτι που φαίνεται και σε φωτογραφίες).
Λίγο αργότερα, όταν τα σχοινιά ρίχθηκαν στο έδαφος και το αερόπλοιο «γειώθηκε», είναι πιθανόν να δημιουργήθηκε στατική εκκένωση στο επάνω μέρος του αερόπλοιου με τη φορτισμένη από την πρόσφατη καταιγίδα ατμόσφαιρα, που ανάφλεξε το υδρογόνο που είχε διαφύγει και είχε συγκεντρωθεί στο επάνω τμήμα του σκάφους.
Όποια και να ήταν η αιτία πάντως, η καταστροφή αυτή ήταν και το τέλος των μεγάλων επιβατηγών αερόπλοιων.
44. ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΓΕΤΙ; (ΚΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ DYATLOV).
Το Γέτι είναι ένα πλάσμα-θρύλος που η ύπαρξή του δεν έχει επιβεβαιωθεί, ενώ θεωρείται ότι κυκλοφορεί στο Νεπάλ και το Θιβέτ σαν Γέτι, ή Χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων, στις ΗΠΑ σαν Μεγαλοπόδαρος (Big foot, ή Sasquatch) και στα Ουράλια σαν Μένκ (Menk).
Έχει επίσης εκπληκτική ομοιότητα με τον Chubaka του Πολέμου των Άστρων, ενώ η Κρυπτοζωολογία τον κατατάσσει στους Γιγαντοπίθηκους που βέβαια θεωρείται ότι δεν επέζησαν μετά την Πλειστόκαινο Εποχή, δηλαδή 20.000 χρόνια πριν από την εποχή μας.
Η ιστορία με το Γέτι υπάρχει από πολύ παλιά στους τοπικούς μύθους της περιοχής των Ιμαλαΐων, αλλά από τον 19ο αιώνα αρχίζουν να εμφανίζονται και μαρτυρίες Ευρωπαίων εξερευνητών που είδαν «κάτι» που ταίριαζε με την περιγραφή του Γέτι.
Πάντως μαλλιά ή κομμάτια δέρματος που βρέθηκαν σε διάφορες περιπτώσεις και θεωρήθηκε ότι ανήκαν σε άγνωστο είδος (που θα μπορούσε να είναι το Γέτι), ταυτοποιήθηκαν αργότερα εργαστηριακά σαν υπολείμματα γνωστών ζώων της εκάστοτε περιοχής.
Υπάρχουν επίσης κάποιες φωτογραφίες, βίντεο και μαρτυρίες που αναφέρονται στο Γέτι, καμμιά όμως δεν μπορεί με βεβαιότητα να αποκλειστεί σαν μοντάζ, φάρσα ή απάτη.
Αν πάντως υπάρχει ένα τέτοιο πλάσμα (και αυτό μένει ακόμα να αποδειχτεί), είναι μάλλον ντροπαλό και αποφεύγει τους ανθρώπους, αν και σε μια περίπτωση που αναφέρεται παρακάτω, είναι ανάμεσα στους ύποπτους μιας τραγωδίας που συνέβη στη Ρωσία (τότε Σοβιετική Ένωση) το 1959.
Η τραγωδία αυτή, που είναι γνωστή σαν το συμβάν Dyatlov (από το όνομα του αρχηγού της αποστολής), αφορά στον θάνατο 9 Ρώσων φοιτητών που είχαν πάει πολυήμερη χιονοδρομική εκδρομή στα Ουράλια το 1959 και βρέθηκαν όλοι νεκροί στα χιόνια μακριά από τα αντίσκηνά τους.
Κάποιοι ήταν μισοντυμένοι, άλλοι έφεραν λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά τραύματα, ενώ όλοι σχεδόν είχαν πεθάνει από υποθερμία.
Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί τι τους τρομοκράτησε τόσο, ώστε να εγκαταλείψουν μέσα στην παγωμένη νύκτα τα αντίσκηνά τους (σκίζοντάς τα μάλιστα στη βιασύνη τους) προκειμένου να απομακρυνθούν απ’ αυτά, για να καταφύγουν οι περισσότεροι σ’ ένα κοντινό δάσος και κάποιοι άλλοι σ’ ένα κοντινό φαράγγι.
Διάφορες θεωρίες που έχουν προταθεί, περιλαμβάνουν:
Έχει επίσης εκπληκτική ομοιότητα με τον Chubaka του Πολέμου των Άστρων, ενώ η Κρυπτοζωολογία τον κατατάσσει στους Γιγαντοπίθηκους που βέβαια θεωρείται ότι δεν επέζησαν μετά την Πλειστόκαινο Εποχή, δηλαδή 20.000 χρόνια πριν από την εποχή μας.
Η ιστορία με το Γέτι υπάρχει από πολύ παλιά στους τοπικούς μύθους της περιοχής των Ιμαλαΐων, αλλά από τον 19ο αιώνα αρχίζουν να εμφανίζονται και μαρτυρίες Ευρωπαίων εξερευνητών που είδαν «κάτι» που ταίριαζε με την περιγραφή του Γέτι.
Πάντως μαλλιά ή κομμάτια δέρματος που βρέθηκαν σε διάφορες περιπτώσεις και θεωρήθηκε ότι ανήκαν σε άγνωστο είδος (που θα μπορούσε να είναι το Γέτι), ταυτοποιήθηκαν αργότερα εργαστηριακά σαν υπολείμματα γνωστών ζώων της εκάστοτε περιοχής.
Υπάρχουν επίσης κάποιες φωτογραφίες, βίντεο και μαρτυρίες που αναφέρονται στο Γέτι, καμμιά όμως δεν μπορεί με βεβαιότητα να αποκλειστεί σαν μοντάζ, φάρσα ή απάτη.
Αν πάντως υπάρχει ένα τέτοιο πλάσμα (και αυτό μένει ακόμα να αποδειχτεί), είναι μάλλον ντροπαλό και αποφεύγει τους ανθρώπους, αν και σε μια περίπτωση που αναφέρεται παρακάτω, είναι ανάμεσα στους ύποπτους μιας τραγωδίας που συνέβη στη Ρωσία (τότε Σοβιετική Ένωση) το 1959.
Η τραγωδία αυτή, που είναι γνωστή σαν το συμβάν Dyatlov (από το όνομα του αρχηγού της αποστολής), αφορά στον θάνατο 9 Ρώσων φοιτητών που είχαν πάει πολυήμερη χιονοδρομική εκδρομή στα Ουράλια το 1959 και βρέθηκαν όλοι νεκροί στα χιόνια μακριά από τα αντίσκηνά τους.
Κάποιοι ήταν μισοντυμένοι, άλλοι έφεραν λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά τραύματα, ενώ όλοι σχεδόν είχαν πεθάνει από υποθερμία.
Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί τι τους τρομοκράτησε τόσο, ώστε να εγκαταλείψουν μέσα στην παγωμένη νύκτα τα αντίσκηνά τους (σκίζοντάς τα μάλιστα στη βιασύνη τους) προκειμένου να απομακρυνθούν απ’ αυτά, για να καταφύγουν οι περισσότεροι σ’ ένα κοντινό δάσος και κάποιοι άλλοι σ’ ένα κοντινό φαράγγι.
Διάφορες θεωρίες που έχουν προταθεί, περιλαμβάνουν:
-Να εμφανίστηκε Γέτι που τους κατατρόμαξε, θεωρείται μάλιστα ότι υπάρχει μια φωτογραφία από φιλμ που ανακτήθηκε από τα πράγματά τους και δείχνει κάτι σαν Γέτι στο φως της ημέρας, αλλά χωρίς να συνοδεύεται από κάποια σχετική καταχώρηση στο ημερολόγιό τους.
Πρόσφατα πάντως, μια ομάδα παιδιών στα Ουράλια ισχυρίστηκε επίσης ότι είδε Γέτι.
-Να έπεσαν θύματα στρατιωτικού ατυχήματος κατά τη διάρκεια άσκησης, που περιλάμβανε χρήση άγνωστων στρατιωτικών όπλων από απόσταση, ή που προκάλεσε υπόηχους που οι φοιτητές τους θεώρησαν σαν επικείμενη χιονοστιβάδα. Οι υπόηχοι μπορεί να ήταν και φυσικοί (αποτέλεσμα ανέμου).
Πρόσφατα πάντως, μια ομάδα παιδιών στα Ουράλια ισχυρίστηκε επίσης ότι είδε Γέτι.
-Να έπεσαν θύματα στρατιωτικού ατυχήματος κατά τη διάρκεια άσκησης, που περιλάμβανε χρήση άγνωστων στρατιωτικών όπλων από απόσταση, ή που προκάλεσε υπόηχους που οι φοιτητές τους θεώρησαν σαν επικείμενη χιονοστιβάδα. Οι υπόηχοι μπορεί να ήταν και φυσικοί (αποτέλεσμα ανέμου).
-Να έπεσαν θύματα πυραυλικού ατυχήματος, δηλαδή ένα πύραυλος να ξέφυγε από την πορεία του και να έπεσε στην περιοχή.
-Να δέχτηκαν επίθεση από την τοπική φυλή των Mansi, που θεώρησαν ότι καταπατούσαν την περιοχή τους, παρότι η φυλή είναι μάλλον ειρηνική. Μάλιστα οι Mansi τους είχαν αποτρέψει από το να συνεχίσουν την πορεία τους προς το βουνό με το διόλου ενθαρρυντικό όνομα "μην πας εκεί"!
-Να τους τρόμαξε η εμφάνιση... UFO.
Προφανώς η μυστικοπάθεια του Σοβιετικού καθεστώτος δεν διευκόλυνε τη γνωστοποίηση του συμβάντος ούτε την επεξεργασία πληροφοριών από τρίτους, οπότε το πεδίο των ερμηνειών είναι ακόμα ανοικτό.
-Να δέχτηκαν επίθεση από την τοπική φυλή των Mansi, που θεώρησαν ότι καταπατούσαν την περιοχή τους, παρότι η φυλή είναι μάλλον ειρηνική. Μάλιστα οι Mansi τους είχαν αποτρέψει από το να συνεχίσουν την πορεία τους προς το βουνό με το διόλου ενθαρρυντικό όνομα "μην πας εκεί"!
-Να τους τρόμαξε η εμφάνιση... UFO.
Προφανώς η μυστικοπάθεια του Σοβιετικού καθεστώτος δεν διευκόλυνε τη γνωστοποίηση του συμβάντος ούτε την επεξεργασία πληροφοριών από τρίτους, οπότε το πεδίο των ερμηνειών είναι ακόμα ανοικτό.
ΥΓ1: Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στις αρχές του 2021 (https://www.livescience.com/dyatlov-pass-incident-slab-avalanche-hypothesis.html), υποστηρίζει ότι το πιθανότερο είναι οι φοιτητές να έπεσαν θύματα χιονοστιβάδας τύπου πλάκας που ολίσθησε και καταπλάκωσε τις σκηνές τους, που είχαν τοποθετηθεί σε ένα πλάτωμα με μια πλαγιά με πολύ παχύ χιόνι ακριβώς από επάνω τους. Δεδομένου ότι τα υπολείμματά τους βρέθηκαν μετά από έναν περίπου μήνα, δεν είναι περίεργο ότι δεν υπήρχαν πλέον ενδείξεις χιονοστιβάδας.
ΥΓ2: Μια αντίστοιχη περίπτωση, πάλι στη Ρωσία, υπήρξε το καλοκαίρι του 1993 στην περιοχή των βουνών Khamar Daban, νότια της λίμνης Βαϊκάλης. Στην περίπτωση αυτή, από μία ομάδα έξη νεαρών ορειβατών και της έμπειρης αρχηγού τους Lyudmila Korovina μόνο μία κοπέλα επιβίωσε, χωρίς όμως να μπορέσει (ή να θελήσει) να δώσει σημαντικές πληροφορίες. Μοιάζει πάντως οι ορειβάτες να πέθαναν από κάποιου είδους δηλητηρίαση.
45. TI EΡΙΞΕ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ;
Η ιστορία της κατάληψης της Ιεριχούς από τον Ιησού του Ναυή είναι γνωστή από τη Βίβλο.
Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Ιησούς κατόπιν οδηγιών του Θεού οδήγησε τον λαό του Ισραήλ μία φορά την ημέρα, και επί επτά συνεχόμενες ημέρες γύρω από από τα τείχη της Ιεριχούς, ενώ την έβδομη ημέρα μετά την περιφορά οι σάλπιγγες ήχησαν δυνατά και οι Ισραηλίτες έκαναν μεγάλη φασαρία με φωνές και ήχους, οπότε σαν αποτέλεσμα τα τείχη κατέρρευσαν.
Κατ’ αρχήν η αρχαία Ιεριχώ έχει εντοπιστεί με μεγάλη βεβαιότητα από τη δεκαετία του 1930, από τον Βρετανό αρχαιολόγο J. Garstang κοντά στο σημερινό Tell es-Sultan, ενώ η καταστροφή της προσδιορίστηκε στις αρχές του 1400 πΧ.
Η εύρεση της Ιεριχούς επιβεβαιώθηκε και από την επίσης Βρετανή αρχαιολόγο K. Kenyon τη δεκαετία του 1950, αν και η ίδια χρονολογούσε την καταστροφή της 150 χρόνια νωρίτερα, δηλαδή γύρω στο 1550 πΧ.
Τέλος ο Αμερικανός αρχαιολόγος (και πρώην μηχανολόγος μηχανικός) B. Wood, με δικές του έρευνες επιβεβαίωσε την χρονολόγηση του Garstang, η οποία ταιριάζει και με αυτή της Βίβλου.
Το μεγάλο ερώτημα πάντως είναι αν η ιστορία για την πτώση των ιδιαίτερα ισχυρών τειχών της Ιεριχούς με σαλπίσματα και φωνές, έχει αληθοφάνεια.
Αν και κάποιοι πρότειναν διάφορες θεωρίες στα όρια της επιστήμης και της μεταφυσικής ή τη σύμπτωση ενός καταστρεπτικού σεισμού, ο ειδικός στη στρατιωτική ιστορία R. Gabriel έχει μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση.
Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Ιησούς είχε στείλει δύο κατασκόπους μέσα στην Ιεριχώ, οι οποίοι κατέφυγαν στο σπίτι της πόρνης Ραάβ, που ακουμπούσε στην εσωτερική πλευρά του τείχους.
Η Ραάβ τους έκρυψε και στη συνέχεια τους φυγάδευσε κατεβάζοντάς τους με σχοινί από ένα παράθυρο του σπιτιού της που έβλεπε στην έξω πλευρά τους τείχους, ζητώντας να μην πειράξουν το σπίτι της όταν θα καταλάμβαναν την πόλη.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Gabriel, η περιφορά των Ισραηλιτών κοντά στα τείχη της πόλης επέτρεπε κάθε φορά σε μια μικρή ομάδα να ανεβαίνει από το ίδιο παράθυρο και να κρύβεται στο σπίτι της Ραάβ.
Όταν μετά από έξι μέρες μαζεύτηκαν αρκετοί, την έβδομη ημέρα οι σάλπιγγες και οι φωνές έστρεψαν την προσοχή των φυλάκων του τείχους προς τα έξω, ώστε οι «κομάντος» να βρουν την ευκαιρία να σκοτώσουν τη φρουρά της πύλης και να ανοίξουν τις πόρτες της στο στρατό που περίμενε ακριβώς απ’ έξω.
Όταν μετά από έξι μέρες μαζεύτηκαν αρκετοί, την έβδομη ημέρα οι σάλπιγγες και οι φωνές έστρεψαν την προσοχή των φυλάκων του τείχους προς τα έξω, ώστε οι «κομάντος» να βρουν την ευκαιρία να σκοτώσουν τη φρουρά της πύλης και να ανοίξουν τις πόρτες της στο στρατό που περίμενε ακριβώς απ’ έξω.
Κατά μάλλον όχι κατά σύμπτωση, στην ανασκαφή βρέθηκε ένα μόνο σπίτι που συνόρευε με το τείχος και το οποίο φαίνεται να μην είχε κατεδαφιστεί.
Είναι λοιπόν λογικό, ότι τα τείχη της Ιεριχούς τα έριξαν τελικά οι Ισραηλίτες με τον παραδοσιακό τρόπο, μετά την κατάληψη της πόλης με προδοσία.
ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ
Από την άλλη πλευρά του ποταμού Ιορδάνη, στη σημερινή Ιορδανία, έχουν ανακαλυφθεί στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και με μεγάλη βεβαιότητα, τα ερείπια των αρχαίων Σοδόμων.
Κατά τον Αμερικανό αρχαιολόγο Steven Collins υπεύθυνο της ανασκαφής, τα ευρήματα παραπέμπουν σε καταστροφή που προκλήθηκε από φωτιά και πολύ μεγάλη θερμοκρασία.
Κατά τον Collins, αυτό μοιάζει να προήλθε από πτώση μετεωρίτη που εξερράγη στον αέρα χωρίς να φθάσει μέχρι το έδαφος, κάτι παρόμοιο με αυτό που συνέβη στην Τουνγκούσκα της Σιβηρίας το 1908.
Από την άλλη πλευρά του ποταμού Ιορδάνη, στη σημερινή Ιορδανία, έχουν ανακαλυφθεί στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και με μεγάλη βεβαιότητα, τα ερείπια των αρχαίων Σοδόμων.
Κατά τον Αμερικανό αρχαιολόγο Steven Collins υπεύθυνο της ανασκαφής, τα ευρήματα παραπέμπουν σε καταστροφή που προκλήθηκε από φωτιά και πολύ μεγάλη θερμοκρασία.
Κατά τον Collins, αυτό μοιάζει να προήλθε από πτώση μετεωρίτη που εξερράγη στον αέρα χωρίς να φθάσει μέχρι το έδαφος, κάτι παρόμοιο με αυτό που συνέβη στην Τουνγκούσκα της Σιβηρίας το 1908.
Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται με ανακοινώσεις που έγιναν στο τέλος του 2021, μάλιστα υποστηρίζεται ότι η έκρηξη ήταν τουλάχιστον αντίστοιχη με αυτήν της Τουνγκούσκα αλλά τα αποτελέσματά της πολύ πιο καταστρεπτικά, καθώς επρόκειτο για κατοικημένη περιοχή. Επιπλέον, θεωρείται ότι τα Σόδομα βρίσκονταν εκεί που σήμερα είναι το Tall el Hammam και η καταστροφή συνέβη γύρω στο 1600 πΧ. Και ακόμα, ότι από την έκρηξη αυτή καταστράφηκαν και τα τείχη της Ιεριχούς που βρίσκεται λίγο δυτικότερα. Αν είναι έτσι, τότε τα τείχη αυτά καταστράφηκαν δύο φορές, μία από φυσική καταστροφή και 200 χρόνια αργότερα από εχθρική ενέργεια.
Ίσως λοιπόν η Kenyon (βλ παραπάνω για την Ιεριχώ), να είχε εντοπίσει τα ίχνη της πρώτης καταστροφής, και να είχε και αυτή δίκαιο.
Σήμερα, οι αρχές τις οποίες πρέσβευαν οι Illuminati, τουλάχιστον οι φανερές γιατί σύμφωνα με τους συνωμοσιολόγους υπάρχουν κρυφοί και απώτεροι σκοποί, μάλλον καλύπτονται από τη λειτουργία των δημοκρατικών πολιτευμάτων, όσων φυσικά είναι άξια του ονόματός τους.
Οπότε η ένταξη στους Illuminati καλύπτει περισσότερο την ανάγκη των ανθρώπων να νοιώθουν ότι ανήκουν σε έναν κύκλο «εκλεκτών» που κατέχουν τη γνώση για πραγματικά ή φανταστικά μυστικά, και κυρίως ότι μπορούν να επωφεληθούν απ’ αυτά.
Βέβαια, η ίδια αυτή μυστικότητα συντελεί στο να δημιουργούνται σενάρια συνωμοσιολογίας (κυρίως από αυτούς που το έχουν κάνει επάγγελμα), τα οποία ανταποκρίνονται σε αντίστοιχη ανάγκη των περισσότερων ανθρώπων για αποκάλυψη καλά κρυμμένων μυστικών.
Και βέβαια τα σενάρια αυτά τροφοδοτούνται και από πολλά επιτυχημένα μυθιστορήματα που αναμιγνύουν έντεχνα φανταστικά με ιστορικά στοιχεία, έτσι ώστε τα όρια μεταξύ τους να γίνονται αόρατα ή δυσδιάκριτα.
Σε τελική ανάλυση, αν οι Illuminati επεδίωκαν την εγκαθίδρυση παγκόσμιας κυβέρνησης και οικονομίας όπως τους κατηγορούν, τα γεγονότα των τελευταίων 100 χρόνων δείχνουν ότι μάλλον δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά.
Επιπλέον, η οικονομική κυριαρχία δεν χρειάζεται τη βοήθεια μυστικών εταιρειών, καθώς οι οικονομικά ισχυροί τα «βρίσκουν» σε όποια ιδεολογία ή παράταξη και αν ανήκουν, όπως φάνηκε κατά τον Β’ΠΠ όταν μεγάλες εταιρείες σε αντίπαλα κράτη εξακολουθούσαν να «τιμούν» εμπορικές συμφωνίες που είχαν συνάψει πριν από τον πόλεμο.
Αν λοιπόν οι σύγχρονοι Illuminati είναι ιδεολόγοι, φιλάνθρωποι και δουλεύουν για την επιβίωση της ανθρωπότητας όπως ισχυρίζονται, τόσο το καλύτερο, αν πάλι είναι καιροσκόποι μάλλον δεν χρειάζονται τις διασυνδέσεις κάποιας κρυφής ή φανερής οργάνωσης για να πετύχουν τους σκοπούς τους.
49. ΕΚΑΨΕ Ο ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ;
Το πιο χαρακτηριστικό τμήμα των εγκαταστάσεων είναι το σύνολο των κεραιών υψηλής συχνότητας (HF) που χρησιμοποιείται για την εκπομπή ραδιοκυμάτων ισχύος 3.6 MW σε συχνότητες 2.8 – 10 ΜHz στην ιονόσφαιρα, είτε συνεχόμενα είτε παλμικά.
Με ένα σύστημα δεκτών μελετάται το αποτέλεσμα τόσο στην ίδια την ιονόσφαιρα όσο και στη διάδοση των ραδιοκυμάτων, με σκοπό να ερευνηθεί η μετάδοση πληροφοριών σε μεγάλες αποστάσεις και σε διαφορετικές συνθήκες για εμπορικούς και για στρατιωτικούς σκοπούς.
Να σημειωθεί εδώ ότι ραδιοκύματα πολύ χαμηλής συχνότητας (ELF) τα οποία δεν μπορούν να παραχθούν στο έδαφος εξαιτίας των κεραιών μήκους χιλιάδων χιλιομέτρων που απαιτούνται, παράγονται από την ίδια την ιονόσφαιρα όταν κάποια ιονισμένα ρεύματά της διεγερθούν από τις συχνότητες του HAARP, και εισχωρούν εύκολα στο νερό και στο έδαφος ώστε να χρησιμοποιηθούν πχ στην επικοινωνία και ανίχνευση υποβρυχίων.
Για τον παραπάνω λόγο, σημαντικό μέρος της έρευνας αφορά και τη δυνατότητα χαρτογράφησης του υπεδάφους για τον εντοπισμό ορυκτών και κοιλοτήτων ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις από την εγκατάσταση του HAARP.
Μεταξύ άλλων, το HAARP θεωρείται υπεύθυνο για πλημμύρες, ξηρασίες, καταιγίδες, σεισμούς, τσουνάμι και διακοπές ρεύματος σε διάφορες (ακόμα και πολύ απομακρυσμένες) περιοχές της Γης, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι ενέχεται σε αεροπορικά ατυχήματα και ασθένειες στρατιωτικού προσωπικού όπως το σύνδρομο του Κόλπου, αλλά και πειράματα ελέγχου μυαλού του γενικού πληθυσμού.
Κάποιοι επίσης ισχυρίζονται, ότι ορισμένα πειράματα αποσκοπούν στη διέγερση τμήματος της ιονόσφαιρας για την παραγωγή «ηλεκτρομαγνητικού παλμού», που θα ήταν καταστρεπτικός για τις ηλεκτρονικές συσκευές σε μια καθορισμένη περιοχή.
Καθώς βέβαια τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και η ιονόσφαιρα δεν είναι εύκολα κατανοητό και «χειροπιαστό» θέμα, και ειδικά καθώς υπήρξε σοβαρή εμπλοκή των στρατιωτικών (η DARPA προωθεί την έρευνα στον τομέα της στρατιωτικής τεχνολογίας), το HAARP αποτέλεσε έναν ισχυρό «μαγνήτη» για τις θεωρίες συνωμοσίας.
Αν και το πανεπιστήμιο της Αλάσκα ισχυρίζεται ότι όλες οι δοκιμές καταγράφονται και είναι διαθέσιμες, αλλά και ότι η επίδραση του HAARP στην ιονόσφαιρα είναι κατά χιλιάδες φορές ασθενέστερη από τη επίδραση του Ήλιου, η δυσκολία που υπάρχει στο να έχει κάποιος πρόσβαση στις εγκαταστάσεις αυτές δεν βοηθάει στο να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
46. ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ
Για το τι συμβαίνει με το Άγιο Φως και τον τρόπο παραγωγής του έχουν γραφεί αρκετά άρθρα, που κυμαίνονται από την απόλυτη πίστη σ’ ένα θαύμα που σταθερά επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, μέχρι την απόλυτη άρνηση οποιασδήποτε θαυματουργής παρέμβασης και τον ισχυρισμό ότι είναι ένα «τρυκ» για να ενισχύσει την πίστη των ορθόδοξων χριστιανών στην καλύτερη περίπτωση, και τα ταμεία της εκκλησίας στη χειρότερη.
Η τελετουργία της αφής του Αγίου Φωτός μέσα στον ναό της Αναστάσεως, έχει ως εξής (ο Πανάγιος Τάφος βρίσκεται στο κέντρο του ναού της Αναστάσεως).
Τη Μ. Παρασκευή και μετά την περιφορά του Eπιταφίου, ο πατριάρχης τοποθετεί τον Επιτάφιο επάνω στον Τάφο. Κατόπιν σβήνουν όλα τα κανδήλια μέσα και έξω από τον Τάφο.
Το πρωί του Μ. Σαββάτου, ο σκευοφύλακας μεταφέρει σκεπασμένη με αργυρό κάλυμμα μία ειδική κανδήλα, την οποίαν τοποθετεί μέσα στον Πανάγιο Tάφο, ενώ στη συνέχεια η είσοδος σφραγίζεται με βουλοκέρι.
Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου, αφού ο πατριάρχης κάνει λιτανεία αποσφραγίζεται ο Πανάγιος Τάφος και ο πατριάρχης βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο για συμβολικούς λόγους.
Στην συνέχεια ο πατριάρχης μπαίνει στον Πανάγιο Τάφο για να προσευχηθεί και μετά από λίγο βγαίνει κρατώντας το Άγιο Φως που το μοιράζει στους πιστούς.
Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες ότι μέσα στον Ναό ανάβουν σποραδικά και αυτόματα κανδήλες και κεριά, ενώ εμφανίζονται και γαλάζιες λάμψεις που φαίνονται στα βίντεο (βλ ΥΓ).
Όσοι δεν πιστεύουν σε «θαύμα», ισχυρίζονται ότι:
-Η ίδια η ευχή την οποία διαβάζει ο πατριάρχης (και η οποία επίσημα θεωρείται μυστική) μιλάει για λήψη φωτός από το ακοίμητο φως του Παναγίου Τάφου.
Στην συνέχεια ο πατριάρχης μπαίνει στον Πανάγιο Τάφο για να προσευχηθεί και μετά από λίγο βγαίνει κρατώντας το Άγιο Φως που το μοιράζει στους πιστούς.
Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες ότι μέσα στον Ναό ανάβουν σποραδικά και αυτόματα κανδήλες και κεριά, ενώ εμφανίζονται και γαλάζιες λάμψεις που φαίνονται στα βίντεο (βλ ΥΓ).
Όσοι δεν πιστεύουν σε «θαύμα», ισχυρίζονται ότι:
-Η ίδια η ευχή την οποία διαβάζει ο πατριάρχης (και η οποία επίσημα θεωρείται μυστική) μιλάει για λήψη φωτός από το ακοίμητο φως του Παναγίου Τάφου.
Τμήμα της ευχής αυτής είναι το παρακάτω:
«... διά τούτο εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον, ενδελεχώς και αειφώτως εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες... »
-Η μεταφορά της κλειστής κανδήλας από τον σκευοφύλακα θα μπορούσε να περιέχει το ακοίμητο φως.
-Η τελετουργία αυτή της αφής του Αγίου Φωτός με θαυματουργό τρόπο δεν υπήρχε αρχικά, άρχισε να εμφανίζεται μετά τον 8ο αιώνα.
-Ο Δάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής κατήγγειλε τη διαδικασία αυτή ως απάτη και προέτρεψε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία να διακόψει αυτές τις τελετές.
-Ο μηχανικός και ερευνητής Μιχάλης Καλόπουλος έχει δείξει επανειλημμένα στην τηλεόραση μεθόδους με τις οποίες κεριά αυταναφλέγονται μετά από κάποιο διάστημα, εφόσον το φυτίλι τους έχει εμποτιστεί με διάλυμα λευκού φωσφόρου, ο οποίος αναφλέγεται αυτόματα όταν έλθει σ’ επαφή με τον αέρα μόλις στεγνώσει ο διαλύτης*.
Συνεπώς, τεχνικά υπάρχει τρόπος η αφή να γίνει με τον παραδοσιακό τρόπο.
Το αν όμως γίνεται έτσι ή αν όντως πρόκειται για θαύμα, είναι θέμα του πιστού.
*Και τα σημάδια των "στιγματικών" της καθολικάς εκκλησίας μπορούν να εμφανιστούν από το πουθενά με τη βοήθεια της Χημείας, αν πχ αλείψουμε στην μία παλάμη υδατικό διάλυμα θειοκυανικού καλίου και ρίξουμε στην άλλη μία σταγόνα υδατικού διαλύματος χλωριούχου σιδήρου. Όταν φέρουμε σε επαφή τις παλάμες ακόμα και αφού έχουν στεγνώσει τα υγρά, θα σχηματιστεί σε κάθε μία από μία κηλίδα στο χρώμα του αίματος.
«... διά τούτο εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον, ενδελεχώς και αειφώτως εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες... »
-Η μεταφορά της κλειστής κανδήλας από τον σκευοφύλακα θα μπορούσε να περιέχει το ακοίμητο φως.
-Η τελετουργία αυτή της αφής του Αγίου Φωτός με θαυματουργό τρόπο δεν υπήρχε αρχικά, άρχισε να εμφανίζεται μετά τον 8ο αιώνα.
-Ο Δάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής κατήγγειλε τη διαδικασία αυτή ως απάτη και προέτρεψε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία να διακόψει αυτές τις τελετές.
-Ο μηχανικός και ερευνητής Μιχάλης Καλόπουλος έχει δείξει επανειλημμένα στην τηλεόραση μεθόδους με τις οποίες κεριά αυταναφλέγονται μετά από κάποιο διάστημα, εφόσον το φυτίλι τους έχει εμποτιστεί με διάλυμα λευκού φωσφόρου, ο οποίος αναφλέγεται αυτόματα όταν έλθει σ’ επαφή με τον αέρα μόλις στεγνώσει ο διαλύτης*.
Συνεπώς, τεχνικά υπάρχει τρόπος η αφή να γίνει με τον παραδοσιακό τρόπο.
Το αν όμως γίνεται έτσι ή αν όντως πρόκειται για θαύμα, είναι θέμα του πιστού.
*Και τα σημάδια των "στιγματικών" της καθολικάς εκκλησίας μπορούν να εμφανιστούν από το πουθενά με τη βοήθεια της Χημείας, αν πχ αλείψουμε στην μία παλάμη υδατικό διάλυμα θειοκυανικού καλίου και ρίξουμε στην άλλη μία σταγόνα υδατικού διαλύματος χλωριούχου σιδήρου. Όταν φέρουμε σε επαφή τις παλάμες ακόμα και αφού έχουν στεγνώσει τα υγρά, θα σχηματιστεί σε κάθε μία από μία κηλίδα στο χρώμα του αίματος.
ΥΓ1. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάποιος το βίντεο από την αφή του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο τον Απρίλιο του 2020, όπου εξαιτίας των μέτρων κατά του κορωνοϊού παρευρέθηκαν μόνον λίγοι κληρικοί (https://www.youtube.com/watch?v=lTALufqrXAc). Η κυρίως τελετή ξεκινά στο 15ο λεπτό και είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν περίεργα φαινόμενα, παρά μόνο μερικές σποραδικές λάμψεις από φλας κινητών τηλεφώνων ή φωτογραφικών μηχανών.
ΥΓ2. Στις αρχές του 2024 αθωώθηκε σε δικαστήριο της Αθήνας ο αρχισυντάκτης των Ellinika Hoaxes Δημ. Αλικάκης για την αναφορά του στο βιβλίο του "Λύτρωση", της ομολογίας του Σκευοφύλακα του Παναγίου Τάφου ότι ανάβει την κανδήλα ο ίδιος.
47. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ILLUMINATI;
Όλα τα βασικά σύμβολα των illuminati (πυραμίδα, οφθαλμός, φώς, κύκλος), στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου.
Φυσικά και υπάρχουν, έχουν μάλιστα και site στο internet!
Φυσικά και υπάρχουν, έχουν μάλιστα και site στο internet!
Το θέμα όμως είναι αν έχουν σχέση έστω και μικρή, με όσα τους καταμαρτυρούν για διεθνείς πολιτικές και οικονομικές συνωμοσίες σε βάρος του γενικού πληθυσμού.
Οι Illuminati ιδρύθηκαν το 1776 στη Βαυαρία από τον καθηγητή φιλοσοφίας Α. Βάισχαουπτ, σαν αντιστάθμιση στην κυριαρχία των Ιησουιτών στον πανεπιστημιακό χώρο. Η επιρροή της ομάδας αυτής αυξήθηκε τα επόμενα χρόνια με τη στρατολόγηση μελών και από άλλα τάγματα ή εταιρείες που ήταν αρκετές την εποχή εκείνη, καθώς οι διανοούμενοι ζούσαν στον ρυθμό του Διαφωτισμού και της αμφισβήτησης. Στις τάξεις τους προσχώρησαν λίγο αργότερα και ευγενείς, και φημολογείται ότι είχαν και κάποια επίδραση στο ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης το 1789.
Μέχρι το τέλος του ίδιου αιώνα πάντως οι Illuminati καταδιώχθηκαν και πρακτικά διαλύθηκαν, καθώς οι ρηξηκέλευθες απόψεις τους θεωρήθηκαν επικίνδυνες για την κρατική εξουσία, αλλά τελικά οι ιδέες τους πέρασαν στις νεογέννητες τότε ΗΠΑ, βασικό εκφραστή του πνεύματος του φιλελευθερισμού και της ανεξαρτησίας εκείνη την εποχή.
Οι Illuminati ιδρύθηκαν το 1776 στη Βαυαρία από τον καθηγητή φιλοσοφίας Α. Βάισχαουπτ, σαν αντιστάθμιση στην κυριαρχία των Ιησουιτών στον πανεπιστημιακό χώρο. Η επιρροή της ομάδας αυτής αυξήθηκε τα επόμενα χρόνια με τη στρατολόγηση μελών και από άλλα τάγματα ή εταιρείες που ήταν αρκετές την εποχή εκείνη, καθώς οι διανοούμενοι ζούσαν στον ρυθμό του Διαφωτισμού και της αμφισβήτησης. Στις τάξεις τους προσχώρησαν λίγο αργότερα και ευγενείς, και φημολογείται ότι είχαν και κάποια επίδραση στο ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης το 1789.
Μέχρι το τέλος του ίδιου αιώνα πάντως οι Illuminati καταδιώχθηκαν και πρακτικά διαλύθηκαν, καθώς οι ρηξηκέλευθες απόψεις τους θεωρήθηκαν επικίνδυνες για την κρατική εξουσία, αλλά τελικά οι ιδέες τους πέρασαν στις νεογέννητες τότε ΗΠΑ, βασικό εκφραστή του πνεύματος του φιλελευθερισμού και της ανεξαρτησίας εκείνη την εποχή.
Σήμερα, οι αρχές τις οποίες πρέσβευαν οι Illuminati, τουλάχιστον οι φανερές γιατί σύμφωνα με τους συνωμοσιολόγους υπάρχουν κρυφοί και απώτεροι σκοποί, μάλλον καλύπτονται από τη λειτουργία των δημοκρατικών πολιτευμάτων, όσων φυσικά είναι άξια του ονόματός τους.
Οπότε η ένταξη στους Illuminati καλύπτει περισσότερο την ανάγκη των ανθρώπων να νοιώθουν ότι ανήκουν σε έναν κύκλο «εκλεκτών» που κατέχουν τη γνώση για πραγματικά ή φανταστικά μυστικά, και κυρίως ότι μπορούν να επωφεληθούν απ’ αυτά.
Βέβαια, η ίδια αυτή μυστικότητα συντελεί στο να δημιουργούνται σενάρια συνωμοσιολογίας (κυρίως από αυτούς που το έχουν κάνει επάγγελμα), τα οποία ανταποκρίνονται σε αντίστοιχη ανάγκη των περισσότερων ανθρώπων για αποκάλυψη καλά κρυμμένων μυστικών.
Και βέβαια τα σενάρια αυτά τροφοδοτούνται και από πολλά επιτυχημένα μυθιστορήματα που αναμιγνύουν έντεχνα φανταστικά με ιστορικά στοιχεία, έτσι ώστε τα όρια μεταξύ τους να γίνονται αόρατα ή δυσδιάκριτα.
Σε τελική ανάλυση, αν οι Illuminati επεδίωκαν την εγκαθίδρυση παγκόσμιας κυβέρνησης και οικονομίας όπως τους κατηγορούν, τα γεγονότα των τελευταίων 100 χρόνων δείχνουν ότι μάλλον δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά.
Επιπλέον, η οικονομική κυριαρχία δεν χρειάζεται τη βοήθεια μυστικών εταιρειών, καθώς οι οικονομικά ισχυροί τα «βρίσκουν» σε όποια ιδεολογία ή παράταξη και αν ανήκουν, όπως φάνηκε κατά τον Β’ΠΠ όταν μεγάλες εταιρείες σε αντίπαλα κράτη εξακολουθούσαν να «τιμούν» εμπορικές συμφωνίες που είχαν συνάψει πριν από τον πόλεμο.
Αν λοιπόν οι σύγχρονοι Illuminati είναι ιδεολόγοι, φιλάνθρωποι και δουλεύουν για την επιβίωση της ανθρωπότητας όπως ισχυρίζονται, τόσο το καλύτερο, αν πάλι είναι καιροσκόποι μάλλον δεν χρειάζονται τις διασυνδέσεις κάποιας κρυφής ή φανερής οργάνωσης για να πετύχουν τους σκοπούς τους.
Και ο ουσιαστικός κίνδυνος είναι οι Illuminati να θεωρούνται σαν η αιτία όλων των κακών σε παγκόσμια ή και τοπική κλίμακα, και να μην στρέφεται η προσοχή της ανθρωπότητας στην ουσία της αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων στη Γη, με τη βοήθεια της επιστήμης, της κοινωνικής συνοχής και της κοινής λογικής.
48. TI ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ MARY CELESTE ΚΑΙ ΣΤΟ OURANG MEDAN;
48. TI ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ MARY CELESTE ΚΑΙ ΣΤΟ OURANG MEDAN;
Το Mary Celeste, αποτελεί το αρχέτυπο πλοίο – φάντασμα, αφού βρέθηκε να πλέει χωρίς πλήρωμα και σε καλή κατάσταση στον Ατλαντικό ωκεανό, ενώ το μυστήριό του παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα.
Το πλοίο, ένα δικάταρτο ιστιοφόρο περίπου 300 τόνων, σάλπαρε από τη Νέα Υόρκη τον Νοέμβριο του 1872 με προορισμό τη Γένοβα, μεταφέροντας κυρίως βαρέλια με οινόπνευμα.
Ο καπετάνιος Benjamin Briggs συνοδευόταν από τη σύζυγο και τη μικρή του κόρη, ενώ στο πλοίο υπήρχε και ένα πλήρωμα επτά ανδρών.
Στις 4 Δεκεμβρίου, το Mary Celeste βρέθηκε να πλέει 600 μίλια ανοικτά του Γιβραλτάρ με τα πανιά του μισάνοικτα και φθαρμένα. Από το πλοίο έλειπαν τα βιβλία ναυτιλίας, το ρολόι και όλοι οι επιβαίνοντες, ενώ επίσης έλειπε και η μοναδική σωσίβια βάρκα του πλοίου.
Ένα σκοινί βρέθηκε δεμένο σταθερά στο πλοίο, ενώ η άλλη άκρη του σέρνονταν ξεφτισμένη μέσα στο νερό.
Αν και υπήρξαν διάφορες θεωρίες για το τι συνέβη (από τις οποίες δεν λείπουν ούτε οι... εξωγήινοι), πιο λογική εξήγηση είναι ότι υπήρξε ανάφλεξη των αναθυμιάσεων του οινοπνεύματος από διαρροή μερικών βαρελιών που βρέθηκαν αργότερα άδεια (διαπιστώθηκε ότι τα συγκεκριμένα είχαν κατασκευαστεί κατά λάθος από πορώδες ξύλο), αλλά επειδή η φωτιά του οινοπνεύματος δεν αφήνει ίχνη πίσω της, αυτό δεν ήταν δυνατόν να εξακριβωθεί.
Οπότε μετά την ανάφλεξη, οι επιβαίνοντες πανικοβλήθηκαν και εγκατέλειψαν το πλοίο μπαίνοντας στη σωσίβια βάρκα και δένοντάς την στο καράβι, ώστε να μπορέσουν αργότερα να ξανανέβουν.
Στις 4 Δεκεμβρίου, το Mary Celeste βρέθηκε να πλέει 600 μίλια ανοικτά του Γιβραλτάρ με τα πανιά του μισάνοικτα και φθαρμένα. Από το πλοίο έλειπαν τα βιβλία ναυτιλίας, το ρολόι και όλοι οι επιβαίνοντες, ενώ επίσης έλειπε και η μοναδική σωσίβια βάρκα του πλοίου.
Ένα σκοινί βρέθηκε δεμένο σταθερά στο πλοίο, ενώ η άλλη άκρη του σέρνονταν ξεφτισμένη μέσα στο νερό.
Αν και υπήρξαν διάφορες θεωρίες για το τι συνέβη (από τις οποίες δεν λείπουν ούτε οι... εξωγήινοι), πιο λογική εξήγηση είναι ότι υπήρξε ανάφλεξη των αναθυμιάσεων του οινοπνεύματος από διαρροή μερικών βαρελιών που βρέθηκαν αργότερα άδεια (διαπιστώθηκε ότι τα συγκεκριμένα είχαν κατασκευαστεί κατά λάθος από πορώδες ξύλο), αλλά επειδή η φωτιά του οινοπνεύματος δεν αφήνει ίχνη πίσω της, αυτό δεν ήταν δυνατόν να εξακριβωθεί.
Οπότε μετά την ανάφλεξη, οι επιβαίνοντες πανικοβλήθηκαν και εγκατέλειψαν το πλοίο μπαίνοντας στη σωσίβια βάρκα και δένοντάς την στο καράβι, ώστε να μπορέσουν αργότερα να ξανανέβουν.
Μέσα στη βιασύνη τους όμως δεν μάζεψαν τα πανιά, κι έτσι όταν αργότερα ο καιρός χάλασε το πλοίο επιτάχυνε και το σχοινί τέντωσε και κόπηκε, αφήνοντας τη βάρκα έρμαιο του ωκεανού. Ούτε τα πτώματα των επιβατών ούτε και η βάρκα, βρέθηκαν ποτέ.
Σ’αυτό το σενάριο συνηγορεί και το γεγονός ότι ο καπετάνιος πήρε μαζί του στη βάρκα τα πολύτιμα (για ταξίδι στον ωκεανό) όργανα ναυτιλίας, ώστε να τα γλυτώσει από ενδεχόμενη καταστροφή, ελπίζοντας να τα ξαναχρησιμοποιήσει όταν θα μπορούσε να επιστρέψει στο πλοίο.
Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη περιπέτεια του Mary Celeste, και μάλιστα ούτε η τελευταία!
Πριν το αναλάβει ο πλοίαρχος Briggs, το όνομά του πλοίου ήταν Amazon και στο παρθενικό του ταξίδι, ο τότε καπετάνιος του αρρώστησε και πέθανε μετά από μερικές μέρες.
Στο δεύτερο ταξίδι, συγκρούστηκε με ένα άλλο πλοίο, το οποίο και βύθισε.
Μετά το περιστατικό της μυστηριώδους εγκατάλειψής του που αναφέρεται εδώ, το Mary Celeste ταξίδεψε ξανά, αλλά ο τελευταίος του καπετάνιος το προσάραξε σε ύφαλο για να εισπράξει την αμοιβή της ασφάλειας, ουσιαστικά καταστρέφοντάς το. Το σχέδιό του όμως αποκαλύφθηκε και παρότι γλύτωσε τη φυλακή, η καριέρα σαν ναυτικού είχε τελειώσει.
Σ’αυτό το σενάριο συνηγορεί και το γεγονός ότι ο καπετάνιος πήρε μαζί του στη βάρκα τα πολύτιμα (για ταξίδι στον ωκεανό) όργανα ναυτιλίας, ώστε να τα γλυτώσει από ενδεχόμενη καταστροφή, ελπίζοντας να τα ξαναχρησιμοποιήσει όταν θα μπορούσε να επιστρέψει στο πλοίο.
Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη περιπέτεια του Mary Celeste, και μάλιστα ούτε η τελευταία!
Πριν το αναλάβει ο πλοίαρχος Briggs, το όνομά του πλοίου ήταν Amazon και στο παρθενικό του ταξίδι, ο τότε καπετάνιος του αρρώστησε και πέθανε μετά από μερικές μέρες.
Στο δεύτερο ταξίδι, συγκρούστηκε με ένα άλλο πλοίο, το οποίο και βύθισε.
Μετά το περιστατικό της μυστηριώδους εγκατάλειψής του που αναφέρεται εδώ, το Mary Celeste ταξίδεψε ξανά, αλλά ο τελευταίος του καπετάνιος το προσάραξε σε ύφαλο για να εισπράξει την αμοιβή της ασφάλειας, ουσιαστικά καταστρέφοντάς το. Το σχέδιό του όμως αποκαλύφθηκε και παρότι γλύτωσε τη φυλακή, η καριέρα σαν ναυτικού είχε τελειώσει.
Ένα άλλο πλοίο φάντασμα, με πολύ πιο αμφιλεγόμενη ιστορία όμως είναι το ολλανδικό Ourang Medan, το οποίο υποτίθεται ότι βρέθηκε στην θαλάσσια περιοχή της Ινδονησίας το 1948 από δύο αμερικανικά πλοία, μετά από σήμα SOS που εξέπεμψε και στο οποίο δηλωνόταν ότι όλα τα μέλη του πληρώματος ήταν νεκρά ή πέθαιναν.
Άγημα που επιβιβάστηκε στο ακυβέρνητο πλοίο ανακάλυψε ότι πράγματι όλο το πλήρωμα ήταν νεκρό, και μάλιστα με εκφράσεις μεγάλου φόβου στο πρόσωπο και στη στάση του σώματός τους.
Λίγο μετά την επιστροφή του αγήματος στο πλοίο τους, μια φοβερή έκρηξη έκοψε στα δύο το Ourang Medan που βυθίστηκε αμέσως.
Το πιο περίεργο όμως είναι ότι πλοίο με αυτό το όνομα δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά καταχωρημένο, δίνοντας τροφή σε υποθέσεις ότι το πλοίο είχε μετονομαστεί εν πλω για λαθρεμπόριο επικίνδυνων ουσιών και με «αναλώσιμο» πλήρωμα.
Η ιστορία αυτή πρωτοδημοσιεύθηκε το 1948 σε μια ολλανδική εφημερίδα της Ινδονησίας, χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομα του πλοίου και με το γεγονός να λαμβάνει χώρα όχι στην Ινδονησία αλλά στα νησιά Μάρσαλ.
Κατά την εφημερίδα η ιστορία έγινε γνωστή από τον μοναδικό επιζώντα (έναν Γερμανό) που ανέφερε ότι το πλοίο μετέφερε παράνομα θειϊκό οξύ και ότι το πλήρωμα πέθανε από τις αναθυμιάσεις του. Ο ίδιος πέθανε λίγο μετά την αφήγησή της.
Η εφημερίδα δημοσίευσε την ιστορία, μαζί όμως με την επιφύλαξη ότι δεν είχε μπορέσει να την επιβεβαιώσει. Λίγο μετά την επιστροφή του αγήματος στο πλοίο τους, μια φοβερή έκρηξη έκοψε στα δύο το Ourang Medan που βυθίστηκε αμέσως.
Το πιο περίεργο όμως είναι ότι πλοίο με αυτό το όνομα δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά καταχωρημένο, δίνοντας τροφή σε υποθέσεις ότι το πλοίο είχε μετονομαστεί εν πλω για λαθρεμπόριο επικίνδυνων ουσιών και με «αναλώσιμο» πλήρωμα.
Η ιστορία αυτή πρωτοδημοσιεύθηκε το 1948 σε μια ολλανδική εφημερίδα της Ινδονησίας, χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομα του πλοίου και με το γεγονός να λαμβάνει χώρα όχι στην Ινδονησία αλλά στα νησιά Μάρσαλ.
Κατά την εφημερίδα η ιστορία έγινε γνωστή από τον μοναδικό επιζώντα (έναν Γερμανό) που ανέφερε ότι το πλοίο μετέφερε παράνομα θειϊκό οξύ και ότι το πλήρωμα πέθανε από τις αναθυμιάσεις του. Ο ίδιος πέθανε λίγο μετά την αφήγησή της.
49. ΕΚΑΨΕ Ο ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ;
Το 2ο αιώνα μΧ ο συγγραφέας Λουκιανός έγραψε ότι κατά τη διάρκεια της Πολιορκίας των Συρακουσών (γύρω στο 200 πΧ) από τους Ρωμαίους, ο Αρχιμήδης κατέστρεψε εχθρικά πλοία με τη χρήση της φωτιάς.
Ο Αρχιμήδης ήταν ήδη πολύ γνωστός για τα επιτεύγματά του τόσο στον τομέα των Μαθηματικών, όσο και της Τεχνικής, οπότε τίποτα ουσιαστικά δεν έμοιαζε ακατόρθωτο γι’ αυτόν τον πανεπιστήμονα.
Το αν όμως πράγματι κατόρθωσε να βάλει φωτιά σε πλοία κατά την πολιορκία των Συρακουσών, υπήρξε θέμα διαμάχης από την εποχή της Αναγέννησης.
Ο Καρτέσιος το απέρριψε ως λανθασμένο, ενώ σύγχρονες αναπαραστάσεις έχουν αποπειραθεί να επαναλάβουν το αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας μόνο τα μέσα που ήταν διαθέσιμα στον Αρχιμήδη.
Η βασική ιδέα είναι ότι μια μεγάλη παράταξη από αρκετά γυαλισμένες ασπίδες οι οποίες λειτουργούσαν σαν καθρέπτες θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί για να συγκεντρώσουν το ηλιακό φως στο πλοίο, αν και δεδομένης της απόστασης οι καθρέπτες σίγουρα θα έπρεπε να είναι επίπεδοι.
Το 1973 μια επίδειξη της αρχής αυτής έγινε από τον Έλληνα μηχανικό Ιωάννη Σακκά, στη ναυτική βάση του Σκαραμαγκά έξω από την Αθήνα.
Στην περίπτωση εκείνη χρησιμοποιήθηκαν 70 επίπεδοι καθρέπτες, ο καθένας με χάλκινη επίστρωση και μέγεθος περίπου 1,5 επί 1m. Οι καθρέπτες στράφηκαν σε ένα ομοίωμα από κόντρα πλακέ (με επικάλυψη πίσσας) ενός Ρωμαϊκού πολεμικού πλοίου, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση περίπου 50m.
Όταν οι καθρέπτες σημάδεψαν με ακρίβεια το πλοίο, αυτό έπιασε γρήγορα φωτιά.
Η γνωστή τηλεοπτική ομάδα των MythBusters που ασχολείται με αναπαράσταση και επιβεβαίωση ή όχι διαφόρων τεχνικών θρύλων ή μύθων, έκανε το ίδιο πείραμα το 2006 στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, χρησιμοποιώντας μια ξύλινη βάρκα ψαρέματος για στόχο. Το ξύλο μαύρισε και κάπνισε χωρίς όμως να υπάρξει ξεκάθαρα ανάφλεξη.
Τον Δεκέμβριο του 2010, η ίδια ομάδα επανέλαβε το πείραμα, έχοντας καλεσμένο και τον πρόεδρο Ομπάμα. Στην τελική φάση, 500 μαθητές σημάδευαν με καθρέπτες που κρατούσαν ένα ομοίωμα ενός Ρωμαϊκού πλοίου σε απόσταση 120m. Παρόλες τις προσπάθειες η ανάφλεξη δεν επιτεύχθηκε.
Συνεπώς, σε πραγματικές συνθήκες, με ένα πλοίο κατασκευασμένο από χοντρά δοκάρια, ελεύθερο να κινείται και με άφθονο νερό γύρω του για τους κουβάδες των ναυτών, το εγχείρημα μοιάζει αδύνατον.
Η εκπομπή συμπέρανε (και ο γράφων συμφωνεί), πως ένα πιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα των καθρεφτών στις Συρακούσες θα ήταν να τυφλώνουν και να αποσπούν την προσοχή των πληρωμάτων των πλοίων, ώστε τα συμβατικά όπλα της εποχής (βέλη, βλήματα από καταπέλτες, φλεγόμενα βάζα με εύφλεκτα υλικά κλπ), να είναι πιο αποτελεσματικά.
Ο Αρχιμήδης ήταν ήδη πολύ γνωστός για τα επιτεύγματά του τόσο στον τομέα των Μαθηματικών, όσο και της Τεχνικής, οπότε τίποτα ουσιαστικά δεν έμοιαζε ακατόρθωτο γι’ αυτόν τον πανεπιστήμονα.
Το αν όμως πράγματι κατόρθωσε να βάλει φωτιά σε πλοία κατά την πολιορκία των Συρακουσών, υπήρξε θέμα διαμάχης από την εποχή της Αναγέννησης.
Ο Καρτέσιος το απέρριψε ως λανθασμένο, ενώ σύγχρονες αναπαραστάσεις έχουν αποπειραθεί να επαναλάβουν το αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας μόνο τα μέσα που ήταν διαθέσιμα στον Αρχιμήδη.
Η βασική ιδέα είναι ότι μια μεγάλη παράταξη από αρκετά γυαλισμένες ασπίδες οι οποίες λειτουργούσαν σαν καθρέπτες θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί για να συγκεντρώσουν το ηλιακό φως στο πλοίο, αν και δεδομένης της απόστασης οι καθρέπτες σίγουρα θα έπρεπε να είναι επίπεδοι.
Το 1973 μια επίδειξη της αρχής αυτής έγινε από τον Έλληνα μηχανικό Ιωάννη Σακκά, στη ναυτική βάση του Σκαραμαγκά έξω από την Αθήνα.
Στην περίπτωση εκείνη χρησιμοποιήθηκαν 70 επίπεδοι καθρέπτες, ο καθένας με χάλκινη επίστρωση και μέγεθος περίπου 1,5 επί 1m. Οι καθρέπτες στράφηκαν σε ένα ομοίωμα από κόντρα πλακέ (με επικάλυψη πίσσας) ενός Ρωμαϊκού πολεμικού πλοίου, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση περίπου 50m.
Όταν οι καθρέπτες σημάδεψαν με ακρίβεια το πλοίο, αυτό έπιασε γρήγορα φωτιά.
Η γνωστή τηλεοπτική ομάδα των MythBusters που ασχολείται με αναπαράσταση και επιβεβαίωση ή όχι διαφόρων τεχνικών θρύλων ή μύθων, έκανε το ίδιο πείραμα το 2006 στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, χρησιμοποιώντας μια ξύλινη βάρκα ψαρέματος για στόχο. Το ξύλο μαύρισε και κάπνισε χωρίς όμως να υπάρξει ξεκάθαρα ανάφλεξη.
Τον Δεκέμβριο του 2010, η ίδια ομάδα επανέλαβε το πείραμα, έχοντας καλεσμένο και τον πρόεδρο Ομπάμα. Στην τελική φάση, 500 μαθητές σημάδευαν με καθρέπτες που κρατούσαν ένα ομοίωμα ενός Ρωμαϊκού πλοίου σε απόσταση 120m. Παρόλες τις προσπάθειες η ανάφλεξη δεν επιτεύχθηκε.
Συνεπώς, σε πραγματικές συνθήκες, με ένα πλοίο κατασκευασμένο από χοντρά δοκάρια, ελεύθερο να κινείται και με άφθονο νερό γύρω του για τους κουβάδες των ναυτών, το εγχείρημα μοιάζει αδύνατον.
Η εκπομπή συμπέρανε (και ο γράφων συμφωνεί), πως ένα πιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα των καθρεφτών στις Συρακούσες θα ήταν να τυφλώνουν και να αποσπούν την προσοχή των πληρωμάτων των πλοίων, ώστε τα συμβατικά όπλα της εποχής (βέλη, βλήματα από καταπέλτες, φλεγόμενα βάζα με εύφλεκτα υλικά κλπ), να είναι πιο αποτελεσματικά.
Περισσότερα για τις προσπάθειες αναπαράστασης του πειράματος του Αρχιμήδη, μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
50. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ HAARP;
Το HAARP (High Frequency Active Auroral Research program), ήταν ένα κοινό ερευνητικό πρόγραμμα της αμερικανικής Αεροπορίας, του αμερικανικού Ναυτικού, της DARPA και του πανεπιστημίου της Αλάσκα (12 ακόμα αμερικανικά πανεπιστήμια συμμετέχουν ευκαιριακά), που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Ο σκοπός του ήταν η ανάλυση της ιονόσφαιρας και η έρευνα της δυνατότητας χρήσης της για τη βελτίωση των τηλεπικοινωνιών και χαρτογράφησης του υπεδάφους.
Η ιονόσφαιρα, μια ζώνη ιονισμένων μορίων και ηλεκτρονίων που εκτείνεται γενικά από τα 60 μέχρι τα 1000 km πάνω από το έδαφος (με πιο ενδιαφέρουσα τη ζώνη 60 – 300 km), είναι πολύ ευαίσθητη και ευμετάβλητη ειδικά κοντά στους πόλους, και η μελέτη της είναι δύσκολη.
Μάλιστα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 λειτουργεί στη Νορβηγία το EISCAT με συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι κάτι αντίστοιχο με το HAARP αλλά σε μικρότερη ισχύ και αρκετά ψηλότερες συχνότητες, από 200 μέχρι 900 MHz (VHF).
Οι εγκαταστάσεις του HAARP βρίσκονται στη Gakona της Αλάσκα, ανατολικά του Anchorage, αλλά από το 2015 το πρόγραμμα επίσημα σταμάτησε και η ιδιοκτησία των εγκαταστάσεων του HAARP περιήλθε αποκλειστικά στο πανεπιστήμιο της Αλάσκα, το οποίο νοικιάζει πλέον τις εγκαταστάσεις σε ερευνητικές ομάδες.
Η ιονόσφαιρα, μια ζώνη ιονισμένων μορίων και ηλεκτρονίων που εκτείνεται γενικά από τα 60 μέχρι τα 1000 km πάνω από το έδαφος (με πιο ενδιαφέρουσα τη ζώνη 60 – 300 km), είναι πολύ ευαίσθητη και ευμετάβλητη ειδικά κοντά στους πόλους, και η μελέτη της είναι δύσκολη.
Μάλιστα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 λειτουργεί στη Νορβηγία το EISCAT με συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι κάτι αντίστοιχο με το HAARP αλλά σε μικρότερη ισχύ και αρκετά ψηλότερες συχνότητες, από 200 μέχρι 900 MHz (VHF).
Οι εγκαταστάσεις του HAARP βρίσκονται στη Gakona της Αλάσκα, ανατολικά του Anchorage, αλλά από το 2015 το πρόγραμμα επίσημα σταμάτησε και η ιδιοκτησία των εγκαταστάσεων του HAARP περιήλθε αποκλειστικά στο πανεπιστήμιο της Αλάσκα, το οποίο νοικιάζει πλέον τις εγκαταστάσεις σε ερευνητικές ομάδες.
Το πιο χαρακτηριστικό τμήμα των εγκαταστάσεων είναι το σύνολο των κεραιών υψηλής συχνότητας (HF) που χρησιμοποιείται για την εκπομπή ραδιοκυμάτων ισχύος 3.6 MW σε συχνότητες 2.8 – 10 ΜHz στην ιονόσφαιρα, είτε συνεχόμενα είτε παλμικά.
Με ένα σύστημα δεκτών μελετάται το αποτέλεσμα τόσο στην ίδια την ιονόσφαιρα όσο και στη διάδοση των ραδιοκυμάτων, με σκοπό να ερευνηθεί η μετάδοση πληροφοριών σε μεγάλες αποστάσεις και σε διαφορετικές συνθήκες για εμπορικούς και για στρατιωτικούς σκοπούς.
Να σημειωθεί εδώ ότι ραδιοκύματα πολύ χαμηλής συχνότητας (ELF) τα οποία δεν μπορούν να παραχθούν στο έδαφος εξαιτίας των κεραιών μήκους χιλιάδων χιλιομέτρων που απαιτούνται, παράγονται από την ίδια την ιονόσφαιρα όταν κάποια ιονισμένα ρεύματά της διεγερθούν από τις συχνότητες του HAARP, και εισχωρούν εύκολα στο νερό και στο έδαφος ώστε να χρησιμοποιηθούν πχ στην επικοινωνία και ανίχνευση υποβρυχίων.
Για τον παραπάνω λόγο, σημαντικό μέρος της έρευνας αφορά και τη δυνατότητα χαρτογράφησης του υπεδάφους για τον εντοπισμό ορυκτών και κοιλοτήτων ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις από την εγκατάσταση του HAARP.
Μεταξύ άλλων, το HAARP θεωρείται υπεύθυνο για πλημμύρες, ξηρασίες, καταιγίδες, σεισμούς, τσουνάμι και διακοπές ρεύματος σε διάφορες (ακόμα και πολύ απομακρυσμένες) περιοχές της Γης, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι ενέχεται σε αεροπορικά ατυχήματα και ασθένειες στρατιωτικού προσωπικού όπως το σύνδρομο του Κόλπου, αλλά και πειράματα ελέγχου μυαλού του γενικού πληθυσμού.
Κάποιοι επίσης ισχυρίζονται, ότι ορισμένα πειράματα αποσκοπούν στη διέγερση τμήματος της ιονόσφαιρας για την παραγωγή «ηλεκτρομαγνητικού παλμού», που θα ήταν καταστρεπτικός για τις ηλεκτρονικές συσκευές σε μια καθορισμένη περιοχή.
Καθώς βέβαια τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και η ιονόσφαιρα δεν είναι εύκολα κατανοητό και «χειροπιαστό» θέμα, και ειδικά καθώς υπήρξε σοβαρή εμπλοκή των στρατιωτικών (η DARPA προωθεί την έρευνα στον τομέα της στρατιωτικής τεχνολογίας), το HAARP αποτέλεσε έναν ισχυρό «μαγνήτη» για τις θεωρίες συνωμοσίας.
Αν και το πανεπιστήμιο της Αλάσκα ισχυρίζεται ότι όλες οι δοκιμές καταγράφονται και είναι διαθέσιμες, αλλά και ότι η επίδραση του HAARP στην ιονόσφαιρα είναι κατά χιλιάδες φορές ασθενέστερη από τη επίδραση του Ήλιου, η δυσκολία που υπάρχει στο να έχει κάποιος πρόσβαση στις εγκαταστάσεις αυτές δεν βοηθάει στο να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Από την άλλη πλευρά, δεν μένει παρά να δούμε τώρα (από το 2016 και μετά) που έχει σταματήσει τουλάχιστον επίσημα η εμπλοκή των στρατιωτικών στο HAARP, αν κατάσταση επάνω στον πλανήτη θα βελτιωθεί!
51. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ AREA 51;
Η στρατιωτική αεροπορική βάση των ΗΠΑ που είναι γνωστή σαν Area 51, είναι στην ουσία παράρτημα της αεροπορικής βάσης Edwards και βρίσκεται στη Νεβάδα βορειοδυτικά του Λας Βέγκας.
Αν και ο σκοπός της βάσης πάντα περιβάλλονταν από μυστήριο, ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί η χρήση της για την ανάπτυξη και τις δοκιμές νέας και πρωτοποριακής τεχνολογίας στον αεροπορικό τομέα, με συνέπεια πολλές πτήσεις τέτοιων αεροσκαφών να έχουν εκληφθεί σαν εμφανίσεις UFO.
Η βάση συνορεύει με την αλμυρή αποξηραμένη λίμνη Groom, και μάλιστα ο ένας διάδρομος του αεροδρομίου της επεκτείνεται μέσα στην κοίτη της λίμνης.
Η χρήση της ξεκίνησε το 1942, ενώ σαν Area 51 χαρακτηρίστηκε από το 1955, όταν κάτω από τον έλεγχο της CIA χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη και τις δοκιμές του κατασκοπευτικού αεροσκάφους U2 (που κατασκευάζονταν στις εγκαταστάσεις της Lockheed).
Το 1959 ξεκίνησε το σχέδιο Oxcart για την κατασκευή ενός ταχύτερου κατασκοπευτικού αεροπλάνου πάλι από τη Lockheed, αποτέλεσμα του οποίου ήταν το SR-71 (1964), το ταχύτερο μέχρι σήμερα μη πυραυλοκίνητο αεροσκάφος στον κόσμο (περισσότερα από 3500 km/h @ 24000 m), που δοκιμάστηκε επίσης στις εγκαταστάσεις της βάσης.
Μάλιστα, καθώς στο SR-71 αναπτύσσονταν πολύ υψηλή θερμοκρασία στο περίβλημά του εξαιτίας της ταχύτητάς του, η CIA φρόντισε να προμηθευτεί το απαραίτητο τιτάνιο από την τότε Σοβιετική Ένωση (εις βάρος της οποίας επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί!) μέσα από «αόρατους» εμπορικούς διαύλους.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο ρόλος της βάσης σταδιακά άλλαξε, καθώς οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι υποβάθμισαν τον ρόλο των αεροσκαφών, ενώ υπήρχε ανάγκη να ερευνηθεί ο μεγάλος αριθμός απωλειών των αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Η ευκαιρία δόθηκε όταν το 1966 ένα Ιρακινός πιλότος αυτομόλησε με το MiG-21 του στο Ισραήλ, και το αεροπλάνο κατέληξε στη Area 51.
Η αξιολόγηση του σοβιετικού αεροσκάφους έδειξε ότι η υπεροχή του στις αερομαχίες δεν οφείλονταν στην τεχνολογία του, αλλά στις ανώτερες τακτικές που χρησιμοποιούσαν οι πιλότοι του, οπότε η βάση μετατράπηκε στο πρώτο αμερικανικό κέντρο εκπαίδευσης τύπου Top Gun.
Το 1978, στη βάση ξεκίνησε η αξιολόγηση του F-117, του πρώτου αεροσκάφους που κατασκευάστηκε με κύριο γνώμονα την τεχνολογία stealth, ενώ παράλληλα ο έλεγχος της βάσης περνούσε από την CIA στην αεροπορία.
Η ανάπτυξη του αεροσκάφους αυτού, που είχε ειδική επικάλυψη για να απορροφά την ακτινοβολία των ραντάρ, οδήγησε σε καταγγελίες ότι εργαζόμενοι στη βάση είχαν υποστεί χρόνια δηλητηρίαση, από τους τοξικούς καπνούς που παράγονταν όταν οι παλιές επικαλύψεις καίγονταν για να καταστραφούν σε χώρο κοντά στη βάση, χωρίς όμως να καταφέρουν να δικαιωθούν.
Το αυστηρά μέτρα μυστικότητας ως προς την παρουσία της βάσης άρχισαν να χαλαρώνουν στην αρχή της δεκαετίας του 2000, όταν αποκαλύφθηκε ότι Ρώσοι κοσμοναύτες είχαν ήδη φωτογραφίσει κατά τύχη τη βάση το 1974, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν εξακολουθούν να "τρέχουν" άκρως απόρρητα προγράμματα.
Η μεγάλη μυστικότητα που περιέβαλλε την Area 51, την έκανε αποδέκτη πολλών θεωριών συνωμοσίας που συνδέονταν κυρίως με τα UFO, και κυρίως με τις φήμες ότι η βάση κατείχε συντρίμμια από (ή και ολόκληρο) ιπτάμενο δίσκο, και πτώματα (ή και ζωντανούς) εξωγήινους που τους μελετούσαν και αντέγραφαν την τεχνολογία τους.
Το γνωστότερο άτομο (όχι όμως και το μοναδικό) πίσω από αυτές τις ιστορίες είναι ο Bob Lazar, που ισχυρίζονταν ότι όταν εργάζονταν σε άλλες εγκαταστάσεις κοντά στην Area 51, του είχε ανατεθεί να μελετήσει ορισμένα συστήματα ενός ιπτάμενου δίσκου που φυλάγονταν εκεί.
Φυσικά τίποτα απ’ αυτά που έλεγε ο Lazar δεν επιβεβαιώθηκε, ακόμα και σχετικά με τις σπουδές του.
Συνεπώς, καθώς η μυστικότητα εμποδίζει να υπάρχουν επίσημες εξηγήσεις ή σχόλια σχετικά με τις δραστηριότητες στη βάση (που προφανώς οι συνωμοσιολόγοι ούτως ή άλλως θα απέρριπταν), η Area 51 έχει γίνει ο αποδέκτης κάθε ακραίας άποψης, καθώς και το «χωνευτήρι» κάθε μυθιστορηματικής ή κινηματογραφικής υπερβολής.
Πρόκειται για ένα μυστικό που συνδέεται με ένα όραμα που βίωσαν τρία παιδιά το 1917 στη Φατίμα της Πορτογαλίας, στα οποία σύμφωνα με την αφήγησή τους εμφανίστηκε η Παναγία και μάλιστα αρκετές φορές, όπου μεταξύ άλλων τους εκμυστηρεύθηκε τρία μυστικά που τα παιδιά βίωσαν σε όραμα.
Επιπλέον, η Παναγία τους είπε ότι σε μερικούς μήνες θα γίνονταν ένα θαύμα στην περιοχή εκείνη, και πράγματι αρκετές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων «είδαν» το ήλιο να συμπεριφέρεται αλλόκοτα στον ουρανό.
Προφανώς και υπάρχουν φυσικές εξηγήσεις γιατί όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν τον ήλιο για αρκετή ώρα (πράγμα που ΔΕΝ πρέπει να κάνουν) τα μάτια τους παίζουν παιχνίδια, αυτές όμως δεν είναι αρκετές να αποθαρρύνουν τους χιλιάδες προσκυνητές που συρρέουν στην Φατίμα κάθε χρόνο.
Από τα τρία παιδιά που βίωσαν το μήνυμα της Παναγίας, τα δύο πέθαναν σε μικρή ηλικία αλλά το τρίτο, η Lucia dos Santos χρίστηκε αργότερα μοναχή και έζησε μέχρι το 2005.
Η Lucia ισχυρίστηκε ότι η Παναγία με την εμφάνισή της τους αποκάλυψε τρία μυστικά, από τα οποία τα δύο τα ανέφερε το 1940 και αφορούσαν εικόνες από την Κόλαση και την εξάπλωση του κομμουνισμού, ενώ το τρίτο η Lucia το κατέγραψε το 1944 όταν αρρώστησε και φοβήθηκε ότι θα πεθάνει, ζητώντας όμως να μην ανοιχτεί ο φάκελος που το περιείχε μέχρι το 1960.
Πράγματι, ο Πάπας Ιωάννης 23ος διάβασε το κείμενο το 1960, αλλά αποφάσισε να μην το δημοσιοποιήσει, οπότε σαν φυσικό επακόλουθο φούντωσαν οι θεωρίες συνωμοσίας ως προς το περιεχόμενό του.
Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές, προβλέπονταν το τέλος του κόσμου, το τέλος του Χριστιανισμού, σκάνδαλα της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και η δολοφονία του Πάπα.
Το τελευταίο έφτασε κοντά στην εκπλήρωσή του το 1981, με την απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου 2ου, από τον Τούρκο Agca (που το 1979 είχε δολοφονήσει τον αριστερό Τούρκο δημοσιογράφο Ipekci), από την οποία πάντως ο Πάπας επιβίωσε.
Η βάση συνορεύει με την αλμυρή αποξηραμένη λίμνη Groom, και μάλιστα ο ένας διάδρομος του αεροδρομίου της επεκτείνεται μέσα στην κοίτη της λίμνης.
Η χρήση της ξεκίνησε το 1942, ενώ σαν Area 51 χαρακτηρίστηκε από το 1955, όταν κάτω από τον έλεγχο της CIA χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη και τις δοκιμές του κατασκοπευτικού αεροσκάφους U2 (που κατασκευάζονταν στις εγκαταστάσεις της Lockheed).
Το 1959 ξεκίνησε το σχέδιο Oxcart για την κατασκευή ενός ταχύτερου κατασκοπευτικού αεροπλάνου πάλι από τη Lockheed, αποτέλεσμα του οποίου ήταν το SR-71 (1964), το ταχύτερο μέχρι σήμερα μη πυραυλοκίνητο αεροσκάφος στον κόσμο (περισσότερα από 3500 km/h @ 24000 m), που δοκιμάστηκε επίσης στις εγκαταστάσεις της βάσης.
Μάλιστα, καθώς στο SR-71 αναπτύσσονταν πολύ υψηλή θερμοκρασία στο περίβλημά του εξαιτίας της ταχύτητάς του, η CIA φρόντισε να προμηθευτεί το απαραίτητο τιτάνιο από την τότε Σοβιετική Ένωση (εις βάρος της οποίας επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί!) μέσα από «αόρατους» εμπορικούς διαύλους.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο ρόλος της βάσης σταδιακά άλλαξε, καθώς οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι υποβάθμισαν τον ρόλο των αεροσκαφών, ενώ υπήρχε ανάγκη να ερευνηθεί ο μεγάλος αριθμός απωλειών των αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Η ευκαιρία δόθηκε όταν το 1966 ένα Ιρακινός πιλότος αυτομόλησε με το MiG-21 του στο Ισραήλ, και το αεροπλάνο κατέληξε στη Area 51.
Η αξιολόγηση του σοβιετικού αεροσκάφους έδειξε ότι η υπεροχή του στις αερομαχίες δεν οφείλονταν στην τεχνολογία του, αλλά στις ανώτερες τακτικές που χρησιμοποιούσαν οι πιλότοι του, οπότε η βάση μετατράπηκε στο πρώτο αμερικανικό κέντρο εκπαίδευσης τύπου Top Gun.
Το 1978, στη βάση ξεκίνησε η αξιολόγηση του F-117, του πρώτου αεροσκάφους που κατασκευάστηκε με κύριο γνώμονα την τεχνολογία stealth, ενώ παράλληλα ο έλεγχος της βάσης περνούσε από την CIA στην αεροπορία.
Η ανάπτυξη του αεροσκάφους αυτού, που είχε ειδική επικάλυψη για να απορροφά την ακτινοβολία των ραντάρ, οδήγησε σε καταγγελίες ότι εργαζόμενοι στη βάση είχαν υποστεί χρόνια δηλητηρίαση, από τους τοξικούς καπνούς που παράγονταν όταν οι παλιές επικαλύψεις καίγονταν για να καταστραφούν σε χώρο κοντά στη βάση, χωρίς όμως να καταφέρουν να δικαιωθούν.
Το αυστηρά μέτρα μυστικότητας ως προς την παρουσία της βάσης άρχισαν να χαλαρώνουν στην αρχή της δεκαετίας του 2000, όταν αποκαλύφθηκε ότι Ρώσοι κοσμοναύτες είχαν ήδη φωτογραφίσει κατά τύχη τη βάση το 1974, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν εξακολουθούν να "τρέχουν" άκρως απόρρητα προγράμματα.
Η μεγάλη μυστικότητα που περιέβαλλε την Area 51, την έκανε αποδέκτη πολλών θεωριών συνωμοσίας που συνδέονταν κυρίως με τα UFO, και κυρίως με τις φήμες ότι η βάση κατείχε συντρίμμια από (ή και ολόκληρο) ιπτάμενο δίσκο, και πτώματα (ή και ζωντανούς) εξωγήινους που τους μελετούσαν και αντέγραφαν την τεχνολογία τους.
Το γνωστότερο άτομο (όχι όμως και το μοναδικό) πίσω από αυτές τις ιστορίες είναι ο Bob Lazar, που ισχυρίζονταν ότι όταν εργάζονταν σε άλλες εγκαταστάσεις κοντά στην Area 51, του είχε ανατεθεί να μελετήσει ορισμένα συστήματα ενός ιπτάμενου δίσκου που φυλάγονταν εκεί.
Φυσικά τίποτα απ’ αυτά που έλεγε ο Lazar δεν επιβεβαιώθηκε, ακόμα και σχετικά με τις σπουδές του.
Συνεπώς, καθώς η μυστικότητα εμποδίζει να υπάρχουν επίσημες εξηγήσεις ή σχόλια σχετικά με τις δραστηριότητες στη βάση (που προφανώς οι συνωμοσιολόγοι ούτως ή άλλως θα απέρριπταν), η Area 51 έχει γίνει ο αποδέκτης κάθε ακραίας άποψης, καθώς και το «χωνευτήρι» κάθε μυθιστορηματικής ή κινηματογραφικής υπερβολής.
52. ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΦΑΤΙΜΑ
Η Lucia με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο 2ο
Επιπλέον, η Παναγία τους είπε ότι σε μερικούς μήνες θα γίνονταν ένα θαύμα στην περιοχή εκείνη, και πράγματι αρκετές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων «είδαν» το ήλιο να συμπεριφέρεται αλλόκοτα στον ουρανό.
Προφανώς και υπάρχουν φυσικές εξηγήσεις γιατί όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν τον ήλιο για αρκετή ώρα (πράγμα που ΔΕΝ πρέπει να κάνουν) τα μάτια τους παίζουν παιχνίδια, αυτές όμως δεν είναι αρκετές να αποθαρρύνουν τους χιλιάδες προσκυνητές που συρρέουν στην Φατίμα κάθε χρόνο.
Από τα τρία παιδιά που βίωσαν το μήνυμα της Παναγίας, τα δύο πέθαναν σε μικρή ηλικία αλλά το τρίτο, η Lucia dos Santos χρίστηκε αργότερα μοναχή και έζησε μέχρι το 2005.
Η Lucia ισχυρίστηκε ότι η Παναγία με την εμφάνισή της τους αποκάλυψε τρία μυστικά, από τα οποία τα δύο τα ανέφερε το 1940 και αφορούσαν εικόνες από την Κόλαση και την εξάπλωση του κομμουνισμού, ενώ το τρίτο η Lucia το κατέγραψε το 1944 όταν αρρώστησε και φοβήθηκε ότι θα πεθάνει, ζητώντας όμως να μην ανοιχτεί ο φάκελος που το περιείχε μέχρι το 1960.
Πράγματι, ο Πάπας Ιωάννης 23ος διάβασε το κείμενο το 1960, αλλά αποφάσισε να μην το δημοσιοποιήσει, οπότε σαν φυσικό επακόλουθο φούντωσαν οι θεωρίες συνωμοσίας ως προς το περιεχόμενό του.
Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές, προβλέπονταν το τέλος του κόσμου, το τέλος του Χριστιανισμού, σκάνδαλα της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και η δολοφονία του Πάπα.
Το τελευταίο έφτασε κοντά στην εκπλήρωσή του το 1981, με την απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου 2ου, από τον Τούρκο Agca (που το 1979 είχε δολοφονήσει τον αριστερό Τούρκο δημοσιογράφο Ipekci), από την οποία πάντως ο Πάπας επιβίωσε.
Τελικά το 2000 το κείμενο του τρίτου μυστικού δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο 2ο και αποτελείται από μία σελίδα με περιγραφές που μοιάζουν πολύ με της Αποκάλυψης του Ιωάννη, όπου προφητεύονται φυσικές καταστροφές, καταστροφές πόλεων και οι δολοφονίες του Πάπα, επισκόπων αλλά και απλού λαού και όπου το Κακό μεταμφιεσμένο σε Καλό έχει κυριεύσει τον κόσμο, ενώ Άγγελοι καλούν τους πιστούς σε μετάνοια.
Κατά το Βατικανό, το όραμα είναι ένας γενικός συμβολισμός των δυσκολιών που θα έχει να αντιμετωπίσει η Καθολική Εκκλησία, και παροτρύνει τους πιστούς της να αντιμετωπίσουν το μέλλον με προσευχή και εφαρμογή των αρχών του χριστιανισμού.
Η ερμηνεία αυτή όμως μάλλον απογοήτευσε αυτούς που πίστευαν ή και έλπιζαν σε κάτι πιο συγκεκριμένο και ενδεχομένως πιο σκανδαλοθηρικό, και πολλοί θεωρούν ότι δεν δόθηκε στη δημοσιότητα το πλήρες κείμενο παρά τις διαβεβαιώσεις του Βατικανού για το αντίθετο.
Το θέμα είναι ότι όταν οι προσδοκίες για κάποια συνταρακτική αποκάλυψη δεν επαληθεύονται, οι περισσότεροι άνθρωποι απογοητεύονται και ψάχνουν για συνωμοσίες και συγκάλυψη, αντί να δεχτούν ότι η απλούστερη και τεχνικά αληθοφανέστερη εξήγηση, είναι κατά πάσα πιθανότητα και η σωστότερη.
Με την ευκαιρία, παρόμοια φαινόμενα με της Φατίμα (και πρωταγωνιστές 6 παιδιά) καταγράφονται από το 1981 και στο χωριό Medjugorje, στην Ερζεγοβίνη.
53. ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
Κατά το Βατικανό, το όραμα είναι ένας γενικός συμβολισμός των δυσκολιών που θα έχει να αντιμετωπίσει η Καθολική Εκκλησία, και παροτρύνει τους πιστούς της να αντιμετωπίσουν το μέλλον με προσευχή και εφαρμογή των αρχών του χριστιανισμού.
Η ερμηνεία αυτή όμως μάλλον απογοήτευσε αυτούς που πίστευαν ή και έλπιζαν σε κάτι πιο συγκεκριμένο και ενδεχομένως πιο σκανδαλοθηρικό, και πολλοί θεωρούν ότι δεν δόθηκε στη δημοσιότητα το πλήρες κείμενο παρά τις διαβεβαιώσεις του Βατικανού για το αντίθετο.
Το θέμα είναι ότι όταν οι προσδοκίες για κάποια συνταρακτική αποκάλυψη δεν επαληθεύονται, οι περισσότεροι άνθρωποι απογοητεύονται και ψάχνουν για συνωμοσίες και συγκάλυψη, αντί να δεχτούν ότι η απλούστερη και τεχνικά αληθοφανέστερη εξήγηση, είναι κατά πάσα πιθανότητα και η σωστότερη.
Με την ευκαιρία, παρόμοια φαινόμενα με της Φατίμα (και πρωταγωνιστές 6 παιδιά) καταγράφονται από το 1981 και στο χωριό Medjugorje, στην Ερζεγοβίνη.
53. ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
Το πότε αλλά και το πώς θα έλθει το τέλος του κόσμου έχει απασχολήσει εκατομμύρια ανθρώπους ανά τους αιώνες, κυρίως μετά την εγκαθίδρυση του χριστιανισμού ο οποίος σαφώς προλέγει ότι θα υπάρξει μία τέτοια ημέρα, που τη συνδέει φυσικά με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και μάλιστα όχι στο πολύ απώτερο μέλλον.
Οπότε ο προσδιορισμός την «ημέρας της κρίσεως», που άλλοι την προσδοκούσαν και άλλοι τη φοβούνταν, είχε γίνει κάτι σαν εμμονή για πολλούς ανθρώπους, κυρίως θεολόγους, αστρολόγους και «προφήτες» μέχρι το πρώτο μισό του 20ου αιώνα που τα κριτήρια ήταν μάλλον θρησκευτικά, ενώ στη συνέχεια τα κριτήρια συνδέθηκαν περισσότερο με φυσικές καταστροφές και επιστημονικές εκτιμήσεις.
Στην εποχή μας λοιπόν τα κριτήρια μοιράζονται μεταξύ φυσικών καταστροφών και ανθρωπογενών παραγόντων, ενώ πλέον η Δευτέρα Παρουσία αντιμετωπίζεται περισσότερο σαν πνευματική δοκιμασία.
Μεταξύ των φυσικών καταστροφών κυρίαρχη θέση έχει η σύγκρουση με άλλο ουράνιο σώμα, συνήθως αστεροειδή (υπάρχει εξάλλου το προηγούμενο της εξάλειψης των δεινοσαύρων), αλλά και με τον πλανήτη Χ (παρότι ακόμα δεν τον έχουμε εντοπίσει), έκρηξη υπερηφαιστείου, γενικευμένες ισχυρές σεισμικές δονήσεις κλπ, που αποτελούν προσφιλή θέματα και για κινηματογραφικές ταινίες.
Σε σχέση με τους ανθρωπογενείς παράγοντες, υπήρξαν ήδη πολύ κρίσιμες στιγμές κατά τις οποίες η ανθρωπότητα πέρασε κοντά από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα (μπορείτε να διαβάσετε τις σημαντικότερες απ’ αυτές στο ίδιο blog με τίτλο: ΙΣΤΟΡΙΑ –Κοντά στον πυρηνικό όλεθρο), αλλά αυτή η απειλή πλέον έχει μειωθεί σημαντικά (τουλάχιστον με τους ίδιους πρωταγωνιστές), καθώς ακόμα και ενδεχόμενο τρομοκρατικό θερμό πυρηνικό κτύπημα δεν μπορεί να επιφέρει γενικευμένη καταστροφή. Βέβαια ένα γενικευμένος πόλεμος μεταξύ κρατών που ενδεχομένως καταλήξει σε πυρηνικό, πάντα είναι πιθανός.
Υπάρχουν όμως και όμως άλλοι παράγοντες με πιο μακροχρόνια δράση (αν παραβλέψουμε την άποψη μερικών ότι τα πειράματα στο CERN θα δημιουργήσουν μια μίνι μαύρη τρύπα που πολύ σύντομα θα μεγαλώσει αρκετά ώστε να καταπιεί τη Γη), όπως θανατηφόρες ασθένειες που θα ξεφύγουν από τον έλεγχο και θα γίνουν πανδημίες, ακραίες και ραγδαίες κλιματικές αλλαγές, και τέλος η προοπτική να κυριαρχήσουν τα ευφυή ρομπότ που (παρόλη την ευφυία τους, ή μάλλον για αυτό ακριβώς) θα στραφούν εναντίον του ανθρώπινου είδους.
Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τους εξωγήινους που πάντα καραδοκούν να εκμεταλλευτούν το ανθρώπινο είδος, και όταν ο ίδιος ο Stephen Hawking διατυπώνει επιφυλάξεις για το αν είναι καλή ιδέα να διαλαλούμε την παρουσία μας στα πέρατα του Σύμπαντος, τι μπορούμε να πούμε εμείς!
(Ο Hawking επίσης θεωρεί σημαντική την πιθανότητα να καταστραφεί η Γη από ανθρωπογενείς παράγοντες μέσα στα επόμενα 10.000 χρόνια, αλλά ελπίζει ότι μέχρι τότε το ανθρώπινο είδος θα έχει αποικίσει άλλους πλανήτες).
Έτσι λοιπόν αιτίες για το τέλος της ζωής στη Γη υπάρχουν αρκετές (ειδικά αν έχει και εδώ εφαρμογή ο νόμος του Μέρφυ), αλλά εξίσου ενδιαφέρον θέμα είναι και ο χρονικός προσδιορισμός του.
Έτσι λοιπόν αιτίες για το τέλος της ζωής στη Γη υπάρχουν αρκετές (ειδικά αν έχει και εδώ εφαρμογή ο νόμος του Μέρφυ), αλλά εξίσου ενδιαφέρον θέμα είναι και ο χρονικός προσδιορισμός του.
Και εδώ δεν λείπουν καθόλου οι απόψεις, μάλιστα αν θέλει κάποιος να τις βρει χρονολογικά ταξινομημένες μπορεί να κοιτάξει στο:
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_dates_predicted_for_apocalyptic_events
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_dates_predicted_for_apocalyptic_events
Θα διαπιστώσει ότι η καταστροφή του κόσμου προβλέπονταν να συμβεί κατά μέσο όρο ανά 50 χρόνια, ενώ φαβορί ημερομηνίες και γνωστά ονόματα, ήταν:
1/1/1000, από τον Πάπα Σιλβέστρο 2ο
1284, από τον Πάπα Ινοκέντιο 3ο
1600, από τον Λουθήρο
1999, από τον Νοστράδαμο
1/1/2000, από πολλούς
21/12/2012, από μελετητές του ημερολογίου των Μάγιας
23/8/2013, από τον Ρασπούτιν
2060, από τον Ισαάκ Νεύτωνα
Πάντως το ενδιαφέρον είναι ότι οι χρονολογίες- σταθμοί έρχονται και παρέρχονται αλλά συχνά οι «προφήτες» δεν πτοούνται από την αρχική αποτυχία τους, και βρίσκουν κάποια δικαιολογία (εκ των υστέρων φυσικά) για να επανέλθουν με μία νέα ημερομηνία.
Και αν η μέθοδος αυτή σας μοιάζει με τις προβλέψεις των οικονομολόγων, δεν έχετε άδικο!
Ένα πάντως είναι σίγουρο. Η Γη θα καταστραφεί σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, πέφτοντας θύμα της διαδικασίας μετατροπής του Ήλιου σε κόκκινο γίγαντα πριν την τελική μετατροπή του σε λευκό νάνο, και με την προϋπόθεση ότι η σύγκρουση του Γαλαξία μας με αυτόν της Ανδρομέδας που θα συμβεί ένα δισεκατομμύριο χρόνια νωρίτερα, θα έχει αφήσει αλώβητο το ηλιακό σύστημα.
Αλλά αν μέχρι τότε η ύπαρξη των ανθρώπων (όποια μορφή και αν έχουν) εξαρτάται ακόμα από την παραμονή τους στον πλανήτη Γη, θα είναι μάλλον άξιοι της τύχης τους!
Ένα παλιό και μάλλον ξεχασμένο τραγούδι του 1969 θέτει το θέμα στις σωστές του διαστάσεις. Πρόκειται για το «Ιn the year 2525» από τους Zager & Evans και μπορείτε να το ακούσετε σ’ ένα ενδιαφέρον video με αγγλικούς υπότιτλους στο: https://www.youtube.com/watch?v=N03Uoj6p9QA
Προσέξτε επίσης ότι οι υπότιτλοι (όχι το τραγούδι), τελειώνουν με μια νότα αισιοδοξίας.
57. ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ
67. ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ;
54. ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ. ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Η πιθανότητα να αποκαλυφθεί η αλήθεια πίσω από ένα μυστικό, μπορεί να εκφραστεί στατιστικά, σύμφωνα με δημοσίευση (2016) του συνεργάτη του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, φυσικού David R. Grimes (https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0147905). Στο παράδειγμα λαμβάνεται σαν υπόθεση ότι αρχικά 5000 άτομα γνώριζαν ένα μυστικό. Η μπλε γραμμή δείχνει την πιθανότητα να αποκαλυφθεί (πχ το 0.7 στον κάθετο άξονα σημαίνει 70% πιθανότητα), ενώ στον οριζόντιο άξονα τα έτη που θα έχουν μεσολαβήσει. Οι δύο άλλες στικτές καμπύλες χρησιμοποιούν και στατιστικές θανάτου των αρχικά εμπλεκομένων (η πιο αχνή θεωρεί σαν μέση ηλικία των αρχικά εμπλεκομένων τα 40 έτη, ενώ η πιο έντονη λαμβάνει υπόψη και θανάτους από "μη φυσικά αίτια"). O Grimes κατέληξε στη μαθηματική σχέση λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό μερικών θεωριών συνωμοσίας που πράγματι αργότερα επαληθεύτηκαν.
Επειδή το θέμα είναι τεράστιο, θα αναφερθούμε εδώ μόνο επιγραμματικά και χωρίς σχόλια σε συγκεκριμένες θεωρίες (κάποιες πάντως σχολιάζονται σ’ αυτό το blog, στο άρθρο για τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ).
Ας δούμε αρχικά γιατί οι θεωρίες συνωμοσίας είναι δημοφιλείς. Οι βασικοί λόγοι είναι:
Ας δούμε αρχικά γιατί οι θεωρίες συνωμοσίας είναι δημοφιλείς. Οι βασικοί λόγοι είναι:
-Τα μυστικά και τα μυστήρια γοήτευαν ανέκαθεν τους ανθρώπους (εξάλλου βρίσκονται στη βάση όλων των ανακαλύψεων).
-Κάποιες θεωρίες συνωμοσίες πράγματι αποδείχθηκαν αληθινές.
-Είναι γνωστή και τεκμηριωμένη η τάση του ανθρώπου για έλεγχο και ισχύ (κυρίως οικονομική), οπότε δεν ακούγεται περίεργο να γίνονται πολλά για την απόκτησή τους.
-Είναι γενικευμένη πεποίθηση ότι η εξουσία ακολουθεί την αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», οπότε τίποτα δεν φαίνεται απίθανο.
- Ειδικά η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου επιβεβαίωσε ότι οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών βάζουν σε απόλυτη προτεραιότητα το αποτέλεσμα, σε σχέση με την αλήθεια.
- Ειδικά η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου επιβεβαίωσε ότι οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών βάζουν σε απόλυτη προτεραιότητα το αποτέλεσμα, σε σχέση με την αλήθεια.
Τα τελευταία χρόνια οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν γνωρίσει ιδιαίτερη άνθηση, επειδή:
-Οι άνθρωποι επικοινωνούν πολύ περισσότερο και ευκολότερα σήμερα, ειδικά με το internet.
-Τα «περίεργα» γεγονότα συσσωρεύονται καθώς τα χρόνια περνούν και περισσότερα προστίθενται παρά απομυθοποιούνται (οι οποίες απομυθοποιήσεις έχουν να κάνουν κυρίως με τις πιο επιστημονικές περιπτώσεις).
-Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι επαγγελματική απασχόληση για αρκετούς (πχ στην Ελλάδα κυκλοφορούν 6 περιοδικά για τέτοια ή σχετικά θέματα), ή (οι πιο εξεζητημένες) χρησιμοποιούνται για να φέρουν likes σε ιστότοπους.
Εξάλλου τα πιο πετυχημένα μυθιστορήματα είναι αυτά που συνδυάζουν θεωρίες συνωμοσίας, πραγματική ιστορία και ενδιαφέρουσα πλοκή, όπως πχ ο «Κώδικας Ντα Βίντσι».
-Οι άνθρωποι διαπιστώνουν ότι η πορεία της ανθρωπότητας δεν συμβαδίζει με τις αρχές που εξαγγέλονται από τους ισχυρούς της Γης.
Κάποιες από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας είναι οι παρακάτω:
-Η προσεδάφιση του Απόλλων 11 στη Σελήνη, ήταν σκηνοθετημένη στη Γη.
-Η αλλαγή του κλίματος δεν οφείλεται στην ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά σε φυσικές διεργασίες.
-Τα παιδικά εμβόλια κάνουν κακό (μεταξύ άλλων, προκαλούν αυτισμό).
-Υπάρχει θεραπεία του καρκίνου, αλλά την κρύβουν τα φαρμακευτικά συμφέροντα.
-Η δολοφονία του Κένεντι ήταν ευρύτερη συνωμοσία, και μάλιστα της Μαφίας.
-Το ατύχημα της πριγκίπισσας Νταϊάνα ήταν στην πραγματικότητα δολοφονία.
-Η επίθεση στους δίδυμους πύργους ήταν από πριν γνωστή στην κυβέρνηση, αλλά δεν αποτράπηκε.
-Η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ ήταν από πριν γνωστή στους Αμερικανούς, αλλά δεν αποτράπηκε.
-Η συντριβή στο Roswell αφορούσε ιπτάμενο δίσκο.
-Στην Area 51 έχουν δείγματα ιπτάμενων δίσκων και εξωγήινων.
-Οι εξωγήινοι επισκέπτονται την Γη.
-Οι μυστικές εταιρείες κυβερνούν τον κόσμο.
-Οι ερπετοειδείς κυβερνούν τον κόσμο.
-Ο Ιησούς και η Μαγδαληνή ήταν ζευγάρι.
-Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί δεν συνέβη.
-Το Aids και το ναρκωτικό crack ήταν δημιουργήματα της CIA.
-Κάποια από τα ίχνη συμπύκνωσης των αεροπλάνων είναι ψεκασμοί χημικών, που αποσκοπούν στον έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Και ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις οι θεωρίες αυτές δίνουν απλά τροφή για συζητήσεις περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου γίνονται επικίνδυνες, ιδιαίτερα όταν αφορούν σε ιατρικά θέματα και προτρέπουν για παράδειγμα τους γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους, ή τους ασθενείς με καρκίνο να καταφεύγουν σε εναλλακτικές θεραπείες.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν ο Grimes τον μαθηματικό του τύπο (βλέπε λεζάντα εικόνας) και εκτιμώντας τον αριθμό των αρχικών συμμετεχόντων, υπολόγισε ότι ενδεχόμενη συνωμοσία για την προσελήνωση θα είχε αποκαλυφθεί σε 3 χρόνια και 8 μήνες, για την αλλαγή του κλίματος σε 3 χρόνια και 9 μήνες, για τα εμβόλια σε 3 χρόνια και 2 μήνες και για τη θεραπεία του καρκίνου σε 3 χρόνια και 3 μήνες, όλες οι αποκαλύψεις πολύ νωρίτερα από την παρούσα εποχή.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν ο Grimes τον μαθηματικό του τύπο (βλέπε λεζάντα εικόνας) και εκτιμώντας τον αριθμό των αρχικών συμμετεχόντων, υπολόγισε ότι ενδεχόμενη συνωμοσία για την προσελήνωση θα είχε αποκαλυφθεί σε 3 χρόνια και 8 μήνες, για την αλλαγή του κλίματος σε 3 χρόνια και 9 μήνες, για τα εμβόλια σε 3 χρόνια και 2 μήνες και για τη θεραπεία του καρκίνου σε 3 χρόνια και 3 μήνες, όλες οι αποκαλύψεις πολύ νωρίτερα από την παρούσα εποχή.
Φυσικά ένας τύπος είναι τόσο καλός όσο οι παράμετροι με τις οποίες τροφοδοτείται και οι οποίες αναπόφευκτα είναι αποτέλεσμα εκτιμήσεων, αλλά αυτό είναι ότι καλύτερο (και επιστημονικότερο) μπορεί να γίνει με τα σημερινά δεδομένα.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν πολύ πιο απαισιόδοξος για το πόσο εύκολα μπορεί να κρατηθεί ένα μυστικό, καθώς έγραψε: «Τρεις μπορούν να κρατήσουν ένα μυστικό, όταν οι δύο είναι νεκροί».
Ο τρόπος πάντως που πρέπει να χειριζόμαστε τις θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι να τις απορρίπτουμε εξ αρχής (εξάλλου κάποιες επαληθεύτηκαν, όχι όμως απ’ αυτές που καταγράφονται εδώ), αλλά να χρησιμοποιούμε την επιστήμη και την κοινή λογική για την αξιολόγησή τους.
Ο Γουλιέλμος του Όκαμ, μοναχός του 14ου αιώνα είχε προτείνει μια μέθοδο η οποία ισχύει και σήμερα, δηλαδή:
Ο Γουλιέλμος του Όκαμ, μοναχός του 14ου αιώνα είχε προτείνει μια μέθοδο η οποία ισχύει και σήμερα, δηλαδή:
«Όταν δύο θεωρίες παρέχουν εξίσου ακριβείς προβλέψεις, πάντα επιλέγουμε την απλούστερη».
Μία άλλη αντιμετώπιση, που αφορά ειδικότερα τα θαύματα, προέρχεται από τον Σκωτσέζο φιλόσοφο του 18ου αιώνα Ντέιβιντ Χιούμ που σε απλοποιημένη διασκευή είναι:
«Θα πρέπει να σκεφτόμαστε τι είναι πιο πιθανό. Ένα θαύμα, ή μία λάθος μαρτυρία».
Καλό είναι να έχουμε επίσης υπόψη και αυτό που έγραψε ο γνωστός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Άρθουρ Κλαρκ, διατυπώνοντας τον τρίτο νόμο του:
«Οι αρκετά προχωρημένες τεχνολογίες δεν ξεχωρίζουν από τη μαγεία».
Και μπορεί εμείς οι Έλληνες να είμαστε ιδιαίτερα φιλύποπτοι (σαν συνέπεια της ταραγμένης ιστορίας μας) για το τι συμβαίνει στον κόσμο και για τα κίνητρα των ισχυρών της Γης, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σ’ αυτόν τον τόπο έχει τις ρίζες της και η κριτική σκέψη.
ΥΓ1. Πολλοί ενστερνίζονται θεωρίες συνωμοσίας επειδή η αίσθηση να ανήκουν σε μία ξεχωριστή ομάδα είναι πιο σημαντική από την ίδια την αλήθεια. Επίσης, καθώς η αντίκρουση των επιχειρημάτων των "συνωμοσιολόγων" συχνά καταλήγει σε λογομαχία, πολύ καλύτερη είναι η προσέγγιση μέσα από διευκρινιστικές ερωτήσεις όπου ο "συνωμοσιολόγος" ανοίγεται πολύ πιο εύκολα, ειδικά εφόσον δεν υπάρχει ακροατήριο.
ΥΓ2. Δύο ενδιαφέροντα βίντεο, ιδωμένα όμως από τη σκοπιά των συνωμοσιολόγων, είναι τα παρακάτω:
Κατά τη γνώμη του γράφοντα πάντως, το πρόβλημα αυτών των "παρεξηγημένων εφευρέσεων" (συχνά και των χαμένων εφευρετών) είναι ότι δεν κατάφεραν να αποδείξουν την αξία τους και κυρίως το οικονομικό τους όφελος σε ενδελεχείς ελέγχους ειδικών, παρότι η αρχή λειτουργίας τους εύκολα θα μπορούσε να ελεγχθεί ή και να αντιγραφεί από ένα οργανωμένο πανεπιστημιακό ερευνητικό κέντρο. Και ποιό ερευνητικό κέντρο δεν θα ήθελε να συνδέσει το όνομά του με κάποια σημαντική ανακάλυψη, αποκτώντας και τα δικαιώματα για τη χρήση της, όπως έχει συμβεί και εξακολουθεί να συμβαίνει συστηματικά;
Και επειδή "το χρήμα πολλοί εμίσησαν αλλά την δόξαν ουδείς", δύσκολα ένας εφευρέτης δεν θα παρέδιδε τελικά στη διεθνή κοινότητα μια σημαντική εφεύρεση, εφόσον δεν θα είχε καταφέρει να την εκμεταλλευτεί οικονομικά ο ίδιος. Εξάλλου θα ήταν και η καλύτερη ασφάλεια για τον ίδιον, εάν θεωρούσε ότι διέτρεχε κίνδυνο.
Απλά, έχουν παρέλθει (εδώ και δεκαετίες) οι εποχές όπου ένας μεμονωμένος "εφευρέτης" (συνήθως μη ειδικός) θα μπορούσε να πετύχει εκεί όπου μία οργανωμένη, φιλόδοξη και οικονομικά ισχυρή πανεπιστημιακή ή επιχειρηματική ομάδα με πληθώρα τεχνικών μέσων στη διάθεσή της, θα είχε αποτύχει.
Από την άλλη πλευρά, το πεδίο είναι ανοικτό σε ιδιώτες για μικροεφευρέσεις που διευκολύνουν τη ζωή, αλλά μάλλον όχι πια για ρηξικέλευθες ιδέες.
55. Η ΠΕΤΡΑ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ ΤΩΝ ΒΙΚΙΓΚ
Σήμερα είναι γενικά παραδεκτό ότι οι Βίκιγκ είχαν φτάσει στην Αμερική γύρω στο 1000 μΧ, δηλαδή 500 χρόνια πριν τον Κολόμβο (και υπάρχουν και παλαιότεροι υποψήφιοι).
Το μυστήριο όμως είναι πώς τα κατάφεραν να φτάσουν μέχρι εκεί, χωρίς να έχουν καν πυξίδα και μέσα από έναν ωκεανό που πολύ συχνά έκρυβε τον ήλιο επί πολλές ημέρες εξαιτίας της ομίχλης ή άλλων καιρικών φαινομένων.
Όμως από το 1967 ο Δανός αρχαιολόγος Thorkild Ramskou θεωρεί ότι το μυστήριο αυτό έχει βρει την απάντησή του, μία απάντηση που υπήρχε μπροστά στα μάτια των ερευνητών από τον 13ο αιώνα (που χρονολογούνται τα έπη του Νορβηγού βασιλιά Όλαφ), αλλά θεωρείτο ένας ακόμα θρύλος της ευφάνταστης σκανδιναβικής μυθολογίας.
Η «πυξίδα» των Βίκιγκ δεν ήταν παρά ένας ημιδιάφανος κρύσταλλος από ασβεστίτη, που έχει την ιδιότητα να πολώνει και να χωρίζει το φως που πέφτει επάνω του από ορισμένη διεύθυνση, έτσι ώστε ανάλογα με την γωνία να εμφανίζονται δύο είδωλα, ή δύο σκιές ενός σημαδιού επάνω στον κρύσταλλο στην απέναντι πλευρά του, ίδιας ή διαφορετικής φωτεινότητας.
Πολύ βολικά για τους Βίκιγκ, τέτοιοι κρύσταλλοι υπήρχαν στη Σκανδιναβία και στην Ισλανδία.
Πώς χρησιμοποιείται ο κρύσταλλος του ασβεστίτη για να προσδιοριστεί η κατεύθυνση του ήλιου, όταν δεν είναι ορατός εξαιτίας πυκνής ομίχλης, συννεφιάς, ακόμα και όταν βρίσκεται λίγο κάτω από τον ορίζοντα. Ένα σημάδι ή μία σκοτεινή περιοχή επάνω σε ορισμένη περιοχή του κρύσταλλου, διαθλάται και εμφανίζεται σε δύο περιοχές στην απέναντι πλευρά του. Όταν η φωτεινότητα των δύο αυτών περιοχών γίνει ίδια (κάτι που συμβαίνει σε πολύ συγκεκριμένη γωνία), τότε η θέση του ήλιου μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια από ένα σημάδι (πχ βέλος) που έχει χαραχθεί επάνω στον κρύσταλλο, κατά τον αρχικό έλεγχο του κρυστάλλου παρουσία ήλιου.
Στη συνέχεια, με ένα απλό όργανο (κάτω) προσδιορίζονται τα σημεία του ορίζοντα, με την προϋπόθεση ότι η ώρα της μέτρησης είναι κατά προσέγγιση γνωστή. Για μεγαλύτερη ευκολία στον προσδιορισμό των σημείων του ορίζοντα, η μέτρηση γίνονταν συνήθως κοντά στην ώρα της ανατολής ή της δύσης του ήλιου.
Στα ταφικά μνημεία των Βίκιγκ δεν έχουν βρεθεί τέτοιοι κρύσταλλοι, πράγμα όμως καθόλου περίεργο καθώς οι Βίκιγκ χρησιμοποιούσαν συστηματικά την αποτέφρωση.
Σε ένα ναυάγιο όμως του 16ου αιώνα ενός αγγλικού πλοίου στη δυτική πλευρά της Μάγχης, βρέθηκε ένας τέτοιος κρύσταλλος κοντά στα όργανα ναυσιπλοΐας, και εικάζεται ότι παρότι ήδη υπήρχαν πυξίδες στη Δύση (από τον 13ο αιώνα), οι ναυτικοί χρησιμοποιούσαν τον κρύσταλλο όταν έπλεαν κοντά στις πολικές περιοχές, καθώς εκεί οι πυξίδες παρουσιάζουν σημαντικό σφάλμα.
Έτσι λοιπόν το εξερευνητικό και περιπετειώδες πνεύμα των Βίκιγκ είχε έναν σημαντικό σύμμαχο, στη μορφή ενός πολωτικού κρυστάλλου.
56. TO ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ROSSLYN
56. TO ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ROSSLYN
Πλευρική όψη του παρεκκλησιού του Rosslyn.
Το παρεκκλήσι του Rosslyn βρίσκεται κοντά στο χωρίο Roslin (διαφορετική γραφή), 15 χιλιόμετρα νότια από το Εδιμβούργο στη Σκωτία.
Το Rosslyn έχει γίνει διάσημο από το μυθιστόρημα του Dan Brown «Ο κώδικας Ντα Βίντσι» και ακόμα περισσότερο μετά την κινηματογραφική μεταφορά του, με αποτέλεσμα να το επισκέπτονται ετήσια περισσότερα από 140.000 άτομα.
Το παρεκκλήσι του Αγίου Ματθαίου, όπως είναι το επίσημο όνομά του, κτίστηκε τον 15ο αιώνα από τον William Sinclair (της φατρίας των Saint Clair), κόμη του Caithness, ενώ σήμερα ανήκει στον κόμη του Rosslyn της οικογένειας Saint Clair-Erskine.
To παρεκκλήσι έχει πολλές και ενδιαφέρουσες γλυπτές παραστάσεις που έχουν γίνει αντικείμενο θεωριών συνωμοσίας και μη, και που το συνδέουν ανάλογα με τον συγγραφέα, με τους Μασόνους, τους Ναΐτες ιππότες, με μεγάλο κρυμμένο θησαυρό, το Άγιο Δισκοπότηρο, τμήμα του Σταυρού του Ιησού, την πρώιμη ανακάλυψη της Αμερικής, αλλά και με ...χρονική πύλη και εξωγήινους.
Κάποιοι επίσης ισχυρίζονται ότι σε ορισμένα σημεία μέσα στο παρεκκλήσι αισθάνονται μια κυματιστή κίνηση να ανεβαίνει από το πάτωμα!
Τι απ' αυτά ισχύει? Η σύνδεση με τους Ναΐτες είναι πολύ πιθανή (αρκετοί ιππότες των Sinclair βρίσκονται θαμμένοι στην κρύπτη, και πολλοί Ναΐτες κατέφυγαν στη Σκωτία μετά τον διωγμό τους), αλλά αν υπάρχουν κρυμμένα πολύτιμα αντικείμενα, ή αν στην ευφάνταστη διακόσμηση κρύβεται κάτι παραπάνω από καλλιτεχνική αξία, είναι πολύ αμφίβολο. Το περιβάλλον πάντως είναι υποβλητικό και η σκωτσέζικη φαντασία αποδεδειγμένα πλούσια.
Η κολώνα του μαθητευόμενου (ή του μάστορα), που με αρκετή φαντασία κάποιοι θεωρούν ότι υπονοεί την έλικα του DNA. Ο θρύλος αναφέρει ότι ο αρχιμάστορας πήγε στην Ρώμη αναζητώντας έμπνευση για το σχέδιό της, και ο μαθητευόμενος βρήκε την ευκαιρία να σκαλίσει την δική του εκδοχή. Η ομορφιά του σχεδίου προκάλεσε τον φθόνο του αρχιμάστορα που δολοφόνησε τον μαθητευόμενο, αλλά η μορφή του πρώτου σκαλίστηκε σε τέτοια θέση, ώστε να αντικρίζει αιώνια το έργο του μαθητή του! Kάποιοι όμως θεωρούν ότι η έλικα στην κολώνα είναι μασονικό σύμβολο και υπήρχε αρχικά στους δύο στύλους του Ναού του Σολομώντα.
Ένας ιππότης που μεταφέρει δεύτερο άτομο συμβόλιζε τους Ναΐτες, που ο αρχικός σκοπός τους (πριν εξελιχθούν σε στρατιωτική οργάνωση και τελικά σε τραπεζίτες) ήταν η παροχή βοήθειας προς τους προσκυνητές στους Αγίους Τόπους. Η περίθαλψη γίνονταν στα βυζαντινής προέλευσης «οσπίτια» (σπίτια) που έδωσαν το όνομα στα hospitals. Μία άλλη άποψη είναι ότι παριστάνει τη μεταφορά της κατόπιν βασίλισσας Μαργαρίτας από τον William Saint Clair, από την Ουγγαρία στη Σκωτία το 1070.
Το κάστρο του Rosslyn που βρίσκεται κοντά στο ομώνυμο παρεκκλήσι, όπως κάθε Σκωτσέζικο κάστρο που σέβεται τον εαυτό του, συνδέεται με πολλές θεάσεις φαντασμάτων που περιλαμβάνουν έναν σκύλο, έναν μαύρο ιππότη και μία κυρία.
Βέβαια, πέρα από τη φήμη του ίδιου του παρεκκλησιού του Rosslyn, σε όλο το τρίγωνο που περιλαμβάνει το Falkirk (βόρεια), τη Γλασκώβη (δυτικά) και το Εδιμβούργο (ανατολικά), έχουν αναφερθεί πολλές θεάσεις UFO και παράξενα φώτα.
Άλλωστε όχι μόνο το Rosslyn μοιάζει ηχητικά με το Roswell των ΗΠΑ, αλλά μερικά χιλιόμετρα ανατολικά του υπάρχει επίσης περιοχή Roswell!
Φυσικά δεν πρέπει να είναι σύμπτωση ότι το πλήθος των θεάσεων UFO ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετία του ‘90 μετά την πρώτη τέτοια αναφορά που έγινε, κάτι χαρακτηριστικό στις περισσότερες περιπτώσεις θεάσεων UFO σ΄ όλο τον κόσμο.
Έτσι κάπως ξεκίνησε εξάλλου και ο θρύλος με τη Nessie στη λίμνη Loch Ness, 150 χιλιόμετρα βορειότερα.
Έτσι κάπως ξεκίνησε εξάλλου και ο θρύλος με τη Nessie στη λίμνη Loch Ness, 150 χιλιόμετρα βορειότερα.
ΥΓ. Στο βιβλίο του 2016 "The Secret History of the Knights Templar" υποστηρίζεται ότι η αρχική ομάδα των εννέα Ναϊτών ιπποτών της Α' Σταυροφορίας ήταν απόγονοι μιας "ελίτ" Εβραίων γνωστή σαν "Rex Deus", και ο πραγματικός σκοπός τους ήταν να ανακτήσουν θησαυρούς που θάφτηκαν από τους προγόνους τους πριν την καταστροφή του 2ου ναού του Σολομώντα (γνωστού και ως ναού του Ηρώδη), το 70 μ.Χ.
Μετά την επιστροφή των Ναϊτών, οι θησαυροί που ανακτήθηκαν κατέληξαν σε κρύπτη κάτω από το παρεκκλήσι του Rosslyn κοντά στο Εδιμβούργο, όπου παραμένουν κρυμμένοι μέχρι σήμερα.
Υποστηρίζεται επίσης, ότι η διάταξη των χώρων στο παρεκκλήσι του Rosslyn έχει σαν πρότυπο τον ναό του Ηρώδη.
Βλ. και θέμα Νο 76 για τους Ναΐτες, στην ίδια σειρά άρθρων.
Μετά την επιστροφή των Ναϊτών, οι θησαυροί που ανακτήθηκαν κατέληξαν σε κρύπτη κάτω από το παρεκκλήσι του Rosslyn κοντά στο Εδιμβούργο, όπου παραμένουν κρυμμένοι μέχρι σήμερα.
Υποστηρίζεται επίσης, ότι η διάταξη των χώρων στο παρεκκλήσι του Rosslyn έχει σαν πρότυπο τον ναό του Ηρώδη.
Βλ. και θέμα Νο 76 για τους Ναΐτες, στην ίδια σειρά άρθρων.
57. ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ
Οι Δροσουλίτες είναι ένας θρύλος για σκιές πολεμιστών που εμφανίζονται στον αέρα πάνω από το Φραγκοκάστελο, ένα απλό αλλά καλά διατηρημένο μεσαιωνικό κάστρο στα νότια παράλια της Κρήτης, δέκα περίπου χιλιόμετρα ανατολικά της Χώρας των Σφακιών.
Η ιστορία ξεκινά με τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη, ο οποίος περιλαμβάνεται και στο άρθρο για τους «παρεξηγημένους» της Ελληνικής Ιστορίας, σ΄ αυτό το blog.
Εν συντομία, ο Νταλιάνης στις αρχές του 1828 κατέβηκε στην Κρήτη για να ηγηθεί της εκεί επανάστασης.
Η ομάδα του Νταλιάνη αποτελούμενη από 600 πολεμιστές, μετά από κάποιες αψιμαχίες με τους Τούρκους κλείστηκε στο Φραγκοκάστελο, όπου τον Μάιο της ίδιας χρονιάς πολιορκήθηκε από τον Αλβανό Μουσταφά πασά επικεφαλής 8000 Τούρκων.
Η κύρια μάχη έγινε την πρώτη ημέρα της πολιορκίας, κατά την οποία ο Νταλιάνης και ο υπαρχηγός του μετά από άγριο και αμφίρροπο αγώνα έπεσαν νεκροί μετά από έξοδο που επιχείρησαν, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες κατόπιν από μερικών ημερών πολιορκία ήλθαν σε συμφωνία με τους Τούρκους και αποχώρησαν.
Το αποτέλεσμα της πολιορκίας ήταν 350 Έλληνες και 800 περίπου Τούρκοι νεκροί, αλλά και ένας θρύλος που έκτοτε συνδέεται με το κάστρο αυτό.
Αρκετά χρόνια μετά, στην επέτειο της μάχης, βοσκοί είδαν (και περιοδικά εξακολουθούν να βλέπουν) στον αέρα στην περιοχή του κάστρου, σκιές πεζών και έφιππων πολεμιστών με ρούχα και όπλα μιας παλιότερης εποχής.
Τα «φαντάσματα» αυτά τα έχουν δει και Τούρκοι στην περιοχή αλλά και Γερμανοί στρατιώτες κατά τη διάρκεια της κατοχής της Κρήτης.
Το γεγονός ότι οι θεάσεις αυτές γίνονται τέλη Μαΐου – αρχές Ιουνίου, κοντά δηλαδή στην επέτειο της μάχης, εντείνει την πίστη ότι πρόκειται για τις σκιές των συμπολεμιστών του Νταλιάνη.
Η συνηθισμένη θεωρία για να εξηγηθεί το φαινόμενο αυτό (πέρα προφανώς από την ύπαρξη πράγματι φαντασμάτων!), είναι ότι πρόκειται για αντικατοπτρισμό από τις βόρειες ακτές της Αφρικής, κάτι όμως πρακτικά αδύνατον δεδομένης της απόστασης (ο αντικατοπτρισμός δεν φέρνει κοντύτερα τα αντικείμενα).
Μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση είναι ότι πρόκειται για σκιές που δημιουργεί ο πρωινός ήλιος λίγο πριν ανατείλει επάνω από τις αιχμηρές βουνοκορφές και τα φαράγγια που βρίσκονται πίσω (ανατολικότερα) από το χωριό Σκαλωτή της περιοχής, και που προβάλλονται πάνω στην πρωινή αχλύ που είναι συχνή εκείνη την εποχή και εκείνες τις ώρες στην περιοχή του κάστρου.
Και είναι βέβαια σύμπτωση ότι η ήλιος την εποχή της επετείου της μάχης προβάλλει πίσω από τη συγκεκριμένη κορυφογραμμή (που βρίσκεται σε διόπτευση περίπου 60ο από το κάστρο) καθώς πλησιάζει στο θερινό ηλιοστάσιό του, ενώ η κίνηση του ήλιου κάνει προφανώς και τις σκιές να μετακινούνται.
Αυτό εξηγεί και το περιορισμένο χρονικό διάστημα, γύρω στα 10 λεπτά, που δημιουργείται το φαινόμενο.
Ένα παρόμοιο ή ενδεχομένως ίδιο φαινόμενο είναι γνωστό σαν Brocken Spectre, από το όνομα της κορυφής ενός γερμανικού βουνού στο οποίο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 1780, και παρουσιάζεται σε ομιχλώδη καιρό (χωρίς όμως ομίχλη στην περιοχή του παρατηρητή) και με συγκεκριμένη γωνία του παρατηρητή ως προς τον ήλιο (γενικά ο ήλιος χαμηλά και πίσω από τον παρατηρητή).
Αυτό το φαινόμενο, ίσως βρίσκεται και πίσω από την αίσθηση ότι μία "παρουσία" ακολουθεί μία μικρή ομάδα (συνήθως δύο ανθρώπων), που αντιμετωπίζουν ακραίες συνθήκες επιβίωσης στη φύση (third man factor).
Το φαινόμενο Brocken Spectre που δημιουργείται από δύο άτομα που βρίσκονται στη θέση του φωτογράφου (επάνω εικόνα). Στην επόμενη εικόνα (κάτω), γίνεται καλύτερα κατανοητή η δημιουργία του φαινομένου, καθώς φαίνεται ταυτόχρονα ένα μέρος της σκιάς του παρατηρητή επάνω στο βουνό, αλλά και η προβολή της υπόλοιπης επάνω στην ομίχλη στο βάθος του ορίζοντα. Είναι επίσης χαρακτηριστική η άλως που περιβάλλει τις εικόνες και οφείλεται στη διάθλαση του φωτός (όπως στο ουράνιο τόξο), που προσθέτει όμως μυστήριο στο φαινόμενο. Στην τελευταία εικόνα φαίνεται ένας «δροσουλίτης», όχι του Φραγκοκάστελου, αλλά που προβάλλεται και αυτός επάνω στην πρωινή δροσιά. Οι φωτογραφίες είναι από το internet και κατά σειρά των: Damien Boilley, Heini Samuelsen και Matt Mapleston
Πάντως ακόμα και στην Κρήτη, παρόμοια φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί και σε άλλες περιοχές, όπως στη Μεσαρά Ηρακλείου.
Τώρα, πώς γίνεται και πολλοί ισχυρίζονται ότι οι σκιές μοιάζουν με πολεμιστές του ’21 και όχι με κάτι άλλο, αυτό είναι και μάλλον θέμα υποβολής εξαιτίας των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην περιοχή.
58. Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
59. Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΙΡΙ ΡΕΊΣ
58. Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Τα τρία πιο γνωστά ισοσκελή τρίγωνα της «ιερής γεωμετρίας» της Ελλάδας.
Η ιερή γεωμετρία της αρχαίας Ελλάδας αναφέρεται στις σχέσεις των αποστάσεων μεταξύ αρχαίων ναών και πόλεων, που συχνά διαπιστώνεται ότι σχηματίζουν ισοσκελή τρίγωνα.
Φυσικά είναι γνωστή η αγάπη των αρχαίων Ελλήνων για τη γεωμετρία και ο θαυμασμός τους για τις μαθηματικές σχέσεις που κρύβονται στα συμμετρικά ή κανονικά σχήματα, κλπ.
Είναι επίσης επιβεβαιωμένη η χρήση των σχέσων αυτών, όπως πχ του λόγου που είναι γνωστός σαν «χρυσή τομή» στην κατασκευή του Παρθενώνα και άλλων μνημείων.
Δεν υπάρχουν όμως αποδείξεις ότι οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν συνειδητά γεωμετρικές σχέσεις σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, όπως το να επιλέξουν τις θέσεις των μνημείων έτσι ώστε να σχηματίζουν τεράστια ισοσκελή τρίγωνα, παρά μόνο κάποιες αόριστες αναφορές από τον Αριστοτέλη, τον Ίππαρχο και τον Στράβωνα.
Και κυρίως, μας διαφεύγει ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίον θα έκαναν κάτι τέτοιο.
Ο πρώτος που αναφέρθηκε στην γεωμετρική σχέση αρχαίων ναών ήταν ο Γάλλος ερευνητής J. Richer το 1967, και την ιδέα αυτή τη συνέχισαν και την επέκτειναν τη δεκαετία του ’70 ο Θεοφάνης Μανιάς και ο Α. Αλεξίου.
Πολύ γνωστά σήμερα είναι τα παρακάτω σημεία που σχηματίζουν ισοσκελή τρίγωνα (η κορυφή του κάθε τριγώνου βρίσκεται στη μεσαία τοποθεσία):
Πολύ γνωστά σήμερα είναι τα παρακάτω σημεία που σχηματίζουν ισοσκελή τρίγωνα (η κορυφή του κάθε τριγώνου βρίσκεται στη μεσαία τοποθεσία):
- Ναός Αφαίας στην Αίγινα – ναός Ποσειδώνα στο Σούνιο – ναός Ηφαίστου στην Αθήνα.
- Ναός Αφαίας στην Αίγινα – Δελφοί – Ακρόπολη.
- Ολυμπία – Δελφοί – Ακρόπολη.
Μια άλλη άποψη είναι ότι δεν ήταν η ισότητα των αποστάσεων το κριτήριο για τους προγόνους μας, αλλά η αίσθηση της «δύναμης» των τόπων όπως στα (υποτιθέμενα) κομβικά σημεία ley, που καθόλου παράδοξα κατέληξαν να τοποθετήσουν τους ναούς σε συμμετρικές γεωγραφικές θέσεις.
Όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τα παρακάτω:
1. Οι περιοχές αυτές ανήκαν συχνά σε αντίπαλες πόλεις, ή σε ζώνες αντικρουόμενων συμφερόντων.
2. Οι ναοί είναι χτισμένοι σε σημεία που εμφανώς εξυπηρετούν άλλες προτεραιότητες, όπως πχ το φυσικό χάσμα με τα παραισθησιογόνα αέρια στους Δελφούς, η φυσική οχυρή θέση της Ακρόπολης, η περίβλεπτη θέση του Σουνίου για τους ναυτικούς, το φυσικό πλάτωμα σε αρκετό υψόμετρο της Αφαίας, η κοιλάδα κοντά σε ποταμό στην Ολυμπία κλπ.
3. Είναι τόσοι πολλοί οι ναοί και οι οικισμοί στην Αρχαία Ελλάδα, που δεν είναι δύσκολο να σχηματιστούν ισοσκελή τρίγωνα, δηλαδή να βρεθούν δύο ναοί ή δύο σημαντικές περιοχές σε ίσες αποστάσεις από ένα τρίτο σημείο ενδιαφέροντος. Από την άλλη πλευρά, ελάχιστες περιοχές σχηματίζουν ισόπλευρο τρίγωνο, που θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να θεωρηθεί σύμπτωση.
4. Δεν γνωρίζουμε πώς οι αρχαίοι θα μπορούσαν να έχουν μετρήσει με ακρίβεια τόσο μεγάλες αποστάσεις* και μάλιστα την εποχή που ιδρύθηκαν οι ναοί αυτοί, και ειδικότερα γιατί δεν υπάρχουν οι πληροφορίες αυτές όταν σε άλλες περιπτώσεις, όπως πχ στη σήραγγα του Ευπαλίνου στη Σάμο και στη μέτρηση του μεσημβρινού της Γης από τον Ερατοσθένη, υπάρχουν λεπτομερείς πληροφορίες.
5. Υπάρχει τουλάχιστον μία περίπτωση, ο πολύ σημαντικός ναός του Επικούριου Απόλλωνα στην Αρκαδία, που δεν φαίνεται να υπακούει στον κανόνα του ισοσκελούς τριγώνου με κάποια άλλη ιερή περιοχή.
Θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε, ότι πολύ κοντύτερα στην εποχή μας και με πολύ πιο εξελιγμένα συστήματα μέτρησης, στο Λονδίνο (μετά την πυρκαγιά του 1666) και στην Ουάσιγκτον (από την αρχική της οικοδόμηση το 1790) δημιουργήθηκαν δρόμοι και περιοχές που σχηματίζουν μασονικά σύμβολα, αλλά αυτά περιορίστηκαν σε ακτίνα μερικών τετραγώνων γύρω από το κέντρο τους.
Επιστρέφοντας στους ναούς της Ελλάδας, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπήρξαν και γεωμετρικά κριτήρια για την επιλογή των μεταξύ τους αποστάσεων εφόσον δεν θα υπήρχαν άλλοι ανταγωνιστικοί παράγοντες, με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εξηγηθεί ικανοποιητικά ο τρόπος που έγιναν οι μετρήσεις αυτές.
* Θεωρητικά οι μετρήσεις θα μπορούσαν να έχουν γίνει με τριγωνισμό από σημεία με οπτική επαφή, σε συνδυασμό με κάποιες μετρήσεις μήκους στο έδαφος, αλλά εφόσον οι αποστάσεις είναι αρκετά μεγάλες και το έδαφος ανώμαλο, η ακρίβεια των μετρήσεων δεν θα μπορούσε να είναι ικανοποιητική χωρίς εξελιγμένα οπτικά όργανα. Μόνο από την εποχή του Ήρωνα και μετά μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι τέτοιες μετρήσεις θα ήταν εφικτές.
59. Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΙΡΙ ΡΕΊΣ
Ο χάρης του Πίρι Ρέις, με τις ακτές γύρω από τον Ατλαντικό ωκεανό. Δεξιά επάνω φαίνονται η Πορτογαλία - Ισπανία και η δυτική Αφρική. Αριστερά η νότια Αμερική. Είναι η ξηρά στα νότια η Ανταρκτική?
Ο χάρτης του Πίρι Πέις είναι ένας χάρτης από τις αρχές του 16ου αιώνα των περιοχών γύρω από τον Ατλαντικό ωκεανό, με το πιο ενδιαφέρον στοιχείο να αποτελεί το γεγονός ότι απεικονίζει μια περιοχή που βρίσκεται στη θέση της βόρειας ακτής της Ανταρκτικής, και μάλιστα όπως θα φαίνονταν αν είχαν αφαιρεθεί οι πάγοι που την σκέπαζαν (και τη σκεπάζουν).
Ο χάρτης του Πίρι Πέις είναι ένας χάρτης από τις αρχές του 16ου αιώνα των περιοχών γύρω από τον Ατλαντικό ωκεανό, με το πιο ενδιαφέρον στοιχείο να αποτελεί το γεγονός ότι απεικονίζει μια περιοχή που βρίσκεται στη θέση της βόρειας ακτής της Ανταρκτικής, και μάλιστα όπως θα φαίνονταν αν είχαν αφαιρεθεί οι πάγοι που την σκέπαζαν (και τη σκεπάζουν).
Τον χάρτη αυτόν, σύμφωνα με αυτά που έχει σημειώσει επάνω του ο ίδιος ο Τούρκος ναύαρχος με του οποίου το όνομα έγινε γνωστός ο χάρτης, τον σχεδίασε ο ίδιος κάνοντας σύνθεση παλαιότερων χαρτών μεταξύ των οποίων και κάποιοι από την εποχή του Μ. Αλέξανδρου αλλά και έναν του ίδιου του Κολόμβου.
O συγκεκριμένος χάρτης έχει γίνει διάσημος, επειδή πέρα από την εντυπωσιακή ακρίβεια με την οποία είναι σχεδιασμένη η ανατολική ακτή της νοτίου Αμερικής μέχρι τουλάχιστον το νότιο άκρο της Βραζιλίας, κάποιοι θεωρούν ότι δείχνει με αρκετή ακρίβεια και τις βόρειες ακτές της Ανταρκτικής, οι οποίες όμως βρίσκονται κάτω από παχύ στρώμα πάγου τα τελευταία 35 εκατομμύρια χρόνια!
Η πιο ρεαλιστική εξήγηση για την «Ανταρκτική» είναι ότι πρόκειται για τη νότια Αμερική παραμορφωμένη κατά το γεωγραφικό της μήκος (επάνω). Εξάλλου, μια σύγκριση με τον χάρτη της Ανταρκτικής (κάτω) δεν εμφανίζει καμία ομοιότητα μεταξύ των δύο ακτογραμμών, και το σπουδαιότερο, δεν φαίνεται πουθενά το πέρασμα του Ντρέικ (μεταξύ νοτίου Αμερικής και Ανταρκτικής), πλάτους 800 χιλιομέτρων! Στον χάρτη του Πίρι Ρέις, μοιάζει σαν η κλίση της ακτογραμμής να αντιστρέφεται από νοτιοδυτική σε νοτιοανατολική (λάθος προσανατολισμού στη σύνθεση των χαρτών?) νότια από την περιοχή που φαίνεται να περιλαμβάνει τις εκβολές του Ρίο ντε λα Πλάτα, δηλαδή προς τα εκεί που δείχνει να κατευθύνεται το μεγάλο ιστιοφόρο στον χάρτη.
Ως προς το πρώτο μέρος, δηλαδή τις ακτές της Βραζιλίας, ήδη στις αρχές του 16ου αιώνα υπήρχαν χάρτες της περιοχής αυτής και μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι οι ναυτικοί από πολύ νωρίτερα μπορούσαν να προσδιορίζουν με αρκετή ακρίβεια το γεωγραφικό μήκος, από τις φάσεις της σελήνης σε σχέση με τα αστέρια.
Από τον 18ο αιώνα και μετά πάντως, ο προσδιορισμός του γεωγραφικού μήκους γίνονταν με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια με τη χρήση χρονομέτρων (βλ και σχετικό άρθρο στο ίδιο blog).
Όσο για την υποτιθέμενη «Ανταρκτική» πρόκειται πράγματι για την 6η ήπειρο, ή είναι η νότιος Αμερική, καμπυλωμένη προς τη λάθος πλευρά ώστε να πάρει τη θέση της Ανταρκτικής?
Ένα τέτοιο λάθος δεν φαίνεται απίθανο, δεδομένης της συρραφής που έκανε και του πλήθους των χαρτών που χρησιμοποίησε ο Πίρι Ρέις, και του γεγονότος ότι ο ίδιος πιθανότατα δεν συνάντησε κανέναν με προσωπική εμπειρία απ' αυτές τις περιοχές.
Θα αρκούσε για παράδειγμα ένα λάθος 90 μοιρών στην κατεύθυνση του βορά, στον χάρτη που χρησιμοποιήθηκε για το τμήμα της νοτίου Αμερικής από το Μπουένος Άιρες και κάτω.
Η ισχυρότερη ένδειξη πάντως ότι δεν πρόκειται για την Ανταρκτική είναι ότι το πέρασμα του Ντρέικ, πλάτους 800 χιλιομέτρων μεταξύ νοτίου Αμερικής και Ανταρκτικής δεν φαίνεται πουθενά, ενώ κάποιοι αναφέρουν ότι ο Πίρι Ρέις έχει γράψει για την περιοχή αυτή ότι: «η χώρα είναι ερημική, κάνει πολύ ζέστη, έχει μεγάλα φίδια και τερατόμορφα βόδια με άσπρο μαλλί».
Ταιριάζει κάτι καλύτερα με το κεντρικό και νότιο τμήμα της νοτίου Αμερικής?
Κατά τον γράφοντα λοιπόν, ο χάρτης του Πίρι Ρέις δεν έχει κάποιο μυστήριο για την εποχή που σχεδιάστηκε και δείχνει απλά τη νότιο Αμερική παραμορφωμένη ώστε να καταλαμβάνει τη θέση της Ανταρκτικής, αλλά ο Τούρκος ναύαρχος καθώς δεν ήταν εξερευνητής ο ίδιος αλλά γεωγράφος, δεν κατάλαβε το λάθος.
2.2 «...είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή...»
2.9 «...και ιδού ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον»
Πολλοί θεολόγοι και αστρονόμοι προσπάθησαν να δώσουν ερμηνεία του φαινομένου, από τον Ωριγένη, τον Κέπλερ, μέχρι πρόσφατα τον αστροφυσικό Δ. Σιμόπουλο πρώην διευθυντή του Ευγενιδείου πλανηταρίου.
Η κατάληξη είναι ότι δεν μπορεί να βγει επιστημονικό συμπέρασμα, ούτε κομήτης, ούτε έκρηξη υπερκαινοφανούς μοιάζει να ταιριάζει στη χρονολογία και το είδος της θέασης, και μένουν οι πολλαπλοί σύνοδοι των πλανητών σαν πιθανότερη εξήγηση.
(Μία σύνοδος πλανητών είναι ένα οπτικό φαινόμενο που συμβαίνει όταν δύο ή περισσότεροι πλανήτες του ηλιακού συστήματος φαίνεται να βρίσκονται κοντά μεταξύ τους, καθώς κινούμενοι επάνω στην εκλειπτική προβάλλονται στην ίδια περιοχή του ουρανού. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο που επαναλαμβάνεται περιοδικά και οφείλεται στη διαφορετική ταχύτητα των πλανητών – όσο πιο εξωτερικός ένας πλανήτης, τόσο πιο αργά κινείται – ενώ είναι και θεαματικό όταν στη σύνοδο συμμετέχουν τουλάχιστον δύο από τους λαμπρότερους πλανήτες και η σελήνη.)
Πάντως οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο «αστέρας» δεν πρέπει ήταν κάποιο εντυπωσιακό φαινόμενο, αφού μόνον οι Μάγοι τον είχαν προσέξει και ενδεχομένως δεν ήταν καν αστέρας με την αυστηρή αστρονομική έννοια αλλά πλανήτης, καθώς οι πλανήτες, οι ζωδιακοί αστερισμοί και η σελήνη είναι συνήθως η πηγή των προβλέψεων των αστρολόγων (που προφανώς ήταν και οι Μάγοι).
Αυτή την έννοια έχει και η φράση «είδομεν αυτού τον αστέρα» που συνδέεται με την πίστη των αστρολόγων ότι η γέννηση κάθε ανθρώπου, πολύ περισσότερο των σημαντικών προσωπικοτήτων, σηματοδοτείται από συγκεκριμένες θέσεις γνωστών κατά τα άλλα ουράνιων σωμάτων.
Τώρα, γιατί οι Μάγοι χρειάστηκε να ρωτήσουν τον Ηρώδη αφού ο «αστέρας» τους καθοδηγούσε και μάλιστα στάθηκε ακριβώς επάνω από την οικία (όχι το σπήλαιο) του «παιδίου» (ξεχωρίζοντάς την ανάμεσα στα σπίτια ενός χωριού), αυτό μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί σε «ποιητική άδεια».
60. ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Στον πίνακα του Τζιόττο «η προσκύνηση των Μάγων» το αστέρι παρουσιάζεται σαν κομήτης, γιατί προφανώς αυτό θα ήταν ένα εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό φαινόμενο.
Το άστρο των Χριστουγέννων είναι μία πολύ γνωστή θρησκευτική ιστορία που συνδέεται με τη γέννηση του Χριστού και την καθοδήγηση των Μάγων προς το θείο βρέφος.
Το άστρο των Χριστουγέννων είναι μία πολύ γνωστή θρησκευτική ιστορία που συνδέεται με τη γέννηση του Χριστού και την καθοδήγηση των Μάγων προς το θείο βρέφος.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ιστορία αυτή αναφέρεται, και μάλιστα πολύ σύντομα, μόνο από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, στα εδάφια 2.2 και 2.9.
2.2 «...είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή...»
2.9 «...και ιδού ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον»
Πολλοί θεολόγοι και αστρονόμοι προσπάθησαν να δώσουν ερμηνεία του φαινομένου, από τον Ωριγένη, τον Κέπλερ, μέχρι πρόσφατα τον αστροφυσικό Δ. Σιμόπουλο πρώην διευθυντή του Ευγενιδείου πλανηταρίου.
Η κατάληξη είναι ότι δεν μπορεί να βγει επιστημονικό συμπέρασμα, ούτε κομήτης, ούτε έκρηξη υπερκαινοφανούς μοιάζει να ταιριάζει στη χρονολογία και το είδος της θέασης, και μένουν οι πολλαπλοί σύνοδοι των πλανητών σαν πιθανότερη εξήγηση.
(Μία σύνοδος πλανητών είναι ένα οπτικό φαινόμενο που συμβαίνει όταν δύο ή περισσότεροι πλανήτες του ηλιακού συστήματος φαίνεται να βρίσκονται κοντά μεταξύ τους, καθώς κινούμενοι επάνω στην εκλειπτική προβάλλονται στην ίδια περιοχή του ουρανού. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο που επαναλαμβάνεται περιοδικά και οφείλεται στη διαφορετική ταχύτητα των πλανητών – όσο πιο εξωτερικός ένας πλανήτης, τόσο πιο αργά κινείται – ενώ είναι και θεαματικό όταν στη σύνοδο συμμετέχουν τουλάχιστον δύο από τους λαμπρότερους πλανήτες και η σελήνη.)
Πάντως οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο «αστέρας» δεν πρέπει ήταν κάποιο εντυπωσιακό φαινόμενο, αφού μόνον οι Μάγοι τον είχαν προσέξει και ενδεχομένως δεν ήταν καν αστέρας με την αυστηρή αστρονομική έννοια αλλά πλανήτης, καθώς οι πλανήτες, οι ζωδιακοί αστερισμοί και η σελήνη είναι συνήθως η πηγή των προβλέψεων των αστρολόγων (που προφανώς ήταν και οι Μάγοι).
Αυτή την έννοια έχει και η φράση «είδομεν αυτού τον αστέρα» που συνδέεται με την πίστη των αστρολόγων ότι η γέννηση κάθε ανθρώπου, πολύ περισσότερο των σημαντικών προσωπικοτήτων, σηματοδοτείται από συγκεκριμένες θέσεις γνωστών κατά τα άλλα ουράνιων σωμάτων.
Τώρα, γιατί οι Μάγοι χρειάστηκε να ρωτήσουν τον Ηρώδη αφού ο «αστέρας» τους καθοδηγούσε και μάλιστα στάθηκε ακριβώς επάνω από την οικία (όχι το σπήλαιο) του «παιδίου» (ξεχωρίζοντάς την ανάμεσα στα σπίτια ενός χωριού), αυτό μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί σε «ποιητική άδεια».
61. ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ ΤΟ «ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΕΝΙΟ» ΔΩΜΑΤΙΟ;
Η μόνη έγχρωμη φωτογραφία που υπάρχει από το αρχικό κεχριμπαρένιο δωμάτιο (1917).
Το κεχριμπαρένιο δωμάτιο, που συχνά αναφέρεται και σαν το 8ο θαύμα του κόσμου, κατασκευάστηκε στην Πρωσία (σημερινή Γερμανία) στις αρχές του 18ου αιώνα, για να το χαρίσει ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Α, στο τότε σύμμαχό του Μεγάλο Πέτρο αυτοκράτορα της Ρωσίας.
Πρόκειται για έναν εσωτερικό χώρο γραφείου περίπου 10 Χ 10 μέτρα καλυμμένο από σκαλιστές επιφάνειες κεχριμπαριού και επιχρυσωμένου ξύλου, που μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν τμήμα του παλατιού της Μεγάλης Αικατερίνης στα προάστια της Αγίας Πετρούπολης.
Οι κυρίες της ρωσικής αυλής μάλιστα του είχαν ιδιαίτερη αδυναμία, επειδή πίστευαν ότι συγκέντρωνε μεγάλη ψυχική ενέργεια και μπορούσε να δίνει μεγάλη δύναμη στα μέντιουμ και στις μεταφυσικές αναζητήσεις της ρωσικής αριστοκρατίας!
Το 1941 με τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, το Λένινγκραντ (όπως ονομαζόταν τότε η Αγία Πετρούπολη) περικυκλώθηκε, και όλοι οι οικισμοί έξω από τα όρια της πόλης λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.
Τα κεχριμπαρένια πανέλα του δωματίου κρίθηκαν πολύ εύθραυστα από τους Σοβιετικούς για να αποξηλωθούν και να φυγαδευτούν, οπότε επιλέχθηκε να καμουφλαριστούν, χωρίς όμως να αποτρέψουν τον εντοπισμό του.
Οι Γερμανοί, μέσα σε 36 ώρες και με το σκεπτικό ότι ανακτούν γερμανική τέχνη, μετέφεραν όλα τα πανέλα του κεχριμπαρένιου δωματίου στο κάστρο του Κένισμπεργκ (σημερινό ρωσικό Καλινινγκράντ), όπου και εκτέθηκαν σε δημόσια θέα.
Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν το Κένισμπεργκ το 1945, με το κάστρο σχεδόν άθικτο, τα πανέλα δεν βρέθηκαν.
Λίγο μετά όμως το κάστρο και μεγάλο μέρος της πόλης κάηκε μάλλον από τους σοβιετικούς, χωρίς να συνειδητοποιήσουν ότι στα υπόγειά του είχαν κατά πάσα πιθανότητα μεταφερθεί από τους Γερμανούς τα πανέλα από το κλεμμένο αριστούργημα της πατρίδας τους!
Καθώς όμως η παραμονή των πανέλων στο κάστρο δεν μπόρεσε να επιβεβαιωθεί από Γερμανούς αιχμαλώτους και οι σοβιετικοί ισχυρίζονταν ότι το κάστρο είχε ερευνηθεί χωρίς να βρεθούν τα πανέλα, πολλοί ήλπιζαν ότι είχαν μεταφερθεί σε ορυχεία στην Πολωνία ή τη Γερμανία, όπως εξάλλου είχε συμβεί και με άλλους θησαυρούς των Ναζί.
Στις αναζητήσεις συμμετείχε τόσο η σοβιετική KGB όσο και η ανατολικογερμανική Στάζι, αν και μάλλον σε ανταγωνισμό μεταξύ τους που καθυστέρησε σημαντικά τις έρευνες.
Κάποια στιγμή οι μυστικές υπηρεσίες αποφάσισαν να ζητήσουν και τη βοήθεια του κοινού, αλλά αυτό προκάλεσε πολλές ψεύτικες ή παραπλανητικές πληροφορίες.
Οι αναζητήσεις πάντως συνεχίστηκαν και ακόμα συνεχίζονται από ιδιωτικές ομάδες, αλλά το 1979 λήφθηκε η απόφαση από τη σοβιετική (τότε) κυβέρνηση να κατασκευαστεί ένα νέο κεχριμπαρένιο δωμάτιο και μάλιστα στην αρχική του θέση.
Η κατασκευή του κράτησε από το 1981 ως το 1997 με τη συμμετοχή 40 από τους πλέον εξειδικευμένους τεχνίτες του κόσμου στο κεχριμπάρι, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες αρχείων και τεχνικές εκτίμησης αποχρώσεων, για πιστότερο αποτέλεσμα.
Μια γενναιόδωρη προσφορά από μία Γερμανική εταιρεία ενέργειας βοήθησε σημαντικά, και τελικά το δωμάτιο άνοιξε τις πόρτες του το 2003 στο παλάτι της Αγίας Αικατερίνης, με την αφορμή των 300 χρόνων της Αγίας Πετρούπολης.
62. ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ
62. ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ
Το εξώφυλλο της ρωσικής έκδοσης του 1905 του Σεργκέι Νίλους, που περιλάμβανε και ένα κεφάλαιο με το κείμενο των «πρωτοκόλλων».
Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, μία από τις μακροβιότερες θεωρίες συνωμοσίας, υποτίθεται ότι αναφέρεται στα πρακτικά των κρυφών συναντήσεων των ιθυνόντων των εβραϊκών κοινοτήτων, που γίνονταν περιοδικά με σκοπό να εδραιώσουν την παγκόσμια κυριαρχία του εβραϊκού έθνους.
Σημείωση: Τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" δεν πρέπει να συγχέονται με το "Κοινό της Σιών", καθώς το δεύτερο αποτελεί πλαστό έγγραφο του Γάλλου P. Plantard στη δεκαετία του 1950, με το οποίο ήθελε να συνδέσει τον εαυτό του με τους υποτιθέμενους απογόνους του Χριστού και τη γαλλική μοναρχία, μια υπόθεση που αξιοποιεί έντεχνα ο Don Brown στο μυθιστόρημά του "Κώδικας Ντα Βίντσι".
Σημείωση: Τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" δεν πρέπει να συγχέονται με το "Κοινό της Σιών", καθώς το δεύτερο αποτελεί πλαστό έγγραφο του Γάλλου P. Plantard στη δεκαετία του 1950, με το οποίο ήθελε να συνδέσει τον εαυτό του με τους υποτιθέμενους απογόνους του Χριστού και τη γαλλική μοναρχία, μια υπόθεση που αξιοποιεί έντεχνα ο Don Brown στο μυθιστόρημά του "Κώδικας Ντα Βίντσι".
Η ιστορία ουσιαστικά ξεκίνησε το 1905 στη Ρωσία με την επανέκδοση ενός βιβλίου για τον Αντίχριστο (Το Μεγάλο Μέσα στο Μικρό) του συγγραφέα θρησκευτικών και μυστικιστικών θεμάτων Σεργκέι Νίλους, ο οποίος περιέλαβε τα πρωτόκολλα σ’ ένα κεφάλαιο της νέας έκδοσης του βιβλίου του, με σκοπό να ενισχύσει τα αντισημιτικά επιχειρήματά του.
O ίδιος ο συγγραφέας πάντως, αναφέρεται στο επίμαχο ντοκουμέντο που χρησιμοποίησε μάλλον γενικά και αόριστα:
«... έφτασε στα χέρια μου πριν από τέσσερα χρόνια μαζί με την απόλυτη διαβεβαίωση ότι είναι πιστή μετάφραση κειμένων που έκλεψε μια γυναίκα... Η κλοπή έγινε στο τέλος μιας μυστικής συνεδρίας μυημένων στη Γαλλία, χώρα της μασονικής και εβραϊκής συνωμοσίας».
Το βιβλίο χρησιμοποιήθηκε από την τσαρική Ρωσία (αν δεν ήταν δικό της δημιούργημα), καθώς προσέφερε μια διέξοδο της αγανάκτησης του λαού για την κακή κατάσταση της χώρας την εποχή εκείνη, και βολικούς «αποδιοπομπαίους τράγους».
Οι πηγές των πρωτοκόλλων ανιχνεύονται σε κείμενα του τέλους του 19ου αιώνα, όπως μια πολιτική σάτιρα του Μaurice Joly για τον Ναπολέοντα Γ’, ένα κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Biarritz» του Πρώσου Η. Goedsche, καθώς και άλλα αντισημιτικά κείμενα.
Στο «Biarritz» μάλιστα γίνεται για πρώτη φορά αναφορά για τη συνάντηση των σιωνιστών στο εβραϊκό κοιμητήριο της Πράγας, η οποία είναι και το κεντρικό θέμα στη μυθιστορία του Ουμπέρτ Έκο «Το κοιμητήριο της Πράγας», που κυκλοφόρησε το 2010.
Κατά τον Ρωσικό εμφύλιο του 1918-1921 οι Λευκοί έκαναν εκτεταμένη χρήση του βιβλίου στην προπαγάνδα τους, υποστηρίζοντας ότι η αριστερή επανάσταση δεν ήταν παρά μια εβραϊκή συνωμοσία, που είχε σαν στόχο να αλώσει μέσα από τον μπολσεβικισμό τη χριστιανική Αγία Ρωσία.
Ένας από τους ισχυρούς υποστηρικτές της άποψης της σιωνιστικής συνωμοσίας ήταν και ο γνωστός Αμερικανός βιομήχανος Χένρυ Φόρντ που χρηματοδότησε την εκτύπωση 500.000 αντιτύπων του βιβλίου το 1920 στις ΗΠΑ.
Η μεγάλη εκμετάλλευση όμως και μάλιστα με τραγικές συνέπειες έγινε από το καθεστώς των Ναζί, από το 1933 και μετά που ήλθε στην εξουσία, παρότι ήδη από το 1921 οι Times του Λονδίνου είχαν αποκαλύψει ότι επρόκειτο για πλαστογράφημα.
Οι ενέργειες των Ναζί θυμίζουν τη συκοφάντηση, καταδίωξη και εξόντωση των Ναϊτών από τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Δ', ενδεχομένως για τον ίδιο βασικό λόγο που ήταν η οικειοποίηση της περιουσίας τους.
Φαίνεται πάντως ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να προτιμούν ένα πολύπλοκο παραμύθι από από μια απλή αλήθεια, και μάλιστα όσο πιο εξωφρενική μοιάζει μια θεωρία συνωμοσία τόσο πιο πιστευτή γίνεται!
Σήμερα, αν και είναι γενικά παραδεκτό ότι πρόκειται για πλαστό κείμενο, δεν παύει να χρησιμοποιείται από οποιουσδήποτε, οπουδήποτε και οποτεδήποτε έχουν όφελος να επικαλούνται το φάσμα μιας παγκόσμιας σιωνιστικής συνωμοσίας, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα κακώς κείμενα στη χώρα τους, ή τις πολιτικές τους ανεπάρκειες.
63. ΤΑ MORGELLONS. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΦΑΝΤΑΣΙΑ;
63. ΤΑ MORGELLONS. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΦΑΝΤΑΣΙΑ;
Τα morgellons είναι ίνες που εμφανίζονται στο δέρμα ανθρώπων συνήθως μέσα από δερματικές πληγές, ενώ οι πάσχοντες νοιώθουν ότι μικροσκοπικά ζωύφια περπατούν πάνω στο δέρμα τους, ή κάτω απ' αυτό.
Τα συμπτώματα αυτά συνοδεύονται επίσης, κατά τους ίδιους, από αίσθημα έντονης κόπωσης, δυσκολία συγκέντρωσης, ή κενά μνήμης.
Tα Morgellons χρησιμοποιήθηκαν σαν όρος το 2001, από την βιολόγο Mary Leitao για να περιγράψει το δερματικό πρόβλημα του δίχρονου γιού της, το οποίο όμως δεν επιβεβαιώθηκε από τους σχεδόν δέκα γιατρούς που εξέτασαν το παιδί, και σύστησαν μάλλον ψυχιατρική υποστήριξη της μητέρας του!
Η ίδια «βάφτισε» το όνομα της ασθένειας που θεωρούσε ότι είχε ο γιός της, από μία ιατρική έκθεση του 17ου αιώνα που περιέγραφε κάποια παρόμοια συμπτώματα σαν morgellons.
To 2002 η Leitao ίδρυσε ανεπίσημα, και δύο χρόνια μετά επίσημα, το Μη Kερδοσκοπικό Ίδρυμα MRF (Morgellons Research Foundation), το οποίο ισχυρίζεται ότι το έχουν συμβουλευτεί χιλιάδες οικογένειες από δεκάδες χώρες.
Το θέμα πάντως είναι ότι παρά τις έρευνες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα από κυβερνητικούς οργανισμούς και ειδικές επιτροπές έρευνας στις ΗΠΑ, κανένα από τα χαρακτηριστικά συμπτώματα των Morgellons δεν μπόρεσε να επιβεβαιωθεί.
Επίσης, οι ίνες που οι ασθενείς ισχυρίζονται ότι έχουν βγάλει από το σώμα τους και έχουν δώσει για ανάλυση, έχουν βρεθεί να είναι γνωστής οργανικής προέλευσης, κυρίως από βαμβάκι ή παρόμοια υλικά που χρησιμοποιούνται στα ρούχα.
Φυσικά για τους ίδιους τους ασθενείς τα συμπτώματα είναι πραγματικά, ιδιαίτερα ενοχλητικά και επηρεάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής τους.
Όμως πολλές φορές τις πληγές στο δέρμα τους τις προκαλούν οι ίδιοι με ξύσιμο, ή προσπαθώντας να απαλλαγούν από τα «ζωύφια» που θεωρούν ότι κρύβονται μέσα τους.
Δεν είναι περίεργο ότι τα κρούσματα Morgellons αυξήθηκαν δραματικά από τότε που η ιστορία της Leitao πήρε δημοσιότητα, και κυρίως μέσα από το internet με ιστορίες από «αυτοδιαγνωσμένους» ασθενείς.
Η επίσημη ιατρική κοινότητα πάντως θεωρεί τα Morgellons σαν μία ψυχική διαταραχή και συγκεκριμένα σαν «παραληματική παρασίτωση», η οποία όπως υποδηλώνει το όνομά της, αφορά ψευδαισθήσεις για επιδρομή παρασίτων μέσα στο ανθρώπινο σώμα.
Αν λάβουμε υπόψη το πόσο η εικόνα μιας ίνας που φυτρώνει από μια πληγή στο ανθρώπινο σώμα μοιάζει με την εικόνα των alliens που καταλαμβάνουν ανθρώπινα σώματα στις ταινίας «επιστημονικής» φαντασίας, την άποψη των συνωμοσιολόγων ότι πρόκειται για μία νέα και τεχνητή ασθένεια από βιολογικά πειράματα, και ότι οι διαγνώσεις και θεραπείες είναι εμφανώς «ερασιτεχνικές», δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο που ο κοινωνιολόγος R. Bartholomew χαρακτήρισε τα Morgellons σαν μία «κοινωνικώς μεταδιδόμενη ασθένεια μέσω του internet».
64. ΔΙΕΦΥΓΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗ Ν. ΑΜΕΡΙΚΗ;
64. ΔΙΕΦΥΓΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗ Ν. ΑΜΕΡΙΚΗ;
Η άποψη των μυστικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ για το πώς θα μπορούσε να έχει μεταμφιεστεί ο Χίτλερ, για να διαφύγει από το Βερολίνο.
Το 2013, η έκδοση του βιβλίου «Gray Wolf: The Escape Of Adolf Hitler» δύο βρετανών συγγραφέων και η ομώνυμη ταινία που ακολούθησε ένα χρόνο μετά, αναθέρμαναν τη θεωρία συνωμοσίας που θέλει τον Αδόλφο Χίτλερ με την λίγων ωρών σύζυγό του Εύα Μπράουν, μερικούς άμεσους συνεργάτες και πολλά χρήματα και λάφυρα, να έχει δραπετεύσει από το ερειπωμένο και φλεγόμενο Βερολίνο, αντί να αυτοκτονήσει στο υπόγειο καταφύγιο της καγκελαρίας, στις 30 Απριλίου 1945.
Η θεωρία αυτή, που έρχεται σε αντίθεση με την επίσημη ιστορική άποψη της αυτοκτονίας δεν είναι καινούργια, μάλιστα ξεκίνησε στις αρχές Ιουνίου 1945 από τον σοβιετικό αρχιστράτηγο Ζούκωφ, προφανώς κατ’ εντολή του ίδιου του Στάλιν.
Οι σοβιετικοί ήταν οι πρώτοι που έφτασαν στην γερμανική καγκελαρία, επισκέφθηκαν τον χώρο όπου έγινε η αποτέφρωση των πτωμάτων του Χίτλερ και της Μπράουν και πήραν καταθέσεις από τους Γερμανούς στρατιωτικούς και το προσωπικό που ήταν παρόντες.
Οι σοβιετικοί, για λόγους που δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε, μια και ο Ψυχρός Πόλεμος άρχιζε ενώ τα ερείπια του Βερολίνου κάπνιζαν ακόμα, ήθελαν να δημιουργήσουν αμφιβολία για το θέμα αυτό, και στο ίδιο πνεύμα ο Στάλιν αρνήθηκε να επιβεβαιώσει τον θάνατο του Χίτλερ στον πρόεδρο των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν, στη συνάντηση που είχαν στο Potsdam το καλοκαίρι του 1945.
Οι Βρετανοί όμως, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους έκαναν τη δική τους έρευνα και κατέληξαν σαφώς στην εκδοχή της αυτοκτονίας, κάτι που επιβεβαιώθηκε και από μεταγενέστερες έρευνες των συμμαχικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα να αποτελέσει την επίσημη ιστορική θέση.
Πολλοί υποστηρικτές της θεωρία της «διαφυγής» παρουσιάζουν μεταπολεμικά έγγραφα του FBI που αναφέρουν μαρτυρίες για τη διαδρομή που υποτίθεται ότι ακολούθησε ο Χίτλερ προς τη Ν. Αμερική, καθώς και ανθρώπων που ισχυρίζονταν ότι τον συνάντησαν, τα έγγραφα αυτά όμως καταλήγουν πάντα με το σχόλιο ότι οι ισχυρισμοί αυτοί δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν.
Το 2009, αρκετά χρόνια μετά την κατάργηση του σοβιετικού καθεστώτος, εξετάστηκε τμήμα ενός κρανίου με τρύπα από σφαίρα που υπήρχε στα σοβιετικά αρχεία και θεωρείτο (όχι όμως επίσημα) ότι ανήκε στον Χίτλερ, για να αποδειχτεί τελικά ότι ανήκε σε γυναίκα.
Αντίθετα, τμήμα οστού γνάθου και δύο οδοντικές γέφυρες που υπήρχαν στην κατοχή των σοβιετικών, είχαν από το 1945 αναγνωριστεί με βεβαιότητα από τον οδοντίατρο του Χίτλερ Hugo Blaschke και δύο συνεργάτες του, ότι ανήκαν η μία στον Χίτλερ και η άλλη στην Μπράουν.
Για να επανέλθουμε στο θέμα του βιβλίου και το σενάριο που παρουσιάζουν οι συγγραφείς, ο Χίτλερ και η Μπράουν ταξιδεύοντας αρχικά με αεροπλάνο και στη συνέχεια με υποβρύχιο κατέφυγαν στην Αργεντινή του Περόν, όπου τους καλοδέχτηκαν και στη συνέχεια έζησαν σε διάφορους φιλοναζιστικούς οικισμούς αποκτώντας μάλιστα και μία κόρη, ενώ ο Χίτλερ πέθανε τελικά από αναπνευστικά προβλήματα το 1962.
Βέβαια, ακαδημαϊκοί ιστορικοί όπως ο Guy Walters χλευάζουν μια τέτοια εκδοχή, και είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Hugh Trevor – Roper, του βρετανού πράκτορα που ερεύνησε τον θάνατο του Χίτλερ τον Νοέμβριο του 1945:
«Η επιθυμία για τη δημιουργία μύθων και παραμυθιών, είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για την αλήθεια».
65. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ;
Η υποτιθέμενη φωτογραφία του Χριστού μέσα από τη «χρονομηχανή» αριστερά, σε σχέση με εικόνα του Χριστού από ζωγραφικό πίνακα που προϋπήρχε. Η φωτογραφία της «χρονομηχανής» ήταν μάλλον από αντίστοιχη ξυλόγλυπτη εικόνα.
Και όμως, ο Βενεδικτιανός ιερέας Pellegrino Ernetti ισχυρίζονταν πως ναί, και μάλιστα από τον ίδιο, τη δεκαετία του 1950!
Ο Ernetti γεννήθηκε το 1925 κοντά στη Ρώμη, αλλά ουσιαστικά έζησε όλη τη ζωή του στη Βενετία, καθώς ήταν ιερέας στο αβαείο του San Giorgio Maggiore.
O ίδιος, πέρα από ιερέας ήταν και σημαντικός μουσικολόγος της αρχαϊκής μουσικής, γνωστός εξορκιστής (έγραψε και σχετικό βιβλίο), αλλά και φυσικός, έχοντας κάνει σπουδές στον σχετικό νέο τότε κλάδο της κβαντικής φυσικής.
Μέχρι εδώ τίποτα το περίεργο, και μάλιστα ο Ernetti θεωρούνταν γενικά ένα σοβαρό, αξιοσέβαστο και αξιόπιστο άτομο.
Όμως τη δεκαετία του ’50 ο Ernetti ισχυρίστηκε ότι κατασκεύασε μια χρονομηχανή, ή chronovisor όπως την ονόμασε, με τη συνεργασία του διάσημου φυσικού E. Fermi και του επίσης διάσημου W. Von Braun, χρησιμοποιώντας το εργαστήριο του Καθολικού πανεπιστημίου του Μιλάνου.
Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό το πέτυχε συνδυάζοντας αρχαίες γνώσεις επάνω στα ακασικά αρχεία (μια μεταφυσική άποψη ότι οι εικόνες και οι ήχοι των γεγονότων διατηρούνται επ’ άπειρον και είναι είναι προσβάσιμες από τους μυημένους), και τις γνώσεις και ανακαλύψεις της σύγχρονής του φυσικής.
Το χρονοσκόπιο αυτό λοιπόν υποτίθεται ότι του επέτρεπε να να δει σε οθόνη (και προφανώς και να ακούσει) γεγονότα του παρελθόντος, και σαν «απόδειξη» πρόβαλε ένα απόσπασμα από το χαμένο θεατρικό έργο του Λατίνου ποιητή Q. Ennius «Θυέστης», και μια φωτογραφία από το ίδιο το πρόσωπο του Χριστού πάνω στο σταυρό!
Φυσικά δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι το 1994 και λίγο πριν τον θάνατό του ο Ernetti εξομολογήθηκε σε συγγενή του ότι όλα αυτά που ισχυρίζονταν ήταν μια απάτη, χωρίς όμως να αποκαλύψει το σκοπό της, πίστευε όμως παρόλα αυτά ότι το χρονοσκόπιο θα μπορούσε να κατασκευαστεί!
Το 1997, ο Γερμανός συγγραφέας P. Krassa δημοσίευσε ένα βιβλίο επάνω στη ζωή και στους ισχυρισμούς του Ernetti, που το 2000 κυκλοφόρησε και σε αγγλική μετάφραση με τον τίτλο «Father Ernetti’s Chronovisor …»
Αν μετά απ’ όλ’ αυτά αναρωτιέστε ακόμα που βρίσκεται αυτή η περίφημη χρονομηχανή, η απάντηση είναι αφοπλιστικά απλή: Διαλύθηκε, για να μην πέσει σε λάθος χέρια.
66. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΣΤΗ ΒΟΣΝΙΑ; ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΫΓΕΤΟ;
Οι ορεινοί σχηματισμοί στο Visoko, κατά τον M. Osmanagic είναι τεχνητοί πυραμοειδείς σχηματισμοί που διαβρώθηκαν από τις πλημμύρες που ακολούθησαν το τέλος της εποχής των παγετώνων. Πιο χαρακτηριστικός είναι ο λόφος 1 (Visocica), η «πυραμίδα του ήλιου», από την οποία καλλιτεχνικά απεικονίζεται μια «ακτίνα ενέργειας» προς τον ουρανό.
Όταν ο Semir (Sam) Osmanagic επισκέφθηκε το 2005 τα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου Visoki στον λόφο Visocica, κοντά στην πόλη Visoko βορειοδυτικά του Σεράγεβο στη Βοσνία, δεν φαντάζονταν ότι η έμπνευση που είχε να ερμηνεύσει το πυραμοειδές σχήμα του λόφου σαν τεχνητή πυραμίδα, θα προκαλούσε σύντομα το παγκόσμιο ενδιαφέρον.
Ο Osmanagic κατάγεται από την περιοχή αυτή και σπούδασε οικονομικά στο Σεράγεβο, ενώ αργότερα απέκτησε και διδακτορικό στην κοινωνιολογία.
Το 1993 μετανάστευσε στο Χιούστον των ΗΠΑ όπου παράλληλα με την μεταλλουργική εταιρεία που δημιούργησε, ασχολήθηκε με τη μελέτη και συγγραφή βιβλίων σχετικά με τους προκολομβιανούς πολιτισμούς της Αμερικής και τις πυραμίδες τους.
Βέβαια, οι απόψεις του για τους πολιτισμούς αυτούς ήταν μάλλον αντισυμβατικές, συνδέοντας την καταγωγή των Μάγιας με τον αστερισμό των Πλειάδων και την Ατλαντίδα, ενώ σε άλλο βιβλίο του υποστήριζε ότι ο Χίτλερ είχε καταφύγει με το επιτελείο του στην Ανταρκτική!
Έτσι, μάλλον δεν αποτελεί έκπληξη ότι «είδε» στο λόφο Visocica το σχήμα μιας τεχνητής πυραμίδας με σχεδόν τέλειο προσανατολισμό προς τον βορρά, η οποία βέβαια θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή του Χέοπα, αν αποδεικνυόταν τελικά τεχνητή.
Επιπλέον υποστήριξε ότι η περιοχή διέθετε και άλλους πυραμοειδείς λόφους, μάλιστα τρείς απ’ αυτούς σχηματίζουν ένα σχεδόν ισόπλευρο τρίγωνο, σε αποστάσεις περίπου 2 χιλιομέτρων ο ένας από τον άλλον.
Προφανώς υπήρξαν πολλοί υποστηρικτές, αλλά και ακόμα περισσότεροι επικριτές των απόψεών του, με τους τελευταίους να είναι συνήθως επιστήμονες αρχαιολόγοι και γεωλόγοι, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι οι «πυραμίδες» ήταν από υλικό της περιοχής χωρίς εμφανή τεχνική κατεργασία.
Μάλιστα επισήμαναν ότι οι πυραμοειδείς σχηματισμοί είναι ένα μάλλον συνηθισμένο γεωλογικό φαινόμενο που απαντάται σε αρκετά μέρη του κόσμου συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, όπου ονομάζονται flatirons.
Ακόμα, οι επικριτές καταγγέλουν ότι οι ανεξέλεγκτες ανασκαφές στους λόφους αυτούς (κάποιες και με σκοπό να «διορθώσουν» το φυσικό σχήμα τους) καταστρέφουν την αποδεδειγμένα πλούσια μεσαιωνική ιστορία της περιοχής.
Αντίθετα, οι υποστηρικτές της τεχνητής προέλευσης των πυραμίδων, βλέπουν μια καλή ευκαιρία να επεκτείνουν την ιστορία της περιοχής κατά αρκετές χιλιάδες χρόνια πίσω, ο ίδιος ο Osmanagic μάλιστα υποστηρίζει ότι οι «πυραμίδες» είναι έργα των Ιλλυρών, με ηλικία που μπορεί να φτάνει έως και 14.000 χρόνια πριν την εποχή μας.
Ένα πάντως είναι σίγουρο. Η προβολή που απέκτησε η περιοχή χάρη στις απόψεις του Osmanagic, έχει δώσει μια σημαντική ώθηση στην οικονομία της και έχει φέρει ένα αίσθημα εθνικής υπερηφάνιας στον τοπικό πληθυσμό, κάτι πολύ σημαντικό ιδιαίτερα μετά τον εμφύλιο πόλεμο που ταλαιπώρησε την χώρα στις αρχές της δεκαετίας του ‘90.
Και για την κορυφή του Ταΰγετου έχει διατυπωθεί η άποψη ότι έχει υποστεί ανθρώπινη επέμβαση, ώστε να της δοθεί σχήμα πυραμίδας (με τριγωνική βάση). Και αν από ορισμένη γωνία πράγματι φαίνεται να σχηματίζεται κανονικό τρίγωνο, μια ματιά από το Google Earth είναι αρκετή για να διαλύσει την αυταπάτη, Απλά, ένα ακόμα φαινόμενο παρειδωλίας, όπως και τόσα άλλα ανά τον κόσμο.
Και για την κορυφή του Ταΰγετου έχει διατυπωθεί η άποψη ότι έχει υποστεί ανθρώπινη επέμβαση, ώστε να της δοθεί σχήμα πυραμίδας (με τριγωνική βάση). Και αν από ορισμένη γωνία πράγματι φαίνεται να σχηματίζεται κανονικό τρίγωνο, μια ματιά από το Google Earth είναι αρκετή για να διαλύσει την αυταπάτη, Απλά, ένα ακόμα φαινόμενο παρειδωλίας, όπως και τόσα άλλα ανά τον κόσμο.
67. ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ;
Το γιατί έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι είναι προφανές (αν αφήσουμε κατά μέρος τις πολύ τραβηγμένες θεωρίες συνωμοσίας). Τον καθένα τον χτύπησε από ένα μεγάλο επιβατικό αεροπλάνο, φορτωμένο καύσιμο και με μεγάλη ταχύτητα.
Υπάρχει όμως ένα σημείο που προβληματίζει ακόμα και αυτούς που δεν βλέπουν άλλη αιτία για την πτώση των πύργων, από τις συνέπειες της πρόσκρουσης των αεροπλάνων.
Έχει γίνει γνωστό είναι ότι οι πύργοι σχεδιάστηκαν ΚΑΙ γι’ αυτό το ενδεχόμενο, μετά από ένα περιστατικό που συνέβη το 1945, όταν ένα βομβαρδιστικό Β-25 συνετρίβη επάνω στο Empire State Building, με αποτέλεσμα τον θάνατο 14 ατόμων.
Όταν λοιπόν κατασκευάστηκαν οι Δίδυμοι Πύργοι στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ένα παρόμοιο σενάριο καταστροφής πράγματι λήφθηκε υπόψη (αλλά βέβαια σαν ατύχημα και όχι σαν εσκεμμένη ενέργεια), με το αεροπλάνο να έχει αναβαθμιστεί σε ένα Boeing 707, αλλά πάντα με συνθήκες πρόσκρουσης ατυχήματος, δηλαδή αεροπλάνο χαμένο στην ομίχλη και σε φάση προσέγγισης για προσγείωση, που σημαίνει σχετικά μικρή ταχύτητα και χαμηλό φορτίο καυσίμου.
Παρότι λοιπόν τα αεροπλάνα που προσέκρουσαν στους πύργους (Boeing 767) ήταν συγκρίσιμα σε μέγεθος με το Boeing 707, οι υπόλοιπες παράμετροι, δηλαδή ταχύτητα και φορτίο καυσίμου ήταν πολύ διαφορετικές (και φυσικά δυσμενέστερες για τους πύργους) από αυτές του σεναρίου.
Κατά τις εκτιμήσεις, οι προσκρούσεις έγιναν με μέγιστη ταχύτητα ενώ περίπου 40.000 λίτρα καυσίμου χύθηκαν μέσα σε κάθε πύργο, και παρότι ένα μέρος του καυσίμου κάηκε σχεδόν αμέσως, έμεινε αρκετό ώστε να αδυνατίσει τη μεταλλική δομή του κτηρίου (οι μεταλλικοί σκελετοί είναι πιο ευαίσθητοι από τους ξύλινους στη φωτιά!) για να καταρρεύσει τελικά από το βάρος των υπερκείμενων ορόφων.
Επίσης, καθώς τα κτήρια κατέρρεαν, η συμπίεση του αέρα στο εσωτερικό τους προκάλεσε την εκτόξευση καπνού και σκόνης από ανοίγματα ή σπασμένα παράθυρα στους χαμηλότερους ορόφους, δίνοντας την εντύπωση εκρήξεων στο εσωτερικό του κτηρίου και τροφοδοτώντας θεωρίες για ηθελημένη ανατίναξη των κτηρίων!
Η διαφορά του βάρους των υπερκείμενων ορόφων, εξηγεί γιατί το βόρειο κτήριο που χτυπήθηκε πρώτο αλλά ψηλότερα, κατέρρευσε μισή περίπου ώρα μετά το νότιο, καθώς οι υπερκείμενοι όροφοι στο πρώτο ήταν λιγότεροι.
Όσο για την κατάρρευση των χαμηλότερων τμημάτων των κτηρίων που δεν είχε υποστεί (εξωτερικά τουλάχιστον) ζημιά, εξηγείται από τις πολύ μεγάλες συμπιεστικές δυνάμεις που υπέστησαν από την ορμή των επάνω τμημάτων που έπεφταν.
68. TO CHUPACABRA
Παρότι λοιπόν τα αεροπλάνα που προσέκρουσαν στους πύργους (Boeing 767) ήταν συγκρίσιμα σε μέγεθος με το Boeing 707, οι υπόλοιπες παράμετροι, δηλαδή ταχύτητα και φορτίο καυσίμου ήταν πολύ διαφορετικές (και φυσικά δυσμενέστερες για τους πύργους) από αυτές του σεναρίου.
Κατά τις εκτιμήσεις, οι προσκρούσεις έγιναν με μέγιστη ταχύτητα ενώ περίπου 40.000 λίτρα καυσίμου χύθηκαν μέσα σε κάθε πύργο, και παρότι ένα μέρος του καυσίμου κάηκε σχεδόν αμέσως, έμεινε αρκετό ώστε να αδυνατίσει τη μεταλλική δομή του κτηρίου (οι μεταλλικοί σκελετοί είναι πιο ευαίσθητοι από τους ξύλινους στη φωτιά!) για να καταρρεύσει τελικά από το βάρος των υπερκείμενων ορόφων.
Επίσης, καθώς τα κτήρια κατέρρεαν, η συμπίεση του αέρα στο εσωτερικό τους προκάλεσε την εκτόξευση καπνού και σκόνης από ανοίγματα ή σπασμένα παράθυρα στους χαμηλότερους ορόφους, δίνοντας την εντύπωση εκρήξεων στο εσωτερικό του κτηρίου και τροφοδοτώντας θεωρίες για ηθελημένη ανατίναξη των κτηρίων!
Η διαφορά του βάρους των υπερκείμενων ορόφων, εξηγεί γιατί το βόρειο κτήριο που χτυπήθηκε πρώτο αλλά ψηλότερα, κατέρρευσε μισή περίπου ώρα μετά το νότιο, καθώς οι υπερκείμενοι όροφοι στο πρώτο ήταν λιγότεροι.
Όσο για την κατάρρευση των χαμηλότερων τμημάτων των κτηρίων που δεν είχε υποστεί (εξωτερικά τουλάχιστον) ζημιά, εξηγείται από τις πολύ μεγάλες συμπιεστικές δυνάμεις που υπέστησαν από την ορμή των επάνω τμημάτων που έπεφταν.
68. TO CHUPACABRA
Το Ringdocus, στο μουσείο της Madison Valley.
Το chupacabra είναι μάλλον ένα υβρίδιο σε μέγεθος μεγαλόσωμου σκύλου, αλλά και ιδιαίτερα επιθετικού, που οφείλει το ισπανικό όνομά του στη συνήθειά του να επιτίθεται στις κατσίκες και να ρουφά το αίμα τους.
Οι πρώτες επιθέσεις καταγράφηκαν το 1995 στο Πουέρτο Ρίκο σε πρόβατα, αλλά παρόμοιες επιθέσεις είχαν γίνει ήδη από το 1975, και τότε είχαν αποδοθεί στο σατανικό (και φυσικά φανταστικό) «El Vampiro de Moca».
Μετά τη δεκαετία του ’90 όμως οι επιθέσεις πήραν έκταση σε όλη την Αμερικανική ήπειρο, από τις ΗΠΑ μέχρι τη Χιλή, αλλά παρόλα αυτά το πλάσμα κατόρθωνε πάντα να διαφεύγει, δημιουργώντας έναν πολύ διαδεδομένο αστικό μύθο, αλλά και σοβαρές αμφιβολίες για την ύπαρξή του στην πραγματικότητα.
Τελικά, στη δεκαετία του 2000 κάποια chupacabra σκοτώθηκαν ή βρέθηκαν νεκρά, και οι εξετάσεις έδειξαν ότι επρόκειτο για μεγαλόσωμα τσακάλια που υπέφεραν από σοβαρή ψωρίαση, δίνοντάς τους μια αλλόκοτη όψη.
Η αρρώστειά τους μπορεί να εξηγήσει και την αδυναμία τους να κυνηγήσουν άγρια θηράματα, στρεφόμενα στην πιο εύκολη λεία που αποτελούν τα κατοικίδια ζώα.
Σε μια άλλη περίπτωση, το πτώμα το ζώου έδινε την εντύπωση περισσότερο υβριδίου σκύλου και τσακαλιού, πάλι όμως με σοβαρή δερματική πάθηση.
Το ενδιαφέρον όμως είναι, ότι ήδη από το 1886 στη Μοντάνα είχε εντοπιστεί ένα ζώο που έμοιαζε με υβρίδιο ύαινας – λύκου, με επίσης επιθετική συμπεριφορά και ανατριχιαστικό ουρλιαχτό.
Το ζώο αυτό, αφού είχε προκαλέσει πολλούς θανάτους ζώων στην περιοχή, το σκότωσε την ίδια χρονιά ο Μορμόνος αγρότης Ι. Α. Hutchins.
Στη συνέχεια ταριχεύτηκε, και από το 2007 εκτίθεται με το όνομα Ringdocus στο ιστορικό μουσείο της Madison Valley.
69. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΖΑΚ Ο ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΗΣ;
Τα σημεία των δολοφονιών, στο Whitechapel του Λονδίνου.
Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης (Jack the Ripper) είναι ο παλαιότερος και ενδεχομένως o πιο διάσημος από τους κατά συρροή δολοφόνους, παρότι ο αριθμός των θυμάτων του είναι σχετικά μικρός, εξαιτίας κυρίως της αποτρόπαιης φύσης των εγκλημάτων του και του γεγονότος ότι η ταυτότητά του μέχρι και σήμερα παραμένει άγνωστη.
Το προσωνύμιο με το οποίο ο δολοφόνος αυτός έγινε γνωστός, το έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του, στην πρώτη από τις τρείς επιστολές που κοινοποίησε (υπήρξαν πολλές περισσότερες, αλλά μόνο τρείς θεωρήθηκαν αυθεντικές), με παραλήπτη της πρώτης επιστολής την ίδια τη Σκότλαντ Γιάρντ, για την οποία ήταν απλά “ο δολοφόνος του Whitechapel”.
H «δράση» του δολοφόνου αυτού έλαβε χώρα κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1888, στην περιοχή του Whitechapel του Λονδίνου, λίγο βορειότερα από τον γνωστό Πύργο - φυλακή της πόλης.
H «δράση» του δολοφόνου αυτού έλαβε χώρα κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1888, στην περιοχή του Whitechapel του Λονδίνου, λίγο βορειότερα από τον γνωστό Πύργο - φυλακή της πόλης.
Την εποχή εκείνη, η περιοχή ήταν υποβαθμισμένη και είχαν εγκατασταθεί πολλοί Ιρλανδοί, Πολωνοί και Εβραίοι μετανάστες, ενώ τα έντονα οικονομικά προβλήματα των κατοίκων της είχαν οδηγήσει πολλές από τις γυναίκες στην πορνεία.
Τουλάχιστον πέντε από τις γυναίκες αυτές ήταν τα θύματα του δολοφόνου (κάποιοι ανεβάζουν τον αριθμό των θυμάτων μέχρι τα επτά), οι οποίες εκτελέσθηκαν με ιδιαίτερη αγριότητα, κάτι που προβλήθηκε ιδιαίτερα από τα μέσα ενημέρωσης της εποχής και κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού.
Ταυτόχρονα, οι προσπάθειες της αστυνομίας για τον εντοπισμό του δράστη, παρότι η κινητοποίησή της ήταν μεγάλη και χρησιμοποίησε πρωτοπορειακές για την εποχή μεθόδους έρευνας και ανάκρισης δεν απέδωσαν, με αποτέλεσμα να γίνει η ίδια αντικείμενο ειρωνικών σχολίων και σκίτσων στις εφημερίδες.
Πάντως, παρότι είχε δοθεί η εντύπωση από το είδος των τραυμάτων των θυμάτων ότι ο δράστης ήταν επιδέξιος στη χρήση μαχαιριού, γεγονός που έστρεψε την προσοχή της κοινής γνώμης σε σχετικές επαγγελματικές κατηγορίες ακόμα και γιατρούς, ο χειρουργός της αστυνομίας Δρ Τόμας Μποντ ενώ ήταν σίγουρος ότι οι φόνοι έγιναν από το ίδιο χέρι, δεν διέκρινε κανέναν επαγγελματισμό ή γνώση ανατομίας από την πλευρά του δολοφόνου.
Τελικά, αν και υπήρξαν αρκετοί ύποπτοι (με έξη απ’ αυτούς να θεωρούνται σαν κύριοι ύποπτοι), για κανέναν δεν προέκυψαν αρκετά επιβαρυντικά στοιχεία για να κατηγορηθεί επίσημα.
Ταυτόχρονα, οι προσπάθειες της αστυνομίας για τον εντοπισμό του δράστη, παρότι η κινητοποίησή της ήταν μεγάλη και χρησιμοποίησε πρωτοπορειακές για την εποχή μεθόδους έρευνας και ανάκρισης δεν απέδωσαν, με αποτέλεσμα να γίνει η ίδια αντικείμενο ειρωνικών σχολίων και σκίτσων στις εφημερίδες.
Πάντως, παρότι είχε δοθεί η εντύπωση από το είδος των τραυμάτων των θυμάτων ότι ο δράστης ήταν επιδέξιος στη χρήση μαχαιριού, γεγονός που έστρεψε την προσοχή της κοινής γνώμης σε σχετικές επαγγελματικές κατηγορίες ακόμα και γιατρούς, ο χειρουργός της αστυνομίας Δρ Τόμας Μποντ ενώ ήταν σίγουρος ότι οι φόνοι έγιναν από το ίδιο χέρι, δεν διέκρινε κανέναν επαγγελματισμό ή γνώση ανατομίας από την πλευρά του δολοφόνου.
Τελικά, αν και υπήρξαν αρκετοί ύποπτοι (με έξη απ’ αυτούς να θεωρούνται σαν κύριοι ύποπτοι), για κανέναν δεν προέκυψαν αρκετά επιβαρυντικά στοιχεία για να κατηγορηθεί επίσημα.
Δύο από τους πλέον πιθανούς υποψήφιους πάντως είναι ο γιατρός M. J. Druitt εξαιτίας του γεγονότος ότι ανασύρθηκε νεκρός από τον Τάμεση λίγο μετά από το σταμάτημα των χαρακτηριστικών φόνων του «Τζακ», και ο Πολωνοεβραίος κουρέας Άαρον Κοσμίνσκι για τον οποίον ο επιχειρηματίας και συγγραφέας Russell Edwards ισχυρίζεται στο βιβλίο του “Naming Jack the Ripper” που εκδόθηκε το 2014, ότι μπόρεσε να τον συνδέσει με ένα από τα θύματα μέσα από εξέταση μιτοχονδριακού DNA.
Ο Edwards, αγόρασε το 2007 σε δημοπρασία την αιματοβαμμένη εσάρπα ενός από τα θύματα και ζήτησε από ένα ειδικευμένο εργαστήριο να συγκρίνει το DNA από επιθυλιακά κύτταρα που βρέθηκαν στην εσάρπα, με αυτό μιας απογόνου της αδελφής του Κοσμίνσκι.
Κατά τον Edwards το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει ταυτοποίηση του δολοφόνου στο πρόσωπο του Κοσμίνσκι (ο οποίος τελείωσε τις ημέρες του σε άσυλο ψυχοπαθών μια δεκαετία μετά τους φόνους), αν και έχει δεχτεί πολλές κριτικές για το ότι η μεθοδολογία που ακολούθησε το εργαστήριο δεν εξασφάλιζε αξιόπιστα αποτελέσματα.
Ο μύθος του Τζακ του Αντεροβγάλτη ακόμα καλά κρατεί.
70. ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
Η περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο (για ευκολία η Γη απεικονίζεται στο κέντρο), κάνει τον Ήλιο να «προβάλλεται» διαδοχικά σε κάθε έναν από τους 12 ζωδιακούς αστερισμούς κατά τη διάρκεια ενός έτους. Φυσικά τα άστρα του κάθε αστερισμού δεν βρίσκονται «κοντά» μεταξύ τους όπως παρουσιάζονται στην απεικόνιση, απλά είναι η προβολή τους στην ίδια περιοχή του θόλου του ουρανού (και η ανθρώπινη φαντασία) που τα έχει συσχετίσει.
Η αστρολογία είναι γνωστή σε όλους και δεν χρειάζεται εδώ η παρουσίασή της, αν και μερικοί την μπερδεύουν με την αστρονομία, κάτι που όμως αποτελεί ύψιστη προσβολή για τους αστρονόμους!
Η αστρολογία είναι πανάρχαια τεχνική, η οποία αναπτύχθηκε όταν δεν υπήρχε ακόμα η έννοια της επιστήμης, και ίσως γι’ αυτό η αστρολογία δεν αναπτύχθηκε στην κλασική αρχαία Ελλάδα, όπου από πολύ νωρίς είχε επικρατήσει η αστρονομική προσέγγιση του ουρανού.
Στο άλλο άκρο, κατά τον Μεσαίωνα η αστρολογία θεωρείτο τόσο σημαντική, ώστε για παράδειγμα η γρίπη (influenza) πήρε το όνομά της από την υποτιθέμενη επίδραση (influence) των άστρων, ενώ μία καταστροφή (disaster) αποδίδονταν σε κακή ευθυγράμμισή τους (dis-astrum)!
Σήμερα η αστρολογία δραστηριοποιείται βασικά σε δύο αλληλένδετους τομείς:
Η αστρολογία είναι πανάρχαια τεχνική, η οποία αναπτύχθηκε όταν δεν υπήρχε ακόμα η έννοια της επιστήμης, και ίσως γι’ αυτό η αστρολογία δεν αναπτύχθηκε στην κλασική αρχαία Ελλάδα, όπου από πολύ νωρίς είχε επικρατήσει η αστρονομική προσέγγιση του ουρανού.
Στο άλλο άκρο, κατά τον Μεσαίωνα η αστρολογία θεωρείτο τόσο σημαντική, ώστε για παράδειγμα η γρίπη (influenza) πήρε το όνομά της από την υποτιθέμενη επίδραση (influence) των άστρων, ενώ μία καταστροφή (disaster) αποδίδονταν σε κακή ευθυγράμμισή τους (dis-astrum)!
Σήμερα η αστρολογία δραστηριοποιείται βασικά σε δύο αλληλένδετους τομείς:
Την περιγραφή της προσωπικότητας, ανάλογα με τα στοιχεία γέννησης (που περιλαμβάνουν και τον τόπο γέννησης), και τις προβλέψεις για το μέλλον ενός ατόμου από τα στοιχεία γέννησής του και τις μελλοντικές θέσεις των ουράνιων σωμάτων.
Αν και μη επιστημονική, η αστρολογία έχει επηρεάσει και εξακολουθεί να επηρεάζει ακόμα και σημαντικές προσωπικότητες, ή προσωπικότητες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία, όπως πχ ο Α. Χίτλερ και ο Ρ. Ρίγκαν.
Το βασικό πρόβλημα με την αστρολογία είναι ότι δεν παρέχει επιστημονική ή έστω λογική σύνδεση αιτίας και αποτελέσματος, όπως πχ για το πώς η θέση των πλανητών επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, όταν η μόνη προφανής και επιστημονικά αποδεδειγμένη επιρροή είναι μέσω της βαρύτητας, η οποία όμως είναι τελείως αμελητέα στις περιπτώσεις των περισσότερων πλανητών.
Και είναι περίεργο, ότι η Σελήνη που έχει μετρήσιμη βαρυτική επίδραση στον άνθρωπο (και όχι μόνο, όπως φαίνεται από τις παλίρροιες), δεν θεωρείται τόσο σημαντικό ουράνιο σώμα για την αστρολογία, όσο οι πλανήτες.
Το βασικό πρόβλημα με την αστρολογία είναι ότι δεν παρέχει επιστημονική ή έστω λογική σύνδεση αιτίας και αποτελέσματος, όπως πχ για το πώς η θέση των πλανητών επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, όταν η μόνη προφανής και επιστημονικά αποδεδειγμένη επιρροή είναι μέσω της βαρύτητας, η οποία όμως είναι τελείως αμελητέα στις περιπτώσεις των περισσότερων πλανητών.
Και είναι περίεργο, ότι η Σελήνη που έχει μετρήσιμη βαρυτική επίδραση στον άνθρωπο (και όχι μόνο, όπως φαίνεται από τις παλίρροιες), δεν θεωρείται τόσο σημαντικό ουράνιο σώμα για την αστρολογία, όσο οι πλανήτες.
Ούτε η ηλεκτρομαγνητική επίδραση του Ήλιου λαμβάνεται υπόψη (πώς θα μπορούσε άλλωστε καθώς έγινε γνωστή σχετικά πρόσφατα και επιπλέον παρουσιάζει απρόβλεπτες εξάρσεις), που όμως αποδεδειγμένα είναι πολύ σημαντική για τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων.
Ο συνήθης αντίλογος των αστρολόγων είναι ότι μπορεί να μην γνωρίζουν το πώς δουλεύει η αστρολογία, αλλά ξέρουν ότι δουλεύει (κατά σύμπτωση κάτι ανάλογο λένε και οι οπαδοί της ομοιοπαθητικής). Πράγματι δουλεύει όμως?
Πολλές και επανειλημμένες επιστημονικές έρευνες ειδικά από τη δεκαετία του 1980 και μετά, όπως των Geoffrey Dean και Ivan Kelly κάθε άλλο παρά το επιβεβαιώνουν.
Συγκεκριμένα, στην παραπάνω έρευνα ζητήθηκε από 45 επαγγελματίες αστρολόγους να ξεχωρίσουν 120 άτομα ανάλογα με το αν είναι εξωστρεφή ή εσωστρεφή. Από τα 120 άτομα, τα μισά είχαν διαλεχτεί έτσι ώστε να είναι έντονα εξωστρεφή ενώ τα άλλα μισά έντονα εσωστρεφή.
Το αποτέλεσμα ήταν η επιτυχία των αστρολόγων να είναι 50.2%, δηλαδή ελάχιστα καλύτερη από όσο θα αναμένονταν στατιστικά από μία τελείως τυχαία επιλογή των ατόμων.
Συνεπώς δεν είναι περίεργο, όπως έχει διαπιστωθεί και από άλλες έρευνες, ότι η επιτυχία των αστρολόγων δεν εξαρτάται από την επαγγελματική εμπειρία τους, ενώ επίσης δεν υπάρχει και ενιαίο σύστημα αναφοράς με το οποίο οι αστρολόγοι να ερμηνεύουν τις πληροφορίες τους, ούτε λαμβάνουν υπόψη τις αλλαγές στη θέση των ζωδίων εξαιτίας της μετάπτωσης της Γης, κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών.
Βέβαια, πολύ απλούστερα θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι δεν είναι η θέση των ζωδίων και των πλανητών που επηρεάζουν την προσωπικότητα του ατόμου, αλλά η εποχή του έτους που γεννήθηκε ή εναλλακτικά η εποχή που αντιστοιχεί σε ορισμένη φάση της ανάπτυξης του εμβρίου.
Μάλιστα, σχετικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι πράγματι υπάρχει ένα τέτοιος συσχετισμός, δεδομένων των συνήθως σημαντικών κλιματικών διαφορών στη διάρκεια του έτους, και παρά το γεγονός ότι αυτές δεν συμβαίνουν με την ίδια ένταση σ’ όλους τους τόπους.
Όπως και να ‘χει, αυτό που προσφέρει η αστρολογία σε όσους πιστεύουν σ’ αυτήν, είναι η μείωση του άγχους για το άγνωστο του μέλλοντος ή έναν οδηγό που εμπιστεύονται να τον ακολουθήσουν με συνέπεια, οπότε με αυτές τις συνθήκες δεν είναι περίεργο ότι συχνά θα δούνε τις προσδοκίες τους να επαληθεύονται.
Μερομήνια.
Όχι πιο σαφείς από τις αστρολογικές προβλέψεις είναι και οι προβλέψεις των "Μερομηνίων", που αντιστοιχίζουν κάθε μία από τις 12 πρώτες ημέρες του Αυγούστου κάθε χρονιάς με τους επόμενους 12 μήνες (από εκεί και το όνομα: Ημέρα σε Μήνα), ξεκινώντας από τον ίδιο τον Αύγουστο. Μάλιστα κάποιοι χρησιμοποιούν το παλιό ημερολόγια για τις προβλέψεις τους, δηλαδή από 14 έως 25 Αυγούστου, αντί από 1 έως 12 Αυγούστου.
Στη συνέχεια, τα τμήματα κάθε ημέρας αντιστοιχίζονται με τις ημέρες του αντίστοιχου μήνα.
Προφανώς δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθής γνώστης της Μετεωρολογίας για να καταλάβει πόσο ανώφελος είναι ένας τέτοιος συσχετισμός, καθώς οι αξιόπιστες προβλέψεις με τα σύγχρονα μέσα καλύπτουν ουσιαστικά μια εβδομάδα. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία επιστημονική λογική πίσω από έναν τέτοιο συσχετισμό, αλλά όταν από την αρχαιότητα δεν υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος πρόγνωσης για τους γεωργούς που στήριζαν την επιβίωσή τους στα καπρίτσια του καιρού, το "κάτι" ήταν καλύτερο από το "καθόλου".
Αν όμως μπει κάποιος στον κόπο να ελέγξει τα αποτελέσματα των Μερομηνιών, εύκολα θα διαπιστώσει ότι βρίσκονται μέσα στα συνήθη πλαίσια του στατιστικού λάθους, ή της επιτυχίας για όσους ειδικά θέλουν να πιστεύουν στο τελευταίο.
71. ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΠΥΡΚΑΪΕΣ ΤΟΥ CANNETO
Το Canneto di Caronia είναι ένα ήσυχο ψαροχώρι στη βόρεια ακτή της Σικελίας.
Η ησυχία αυτή όμως χάθηκε απότομα στις αρχές του 2004, όταν πυρκαγιές «από το πουθενά» άρχισαν να ξεσπούν στο χωριό.
Σύντομα έγινε φανερό ότι οι πυρκαγιές αυτές είχαν ηλεκτρική αιτία και ξεκινούσαν από ηλεκτρικές εγκαταστάσεις ή ηλεκτρικές συσκευές (ακόμα και όταν δεν ήταν στην πρίζα), αλλά και από τα μεταλλικά εξαρτήματα εύφλεκτων κατασκευών, όπως τα ελατήρια των στρωμάτων των κρεβατιών!
Μάλιστα συνέχισαν να συμβαίνουν ακόμα και αφού η εταιρεία ηλεκτροδότησης έκοψε δοκιμαστικά το ρεύμα στην περιοχή, για μερικές ημέρες.
Σύντομα ενεπλάκησαν στην έρευνα οι ιταλικές Αρχές, και αφού αποκλείστηκε ο εμπρησμός και κάποιες πιθανές ηλεκτρικές πηγές όπως ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος της περιοχής και οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας, και επιπλέον έγινε και ένας εξορκισμός μετά από απαίτηση των κατοίκων, δύο αιτίες φάνηκαν σαν πιθανότερες.
Η πρώτη είναι οι πυρκαγιές να σχετίζονται με αέρια που αναδύονται από το έδαφος καθώς και υψηλά πιεζοηλεκτροστατικά πεδία που τα αναφλέγουν, που παράγονται εξαιτίας της επίδρασης των κοντινών ηφαιστείων της Αίτνας ή του Στρόμπολι στα πετρώματα της περιοχής.
Μάλιστα συνέχισαν να συμβαίνουν ακόμα και αφού η εταιρεία ηλεκτροδότησης έκοψε δοκιμαστικά το ρεύμα στην περιοχή, για μερικές ημέρες.
Σύντομα ενεπλάκησαν στην έρευνα οι ιταλικές Αρχές, και αφού αποκλείστηκε ο εμπρησμός και κάποιες πιθανές ηλεκτρικές πηγές όπως ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος της περιοχής και οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας, και επιπλέον έγινε και ένας εξορκισμός μετά από απαίτηση των κατοίκων, δύο αιτίες φάνηκαν σαν πιθανότερες.
Η πρώτη είναι οι πυρκαγιές να σχετίζονται με αέρια που αναδύονται από το έδαφος καθώς και υψηλά πιεζοηλεκτροστατικά πεδία που τα αναφλέγουν, που παράγονται εξαιτίας της επίδρασης των κοντινών ηφαιστείων της Αίτνας ή του Στρόμπολι στα πετρώματα της περιοχής.
Η δεύτερη και πολύ πιθανότερη, είναι η περιοχή να «λούζεται» κατά περιόδους από έναν σύντομο αλλά ισχυρό ηλεκτρομαγνητικό παλμό υψηλής συχνότητας.
Ένας τέτοιος παλμός μπορεί πράγματι να δημιουργήσει υπερτάσεις στα ηλεκτρικά κυκλώματα, σπινθηρισμούς και ανάφλεξη στα μονωτικά τους ακόμα και αν οι συσκευές δεν είναι συνδεδεμένες στο δίκτυο, με αντίστοιχο τρόπο που σπινθηρίζουν μεταλλικά αντικείμενα που θα τοποθετηθούν κατά λάθος μέσα σε φούρνο μικροκυμάτων.
Η προφανής ερώτηση φυσικά είναι ποια είναι η προέλευση του παλμού αυτού, και εδώ οι υποψίες στρέφονται στις στρατιωτικές δραστηριότητες και ειδικά του αμερικανικού Ναυτικού που διατηρεί σημαντικές βάσεις στη Σικελία, ενώ ο 6ος Στόλος του κάνει συχνά ασκήσεις στη θαλάσσια περιοχή βόρεια του νησιού.
Ένας τέτοιος παλμός μπορεί πράγματι να δημιουργήσει υπερτάσεις στα ηλεκτρικά κυκλώματα, σπινθηρισμούς και ανάφλεξη στα μονωτικά τους ακόμα και αν οι συσκευές δεν είναι συνδεδεμένες στο δίκτυο, με αντίστοιχο τρόπο που σπινθηρίζουν μεταλλικά αντικείμενα που θα τοποθετηθούν κατά λάθος μέσα σε φούρνο μικροκυμάτων.
Η προφανής ερώτηση φυσικά είναι ποια είναι η προέλευση του παλμού αυτού, και εδώ οι υποψίες στρέφονται στις στρατιωτικές δραστηριότητες και ειδικά του αμερικανικού Ναυτικού που διατηρεί σημαντικές βάσεις στη Σικελία, ενώ ο 6ος Στόλος του κάνει συχνά ασκήσεις στη θαλάσσια περιοχή βόρεια του νησιού.
Μάλιστα, το 2013 (πολύ αργότερα βέβαια από τα παραπάνω φαινόμενα) ξεκίνησε να λειτουργεί στο κέντρο της Σικελίας μία από τις τέσσερεις βάσεις στον κόσμο για το σύστημα MUOS, που είναι ένα παγκόσμιο σύστημα κινητής τηλεφωνίας ειδικά για τις αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις, που αντί για σταθμούς βάσης χρησιμοποιεί γεωσύγχρονους δορυφόρους και μεταφέρει επιπλέον από τη φωνή, εικόνα, δεδομένα και τηλεχειρισμούς.
Το σύστημα MUOS χρησιμοποιεί επίγειες κεραίες ισχυρής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (που όμως είναι κατευθυνόμενες και στοχεύουν ψηλά προς τον ουρανό) και έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις του τοπικού πληθυσμού που φοβάται για την υγεία του.
Και παρόλο που όπως προαναφέρθηκε το MUOS δεν ήταν σε λειτουργία όταν ξεκίνησαν τα φαινόμενα, υπήρχαν άλλες δραστηριότητες παλαιότερων βάσεων του αμερικανικού Ναυτικού στην Σικελία καθώς και του 6ος Στόλου που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια ρεαλιστική εξήγηση, αν δεν υπήρχαν την ίδια περίοδο και θεάσεις φωτεινών σφαιρών που παραπέμπουν σε UFO και μάλιστα φαίνεται ότι παρόμοιες θεάσεις (και πυρκαγιές) είχαν συμβεί και πολύ παλαιότερα, στο τέλος της δεκαετίας του 1930.
Τελικά τα φαινόμενα στο Canneto di Caronia μειώθηκαν και σταμάτησαν μετά από μερικούς μήνες (και αφού συνολικά καταγράφηκαν περίπου 400 περιπτώσεις), αλλά υπάρχουν κάποιες αναφορές για μερική επανεμφάνισή τους το 2014.
Το ενδιαφέρον είναι ότι όταν η επιτροπή που τα ερευνούσε κατέληξε στο ότι η πηγή των προβλημάτων ήταν πιθανότατα κάποια ισχυρή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία μάλλον στρατιωτικής προέλευσης, πήρε εντολή να σταματήσει τις έρευνές της.
Έτσι λοιπόν, επίσημα το μυστήριο παραμένει άλυτο.
72. ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΟ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ ΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ;
H τεράστια εγκατάσταση του ραντάρ Duga-1, στο Τσερνόμπιλ.
Αυτό ισχυρίζεται η ταινία –ντοκιμαντέρ «Ο Ρωσικός Τρυποκάρυδος» (The Russian Woodpecker), που κυκλοφόρησε το 2015 και απέσπασε γενικά θετικές κριτικές.
Η ταινία είναι παραγωγής και σκηνοθεσίας του Αμερικανού Chad Gracia με πρωταγωνιστή τον νεαρό καλλιτέχνη Fedor Alexandrovich, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η καταστροφή στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ τον Απρίλιο του 1986 προκλήθηκε κατόπιν «άνωθεν εντολής», με σκοπό τη συγκάλυψη της αποτυχίας του γιγάντιου ραντάρ Duga-1 που βρίσκεται στην ίδια περιοχή.
Το ραντάρ αυτό, μία από τις τρείς συνολικά συστοιχίες που βρίσκονταν στο έδαφος της τότε Σοβιετικής Ένωσης, λειτουργούσε στα βραχέα κύματα με ισχύ μέχρι και 10 MW και αποτελούσε ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης για βαλλιστικούς πυραύλους, με ακτίνα δράσης «πέρα από τον ορίζοντα».
Πράγματι, όσο χαμηλότερη είναι η συχνότητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τόσο αυτά μπορούν να «κάμπτονται» και να μην περιορίζονται από τον ορίζοντα όπως τα συνηθισμένα ραντάρ, όμως η χαμηλή συχνότητα προϋποθέτει και κεραίες τεράστιων διαστάσεων, οπότε η κατασκευή γίνεται πολύ ογκώδης, βαριά και δαπανηρή.
Η εκπομπή του ραντάρ ακούγονταν στα ραδιοφωνικά βραχέα σαν μια σειρά από «χτυπήματα» με συχνότητα 10 Hz που του έδωσαν το όνομα «Ρωσικός Τρυποκάρυδος», και μάλιστα έγινε η αιτία να κυκλοφορήσουν φήμες ότι επρόκειτο για προσπάθεια «mind control» (ελέγχου του νού) από την πλευρά των Σοβιετικών.
Σύμφωνα λοιπόν με την ταινία, το 14.000 τόνων ραντάρ που κόστισε μερικά δισεκατομμύρια ρούβλια και ήταν το «πνευματικό παιδί» του πολύ υψηλά ιστάμενου στη σοβιετική ιεραρχία V. Shamshin, επρόκειτο να υποστεί την τελική αξιολόγησή του την εποχή εκείνη, με κίνδυνο να αποδειχθεί η πλήρης αποτυχία του εκθέτοντας ανεπανόρθωτα (και επικίνδυνα) τον εμπνευστή του έργου.
Οπότε, σύμφωνα πάντα με το σενάριο, o Shamshin έδωσε τηλεφωνική εντολή στον υπεύθυνο του πυρηνικού σταθμού να προχωρήσουν σε μία δοκιμή πολύ υψηλού ρίσκου, η οποία προφανώς πέτυχε τον σκοπό της που ήταν να καταστήσει την ευρύτερη περιοχή εξαιρετικά ραδιενεργή, και να κάνει πρακτικά αδύνατο τον έλεγχο αλλά και τη λειτουργία του ραντάρ.
Βέβαια, καθώς οι συνέπειες ενός σοβαρού πυρηνικού ατυχήματος είναι καταστροφικές και αυτό ήταν πολύ καλά γνωστό, η θεωρία αυτή φαίνεται ιδιαίτερα τραβηγμένη, τουλάχιστον εξίσου αν όχι περισσότερο από την αντίστοιχη θεωρία συνωμοσίας που θέλει την αμερικανική κυβέρνηση να γνώριζε αλλά να μην απέτρεψε την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, για να έχει τη δικαιολογία να κηρύξει τον πόλεμο στην Αλ Κάιντα.
Παρόλο όμως που η μυστικοπάθεια και η γενικότερη νοοτροπία που επικρατούσε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης δεν κάνουν αδύνατο ένα τέτοιο σενάριο, είναι γεγονός ότι τα σφάλματα που οδήγησαν στην έκρηξη του αντιδραστήρα Νο4 στο Τσερνόμπιλ είναι γνωστά και έχουν διερευνηθεί πλήρως, αποκαλύπτοντας έναν συνδυασμό κακής σχεδίασης της εγκατάστασης εξ αρχής, απομάκρυνσης από το αρχικό πρόγραμμα δοκιμών την ημέρα του ατυχήματος εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος, και κακών εκτιμήσεων στη συνέχεια.
Όσο για το σύστημα Duga το οποίο λειτουργούσε ήδη από το 1976, λογικά έπεσε σε φυσική αχρηστία στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με το οριστικό τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την εξέλιξη και πολλαπλασιασμό των ρωσικών στρατιωτικών δορυφόρων επιτήρησης.
Το «Μάτι της Σαχάρας» ή Richat Structure, είναι μία διαμόρφωση του εδάφους στη δυτική Σαχάρα (Μαυριτανία) που σχηματίζει σχεδόν τέλειους ομόκεντρους κύκλους, με μέγιστη διάμετρο 40 χιλιόμετρα.
Η διαμόρφωση αυτή παρατηρήθηκε πρώτη φορά από το Διάστημα (αποστολή Gemini IV, 1965) και έκτοτε παραμένει ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στη μονοτονία της Σαχάρας για τους αστροναύτες.
Αν και αρχικά είχε θεωρηθεί ότι επρόκειτο για πρόσκρουση αστεροειδούς, έρευνα στα πετρώματα της περιοχής δεν αποκάλυψε τα αναμενόμενα χαρακτηριστικά πετρώματα μιας τέτοιας πρόσκρουσης.
Επίσης, απορρίφθηκε και η υπόθεση ότι επρόκειτο για τον κρατήρα παλαιού ηφαιστείου.
Η θεωρία που έχει επικρατήσει σήμερα είναι πως πρόκειται για διαμόρφωση του εδάφους που δημιουργήθηκε πριν 100 εκατομμύρια χρόνια, την εποχή δηλαδή που η ήπειρος της νότιας Αμερικής απομακρύνονταν από την Αφρική.
Πίεση μάγματος κάτω από την περιοχή δημιούργησε έναν γεωλογικό θόλο, ο οποίος στη συνέχεια άνοιξε, και η βροχή (η οποία αργότερα θα έπεφτε άφθονη στην περιοχή) προκάλεσε διάβρωση σε διαφορετικό βαθμό στα διαφορετικής σκληρότητας πετρώματα του θόλου, με αποτέλεσμα να προκύψει η σημερινή εικόνα.
73. ΤΟ "ΜΑΤΙ" ΤΗΣ ΣΑΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΓΕΩΛΟΓΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Το «Μάτι», όπως φαίνεται από το Διάστημα.
Η διαμόρφωση αυτή παρατηρήθηκε πρώτη φορά από το Διάστημα (αποστολή Gemini IV, 1965) και έκτοτε παραμένει ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στη μονοτονία της Σαχάρας για τους αστροναύτες.
Αν και αρχικά είχε θεωρηθεί ότι επρόκειτο για πρόσκρουση αστεροειδούς, έρευνα στα πετρώματα της περιοχής δεν αποκάλυψε τα αναμενόμενα χαρακτηριστικά πετρώματα μιας τέτοιας πρόσκρουσης.
Επίσης, απορρίφθηκε και η υπόθεση ότι επρόκειτο για τον κρατήρα παλαιού ηφαιστείου.
Η θεωρία που έχει επικρατήσει σήμερα είναι πως πρόκειται για διαμόρφωση του εδάφους που δημιουργήθηκε πριν 100 εκατομμύρια χρόνια, την εποχή δηλαδή που η ήπειρος της νότιας Αμερικής απομακρύνονταν από την Αφρική.
Πίεση μάγματος κάτω από την περιοχή δημιούργησε έναν γεωλογικό θόλο, ο οποίος στη συνέχεια άνοιξε, και η βροχή (η οποία αργότερα θα έπεφτε άφθονη στην περιοχή) προκάλεσε διάβρωση σε διαφορετικό βαθμό στα διαφορετικής σκληρότητας πετρώματα του θόλου, με αποτέλεσμα να προκύψει η σημερινή εικόνα.
Φυσικά δεν έλλειψαν και οι υποθέσεις ότι επρόκειτο για την Ατλαντίδα, βασισμένες στην περιγραφή του Πλάτωνα για περιοχή με κυκλικές εναλλασσόμενες ζώνες ξηράς και θάλασσας, αλλά για τους επιστήμονες η γεωλογική εξήγηση είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο ενδιαφέρουσα.
To Yonaguni Monument (επάνω) είναι ένας υποθαλάσσιος βράχος διαστάσεων 150 Χ 40 και ύψους 27 μέτρων, με την επάνω σχεδόν επίπεδη επιφάνειά του να βρίσκεται 5 περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, στο νησιώτικο σύμπλεγμα που εκτείνεται νότια από το νοτιότερο άκρο των ιαπωνικών νησιών.
Η ηλικία του υπολογίζεται σε 20 εκατομμύρια χρόνια και πολλοί βλέπουν στις πολυεπίπεδες επιφάνειες και τις ευθύγραμμες ακμές του την επέμβαση ανθρώπινων χεριών, με αποτέλεσμα ο βράχος να αναφέρεται και σαν η «Ιαπωνική Ατλαντίδα».
Όμως υπάρχει γεωλογική εξήγηση για τη δημιουργία τέτοιων φυσικών σχηματισμών, ενώ ακόμα και η ιαπωνική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τον βράχο του Yonaguni σαν τεχνητό έργο.
Στο Bimini, ανατολικά της Φλόριδα των ΗΠΑ και σε βάθος 5 περίπου μέτρων, υπάρχει μια ζώνη στον πυθμένα που φαίνεται σαν να είναι στρωμένη με ορθογώνιες (αν και στρογγυλεμένες στις ακμές τους) πλάκες, έτσι ώστε να σχηματίζουν ανάλογα με την οπτική αντίληψη των υποβρύχιων επισκεπτών, έναν δρόμο ή ένα τείχος (εικόνα επάνω).
Η διαμόρφωση αυτή παρατηρήθηκε πρώτη φορά το 1968 και ενδεχομένως δεν θα της είχε δοθεί ιδιαίτερη σημασία, αν ο γνωστός οραματιστής Edgar Cayce δεν είχε προφητεύσει ότι πριν το τέλος του 20ου αιώνα θα βρίσκονταν η Ατλαντίδα, και μάλιστα σ’ αυτήν την περιοχή!
Βέβαια, όπως και στην περίπτωση του Yonaguni, οι γεωλόγοι δεν βλέπουν τίποτα περισσότερο από φυσική διαμόρφωση, η οποία πράγματι κάποιες φορές σχηματίζει κανονικά σχήματα.
Οπότε, η Ατλαντίδα μάλλον πρέπει να περιμένει!
Στo Medicine Hat, στη νότια πλευρά της πολιτείας Alberta του Καναδά, υπάρχει αυτή η διαμόρφωση του εδάφους που μοιάζει έντονα με κεφάλι Ινδιάνου με κάλυμμα κεφαλιού.
Παρότι η εικόνα φαίνεται να σχηματίζεται από ανάγλυφο που ξεπροβάλλει από το έδαφος, στην πραγματικότητα πρόκειται για διάβρωση του εδάφους που έχει δημιουργήσει κοίλωμα.
Μάλιστα, η σύμπτωση της κατασκευής πηγαδιού άντλησης πετρελαίου και του αντίστοιχου δρόμου που οδηγεί σ’ αυτό, πρόσθεσε και ακουστικά στα αυτιά της «Κεφαλής Ινδιάνου» ή Badlands Guardian, όπως είναι γνωστή η εικόνα που σχηματίζεται.
Η διαμόρφωση αυτή, με μέγιστη διάσταση περίπου 400 μέτρα, ανακαλύφθηκε τυχαία το 2006 από το Google Earth, και παρόλο που έχει προκαλέσει ζωηρό ενδιαφέρον για το ενδεχόμενο να είναι τεχνητή, όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι έχει προκύψει από τη φυσική διάβρωση του εδάφους, που στην περιοχή αυτή είναι μίγμα πετρωμάτων που είναι εύκολα, αν και σε διαφορετικό βαθμό, διαβρώσιμα (αυτό σημαίνει στα αγγλικά το «badland»).
Παρότι η εικόνα φαίνεται να σχηματίζεται από ανάγλυφο που ξεπροβάλλει από το έδαφος, στην πραγματικότητα πρόκειται για διάβρωση του εδάφους που έχει δημιουργήσει κοίλωμα.
Μάλιστα, η σύμπτωση της κατασκευής πηγαδιού άντλησης πετρελαίου και του αντίστοιχου δρόμου που οδηγεί σ’ αυτό, πρόσθεσε και ακουστικά στα αυτιά της «Κεφαλής Ινδιάνου» ή Badlands Guardian, όπως είναι γνωστή η εικόνα που σχηματίζεται.
Η διαμόρφωση αυτή, με μέγιστη διάσταση περίπου 400 μέτρα, ανακαλύφθηκε τυχαία το 2006 από το Google Earth, και παρόλο που έχει προκαλέσει ζωηρό ενδιαφέρον για το ενδεχόμενο να είναι τεχνητή, όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι έχει προκύψει από τη φυσική διάβρωση του εδάφους, που στην περιοχή αυτή είναι μίγμα πετρωμάτων που είναι εύκολα, αν και σε διαφορετικό βαθμό, διαβρώσιμα (αυτό σημαίνει στα αγγλικά το «badland»).
Η λίμνη Βαϊκάλη (εικόνα επάνω) στη νότια Σιβηρία είναι μία από τις μεγαλύτερες λίμνες της Γης και μάλιστα η βαθύτερη, παλαιότερη και με τον μεγαλύτερο όγκο γλυκού νερού απ’ όλες.
Εξαιτίας της παλαιότητάς της έχει και ιδιαίτερα αυξημένο πάχος ιζήματος στον πυθμένα της, που ξεπερνά τα 5 χιλιόμετρα.
Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, παρατηρούνται από το Διάστημα και κατά διαστήματα σκουρόχρωμοι «δακτύλιοι» σε διάφορες περιοχές της παγωμένης επιφάνειας της λίμνης, με διάμετρο που έχει φθάσει και τα 4.5 χιλιόμετρα και που για πολλά χρόνια προβλημάτιζαν τους επιστήμονες για την προέλευσή τους.
Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, παρατηρούνται από το Διάστημα και κατά διαστήματα σκουρόχρωμοι «δακτύλιοι» σε διάφορες περιοχές της παγωμένης επιφάνειας της λίμνης, με διάμετρο που έχει φθάσει και τα 4.5 χιλιόμετρα και που για πολλά χρόνια προβλημάτιζαν τους επιστήμονες για την προέλευσή τους.
Σχετικά πρόσφατα όμως έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι κύκλοι αυτοί σχηματίζονται από θερμότερο νερό, που ωθείται προς την επιφάνεια από εκλύσεις μεθανίου και παγιδεύεται κάτω από τον πάγο, το οποίο με τη σειρά του παράγεται από την αποσύνθεση ζωικών οργανισμών μέσα στο παχύ στρώμα του ιζήματος.
Όσο για το κυκλικό ή δακτυλιοειδές σχήμα, προέρχεται από τις αδρανειακές δυνάμεις Coriolis που βάζουν σε κυκλική κίνηση το θερμότερο νερό καθώς ανεβαίνει (όπως αντίστοιχα τον θερμό αέρα στους τυφώνες), λεπταίνοντας ή και λιώνοντας τον πάγο κυκλικά.
Ένα μυστήριο που βρήκε τελικά την απάντησή του!
Οι λίμνες Ζερέλια (εικόνα επάνω) βρίσκονται περίπου 4 km νοτιοδυτικά του Αλμυρού, στον νομό Μαγνησίας. Πρόκειται για δύο μικρές αλλά τελείως κυκλικές λίμνες διαμέτρου 250 και 150 m, και βάθους 8 και 6 m αντίστοιχα, που απέχουν μεταξύ τους 250 m. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι από το 2010 θεωρείται ότι δημιουργήθηκαν από πτώση αστεροειδών πριν από 12.000 χρόνια περίπου, κρίνοντας από τα ίχνη ζιρκονίου που βρέθηκαν κοντά τους.
Αυτό τις κάνει μοναδικές στην Ελλάδα και εξαιρετικά σπάνιες σ’ όλον τον κόσμο, καθώς παρόμοιες λίμνες (που ονομάζονται maar) δημιουργούνται σχεδόν πάντοτε από παλαιούς κρατήρες ηφαιστείων.
Αν και κάποιοι αμφισβητούν την εξωγήινη «καταγωγή» των λιμνών Ζερέλια, καθώς τους λείπουν άλλα τυπικά χαρακτηριστικά που συνδέονται με την πτώση μετεωριτών ή αστεροειδών, γεγονός είναι ότι αποτελούν τη βάση ενός πλούσιου τοπικού υδροβιότοπου, και από θραύσματα που έχουν βρεθεί φαίνεται να υπήρξαν και αιτία ανάπτυξης οικισμού της εποχής του Χαλκού.
Στην "κοιλάδα των πλανητών" (εικόνα επάνω) στην περiοχή Kawakeb της νοτιοδυτικής Λιβύης, υπάρχει μία εντυπωσιακή συλλογή σφαιρικών ή δισκοειδών βράχων διαμέτρου μέχρι και 10m, που εκτείνεται σε διάστημα 30km. Εξαιτίας του πλήθους και της μορφής τους, δίνουν την εντύπωση στον επισκέπτη ότι βρίσκεται ανάμεσα σ' ένα πολύ πυκνό πλανητικό σύστημα, εξ ου και το όνομα.
Οι βράχοι αυτοί έχουν προκύψει από ένα φυσικό φαινόμενο που λέγεται σύμπηξη (concretion) που δημιουργείται όταν ασβεστολιθικά στρώματα "χτίζονται" γύρω από έναν αρχικό πυρήνα (συνήθως όστρακο) και στη συνέχεια διαμορφώνονται από τη ροή νερού και την κίνηση που προκαλείται σε σφαιρικό ή δισκοειδές σχήμα.
Μάλιστα τέτοιοι σχηματισμοί υπάρχουν και αλλού στη Γη, όπως στο δυτικό Καζακστάν (Valley of Bulls), στο Κάνσας των ΗΠΑ (Rock City), στην Αυστραλία (Devil's Marbles) στη Νέα Ζηλανδία (Moeraki Boulders) και αλλού.
Δεν έχουν σχέση όμως με τις "σφαιρικές πέτρες της Κόστα Ρίκα" (βλέπε και θέμα 83), που είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα.
Αυτό τις κάνει μοναδικές στην Ελλάδα και εξαιρετικά σπάνιες σ’ όλον τον κόσμο, καθώς παρόμοιες λίμνες (που ονομάζονται maar) δημιουργούνται σχεδόν πάντοτε από παλαιούς κρατήρες ηφαιστείων.
Αν και κάποιοι αμφισβητούν την εξωγήινη «καταγωγή» των λιμνών Ζερέλια, καθώς τους λείπουν άλλα τυπικά χαρακτηριστικά που συνδέονται με την πτώση μετεωριτών ή αστεροειδών, γεγονός είναι ότι αποτελούν τη βάση ενός πλούσιου τοπικού υδροβιότοπου, και από θραύσματα που έχουν βρεθεί φαίνεται να υπήρξαν και αιτία ανάπτυξης οικισμού της εποχής του Χαλκού.
Στον Αλυκανά,
στα βόρεια της Ζακύνθου κοντά στην ακτή, σε βάθος 2-5 m και σε έκταση
30 στρεμμάτων, από το 2013 έχουν εντοπιστεί στον πυθμένα πολλές διαμορφώσεις
που μοιάζουν με στρογγυλές βάσεις από αρχαίες κολώνες με μία μεγάλη οπή στο κέντρο τους (εικόνα επάνω)
και άλλες που μοιάζουν με πλακόστρωτο.
Αρχικά θεωρήθηκαν τμήματα από βυθισμένη
πολιτεία και μάλιστα την ίδια άποψη εξέφρασαν αρχικά και εκπρόσωποι της υπηρεσίας υποβρύχιας αρχαιολογίας. Λίγο αργότερα
όμως, με τη συμμετοχή ειδικών γεωλόγων και αφού αναλύθηκαν δείγματα στα εργαστήρια
μεγάλης ελληνικής τσιμεντοβιαμηχανίας, καθορίσθηκε ότι πρόκειται για φυσικούς
σχηματισμούς ηλικίας 3 - 5 εκατομμυρίων ετών, που δημιουργούνται σε περιοχές
όπου αναβρύζουν ρευστά πλούσια σε υδρογονάνθρακες από τον πυθμένα της θάλασσας. Μικροοργανισμοί που καταναλίσκουν τον άνθρακα
των υδρογονανθράκων αυτών παρήγαγαν κάτι σαν τσιμέντο, με την τελική μορφή να έχει
δοθεί από τη φυσική διάβρωση.
Αν και πολλοί
εξακολουθούν να είναι δύσπιστοι σ’ αυτήν την εξήγηση καταγγέλλοντας προσπάθεια
συγκάλυψης, γεγονός είναι ότι ακόμα και εάν το φαινόμενο είναι γεωλογικό, εξακολουθεί
να παραμένει σπάνιο (ειδικά σε ρηχά νερά) και θεαματικό.
Οι βράχοι αυτοί έχουν προκύψει από ένα φυσικό φαινόμενο που λέγεται σύμπηξη (concretion) που δημιουργείται όταν ασβεστολιθικά στρώματα "χτίζονται" γύρω από έναν αρχικό πυρήνα (συνήθως όστρακο) και στη συνέχεια διαμορφώνονται από τη ροή νερού και την κίνηση που προκαλείται σε σφαιρικό ή δισκοειδές σχήμα.
Μάλιστα τέτοιοι σχηματισμοί υπάρχουν και αλλού στη Γη, όπως στο δυτικό Καζακστάν (Valley of Bulls), στο Κάνσας των ΗΠΑ (Rock City), στην Αυστραλία (Devil's Marbles) στη Νέα Ζηλανδία (Moeraki Boulders) και αλλού.
Δεν έχουν σχέση όμως με τις "σφαιρικές πέτρες της Κόστα Ρίκα" (βλέπε και θέμα 83), που είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα.
Το φαινόμενο της σύμπηξης (βλ παραπάνω) έχει δημιουργήσει ακόμα πιο περίεργους βράχους στην κεντρική Ρουμανία, με το όνομα Trovants (εικόνα επάνω) που συχνά μοιάζουν με μανιτάρια, οι οποίοι όχι μόνον μεγαλώνουν αλλά και μετακινούνται μόνοι τους! Στην περίπτωση αυτή, η σύμπηξη πυροδοτείται από τη βροχή που τους μουσκεύει, με αποτέλεσμα τα άλατα που παράγονται στο εσωτερικό τους να δημιουργούν νέα στρώματα που σπρώχνουν τα παλαιότερα προς τα έξω. Πρόκειται για εκατοντάδες βράχους με ηλικία που ξεκινάει από πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια, και με το μέγεθος των παλαιότερων να φτάνει σε διάμετρο με μερικά μέτρα.
Βέβαια δεν θα δείτε τους βράχους να μεγαλώνουν όση υπομονή και να έχετε, καθώς πρόκειται για μερικά εκατοστά ανά χιλιετία. Αλλά και η μετακίνησή τους είναι αντίστοιχα αργή, καθώς οφείλεται στη διάβρωση του εδάφους εξαιτίας των συστατικών που απορροφούν.
Στην περιοχή του Volgograd (πρώην Στάλινγκραντ) της Ρωσίας, έχουν βρεθεί από το 2015 αρκετοί δισκοειδείς βράχοι (εικόνα επάνω), με τον μεγαλύτερο απ' αυτούς να φθάνει τα 2m σε διάμετρο. Αν και οι δίσκοι είναι συμπαγείς, το γεγονός ότι περιέχουν μικρές ποσότητες βολφραμίου, έχει εξάψει τη φαντασία των θιασωτών των ΑΤΙΑ, ότι μπορεί να έχουν σχέση με εξωγήινη τεχνολογία. Κάτι βέβαια που δεν έχει λογική καθώς η φυσική δημιουργία σφαιρικών ή δισκοειδών σχημάτων έχει εξηγηθεί σε πολλές άλλες περιπτώσεις, μερικές από τις οποίες αναφέρονται ήδη παραπάνω.
Το Gandang ή "βουνό που γεννά αυγά" βρίσκεται στη νότια Κίνα. Από μία κάθετη πλαγιά του, διαστάσεων περίπου 6 Χ 20m εμφανίζονται βαθμιαία σφαιρικές πέτρες σε διάφορά "στάδια ωρίμανσης", ενώ κάθε τόσο κάποια ολοκληρώνει τη διαδικασία (που κρατάει περίπου 30 χρόνια) και πέφτει στο έδαφος. Οι πέτρες αυτές, διαστάσεων 20-60cm θεωρούνται "τυχερές" από τους κατοίκους της περιοχής, που σπεύδουν να τις μαζέψουν και να τις φυλάξουν στα σπίτια τους. Αν και εντυπωσιακό, το φαινόμενο δεν είναι και τόσο μυστηριώδες, καθώς εκτιμάται ότι οι πέτρες έχουν διαμορφωθεί πριν από μισό εκατομμύριο χρόνια από πολύ υψηλή συμπίεση και θέρμανση εγκλεισμάτων διοξειδίου του πυριτίου (βασικά άμμου), ενώ το σφαιρικό τους σχήμα διαμορφώθηκε όταν αργότερα εκτέθηκαν σε ροή νερού. Στη συνέχεια, οι σφαίρες καλύφθηκαν από πιο μαλακά πετρώματα ασβεστόλιθου, τα οποία γεωλογικές ανακατατάξεις έφεραν κάποια στιγμή κοντά στην επιφάνεια, οπότε η διάβρωση από τη βροχή κάνει σταδιακά τις σφαίρες να αποκαλύπτονται.
Αποτέλεσμα σύμπηξης (concreation, βλέπε παραπάνω) είναι και οι σχετικά μικρές (3-10 εκ) και λίγο πεπλατυσμένες σφαίρες που έχουν βρεθεί στο Kerksdorp στο βόρειο τμήμα της Δημοκρατίας της Νοτίου Αφρικής. Αν και η χρονολόγηση τού σχετικά μαλακού πετρώματος στο οποίο βρέθηκαν (περίπου 3 εκατομμυρίων ετών) έδωσε λαβή σε ακραίες θεωρίες για προκατακλυσμιαίους προηγμένους πολιτισμούς, στην πραγματικότητα οι σφαίρες, που δεν είναι μεταλλικές αλλά περιέχουν μεταλλικά ορυκτά, είναι το αποτέλεσμα φυσικών διεργασιών που έχουν εξηγηθεί παραπάνω.
Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό των σφαιρών αυτών οι περιμετρικές αυλακώσεις, που εξηγούνται από διακριτά "βήματα" στη διαδικασία παραγωγής τους.
Άλλο ένα παράδειγμα κανονικών πολυγωνικών σχηματισμών είναι το "Μονοπάτι του Γίγαντα" στην περιοχή Άντριμ, στο βόρειο άκρο της Βόρειας Ιρλανδίας. Πρόκειται για δεκάδες χιλιάδες εφαπτόμενες εξαγωνικές "κολώνες" από βασάλτη, που δημιουργήθηκαν πριν από 60-50 εκατομμύρια χρόνια, από την απότομη ψύξη λάβας που προήλθε από ηφαιστειακή δραστηριότητα. Προφανώς το σχήμα προήλθε από την ίδια αρχή "οικονομίας χώρου" της Φύσης, που απαντάται επίσης και στο σχήμα των κηρηθρών των μελισσών.
Υπάρχουν ακόμα και απόλυτα ορθογώνια σχήματα που έχουν δημιουργηθεί από τη φύση. Στην εικόνα επάνω, κρύσταλλοι πυριτίου κατά την εξόρυξή τους.
Για να μη θεωρηθεί ότι οι φυσικοί σχηματισμοί είναι κυρίως σφαιρικοί, επάνω φαίνεται ο "Βράχος- Βάφλα" ή Waffle Rock, ένας βράχος στην πολιτεία της Δυτικής Βιτζίνια των ΗΠΑ, που σήμερα κοσμεί την αυλή ενός πολιτιστικού κέντρου της περιοχής, του οποίου το περίεργο σαν βάφλα ανάγλυφο σχέδιο έγινε αφορμή για θεωρίες που εμπλέκουν εξωγήινους, γιγάντια ερπετά και πανάρχαιους ινδιάνικους πολιτισμούς. Έχει όμως αποδειχτεί ότι ο ηλικίας 300 εκατομμυρίων ετών βράχος έχει υποστεί πολλαπλές γεωμετρικού σχήματος ρηγματώσεις, που προοδευτικά γέμισαν από οξείδια του σιδήρου που εναπόθεσε η ροή νερού, δημιουργώντας αυτά τα ανάγλυφα σχήματα. Αυτός ο βράχος έχει αποκολληθεί από ένα σημείο ψηλότερα στο βουνό, μάλιστα ένα μικρότερο κομμάτι υπάρχει στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον.
Οι κολώνες της λίμνης Crowley, ανατολικά της Σιέρα Νεβάδα στις ΗΠΑ, είναι φυσικός σχηματισμός που προήλθε από έναν σπάνιο φαινόμενο διήθησης ψυχρού νερού μέσα από το επιφανειακό έδαφος, που στη συνέχεια ήρθε σε επαφή με ένα παχύ υπόστρωμα από ζεστή ηφαιστειακή στάχτη. Η επαφή αυτή παρήγαγε ατμό που εκτινάχθηκε μέσα από τα αυλάκια διήθησης, προκαλώντας τη διάβρωση του εδάφους σε κατακόρυφες στήλες, οι οποίες στη συνέχεια γέμισαν με σκληρά ορυκτά. Το έδαφος γύρω τους διαβρώθηκε από τα κύματα της τεχνητής λίμνης που δημιουργήθηκε το 1941, αποκαλύπτοντας τις κολώνες. Συνολικά υπάρχουν περισσότερες από 5000 κολώνες στην περιοχή, οι περισσότερες μάλιστα εμφανίζουν ισόπαχες διακριτές ζώνες, δημιουργώντας τη ψευδαίσθηση ότι αποτελούνται από σπονδύλους.
74. TI ΠΡΑΓΜΑΤΙ AΚΟΥΓΑΝ ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ CORDIGLIA;
Οι αδελφοί Achille (1933 – 2015) και Giovanni (1939 - ) Judica – Cordiglia ήταν δύο νεαροί αλλά υψηλού επιπέδου ραδιοερασιτέχνες από το Τορίνο της Ιταλίας, που έγιναν παγκόσμια γνωστοί όταν από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 άρχισαν να καταγράφουν τις συνομιλίες των Σοβιετικών κοσμοναυτών με τη βάση τους, και ειδικότερα όταν φάνηκε ότι σε μερικές περιπτώσεις κατέγραψαν τις τελευταίες στιγμές των κοσμοναυτών κάποιων αποτυχημένων αποστολών, τις οποίες προφανώς οι Σοβιετικοί απέκρυψαν.
Σύντομα τα όργανα που χρησιμοποιούσαν οι αδελφοί Cordiglia έγιναν περισσότερα, καλύτερα και πιο εξειδικευμένα (έφθασε να έχουν μέχρι 21 κεραίες) και η παρακολούθηση των συνομιλιών από το διάστημα έγινε πραγματικό επάγγελμα για τους δύο αδελφούς, που χρησιμοποιούσαν και την αδελφή τους για τη μετάφραση από τα ρωσικά.
Φυσικά κατέγραφαν τις συνομιλίες και των αμερικανικών αποστολών, οι οποίες όμως δεν παρουσίαζαν κάποια έκπληξη.
Συνολικά, μεταξύ των ετών 1960 και 1964 εννέα ηχογραφήσεις υπονοούν κάποιο σημαντικό πρόβλημα ή και θάνατο, από τις οποίες οι πιο γνωστές και χαρακτηριστικές είναι οι παρακάτω:
Σύντομα τα όργανα που χρησιμοποιούσαν οι αδελφοί Cordiglia έγιναν περισσότερα, καλύτερα και πιο εξειδικευμένα (έφθασε να έχουν μέχρι 21 κεραίες) και η παρακολούθηση των συνομιλιών από το διάστημα έγινε πραγματικό επάγγελμα για τους δύο αδελφούς, που χρησιμοποιούσαν και την αδελφή τους για τη μετάφραση από τα ρωσικά.
Φυσικά κατέγραφαν τις συνομιλίες και των αμερικανικών αποστολών, οι οποίες όμως δεν παρουσίαζαν κάποια έκπληξη.
Συνολικά, μεταξύ των ετών 1960 και 1964 εννέα ηχογραφήσεις υπονοούν κάποιο σημαντικό πρόβλημα ή και θάνατο, από τις οποίες οι πιο γνωστές και χαρακτηριστικές είναι οι παρακάτω:
- Στα τέλη Νοεμβρίου 1960, ένα σήμα SOS σε κώδικα Μορς που εξασθένιζε βαθμιαία μέχρι που εξαφανίστηκε στο βάθος του Διαστήματος.
- Στις αρχές Φεβρουαρίου 1961, μια βαριά ανάσα προφανώς από το Διάστημα, που ερμηνεύθηκε από τον γιατρό πατέρα τους σαν την αναπνοή ενός ανθρώπου με υποξία και κοντά στον θάνατο.
- Τον Μάιο 1961, μια κλήση για βοήθεια από ένα διαστημόπλοιο εκτός ελέγχου.
- Το 1963, μια αγωνιώδης γυναικεία φωνή που δήλωνε φωτιά στο χώρο της και μετά χάθηκε.
Αν και είναι γνωστή η τάση των Σοβιετικών να κρύβουν τις αποτυχίες τους, κάτι που προφανώς ίσχυε και για το διαστημικό τους πρόγραμμα, και παρόλο που κάποιοι Δυτικοί παρατηρητές υπολογίζουν ότι μέχρι το 1967 οι Σοβιετικοί είχαν 11 θανατηφόρα ατυχήματα σε πτήση ή στο έδαφος, υπάρχουν αρκετά σημεία στις ηχογραφήσεις των αδελφών Cordiglia που δημιουργούν αμφιβολίες για το αν αυτές ήταν πράγματι από το Διάστημα.
Κατ’ αρχήν στις σοβιετικές εκτοξεύσεις μέχρι την εποχή της επιτυχημένης εκτόξευσης Γκαγκάριν τον Απρίλιο του 1961, δεν χρησιμοποιούνταν διαστημόπλοια ικανά να μεταφέρουν άνθρωπο (και για αρκετά χρόνια ούτε και αρκετά ισχυροί πύραυλοι για τα βγάλουν από τη γήινη τροχιά), παρά μόνο μικρόσωμα ζώα.
Έχει παρατηρηθεί επίσης ότι κάποιες ηχογραφήσεις δεν αντιστοιχούν σε γνωστές ημερομηνίες εκτοξεύσεων των Σοβιετικών (που δεν γίνεται να αποκρυφτούν).
Η γλώσσα και η φρασεολογία που χρησιμοποιείται στις καταγραμμένες συνομιλίες δεν δείχνει επαγγελματίες και μάλιστα υψηλού επιπέδου, όπως ήταν οι σοβιετικοί κοσμοναύτες.
Θα μπορούσε ακόμα να αναφερθεί και το γεγονός ότι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήλθαν στο φως στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τις παραπάνω περιπτώσεις (ενώ υπήρξαν παραδοχές για άλλα ατυχήματα του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος) αλλά αυτό δεν αποτελεί απόδειξη, δεδομένης της νοοτροπίας δεκαετιών, οπότε κάποια στοιχεία μπορεί να παραμένουν κρυμμένα ή να έχουν καταστραφεί.
Το σοβαρότερο στοιχείο πάντως είναι το γεγονός ότι οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους, οι οποίοι προφανώς παρακολουθούσαν το σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα με μεγάλη προσοχή και με πολύ πιο αποτελεσματικά μέσα και όργανα, δεν επιβεβαίωσαν τις καταγραφές των αδελφών Cordiglia, κάτι που θα τους συνέφερε ιδιαίτερα καθώς είχαν μείνει πίσω στην κούρσα του διαστήματος και ένιωθαν σαφώς μειονεκτικά και απειλούμενοι.
75. ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΦΩΤΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Τα «αιωρούμενα» φώτα στη Μarfa του Τέξας.
Σε διάφορες περιοχές του κόσμου φαίνεται να εμφανίζονται το βράδυ μυστηριώδη φώτα πάνω από τον ορίζοντα ή στον ουρανό, χωρίς να υπάρχει μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον κάποια πειστική εξήγηση.
Τα φώτα αυτά εμφανίζονται εδώ και πολλά χρόνια, ενώ σε κάποιες περιοχές έχουν γίνει και τουριστικό αξιοθέατο.
Οι πιο γνωστές περιοχές στις οποίες εμφανίζεται αυτό το φαινόμενο είναι:
-Η Marfa στο δυτικό Τέξας των ΗΠΑ
-Το Hessdalen στη Νορβηγία, βόρεια από το Όσλο
-Η περιοχή Min Min στην κεντροανατολική Αυστραλία
-Το Brown Mountain, στο δυτικό τμήμα της Βόρειας Καρολίνα των ΗΠΑ
-Σ’ αυτό το φαινόμενο αποδίδεται και η εμφάνιση φώτων πάνω από την Ουάσιγκτον DC, τον Ιούλιο του 1952
Τελικά, για να συντομεύσουμε μια μακριά ιστορία, η εξήγηση φαίνεται να είναι πολύ απλή και πεζή, ενώ καλύπτει ουσιαστικά και όλες τις παραπάνω περιπτώσεις.
-Σ’ αυτό το φαινόμενο αποδίδεται και η εμφάνιση φώτων πάνω από την Ουάσιγκτον DC, τον Ιούλιο του 1952
Τελικά, για να συντομεύσουμε μια μακριά ιστορία, η εξήγηση φαίνεται να είναι πολύ απλή και πεζή, ενώ καλύπτει ουσιαστικά και όλες τις παραπάνω περιπτώσεις.
Ανάλογα με την περιοχή και την φαντασία των επισκεπτών και ερευνητών που έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί, διάφορες ερμηνείες έχουν προταθεί όπως ότι πρόκειται για φώτα αυτοκινήτων, φώτα προσγείωσης αεροπλάνων, φάρους, γιορταστικά φαναράκια-αερόστατα, σφαιρικούς κεραυνούς, ανάφλεξη αερίων από πιεζοηλεκτρικά φαινόμενα του εδάφους, UFOs, αλλά έχουν υπάρξει και κάποιες ακραίες κβαντικές ερμηνείες.
Το 2004 το πανεπιστήμιο του Τέξας έστειλε μια ομάδα φοιτητών Φυσικής για να ερευνήσει το φαινόμενο στη Marfa και διαπίστωσαν με βεβαιότητα ότι επρόκειτο για τα φώτα των αυτοκινήτων από τους αυτοκινητόδρομους Νο67 και Νο90, που διασχίζουν την περιοχή.
Πώς όμως μία τόσο προφανής εξήγηση ξέφυγε από τους άλλους ερευνητές?
Απλούστατα, επειδή τα φώτα συνδυάζονται με ένα άλλο φαινόμενο την οπτική διάθλαση, που κάνει τα αντικείμενα (τα φώτα των αυτοκινήτων στη συγκεκριμένη περίπτωση) να εμφανίζονται εκτός φυσικής θέσης, ψηλά επάνω από τον ορίζοντα ακόμα και αν στην πραγματικότητα βρίσκονται πέρα από τον φυσικό ορίζοντα κρυμμένα από την καμπυλότητα της Γης.
Η διάθλαση αυτή συμβαίνει όταν κρύος αέρας παγιδεύεται χαμηλά κοντά στο έδαφος και ζεστότερος αέρας έρχεται και παραμένει από επάνω του.
Στις περιοχές που παρατηρούνται αυτά τα φαινόμενα, η εδαφική διαμόρφωση (συνήθως κοιλάδες) και οι τοπικές κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν την παραπάνω διαστρωμάτωση του αέρα, οπότε δημιουργείται διάθλαση που «ανυψώνει» τα μακρινά αντικείμενα, γνωστή και σαν Fata Morgana (από το ιταλικοποιημένο όνομα της μάγισσας αδελφής του θρυλικού βασιλιά Αρθούρου).
Υπάρχει βέβαια και το αντίστροφο φαινόμενο, όταν δηλαδή ο ζεστός αέρας βρίσκεται κάτω από τον κρύο, και τότε τα αντικείμενα φαίνεται να «βυθίζονται» στο έδαφος, όπως συμβαίνει με τις «λίμνες» που δημιουργούνται στην άσφαλτο τις πολύ ζεστές ημέρες.
Στο πρώτο φαινόμενο αποδίδεται και η βύθιση του Τιτανικού και συγκεκριμένα στην αδυναμία έγκαιρου εντοπισμού του παγόβουνου (βλ. και το θέμα Νο39 στο Α’ τμήμα αυτού του άρθρου).
Μερικοί βέβαια ισχυρίζονται ότι τα περίεργα φώτα υπήρχαν και πριν από την εποχή των αυτοκινήτων αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι επιβεβαιωμένο, εξάλλου φώτα ή φωτιές στο έδαφος υπήρχαν από πολύ παλαιότερα, αλλά η φαντασία και η μνήμη των ανθρώπων γίνονται ιδιαίτερα επιλεκτικές προκειμένου να υποστηρίξουν κάτι στο οποίο πιστεύουν.
Μάλιστα ακόμα και τα ραντάρ μπορούν να ξεγελαστούν από τη διάθλαση, καθώς τα κύματα που εκπέμπουν δεν διαφέρουν από τις φωτεινές ακτίνες παρά μόνο κατά τη συχνότητα.
Διαφορετικής προέλευσης όμως ήταν τα διάσημα φώτα που εμφανίστηκαν στις 13 Μαρτίου 1997 στο Φίνιξ (Phoenix) της Αριζόνα, και μάλιστα δύο φορές το ίδιο βράδυ.
Μάλιστα ακόμα και τα ραντάρ μπορούν να ξεγελαστούν από τη διάθλαση, καθώς τα κύματα που εκπέμπουν δεν διαφέρουν από τις φωτεινές ακτίνες παρά μόνο κατά τη συχνότητα.
Διαφορετικής προέλευσης όμως ήταν τα διάσημα φώτα που εμφανίστηκαν στις 13 Μαρτίου 1997 στο Φίνιξ (Phoenix) της Αριζόνα, και μάλιστα δύο φορές το ίδιο βράδυ.
Τα πρώτα, γύρω στις 08:30 μμ αποδείχθηκαν αεροσκάφη Α10 της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ που πετούσαν σε σχηματισμό και σε αρκετά μεγάλο ύψος ώστε να μην ακούγονται, ενώ τα δεύτερα φωτοβολίδες που ρίχθηκαν το ίδιο βράδυ στις 10:00 μμ πάλι από την Πολεμική Αεροπορία, και κατέβηκαν πίσω από μια κοντινή οροσειρά.
Εξίσου διαφορετικής προέλευσης ήταν και η πολύ εντυπωσιακή «φωτεινή σπείρα» που εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο του 2009 ψηλά στον ουρανό της βόρειας Νορβηγίας, έχοντας ένα πολύ κανονικό σχήμα και «εκτοξεύοντας» μια γαλάζια ακτίνα που φαίνονταν να στόχευε προς το έδαφος (κάτω, πραγματική εικόνα).
Η ιστορία των Ναϊτών είναι συναρπαστική, σύντομη και κυρίως αμφιλεγόμενη, έχοντας δώσει τροφή σε πολλές θεωρίες συνωμοσίας που σχετίζονται είτε με κρυμμένους θησαυρούς, είτε με θρησκευτικά μυστικά, είτε και με τα δύο.
Οι Ναΐτες ξεκίνησαν σαν μία μικρή ομάδα εννέα ιπποτών που έφθασαν στην Ιερουσαλήμ το 1118 από τη Γαλλία. Η Ιερουσαλήμ τότε κατέχονταν από τους Ευρωπαίους, μετά την επιτυχή κατάληξη της Α΄ Σταυροφορίας. Με την άδεια του βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Β΄ την επόμενη χρονιά ίδρυσαν ένα τάγμα μοναχών – πολεμιστών, με σκοπό να παρέχουν προστασία στους χριστιανούς προσκυνητές. Μάλιστα, το σύμβολο των Ναϊτών, δύο ιππότες που ιππεύουν το ίδιο άλογο, υπονοεί την παροχή βοήθειας και φροντίδας προς τους συμπολεμιστές τους (φωτογραφία).
Πολύ γρήγορα όμως, ουσιαστικά μέσα σε δέκα χρόνια, ο αριθμός, η ισχύς και ο πλούτος τους πολλαπλασιάστηκαν σημαντικά, καθώς συνδύαζαν στρατιωτικές αρετές, μοναστηριακή πειθαρχία και επιχειρηματικές (κυρίως τραπεζικές) δραστηριότητες, κάνοντας συναλλαγές ακόμα και με τους μουσουλμάνους.
Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι οι Ναΐτες βρήκαν θησαυρούς σκάβοντας στο Όρος του Ναού όπου εγκαταστάθηκαν και απ’ όπου πήραν το όνομά τους, περιοχή στην οποία βρίσκονταν παλαιότερα ο ναός του Σολομώντα, τα προνόμια, οι δωρεές προς το τάγμα των νεοεισερχομένων και οι τραπεζικές τους δραστηριότητες, αρκούσαν για να δικαιολογήσουν τα πλούτη τους. Είναι μάλιστα οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τις επιταγές ώστε οι ταξιδιώτες να μην μεταφέρουν πολλά νομίσματα, οι οποίες τελικά εξελίχθηκαν στα χαρτονομίσματα.
Η στροφή των Ναϊτών προς τον πλουτισμό ήταν και ο βασικός λόγος που δημιουργούνταν συχνά προστριβές με τα άλλα δύο ισχυρά ένοπλα μοναστικά τάγματα, των Ιωαννιτών ιπποτών και των Τευτόνων ιπποτών, που όχι σπάνια κατέληγαν σε αιματοχυσία.
Στους παράγοντες αυτούς κάποιοι προσθέτουν και θρησκευτικά μυστικά που ενδεχομένως ανακάλυψαν, πχ ότι ο Χριστός δεν πέθανε στο σταυρό αλλά έζησε για πολλά ακόμα χρόνια ή ότι ήταν νυμφευμένος με την Μαρία Μαγδαληνή, πληροφορίες για την αποσιώπηση των οποίων η Καθολική Εκκλησία ενδεχομένως πλήρωσε αδρά για να παραμείνουν κρυφές.
Όπως και να έχει, η κύρια αιτία της καταστροφής τους ήταν ότι ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ΄ είχε δανειστεί και χρώσταγε μεγάλα ποσά στο τάγμα, οπότε θεώρησε πρακτικότερο αντί να τα επιστρέψει, να το συκοφαντήσει και να το διαλύσει.
Και πράγματι αυτό έγινε, ξεκινώντας από την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307 (απ’ όπου και η γνωστή δεισιδαιμονία), με φυλακίσεις, βασανισμούς και εκτελέσεις σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας των Ναϊτών.
Έτσι έσβησε ουσιαστικά η ισχύς του τάγματος, σε λιγότερο από 200 χρόνια από την ίδρυσή του, και όσοι επέζησαν, με μέρος των θησαυρών τους όπως κάποιοι ισχυρίζονται, διασκορπίσθηκαν καταφεύγοντας κυρίως στη Σκωτία, Ελβετία και Ισπανία.
Φυσικά για να δικαιολογηθεί η δίωξή τους κατασκευάστηκαν φοβερές κατηγορίες εναντίον τους, για ειδωλολατρία, ιεροσυλία, ομοφυλοφιλία κλπ, και βέβαια οι όποιες ομολογίες αποσπάσθηκαν μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια.
Όμως πέρα από τα χρέη του Φιλίππου, ίσως υπήρχε και μία λιγότερη φανερή αιτία εξαιτίας της οποίας ο Πάπας Κλήμης Ε΄ δεν τους υποστήριξε ενεργά. Ενδεχομένως η συναναστροφή των Ναϊτών με την πιο «εκλογικευμένη» σκέψη των Αράβων μουσουλμάνων (οι οποίοι θεωρούσαν ότι οι πιστοί μπορούν να επικοινωνούν κατ’ ευθείαν με τον Θεό και δεν χρειάζονται «μεσολαβητές»), οδήγησε τους Ναΐτες στο να αμφισβητήσουν την ισχύ της καθολικής Εκκλησίας (θρησκευτική και πολιτική) καθώς και το «αλάθητό» της, κάτι που ίσως θεωρήθηκε σαν ο μεγαλύτερος κίνδυνος απ’ όλους για το κατεστημένο της εποχής.
Μία άλλη άποψη που συνδέεται με την υποτιθέμενη λατρεία από τους Ναΐτες μιας σατανικής οντότητας με το όνομα Μπαφομέτ (Baphomet), υποστηρίζει ότι το όνομα αυτό προέρχεται από το ελληνικό «βαφή» και «μήτις» που σημαίνει «βάφτισμα στη σοφία» και συνδέεται με τις ιδέες των Καθαρών, που θεωρήθηκε ιδιαίτερα επικίνδυνη χριστιανική αίρεση και πολεμήθηκε φανατικά από την Καθολική Εκκλησία. Άλλες απόψεις όμως αποδίδουν το Μπαφομέτ σε παραφθορά του ονόματος "Μωχάμετ", που οι Ναΐτες άκουγαν σαν επίκληση των Αράβων στον ιδρυτή της θρησκείας τους πριν τη μάχη.
Το θέμα είναι ότι δεν έχει υπάρξει καμιά επιβεβαιωμένη ανακάλυψη γιγάντιων ανθρώπινων οστών, παρότι στο Διαδίκτυο υπάρχουν πολλές αναφορές και φωτογραφίες που απεικονίζουν σκελετούς γιγάντων, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο εμφανώς πλαστές.
Κάτι που κάνει την ύπαρξη γιγάντων μία σχεδόν αληθοφανή υπόθεση είναι η προσπάθεια εξήγησης των μεγαλιθικών ή κυκλώπειων κατασκευών, που όμως έχει αποδειχθεί ότι ήταν πραγματοποιήσιμες με τη συνδρομή πολλών χεριών και απλής μηχανικής, ή κατασκευών που έχει εκτιμηθεί λάθος η χρήση τους, όπως οι γιγάντιοι τάφοι στη Σαρδηνία που δεν προορίζονταν για γίγαντες, αλλά για πολλούς φυσιολογικού μεγέθους νεκρούς.
Σε αρκετές περιπτώσεις επίσης υπήρξαν πλαστές κατασκευές, όπως ο «γίγαντας του Cardiff» στις ΗΠΑ και «παραφουσκωμένες» ή μη διασταυρωμένες ειδήσεις για λόγους δημοσιότητας και κέρδους από τον τύπο, ενώ πιο πρόσφατα για «likes» σε διάφορους ιστότοπους.
Μάλλον το μοναδικό γιγάντιο κρανίο που δεν είναι απάτη, καθώς πρόκειται για μοντέλο διδασκαλίας στην ιατρική σχολή του Harvard, το 1929. (φωτογραφία: printerest.com)
Ας δούμε όμως δύο συγκεκριμένες μαρτυρίες από τον ελληνικό χώρο που αναφέρονται από δύο καταξιωμένους συγγραφείς της αρχαιότητας, τον Παυσανία και τον Ηρόδοτο, αν και όχι σαν αυτόπτες μάρτυρες. Ο Παυσανίας γράφει (Αττικά, Ι΄ 35.5) ότι κάποιος από τη Μυσία (περιοχή κοντά στον Ελλήσποντο) του διηγήθηκε ότι είχε επισκεφθεί τον τάφο του Αίαντα του Τελαμώνιου που βρίσκονταν στην περιοχή του, και είχε εντυπωσιαστεί από το μέγεθος των οστών που είδε. Σαν παράδειγμα ανέφερε ότι τα οστά των ποδιών του που ονομάζονται μύλες, είχαν το μέγεθος δίσκου πεντάθλου παίδων. Θεωρώντας ότι οι μύλες αναφέρονται στις επιγονατίδες, προκύπτει ότι ο Αίαντας θα πρέπει να είχε ύψος περισσότερο από διπλάσιο από έναν συνηθισμένο άνθρωπο!
Πρόκειται όμως προφανώς για υπερβολή, καθώς ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει βέβαια ότι ο Αίαντας ξεχώριζε για το ύψος και τη δύναμή του, αλλά δεν προκύπτει ότι επρόκειτο για κάτι το υπερφυσικό, καθώς κατά τη διάρκεια των ταφικών αγώνων για τον Πάτροκλο έλαβε μέρος σε τρία αγωνίσματα δύναμης και δεν νίκησε σε κανένα! Στην πάλη, (Ψ΄ 730) ήλθε ισόπαλος με τον Οδυσσέα, μάλιστα αγκαλιάστηκαν για να ξεκινήσουν να παλεύουν, άρα δεν μπορεί να είχαν τεράστια διαφορά ύψους (και ο Οδυσσέας κάθε άλλο παρά φημιζόταν για το ύψος του), στην οπλομαχία (Ψ΄ 820) ήλθε επίσης ισόπαλος με τον Διομήδη, ενώ έχασε(!) στη ρίψη δίσκου (Ψ΄ 845) από τον Πολυποίτη, βασιλιά των Λαπιθών.
Επίσης στα Ηλιακά (Α΄ 13.5) πάλι ο Παυσανίας αναφέρεται στην ανεύρεση από ψαρά στην Εύβοια του οστού της ωμοπλάτης του Πέλοπα, όπως αποκάλυψε αργότερα το Μαντείο των Δελφών, του οποίου «θαύμασε το μέγεθος». Ο Παυσανίας αναφέρεται και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ανεύρεσης γιγάντιων οστών, όπως του Θησέα στη Σκύρο από τον Κίμωνα, που κάθε φορά θεωρούνταν ότι ανήκαν σε αρχαίους ήρωες.
Η δεύτερη μαρτυρία είναι του Ηρόδοτου (Κλειώ, κεφ. 68) και περιγράφει την ανεύρεση των οστών του Ορέστη, του γιου του Αγαμέμνονα, από τον Σπαρτιάτη Λίχα ο οποίος στη συνέχεια τα μετέφερε στη Σπάρτη. Τα οστά εντοπίστηκαν στην Τεγέα της Αρκαδίας μετά από σχετικό χρησμό του Μαντείου των Δελφών. Σύμφωνα λοιπόν με τις μαρτυρίες που καταγράφει ο Ηρόδοτος, ο σκελετός είχε μήκος 7 πήχεων που δίνει ένα ύψος λίγο πάνω από τα 3 μέτρα. Όμως ούτε ο Όμηρος που αναφέρεται στον ενήλικα Ορέστη σε πέντε σημεία στην Οδύσσεια (α΄ 30, α΄ 298, γ΄ 306, δ΄ 546, λ΄ 461) δεν υποδηλώνει ένα αφύσικο ύψος για τον Ορέστη, αλλά ούτε και σε κανένα μεταγενέστερο αρχαίο έργο όπως στην ομώνυμη τριλογία του Αισχύλου ή σε απεικονίσεις σε αγγεία δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, παρότι η ιστορία που αναφέρει ο Ηρόδοτος θα πρέπει ήδη να ήταν γνωστή.
Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της «The First Fossil Hunter…» η Αμερικανίδα ιστορικός Adrienne Mayor προσφέρει λογικές και ρεαλιστικές εξηγήσεις για πολλές περιπτώσεις ανεύρεσης γιγάντιων οστών «ηρώων», θεωρώντας τα τμήματα σκελετών προϊστορικών θηρίων, όπως μαστόδοντων κλπ, που δημιούργησαν τους θρύλους για γίγαντες στη φαντασία των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων.
Από την άλλη πλευρά, προφανώς και θα υπήρξαν ιδιαίτερα μεγαλόσωμοι άνθρωποι κατά την πρώιμη αρχαιότητα (έως τα 2.5 μέτρα που είναι και σήμερα το όριο), οι οποίοι καθόλου παράδοξα κατείχαν συνήθως και τα σημαντικότερα αξιώματα, αλλά ήταν μάλλον ο θρύλος τους αυτός που στα μάτια των μεταγενέστερων τους έκανε να φαντάζουν ακόμα πιο μεγαλόσωμοι απ΄ όσο πραγματικά ήταν.
Εξίσου διαφορετικής προέλευσης ήταν και η πολύ εντυπωσιακή «φωτεινή σπείρα» που εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο του 2009 ψηλά στον ουρανό της βόρειας Νορβηγίας, έχοντας ένα πολύ κανονικό σχήμα και «εκτοξεύοντας» μια γαλάζια ακτίνα που φαίνονταν να στόχευε προς το έδαφος (κάτω, πραγματική εικόνα).
Η εξήγηση δόθηκε μετά από λίγες ημέρες σε μία σπάνια (σε ειλικρίνεια και ταχύτητα) ομολογία του Ρωσικού Υπουργείου Άμυνας, ότι δηλαδή επρόκειτο για την αστοχία σε μεγάλο ύψος του τρίτου σταδίου προώθησης ενός πυραύλου, οπότε η γαλάζια ακτίνα στην πραγματικότητα ήταν το ίχνος των καυσαερίων του περιστρεφόμενου πυραύλου, με κατεύθυνση φυσικά από το έδαφος προς τον ουρανό.
76. Τι συνέβη με τους Ναΐτες;
Οι Ναΐτες ξεκίνησαν σαν μία μικρή ομάδα εννέα ιπποτών που έφθασαν στην Ιερουσαλήμ το 1118 από τη Γαλλία. Η Ιερουσαλήμ τότε κατέχονταν από τους Ευρωπαίους, μετά την επιτυχή κατάληξη της Α΄ Σταυροφορίας. Με την άδεια του βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Β΄ την επόμενη χρονιά ίδρυσαν ένα τάγμα μοναχών – πολεμιστών, με σκοπό να παρέχουν προστασία στους χριστιανούς προσκυνητές. Μάλιστα, το σύμβολο των Ναϊτών, δύο ιππότες που ιππεύουν το ίδιο άλογο, υπονοεί την παροχή βοήθειας και φροντίδας προς τους συμπολεμιστές τους (φωτογραφία).
Πολύ γρήγορα όμως, ουσιαστικά μέσα σε δέκα χρόνια, ο αριθμός, η ισχύς και ο πλούτος τους πολλαπλασιάστηκαν σημαντικά, καθώς συνδύαζαν στρατιωτικές αρετές, μοναστηριακή πειθαρχία και επιχειρηματικές (κυρίως τραπεζικές) δραστηριότητες, κάνοντας συναλλαγές ακόμα και με τους μουσουλμάνους.
Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι οι Ναΐτες βρήκαν θησαυρούς σκάβοντας στο Όρος του Ναού όπου εγκαταστάθηκαν και απ’ όπου πήραν το όνομά τους, περιοχή στην οποία βρίσκονταν παλαιότερα ο ναός του Σολομώντα, τα προνόμια, οι δωρεές προς το τάγμα των νεοεισερχομένων και οι τραπεζικές τους δραστηριότητες, αρκούσαν για να δικαιολογήσουν τα πλούτη τους. Είναι μάλιστα οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τις επιταγές ώστε οι ταξιδιώτες να μην μεταφέρουν πολλά νομίσματα, οι οποίες τελικά εξελίχθηκαν στα χαρτονομίσματα.
Η στροφή των Ναϊτών προς τον πλουτισμό ήταν και ο βασικός λόγος που δημιουργούνταν συχνά προστριβές με τα άλλα δύο ισχυρά ένοπλα μοναστικά τάγματα, των Ιωαννιτών ιπποτών και των Τευτόνων ιπποτών, που όχι σπάνια κατέληγαν σε αιματοχυσία.
Στους παράγοντες αυτούς κάποιοι προσθέτουν και θρησκευτικά μυστικά που ενδεχομένως ανακάλυψαν, πχ ότι ο Χριστός δεν πέθανε στο σταυρό αλλά έζησε για πολλά ακόμα χρόνια ή ότι ήταν νυμφευμένος με την Μαρία Μαγδαληνή, πληροφορίες για την αποσιώπηση των οποίων η Καθολική Εκκλησία ενδεχομένως πλήρωσε αδρά για να παραμείνουν κρυφές.
Όπως και να έχει, η κύρια αιτία της καταστροφής τους ήταν ότι ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ΄ είχε δανειστεί και χρώσταγε μεγάλα ποσά στο τάγμα, οπότε θεώρησε πρακτικότερο αντί να τα επιστρέψει, να το συκοφαντήσει και να το διαλύσει.
Και πράγματι αυτό έγινε, ξεκινώντας από την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307 (απ’ όπου και η γνωστή δεισιδαιμονία), με φυλακίσεις, βασανισμούς και εκτελέσεις σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας των Ναϊτών.
Έτσι έσβησε ουσιαστικά η ισχύς του τάγματος, σε λιγότερο από 200 χρόνια από την ίδρυσή του, και όσοι επέζησαν, με μέρος των θησαυρών τους όπως κάποιοι ισχυρίζονται, διασκορπίσθηκαν καταφεύγοντας κυρίως στη Σκωτία, Ελβετία και Ισπανία.
Φυσικά για να δικαιολογηθεί η δίωξή τους κατασκευάστηκαν φοβερές κατηγορίες εναντίον τους, για ειδωλολατρία, ιεροσυλία, ομοφυλοφιλία κλπ, και βέβαια οι όποιες ομολογίες αποσπάσθηκαν μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια.
Όμως πέρα από τα χρέη του Φιλίππου, ίσως υπήρχε και μία λιγότερη φανερή αιτία εξαιτίας της οποίας ο Πάπας Κλήμης Ε΄ δεν τους υποστήριξε ενεργά. Ενδεχομένως η συναναστροφή των Ναϊτών με την πιο «εκλογικευμένη» σκέψη των Αράβων μουσουλμάνων (οι οποίοι θεωρούσαν ότι οι πιστοί μπορούν να επικοινωνούν κατ’ ευθείαν με τον Θεό και δεν χρειάζονται «μεσολαβητές»), οδήγησε τους Ναΐτες στο να αμφισβητήσουν την ισχύ της καθολικής Εκκλησίας (θρησκευτική και πολιτική) καθώς και το «αλάθητό» της, κάτι που ίσως θεωρήθηκε σαν ο μεγαλύτερος κίνδυνος απ’ όλους για το κατεστημένο της εποχής.
Μία άλλη άποψη που συνδέεται με την υποτιθέμενη λατρεία από τους Ναΐτες μιας σατανικής οντότητας με το όνομα Μπαφομέτ (Baphomet), υποστηρίζει ότι το όνομα αυτό προέρχεται από το ελληνικό «βαφή» και «μήτις» που σημαίνει «βάφτισμα στη σοφία» και συνδέεται με τις ιδέες των Καθαρών, που θεωρήθηκε ιδιαίτερα επικίνδυνη χριστιανική αίρεση και πολεμήθηκε φανατικά από την Καθολική Εκκλησία. Άλλες απόψεις όμως αποδίδουν το Μπαφομέτ σε παραφθορά του ονόματος "Μωχάμετ", που οι Ναΐτες άκουγαν σαν επίκληση των Αράβων στον ιδρυτή της θρησκείας τους πριν τη μάχη.
ΥΓ. Στο βιβλίο του 2016 "The Secret History of the Knights Templar" υποστηρίζεται ότι η αρχική ομάδα των εννέα ιπποτών ήταν απόγονοι μιας "ελίτ" Εβραίων γνωστή σαν "Rex Deus", και ο πραγματικός σκοπός τους ήταν να ανακτήσουν θησαυρούς που θάφτηκαν από τους προγόνους τους πριν την καταστροφή του Ναού του Σολομώντα το 70 μ.Χ.
Μετά την επιστροφή των Ναϊτών, οι θησαυροί που ανακτήθηκαν κατέληξαν σε κρύπτη κάτω από το παρεκκλήσι του Rosslyn κοντά στο Εδιμβούργο, όπου παραμένουν κρυμμένοι μέχρι σήμερα.
Βλ. και θέμα Νο 56 για το παρεκκλήσι του Rosslyn, στην ίδια σειρά άρθρων.
77. Τα αυλάκια – τροχιές της Μάλτας
Σε αρκετά σημεία στο νησί της Μάλτας, αλλά και στο γειτονικό Γκότζο υπάρχουν βαθιές αυλακιές σε βραχώδες έδαφος που ουσιαστικά δεν καταλήγουν πουθενά ούτε έχουν εμφανή χρήση, δημιουργώντας ένα αρχαιολογικό μυστήριο. (Υπάρχει ένα ακόμα μυστήριο με τη Μάλτα, που σχετίζεται με τον μεγάλο αναλογικά αριθμό μεγαλιθικών μνημείων επάνω στην ίδια και το Γκότζο).
Τα αυλάκια αυτά, γνωστά σαν Cart Ruts χρονολογούνται στην πρώιμη εποχή του Χαλκού, έχουν πλάτος 20 – 30 εκατοστά, βάθος τυπικό 10 – 20 εκατοστά αλλά που μπορεί να φθάνει και μέχρι τα 60 εκατοστά και συνήθως βρίσκονται σε ζευγάρια με αρκετά σταθερή απόσταση γύρω στα 140 εκατοστά μεταξύ τους, όση σχεδόν και η απόσταση των τυποποιημένων σύγχρονων σιδηροτροχιών! (Η οποία κατά μία άποψη, καθορίστηκε από το πλάτος ζεύξης δύο αλόγων σε άμαξα).
Φυσικά δεν έχουν σχέση με τρένα, αν και η πιο πυκνή διάταξη τέτοιων αυλακιών που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νησιού της Μάλτας ονομάστηκε (με αρκετή δόση αγγλικού χιούμορ) Clapham Junction από το πολύπλοκο δίκτυο σιδηροτροχιών του ομώνυμου σταθμού στα νοτιοδυτικά του Λονδίνου.
Και δεν βρίσκονται μόνο στη Μάλτα τα αυλάκια αυτά, αν και εκεί βρίσκεται το πυκνότερο δίκτυο, αλλά επίσης στην Τουρκία, Σικελία, Σαρδηνία Ισπανία, Αζόρες, αλλά ακόμα και στο Μεξικό. Οι θεωρίες που έχουν προταθεί για να εξηγήσουν τη δημιουργία των αυλακιών είναι ότι πρόκειται για αυλάκια άρδευσης, ή φθορά από τροχούς αμαξών ή πέδιλα έλκηθρων, ή σαν οδηγοί για την κύλιση σφαιρών για τη μεταφορά βαριών αντικειμένων, ή λαξεύτηκαν σαν προσπάθεια εξομάλυνσης του εδάφους για τους τροχούς βαρυφορτωμένων αμαξών.
Οι εξηγήσεις αυτές όμως για διάφορους λόγους δεν είναι ικανοποιητικές, καθώς συχνά τα αυλάκια βρίσκονται και σε σχεδόν κατακόρυφες βραχώδεις πλαγιές ή ξεκινούν και καταλήγουν στη θάλασσα. Για το τελευταίο βέβαια, η εξήγηση μπορεί να είναι γεωλογικές μεταβολές που προκάλεσαν σημαντικές μετακινήσεις στο έδαφος.
Σε μία μελέτη πάντως του 2019 που μπορεί να αναζητηθεί στο ίντερνετ με τίτλο "The cart ruts of Malta: An applied geomorphology approach", εξηγείται πώς τα αυλάκια αυτά μπορεί να έχουν δημιουργηθεί από μηχανική διάβρωση του βρεγμένου εδάφους στις συγκεκριμένες περιοχές*, από επανειλημμένα περάσματα τροχών και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερα μεγάλα φορτία.
77. Τα αυλάκια – τροχιές της Μάλτας
Τα αυλάκια αυτά, γνωστά σαν Cart Ruts χρονολογούνται στην πρώιμη εποχή του Χαλκού, έχουν πλάτος 20 – 30 εκατοστά, βάθος τυπικό 10 – 20 εκατοστά αλλά που μπορεί να φθάνει και μέχρι τα 60 εκατοστά και συνήθως βρίσκονται σε ζευγάρια με αρκετά σταθερή απόσταση γύρω στα 140 εκατοστά μεταξύ τους, όση σχεδόν και η απόσταση των τυποποιημένων σύγχρονων σιδηροτροχιών! (Η οποία κατά μία άποψη, καθορίστηκε από το πλάτος ζεύξης δύο αλόγων σε άμαξα).
Φυσικά δεν έχουν σχέση με τρένα, αν και η πιο πυκνή διάταξη τέτοιων αυλακιών που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νησιού της Μάλτας ονομάστηκε (με αρκετή δόση αγγλικού χιούμορ) Clapham Junction από το πολύπλοκο δίκτυο σιδηροτροχιών του ομώνυμου σταθμού στα νοτιοδυτικά του Λονδίνου.
Και δεν βρίσκονται μόνο στη Μάλτα τα αυλάκια αυτά, αν και εκεί βρίσκεται το πυκνότερο δίκτυο, αλλά επίσης στην Τουρκία, Σικελία, Σαρδηνία Ισπανία, Αζόρες, αλλά ακόμα και στο Μεξικό. Οι θεωρίες που έχουν προταθεί για να εξηγήσουν τη δημιουργία των αυλακιών είναι ότι πρόκειται για αυλάκια άρδευσης, ή φθορά από τροχούς αμαξών ή πέδιλα έλκηθρων, ή σαν οδηγοί για την κύλιση σφαιρών για τη μεταφορά βαριών αντικειμένων, ή λαξεύτηκαν σαν προσπάθεια εξομάλυνσης του εδάφους για τους τροχούς βαρυφορτωμένων αμαξών.
Οι εξηγήσεις αυτές όμως για διάφορους λόγους δεν είναι ικανοποιητικές, καθώς συχνά τα αυλάκια βρίσκονται και σε σχεδόν κατακόρυφες βραχώδεις πλαγιές ή ξεκινούν και καταλήγουν στη θάλασσα. Για το τελευταίο βέβαια, η εξήγηση μπορεί να είναι γεωλογικές μεταβολές που προκάλεσαν σημαντικές μετακινήσεις στο έδαφος.
Σε μία μελέτη πάντως του 2019 που μπορεί να αναζητηθεί στο ίντερνετ με τίτλο "The cart ruts of Malta: An applied geomorphology approach", εξηγείται πώς τα αυλάκια αυτά μπορεί να έχουν δημιουργηθεί από μηχανική διάβρωση του βρεγμένου εδάφους στις συγκεκριμένες περιοχές*, από επανειλημμένα περάσματα τροχών και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερα μεγάλα φορτία.
Σε άλλες περιοχές βέβαια και μάλιστα πολύ πιο κοντά στην εποχή μας, είναι ξεκάθαρο ότι αντίστοιχα αυλάκια έχουν δημιουργηθεί από τη φθορά τροχών, όπως στην Πομπηία, ή έξω από το αμφιθέατρο των Συρακουσών στη Σικελία, ή στη Δίολκο του Ισθμού της Κορίνθου, καθώς σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αυλακιές είναι ρηχές και ομοιόμορφες.
Μία άλλη άποψη θέλει τα Cart Ruts να έχουν δημιουργηθεί πολύ παλαιότερα, πριν δηλαδή από την πλήρη ασβεστοποίηση και σκλήρυνση του εδάφους, από μεγάλα έλκηθρα με βαρύ φορτίο. Και παρότι δεν φαίνεται να υπάρχουν αντίστοιχα σαφή ίχνη από τα ζώα ή τους ανθρώπους που πρέπει να τα έσερναν, σε πολλές περιπτώσεις το έδαφος μεταξύ των αυλακιών είναι χαμηλότερο από ότι απέξω από τα αυλάκια, σαν να έχει ποδοπατηθεί επανειλημμένα. Εξίσου ασαφές παραμένει το τι μεταφέρονταν με τα έλκηθρα, κάνοντας τα αυλάκια αυτά ένα από τα βαθύτερα μυστήρια στον κόσμο.
*Δεν είναι προφανώς σύμπτωση ότι τα περισσότερα τέτοια ίχνη βρίσκονται στη βορειοδυτική Μάλτα, όπου τα πετρώματα έχουν αρκετά χαμηλή μηχανική αντοχή.
78. Περπάτησαν γίγαντες στη Γη;
Η ύπαρξη γιγάντων πριν από τα ιστορικά χρόνια είναι μια πολύ διαδεδομένη αντίληψη και αναφέρεται σε όλα σχεδόν τα παλιά κείμενα, από τη Βίβλο μέχρι την ελληνική μυθολογία. Το θέμα είναι ότι δεν έχει υπάρξει καμιά επιβεβαιωμένη ανακάλυψη γιγάντιων ανθρώπινων οστών, παρότι στο Διαδίκτυο υπάρχουν πολλές αναφορές και φωτογραφίες που απεικονίζουν σκελετούς γιγάντων, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο εμφανώς πλαστές.
Το ίδιο ασαφείς είναι και πληροφορίες από άτομα που κατά καιρούς ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν ή είδαν γιγάντια οστά, τα οποία παρέδωσαν ή για τα οποία ενημέρωσαν τις αρχές και έκτοτε «χάθηκαν». Τέτοιοι ισχυρισμοί έχουν δώσει αφορμές σε συνωμοσιολογικές υποθέσεις για κρατική συγκάλυψη ειδικά από το ινστιτούτο Σμισθόνιαν που υποτίθεται ότι κατέστρεψε στις αρχές του 20ου αιώνα πλήθος από οστά γιγάντων που του είχαν αποσταλεί για αξιολόγηση, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς γιγάντια ανθρώπινα οστά υποτίθεται ότι έχουν βρεθεί λίγο πολύ σ’ όλο τον κόσμο.
Ειδικά για μια σπηλιά στη δυτική Νεβάδα, υπήρξε η φήμη για την ανεύρεση οστών γιγάντων και μάλιστα με κοκκινωπά μαλλιά. Σχετικά με αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό πάντως, είναι γνωστό ότι μαύρα μαλλιά μετά από αιώνες μπορεί να πάρουν κοκκινωπή απόχρωση, ανάλογα με τη σύσταση του εδάφους και τη θερμοκρασία. Και αυτό έχει παρατηρηθεί σε διαφορετικές περιοχές ανά τον κόσμο.
Κάτι που κάνει την ύπαρξη γιγάντων μία σχεδόν αληθοφανή υπόθεση είναι η προσπάθεια εξήγησης των μεγαλιθικών ή κυκλώπειων κατασκευών, που όμως έχει αποδειχθεί ότι ήταν πραγματοποιήσιμες με τη συνδρομή πολλών χεριών και απλής μηχανικής, ή κατασκευών που έχει εκτιμηθεί λάθος η χρήση τους, όπως οι γιγάντιοι τάφοι στη Σαρδηνία που δεν προορίζονταν για γίγαντες, αλλά για πολλούς φυσιολογικού μεγέθους νεκρούς.
Σε αρκετές περιπτώσεις επίσης υπήρξαν πλαστές κατασκευές, όπως ο «γίγαντας του Cardiff» στις ΗΠΑ και «παραφουσκωμένες» ή μη διασταυρωμένες ειδήσεις για λόγους δημοσιότητας και κέρδους από τον τύπο, ενώ πιο πρόσφατα για «likes» σε διάφορους ιστότοπους.
Ας δούμε όμως δύο συγκεκριμένες μαρτυρίες από τον ελληνικό χώρο που αναφέρονται από δύο καταξιωμένους συγγραφείς της αρχαιότητας, τον Παυσανία και τον Ηρόδοτο, αν και όχι σαν αυτόπτες μάρτυρες. Ο Παυσανίας γράφει (Αττικά, Ι΄ 35.5) ότι κάποιος από τη Μυσία (περιοχή κοντά στον Ελλήσποντο) του διηγήθηκε ότι είχε επισκεφθεί τον τάφο του Αίαντα του Τελαμώνιου που βρίσκονταν στην περιοχή του, και είχε εντυπωσιαστεί από το μέγεθος των οστών που είδε. Σαν παράδειγμα ανέφερε ότι τα οστά των ποδιών του που ονομάζονται μύλες, είχαν το μέγεθος δίσκου πεντάθλου παίδων. Θεωρώντας ότι οι μύλες αναφέρονται στις επιγονατίδες, προκύπτει ότι ο Αίαντας θα πρέπει να είχε ύψος περισσότερο από διπλάσιο από έναν συνηθισμένο άνθρωπο!
Πρόκειται όμως προφανώς για υπερβολή, καθώς ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει βέβαια ότι ο Αίαντας ξεχώριζε για το ύψος και τη δύναμή του, αλλά δεν προκύπτει ότι επρόκειτο για κάτι το υπερφυσικό, καθώς κατά τη διάρκεια των ταφικών αγώνων για τον Πάτροκλο έλαβε μέρος σε τρία αγωνίσματα δύναμης και δεν νίκησε σε κανένα! Στην πάλη, (Ψ΄ 730) ήλθε ισόπαλος με τον Οδυσσέα, μάλιστα αγκαλιάστηκαν για να ξεκινήσουν να παλεύουν, άρα δεν μπορεί να είχαν τεράστια διαφορά ύψους (και ο Οδυσσέας κάθε άλλο παρά φημιζόταν για το ύψος του), στην οπλομαχία (Ψ΄ 820) ήλθε επίσης ισόπαλος με τον Διομήδη, ενώ έχασε(!) στη ρίψη δίσκου (Ψ΄ 845) από τον Πολυποίτη, βασιλιά των Λαπιθών.
Επίσης στα Ηλιακά (Α΄ 13.5) πάλι ο Παυσανίας αναφέρεται στην ανεύρεση από ψαρά στην Εύβοια του οστού της ωμοπλάτης του Πέλοπα, όπως αποκάλυψε αργότερα το Μαντείο των Δελφών, του οποίου «θαύμασε το μέγεθος». Ο Παυσανίας αναφέρεται και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ανεύρεσης γιγάντιων οστών, όπως του Θησέα στη Σκύρο από τον Κίμωνα, που κάθε φορά θεωρούνταν ότι ανήκαν σε αρχαίους ήρωες.
Η δεύτερη μαρτυρία είναι του Ηρόδοτου (Κλειώ, κεφ. 68) και περιγράφει την ανεύρεση των οστών του Ορέστη, του γιου του Αγαμέμνονα, από τον Σπαρτιάτη Λίχα ο οποίος στη συνέχεια τα μετέφερε στη Σπάρτη. Τα οστά εντοπίστηκαν στην Τεγέα της Αρκαδίας μετά από σχετικό χρησμό του Μαντείου των Δελφών. Σύμφωνα λοιπόν με τις μαρτυρίες που καταγράφει ο Ηρόδοτος, ο σκελετός είχε μήκος 7 πήχεων που δίνει ένα ύψος λίγο πάνω από τα 3 μέτρα. Όμως ούτε ο Όμηρος που αναφέρεται στον ενήλικα Ορέστη σε πέντε σημεία στην Οδύσσεια (α΄ 30, α΄ 298, γ΄ 306, δ΄ 546, λ΄ 461) δεν υποδηλώνει ένα αφύσικο ύψος για τον Ορέστη, αλλά ούτε και σε κανένα μεταγενέστερο αρχαίο έργο όπως στην ομώνυμη τριλογία του Αισχύλου ή σε απεικονίσεις σε αγγεία δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, παρότι η ιστορία που αναφέρει ο Ηρόδοτος θα πρέπει ήδη να ήταν γνωστή.
Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της «The First Fossil Hunter…» η Αμερικανίδα ιστορικός Adrienne Mayor προσφέρει λογικές και ρεαλιστικές εξηγήσεις για πολλές περιπτώσεις ανεύρεσης γιγάντιων οστών «ηρώων», θεωρώντας τα τμήματα σκελετών προϊστορικών θηρίων, όπως μαστόδοντων κλπ, που δημιούργησαν τους θρύλους για γίγαντες στη φαντασία των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων.
Από την άλλη πλευρά, προφανώς και θα υπήρξαν ιδιαίτερα μεγαλόσωμοι άνθρωποι κατά την πρώιμη αρχαιότητα (έως τα 2.5 μέτρα που είναι και σήμερα το όριο), οι οποίοι καθόλου παράδοξα κατείχαν συνήθως και τα σημαντικότερα αξιώματα, αλλά ήταν μάλλον ο θρύλος τους αυτός που στα μάτια των μεταγενέστερων τους έκανε να φαντάζουν ακόμα πιο μεγαλόσωμοι απ΄ όσο πραγματικά ήταν.
79. Ομάδα Ε; Πλανήτης Ε; Διαστημόπλοιο Ε; DNA Ε;
Η ομάδα Ε αποτελεί αγαπημένο θέμα των περιοδικών μυστηρίου.
Κατά καιρούς γίνεται λόγος για την υποτιθέμενη Ομάδα Ε (από το Ε’ στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, η σημασία του οποίου όμως δεν είναι ξεκάθαρη), την ύπαρξη της οποίας υποστηρίζουν αρκετοί συγγραφείς- ερευνητές (Α. Κεραμυδάς, Ι. Φουράκης κ.α.), παρόλο που υποτίθεται ότι είναι μυστική.
Η ομάδα θεωρείται ότι δραστηριοποιείται γύρω από την απόδειξη της «θεϊκής» καταγωγής των Ελλήνων, την παγκόσμια ανάδειξη του ελληνισμού, αλλά και την προσφορά βοήθειας προς το ελληνικό κράτος για να πολεμήσει τους εχθρούς του, φυσικούς ή συγκυριακούς.
Σαν ομάδα λέγεται ότι υπήρχε από την αρχαιότητα, πέρασε από τη Φιλική Εταιρεία, βοήθησε στη διάδοση της Μεγάλης Ιδέας, αλλά επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με την (υποτιθέμενη πάντα) συμμετοχή εξεχόντων προσώπων της πολιτικής (Α. Τρίτσης), της οικονομίας (Α. Ωνάσης) και της επιστήμης (Γ. Γκιόλβας), κινούμενη κυρίως στο χώρο της αφιλοκερδούς προσφοράς πολεμικής τεχνολογίας για την κατασκευή πρωτοποριακών για την εποχή τους όπλων.
Τι απ’ αυτά συνέβη; Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, από τίποτα έως ελάχιστα, είτε επειδή η ομάδα δεν κατάφερε να ξεπεράσει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, είτε επειδή τα όπλα υπήρχαν μόνο σαν θεωρία, είτε επειδή (όπως λένε οι υποστηρικτές της) χωρίς τη δράση της τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, είτε τέλος επειδή η ομάδα δεν υπήρξε παρά μόνον σαν προσπάθεια μεμονωμένων ατόμων καλής πρόθεσης, αλλά μειωμένης επιρροής.
Πέρα όμως από ευφάνταστες περιγραφές, πολύ λίγα ουσιαστικά στοιχεία υπάρχουν για τη δράση μιας τέτοιας οργανωμένης ομάδας (παρά την άφθονη παραφιλολογία) και ακόμα λιγότερα ορατά αποτελέσματα.
Τον Φεβρουάριο του 2009 μάλιστα, η εκπομπή του Κ. Χαρδαβέλλα «Πύλες του Ανεξήγητου» στο κανάλι Alter με θέμα ακριβώς την ομάδα Ε, δεν κατέληξε σε τίποτα ουσιαστικό, πέρα από αρκετές ενδείξεις ότι επιδιώκονταν η οικονομική εκμετάλλευση του θέματος.
Όπως είναι αναμενόμενο, κατά καιρούς διάφοροι παρουσιάζονται σαν μέλη της ομάδας, χωρίς φυσικά να μπορεί κάποιος να τους διαψεύσει, άρθρα και βιβλία γράφονται για εξωγήινη καταγωγή των Ελλήνων (από τον πλανήτη Ε, μεταξύ άλλων), ή που ήλθαν με διαστημόπλοιο τύπου Ε, ή που έχουν ομάδα αίματος Ε, ή DNA Ε (Ε1b για την ακρίβεια), διαλέγετε και παίρνετε!
Ακόμα και ο περιβόητος Α. Σώρρας εμφανίζει στο έμβλημά του τα δύο αντίθετα Ε που χρησιμοποιούνται σαν σήμα της ομάδας Ε, υπονοώντας σύνδεση μαζί της.
Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι η παραφιλολογία γύρω από την ομάδα Ε «πουλάει» επειδή στοχεύει στην εθνική υπερηφάνεια και τις προσδοκίες του λαού, και ενισχύει επίσης τις συνωμοσιολογικές απόψεις ότι για τα δεινά των Ελλήνων φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους.
Και ότι κάποια στιγμή κάποιος θα σώσει την Ελλάδα, ο «Θεός της Ελλάδας», το «ξανθό γένος», ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς», ή η «ομάδα Ε», οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε ιδιαίτερα, ακόμα και αν συνεχίζουμε να κάνουμε (ως λαός) τα ίδια λάθη.
Και πέρα από το «γραφικό» της υπόθεσης, αυτό τελικά είναι το ουσιαστικό πρόβλημα, δηλαδή ο εφησυχασμός που προκύπτει από την υιοθέτηση τέτοιων απόψεων.
80. Το νησί που εξαφανίστηκε (είναι το Hy-Brasil η Ωγυγία;)
Στους ναυτικούς χάρτες από τον 14ο μέχρι τον 19ο αιώνα, δυτικά της Ιρλανδίας εμφανίζεται ένα μικρό σχετικά νησί, με το όνομα Hy-Brasil. Το όνομα αυτό είναι παραφθορά του Hy-Breasal, που στα Κελτικά σημαίνει «Μέγας βασιλιάς του κόσμου».
Στους χάρτες, η θέση του δείχνεται περίπου 300 χιλιόμετρα δυτικά της Ιρλανδίας και επιβεβαιώνεται από πολλές ναυτικές αναφορές του 14ου, 15ου, 17ου και 19ου αιώνα που είναι και η τελευταία, στην οποία μάλιστα αναφέρεται απλά σαν «Brazil Rock». Κάποιες αποστολές όμως του 15ου αιώνα απέτυχαν να το εντοπίσουν.
Έκτοτε το νησί έχει εξαφανιστεί και δεν είναι περίεργο που ο θρύλος θέλει να κατοικείται από θεούς, ιερείς ή μοναχούς κατόχους αρχαίων μυστικών για έναν προηγμένο πολιτισμό.
Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι ένα νησί με το όνομα Ωγυγία αναφέρεται από τον Πλούταρχο σ’ αυτή την περιοχή:
«Η Ωγυγία, νησί που βρίσκεται μακριά στη θάλασσα, που απέχει δρόμο πέντε ημερών από τη Βρετανία, πλέοντας προς τα δυτικά» (Πλούταρχος, Ηθικά, Περί του εμφαινομένου προσώπου των κύκλω της σελήνης, 941).
Η Ωγυγία είναι κυρίως γνωστή σαν το νησί της Καλυψώς από τον Όμηρο, αλλά ο Όμηρος δεν προσδιορίζει τη θέση του αναφέροντας απλά ότι «βρίσκεται μακριά» (ραψωδία η΄, στίχος 244).
Εξάλλου η «Ωγυγία» συνδέεται σαν όνομα με κάτι το πολύ παλιό και μυθικό, από το όνομα του προκατακλυσμιαίου βασιλιά Ωγύγου (ή Ωγύγη).
Προφανώς ο Πλούταρχος «δανείζεται» το όνομα αυτό για να προσδιορίσει ένα νησί «χαμένο στον ωκεανό», που δεν συνδέεται όμως με κανέναν τρόπο με το νησί της Καλυψώς (ούτε με την Ατλαντίδα).
Έκτοτε το νησί έχει εξαφανιστεί και δεν είναι περίεργο που ο θρύλος θέλει να κατοικείται από θεούς, ιερείς ή μοναχούς κατόχους αρχαίων μυστικών για έναν προηγμένο πολιτισμό.
Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι ένα νησί με το όνομα Ωγυγία αναφέρεται από τον Πλούταρχο σ’ αυτή την περιοχή:
«Η Ωγυγία, νησί που βρίσκεται μακριά στη θάλασσα, που απέχει δρόμο πέντε ημερών από τη Βρετανία, πλέοντας προς τα δυτικά» (Πλούταρχος, Ηθικά, Περί του εμφαινομένου προσώπου των κύκλω της σελήνης, 941).
Η Ωγυγία είναι κυρίως γνωστή σαν το νησί της Καλυψώς από τον Όμηρο, αλλά ο Όμηρος δεν προσδιορίζει τη θέση του αναφέροντας απλά ότι «βρίσκεται μακριά» (ραψωδία η΄, στίχος 244).
Εξάλλου η «Ωγυγία» συνδέεται σαν όνομα με κάτι το πολύ παλιό και μυθικό, από το όνομα του προκατακλυσμιαίου βασιλιά Ωγύγου (ή Ωγύγη).
Προφανώς ο Πλούταρχος «δανείζεται» το όνομα αυτό για να προσδιορίσει ένα νησί «χαμένο στον ωκεανό», που δεν συνδέεται όμως με κανέναν τρόπο με το νησί της Καλυψώς (ούτε με την Ατλαντίδα).
Μία άλλη άποψη είναι ότι νησί στην περιοχή αυτή δεν υπήρξε ποτέ, και ότι απλά πρόκειται για περιοδικά εμφανιζόμενη οφθαλμαπάτη που οφείλεται στη διαφορά θερμοκρασίας των στρωμάτων του αέρα (Fata Morgana).
Ενώ μία ακόμα εκδοχή σχετικά με το Hy-Brasil, είναι να πρόκειται για «δείκτη ελέγχου κατά της αντιγραφής», κάτι που συνηθίζονταν στον πρώιμη εποχή της χαρτογραφίας, όπου ένα «φανταστικό» νησάκι προστίθετο για να αποκαλυφθεί αν κάποιος «ανταγωνιστής» απλώς αντέγραφε.
Πάντως ούτε γεωλογικά ούτε ιστορικά η υπόθεση αυτή μπορεί να αποδειχτεί, αλλά παραμένει ένα ενδιαφέρον μυστήριο που ίσως μελλοντικά βρει τη λύση του.
Πάντως ούτε γεωλογικά ούτε ιστορικά η υπόθεση αυτή μπορεί να αποδειχτεί, αλλά παραμένει ένα ενδιαφέρον μυστήριο που ίσως μελλοντικά βρει τη λύση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου