Ακραίες πτήσεις πουλιών και αεροσκαφών.

Συχνά η τεχνολογία, ειδικά στα πρώτα βήματά της, μιμείται τη φύση αλλά πουθενά αυτό δεν είναι τόσο έντονο όσο στην πτήση (και στα ραντάρ, που μιμούνται με ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία τον ηχοεντοπισμό με υπέρηχους των νυχτερίδων, παρόλο που οι τελευταίες δεν είναι πουλιά).

Είναι γεγονός, ότι οι πρώτες προσπάθειες πτήσης του ανθρώπου στο δεύτερο μισό του 19^ου αι. ήταν ανεμόπτερα με φτερά που αντέγραφαν σχεδόν με ακρίβεια αυτά των πουλιών.

Βέβαια όσο η τεχνολογία εξελίσσονταν , τόσο οι πτέρυγες των αεροσκαφών γίνονταν μεγαλύτερες και πιο ειδικές, καθώς η κίνηση των πτερύγων των πουλιών είναι πιο σύνθετη επειδή περιλαμβάνει και την προώθησή τους (εικόνα κάτω).

Όμως η πτήση των πουλιών έχει ακόμα να διδάξει μερικά θέματα στη σύγχρονη αεροναυτική, όπως αυτά που θα παρουσιαστούν στη συνέχεια.

Ακροπτερύγια περιορισμού των δινών.

Η μεγαλύτερη απώλεια ενέργειας κατά την οριζόντια πτήση (πουλιών και αεροσκαφών) οφείλεται στις δίνες ή στροβίλους που δημιουργούνται στα ακροπτερύγια, καθώς ο αέρας από την κάτω επιφάνεια που βρίσκεται σε μεγαλύτερη πίεση «ξεχύνεται» από την άκρη της πτέρυγας για να καλύψει την περιοχή χαμηλότερης πίεσης, στο επάνω μέρος της πτέρυγας.

Το πρωτότυπο (επάνω) και η μίμηση (κινέζικο Υ-5Β) κάτω.

Μια μακρύτερη πτέρυγα θα μείωνε αυτή τη «διαρροή», αλλά θα έθετε προβλήματα χώρου στα αεροδρόμια και αντοχής της πτέρυγας. Μία λύση δανεισμένη από τα μεγάλα πουλιά που ανεμοπορούν για το μεγαλύτερο μέρος της πτήσης τους εκμεταλλευόμενα θερμικά ή δυναμικά ανοδικά ρεύματα, είναι να κατασκευαστούν μερικά μικρά πτερύγια στην απόληξη της πτέρυγας με τρόπο που να δημιουργούν πολλούς μικρότερους στροβίλους αντί για έναν μεγάλο. Μια απλουστευμένη εκδοχή για τα μεγάλα επιβατικά αεροσκάφη είναι ένα μόνο μικρό πτερύγιο με κλίση προς τα επάνω, που συναντιέται όλο και περισσότερο σήμερα (κάτω).

Ένας άλλος τρόπος μείωσης των στροβίλων των ακροπτερυγίων είναι η λέπτυνση των πτερύγων προς την άκρη τους, με πιο συνηθισμένο και χαρακτηριστικό παράδειγμα τα φτερά των γλάρων και των άλμπατρος.

Ξεκούραστη πτήση σε σχηματισμό “V”.

Είναι γνωστό ότι οι πάπιες, αλλά και άλλα μεγάλα μεταναστευτικά πουλιά καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις πετώντας σε σχηματισμό “V”. Ο λόγος βέβαια δεν είναι για να προσφέρουν …θέαμα στους ανθρώπους στο έδαφος, αλλά επειδή έτσι εξοικονομούν ένα σημαντικό μέρος της ενέργειας που χρειάζονται για την πτήση τους, και φυσικά καλύπτουν μεγαλύτερες αποστάσεις πριν χρειαστεί να κάνουν στάση.

‘Όπως είδαμε στο προηγούμενο θέμα, παρόλα τα τρικ που χρησιμοποιεί τόσο η φύση όσο και οι άνθρωποι, οι στρόβιλοι των ακροπτερυγίων είναι αναπόφευκτοι, αλλά τα πουλιά βρήκαν έναν εξαιρετικό τρόπο να τους αξιοποιούν. Διατηρώντας σχηματισμό “V”, τα πουλιά κάθε πλευράς πετούν το καθένα στο ανοδικό μέρος των στροβίλων του προπορευόμενου (στην εικόνα, το μαύρο πουλί πετάει πίσω και δεξιά από το γκρι), έτσι έχουν μια αρκετά πιο άνετη πτήση (εκτιμάται ένα κέρδος 10-15%). Όλα, εκτός από αυτό στην κορυφή του σχηματισμού, το οποίο όμως περιοδικά εναλλάσσεται με κάποιο άλλο ώστε η επιβάρυνση να ισοκατανέμεται!
Παρατήρηση: Ακόμα και το πουλί στην κορυφή του "V" επωφελείται κατά ένα (μικρότερο όμως) ποσοστό, επειδή τα πουλιά που έπονται απορροφούν λίγες από τις δικές του δίνες.

Δοκιμή που έχει γίνει με μικρά αεροσκάφη ίδιου τύπου (οργανωμένη από την τηλεοπτική εκπομπή των Mythbusters στις ΗΠΑ), έδειξε ότι η μείωση στην κατανάλωση είναι μετρήσιμη, αλλά η προσπάθεια που χρειάζεται για τη διατήρηση κλειστού σχηματισμού και ο κίνδυνος ατυχήματος, ειδικά αν οι πιλότοι δεν είναι εκπαιδευμένοι επαγγελματίες, δεν αντισταθμίζονται.
Βέβαια, ακροβατικά (συνήθως πολεμικά) αεροσκάφη πετούν συχνά σε κλειστούς σχηματισμούς επειδή είναι εντυπωσιακοί, αλλά εκεί οι θέσεις που παίρνουν είναι τέτοιες ώστε να μην βρίσκονται μέσα στις αεροδίνες των προπορευόμενων και διαταράσσεται η ισορροπία της πτήσης τους.

Η εφόρμηση του γερακιού.

Σήμερα, έχουμε συνηθίσει την εικόνα μαχητικών αεροσκαφών πολύ μεγάλων ταχυτήτων, με μικρές και οπισθοκλινείς πτέρυγες. Ο πρώτος διδάξας όμως είναι το γεράκι που μαζεύοντας τα φτερά του μπορεί να αναπτύξει ταχύτητες (συγκεκριμένα ο πετρίτης, εικόνα κάτω) πάνω από 320 km/h σε κατακόρυφη βύθιση (ο αετός περιορίζεται σ' αυτή τη ταχύτητα), αφήνοντας ελάχιστες πιθανότητες στο θύμα του να διαφύγει. Και φυσικά η ικανότητά του αυτή το καθιστά το ταχύτερο πλάσμα στη Γη!

Και μία εφόρμηση ενός ψαραετού

Την ίδια αρχή χρησιμοποιούν ελάχιστα μαχητικά αεροσκάφη με τεχνολογία πτέρυγας μεταβλητής οπισθόκλισης, πιο γνωστό από τα οποία είναι το F-14 Tomcat. Όντας ένα αεροσκάφος του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ που επιχειρούσε (έχει ήδη αποσυρθεί) από αεροπλανοφόρα, έπρεπε να συνδυάζει χαμηλή ταχύτητα για τις από/προσνηώσεις αλλά και υψηλή τελική ταχύτητα για τις αποστολές του. Στην εικόνα κάτω, F-14 με τη δεξιά πτέρυγα σε θέση πλήρους έκτασης και την αριστερή σε θέση πλήρους σύμπτυξης, σε δοκιμές προσομοίωσης βλάβης του συστήματος, σε πραγματικές συνθήκες. Σήμερα, το πολύπλοκο αυτό σύστημα δεν είναι πλέον απαραίτητο, καθώς η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει δώσει σε σύγχρονα αεροσκάφη με σταθερές πτέρυγες παρόμοιες δυνατότητες, ενώ μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έχει μειωθεί η ανάγκη επίτευξης πολύ υψηλής τελικής ταχύτητας.

Η «μαγική» πτήση του άλμπατρος.

Το άλμπατρος είναι το μεγαλύτερο πουλί στον κόσμο σε άνοιγμα φτερών (3.5 m) και ζει κυρίως στις νότιες θάλασσες. Ένα από τα χαρακτηριστικά που το κάνουν ιδιαίτερο, πέρα από το ότι διαθέτει ιδανικό σχήμα για ανεμοπορία, είναι και  ο τρόπος που πετάει καθώς μπορεί να παραμένει στον αέρα για ημέρες, καλύπτοντας χιλιάδες  χιλιομέτρων  χωρίς να κινεί ουσιαστικά τα φτερά του, εξοικονομώντας με τον τρόπο αυτό σημαντική ενέργεια . Μάλιστα πρόσφατα βρέθηκε ότι στη θέση έκτασης  των φτερών,  το άλμπατρος μπορεί κατά κάποιο τρόπο να τα «κλειδώνει» εξοικονομώντας ακόμα περισσότερη ενέργεια.

Είναι γνωστό ότι τόσο τα πουλιά όσο και οι ανεμοπόροι μπορούν να κερδίζουν ύψος και να μένουν πολλές ώρες στον αέρα χωρίς να δαπανούν ενέργεια προώθησης, εκμεταλλευόμενοι τα ανοδικά ρεύματα του αέρα που είναι είτε θερμικά, όταν ο αέρας θερμαίνεται και ανεβαίνει, είτε δυναμικά πλαγιάς, όταν προκαλούνται από πλαγιές που αναγκάζουν τον άνεμο να κινηθεί προς τα επάνω.

Στον ανοικτό ωκεανό όμως δεν ισχύει τίποτα από αυτά τα δύο, και παρότι σε γενικές γραμμές το πώς πετάει το άλμπατρος είναι γνωστό από το τέλος του 19^ου αιώνα, πρόσφατα  με την τοποθέτηση επάνω σε πουλιά πομπών GPS, έγιναν γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες.

Το άλμπατρος ενστικτωδώς εκμεταλλεύεται τη βάθμωση της ταχύτητας του ανέμου, δηλαδή το ότι η ταχύτητα του ανέμου είναι πολύ χαμηλή κοντά στη επιφάνεια της θάλασσας εξαιτίας της τριβής με το νερό, ενώ αυξάνεται με το ύψος.

Τα άλμπατρος λοιπόν κινούνται σε μία διαδρομή «σλάλομ» γενικά κάθετα στην κατεύθυνση του ανέμου, στρίβοντας προς τον άνεμο και αυξάνοντας το ύψος τους μέχρι το σημείο που η ταχύτητα του ανέμου δεν αυξάνεται πια σημαντικά (10-20m) και μετά στρίβουν και απομακρύνονται από τον άνεμο κατεβαίνοντας , αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο την ταχύτητά τους. Αυτό το κάνουν συνεχόμενα με μία ομαλή κυματοειδή κίνηση, τόσο στο οριζόντιο όσο και στο κατακόρυφο επίπεδο.

Η στροφή προς τον άνεμο αυξάνει τη δυναμική τους ενέργεια, δηλαδή το ύψος τους, ενώ η στροφή αντίθετα από τον άνεμο και το χαμήλωμα μετατρέπει την δυναμική ενέργεια σε κινητική. Επειδή αναπόφευκτα υπάρχουν απώλειες ενέργειας, το άλμπατρος τις αντισταθμίζει καθώς αφήνει να παρασύρεται λίγο από τον άνεμο, έτσι ώστε το ίχνος της διαδρομής (ως προς ένα σταθερό σημείο) που κάνει κινούμενο αντίθετα στον άνεμο να είναι λίγο μικρότερη από το ίχνος  της διαδρομής που κάνει κινούμενο προς την κατεύθυνση του ανέμου.  Ένα σύντομο και ενδιαφέρον βίντεο (στα αγγλικά) για την πτήση του άλμπατρος είναι στο: https://www.youtube.com/watch?v=uMX2wCJga8g

Η σιωπηλή πτήση της Τυτώς.

Η Τυτώ είναι ένα είδος κουκουβάγιας (σωστότερα  χαρακτηρίζεται σαν γλαυκόμορφο πτηνό) που στα αγγλικά είναι γνωστή σαν Barn Owl. 

‘Έχει χαρακτηριστικά επίπεδο και κατάλευκο πρόσωπο σε σχήμα καρδιάς. Είναι βασικά νυκτόβιο, σαρκοφάγο πουλί που κυνηγά συνήθως μικρά τρωκτικά ή και άλλα πουλιά. Η ιδιαιτερότητα της Τυπώς (όπως και των άλλων κουκουβαγιών) είναι ότι παρά το σχετικά μεγάλο μέγεθός τους (βάρος λίγο κάτω από μισό κιλό και άνοιγμα φτερών κάπως μικρότερο από το ένα μέτρο), έχουν μία πρακτικά απόλυτα αθόρυβη πτήση.

Η ικανότητα αυτή, που φυσικά είναι κρίσιμη για την επιβίωσή της καθώς η τροφή της μπορεί να κρυφτεί πολύ γρήγορα, επιτυγχάνεται με ειδική κατασκευή των φτερών της αλλά και ιδιαίτερη τεχνική πτήσης.

Τα εμπρός μέρος των μεγάλων εξωτερικών πτερών της (με πτερά καλύπτονται τα φτερά ή πτέρυγες) μοιάζει με τα δόντια ενός χτενιού, αλλά σε μικρογραφία. Αντίστοιχα, τα πτερά στο πίσω μέρος των φτερών έχουν ένα είδος «ξεφτιών» επίσης μικροσκοπικών.

Αυτές οι μικροσκοπικές «χαρακιές» στα πτερά σπάνε τις μεγάλες δίνες που θα δημιουργούσε η κίνηση του φτερού για την παραγωγή άνωσης και ώσης σε πολλές μικροσκοπικές δίνες, που το ηχητικό αποτέλεσμα της κάθε μιας είναι ασήμαντο και το άθροισμά τους απλά δίνει λίγο δυνατότερο ήχο. Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας  έναν πίνακα υπολογισμού που υπάρχει στο internet: (http://www.sengpielaudio.com/calculator-spl.htm ), βρίσκουμε ότι αν προσθέσουμε 10 ήχους των 20dB, το αποτέλεσμα θα είναι ένας ήχος μόνο 30dB.

Επιπλέον, το εσωτερικότερο τμήμα των φτερών, τόσο από την επάνω πλευρά όσο και από την κάτω, καλύπτεται από πολύ «αφράτα» πούπουλα που πνίγουν τον ήχο. Με αντίστοιχα πούπουλα μάλιστα, καλύπτεται και όλο σχεδόν το μήκος των ποδιών της.

Η τεχνική που χρησιμοποιεί για την πτήση της, βοηθάει επίσης πολύ στο να είναι αθόρυβη, καθώς η Τυτώ ενεδρεύει σε κάποιο κλαδί και η πτήση μέχρι το θήραμα είναι μια σύντομη κατολίσθηση με τα φτερά εκτεταμένα και με ελάχιστη κίνησή τους.

Αλλά και η ακοή και η όραση τη βοηθάει πολύ, καθώς η ακοή, πέρα από εξαιρετική είναι και «τρισδιάστατη», επειδή ο ένας ακουστικός πόρος βρίσκεται ψηλότερα από τον άλλον! Η όραση επίσης είναι εξαιρετική, με τίμημα τα μάτια της να είναι κάπως μακρόστενα και να μην μπορούν να περιστραφούν μέσα στις κόγχες τους. Κάτι που η Τυτώ (και οι άλλες κουκουβάγιες) αντισταθμίζει με τη δυνατότητα περιστροφής του κεφαλιού της κατά ¾  του κύκλου (270 μοίρες), από κάθε πλευρά.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι η κουκουβάγια του χιονιού (Snowy Owl) ακούει τρωκτικά που κινούνται ακόμα και κάτω από παχύ χιόνι, και πετώντας με ακρίβεια στο σημείο εκείνο βυθίζει τα νύχια της «στα τυφλά» και τα αρπάζει.

Δείτε στο προτεινόμενο βίντεο, ηχητική σύγκριση της πτήσης της Τυτώς με άλλα πουλιά: https://www.youtube.com/watch?v=-WigEGNnuTE

Η τεχνική της δημιουργίας πολλών μικρών στροβίλων για την αποφυγή ενός μεγαλύτερου που περιγράφηκε παραπάνω, είναι γνωστή και εφαρμόζεται στην αεροναυτική, όχι κατ’ αρχήν για τη μείωση του θορύβου, αλλά για τη διατήρηση της ροής του αέρα ομαλής στο επάνω μέρος της πτέρυγας, ακόμα και σε μεγάλη γωνία προσβολής (γωνία με την οποία ο φαινόμενος άνεμος συναντά την πτέρυγα).

Αυτό γίνεται με την τοποθέτηση πολλών μικρών προεξοχών (δινογεννήτριες - vortex generators) κατά μήκος της πτέρυγας, σε συγκεκριμένα σημεία. Ίσως κάποτε, όταν ο θόρυβος των αεροπορικών κινητήρων μειωθεί σημαντικά (έχει ήδη γίνει αρκετή πρόοδος προς αυτή την κατεύθυνση), τα φτερά της Τυτώς να εμπνεύσουν και μεθόδους μείωσης του θορύβου που προέρχονται από την κίνηση των αεροσκαφών μέσα στον αέρα.

Η υπέροχη στατική* πτήση του κολίμπρι.

Μπορεί να είναι το πιο μικρό είδος πουλιού, αλλά είναι ικανό για ένα απίθανο κατόρθωμα. Να πετά μένοντας ακίνητο στον αέρα, και ειδικότερα κρατώντας το μακρύ ράμφος του τελείως ακίνητο, συνήθως στο βάθος ενός λουλουδιού. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να μετακινείται αργά προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και προς τα πίσω, διατηρώντας πάντα μια σχεδόν κατακόρυφη στάση του σώματος. Αυτό το πετυχαίνει με την πολύ γρήγορη κίνηση των φτερών του εμπρός – πίσω, τα οποία ουσιαστικά αρθρώνονται στο επάνω μέρος του σώματος (όπως βλέπουμε το πουλί σχεδόν κατακόρυφο) και έχουν μια πιο ελαστική σύνδεση στο κάτω μέρος της ρίζας της πτέρυγας.

Σαν αποτέλεσμα, η προς τα εμπρός κίνηση της πτέρυγας είναι σχεδόν συμμετρική με την προς τα πίσω, και έτσι οι δύο οριζόντιες κινήσεις αλληλο-εξουδετερώνονται, και παραμένει η προς τα κάτω ώθηση του αέρα που εξασφαλίζει στο κολίμπρι την αιώρηση. Κάτι βέβαια που κάνουν τα ελικόπτερα, μόνο που στην περίπτωση αυτή οι πτέρυγες αντί να πάνε μπρος-πίσω γυρίζουν γύρω-γύρω, κάτι που για ευνόητους λόγους το κολίμπρι δεν θα μπορούσε να κάνει!

Υπάρχουν όμως μηχανικές απομιμήσεις που αντιγράφουν πολύ πετυχημένα τόσο το μέγεθος όσο και τη λειτουργία των πτερύγων των κολίμπρι.

Για να απολαύσετε την πτήση του κολίμπρι σε πολύ αργή κίνηση: https://www.youtube.com/watch?v=316AJOBQhew

*Στατική (ως προς το έδαφος) πτήση μπορούν να κάνουν και άλλα πουλιά, μόνον όμως όταν βρεθούν μέσα σ’ έναν αρκετά ισχυρό αντίθετο άνεμο.

Η πυξίδα στον εγκέφαλο.

Είναι γνωστό ότι τα αποδημητικά πουλιά βρίσκουν το δρόμο τους και επιστρέφουν στα ίδια μέρη με μεγάλη ακρίβεια, το ίδιο και τα περιστέρια παρόλο που τα τελευταία δεν είναι αποδημητικά. Αυτό που δεν είναι ακόμα γνωστό, τουλάχιστον με βεβαιότητα, είναι πώς το καταφέρνουν αυτό, αν και υπάρχουν διάφορες θεωρίες που οι περισσότερες περιστρέφονται γύρω από τον εντοπισμό του γήινου μαγνητικού πεδίου. Μία άποψη είναι ότι τα όργανα εντοπισμού της διεύθυνσης του μαγνητικού πεδίου (κάποια κύτταρα που περιέχουν μαγνητίτη) βρίσκονται στη βάση του επάνω ράμφους (ειδικά στα περιστέρια), ενώ μία άλλη ότι τα μάτια των αποδημητικών πουλιών (ειδικά το δεξί σε ορισμένα απ΄αυτά) μπορούν με κάποιο τρόπο να αντιληφθούν το μαγνητικό πεδίου μέσω μιας ειδικής πρωτεΐνης που ενεργοποιείται από το πράσινο –μπλε τμήμα του φωτεινού φάσματος. Μάλιστα αυτή η ικανότητα, που ίσως βασίζεται στην κβαντική διεμπλοκή, έχει τόση ακρίβεια που μοιάζει να λειτουργεί περισσότερο σαν GPS παρά σαν απλή πυξίδα.

Όπως και να έχει, τα πουλιά καταφέρνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια αυτό για το οποίο στα αεροπλάνα χρησιμοποιούσαν αρχικά τη μαγνητική πυξίδα (τα μικρά αεροπλάνα τη χρησιμοποιούν ακόμα), αργότερα τη γυροσκοπική που δεν επηρεάζεται από τις ανωμαλίες του γήινου μαγνητικού πεδίου, ειδικά κοντά στους πόλους, και πρόσφατα φυσικά το GPS.

Ελέγχοντας την υπερπίεση.

Στην εικόνα κάτω, συγκρίνεται η κεράτινη προεξοχή στο κέντρο του ρουθουνιού ενός γερακιού που περιορίζει την υπερπίεση που δημιουργείται κατά τη βύθισή του και θα μπορούσε να διαρρήξει τους πνεύμονές του, με το σύστημα που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της υπερπίεσης στους κινητήρες ενός υπερηχητικού αεροσκάφους για να διατηρούνται οι βέλτιστες συνθήκες καύσης. Στο αεροσκάφος βέβαια ο κώνος κινείται κατά το μήκος του, ώστε η εισαγωγή αέρα να προσαρμόζεται συνεχώς στο πολύ μεγαλύτερο εύρος ταχυτήτων.

Ανάποδη πτήση.

Το ότι πολλά αεροπλάνα (συνήθως μικρά ή στρατιωτικά) μπορούν να πετάξουν και ανάποδα είναι πολύ γνωστό, κάποια μάλιστα (τα ακροβατικά) πετούν σχεδόν εξίσου καλά είτε κανονικά είτε ανάποδα, για όσο τουλάχιστον αντέχει ο πιλότος.

Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό όμως, είναι ότι και κάποια πουλιά, κυρίως χήνες, μπορούν και πετούν ανάποδα για μικρά διαστήματα.

Το γιατί το κάνουν δεν είναι γνωστό, φαίνεται όμως με τον τρόπο αυτό επιβραδύνουν και χάνουν ύψος απότομα, ενδέχεται όμως να το χρησιμοποιούν και για να "σπάσουν" την μονοτονία μιας παρατεταμένης πτήσης.

Παρακάτω, ένα video με έναν αετό να κάνει roll για να μη χάσει από τα μάτια του ένα γεράκι:

https://www.youtube.com/shorts/qRnCEmmf7Yg

Στελθ γεράκι;

Τα στελθ (stealth) αεροσκάφη (με πολύ μικρό ίχνος αντανάκλασης ακτινοβολίας ραντάρ) είναι πλέον κάτι συνηθισμένο, αλλά έχουν περάσει από πολλά στάδια εξέλιξης. Μία από τις σχετικά πρόσφατες εξελίξεις είναι η κατάργηση του κάθετου ουραίου φτερού στα βομβαρδιστικά B-2, μια επιφάνεια που κλασικά παρέχει ευστάθεια γύρω από τον κατακόρυφο άξονα στα συμβατικά αεροσκάφη.

Αποτελεί όμως και σημαντική πηγή αντανακλάσεων ενός ραντάρ ανίχνευσης της παρουσίας εχθρικών αεροσκαφών, οπότε η καλύτερη λύση ήταν απλά ... να καταργηθεί. Κάτι όμως που πρακτικά δεν ήταν εφικτό πριν οι αυτοματισμοί εξελιχθούν τόσο ώστε να γίνουν αρκετά ευαίσθητοι και γρήγοροι, για να μπορέσουν να παίξουν αυτόν τον εξισορροπιστκό ρόλο ενεργοποιώντας συνεχώς κάποια ρυθμιστικά πτερύγια στις άκρες των φτερών.

Είναι όμως ένα σύστημα που το γεράκι έχει αναπτύξει εδώ και εκατομμύρια χρόνια (όχι για να γίνει στελθ, αλλά γρήγορο σε βύθιση), και καταφέρνει να διατηρεί την ευστάθειά του και να ρυθμίζει την τροχιά του με πολύ γρήγορες κινήσεις των άκρων της ουράς και των φτερών του. 

Ένα πολύ ωραίο παράδειγμα "βιομιμητικής" (αντιγραφή της Φύσης από την Τεχνολογία). 

Γρήγορη φόρτωση.

Δεν πρόκειται για "πυροσβεστικό" πουλί, αλλά μαζεύει ψάρια με αντίστοιχη μέθοδο με αυτήν ενός πυροσβεστικού αμφίβιου αεροσκάφους (πχ του γνωστού Canadair), που φορτώνει γρήγορα νερό για κατάσβεση.

Ένα ήσυχο ρύγχος.

Στις αρχικές δοκιμές του πολύ γρήγορου ιαπωνικού τρένου "bullet train" ή Shinkansen, διαπιστώθηκε ένα σημαντικό πρόβλημα κυρίως κατά την έξοδό του από τα τούνελ με μεγάλη ταχύτητα. Ένας έντονος κρότος σαν πυροβολισμός ήταν το αποτέλεσμα της έντονης μετακίνησης της στήλης του αέρα, ενοχλητικός τόσο για τους περίοικους όσο και για τους ίδιους τους επιβάτες.

Η λύση δόθηκε αντλώντας έμπνευση από το ράμφος του πουλιού Αλκυώνη, επειδή παρατηρήθηκε ότι δημιουργούσε ελάχιστη διαταραχή του νερού κατά τη βύθισή του με μεγάλη ταχύτητα για ψάρεμα.